Οι παρεες γραφουν την Ιστορια
Η Ιστορια γραφεται απο μια ηγετικη ομαδα ανθρωπων που χωροχρονικως συμπιπτουν και αποκτουν κοινη στοχευση. Εαν η ιστορια την κρινει θετικως η παρεα χαρακτηριζεται "οραματιστρια", εαν την κρινει αρνητικως η παρεα κατρακυλα σε "συμμορια".Η Ιστορια των αθλητικων σωματειων τελολογικως εναλλασσεται μεταξυ των δυο ανω τυπων παρεων.
Η ιθικη ιστορια στον αθλητισμο ειναι τελειως ξεχωριστη απο την ιστορια των τροπαιων και των επιτευγματων. Αυτην την τελευταια μονο ξερουμε και καταννοουμε κι αυτην μονον μιμητικως επιδιωκουμε' διοτι στην κοινωνια της μαζας και της καταναλωσης μονον η αγωνιστικη διακριση εξαργυρωνεται.
Το ασχημο ειναι οτι στις ηγετικες παρεες (δηλ. στους παραγοντες) δεν περνα καθολου στο μυαλο οτι παραπλευρως με την αγωνιστικη γραφεται και μια αλλη, μη πληρωτεα, Ιστορια. Αυτη του χρηστου ηθους, της ευγενους αμιλλας, της επιθυμιας για δικαιη αντιμετωπιση, της αποδοχης και κατοπιν της παραδοχης του αντιπαλου, της πατρικης σκεπης στους ίδιους αθλητες, της αποστροφης σε εξωαγωνιστικες "δραστηριοτητες", της συνδελφοσυνης, του στεφανου ελαιας (κοτινου)...
Δεν απαιτειται ο παραγοντας να ειναι ευπατριδης στην καταγωγη η μελος της ακαδημιας Αθηνων στην μορφωση για να γινει μυστης των ανω κρυφίων αξιων. Πρεπει να θελει ο ιδιος ο παραγοντας καταρχην να παραμεινει "ερασιτεχνης" στην ομαδα. Μετα παιδαγωγος. Να επικροτει το "ευ αγωνιζεσθαι" και να αποδοκιμαζει το "κλεπτειν" στους αθλητες τους. Να πνιγει την εκρηξη του εν τη γενεσει, για να μην γινουν μαρτυρες αυτης βλασταρια του σωματειου. Κατοπιν να υποστελει το εγω του καινα προσπαθει να μανθανει αεναως απο τους διπλα του. Να βρισκει με την ενασχοληση του καταφυγιο στις διαψευσεις του στον κοινωνικο-εργασιακο-οικογενειακο του χωρο και οχι βημα για ασκηση στερημενης εξουσιας και πειθαναγκασμου. Διοτι η ζωη εξω απο τα "παρκε" βυσοδομει . Εαν ειναι να φερεις την απεξω μποχα μεσα στις ωρες της σχόλης σου, δεν εκαμες τιποτε. Δεν ξεχνιεσαι, δεν παραμυθιαζεσαι και δεν ζεις το ταξιδι που αξιωθηκες. Πρεπει ο παραγοντας να ειναι ανδρας "αγαθος" με την αρχαια ελληνικη σημασια. Να τηρει το λογο του. Να ξηγιεται σπαθι. Οχι "λεφτα υπαρχουν..." . Μονον ετσι θα αποκτησει την αναγνωριση των γυρω του και τον επεκεινα σεβασμο. Διοτι ο σεβασμος κερδιζεται, δεν επιβαλλεται. Εαν τον σεβονται για το "ειναι" του, τοτε μονον μπορει να διαπλασει θετικα. Διοτι τι αλλο απο διαπλαση ειναι ο αθλητισμος?
Πρεπει με αλλα λογια ο παραγοντας να μην ειναι ουτε ο κροκοδειλος που εφαγε την αντιλοπη και κειται στην λασπη του ποταμου ουτε τα πουλια που πηγαινουν τσιμπολογωντας και του καθαριζουν τα δοντια απο τις τροφες, αλλα ο ιδιος ο ποταμος.
Μονον τοτε δεν θα ξανακουστουν φρασεις οπως: "παμε γερα να τους γα.....", "χωστου μια αγκωνια και στειλτον στο ΚΑΤ...", "θα μου παιξεις καθολου ρε αρ.... " , "θα σου κρεμασω το δελτιο ψηλα να το βλεπεις...", " θα φερεις πρωτα 3 χιλιαρικα και μετα θα φυγεις..." , "παρε μια 6 μηνη τιμωρια και αμα βρεις ομαδα να μου γραψεις..." .

Υ.Γ: το παρον ενεπνευσθη απο μια παρεα "οραματιστων" .

ΧΙΛΙΑ ΕΥΓΕ !!!!!!!!!

Oι παρέες γράφουν την Ιστορία Νο2

Μια αλλη παρεα που γραφει την Ιστορια ενος σωματειου ειναι οι αθλητες της ομαδας του.
Σε μια ομαδα κατ'αναγκη ζυμωνονται μεταξυ τους διαφορετικες και ετεροκλητεσ προσωπικοτητεσ. Βρισκονται γυμνοι στα αποδυτηρια και μοιραζονται το σαπουνι ανθρωποι που υπο αλλες συνθηκες δεν θα γυριζε τα ματια του ο ενας στον αλλο. Συμβιωνουν και συναγελαζονται τις ωρες του κοινου μοχθου ο ωραιος με τον ασχημο, ο ψηλος με τον κοντο, ο πιτσιρικας με την γερονταρα, ο πλουσιος με τον φτωχο, ο επιστημονας με τον μπετατζη, ο τρελαρας με τον μαζεμενο, ο λευκος με τον εγχρωμο κ.ο.κ. Δηλαδη, υπαρχει μια ιδιοτυπη "κομμούνα" με μονον κοινωνικα χαρακτηριστικα και οχι πολιτικα. Αυτη λοιπον η παρεα της διαφορετικοτητας μοιραζεται με τα ιδια συναισθηματα την λυπη, την χαρα, την ταβερνα, την καφετερια, τα ταξιδια, τα ιδια δωματια στα ξενοδοχεια. Αυτος ειναι ο πρωτος κεντρικος πυλωνας του αθλητισμου. Στο να γνωρισει και να φερει κοντα και -πολλες φορες δια βιου- παιδια που δεν θα μπορουσαν σε αλλες εκφανσεις της ζωης να συναντηθουν και εν συνεχεια να γινουν φιλοι.
Ο δευτερος πυλωνας του αθλητισμου ειναι αυτος της αξιοκρατιας. Στην Ελλαδα των συγχρονων οντων (των Νεοελληνων) δυο μονο εκδηλωσεις συνεχιζουν να ενεχουν αυτην την εννοια. Ο αθλητισμος στην πρωτογενη μορφη του και οι πανελληνιες εξετασεις για τα Α.Ε.Ι. Ολες οι αλλες εκδηλωσεις ειναι διατρητες και βαλλονται απο νεποτισμο, ρουσφετισμο, χρηματισμο, κουμπαριες και τα τοιαυτα. Στον αθλητισμο ο αξιος και ικανος θα παιξει, ο κοσμος να χαλασει. Κανεις δεν μπορει καταληκτικως να τον σταματησει. Οσο και να διαμαρτυρεται ο μη χαρισματικος γιος ή ανιψιος του ταδε εφορου ή προεδρου, οτι δεν εχει αρκετα λεπτα συμμετοχης...Διοτι η παρεα θελει και πρεπει να νικησει στον αγωνα.Και στην παρεα των ιδρωσκόντων το ιμάτιο τους δεν περισσευει χωρος για παρίες. Ασε δε που η παρεα των αξιων εχει τα ανακλαστικα της επιβίωσης της και απομονωνει παικτικως τους ρηξικελευθους.
Αυτες οι δυο εννοιες -της φιλιας και της αξιοκρατιας- ειναι που συντηρουν το μαχητικο πνευμα, χαλυβδωνουν τη βουληση, γεμιζουν κουραγιο και ικανοποιηση την παρεα των αθλητων και θεραπευουν την απογοητευση μιας πιθανης ηττας.
Αυτοι οι δυο πυλωνες ειναι και η ''αντιβιωση'' που απαιτειται (περαν των τεχνικων και αθλητικων παραμετρων) για να υγιαινει η παρεα των αθλητων και να υπαρχει το επονομαζομενο ''καλο κλιμα'' στα αποδυτηρια. Διοτι οποιος φρονει οτι οι ομαδες φτιαχνονται με περγαμηνες και ονοματα και οχι στα αποδυτηρια ειναι μύωψ και στερειται ψυχολογικης διεισδυσης και ενορασης.

Υ.Γ. Η σχεση Γκαλη-Γιαννακη φαινεται να διαψευδει τον πρωτο πυλωνα , αλλα μην ξεχναμε οτι αναφερομαστε σε τερατα του επαγγελματισμου και οχι ερασιτεχνες.

Οι παρεες γραφουν την Ιστορια No 3

Μια τρίτη παρέα που γραφει την ιστορια του και ακολουθει τον αθλητισμο είναι οι οπαδοι.
Εδώ πρεπει να γινει μια αντιστιξη μεταξυ οπαδων με την στενη εννοια και οπαδων-φιλαθλων. Οι πρωτοι θελουν η ομαδα τους, βρεξει-χιονισει, να κερδισει την αντιπαλη χωρις να τους ενδιαφερει εάν επαιξε καλυτερα, εάν εκαναν το γηπεδο κολαση, εάν ειχε την ευνοια της διαιτησιας, εάν χτυπηθηκε αντιαθλητικα ο αντιπαλος «παιχταρας» κοκ. Οι δευτεροι και αυτοι επιθυμουν η ομαδα τους να κερδισει, αλλα η κριση τους παραμενει νηφαλια και αντικειμενικη και μπορουν να διακρινουν και αναγνωρισουν τυγχανουσα ανωτεροτητα του αντιπαλου.
Στην κατηγορια των οπαδων εν στενη εννοια υπαρχουν πολλες υποκατηγοριες αναλογα με την ηλικια, το κοινωνικο στατους, τον ψυχισμο, τη μορφωση και κυριως την καλλιεργεια (η καλλιεργεια είναι το γινομενο της συνολικης παιδειας του ατομου). Στο νου μου ερχονται μερικοι χαρακτηριστικοι τυποι οπαδων.
Εν αρχη, αυτοι που αποκαλω «παντοφλακηδες». Είναι καποιας ηλικιας, παντρεμενοι και τρωνε παντοφλα στο σπιτι από την γυναικα. Στο κλειστο όμως είναι τελειως διαφορετικοι. Φωναζουν, διαμαρτυρονται, βριζουν και πολλες φορες ξεκινανε τσαμπουκαδες και ερχονται στα χερια. Οσο πιο καταπιεσμενος είναι ο παντοφλακιας στο σπιτι τοσο πιο εριστικος και βιαιος γινεται στο γηπεδο. Εκει, μακρια από την μεγαιρα, θελει να νιωσει ότι είναι αντρας με τα όλα του. Είναι μια υποσυνειδητη αντιδραση του καταπιεσμενου και καταφρονημενου «εγω» του και καλα θα κανεις να τον διαβασεις, να μην τον παρεις στα σοβαρα και να προσπερασεις.
Μια δευτερη υποκατηγορια είναι οι λεγομενοι «προπονητες της εξεδρας». Ξερουν από μπασκετ, καθ’ότι πλειστοι εχουν χρηματισει παικτες, προπονητες, διαιτητες κτλ. Μονομερως αναλυουν το ματς με τεχνικα χαρακτηριστικα και ορους, είναι πεισμονες και αλαθητοι και παραγνωριζουν μονιμως ότι ενας αγωνας εχει και αλλα βαριδια. Όπως το παθος για την νικη, το φοβο ορισμενων παιχτων, την καλη ή κακη μερα καποιου… Εάν τους ρωτησεις, για την ηττα παντα φταιει ο μυρουδιας προπονητης, τα συστηματα του και οι εμμονες του. Ενώ αυτοι στην θεση του θα το ειχαν παρει το ματσακι... Ξερετε τι ωραια ποκα παιζω, όταν ειμαι εξω από το τραπεζι και δεν πονταρω τα δικα μου χρηματα? Την καλυτερη!
Μια τριτη υποκατηγορια είναι τα «χουλιγκανια». Είναι νεαρα ημεδαπα ή αλλοδαπα παιδια ,συνηθως εβδομα τεκνα εβδομου πατρος, χωρις τις ισες ευκαιριες στην ζωη, εν δυναμει αεργα και περιθωριοποιημενα, με διαλυμενο οικογενειακο ιστο. Διαισθανονται ότι είναι «στην απεξω» και δεν υπαρχει για αυτά ζωτικος χωρος να ενταχθουν με ισονομια. Αυτό δημιουργει πικρια, η πικρια θυμο και τελος ο θυμος εκρηξη. Το μότο τους είναι: « αφου δεν με αφηνει η κοινωνια να φτιαξω, τοτε και εγω θα την χαλασω». Τα παιδια αυτά λειτουργουν παντα σαν αγελη και ποτε μεμονωμενα. Το γηπεδο για αυτά είναι πεδιο εξωμπασκετικης δρασης λαμπρο, καθ’ότι δεν σκαμπαζουν και πολλα από το αθλημα.
Τελος, μια κατηγορια από μονη της είναι τα «φρικια» της Υπεροχης Εξαρχειων. Κανονας τους είναι το: «δεν σε πειραζω ,αν δεν με πειραξεις». Φωναζουν από την αρχη μεχρι το τελος του αγωνα, κλεβοντας με τον παλμο τους τις ματιες των υπολοιπων θεατων από το παιχνιδι. Η ιδεολογια τους γνωστη και σεβαστη. Οι μπυρες, οι μαλαματινες και τα τοιαυτα δινουν και παιρνουν καθ’ολη την διαρκεια. Στην ληξη, ως δειγμα οικολογικης ευαισθησιας 2-3 από δ’αυτους θα μαζεψουν σε γιγαντιες σακουλες τα αναλωθεντα μπουκαλια και θα σκουπισουν με την μαλαστουπα τα αναφυεντα ρυακια αλκοολ γυρω από την εξεδρα. Με αλλα λογια τα φρικια της Υπεροχης κατορθωνουν να συνδυαζουν το παρτυ με το μπασκετ. Βάρδα όμως, αν καποιος αδαης τους προκαλεσει διχως ευλογη αιτια…

@ the judge: Χρησιμοποιεις τη "γλωσσα" με ορθο τροπο και αυτα που γραφεις με βρισκουν συμφωνο... Δυστυχως ομως, παντα υπαρχει και πρεπει να υπαρχει το "αλλά"... Ποιο ειναι αυτο?
Ολες οι αναφορές που κάνεις απευθυνονται σε κοσμους ουτοπικους, που απεχουν παρα πολυ απο την πραγματικοτητα.
Ας τα παρουμε ενα-ενα...
- Για τους παραγοντες οτι και να πουμε ειναι λιγο. Απο το χαμηλοτερο μεχρι το υψηλοτερο επιπεδο. Λαμογια που ειτε ξεπλενουν χρημα, ειτε κανουν το "κομματι" τους για να το παιζουν οι μαγκες του χωριου ή της συνοικιας. Και εννοειται πως υπαρχουν παντα και οι "Ταβλακι-δες"... κοινως αδιαφοροι!! Ελαχιστες ομαδες, διοικουνται απο παρεες που εχουν κοινα ονειρα και φιλοδοξιες. Ο παραγοντισμος ειναι ενα φαινομενο που μαστιζει και εχει μεγαλη ευθυνη για την μπουρδελοποιηση του ελληνικου αθλητισμου.
- Οσο για τους αθλητες των σωματειων.. Εχοντας περασει απο αρκετες ομαδες, απλα θα σου πω οτι οι περισσοτεροι δεν φημιζονται για το ηθος τους! Οι λεξεις αλληλεγγυη, συνεργασια και ομαδα-παρεα ειναι αγνωστες! Ειδικα στις κατηγοριες Α τοπικο Αθηνας - Γ εθνικη - Β εθνικη.. (κατεξοχην ερασιτεχνικες).. το κλιμα που επικρατει ειναι ποιος θα βγαλει το ματι του αλλου, χωρις να φανει. Για αυτο εχει πολυ μεγαλη ευθυνη το χρημα! Αλλά δυστυχως και παλι, το χρημα ειναι Η ΑΞΙΑ της εποχης μας! Στις πιο κατω κατηγοριες βρισκεις τυπους και παιδια που σε κανουν και περνας πολυ καλα, χαιρονται και λυπουνται μαζι σου.. Και εκει υπαρχουν οι "μαγκες" αλλα ειναι σαφως λιγοτεροι.
- Παμε και στους οπαδους-φιλαθλους οπως θες πες το! Εκει γελαμε... Κακως κατ εμε, εκανες τοσο μεγαλο διαχωρισμο. Ο διαχωρισμος ειναι ενας.. "Υγιεις - Ζωα".. Το "ζωα" βεβαια, μαλλον αποτελει προσβολη για τα υπολοιπα ζωα της φυσης πλην του ανθρωπου αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα... Το ποσοστο ποιο ειναι? Γυρω στο 5% - 95% ... Στους υγιεις φιλαθλους υπαρχουν και αυτοι που καθονται σπιτι τους και εξαιτιας του 95% δεν πηγαινουν γηπεδο. Μονο το πεντε τοις εκατο των φιλαθλων μπορουν να κατσουν και να απολαυσουν εναν αγωνα διπλα διπλα με εναν αντιπαλο φιλαθλο και να κανουν το χαβαλε τους και να γελασουν... Οπως κανουν τα αμερικανακια που εχουν και 100 φορες μικροτερη ιστορια απο εμας τους μαγκες τους ελληναρες, που δεν γουσταρουμε στο γηπεδο μας να βλεπουμε πανο της αντιπαλης ομαδας, γιατι ειμαστε οι νταηδες του γηπεδου. Ομως ξεχασα, συγγνωμη, για αυτο μας φταιει το εκρηκτικο δυναμικο μεσογειακο ταπεραμεντο μας....! Ολοι οι υπολοιποι βριζουν οτι τους κανει κεφι, δεν σεβονται τιποτα, σπανε και πετανε οτι βρουνε με σωστο να βλαψουν εναν "συναθρωπο τους"(!) και θυμιζουν φυλή απο τα δαση του Νειλου και Αμαζονιου...Η απολυτη ξεφτιλα δηλαδη, να σκοτωνεσαι και να παιζεις ξυλο με εναν ανθρωπο επειδη ειναι βαζελος και εσυ γαβρος! Πολιτισμος=Αγνωστος!!! Αυτη δυστυχως, ειναι η πραγματικοτητα του ελληνικου αθλητισμου.. Εξαιρεσεις εννοειται πως υπαρχουν, αλλα μετρημενες στα δαχτυλα του ενος χεριου και αν(!)
- Γενικευοντας, θα αναφερω οτι με τα χαλια που εχουμε αυτοι οι πολιτικοι και αυτη η πολιτικη μας αξιζει! 300 μεγαλα ζωα χρειαζονται για να διοικησουν 11.000.000 μικροτερα ζωα!

P.S - Χρησιμοποιεις πολυ ενεστωτα στα κειμενα σου... Καλυτερα να χρησιμοποιουσες μελλοντα... συντελεσμενο ή διάρκειας... (δε θυμαμαι και πως λεγονται) Του τυπου: " Η ιστορια θα επρεπε να γραφονταν... " , " στις ομαδες θα επρεπε να ζυμωνονταν "... κ.τ.λ

Κλεινοντας να (ξανα)αναφερω οτι συμφωνω σε ολες σου τις αποψεις, αλλα δεν τις βρισκω πολυ ρεαλιστικες.

Με το τσουβάλιασμα και τους αφορισμούς δε μπορείς να προσεγγίσεις το θέμα της βίας στους αθλητικούς χώρους. Οι αναλύσεις και οι ορισμοί που γράφτηκαν για φιλάθλους-οπαδούς στα παραπάνω posts είναι γενικεύμενες γραφικότητες που αναπαράγονται από αδαείς για το θέμα.

Φιλε μου, θα συμφωνησω με τις αποψεις του where_amazing_happens. Αν και η ζωη δεν ειναι μονο ασπρο-μαυρο, σ αυτο το θεμα υπαρχουν οι ανεγκεφαλοι και αυτοι που σκεπτονται. Ξεκαθαρα πραγματα! Η προσεγγιση που κανει ο the judge στο θεμα των οπαδων/φιλαθλων ειναι κακη. Μια μικρη διευκρινιση απλα. Μην κοιτας τι γινεται στα τοπικα και τις χαμηλοτερες κατηγοριες! Κοιτα στα ψηλα! Α1 και Α εθνικη ποδοσφαιρου, εκει να δεις ποση ελλειψη στοιχειωδους πολιτισμου υπαρχει!

Η βία στους αθλητικούς χώρους είναι απλά ένα υποσύνολο της βίας που υπάρχει σε κάθε σχεδόν πτυχή και χώρο που δραστηριοποιείται ο άνθρωπος. Στο σχολείο, στο δρόμο, στη γειτονιά, στην ίδια την οικογένεια. Φαινόμενα βίας έχουν συμβεί ή συμβαίνουν περιοδικά ακόμη και σε συνεδριάσεις κοινοβουλίων, επιστημονικά συνέδρια, συνεδριάσεις συνδικαλιστικών οργάνων. Βία, λεκτική, φυσική ή ψυχολογική ασκείται καθημερινά από τις κρατικές υπηρεσίες και τους δημόσιους λειτουργούς προς τους πολίτες. Προχθές η φρουρά του Προέδρου της Δημοκρατίας ξυλοκόπησε αναίτια έναν ηλικιωμένο συμπολίτη μας. Η βία σε δημόσιους χώρους θεαμάτων είναι ιστορικό φαινόμενο και πάει χιλιάδες χρόνια πίσω πριν εμφανισθούν οι οργανωμένοι φίλαθλοι.
Με όλα αυτά δεν προσπαθώ να αποδείξω ότι δεν υπάρχει πρόβλημα αλλά να το βάλω στη σωστή του διάσταση. Το πρόβλημα είναι πολύ σύνθετο για να το προσεγγίζουμε με τον τρόπο που προσπάθησαν οι φίλοι παραπάνω.

Οι παρεες γραφουν την Ιστορια Νο4

Μια αλλη παρεα που γραφει την Ιστορια του αθλητισμου και παιζει λιαν καθοριστικο ρολο ειναι οι προπονητες.
Ο προπονητης κατα συνθηκη ειναι το Κεντρο του κυκλου, οπου γυρω του περιστρεφονται αθλητες, γονεις αυτων, παραγοντες, σωματεια ολοκληρα.
Ο προπονητης-κοουτς ειναι ο μονος απ'όλους τους ανωτερω αναφερομενους στον οποιο δεν συγχωρουνται λαθη. Ο συνεπης προπονητης δουλευει μοναχικα , σαν τον λυκο της στεπας, ολη την εβδομαδα και δινει εξετασεις μια ημερα αυτης επι μιαμιση ωρα με αποτελεσμα αβεβαιο και πολλακις απροβλεπτο. Δουλεια πολυσυνθετη και δυσκολη το κοουτσαρισμα, αφου απαιτει γεροδεμενο νευρικο συστημα, ιδιαιτερη οξυνοια, προετοιμασια με διαβασμα του αντιπαλου, παρατηρητικοτητα, προγραμματισμο, ρισκο, κατακορυφη αλλαγη πλανων με προσαρμογη, συνεχη επιμορφωση-ενημερωση, ζυγισμα αλλα οχι δισταγμο, ψυχολογικες ενεσεις στους αθλητες , σχετικη εμπειρια και ενα σωρο αλλες λεπτομερειες. Προσομοιαζει mutatis mutandis με την επεμβαση καρδιας χειρουργου, την υπερασπιση επι κακουργηματι ποινικολογου, το πιλοταρισμα σε καταιγιδα αεροπορου... Το κοουτσαρισμα λοιπον, περαν της τεχνικης καταρτισης , απαιτει ιδιαιτερο ταλαντο και συνδυασμο οσο περισσοτερων χαρισματων. Γι'αυτο το λογο ειναι και λιγοι στην πιατσα οι πραγματι εμπευσμενοι κοουτς.
Οι λιγοτερο χαρισματικοι , που αγαπουν ομως το μπασκετακι, στεκονται αξιοπρεπως με την επιμονη εργασια και το μοχθο. Πρεπει να γινει ευρεως αντιληπτο οτι το "επαγγελμα" του προπονητη δεν συγχωρει δημοσιουπαλληλικη νοοτροπια. Καλλιον ειναιι για ενα σωματειο να προσλαβει ενα νεαροτερο προπονητη με ορεξη για μαθηση και δουλεια, που μπορει μεν να αποζημιωνεται χρηματικως για μια ωρα , αλλα αυτος να προπονει οδηγουμενος απο ορμεφυτο για ενα διωρο, παρα εναν προπονητη , πρωην "ονομα", με δυνατοτερες μπασκετικες παραστασεις , που να προπονει με το τζην καθιστος και με το τσιγαρο στο στομα, κοιταζοντας το ρολοι του ποτε θα θα κλεψει κανα πενταλεπτο για να αποχωρησει και να κατευθυνθει στα Γραφεια να εισπραξει το πεντακοσαρικο...
Ακολουθως ο ιδιος ο προπονητης αφ'εαυτου πρεπει να ψυχανεμιστει και να κατασταλαξει που μπορει να προσφερει τα μεγιστα. Αλλοι ταιριαζουν στα γυναικεια πρωταθληματα, αλλοι στα μινι και στα παμπαιδικα, αλλοι στα παιδικοεφηβικα, αλλοι εχουν ειδικες γνωσεις για εκγυμναση-βελτιονισμο αθλητων, αλλοι "ματι" κοουτς, αλλοι οργανωτικες ικανοτητες κ.τ.λ.
Επισης, οι προπονητες, ακριβως επειδη ειναι προσκαιροι στο ποστο τους και εκτεθειμενοι ανα πασα στιγμη, πρεπει να εχουν ιδιαιτερα αυξημενο το αισθημα της συναδελφικοτητας και της ευπρεπειας προς τους υπολοιπους της παρεας των πρπονητων και κυριως των αντιπαλων. Διοτι εκει που εισαι ημουν και εκει που ειμαι θα 'ρθεις...
Τελος, ενας κυριος και κομβικος ρολος του προπονητη, που θυσιαζεται και παραμεριζεται χαριν της αυστηρας μπασκετικης εκπαιδευσης και του κυνηγιου των επιτυχων αποτελεσματων , ειναι αυτος του δασκαλου της αγωγης του αθλητη , της διαπλασης του χαρακτηρος του και του εκπολιτισμου του. Και μπορει , εαν ειναι υποψιασμενος και θελει, να συμβαλει τα μαλα σ'αυτη την κατευθυνση. Για να μην παρατηρουνται συμπεριφορες σαν αυτες που διαβασα στο forum οτι συνεβησαν στις 11-01-2012 στον αγωνα Τριτωνος- Διαγορα Δρυοπιδεων με το "ντισκαλιφιε". Αλλωστε δυναται και επιβαλλεται ο προπονητης να ξεχωρισει ποιος απο τους υπ'αυτον παικτες θα συνεχισει το μπασκετ ή θα ακολουθησει καριερα μαχητου των κλουβιων...

Υ.Γ. Ευχαριστω οσους τιμησαν μεχρι τωρα τα κειμενακια μου και διπλως αυτους που διεφωνησαν. Διοτι αυτο που εκλυει πρωταρχικως η Δημοκρατια ειναι η ελευθερια της εκφρασης της σκεψης του ατομου.

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ NO 5


Μια αλλη παρεα που γραφει την ιστορια του αθλητισμου και την διαμορφωνει ειναι οι διαιτητες.
Αυτη η παρεα ειναι και η μοναδικη στον αθλητισμο που ξεπερνα τα ορια του ερασιτεχνη και του επαγγελματια και τεινει στο λειτουργημα.
Ενα απο τα δυσχερεστερα πραγματα στη ζωη ειναι να μπορεις να διαχειριστεις εμφρονως την εξουσια που σου παρεχεται. Η φυση του ανθρωπου εχει την ροπη να μεθα απο την εξουσια, να καμαρωνει με το το καινουργιο της κουστουμι και να επιδιωκει καθημερινα την επιβεβαιωση της απο τους υπ'αυτον. Θελει τρομερη προσπαθεια να παραμεινεις απλος, προσιτος, ταπεινος και κυριως να αντιληφθεις οτι η εξουσια σου ειναι φθαρτη και προσκαιρη. Και αυτο πρεπει να ειναι καρφωμενο στο πισω μερος του μυαλου καθε διαιτητη.
Ακομη πιο δυσκολο ειναι να διαχειριστεις την δικαιοδοτικη εξουσια. Οι διαιτητες εξ ορισμου στη διαρκεια του αγωνα εχουν αρμοδιοτητα μετα σφυριγματα τους να κρινουν και να αποδιδουν το δικαιο σε καθε αμφισβητουμενη φαση. Και οι φασεις ειναι πολλες, γρηγορες και υπο διαφορετικη γωνια ορατες. Μοιραια λοιπον ο διαιτητης θα κανει λαθος εκτιμηση. Οπως αλλωστε και ο παικτης και ο προπονητης μεσα στο παιχνιδι...
Τα πραγματα αλλαζουν οταν οι διαιτητες με τις αποφασεις του αφιστανται της ιδεατης εννοιας του ρολου των και του ανθρωπινου λαθους και προσεγγιζουν την σκοπιμοτητα. Δηλαδη την κατα παραγγελια προσπαθεια να ευνοησουν την μια ομαδα εις βαρος της αλλης. Εδω,"τα παιδια με τα γκρι" μεταλλασονται σε "γκριζους λυκους".
Ο διαιτητης εχει αποκλειστικα δυο δρομους να διαλεξει στην πορεια του.
Ο ενας, ο δυσκολος, ειναι αυτος που υπαγορευει να σφυριζει "στα ισια" με οποιοσδηποτε συνθηκες και πιεσεις και φυσικα το αναλογο εις βαρος του τιμημα. Και τιμημα υπαρχει, διοτι στην παρεα των παραγοντων, των διοργανωτων, της θεσμικης ηγεσιας και των απορρεοντων προσωπικων τους επιδιωξεων το "στα ισια" δεν ειναι το κατα βαθος ζητουμενο. Το ζητουμενο τους ειναι αυτο που εχουν προσχεδιασει, επιθυμουν και θελουν να πραγματωθει.
Ο δευτερος, ο συνηθης δρομος, ειναι η προσκολληση του διαιτητη στα κελευσματα των ανω αρχοντων. Και κατοπιν διενεργειται η μελλοντικη του ανελιξη αναλογως με τις προσφερθεισες υπηρεσιες. Σ' αυτον τον δευτερο δρομο υπαρχουν "καλοι" και "κακοι" διαιτητες. Οι "καλοι" ειναι οι μα'ί'στορες του στησιματος, αυτοι που με ακριβεια κοπης λέιζερ και χωρις να δωσουν εμφανη δικαιωματα σπρωχνουν την μια ομαδα προς την επικρατηση. Αυτοι ειναι που θα ανεβουν κατηγοριες και θα γινουν ονοματα. Απο την αλλη μερια οι "κακοι" ειναι οι λιγοτερο ταλαντουχοι στην ανω κοπή, οι αγαρμποι, οι ξεσηκωτες της κερκιδας και που σιγα σιγα θα μεινουν στο περιθωριο και θα χρησιμοποιουνται για ειδικες αποστολες κατα περισταση.
Βεβαιως, για να κρατουνται τα προσχηματα και να υπαρχει το σχετικο προπετασμα νομιμοφανειας, στο "κοκτέιλ" που περιεγραψα θα μπει οπωσδηποτε και μια δοση διαιτητων που ακολουθουν τον πρωτο μοναχικο δρομο (τον "στα ισια"). Δηλαδη αυτων που εχουν συναισθηση της ιερης αποστολης των και κινουνται απο εναν προσωπικο κωδικα τιμης και δικαιοσυνης,αδιαφορωντας για καλπικα παρασημα και αριστεια...

Και οπως ειπε και ο γιγαντας coach ΣΟΡΩΤΟΣ '' εμεις κυριε συμεωνιδη ακομα κυκλοφορουμε με παπακι, δεν εχω δει κανενα διαιτητη να κυκλοφορει ετσι''

Αγαπητέ συμφορουμίτη , γράφεις πως οι αναλύσεις και οι ορισμοί που γράφτηκαν για φιλάθλους-οπαδούς στα παραπάνω posts από τον judge, είναι γενικεύμενες γραφικότητες που αναπαράγονται από αδαείς για το θέμα.Εγώ μπορεί να γράψω για τις αναλύσεις και τους ορισμούς για τους παίκτες και τους παράγοντες,κάποιος άλλος να γράψει ότι θέλει εκείνος κλπ κλπ.
Εάν δεν το έχεις καταλάβει, όταν χαρακτηρίζουμε κάτι που γράφει ή που λέει κάποιος, χαρακτηρίζουμε κατ’επέκταση και τον ίδιο. Αυτό βέβαια είναι προσβλητικό,όταν μάλιστα αυτός ο κάποιος,δεν καταφέρθηκε επί προσωπικού.
Δεν συμφωνώ μαζί σου, αλλά δικαιολογώ όποιον πιστεύει αυτό που γράφεις,,γιατί δυστυχώς οι περισσότεροι που ασχολούμαστε τα τελευταία χρόνια με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό,είμαστε, ως επί το πλείστον, άνθρωποι που έχουμε μεγαλώσει και γαλουχηθεί με τις αρχές και τις αξίες της τελευταίας 30ετίας (απολύτως τίποτα δηλαδή).
Τα τελευταία χρόνια, ευτυχώς,κάποιοι από εμάς καταλάβαμε ότι αυτή η 30ετία που δυστυχώς μεγαλώσαμε,δεν ήταν και η καλύτερη,όσον αφορά τα ιδανικά,τις αξίες και τα ήθη της. Τα πάντα στηρίχθηκαν σε γυάλινα πόδια.
Είναι φυσικό λοιπόν,όταν βλέπουμε κάποιον άνθρωπο να γράφει ή να λέει κάτι (το οποίο θα έπρεπε να το θεωρούμε αυτονόητο), να το χαρακτηρίζουμε γραφικό, ουτοπιστικό (ή όπως θέλεις εσύ πέσ’το) και αυτό που γράφει ή λέει, αλλά κατ’επέκταση κι αυτόν.
Δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς,θα χρειαστούμε πάρα πολύ χρόνο,για να αλλάξουμε τις αντιλήψεις μας, γιατί έχουμε μάθει να ζούμε σε μια λανθάνουσα κατάσταση.
Έτσι μας έμαθαν. Να κάνουμε τον κανόνα εξαίρεση και την εξαίρεση κανόνα.
Μάθαμε να ζούμε μια ζωή μεσ’την καχυποψία και να βλέπουμε όποιον είναι απέναντί μας, ώς ένα ακόμη λαμόγιο, ή, εάν δεν είναι λαμόγιο,είναι γραφικός.
Ζούμε την εποχή της ταμπέλας. Πόσο εύκολο είναι άλλωστε να κολλάμε ταμπέλες σήμερα!!!!
Ευτυχώς όμως, εξακολουθούν και υπάρχουν και Αξίες και Ήθη και Ιδανικά.
Εξακολουθούν και υπάρχουν και Άνθρωποι, οι οποίοι μπορούν να μεταλαμπαδεύσουν όλα αυτά, στις επόμενες γενιές,τις γενιές των παιδιών μας.
Κανείς νομίζω από εμάς δεν θα ήθελε, οι επόμενες γενιές, αυτές των παιδιών μας, να ζήσουν μεσα στην σαπίλα των καιρών που ζούμε εμείς.
Οι μικρές κοινωνίες, φτιάχνουν την μεγάλη κοινωνία της ζωής. Η κοινωνία του Αθλητισμού που διαλέξαμε να είμαστε μέρος της, είναι και αυτή, μέρος της μεγάλης κοινωνίας.
Αν σε κάθε μικρή κοινωνία,υπάρξουν κάποιοι Άθρωποι,που ώς άλλοι χειρουργοί, θα σπάσουν το απόστημα,και άν βέβαια υπάρχει η διάθεση από κάποιους άλλους, σιγά σιγά, όλο και περισσότερους, να συμπλεύσουν μαζί τους, τότε μόνο μπορούμε να πιστέψουμε ότι θα αρχίσει να καθαρίζει το τοπίο. Να καθαρίζει η σαπίλα.
Στο χέρι όλων μας είναι να αλλάξουμε την ζωή μας και να σταματήσουμε να βλέπουμε την εξαίρεση ώς κανόνα και τούμπαλιν.
Στο χέρι όλων μας είναι να το προσπαθήσουμε!!!! με την επικινδυνότητα να μας χαρακτηρίσουν και μας γραφικούς.
Άλλωστε χαμένος δεν είναι αυτός που δεν κερδίζει μια μάχη ,αλλά αυτός που δεν προσπαθεί καν !!!
Ας μην συνεχίσουμε να ζούμε με αυτό το <<καλά τα λες, αλλά η κοινωνία μας σήμερα κλπ κλπ κλπ.......>>, γιατί το μόνο που καταφέρνουμε είναι,όχι μόνο, να συνηθίζουμε να ζούμε σε αυτήν την κοινωνία της σήψης , αλλά να την συντηρούμε κιόλας.
Ας <<γίνουμε>> λοιπόν εμείς γραφικοί, εάν βέβαια θέλουμε να ζήσουν τα παιδιά μας σε μια καλύτερη κοινωνία.
Μπορούμε!!!!! να είσαι σίγουρος γι αυτό, αρκεί να δεχτούμε ότι πρέπει να αλλάξουμε τις αντιλήψεις μας. Αρκεί να το πιστέψουμε!!!!!!!!

Θα μπορουσα να σχολιασω ολο το κειμενο σου με τις ωρες, αλλα δεν θα το κανω. Κραταω το καλυτερο του σημειο, κατ εμε.
-Καταρχην, να επισημανω οτι αυτα που εγραψες ηταν πολυ ωραια και πολυ σωστα!
-Ξεκινω, αναφεροντας ισως την μοναδικη ενσταση που εχω. Στο "ετσι μας εμαθαν"... Καλυτερα, "ετσι μαθαμε"! Μικρη λεπτομερεια, αλλα εχει ιδιαζουσα σημασια η αλλαγη της καταληξης του ρηματος. Ειμαστε συνυπευθυνοι και αυτο ειναι μεγαλη αληθεια. Κατα το "μαζι τα φαγαμε", το οποιο ναι μεν ειναι γραφικο και δεν ανταποκρινεται πληρως στην πραγματικοτητα + οτι ειναι εκφρασμενο απο εναν μεγαλο ΒΛΑΚΑ! Μηπως ομως κρυβει καποιες τεραστιες αληθειες? Οι ταμπελες που μπαινουν στους ανθρωπους γιατι μπαινουν?! Φταιει μονο η καχυποψια? ή μηπως η πλειονοτητα των αθρωπων ( βαζω και τους εαυτους μας ) εχουν οντως "χεσμενη" τη φωλια τους? (αλλοι περισσοτερο-αλλοι λιγοτερο-αλλοι καθολου) Κυριε ταριφα, ανηκεις στη φορολογικη κλιμακα 12000-16000, αλλα βγαζεις 50000(!) Κυριε ιδιοκτητη του μαγαζιου εχεις τη φιαλη 150 ευρω και η αποδειξη σου ειτε εχει χθεσινη ημερομηνια, ειτε δεν υφισταται(!) Κυριε υδραυλικε γιατι μου λες για μια επισκευη δυο τιμες 130 με ΦΠΑ και 80 χωρις (!) Προφανως και θα διαλεξω το 80 και τα υπολοιπα να τα φανε τα παιδια μου λογου χαρη! Κυριε Διαμαντιδη-κυριε Παπαλουκα που εχετε βγαλει τοσα και τοσα, οταν σας παρακινει ο Λαζαρος Παπαδοπουλος πρωην προεδρος του ΠΣΑΚ να κανετε μια ενεργητικη κινητοποιηση-κινηση μηπως και αλλαξει κατι σε αυτο το κωλομπασκετ γιατι το παιζετε Σουηδοι?? ( να ασφαλιστουν επιτελους τα παιδια που παιζουν Α2 ανασφαλιστα τοσα χρονια, να αλλαξει ο καρεκλοκενταυρος προεδρος Βασιλακοπουλος -FIBA και πρωην της ΕΟΚ- και να αναλαβει καποιος αλλος μετα απο εκλογες οπου θα υπαρχει συμμετοχη και του ΠΣΑΚ αλλα και των υπολοιπων επισημων φορεων του ελληνικου μπασκετ, να ασχοληθουν με τα κλιμακια-μικτες ομαδες νομών ανα την Ελλαδα ατομα με μερακι και φιλοδοξιες, νεοι με στοχους και ονειρα, και οχι ατομα που τα παιρνουν απο ολες τις μεριες και ατομα που αναγκασαν τον κορυφαιο Νικο Γκαλη να κοψει το μπασκετ με τον τροπο που το εκανε... κυριε Πολιτη!!! Ειναι δυνατον ο Νικος Γκαλης να απεχει απο την διοικηση και οργανωση του ελληνικου μπασκετ και να ασχολειται με κατασκηνωσεις και ιδιωτικα camps?? Ειναι δυνατον, η στελεχωση των μικρων εθνικων να προερχεται απο αυτους που εχουν καλες σχεσεις με γραφεια μανατζερ?? μανατζερ απο τα 12 ετη, ειναι δυνατον να μην γινεται επισημος ετησιος οικονομικος ελεγχος σε ολες τις ΕΣΚΑ, ΕΣΚΑΝΑ, ΕΣΚΑΒΔΕ κ.τ.λ (!), ειναι δυνατον να δινονται χρηματα σε παικτες απο ετησιες κρατικες συμβασεις, επειδη ο προεδρος του Χ σωματειου εχει καλες σχεσεις με τον Ψ βουλευτη και μπορει να εξασφαλισει 592 ευρω/μηνα για καποιον που δεν θα εμφανιστει ποτέ στην δουλεια για την οποια υπεγραψε τη συμβαση (!) ειναι δυνατον ο δασκαλος και ο καθηγητης να βαριεται να κανει μαθημα και μην τον ενοχλει κανεις για αυτο(!) και πολλες ακομα ερωτησεις που στο Ελλαντα χαρακτηριζονται "ρητορικες") και κυριοι Διαμαντιδη και Παπαλουκα-Μπουρουση... επειδη ειναι δυσκολος ο αγωνας κατα των "κακων κειμενων" τα παρατησατε και σφυριξατε αδιαφορα!!! Αφηστε να εκτεθουν αλλοι, ειπατε!! Μην χασουμε την ευνοια του Συριγου και του Βασιλακη του Σκουντη - αυτοι και αν αποτελουν γενεσιουργες αιτιες κακου!
Για να λεμε βεβαια την αληθεια και να καταληξω καπου με αυτο το μακροσκελες, κουραστικο παραδειγμα.... ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΟ ΧΡΩΣΤΑΝΕ! Ουτε ο ταριφας, ουτε ο υδραυλικος-ηλεκτρολογος, ουτε ο Διαμαντιδης και ο Παπαλουκας ουτε κανείς! Αυτο, εχει να κανει με το ατομικο φιλοτιμο! Δυστυχως, μπορει να υπαρχουν καποιες αξιες στις μερες μας, ή εστω να δημιουργουνται περισσοτερες εξαιτιας των συγκυριων που βιωνουμε αλλά δεν υπαρχει φιλοτιμο. Οπως θα ευχοταν ο μακαριτης, πανμεγιστος καλος ανθρωπος Θανασης Βεγγος! Ολοι για εναν και ο ενας για τον εαυτο του! Εκει βρισκεται η πηγη του προβληματος! Απο τον προεδρο μιας ομαδας, απο τον προπονητη, τον εφορο, τον παικτη μεχρι και τον καφρο της εξεδρας που θεωρει το γηπεδο, κτημα του και σπιτι του!
Ανθρωποι υπαρχουν που μπορουν να βοηθησουν αλλα δεν το κανουν! Και αυτοι που το κανουν ειναι ελαχιστοι! Η κοινωνια μας ειναι εγωκεντρικη. Το "εγω" κυριαρχει και το "εμεις" εχει παει περιπατο! Οι ταμπελες ειναι προεκτασεις του "εγω"... Η διαφαινομενη συγκριση, οδηγει στην εκ των προτερων τοποθετηση "ταμπελας"!
Σε καποια εφημεριδα προσφατα ειχα διαβασει ενα αρθρο και με αυτο θα κλεισω γιατι κουρασα. Ηταν free press. Δεν θα αναφερω πολλα αλλα μια προταση που συγκρατησα: "Ισως η κριση και αυτη η τρομοκρατια που βιωνουμε, να μας αφυπνισουν και να μας κανουν να ερθουμε πιο κοντα στους συναθρωπους μας, να ενδιαφερθουμε για αυτα που πραγματικα μας γεμιζουν με καθημερινη ευχαριστηση και να προσπαθησουμε να τα βελτιωσουμε και να γινουμε καλυτεροι ανθρωποι, γιατι δεν ειμαστε."

Αγαπητέ φίλε, επέτρεψε μου να διαφωνήσω με το ότι χαρακτηρίζοντας κάτι που είπε κάποιος χαρακτηρίζουμε τον ίδιο. Ο καθένας από εμάς μπορεί να λέει-γράφει πολλά πράγματα. Είναι πιθανό κάποιος να θεωρεί σοφά μέρος αυτών και κάποια άλλα να τα θεωρεί τελείως ανόητα. Εμείς οι ίδιοι πολλές φορές αναθεωρούμε τις απόψεις μας και πράγματα που τα θεωρούσαμε ανόητα τα υποστηρίζουμε με θέρμη και αντίστροφα. Δεν είχα καμιά πρόθεση να προσβάλω τον συμφορουμίτη που έγραψε το αρχικό ποστ. Αντίθετα παρ'ότι εντάσσω τον εαυτό μου στην κατηγορία των οπαδών και θα μπορούσα να θεωρήσω ότι το ποστ του judge αναφερόταν και σε εμένα, δεν το κάνω ούτε ένιωσα προσβεβλημένος από τα γραφόμενα του.



Αυτό ακριβώς δεν έγραψα και εγώ; Δηλαδή οι μόνοι στους οποίους δικαιούμαστε με ευκολία να κρεμάμε κουδούνια είναι οι οπαδοί των ομάδων; Δεν είναι άδικο; Προσωπικά συμφωνώ με το πνεύμα των γραφομένων σου και ταυτόχρονα θεωρώ τον εαυτό μου οπαδό. Είναι εξ'ορισμού ασύμβατα δηλαδή αυτά; Ποιος το καθορίζει αυτό;

Οι παρεες γραφουν την Ιστορια Νο 6

Μια αλλη παρεα που γραφει (και κυριολεκτικως)την Ιστορια του αθλητισμου ειναι οι Δημοσιογραφοι και ειδικωτερον οι Αθλητικογραφοι.
Το αξιολογικο επιπεδο των χρησιμοποιουντων δημοσια γραφιδα ή επιτελουντων παρουσιαση στη Χωρα μας ειναι δυσαναλογως χειρον των Εθνικων αθλητικων επιδοσεων και διακρισεων των αθλουμενων ειτε σε ατομικο ειτε σε ομαδικο πλαισιο.Και για να γινω πλεον συγκεκριμενος, οταν λεω επιπεδο, αναφερομαι στο γνωστικο , στο εκπαιδευτικο και στο ηθικο.
Το γνωστικο επιπεδο των εν Ελλαδι αθλητικογραφων ειναι πενιχρο.Συνηθως αθλητικογραφοι γινονται οσοι δεν εχουν τις ακαδημαικες γνωσεις , τις περγαμηνες και τα προσοντα να κατελθουν στον κεντρικο στιβο της Δημοσιογραφιας.Πρωην κακοι μαθητες στο Λυκειο,χωρις γνωση της Ελληνικης γλωσσας και του συντακτικου ,θα φοιτησουν σε καποιο Ι.Ε.Κ. και μετα θα φροντισουν λυτοι και δεμενοι να προσκολληθουν σε καποιο εντυπο ή Μ.Μ.Ε. Θελει μεγαλο ερωτα και ατερμονες ωρες ενασχολησης και διαβασματος για να αποκτησεις τις μαθησιακες βασεις , που θα σε κανουν να ξεχωρισεις.Για να γινεις Διακογιαννης και οχι Μαμουζελος , που σε καποιους στιβικους αγωνες το παλαι ειχε μπερδεψει την μπλε φανελα της Ανατολικης Γερμανιας με την κοκκινη της Σοβιετικης Ενωσης και μεχρι τον τερματισμο της κουρσας (αντοχης μαλιστα!) αποκαλουσε τον Γερμανο αθλητη Ρωσο.Τοτε ηταν που ανεκραξε στον αερα το αληστου μνημης ο Διακογιαννης: "ουτε για κατουρημα δεν μπορουμε να παμε;''
Το εκπαιδευτικο επιπεδο ειναι απορροια του γνωστικου.Αποτοκο του τι ευρος γνωσεων κουβαλας στο κεφαλι σου.Πως να εκπαιδευσεις τους αναγνωστες , τους ακροατες και τους τηλεθεατες σου αν δεν ξερεις σε βαθος το θεμα και το εχεις απλως πασαλειψει;Πως να μεταλαμπαδευσεις εννοιες , γνωσεις, ιστορικα γεγεννημενα, οταν η αφιερωση στην επαγγελματικη ενασχοληση σου ειναι περιστασιακη και λειψη.Και καταληγουν οι Αθλητικογραφοι να μην σχολιαζουν αλλα μονον να περιγραφουν.Να περιγραφουν απλοικως και κοινοτυπως (οπως εκαναν και οι προηγουμενοι τους) τα αθλητικα δρωμενα ,χωρις να βαζουν την προσωπικη πινελια τους, που θα κανει τον αναγνωστη να αναρωτηθει, να προβληματιστει, που θα του φωτισει μια σκοτεινη πλευρα και θα τον οδηγησει σε αγνωστες σ'αυτον ατραπους. Θα συνεχισουμε ,λοιπον, να βασανιζομαστε με φρασεις οπως:"το εναρκτηριο λακτισμα...'', ''τρανταξε την οριζοντια δοκο ,'' λιγο αουτ...'', του Απολλων Καλαμαριας...'',''το σωματειο ηταν παρων...''.
Το ηθικο επιπεδο δεν μπορει παρα να ειναι μια εγχρωμη φωτοτυπια της συγχρονης Ελληνικης πραγματικοτητας.Το ''χαρτζηλικακι'' στα χαμηλα στρωματα δινει και παιρνει.Στα υψηλα υπαρχει''πακετο''.Οι τιτλοι στα εντυπα εμετικοι.Μη δεοντολογικος οπαδισμος και αγιος ο Θεος!Αβανταρουν τους μεγαλοπροεδρους, αντι να στηλιστευσουν την εξωαθλητικη συμπεριφορα τους. Διοτι λ.χ. Τσαμπιονς λιγκ και ευρωλιγκα σημαινουν ταξιδακια, γκομενες,αστακοκαραβιδες,πεπατημενο δημοσιογραφικο υλικο και εδραιωση της θεσης εργασιας των.Το κουτσομπολιο, η ρουφιανια και το μαχαιρωμα ειναι καθημερινος κανονας επιβιωσης και ανελιξης. Που να μεινει χρονος απο τις ''δημοσιες σχεσεις'' για μελετη,ερευνα, ενδελεχη επισκοπηση,συγγραφη πονηματων κ.ο.κ.
Βεβαια ο κανονας εχει και τις εξαιρεσεις.Υπαρχουν και καποιοι ''μαιτρ'' που ξεχωριζουν στο χωρο(Βλεπε λ.χ. Μπαζινα, Αποδυτηριακια στα παλια του, Σωτηρακοπουλο-παρα τη νεανικη επιπολαιοτητα του...)

Υ.Γ. Ο Μαμουζελος ,φιλε μου, εχει πτυχιο Νομικης . Ημαρτον,που λεει και ο Γεωργιου...

Μπραβο κυριε δικαστα!!! συγχαρητηρια για τα κειμενα σας, ειναι πραγματικα στολιδια για το site μας.... μπορει να ειμαι καινουριος στην ηλεκτρονικη μπασκετικη παρεα αλλα παρακολουθω τα τεκτενομενα του site πολλα χρονια... ελπιζω τα κειμενα να εχουν και συνεχεια!!!!

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ Νο7

Μια αλλη παρεα που γραφει την Ιστορια του αθλητισμου ειναι οι αρχηγοι των ομαδων, των οποιων ο ρολος στην Ελλαδα ειναι ασαφης και ξεθωριασμενος.
Ο γιος μου σπουδαζει εφετος σ'ενα Πανεπιστημιο του Ηνωμενου Βασιλειου ,ως πρωτοετης.Παραλληλα, επελεγη απ'αρχης να επανδρωσει την πρωτη ομδα μπασκετ (υπαρχει και δευτερη) του Πανεπιστημιου στις εκδηλωσεις της (πρωταθλημα,κυπελλο,varsity day κλπ).Πριν λιγες μερες, λοιπον,ο προπονητης του τον πηρε παραμερα και του δηλωσε πως του χρονου στις 3 Οκτωβριου και για εβδομαδα,αυτος και αλλοι δυο συμπαικτες του, θα υποστουν το "captain's trial", δηλ.την δοκιμασια επιλογης του αρχηγού της ομαδας για την επομενη σεζον.Και του εξηγησε ,ορθα-κοφτα, οτι ειναι κατι σαν την διαβολοβδομαδα των Λοκατζηδων, με νυχτερινα ξυπνηματα,καψονια, τρεξιμο στους λοφους κτλ.Και οτι οποιος επικρατησει-αντεξει απο τους τρεις , θα χρησθει αρχηγος.Και οτι αρχηγος σημαινει πως οτι κανει αυτος (ο προπονητης) θα μπορει να το κανει και ο αρχηγος...Και τοτε ο γιος μου θυμηθηκε οτι τον Οκτωβριο που μας περασε ειχε δει γυρω στα οκτώ "ντούκια" του ραγκμπυ με κιτρινες κορδελες στα μπρατσα να τρεχουν λυσσαλεως και ολογυμνοι απο τη μια ακρη του γηπεδου στην αλλη για το δικο τους "captain's trial"...
Σ'ολες τις ομαδες που χρηματισα εφορος , το πρωτο πραγμα που ζητουσα απο τους παικτες μου, ηταν να ψηφισουν μεταξυ τους δημοκρατικα και μονοι τους εν κλειστω τον αρχηγο της ομαδας.Και στα μεν παιδικοεφηβικα τμηματα το εξελαμβαναν κατι σαν παιχνιδι,στα δε ανδρικα ειδα και εμπειρους μπασκετμπολιστες να με κοιτουν με το σπινθηροβολο βλεμμα της αγελαδος.Σαν να λεγανε απο μεσα τους: τι μας λεει τωρα ο τυπος;τι να τον κανουμε τον αρχηγο;αφου εχουμε προπονητη ;ψαχνει για καρφι στα αποδυτηρια;Τους εξηγουσα λοιπον οτι δεν νοειται κοινωνικη ομαδα ακεφαλη και χωρις ηγετη, διοτι ετσι στερειται προσωπικοτητας και την περνανε στο ''ντουκου''.Οτι ο αρχηγος ιεραρχικα θα θετει υπ'οψιν ημων τα θεματα που απασχολουν τους παικτες και την ομαδα.Οτι οι παικτες για τα παραπτωματα τους θα ειναι υπολογοι και θα αναφερονται πρωτα στον αρχηγο τους και μετα στη διοικηση .Οτι αρχηγος δεν πρεπει κατ'αναγκην να χρησθει ο παιχταρας ή ο πιο δημοφιλης της ομαδας, αλλα αυτος με την πιο δομημενη προσωπικοτητα , με μορφωτικο και επαγγελματικο status, με το δοκιμασμενο ηθος, ο αντρας με λογο που θα παλεψει για τα πιστευω της ομαδας,αυτος που θα μπορει να ιασει τις πληγες στις αποτυχιες, που θα παρει πανω του στα δυσκολα την ομαδα και τον συμπαικτη του,που θα εμπνευσει και θα διδαξει αθλητικη συμπεριφορα, που θα συγκρατησει τους απειθαρχους, που θα φιλοτιμησει τους ρεμπελους κ.ο.κ.Και τελος, να προσεξουν να μην ψηφισουν για αρχηγο ρουφιανο (που να μεταφερει κουβεντες στη Διοικηση) κωλοτουμπα ή μαγκακο, διοτι οι ιδιοι θα το πληρωσουν στη συνεχεια.
Στην αθλητικη πρακτικη, οι αρχηγοι στη χωρα μας ειναι μονον για να αναγραφονται στα φυλλα αγωνος και να παραλαμβανουν μεταλλια στην κοπη της πιτας της ΕΣΚΑ.Ειναι σχεδον περιττοι,τελειως αποδυναμωμενοι, χωρις ενεργη συμμετοχη στα δρωμενα της ομαδας, χρησιμοποιουνται μονον για τυχον αντληση πληροφοριων για τα τεκταινομενα στα αποδυτηρια.Ειναι πολλακις δοτοι εκ των ανω και επομενως δεν χρηζουν της απαραιτητης αναγνωρισης και σεβασμου εκ μερους των συμπαικτων τους.Με αποτελεσμα να ειναι διακοσμητικος ο ρολος των και ελαχιστα να επηρεαζουν συνειδησεις , συμπεριφορες και καταστασεις.
Απ'οτι ειδαμε υπαρχουν τρεις τροποι επιλογης αρχηγου.Ο αγγλοσαξωνικος με την εμπρακτη επικρατηση του ισχυροτερου (βλ. θεωρια του Δαρβινου), ο αθηναικος του 5ου αιωνα π.Χ. με την εκλογη του αριστου από την εκκλησια του Δημου (δηλ. απο τους συμπαικτες του) και ο νεολληνικος (ή καλυτερα μεταοθωμανικος) με την τοποθετηση του απο τον προεδρο (ή μπεη) της ομαδας.Υπαρχει,τελος, και ενας τεταρτος τροπος επιλογης και ο πλεον συνηθης.Αυτος της αδιαφοριας.Δηλ. ο προπονητης αβασανιστα δηλωνει-οριζει ως αρχηγο τον οιοδηποτε αρχαιοτερο παικτη της ομαδας και παμε παρακατω...
Καθε εις διοικων λοιπον, αναλογα με το μοντελο συλλογου που εχει οραματισθει , μπορει να οριοθετησει τον ''αρχηγο'' που βουλευεται , με την μετεπειτα αντιστοιχη συμβολη αυτου στα πραχθεντα της ομαδας.

Υ.Γ.Δεν μπορω να ξεχασω τις βουτιες ή τα κλαμματα του αρχηγου Παναγιωτη Γιαννακη ,οταν επαιζε. Και ας φωναζαν ειρωνικα οι επιστημονες στην εξεδρα "κλαψε-κλαψε"...

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ Νο 8

Μια αλλη παρέα (και παρεα με όλη τη σημασία της λεξεως) που γραφει την Ιστορια του αθλητισμου ειναι οι εκαστοτε απαρτιζοντες το Διοικητικο Συμβούλιο (Δ.Σ.) της Ε.Σ.Κ.Α.
Ειναι μια κλειστη λεσχη με numerus clausus και ο ρολος τους δεν ειναι a priori τοσο ευκολος οσο φαινεται .Οτι δηλαδη καθε Τεταρτη μαζευονται , πινουν καφεδες , αστεϊζονται και παρεμπιπτοντως βγαζουν και καμια αποφαση. Ειναι ρολος λιγο πιο συνθετος απ'ότι νομιζουμε,εχει προδιαγεγραμμενους κανονες και εμφυσειται απο συγκεκριμενο πνευμα.
Το πρωτιστο πνευμα που διεπει το Δ.Σ. ειναι το συνεχιστικο.Δηλαδη οτι πρεπει τα πρωταθληματα να συνεχισουν να υφιστανται και να παιζονται με καθε τιμημα και κοστος.Διοτι αν δεν υπαρχουν πρωταθληματα εν εξελιξει , τοτε και οι συμβουλοι παυουν να εχουν θεσμικο ρολο και αντικειμενο και πρεπει να πανε σπιτι τους.Κυριαρχει δηλ.αυτο που οι Γαλλοι αποκαλούν esprit du corps (πνευμα του σωματος).Προσομοιαζουν ο Προεδρος και οι Συμβουλοι της Ε.Σ.Κ.Α. με τον chef μεγαλου ξενοδοχειου και το ογκωδες επιτελειο του, που πρεπει να ταϊζουν καθε μερα 3.000 φιλοξενουμενους , με φαγητο κοινως υποφερτο και να μην μενει κανενας πεινασμενος.
Ενα δευτερο πνεύμα που εμποτιζει το Δ.Σ. ειναι το ισορροπιστικο.Καλουνται στην πραξη οι συμβουλοι να διαχειριστουν αντικρουομενα και αλληλογρονθοκοπουμενα συμφεροντα και να αποφασιζουν πολλακις το μη political correct (το μη πολιτικως ορθον). Ισχυει εδω το ρητο ''Δος μοι, ινα σου δωσω''.Και μακροχρονια αυτη η τηρηση ισορροπιων μεταξυ των συρομενων εμπρος τους ομαδων,θεραπευει την περσινη αδικια με μια φετινη ευνοια κ.ο.κ.Τρανο παραδειγμα ισορροπισμου ειναι η τελευταια αποφαση για τον αγωνα ''Κορωπι-Α.Ο. Ζωγραφου''.Αυτη η αποφαση αποτελει ενα δικαΐκο εφευρημα, ενα πλασμα δικαιου.Απο την μια διατασσει την συνεχιση του αγωνα (διοτι προφανως κακως τον διεκοψε ο διαιτητης) απο την αλλη ομως τιμωρει το γηπεδουχο σωματειο και τινες εκ των παραγοντων μεχρι το τελος της αγωνιστικης περιοδου (διοτι προφανως οι παραγοντες εκαναν τσαμπουκαδες στον διαιτητη).Δηλ. ,ρε παιδια, τι εγινε;τις μαζεψε τελικα και προπηλακιστηκε ο διαιτητης ,οποτε επρεπε και να διακοπει ο αγωνας εις βαρος του Κορωπιου ή δεν τις μαζεψε ,οποτε δεν επρεπε να τιμωρηθει το Κορωπι;
Ενα τριτο πνευμα που παγιωνεται στο Δ.Σ. ειναι το αστυνομευτικο .Πρεπει με τις αποφασεις του να προστατευει απο επιθεσεις τους ανθρωπους που συνδραμουν στο αθλημα(τους διαιτητες, τα μελη της Γραμματειας, τους ιδιους τους αθλητες) και να τιμωρει τους επιτιθεμενους.Διοτι αν δεν το πραττει αυτο, τοτε αθλητες θα γρονθοκοπουνται μεταξυ τους ,παραγοντες θα πλακωνουν τους διαιτητες(οχι αδικως, μεταξυ μας,μερικες φορες), καθημενοι στις εξεδρες θα βαζουν φωτια στο γηπεδο κτλ.Γι'αυτο και η Πολιτεια δινει στην γραφιδα του διαιτητη (και εν συνεχεια στο πειθαρχικο της Ε.Σ.Κ.Α.)την απολυτη εξουσια,με το να μην χωρει ανταποδειξη στα γραφομενα του στο φυλλο αγωνα.Οτι γουσταρει ο διαιτητης μπορει να γραφει, χωρις να μπορει ο βλαπτομενος να αντικρουσει οτι δεν ειναι τα αληθη.Διοτι εαν δεν ειχε αυτα τα βελη στη φαρετρα του, θα γυρναγε καθε βραδυ ble marin σπιτι του και τα παιχνιδια δεν θα τελειωναν και τα πρωταθληματα θα πηγαιναν περιπατο...
Τελος, ενα ετερο πνευμα που καθοριζει το Δ.Σ. ειναι το συντηρητικο.Δεν υπαρχει χωρος για πειραματισμους, νεωτερισμους, φρεσκαρισματα,τομες, αναποφευκτες ρηξεις και συγκρουσεις,εμπνευσμενες προσωπικοτητες(που π.χ. να αποδιδουν τα πραγματα σ αυτους που τα χρησιμοποιουν καλυτερα και οχι σ'αυτους που κατ'ονομα τους ανηκουν), .Το οικοδομημα του ερασιτεχνικου μπασκετ ειναι χωρις ''πεδηλα''(εγκαταστασεις-οργανωση-αξιοπιστια) και ενας νεος ανεμος μπορει και να το σαρωσει .Και αν γκρεμιστει,παει το μαγαζακι μας στην Υδρας 4 και Πρωτοπαπαδακη. Και χωρις το μαγαζακι (''διχως τους βαρβαρους'',που λεει και ο ποιητης) τι θα απογινουμε;
Ειναι ευκολη και προσφορη η κριτικη για τους καρεκλοκενταυρους της ΕΣΚΑ και ο καθενας μας εχει ευκολη τη ρηση''ε,ρε, να μου'να γω στη θεση τους, τι θα κανα!''Δυστυχως ή ευτυχως ομως καποια πραγματα στη ζωη ετσι ηταν ,ετσι ειναι και ετσι θα 'ναι. Και αυτη η αποψη μου δεν κρυβει καμια δοση απαισιοδοξιας,ειναι τετελεσμενη και υπαρκτη.

ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΧΩΡΙΑ, ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ

Ειναι πολυ γλαφηρη και δομημενη η αναλυση του αγωνα "ΚΡΟΝΟΣ ΓΕΡΑΚΑ-ΕΘΝΙΚΟΣ ΓΣ" απο "to karfi" και ευγε του. Δυστυχως δεν μπορουν να ανεβουν κατηγορια και οι δυο ομαδες ,τιμης ενεκεν, για την αγωνιστικη τους παρουσια,την αθλητικη νοοτροποια, την ποιοτητα των παιχτων και το θεαμα και το σασπενς που επεφυλαξαν. Η μια απο τις 2 θα επαιρνε τον αγωνα (μ'ολη την εννοιολογικη σημασια της λεξης) και την κατηγορια μαζι.
Η ενσταση μου ειναι μονο για ενα μη σφυριγμα. Αυτο στο τελος του αγωνα και με το σκορ 72-71 υπερ της γηπεδουχου. Οταν 6,3" πριν την ληξη και μετα απο αστοχη βολη του εθνικου ο ψηλος του κρονου παιρνει ανενοχλητος το rebound και αποκτα αποκλειστικη κατοχη της μπαλας με τα δυο του χερια. Το οτι "εκανε το λαθος να την κατεβασει χαμηλα" (οπως διατυπωνεται απο "to karfi") σημαινει ενα και μονο πραγμα. Οτι την ειχε στα χερια του απο ψηλα και εφοσον την ειχε την κατεβασε! Πως αλλιως μπορει να κατεβασει στο μπασκετ παιχτης την μπαλα απο ψηλα στα χαμηλα? Μονο με σκαμπιλι.Εδω μιλαμε για μπασκετ και οχι για βολλευ που ο αθλητης κατεβαζει την μπαλα καρφωνοντας την. Εκει λοιπον σττα χαμηλα με την απογνωση της στιγμης ο κοντος του εθνικου χυμαει και κανει φαουλ στον ψηλο του κρονου. Και μετα σιωπη... Το σφυριγμα που δεν ηρθε και θα εστελνε τον κρονο στις βολες, εσβησε το φως για την μια ομαδα και το αναψε για την αλλη.
Εδω λοιπον ερχομαστε στις παγιες "αρχες" του ελληνικου ανθρωποφαγικου μπασκετ. Το μη σφυριγμα για να γινει σφυριγμα χρειαζεται φουσκωτους? χρειαζεται πρεζακια στην εξεδρα? χρειαζεται διαιτητη "commando"? χρειαζεται φραγκα? χρειαζεται δημοσιες και ψηφοθηρικες σχεσεις? χρειαζεται Βασιλακοπουλο? χρειαζεται προεδρο λαμογιο? χρειαζεται νταη προπονητη?χρειαζεται εφορα του υποκοσμου? Αρνουμαι να απαντησω στα ανω "φιλοσοφικα" ερωτηματα. Θα συνεχισω να καθευδω πριν ,κατα και μετα τον αγωνα. Και του χρονου το ιδιο θα κανω. Και του παραχρονου. Μια ζωη θα μενω τεταρτος... Οπως ειχε πει και ο Μητρου της αρσης βαρων: " η τεταρτη θεση ειναι η θεση του βλακα". Γιατι ετσι γουσταρω... Μ αρεσει ο εαυτος μου ο βλακας. Οι εξυπνοι με πληττουν. Αφηνω λοιπον σ αυτους τις δοξες. Πως να εξηγησω τωρα στα παιδια που ιδρωνουν και παιζουν ξυλο κατω απο τα καλαθια το σφυριγμα που δεν ηρθε? Πως να τα πεισω να αγωνιστουν εαν δεν τους ταξω στο μελλον το σφυριγμα που δεν ηρθε? Πανε να με κανουν σαν τα μουτρα τους? Εγω δεν θα παρω, για τους διπλα μου ομως δεν ορκιζομαι...

Υ.Γ1: Εδω ο Παναθηναικος πηρε κυπελλο πρωταθλητριων απο την μπαρτσελονα με το μη σφυριγμα στο κοψιμο του Βρανκοβιτς μετα το χτυπημα της μπαλας στο ταμπλο, τι μας λες εσυ τωρα?

Υ.Γ2: Οι διαιτητες ηταν καλοι και δεν μπορω να τους καταλογισω προθεση. Καταλογιζω ομως σε εμενα την μη προθεση μου. Διαβαστε το ποιημα του Κ.Π Καβαφη " che fece il grand rifiuto" ("οποιος λεει το μεγαλο οχι") και θα καταλαβετε...

πολυ ωραιος ο γραπτος σου λογος ηθελα απλα να ξερω αν στο σφυριγμα της κανονικης διαρκειαςπου αντι για βηματα του μακουλη δοθηκε φαουλ εκει εκανες καμια σκεψη?η επισης οταν περσι σφαξανε τον εθνικο εκανες καμια προσπαθεια να γραψεις?υποθετω οχι κ δεν ειναι κατακριτεο...κ αν θες να σου δωσω κ μια εμπνευση για το επομενο θεμα σου σκεψου μηπως γραψεις για το φαινομενο της πλαστοπροσωπιας σε αγωνα μπασκετ κατι που ειναι επικαιρο καθως πριν καποιες βδομαδες ομαδα κατεθεσε ενσταση για αυτο το λογο..

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ Νο9

Μια αλλη παρεα που γραφει την ιστορια του αθλητισμου ειναι οι εφοροι των ομάδων.
Ειναι ο εφορος ενας κρικος στα σωματεια λιαν σημαντικος, που αλλες φορες συμπιεζεται μεταξυ Διοικησης και προπονητη και ξεθωριαζει , ενω αλλες φορες λαμπει και διοικει εν τοις πραγμασι το τμημα που του ανετεθη.
Εαν ο ρολος του εφορου σε μια ομαδα ειναι διακοσμητικος και τις λειτουργειες του σωματειου τις τρεχουν και αλλοι, τοτε ως εικος, δεν απαιτουνται ιδιαιτερα προσοντα. Μπορει να χρησθει εφορος και ο κυρ-Μανωλης της γειτονιας… Εαν ομως ο ρολος του εφορου ειναι νευραλγικος και το σωματειο εχει απαιτησεις και οραμα, τοτε δει να συγκεντρωνει διαφορες ποιοτητες και δεξιοτητες.
Το πρωτο πραγμα που πρεπει να ρωτησει εαυτον ο τετιμημενος με το αξιωμα ειναι εαν του αρεσει να ειναι εφορος και μονο εφορος και δια παντος εφορος. Να μην θεωρει δηλαδη το αξιωμα του σαν κατι προσωρινο και σαν αθυρμα για να γινει καποτε προεδρος ή ταμιας (γιατι αραγε?) του σωματειου.
Ενα αλλο ζητημα ειναι να μην θεωρησει οτι ως εφορος μπορει να κανει και τον προπονητη του προπονητου της ομαδας. Πρεπει να διακρινει την παγιδα αυτη και να την αποφυγει. Διοτι εαν οι παικτες ειναι τα παιδια, τοτε η μανα ειναι ο προπονητης και ο πατερας ο εφορος. Και πουθενα στην φυση δεν θηλαζει τα τεκνα ο πατερας, υπαρχει η μανα γι αυτο...
Ενα αλλο που πρεπει να εχει ο εφορος ως πυξιδα ειναι η τηρηση της ισορροπιας και της δικαιοσυνης στο τμημα του. Να εξηγησει απ'την αρχη στους παικτες του τι ακριβως θελει απ'αυτους και εαν μπορουν να τον ακολουθησουν στις γραμμες που θα χαραξει. Οχι να αποφασιζει κατα περισταση, διφορουμενα και ανακολουθα αναλογα με την κρισιμοτητα του αγωνα, με τις προσωπικες συμπαθειες, με την χρησιμοτητα ή ικανοτητα των παικτων κοκ. Πρεπει να καμνει την ανθρώπινη υπέρβαση και να θεωρεί όλους τους αθλητες του ισους. Πραγμα δυσκολο, αν φανταστεις οτι και οι γονεις ακομη ξεχωριζουν τα τεκνα τους...
Ενα αλλο χαρισμα που πρεπει να εχει ο εφορος ειναι το επικοινωνιακο. Και εξηγουμαι. Δεν εννοω να είναι μονο δημοφιλης , αρεστος και πολιτικαντης. Και να επαινει και να στηλιτευει , οπου χρειαζεται , χωρις όμως να το παιζει «μπατσος». Καθε οντοτητα ειναι αυθυπαρκτη, μοναδικη και ιδιαιτερη. Ποσο μαλλον οι παικτες με τους 180 σφυγμους στον αγωνα. Δεν μπορει ο εφορος να βαζει μονο μια κασσετα στο κασσετοφωνο. Η μαγκια ειναι να βαζει δωδεκα, μια για καθε παικτη. Σ'αλλον να παιζει λαϊκα, σ'αλλον heavy metal και σ'αλλον νεο κυμα. Αναλογα με οτι μπορει και θελει ν'ακουσει ο καθενας. Διοτι αλλιως ο εφορος θα καταντησει γραφικος. Θα μιλαει και οι παικτες του περι αλλα θα τυρβαζουν.
Μια αλλη παραμετρος που πρεπει να προσεξει ο εφορος ειναι να μπορεσει να εμπνευσει και να κρατησει τους παικτες στο αθλημα. Διοτι πολλα παιδια ξεκινουν το μπασκετ (ιδιως μετα τις επιτυχιες της Εθνικης) αλλα λιγα το συνεχιζουν ως ανδρες σε συλλογικο επιπεδο. Πολλοι γονεις αγνοούν τι μπορει να προσφερει στα παιδια τους η συστηματικη αθληση. Βλεπουν τα σωματεια σαν τοπο παρκαρισματος των τεκνων τους. Κοντοφθαλμως δεν κατανοουν οτι ο εφηβος αθλητης γλυτωνει απο τις καφετεριες, τα τσιγαρα και τους μπαφους και αντ'αυτου χτιζει σωμα, πνευμα και κυριως ψυχη. Ο εφορος,λοιπον, μπορει να περασει αυτα τα μηνυματα σε καθε επαφη του και να πεισει προς οφελος ολων.
Μια αλλη "νικη" του θεσμου του εφορου ειναι να μπορεσει να διαπλασει τους αθλητες του επι τα βελτιω. Περνα πολλες ωρες εκ του συνεγγυς μαζι τους (προπονησεις, αγωνες, ταξιδια, ταβερνες κλπ.) και εχει ευχερεια να τους περασει διαβασματα του, εμπειριες του (η πειρα , λεει, είναι το σχολειο των κουτων), μυχειες σκεψεις, σταση ζωης κοκ. Εαν οι παικτες του θυμουνται εστω και μια φραση του κατα την διαρκεια της ζωης τους , τοτε εχει πετυχει ο εφορος στον ρολο του. Εαν τον θυμουνται μονον σαν τον τυπο που κουβαλουσε τα νερα , τοτε εχει αποτυχει παταγωδως.
Τελος, μια αλλη επιβεβλημενη αρμοδιοτητα του εφορου ειναι να μπορεσει να μαζεψει τα ραγισμενα κομματια της ομαδας απο μια επενεχθεισα καιρια ηττα ή χαμενη ανοδο ή υποβιβασμο. Να βρει τροπο συγκολλησης της πορσελανης. Γιατι η ζωη δεν ειναι μια στιγμη ή μια χρονια. Η μαχη χανεται , αλλα ο πολεμος περιμενει... Και μαθαινοντας οι ανθρωποι να πολεμουν χρονο με το χρονο, ξεγελουν τον επερχομενο θανατο και την καταθλιψη της γνωσεως του.

Υ.Γ. Ο ανθρωπος ειναι ο μονος απο τα ζωα του πλανητη που γνωριζει οτι θα πεθανει και παρ’όλα αυτά διαβιοι σαν αθανατος.

OI ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ Νο10

Μια αλλη παρεα που εγραψε την Ιστορια του αθλητισμου στη χώρα μας ηταν η παρεα του Νικ Γκαλη.
Ο Γκαλης ειχε δυο παρεες΄αυτη στον Αρη Θεσσαλονικης και εκεινη στην Εθνικη Ελλαδος. Με την παρεα του στον Αρη καθηλωνε καθε Πεμπτη βραδυ ολη την φιλαθλη Ελλαδα στους δεκτες της τηλεορασης για να τον δουν (κυριως αυτόν) να παιζει στο Κυπελλο Πρωταθλητριων Ευρωπης και εν συνεχεια σε τρια Final Four. Με την παρεα του στην Εθνικη καταφερε να κλεψει απ'την ΕΣΣΔ το Ευρωπαικο Κυπελλο το 1987 (κατι που για πρωτη φορα πετυχε Ελληνικη εθνικη ομαδα) και να αγωνιστει στον τελικο του Ευρωπαικου Πρωταθληματοσ το 1989 με την ενωμενη τοτε και κραταια Γιουγκοσλαβια.
Οταν οι Ελληνες με τον Γκαλη πρωτοστατη και οροθετη πηραν τοτε το Πανευρωπαικο, συνειδητοποιησαν οτι μπορουσαν να παυσουν να ειναι ο πυγμαχικος ασκος για τις υπολοιπες εθνοτητες. Το φυσημα που εδωσε στα πανια της αθλητιωσας νεολαιας ηταν παναθλητικο. Απο τον στιβο (βλ. Πατουλιδου το 1992- ''για την Ελλαδα ρε γαμωτο!'') μεχρι το ποδοσφαιρο (βλ. Euro του 2004- ''ειναι βαρεια , ειναι βαρεια τα αρ...... του τσολια'').
Επρεπε να ερθει στην Ελλαδα απο τις ΗΠΑ ο περιεργος και σκοτεινος τυπος του μολις 1.84 μ., που του εβγαζες τα λογια με το τσιγκελι, που καθε πρωι αυτοβουλως πηγαινε μονος του στο Καυτατζογλειο και εκανε 12 γυρους για πλακα, που σηκωνε στην μπαρα αναριθμητα κιλα βαρη, που επαιζε μετα το μπασκετ μονο ταβλι, που,που... για να γελασει λιγο το χειλακι μας. Επρεπε να ερθει ο Γκαλης για να καταλαβουν οι λιγοι υποψιασμενοι εγχωριοι παικτες (βλ. Γιαννακης) οτι μονο με την ψυχη και την νοηση δεν φθανεις στην κορυφη, αλλα απαιτειται και διηνεκες κτισιμο του σωματος.
Τα νεα παιδια ξερουν οτι υπηρξε ενας Γκαλης και τον εχουν δει μεσα απο στιγμιοτυπα. Οπως και μεις οι πιο παλιοι ξερουμε οτι υπηρξε καποτε στο ποδοσφαιρο της Βραζιλιας ενας Γκαριντσα. Αλλο ομως να ζεις και να τους βλεπεις ζωντανα να χορευουν μεσα απο συνεχεια αγωνων και αλλο μεσα απο ευκαιριακα αφιερωματα και αποσπασματικα στιγμιοτυπα , οπου ειναι αδυνατο να πιασεις τον συνολικο παλμο του αγωνα και την καθοριστικη συμμετοχη τους στην καμψη του αντιπαλου.
Υπαρχουν πολλοι που ισχυριζονται οτι ο Γκαλης σημερα με τα συγχρονα συστηματα ,με τις σιδερενιες αμυνες, με τους πλεον αθλητικους παικτες δεν θα εκανε μια. Μεγα λαθος. Ο Γκαλης αξιακα θα ηταν και παλι Γκαλης στην σημερινη εποχη. Παλι θα ηταν ανικητος στο ενας εναντιον ενος , παλι δεν θα εχανε lay up ,παλι θα σταματαγε τον χρονο στο αλμα του (που εμοιαζε σαν replay) παλι θα επαιζε για 40 λεπτα, παλι θα κατεβαινε για να νικησει και μονο να νικησει...
Και ολα αυτα ο Γκαλης τα εκανε μεσα από ενα εγωιστικο μυστικο. Αυτο της σκληρης δουλειας στην προπονηση, της ελλειψης φυγοπονιας και της προσωπικης του πειθαρχιας και του ασκητισμου. Αντιληφθηκε απο νωρις το αυτονοητο. Οτι τοσα περισσοτερα ψαρια θα πιασει , οσο καλυτερα ραψει το διχτυ του. Και χρόνο με τον χρονο, προπονηση στην προπονηση, μας χαριζε ανεξιτηλες, απαραμιλλες και αξεπεραστες μπασκετικες παραστασεις. Εμεις λοιπον βλεπαμε Γκαλη (τον Indiana Jones στο κυνηγι του χαμενου θησαυρου ) και τα σημερινα παιδια βλεπουν Σπανουλη. (τον Βruto του Popeye).
Για να καταλαβετε την σημασια του συστηματικου μοχθου και της δοκουμενης υπερβασης των ανθρωπινων οριων στον αθλητισμο , ενας αλλος ασπονδος παικταρας της τοτε εποχης , το τσογλανι ο Ντράζεν Πετροβιτς (που εζησε και πεθανε με την ιδια ταχυτητα ) οταν τον ειχε ρωτησει πονηρα ενας δημοσιογραφος (ποιον; αυτόν που το ταλεντο του ξεχειλιζε και εκανε το μπασκετ να μοιαζει με χορογραφια) τι ποσοστα φτιαχνουν εναν παικτη μεγα, ειχε απαντησει: 25% το ταλεντο και 75% η προπονηση! Ειπατε τιποτα;

πες τα!!!

πολυ ωραια τα περιεγραψες.τα ειπες ολα.εχω μιλησει αρκετες φορες μαζι του και μπορω να σας πω οτι ειναι και πολυ εξυπνος και πολυ ''μεγαλος'' σαν ανθρωπος,αλλα ταυτοχρονα και πολυ απλος.ολοι οι μεγαλοι ειναι μεγαλοι γιατι ειναι αφοσιωμενοι σαυτο που κανουν και ειναι ''μεγαλοι'' γιατι δουλευουν μεχρι το τερμα της καριερας τους.

ειχα την τυχη να δω τους πετζα,τζινομπιλι και γκαλη να προπονουνται μονοι τους.δεν θα ξεχασω την επιμονη τους στην λεπτομερεια και την τελειοτητα!!!

OI ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ Νο 11

Μια αλλη παρεα που γραφει που την ιστορια του αθλητισμου ειναι οι πολιτικοι αρχοντες.
Ειναι αρρηκτη η σχεση της πολιτικης εξουσιας με τον αθλητισμο απ'αρχαιοτατων χρονων, ωστε τα δυο τους να αποτελουν συγκοινωνουντα δοχεια. Η αληθεια ειναι οτι οι αθλητικες συναντησεις των εθνων μεταξυ τους ειναι ενας πολεμος , χωρις ομως οπλα και νεκρους . Φανταστειτε την θεληση της νικης και της επικρατησης παντοιω τροπω σ'ενα ποδοσφαιρικο αγωνα μεταξυ ΗΠΑ-Ιραν , Ισραηλ-Παλαιστινης , Ελλαδας-Τουρκιας, Πολωνιας-Ρωσιας κ.ο.κ.
Ετσι, λοιπον, ο αθλητισμος αφισταται του ιδεατου και εκφυλιζεται σ'ενα μεσο διαφημισης, προβολης, τυχαρπαστων ατομων , προπαγανδας, εκδηλωσης δυναμης , υπνωσης των μαζων , αποστασιοποιησης απο τα ζωτικα προβληματα παγιωσης του ''uber alles''(υπερανω ολων).
Η πολιτικη εξουσια (αλλοτε δημοκρατικη και αλλοτε δυναστικη) βρισκει στον αθλητισμο ενα θαυμαστο μεσο εγκαταστασης , αυτοπροβολης και επιδειξης ισχυος μ 'ολα τα συμπαρομαρτουντα.
Ποιος θα ξεχασει την επαρση του Αδολφου Χιτλερ στους Ολυμπιακους Αγωνες του 1936 στο Βερολινο. Το οτι εφαγε στη μαπα τον "νεγρο" Jesse Owens ειναι αλλο καπελο. Θα μπορουσε ισως να παρει ενα διδαγμα ή εστω ενα οιωνο και να προλαβει τα επερχομενα. Αντ'αυτου δεν συγχωρησε ποτε τον Γερμανο αλτη του μηκους τον Lung (αν δεν κανω λαθος)- ενα πανυψηλο ξανθο παιδαρα-που ειχε την αθλητικη παιδεια και αφελεια συναμα να δωσει το συγχαρητηριο χερι του στον Owens (αναγνωριζοντας την αξια του ως αθλητου) οταν αυτος του πηρε το χρυσο μεταλλο στο τελευταιο αλμα. Ο Αδολφος στραβομουτσουνιασε , ετριξε τα δοντια, του το φυλαξε του Lung και τον εστειλε το 1943 στο Ανατολικο μετωπο, οπου και εφονευθη στην πρωτη γραμμη απο τους Σοβιετικους.
Ποιος θα ξεχασει επισης τα πειραματοζωα αθλητες της "Λαοκρατικης" Ανατολικης Γερμανιας. Την Αndreas στην σφαιροβολια, που μετα απο λιγα χρονια εγινε Αντρεας με μουστακι. Αληθεια αυτες οι θαλασσιοι ελεφαντες στην κολυμβηση, η Kornelia Ender και η Otto τι απεγιναν. Ζουν; Το συκωτι τους τι κανει; Οι δυο Αρχιατροι της Ανατολικης Γερμανιας και υπευθυνοι του προγραμματος των υπερπρωταθλητων ειναι μεχρι σημερα αμετανοητοι. Εμεις καναμε δουλεια, φεραμε μεταλλια, εμαθε ολη η υφηλιος τον εθνικο μας υμνο. Μας ζητατε και τα ρεστα;
Απ'την αλλη μερια την Δημοκρατικη, αυτην του "ελευθερου" κοσμου, ειχαμε την τεθνεωσα και μακρυνυχο Φλορες Γκριφιν-Τζοινερ, την μαυρη γαζελα των Η.Π.Α, που το 10:49 της στα 100 μ. δεν εχει πλησιαστει εδω και 28 χρονια. Σειρα πηρε η αλλη μορφονια, η Marion Jones, που οταν εκλαιγε απο τηλεορασεως ''κλεπτουσα οπωρας" δεν ηξερες εαν πρεπει να λυπηθεις ή να σιχαθεις. Και ολα αυτα για να μας δειξουν οι Αμερικανοι οτι μονον αυτοι βγαζουν ηρωες. Πληρωνουν ολοι οι αλλοι λαοι την νευρωση τους αυτη -της λιγης ιστοριας τους ως εθνος. Προσπαθουν εναγωνιως μεσα σε 350 χρονια να σβησουν λαους με ιστορια 3.500 ετων. Μπραβο ,ρε μαγκες, τα καταφερνετε. Αλλα η πραγματικη ζωη δεν ειναι οι ταινιες του Hollywood...
Να 'ρθουμε τωρα και στα δικα μας θαυμαστα εργα. Αυτα του Λιαννη , του Τζεκου και του Ιακωβου. Τι ωραια περναγαμε με τα μεταλλια και τους συγχρονους ηρωες μας, τους γηγενεις και τους "naturilize". Φερνε συ , πρωην φτωχαδακι, μεταλλια και 'γω σε κανω αργομισθο αξιωματικο του στρατου, σου δινω και δυο χορηγιες (απο μια τραπεζα και μια πολυεθνικη) και ολοι μαζι περναμε καλα. Πολιτικος κοσμος, αθλητες της ψευτιας και ο αλαλαζων Ελληνικος λαος απο κατω, που εβριθε απο το συμπλεγμα του ενδοξου παρελθοντος, του μιζερου παροντος και του ζοφερου μελλοντος του.
Οταν ο Βαρωνος Πιερ ντε Κουμπερντεν αναβιωνε το πνευμα των Ολυμπιακων αγωνων το 1896, δεν περιμενε οτι οι διαφοροι ταγοι της πολιτικης σκοπιμοτητας θα μποϋκοταραν τους αγωνες του 1980 και του 1984. Ουτε οτι οι δυο μαυροι πανθηρες των Η.Π.Α το 1970 θα σηκωναν τις γροθιες τους με τα μαυρα γαντια στην απονομη των μεταλλιων τους. Θα τριζουν του φουκαρα τα κοκκαλα (ειναι παρεμπιπτοντως στην Αρχαια Ολυμπια) απο το μορφωμα του συγχρονου αθλητισμου που εφτιαξαν οι κατα καιρους πολιτικαντηδες και "ογκολιθοι" αδιαφορωντας για την ανθρωπινη ζωη, για την αθλητικη ιδεα και κυριως για την αποδεσμευση της χαρας απο τα κερδη (οικονομικα και πολιτικα).

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ Νο12

Μια αλλη παρεα που γραφει την Ιστορια του αθλητισμου ειναι η παρεα των Προεδρων των Δ.Σ. των σωματειων.
Κατα την ταπεινη μου γνωμη, συλλογος ισον ο προεδρος του, οσο απλοικο και αν φαινεται αυτο . Τα καραβια δεν κυβερνωνται απο Συμβουλια ναυτων, διοτι οταν ειναι μπροστα η ξερα μεχρι ν 'αποφασισουν κατα που θα πανε , παει το σκαφος. Γι'αυτο το λογο υπαρχει ο καπετανιος , ο οποιος ειναι μεταξυ Θεου και ανθρωπου πανω στο σκαρι του.
Ουσιαστικα ,ο Προεδρος της ομαδας πρεπει να εκφραζει το δικο του οραμα και τα θελω του μεσω του Δ.Σ. και οχι να ειναι ο εκφραστης των βουλησεων και των αποφασεων των εκαστοτε μελων του Δ.Σ. Δηλ. πρεπει ο προεδρος να ειναι ο απολυτος αρχων στην ομαδα. Να διοικει ως "φασιστας" , καλυπτομενος συναμα απο τη δημοκρατικη επιφαση της συγκλησης και ακροασης του Δ.Σ.. Γιατι ολο και καποια εξυπναδα ή χρηστικη λυση θα εκμαιευσει απο τους παρακαθημενους.
Για να μπορεσει ομως ο προεδρος να εφαρμοσει το μοντελο αυτο διοικησης , πρεπει να επιβληθει ριζικα και ανεκκλητα των συνεργατων του. Οχι βεβαια με το ''Κασιδιαρικο'' στυλ της διαλεκτικης των χαστουκιων. Η επιβολη επερχεται δια της αναγνωρισεως του ως του πλεον καταλληλου και αναντικαταστατου για το αξιωμα του απο τους υπολοιπους. Η αναγνωριση λοιπον αυτη πηγαζει απο την οικονομικη ευμαρεια ( ο τα χωνων), απο τη γνωση του χωρου και του αθληματος, απο την κοινωνικη θεση , απο το μορφωτικο επιπεδο , απο το ταλεντο διοικησης (η τεχνη του να πειθεις τους αλλους να δουλευουν για παρτη σου), απο το ποσο μαγκας ειναι (Βλ. Μπεος), απο το επικοινωνιακο και δημοσιοσχεσιτικο χαρισμα (Βλ. χορηγιες), απο τη διασυνδεσιμοτητα με τις Αρχες...
Οσο περισσοτερους απο τους ανωτερω ορους αντιπροσωπευει ο ''Χ'' προεδρος τοσο πιο ''επιτυχημενος'' και μακρυβιος θα καταστει. Χωρις βεβαια τον πρωτο ορο (δηλ. του να τα χωσει στην ομαδα) προεδρος κατ'εμε δε νοειται. Μονο στην Ελλαδα προσπαθουν να βαψουν αυγα με πορδες, κατα το λαικως λεγομενο...
Βλεπετε οτι παρελειψα σκοπιμως αλλου ειδους όρους-ποιοτητες , οπως π.χ. ηθος, ευγενεια, ιδανικα, πιστη στις θεωρητικες αξιες, εντιμοτητα, κυριλικι κοκ. Πρεπον θα ηταν να υπαρχουν , αλλα μαλλον εμποδια και διλημματα θα εφερναν στην πραξη. Διοτι η πραξη υπαγορευει οτι ως προεδρος ηγεισαι ενος ολοκληρου σωματειου. Το σωματειο ομως δεν ειναι ενα αδρανες σωμα. Εχει καθημερινο οργασμο, αγωνιστικα τμηματα αντιμαχομενα με αυτα των αλλων ομαδων και συμφεροντα διαρκως συμπιεζομενα και περιαιρουμενα. Το σωματειο ειναι σε διαρκη πολεμο με τους ανταγωνιστες του, μ 'ενα πρωταρχικο σκοπο. Αυτον της διάκρισής του, της επικρατησης του εναντι των υπολοιπων και της επεκεινα προαγωγης του με ολα τα περιλιμπανομενα. Και, ειδικα στη χωρα μας , ο πολεμος αυτος ειναι ολοκληρωτικος, κατα την εκφραση του Γιοζεφ Γκαιμπελς (''totalkrieg'').

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ No13

Μια αλλη παρεα που γραφει την ιστορια του αθλητισμου ειναι η Ε.Ο.Κ, ηγουν ο [b] Γ.Βασιλακοπουλος[/b] .
Πριν απο δυομισυ χρονια, αν θυμαμαι καλα, στην κοπη της Πρωτοχρονιατικης πιτας της Ε.Σ.Κ.Α , ηταν προσκεκλημενος και ο Βασιλακοπουλος. Η εικονα θυμιζε την υστερια των Καθολικων πιστων οταν αντικρυζουν τον Παπα της Ρωμης. Ετρεχαν διαγκωνιζομενοι παραγοντισκοι, παρατρεχαμενοι, χαρτζηλικακηδες, οσφυοκαμπτες καθως και αλλα ειδη του ζωικου βασιλειου μας να του σφιξουν εναγωνιως το χερι και να παρουν την ευχη του.
Κατοπιν ο Μεγαλος εβγαλε ενα δεκαρικο πυρινο λογο, που λες και ηταν αρυομενος απο τις συγκεντρωσεις του Ναζιστικου Κομματος, πριν απο το πραξικοπημα της μπυραριας του Μοναχου το 1923. Και τουτο διοτι , για να δικαιολογησει ο Βασιλακοπουλος την υπαρκτη απο τοτε οικονομικη πενια του Μπασκετ, τον επερχομενο μαρασμο του και κυριως την δικη του ευθυνη-αδυναμια να προστατεψει το χωραφι του, βρηκε ενα εσωτερικο εχθρο (το ποδοσφαιρο) και σ'εκεινον απεδωσε-φορτωσε επερχομενα δεινα. Δηλαδη οτι εγώ χυνω το αιμα μου και κανω τα παντα , αλλα τα κονδυλια της πολιτειας πανε στο ποδοσφαιρο...Και ετσι, αντι οι χιλιοι πιστοι απο κατω να αρχισουν να αμφισβητουν τον Προφητη, αρχισαν να θυμωμουν και να αναθεματιζουν το ποδοσφαιρο (δηλ. τους Εβραιους) για το κακο που τους εκανε. Κατηυθυνε λοιπον, ο Μεγαλος, τεχνηεντως, οξυδερκως και πονηρως , την μηνι του κοσμου απο πανω του σε ενα φαντασιακο εχθρο και ενθουσιασε το πληθος παιρνοντας το ρολο ενος συγχρονου Γουλιελμου Τελου.
Ο ρολος του Βασιλακοπουλου στο ελληνικο μπασκετ ειναι γνωστος. Το πηρε απο την ανυποληψια και την αφανεια (θυμηθειτε τις κατοσταρες απο καποιες Τσεχοσλοβακικες το παλαι και τις εκδορες απο την διαιτησια) και το απεθεσε στην κορυφη της Ευρωπης και στις παρυφες του Κοσμου. Τα αποτελεσματα τον δικαιωσαν. Ο "Σωληνας", προικισμενος με μεθοδικοτητα και εχοντας δικο του μοντελο παραγωγης , δουλεψε εκει που επρεπε (στα ποστα λήψης αποφασεων) και μ'αυτους που επρεπε (βλ. Στανκοβιτς) για παρει ικανο κομματι απ'την αθλητικη πιτα της χωρας μας η μπαλα με τα σπυρια. Ο δρομος της επιτυχιας ομως, παντα ειναι στρωμενος τελολογικα απο πτωματα.
Ο Βασιλακοπουλος διοικησε και διοικει το Ελληνικο μπασκετ ,ως ενας αλλος Ιωσηφ Βησσαριονοβιτς Σταλιν (CTAΛΝΗ στα ελληνικα σημαινει Ατσαλινος). Η ιστορια (του πολεμου και πολιτισμου) δυσκολευεται μεχρι σημερα να αποφανθει για το τι ακριβως ηταν ο Σταλιν και να τον καταταξει. Μηπως ηταν ο "πατερουλης", ο ανθρωπος που εκβιομηχανησε μια τεραστια και υπαναπτυκτη χωρα, αυτος που νικησε τον Χιτλερ και τη συμμορια του, αυτος που εφτιαξε μια τεραστια αυτοκρατορια-υπερδυναμη, αυτος που εκαμε μια νεα γενια (20ρηδων το 1940) να πινει νερο στ'ονομα του και να ριγει στον εορτασμο της εργατικης Πρωτομαγιας? Ή μηπως ηταν ενας στυγερος δικτατορας , ενας μακελαρης, ενας στυγνος υπολογιστης ρουβλιων ,γαιων και βιομηχανιων, ενας περιφρονητης της ατομικης ανθρωπινης υπαρξης και ζωης, αυτος που ειχε ετησιως κατα μεσο ορο 10.000.000 φυλακισμενος και τσαμπα εργατες στα Γκουλαγκ, αυτος που δολοφονησε με μια σφαιρα στο σβερκο 12.000 Πολωνους αξιωματικους και υπαξιωματκους στο δασος του Κατιν το 1941? Ή μηπως ηταν ενας συγκερασμος των ανω εκφανσεων?

OI ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ Νο 14

Μια αλλη παρεα που γραφει και ξεγραφει την ιστορια του αθλητισμου ειναι οι ντοπαριστες (φυσικοι και ηθικοι αυτουργοι).
Ο αθλητισμος με την παγκοσμια προβολη του ειναι ενα αυλο εμπορικο αγαθο. Και λεω αυλο επειδη λ.χ. στην κουρσα των 100 μετρων στους Ολυμπιακους δεν εχει υλικη υποσταση η διαδρομη, ουτε παραγεται καποιο προιον για τους πολλους (παρα μονον τα μεταλλια για τους πρωτευσαντες). Αυτο λοιπον το εμπορικο προιον , που λεγεται αθλητισμος, για να καρποφορησει και να αυγατισει (μεσω ιδιωτικων και κρατικων επιχορηγησεων, διαφημισεων, οικοδομισεων, μετακινησεων μαζων κλπ.) χρειαζεται αφενος ανθρωπινα ειδωλα και αφετερου καταρριψη επιδοσεων (ρεκορ). Το να καθηλωσεις 2 δισεκατομμυρια τηλεθεατες (που θα δουν τις ενδιαμεσες διαφημισεις) και να τους προτρεψεις να χρησιμοποιησουν τα προιοντα (που ηδη προμοταρει ο νικητης) για να δουν τον γιγαντα Γιουσεν Μπολτ να κοβει το νημα του τερματισμου, απαιτει ο συγκεκριμενος αθλητης πρωτον να νικησει (εστω και αφριζοντας) και δευτερον να καταρριψει το ιδικο του παγκοσμιο ρεκορ. Εδω λοιπον ερχεται η κυρια και ενδελεχως κρυπτομενη παραμετρος του αθλητισμου΄ η "ντοπα".
Οι ιθυνοντες δεν θα ειχαν κανενα ηθικο διλημμα ή καμια ενδιαθετη επιφυλαξη στο να νομιμοποιησουν το ντοπαρισμα, προκειμενου να πεφτουν τα ρεκορ το ενα μετα το αλλο και ετσι να πουλαει σαν τρελο το αστραφτερο προιον. Μονο που εαν το εκαναν θα ειχαν τρομακτικες απωλειες. Πρωτον θα εχαναν την πρωτη τους υλη. Τους νεαρους αθλητες και επιδοξους πρωταθλητες. Κανενας γονιος δε θα ηθελε το παιδι του να μπει στην μηχανη του κιμα. Δευτερον θα αποδυναμωνονταν το ηθικο επιχρισμα του αθλητισμου. Ολες αυτες οι παχες κουβεντες περι ιδεωδους, αμιλλας, κοτινου ελαιας κοκ. θα πηγαιναν περιπατο και το ενδιαφερον του κοσμου θα ξεθωριαζε. Τριτον ο ηρωας παγκοσμιος πρωταθλητης απο χρυσος , αυτοματως θα μετεκυλιε σε τενεκε ξεγανωτο και κανενας δεν θα ασχολουνταν μαζι του και με τα συνεφελκομενα προιοντα του.
Ετσι λοιπον ολοι αυτοι οι ηθικοι αυτουργοι, οι μαγκες του αθλητισμου, οι επαγγελματιες φουμαριστες, οι αθανατοι της κακιας συμφορας με το ενα χερι, το φανερο, στηλιτευουν τα "κακα" παιδια (τους φυσικους αυτουργους -ντοπαριστες και ντοπαριζομενους) ενω με το αλλο χερι , το κρυφο, τους θωπευουν και τους χαρτζηλικωνουν. Διοτι η ντοπα, καλως ή κακως , φερνει χρημα με τη σεσουλα. Και για να προσποιηθουν τους ανυποψιαστους και τους τιμιους, κατα καιρους κρεμανε στο τσιγκελι τους παρανομησαντες. Εδω υποτιμουν την νοημοσυνη μας,. Γινεται κανεις υπερπρωταθλητης μονον με μπιφτεκια και βιταμινες;
Μονο που οι ανω διαχειριστες του αθλητισμου με την απληστια τους και στους θωκους τους αναπαυμενοι δεν διεγνωσαν οτι το προιον τους αρχισε να φθινει και οτι οι ντοματες τους αρχισαν να σαπιζουν στο καφασι. Δυστυχως γι αυτους εχει αρχισει να παγιωνεται πλεον διεθνως οτι ολοι οι σουπερ νταγλαραδες παιρνουν αναβολικα, στεροειδη κτλ. Και αυτο φραζει σιγα σιγα τις κεντρικες αρτηριες του αθλητισμου με συνεπεια να μειωνεται το ενδιαφερον του κοσμου για τον κλασικο αθλητισμο και για τα περισσοτερα σπορ (λχ. αρση βαρων-ποδηλασια κλπ) Ισως και να γινεται σκοπιμα, ωστε να κατευθυνθει η μαζα και το συναφες κερδος σε σπορ οπου υπαρχει αβατο για την εξυχνιαση της ντοπας, δηλ. στο ποδοσφαιρο , στο μπασκετ, στο τενις...

Υ.Γ. Παντως ,για τους σκεπτομενους και τους ελευθερους παντος βαρους πολιτες, ο μεν αθλητισμος ειναι καλος, ο δε πρωταθλητισμος προβληματικος.

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ No 15

Μια άλλη παρεα που γραφει την ιστορια του αθλητισμου είναι οι «μονακηδες» ή αλλιως οι παιδικοχαρίτες ή τα παιδια της γειτονιας.

Αυτοι οι τυποι είναι παρεα μ’ολη την σημασια της λεξης. Συνηθως είναι φιλοι από το σχολειο και συναθροιζονται στην παιδικη χαρα (κεντρο νεοτητος) της γειτονιας τους. Είναι τα παιδια που γουσταρουν το μπασκετακι αλλα δεν αντεχουν την πειθαρχια και την ενταξη στα εκει εδρευοντα σωματεια. Θεωρουν την παιδικη χαρα σαν δευτερο σπιτι τους και το μυαλο τους είναι ποτε θα τελειωσουν τις υποχρεωσεις τους για να πανε εκει να ξεδωσουν. Ξερουν απ’εξω και ανακατωτα τις μπασκετες και τις λακουβες του γηπεδου. Οι μονακηδες παιζουν μονον «μονό» (που να τρεχουν πανω κατω...). Όταν παιζουν, για σουβλακια ή μη, τα δινουν όλα. Κυριαρχουνται από ένα ατομικο μπασκετικο εγωισμο και βαρδα μη τυχον τους υποτιμησεις. Δεν είναι λιγες οι φορες που παικτες ομαδων ΕΣΚΑ , πριν καλα το καταλαβουν εχουν φαει ένα 15-7, από αυτους που στην μπασκετικη τους συνειδηση δεν υπαρχουν . Από τυπους κοντους (που πηδανε μεχρι το θεο) και από κεφτεδες με ποδια (που εχουν 5/6 τριποντα). Τα τριποντα τους πεφτουν βροχη και σε πρωτο χρονο δηλ. πρωτη πασα-σουτ. Οι αγκωνιες τους μωλωπιζουν ανυποψιαστα πλευρα. Ενώ οι εν τοις πραγμασι αθλητες πανε να παιξουν «μονό» για να ξεσκασουν και να ξεφυγουν από την μονοτονια των συστηματων που τους υπαγορευει ο προπονητης τους, αντιθετως οι μονακηδες πηδανε σαν τις μαιμουδες, σουταρουν ανορθοδοξα (αλλα το κοντερ γραφει) και χτυπανε χωρις οικτο τους παικταραδες, βλεποντας τους με μια βαθεια ανθρωπινη αντιζηλια που πηγαζει από το ότι οι αλλοι παιζουν στις κατηγοριες ενώ αυτοι ξεμειναν στην παιδικη χαρα. Οι μονακηδες νιωθουν τους εαυτους τους σαν τον Αστεριξ και τον Οβελιξ, την παιδικη χαρα σαν το Γαλατικο χωριο, και ολους τους υπολοιπους σαν τουςΡωμαιους… Δεν θα ξεχασω τον Λυκουργο στο Κ.Ν της Καδμου, στον Κολωνο ή τον Δημητρη με τα θολα γυαλια στο ανοιχτο του Τριτωνος, στα Σεπολια. Σ’ομαδα μεσα δεν κανουνε μια. Ελα όμως να τους παιξεις «μονό» και αν δεν σε τσαλακωσουν να μου γραψεις…

Το ελληνικο μπασκετ χρωστα τα παντα στην παιδικη χαρα και μονο σ΄αυτή . Αυτους τους ελεεινους χωρους που είναι στριμωγμενοι μεσα στις παρεδρευουσες πολυκατοικιες. Αυτους τους χωρους που παραπλευρως με τους αθλουμενους τους επισκεπτονται το βραδυ ελεεινοι εξωαθλητικοι τυποι . Κάθε παιδικη χαρα και σε κάθε γειτονια της Αθηνας εχει την δικη της ξεχωριστη ιστορια και δεν μπορω να αδικησω καμμια. Ονομαστοι παιχταραδες ξεκινησαν από εκει τα πρωτα τους βηματα και συγκινουνται και στα γεραματα τους ακομα όταν αντικρυζουν το πρωτο τους μπασκετικο λικνο.

Δεν θα ξεχασω ποτε την δυναμη της παιδικης χαρας του Κουκακιου, όταν μαθητης την δεκαετια του 1970 ειδα έναν αγωνα πρωταθληματος της ανδρικης ομαδας του «Α.Ο ΚΟΥΚΑΚΙ» . Ο αγωνιστικος χωρος ηταν ζωσμενος με συρμα. Εξω από το συρμα δεν επεφτε καρφιτσα. Επρεπε να σπρωξεις ή να χωθεις για να δεις τον αγωνα. Οι ντοπιοι φιλαθλοι ( ο θεος να τους κανει) κρεμονταν από το συρμα σαν σταφυλια . Οι « χριστοπαναγιες», οι κλωτσιες εν κρυπτω και οι ροχαλες προς τους αντιπαλους επεφταν συννεφο. Ενας μαλλιάς guard όμως της αντιπαλης ομαδας δεν καταλαβαινε τιποτε. Σηκωνόταν από μακρια (δεν υπηρχε τριποντο τοτε) και εγραφε. Στο τελος του αγωνα και επειδη το Κουκακι εχασε οι καφροι εκαναν «ντου» στους αντιπαλους παιχτες. Τον μαλλιά όμως δεν τον πειραξε κανενας. Μεσα στην αμορφωσια και στην ορμεμφυτη παρορμηση του οχλου για αιμα, αναγνωριστηκε η αξια και το παθος για νικη του ανδρος. Σαν μια «αορατος χειρ» να εκανε τον οχλο να τον σεβαστει και να τον παρακαμψει. Όπως ακριβως επραξαν και οι Αχαιοι με τον φεροντα τον γεροντα πατερα του Αινεια, στην πτωση της Τροιας. Αυτο το παραπανω περιστατικο επισφραγιζει ότι ο αθλητισμος (οσο επιδεχεται το υποκειμενο και σε οποιο κομματι του αναλογει), εκπολιτιζει κατά το «μάλλον ή το ήττον» το ατομο.

Υ.Γ: δεν υπαρχει χειριστη ενδειξη καταφρονησης και πλεον αλητικη και εξωανδρικη συμπεριφορα από το φτυσιμο. Ποσο μαλλον όταν προερχεται από αθλητες και δη επαγγελματιες (βλεπε Μπουρουσης)

DIAMANTIDIS O PROTOS DIDAKSAS TO KALO PAIDI O ARXIGOS POU TON TEONTOSITS TON EIXE PERASEI GIA GRAMATOSIMO XAXAXA

Oso gia to ar8ro sou einai poly oraio kai se olous 8ymizei mikres eyxaristes anamnisis apo parees apo mona me paiktarades apo nikes kai httes pou pragmatika to pa8os kai h xara tous den sykrinontai oute me thn kataktish ths euroleagas.
8a grapso mia aksexasti anamnisi sthn polykatoikia mas eimastan kamia 15 paidia xorismenoi se 3 genies OI MEGALOI OI MESEOI KAI OI MIKROI etsi apla.
Ego eimoun stous meseous kai panta paizame 4vs4 me tous megaloys se mia mpasketa pou ftiaksame monoi mas sto akalipto eixame kai probolis gia ta nikterina mats kapou sto Marousi grames balame kai triponto otan egine kanonismos xaxaxa.
8ymamai ta prota 2 me 3 xronia olo xaname apo tous megalous Ton Saki ton lazaro ton apostoli ton aleksandro ton o8ona (pos na tous ksexaso) ospou eir8e ekini h mera kai kerdisame htan kalokairi Iouniou (ego eixa arxisei kai epaiza sto Marousi o monos sthn parea ton 15 paidion pou epaize basket thn 10tia tou 80) den ksexnao to panigiri ta klamata thn xara thn hdoni ekeinis tis meras H megalyterh nikh mias genias, tis genias mas apenanti ston aionio ex8ro tous MEGALOUS XAXAXAXAXAXAXAXA.
Den prepei na kimithika ekino to bradi.. Anatrixiazo kai dakryzo mono pou ta grafo ayta xaxaxaxaxa

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ NO 16

Μια αλλη παρεα που γραφει την ιστορια του αθλητισμου είναι τα λεγομενα «λαμογια».

Όταν εκφερεται η ανω λεξη ο νους μας ολων παει στους παραγοντες των σωματειων.Αυτο είναι εν μερει αληθες. Η σφαιρικη θεωρηση του θεματος πρεπει να συμπεριλαβει ολους τους εμπλεκομενους περι τα αθλητικα (Θεσμικους, Παραγοντες,Προπονητες, Αθλητες,Διαιτητες, Δημοσιογραφους, Οπαδους κ.ο.κ).«Λαμογιο» είναι πας,οστις, εις (που ελεγε και ο Κωστας Χατζηχρηστος) εμπλεκεται με τινα αθλητικο φορεα με απωτερο και ενδιαθετο σκοπο την αποκομιση αδιαφανους χρηματικου και μη οφελους.

Λαμογιο εν αρχη είναι ο κατεχων θεσμικη θεση στο αθλημα. Μονο που καθεται σε αυτή την θεση, του απομενεται a priori και το σχετικο διάδημα. Και είναι λαμογιο διοτι ρουφα ΔΗΜΟΣΙΟ χρημα, καταρριπτοντας ετσι κάθε επιχειρημα του περι ατερμονου ερωτος, ανιδιοτελους προσφορας και συνειδησιακου καθηκοντος προς το αθλημα. Είναι λαμογιο διοτι εξαργυρωνει στην στιγμη την θεσμικη του θεση (εφαλτηριο) για την εισοδο του στην κεντρικη πολιτικη σκηνη, στις business και στα μεγαλοπιασματα.

Λαμογιο είναι ο προεδρος σωματειου που επιδαψιλευει ποσα από χορηγους, δημο, ΓΓΑ, ακαδημιες κτλ και τα μισα τα ενθηλακωνει και με τα αλλα μισα παριστανει ότι ανταποκρινεται στις υποχρεωσεις του σωματειου.Εαν τον ρωτησεις, είναι παντα «μεσα» στο οικονομικο. Εχει, και καλα, εκδωσει προσωπικες τραπεζικες επιταγες και βαρυνεται με προσημειωση υποθηκης στο σπιτι του χαριν της ομαδας… Παρ’όλα αυτά χρωστα τα υπεσχημένα στους γυρωθεν του και παρελκυει τις οφειλες του στο μελλον με προσωπικες εγγυησεις, θετοντας ως αναχωμα το κυρος του ως προεδρου. Και ο χορος καλα κρατει…

Λαμογιο είναι ο προπονητης που για να διατηρησει την θεσουλα του και τον μισθουλακο του παραμυθιαζει την διοικηση ότι «φετος ανεβαινουμε!», προτεινει παικτες για να λαβει το προσυμφωνημενο μερισμα του με την υπογραφη, που ολο «μπλα μπλα» είναι και παντα φταινε οι παικτες του ή η διαιτησια για το ατυχες αποτελεσμα, που αντι να δουλεψει ατομικα τους παικτες του εκει που πονανε τους βαζει στην προπονηση και παιζουν διπλο.

Λαμογιο είναι ο παικτης που κρυβει από τους υπολοιπους συμπαικτες του την μυστικη συμφωνια του περι οδοιπορικων με τον προεδρο, που δεν κατεβαινει να ιδρώσει στις προπονησεις και εν τουτοις εχει εξασφαλισμενη θεση στην δωδεκαδα, που εκβιαζει το σωματειο ότι δεν κατεβαινει να αγωνιστει εάν δεν παρει κατι παραπανω, που σκαβει τον λάκκο σε συμπαικτες του με σκοπο να τους φαει την θεση στην πενταδα, που παριστανει τον τραυματια ενώ δεν είναι.

Λαμογιο είναι ο διαιτητης που για ιδιο οφελος (χρηματισμος) ή σε διατεταγμενη ανωθεν υπηρεσια σφαζει στο γονατο την μια ομαδα, που σφυριζει «εδρα» για να εχει εξασφαλισμενη την ομαλη αποχωρηση του, που σφυριζει «δημοσιο-σχεσιτικα» και παντοτε υπερ του ισχυρου με σκοπο μελλοντικα ανταλλαγματα (χτισιμο καριερας, διορισμος επι τη αποστρατεια του σε επιχειρηση του «χ» μεγαλοπροεδρου, καταληψη ανωτατης διοικητικης θεσης στον Συνδεσμο του).

Λαμογιο είναι ο δημοσιογραφος, που τα παιρνει από παικτες για να γραψει ευνοικα σχολια γι’ αυτους, που μεσολαβει με ανταλλαγμα για την μετεγγραφη του ταδε τιτανα (που στο παρκε είναι μαλαστουπας), που διοριζεται ως αργομισθος στο γραφειο τυπου του Οργανισμου Παρακολουθησης Στυσης του Αιγαγρου (Ο.Π.Σ.Α)…

Λαμογιο είναι ο τολμητιας αρχηγος της εξεδρας, που τα πιανει από τον προεδρο για να οργανωσει τον προσωπικο του στρατο (τους συγχρονους πραιτωριανους), που κατευθυνει την μηνι της μαζας σε ολους τους εχθρους της προεδραρας και ποτε εναντιον του, που παιρνει εισιτηρια τζαμπα και εν συνεχεια τα πουλα και βγαζει χαρτζιλικι, που μαζευει χρηματα για την ομαδα και μονο στην ομαδα δεν πανε, που κανει «ντου» στα μαγαζια της επαρχιας (στονς εκτος εδρας αγωνα) και σιτιζεται δωρεαν με τον τσαμπουκα.

Στη σημερινη περιοδο της αποκαλυψεως της κοινωνικης μας σήψης και του ηθικου μας ευτελισμου βλεπουμε ολοι τους διπλανους μας με καχυποψια σαν εκκολαπτόμενα «λαμογια». Μηπως προηγουμενως πρεπει να κοιταξουμε ενδοσκοπικως τους εαυτους μας?

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ Νο 17


Μια αλλη παρεα που γραφει την Ιστορια του αθλητισμου ειναι οι μετερχομενοι την πλαστοπροσωπια στους αθλητες.

Μετα απο σχετικη αποφαση της ΕΣΚΑ τα τελευταια τρια χρονια οι ομαδες των χαμηλοτερων κατηγοριων της υποχρεουνται να αγωνιζονται με δυο ή με ενα μικρο (εφηβο) αθλητη στη συνθεση τους καθ'ολο το σαρανταλεπτο. Ο σκοπος (η ratio legis) του μετρου αυτου ειναι σωστος μεν στην συλληψη του, αμφιλεγομενος ομως στην πραξη και μη παραγων τα αναμενομενα οφελη.

Η διοργανωτρια Αρχη ηθελε να δωσει τοπο στα νιατα εις βαρος των "χομπιστων'' πεπαλαιωμενων αθλητων, να τους δωσει ανταγωνιστικα παιχνιδια στα ποδια και να αναγκαστουν εμμεσως τα σωματεια να ριξουν το βαρος τους στα τμηματα υποδομης τους (παιδικο-εφηβικο). Η προοπτικη αυτη αποψη μαλλον διαψευδεται στην εφαρμογη της. Συνηθως οι "νταβατζηδες'' στην πενταδα μικροι θα παιξουν υποχρεωτικα και αναντικαταστατα την χρονια τους, θα καβαλησουν το καλαμι, δεν θα πατανε απροφασιστα στις προπονησεις , θα παιρνουν περιττες και τραβηγμενες προσπαθειες (αφου δεν υπαρχει ο κινδυνος αλλαγης τους) και την επομενη χρονια (ως ανδρες) στην καλυτερη περιπτωση θα γυαλιζουν τον παγκο. Οι περισσοτεροι των μικρων θα απογοητευθουν και αντι να συνεχισουν την προσπαθεια για να διαγκωνισουν αξιακα τους συμπαικτες τους απο απο την πενταδα , φθινοντας θα εγκαταλειψουν το μπασκετ. Δηλαδη το ανω μετρο μαλλον αντιθετα αποτελεσματα φερνει απο τα προσδωκομενα...

Ερχομαστε τωρα στην δρομολογημενη ήδη παρακμη του μετρου. Ειναι γνωστο στην ''πιατσα'' πως πλειστες ομαδες δεν τηρουν την υποχρεωση τους με την συμμετοχη του μικρου ή των μικρων στην πενταδα. Προερχομενοι οι συγχρονοι Ελληνες από την 400 χρονιων υποδουλωση μας στην Οθωμανικη αυτοκρατορια και φερομενοι ως ραγιαδες στο βαθυ DNA μας θεωρουμε σαν φυσικη αντιδραση και υποχρεωση μας το κλεπτειν, την απειθεια μας στους θεσμους και τη ρουφιανια (ωστε να παρουμε εμεις τα γροσια του Πασα και οχι ο διπλανος μας).

Ετσι λοιπον ο ανω θεσμος καταστρατηγειται και χαλκευεται στην πραξη. Οπως λ.χ. με μια ομαδα να κατεβαινει μονο με ανδρες, μια αλλη να κατεβαινει με ενα μικρο (ενω πρεπει να εχει δυο) , μια ομαδα να βαζει εναν ανδρα με δελτιο ενος μικρου (πλαστοπροσωπια ) μια αλλη να βαζει ενα ανδρα με δελτιο ενος μικρου που ομως στη φωτογραφια να εμφαινεται ο ανδρας που αγωνιζεται (πλαστογραφια , νοθευση εγγραφου και πλαστοπροσωπια) και τελος το πλεον συνηθες μια ομαδα να κατεβαινει στην αρχικη πενταδα με τους μικρους ή τον μικρο και στη διαρκεια του αγωνα και στον αχο της μαχης να τον αλλαζει με ανδρα.

Το μετρο αυτο θα ηταν αδιανοητο να μην τηρηθει ευλαβικως σε χωρες με βαθεια αθλητικη σκεψη και παραδοση (λ.χ. Μεγαλη Βρετανια, Γερμανια) Στην Ελλαδα ομως την σημερινη (που ειναι στερεα ωσπερ η πετσα του γιαουρτιου) οι επαιοντες βγαζουν φιρμανια θεωρωντας οτι ειμεθα ολοι τιμιοι και αγγελικα πλασμενοι. Και ετσι λοιπον οι ιθυνοντες δεν σκεπτονται ή αποφευγουν σκοπιμως το απλο. Το πως θα προλαβουν τους υπηκοους τους απο την διαποτισμενη μεσα τους κλεψια, κακοπιστια και λαμογιά. Δηλαδη τι φρονιμοτερο απο το μαζι με το δελτιο του δηλωθεντα εφηβου αθλητη να προσκομιζεται στην Γραμματεια και η αστυνομικη του ταυτοτητα προς πληρη εξακριβωση των στοιχειων του. Και ετσι θα σταματουσε η καχυποψια, το δηλητηριο, η πονηρατζια και η εν συνεχεια ανοδος ή η σωτηρια του σωματειου με μη ισους ορους. Εκτος εαν οι παραγοντες και οι προπονητες περνουσαν σε προκεχωρημενη εγκληματικη διασταση, προσκομιζοντες και πλαστες ή μη ανταποκρινομενες στον αθλητη αστυνομικες ταυτοτητες...

Το φαινομενο αυτο της πλαστοπροσωπιας δεν ειναι τωρινο. Παλαιοθεν επαιζε αλλος αντ'αλλου. Αλλα τουλαχιστον τοτε επαιζε ανδρας αντ 'ανδρος και με σιωπηρη συμφωνια των ομαδων το γεγονος το κανανε "γαργαρα". Τωρα ομως το ανδρας αντ'εφηβου αλλαζει αρδην τις ισορροπιες και οδηγει σε ηττες τις νομιμοφρονες ομαδες. Διαμορφωνει πλασματικες βαθμολογιες, καλπικα τροπαια και επιβραβευονται οι πονηροι και οι αφισταμενοι του αθλητικου πενυματος.

Μεχρι τωρα ολοι κανουμε την παπια και δεν εχει υποστηριχθει νομοτυπως (με καταβολη παραβολου 30 ευρω) σχετικη με πλαστοπροσωπια ενσταση στο αρμοδιο δικαιοδοτικο οργανο της ΕΣΚΑ. Οταν ομως διαρραγει ο σπιλος (και δεν ειναι μακρια η ημερα) τοτε ειμαι περιεργος να δω τι θα αποφασισθει...Θα κουκουλωθει το θεμα (παγια πρακτικη η διατηρηση των ισορροπιων και των συμφεροντων) ή ο πταισας θα εχει την τυχη του μεγαλοδημαρχου της Θεσσαλονικης Βασιλη Παπαγεωργοπουλου;

Υ.Γ. Οι αθλητες ειναι οι λιγοτερο ευθυνομενα στην πλαστοπροσωπια. Η παρορμηση τους να αγωνιστουν (ειτε ως Κωστας ειτε ως Μπαμπης) ομοιαζει με αυτην του Παναγιωτη Βλαστου για αποδραση...

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ Νο 18

Μια αλλη παρεα που γραφει την Ιστορια του αθλητισμου ειναι οι στοιχηματιες (εταιριες, μπουκ, πελατες, στηνοντες).

Το στοιχημα στο υποσυνειδητο μας σημαινει λεφτα ακοπα και χωρις δουλεια. Εκφραζει το ακρον αωτον του τυχοδιωκτισμου , ο οποιος ενυπαρχει ριζωμενος σε καθε ανθρωπινο ον και χαιδευει τα θεμελιωδη ενστικτα της αυτοσυντηρησης και της βελτιωσης των συνθηκων διαβιωσης του. Και ο Φερδινανδος Μαγγελανος στοιχημα με τον εαυτο του ειχε βαλει για τον περιπλου της Υδρογειου το 1522 με την καραβελα του "Βικτορια"...

Στοιχηματιζει λοιπον καθε παικτης του στοιχηματος για δυο κυριως λογους. Ο πρωτος λογος ειναι ο ψυχικος. Στοιχηματιζω και οταν επιβεβαιωθει η μαντεψια μου αισθανομαι αφενος πιο μεταφυσικος και πιο εξυπνος απ΄τους υπολοιπους και αφετερου κερδιζω τα δεκα λεπτα θαυμασμου και αναγνωρισιμοτητος (βλ. Andy Warholl) απ ' τους διπλανους μου. Το συναισθημα που προσλαμβανω ειναι σαν προερχομενος απο την εξω καταιγιδα να βρισκω μια καλυβα μεσα στο δασος με ενα ζεστο τσαι να με περιμενει. Ο δευτερος λογος ειναι ο υλικος. Στοιχηματιζω για να πεσει το "μπαγιοκο" απ'τον ουρανο, με το οποιο ειτε θα κλεισω τρυπες ειτε θα το βαλω στην ακρη για τα δυσκολα.

Το στοιχημα , εννοιολογικως, δεν ειναι παρα ενα παιχνιδι των ενηλικων (αφου οι ενηλικες διαχειριζονται το χρημα και συμβαλλονται) το οποιο αντικατεστησε τα πιο αθωα παιχνιδια των παιδικων τους χρονων. Ομως το αθλητικο στοιχημα (παγκοσμια διαδεδομενο πλεον) δεν ειναι καθολου αθωο . Επειδη ο στοιχηματικος τζιρος ειναι υπερμεγεθης και τα αρρωστακια ολου του πλανητη ονειρευονται οτι καποτε θα πιασουν την καλη,περισσευουν χρηματα για τις ελοχευουσες Λερναιες Υδρες. Οι Λερναιες Υδρες αυτες (που μπορει να εχουν οιαδηποτε ιδιοτητα- αθλητικη ή μη ) εχουν απλωσει τα κεφαλια τους εκει που πρεπει για να απομυζησουν αθροως ανεντιμο χρημα. Θα ψαξουν να εξαγορασουν παικτες, διαιτητες , προπονητες, προεδρους (δινοντας τους μερτικο), θα ισολογισουν με αλλα αποτελεσματα το στημενο (για να μη τιναξουν τη μπανκα στον αερα) θα χασουν σκοπιμα σε τακτα χρονικα διαστηματα (για ξεκαρφωμα ), θα βαλουν αχυρανθρωπους να εισπραξουν αντ'αυτων (για να μεινουν στην αφανεια), θα..., θα ..., θα ... Αλλα στο τελος η Σιγκαπουρη θα πληρωσει!

Σε οποιο σπορ μπηκε το στοιχημα, τοτε αυτο βρωμισε διπλά. Το ασχημο ειναι οτι μολυνθηκε και το μπασκετ. Και τωρα στην Ελλαδα του ΔΝΤ αρχισαν να πληρωνονται για τις υπηρεσιες τους οι υπαλληλοι του αθλητισμου (παικτες, προπονητες, διαιτητες κλπ) απο τα κερδη των στημενων αγωνων του στοιχηματος. Ειναι τοσο αφελης η διαφορα των 10 ποντων για τον ασσο ή το διπλό νομιζετε; Και το ματσακι παιρνω (και δεν μπορει κανεις να μου πει τιποτα), αλλα ομως κερδιζω με 8 ποντους εκει που επρεπε να ριξω +20. Και μετα και εγω παω ταμειο και ο Προεδρος γλιτωνει ενα ή δυο μηνιατικα που θα μου κατεβαλε... Και ειμαστε οι μεν περι τα αθλητικα δρωντες χορτατοι ,οι δε υπολοιποι του στοιχηματος (οι "λαγοι") χωμενοι στον κουβα.

Γι αυτον τον λογο (οπους και γι αλλους) την τελευταια πενταετια εχω αποστει ενσυνειδητα απο την παρακολουθηση επαγγελματικων αγωνων ποδοσφαιρου και μπασκετ. Γι αυτο παρακολουθω αγωνες του ερασιτεχνικου και γραφω στο forum της ΕΣΚΑ. Επειδη, ειτε το θελουμε ειτε οχι , στον ερασιτεχνισμο εχει απομεινει ΚΑΠΟΙΑ ΜΥΡΩΔΙΑ της παλιας καλης Ελλαδας (του φιλοτιμου, του λογου τιμης, της γειτονιάς, του προστρεξιματος, της κατσαρολας της γιαγιας...)

«ΕΞΩ ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟ ΜΠΑΣΚΕΤ!!
Συντάχθηκε απο τον/την Administrator on 26 Φεβρουάριος 2013.
ΤΑ ΛΕΕΙ ΟΛΑ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΤΙΤΛΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ...ΕΞΩ ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟ ΜΠΑΣΚΕΤ!!
ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΛΟΙ ΛΙΓΟ ΠΟΛΥ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΛΑΜΟΓΙΑ ΣΤΟΝ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ..ΑΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ..ΑΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ...ΑΛΛΟΙ ΜΑΝΑΤΖΕΡ...& ΑΛΛΟΙ ΠΡΟΕΔΡΟΙ...!! ΓΕΜΙΣΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΠΟ.. ΛΑΜΟΓΙΑ ΝΑΙ!! ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΥΓΙΕΙΣ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΝΕ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΑΘΛΗΜΑ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝΕ? Η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙ?ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΠΤΕΙ?ΤΟΥΣ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ?ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ? ΤΟΥΣ ΑΓΝΟΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ?ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ?ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ....ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΔΗΛΑΔΗ!!ΟΛΟΙ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΣΤΡΕΨΟΥΝΕ ΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΕ ΩΡΑΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ..ΝΑ ΤΗΝ ΣΤΡΕΨΟΥΝΕ ΣΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ ΛΟΓΟΥ ΧΑΡΙΝ!! ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝΕ??ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΤΙΠΟΤΑ!! ΟΤΑΝ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΑΤΟΜΑ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΚΟΡΟΙΔΕΥΟΥΝ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΑΚΑΔΗΜΙΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΒΑΖΟΥΝ ΕΝΑ ΕΞΤΡΑ ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΣΤΗ ΤΣΕΠΗ...ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΡΟΙΔΕΥΟΥΝ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΖΙ..ΤΟΤΕ ΑΣ ΠΑΝΕ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΝΤΡΟΠΗ!! ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΕ ΝΑ ΝΤΡΑΠΟΥΝΕ..ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ..ΤΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΛΛΟΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ!!
ΑΠΟ ΚΕΙ & ΠΕΡΑ...ΕΙΤΕ ΣΤΗΝΟΥΝ ΑΓΩΝΕΣ ...ΕΙΤΕ ΚΟΡΟΙΔΕΟΥΝ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ.. ΕΜΕΙΣ ΣΑΝ ''ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΣ'' ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΕ ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ..ΑΦΗΣΤΕ ΜΑΣ ΝΑ ΤΟ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΠΙΟ ΡΟΜΑΝΤΙΚΑ ΤΟ ΟΛΟ ΠΡΑΓΜΑ!!ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΜΑΣ ΗΤΑΝ ...ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ.... Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΠΑΙΖΕΙ ΜΠΑΣΚΕΤ...!!!ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ...ΠΟΣΟ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΡΟΜΑΝΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ Η ΠΑΡΕΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ!!»

Το παραπάνω κείμενο και η εμφαντική επικεφαλίδα του είναι ανηρτημένο αυτολεξεί στην επίσημη ιστοσελίδα του «Α.Ο.Κ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΣ ΦΙΛΙΑΣ».

Την 27-03-2013, ημέρα Τετάρτη και ώρα 21.00 μ.μ , ήταν προγραμματισμένο το κρίσιμο παιχνίδι (ντέρμπυ) «Π.Α.Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΑΘ. ΔΑΦΝΗΣ – Α.Ο.Κ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΣ» για τον 1οόμιλο της Δ΄ ΕΣΚΑ ανδρών . Η ομάδα του Φοιτητικού, σύμφωνα με τα γραφόμενα στο φόρουμ και την ιστοσελίδα της ΕΣΚΑ (βλ.πρόγραμμα), δεν κατέβηκε να αγωνιστεί και κατά συνέπεια έχασε τον αγώνα με 20-0 και μηδενίστηκε .

Μπορεί ,εάν αληθεύει η άνω πληροφορία, να μας ενημερώσει η άνω ιστοσελίδα για ποιο λόγο η διεκδικούσα την άνοδο (μέσω αγώνων μπαράζ) ομάδα του Φοιτητικού δεν παρουσιάστηκε στο γήπεδο και έτσι παρέδωσε τις προνομιούχες θέσεις στον «Πήγασο Κυψέλης» και στον «Α.Ο ΡΟΥΦ 80»?

Μπορεί να εμπλουτίσει το παραπάνω κείμενο της , ώστε να διαφωτισθούμε περί της άνω «αινιγματικής» απόφασης , δηλαδή εάν η μη συμμετοχή οφείλεται είτε σε λόγους ηθικούς είτε πρακτικούς είτε υπαγορευμένους?

Μπορεί να μας ενημερώσει , εάν το πρωί της Τετάρτης διεδραματίσθη κάτι ενώπιον της ΕΣΚΑ?

Μπορεί να μας εξηγήσει, εάν ο φωνασκών και κροταλίζων «μαλλιάς» στην εξέδρα του Φοιτητικού διδάσκει ήθος, παραδίδει μαθήματα πολιτισμού και διαπλάθει την νεολαία ?

Μπορεί να μας απαντήσει, εάν η φράση-παραίνεση «…ΤΟΤΕ ΑΣ ΠΑΝΕ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΝΤΡΟΠΗ!!» ενδέχεται να τύχει εφαρμογής στο ελληνικό μπάσκετ ?

Θέλω να πιστεύω πως αυτός που έγραψε το "άρθρο" στο site του Φοιτητικού, δεν γνώριζε... τώρα είναι η ώρα να το διαγράψει για να είναι σωστός, καταρχήν με τον εαυτό του. Απλά ντροπή...

Κυριε δικαστα, επιτρεψετε και σε εμενα να παραθεσω στο αξιοσεβαστο δικαστηριο Σας αλλο ενα αρθρακι απο το επισημο site του Φοιτητικου που αποδεικνυει ποσο σοβαρα εχει λαβει υποψη του τα τελευταια γεγονοτα και ταυτοχρονα ενισχυει τα "χριστιανικα διδαγματα" περι καθαρου μπασκετ του εν λογω σωματειου!

http://www.foititikosfiliasbc.gr/index.php...8&Itemid=80

(η πηγη του αρθρου)

Επιπροσθετως, επιτρεψετε μου να σας παραθεσω αυτολεξει το αρθρο εδω για να διευκολυνω Εσας και τους μπασκετικους αναγνωστες Σας:


"ΒΟΜΒΑ ΜΕ ΚΟΡΩΝΙΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΝΕΙ Ο ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΣ!

Συντάχθηκε απο τον/την Administrator on 01 Απρίλιος 2013.

Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΟΡΩΝΙΟΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΗΝ ΕΝΕΡΓΟ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ...Ο ΚΟΡΩΝΙΟΣ ΕΧΕΙ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΙ ΣΕ ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΧΟΜΕΝΗ ΣΕΖΟΝ ΚΑΙ ΘΑ ΦΟΡΕΣΕΙ ΤΗΝ ΜΑΥΡΟΜΠΛΕ ΦΑΝΕΛΑ ΜΕ ΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΑΠΕΛΟ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ!!

Υ.Γ.

ΜΗ ΨΑΡΩΝΕΤΕ.....ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!"

Τελος, επιτρεψετε μου να σχολιασω το ανω ρηθεν-γεγραμμενο με δυο γνωστες λαικες ρησεις, εκ των οποιων η μια καπως παραποιημενη για ευνοητους λογους:

" ή στραβος ειναι ο γιαλος ή στραβα εμεις αρμενιζουμε...."

"Εδω ο κοσμος καιγεται και......ο Φοιτητικος Χτενιζεται!"

Υ.Γ: μαλλον πρωταπριλιατικο αστειο θα ηταν ενα αρθρο του σωματειου με τις απαντησεις στα ερωτηματα που Εσεις θεσατε και που εμεις εχουμε!

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΝΟ 19

Μια άλλη παρεα που γραφει την Ιστορια του αθλητισμου είναι οι γονεις των αθλητων.

Ο υποφαινόμενος ,οντας παιδι, ετυχε να εχει για πατερα και μανα , τυπους μαλλον διανοουμενους και αποστασιοποιημενους, ελαχιστα υποψιασμενους περι τον αθλητισμο. Ετσι ενώ μεσα του υπεβοσκε η επιθυμια να ξεκινησει ειτε στιβο ειτε κολυμβηση ειτε μπασκετ στον, παρακειμενο στη γενεθλια οικια του, «ΕΘΝΙΚΟ Γ.Σ» ,αυτό ποτε δεν συνεβη. Διοτι ελειπε το γονικο χερι που θα τον οδηγουσε στις αθλητικες εγκαταστασεις και η σκεπη της φιγουρας που θα τον συντροφευε τις ωρες της προπονησης.

Αυτή λοιπον η ανεκπληρωτη επιθυμια του καποτε παιδιου , όταν αυτό εγινε με την σειρα του από συμπτωση πατερας, μετεφερθη με έναν αταβιστικο τροπο στο να πραξει εκεινος αυτό το οποιο του στερησαν. Ετσι λοιπον ο υπογραφομενος πηρε το δικο του νιανιαρο και τεχνηεντως και φαινομενικα χαλαρος το οδηγησε ένα Σαββατο πρωι του 1994 στο Κεντρο Νεοτητος της νεας του γειτονιας. Εκει κάθισαν παρεα στις τσιμεντενιες εξεδρες χαζευοντας κατι «γατια» στη σειρα να μπιστανε την θεορατη για το δεμας τους πορτοκαλι μπαλα. Όταν τελειωσε η «παρελαση» , ο μεγαλος ρωτησε τον μικρο εάν ηθελε να ερθουνε και αυριο εκει. Ο μικρος, ισα που ειχε μαθει να μιλαει , εγνεψε «ναι» . Την Κυριακη ξαναπηγαν παρεα και καθησαν στο ιδιο σημειο. Όταν παλι τελειωσε η «προπονηση» ο μεγαλος ρωτησε τον μικρο εάν ηθελε να τον βαλει μεσα στην ομαδα των παιδιων που παρακολουθουσαν. Μετα το δευτερο δειλο καταφατικο νευμα , ο μεν μικρος μπηκε για τα καλα στον κοσμο του μπασκετ, ο δε μεγαλος εκτοτε γνωρισε μαζι τους όλα τα ανοικτα γηπεδα του λεκανοπεδιου (και με χιονια και με κρυα) και τα πλειστα κλειστα.

Την ιστοριουλα αυτή την ανεφερα για να καταληξω στο επιμυθιο , ότι χωρις γονεα υποβολεα και παρατρεχαμενο , αθλητης δυσκολα ανδρωνεται. Αρκει βεβαια να το θελουν και οι δυο μαζι. Διοτι, εάν ο μεν γονιος το κανει σαν αγγαρεια ή το βλεπει σαν αφορμη για να την «κανει» από το σπιτι , μακροημερευση δεν θα υπαρξει. Εάν , από την αλλη, το παιδι ξεενθουσιαστει και μπουχτισει τοτε θα εχουμε «αρνηση ιππου», που λενε στην ιππασια. Και χωρις ιππο να πηδα τα εμποδια, όσο και δεινος να είναι ο αναβατης ,καλυτερα θα είναι να αφιππευσει, να το παρει αποφαση και να παει σπιτι του.

Εντυπωση μου εκανε το γεγονος ότι , παρολο που η ελληνικη οικογενεια εχει ισχυροτατους δεσμους , ελαχιστοι ηταν οι γονεις που ειχαν τα παιδια τους από κοντα. Τα περισσοτερα προπονουνταν και επαιζαν αμολυτά. Οι γονεις που παρευρισκονταν στις αθλητικες δραστηριοτητες των επιγόνων τους κατατάσσονταν σε δυο κύριες κατηγοριες .

Η πρωτη κατηγορια, η πολυπληθεστερη, ηταν αυτή των νευρωσικων-παρεμβατικων γονιων, αυτων που πιστευαν ότι ειχανε τευξει το παιδι θαυμα και παντα εφταιγαν οι περιξ και ποτε το τεκνο τους.Αυτοι οι γονεις την επεφταν στον προπονητη για τον λιγο χρονο συμμετοχης, στον συμπαικτη που δεν εδωσε πασα, στο γονιο που σχολιαζει το δικο του παιδι, στον διαιτητη για υποτιθεμενο «φαλτσοσφυρισμα», στον προεδρο που δεν εδωσε προπονητικα κ.ο.κ Ασυναισθητα ηλπιζαν ότι, μεσω της ανελιξης του παιδιου τους, θα ικανοποιουσαν ολη την παρεπιδημουσα μιζερια τους και την εν τω μεταξυ διαψευση του βιου τους. Τα παιδια αυτων των γονιων λιγη αθλητικη πορεια θα εχουν και στην μετεπειτα ζωη τους θα τα βρουν σκουρα.

Η δευτερη κατηγορια ηταν αυτή των γονιων που φρονουσαν ότι μεσω του συστηματικου αθλητισμου και των επιγενομενων δυσκολιων του, ο γόνος θα δει ότι η αληθινη ζωη δεν είναι η μαμακα και ο μπαμπακας. Θα ακουσει μειωτικα-υβριστικα σχολια, θα φαει παγκο, θα βγει να παιξει σε εδρες που θα τρεμουν τα γονατακια του, θα μαθει να πειθαρχει εστω και σε ανοητες εντολες, θα μαθει να σεβεται εστω και ανθρωπους που δεν το αξιζουν, θα..., θα… Με αλλα λογια ο γονιος αυτος θεωρει ότι η αθλητικη ενασχοληση μεσα από το σωματειο θα είναι ένα πρωτης ταξεως σχολειο για το τι θα συναντησει ο μικρος στην εξω κοινωνια των αρπακτικων. Προετοιμαζει λοιπον ο γονιος το τεκνο,ώστε να είναι ετοιμο, όταν αυτος θα κλεισει τα ματια του , να αντιμετωπισει τα θηρια που θα βρει στο διαβα του. Ο τυπος αυτος γονεως παρακολουθει μακροθεν τον μικρο του, δεν παρεμβαινει, δεν απαιτει, δεν τσακωνεται, δεν δινει δικαιο στο παιδι του(εστω κι αν εχει), δεν…, δεν… Το αφηνει μονο του να κολυμπησει, να «καθαρισει», να βρει λυσεις. Κοινως να παρει μυρωδια ζωης και να επιβιωσει.

Υ.Γ. Παραινεση .Διαβαστε ένα ψυχογενες αρθρο που με αιχμαλωτισε στο site της ΕΣΚΑ , στην ενοτητα «Αφιερωματα», με τιτλο «Αντι για μια μαζωξη σκεψεων…»

Οι παρεες γραφουν την ιστορια ΝΟ 20

Μια άλλη παρεα που γραφει την ιστορια του αθλητισμου είναι οι «μποέμ» αθλητες.

Η εκφραση «μποέμ» προερχεται από τους κατοικους της Βοημιας στην Τσεχια, οι οποιοι τον περασμενο αιωνα διηγαγαν τρυφηλή ζωη,κυριως σαν μεταναστες στην Δυτικη ευρωπη.

Αυτοι οι «τεμπεληδες» αθλητες είναι κατά κανονα χαρισματικοι, ταλαντουχοι και αγγιγμενοι από το ραβδι της νεραιδας και απόφευγουν συστηματικως την καταπονηση και την πολύ δουλεια στην προπονηση.

Εχουν την βαθειά συναισθηση ότι αυτοι μπορουν να κανουν με χαλαροτητα δυσκολα πραγματα στον αγωνιστικο χωρο , ενώ οι υπολοιποι πρεπει να προσπαθησουν πολύ στην προπονηση και ζητημα είναι αν θα τους φτασουν. Αυτος ο εσωτερικος εγωισμος τους γινεται και η φενάκη που θα επιβραδυνει την μελλοντικη εξελιξη τους.

Οι οκνηροι αθλητες εχουν αρκετες εκφανσεις. Αλλοι λουφαρουν στην προπονηση, αλλοι ξενυχτανε , αλλοι πινουν , αλλοι καπνιζουν, αλλοι εθιζονται στις ουσιες, αλλοι καταπονουνται στην σεξουαλικη δραστηριοτητα . Αλλοι τα κανουν όλα μαζι και το ταβανι τους χρονο με τον χρονο γινεται χαμηλοτερο. Αλλοι εχουν ιδεολογικη αποψη για το πώς θα πορευθουν (δηλ. ότι ο αθλητισμος δεν είναι το παν στη ζωη) αλλοι με πιο νεφελωδη σκεψη, απλως παρασυρονται,γινονται ερμαια και ξεφουσκωνουν.

Καπου ειχα διαβασει μια συνεντευξη –απολογια του Χρηστου Ταπουτου (όταν πια κοντευε να τριανταρησει) που ξεκινουσε από τα παιδικο-εφηβικα του χρονια (τοτε που ηταν αστερι) και χαμογελουσε κρυφα για τους συμπαικτες του σκιζονταν στην προπονηση και μετα από χρονια αυτοι οι λιγοτερο παιχταραδες προχωρησαν και αυγατισαν την καριερα τους περισσοτερο από τον Χρηστακη, που ειρωνικως το πάλαι μειδιούσε… Και κατεληγε στην συνεντευξη του παταμο με κατι σαν «στερνη μου γνωση να σ’ειχα πρωτα».

Άλλο τρανο παραδειγμα είναι ο μεγας Φανης Χριστοδουλου. Ο «μπέμπης» ξεμεινε στον Πανιωνιο Γ.Σ.Σ και μαλλον ενσυνειδητα. Προτιμουσε να πηγαινει το Πασχα στο χωριο του και να κατεβαζει ένα 15κιλο αρνι με τον αδελφο του, παρα να προσεχει την διαιτα του και να ιδρωνει στο παρκε. Δεν πηγε (όταν επρεπε) σε μεγαλη ομαδα, δεν επαιξε στην Μπαρτσελονα, στην Μακαμπι, στην Τρέισερ, δεν πηδηξε τον Ατλαντικο για να γινει σοβαρό «νταφτ» στο N.B.A. Ποιος αυτος που σκηνογραφουσε μονος του τις προσπαθειες του κατω από τα καλαθια, αυτος που εβαλε τρια κολλητα τριποντα μεσα σε ένα λεπτο και κατι εναντιον της Εθνικης Ισπανιας στο Ευρωμπασκετ του 1995 και την έριξε στα γονατα.

Θα συνεχισω με μια άλλη μορφαρα. Τον αθυροστομο τερματοφυλακα του Απολλωνα Καλαμαριας, του Ολυμπιακου Σ.Φ.Π (και ολιγον της Εθνικης) Γιωργο Μιρτσο. Τωρα εχει καποια εκπομπη στη Θεσσαλονικη. Επαιζε ,ελεγε, καλυτερα την Κυριακη, όταν το Σαββατο ειχε ξενυχτησει στα μπουζουκια.

Φετος απεβιωσε ο αθλητης συμβολο της Ιταλιας. Ο σπριντερ της Πιετρο Μενεα. Οσοι τον ξερουν θα θυμουνται αυτόν τον κοκκαλιαρη καμπουρη που δεν σου γεμιζε το ματι. Αυτόν που, με το παγκοσμιο ρεκορ του 19:72 στα 200 μετρα το 1979 ειχε γινει ο βραχνας για τους εγχρωμους αθληταραδες . Ο προπονητης του ειχε κάποτε δηλωσει ότι ενώ τον προπονουσε χρονια, ο αθεοφοβος ο Μενεα,ειχε παρει μολις μισο κιλο μυικης μαζας. Μετα ο προπονητης του ανελαβε τον Μπεν Τζονσον (αν θυμαμαι καλα) και αυτος πηρε σε λιγοτερο χρονο εννεα κιλα μυικης μαζας! Οι πανηγυρισμοι του Μενεα, όταν συνετριβε στους μεγαλους αγωνες τα μαυρακια, απεπνεαν αυτό που σας αφηγουμαι. Δηλ, «κοιταχτε με, ειμαι εγω ο Πιετρο, ο αδελφος του πτερωτου Ερμη, κοιταξτε την πλατη μου για μια ακομη φορα!»

Ο καταλογος των «μποέμ» αθλητων είναι μακροσκελεστατος και δεν μπορει να τον καλυψει η ταπεινοτητα μου. Ας με συγχωρησουν οι Ρόι Ταρπλευ,Τζωρτζ Μπεστ, Ντιεγκο Μαραντονα και αλλοι χιλιοι ακομα…

Υ.Γ: Το ρεκορ του Μενεα το εσπασε με 19:66 μολις το 1996 ο Μαικλ Τζονσον (ο «παπιας»)

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ Νο21

Μια αλλη παρεα που γραφει την Ιστορια του αθλητισμου είναι οι αθλητες εργατες.

Αυτή η κατηγορια αθλητων είναι η αδικημενη από τη φυση σε σχεση με την κατηγορια των φυσικων ταλεντων (natural talents) . Αυτό το γεγονος όμως, αντι να τους αποθαρρυνει , τους οπλίζει με πεισμα και θεληση , ώστε μεσω της καταπονητικης προπονησης να φτασουν το επιπεδο των εγγυς των χαρισματικων αθλητων. Και χρονο με το χρονο με τον ιδρωτα τους, από το καλως φθανουν το λιαν καλως και μερικοι μαλιστα ακουμπουν και το αριστα.

Ο πρωτος μπασκετικος που μου ερχεται στη μνημη είναι ο Βασιλης Λυπηριδης. Το 1985, δεκαοκτω ετων, τον απεκτησε ο Αρης (ορα Ιωαννιδης) από τον Εδεσσαϊκο . Από το βλεμμα του μου φαινοτανε ότι δεν επαιρνε και πολύ τα γραμματα . Με βασικο του πλεονεκτημα την σκληρη δουλεια και την παθιασμενη αγωνιστικοτητα ξεπερασε τις δυνατοτητες του (2,01 για 4αρι, ατεχνος , πηδαγε σαν το κατσικι, ειχε το κορμι μπετατζη που ψηλωσε αποτομα) και καθιερωθηκε στην μεγαλη ομαδα του Αρη (1986-1992) κυριως για την ατσαλινη του αμυνα (στα πρωτα του μπασκετικα βηματα εβγαινε νωρίς με 5 φαουλ). Επαιξε μαλιστα και 35 αγωνες με την Εθνικη.

Θα συνεχισω με τον Αργυρη Καμπουρη . Αυτος ηταν εργατης ονομα και πραγμα. Καθ’ότι δουλευε στην οικοδομη πριν ασχοληθει ενεργητικα με το μπασκετ. Υποδειγμα υποτακτικοτητας στην προπονηση και ηθους στον αγωνιστικο χωρο , τω οντι αγαθος γιγαντας. Δεν μπορεσε ποτε να γινει πρωτο βιολι , αλλά ήταν σίγουρο στήριγμα και για τον Ολυμπιακο και για την Εθνικη. Ολοι οι πεινασμενοι αθλητικα Ελληνες στο Ευρωμπασκετ του 1987 τον ικετευαν νοερα να χωσει τις δυο βολες στην Σοβιετικη Ενωση. Και αυτος το κανε (οι ψηλοι τοτε δεν ηταν καλοι στις βολες).

Κατοπιν εχουμε το παραδειγμα του Αντωνη Νικοπολιδη. Οκτω ολοκληρα χρονια (1989 έως 1997) εμεινε στην σκια του Γιοζεφ Βαντσικ. Αντι να απογοητευθει και να παει να βολοδερνει στην Β΄ εθνικη , πειθαρχησε , κάθισε υπομονετικα και αποκρυπτογραφουσε συστηματικα τον αναντικαταστατο ανταγωνιστη του. Γυμναζονταν, εκανε καλη ζωη και περιμενε τη σειρα του . Εξ αλλου η υπομονη και η πειθαρχια είναι τεραστια προσοντα για ένα τερματοφυλακα. Του δυναμωνουν το νευρικο συστημα. Ο τερματοφυλακας απαγορευεται να κανει λαθος .Και για να θαψεις το λαθος σου και να συνεχισεις πρεπει να εχεις ηθικο και για να εχεις ηθικο πρεπει να εχεις γερα νευρα και να δαμαζεις τον πανικο σου. Ετσι λοιπον ,ο Αντωνης σιγα-σιγα και μεθοδικα, εφτασε να μπει στη δεκαδα των εν ενεργεια κορυφαιων τερματοφυλακων στον Κοσμο.

Καιτοι ποδοσφαιρικως ειμαι Ολυμπιακος από τα μικρατα μου, δεν μπορω να μην αναφερθω στον Γιωργο Καραγκουνη. Τον γουσταρω τον «τυπαρα» για πολύ ξεκαθαρους λογους . Στο προσωπο του βλεπω αυτό που μαθαιναμε μικροι στο σχολειο. Ότι «η Ελλαδα ποτε δεν πεθαινει»! Είναι ο κλασικος τυπος του Ελληναρα που δεν κωλωνει , που φευγει για μεταναστης στο Αμέρικα και καζαντίζει , που πρωτος μπαινει και τελευταιος φευγει από το ανθρακωρυχειο στο Βελγιο , που μπαρκαρει παιδι για λαδας στο βαπορι και γυρνα Α΄ μηχανικος, που , που… Αυτό λοιπον το ταπεινο αγροτοπαιδο από την περιφερεια του Πυργου Ηλειας , το κοντο και το ασχημο , με τα ραιβά ποδια , με το παθος του και την τρελλα του για την μπαλα εφτασε τις 125 συμμετοχες στην (μεγαλη τωρα) Εθνικη Ελλαδος , επαιξε στον Παναθηναικο της Ευρωπης , στην Ιντερ, στην Μπενφικα, στην Φουλαμ. Και ουτε ταχυτητα ειχε, ουτε τριπλα ειχε ,ουτε δαντελενιος ηταν , παρα ηταν ενας σκετος εργατης. Ένα εργαλειο στα χαφ που ετρεχε περα δωθε , που εκανε κωλοτουμπες και εκμαίευε φαουλ ( σταματουσε ετσι τον ρυθμο των αντιπαλων) που εκανε σουτ όταν εβρισκε κενο χωρο (χρονία παθηση το σουτ για τους Ελληνες ποδοσφαιριστες) . Γι αυτό και δεν κατανοω τους Ελληνες «φιλαθλους». Πως είναι δυνατον να τον αποθεωνουν και να τον επευφημουν ολοι όταν παιζει με την Εθνικη και πως είναι δυνατον οι ιδιοι φιλαθλοι να τον βριζουν και να τον λοιδωρουν όταν αγωνιζεται με τον Βαζελο; Ιστορικη μας νευρωση , γονιδιακη μας ανωμαλια ισως;

Υ.Γ. Για να παιξεις μπασκετ χρειαζεται οπωσδηποτε να ξερεις καποια γραμματα, στο ποδοσφαιρο όμως παιζουν και οι αναλφαβητοι από τις φαβέλες.

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ Νο 22

Μια άλλη παρεα που γραφει την ιστορια του αθλητισμου είναι οι μανατζερς.

Οι μανατζερς είναι οι διαμεσολαβητες της ενταξης των αθλητων στον δεινα συλλογο. Στην ουσια προκειται περι λιανοπωλητων. Εχουν σε ένα καφασι τους γιαρμαδες και προσπαθουν να ξεπουλησουν . Εχουν μικρους και μεγαλους γιαρμαδες , Ναουσης και Ισραηλ, αγουρους και ωριμους , ζουμερους και τζουφιους , φρεσκοκομμενους και σαπιους. Παρε κοσμε!

Το εμποριο (ιδανικο μερος του οποιου είναι η πωληση) είναι το πιο δυσκολο επαγγελμα στον κοσμο. Η πωληση λαμβανει χωρα τοσο σε υλικα αγαθα (σπιτι, αυτοκινητο, κρεας κλπ) οσο και σε άυλα αγαθα (θρησκεια, , πολιτικη, μαντεία κλπ). Η πωληση ανθρωπων είναι η πιο απαιτητικη κατηγορια. Οι ανθρωποι είναι συνυφασμενοι και μαθημενοι στην εμπορια των συνανθρωπων τους, καθ’ότι οι κοινωνιες ηταν δουλοκτητικες απ’αρχης του πολιτισμου μεχρι και πριν 250 χρονια.

Ο μανατζερ δεν πουλα ένα προϊον το οποίο εχει μονον κατασκευαστικα και τεχνικα χαρακτηριστικα, αλλα και ηθικα , ψυχικα και πνευματικα τοιαυτα. Προσομοιαζει με προξενητρα που παει να πασαρει δεσποινιδα ετων 39. Σημαντικο ειναι επισης, ότι στην πώληση αθλητων , το εμπορευμα ταξιδευει με κινδυνο παντοτε του αγοραστη (και ποτε του πωλητη) και εγγύηση ποτε δεν διδεται (έστω και ενός ετους) .

Τα οργανωμενα σωματεια για να αποφυγουν τις κακοτοπιες , καλο θα είναι να απευθυνονται και να εμπιστευονται τους καθαρα επαγγελματιες στο χωρο. Δηλαδη ανθρωπους που δεν δρουν περιστασιακα για μια αρπαχτη, που εχουν μερακι γι αυτό που κανουν, που θελουν να συνεχισουν να ζουν απ’το μανατζεριλικι και που με την αποτελεσματικοτητα τους εχουν για πελατες πιο φημισμενους παικτες ( με τις αναλογες γι’ αυτους αποδοχες). Ετσι δεν θα πετανε χρηματα στη θαλασσα και δεν θα φορτωνονται κάθε χρονο με «παλτα» (Βλ. από το προσφατο παρελθον Μαριτς, Μπορχα, Ντιογκο, Τσιριτς, Τοργκελε, Μπισκαν στο ποδοσφαιρο, Γιουρακ, Γκορενς, Γκουλιας, Σεϊμπουτιτς, Ντελκ, Χουπμαν, Μπουφορντ στο μπασκετ).

Στην πραξη όμως μανατζεριλικι πουλαει ο καθεις στην πιατσα. Στην Ελλαδα, που δυσπραγουν οι θεσμοι αλλ’αντιθετως δουλευει αψογως και καλοπιστως μαλιστα το μαυρο χρημα , τον επαγγελματια μανατζερ υποκαθιστουν προπονητες , συμπαικτες, παρατρεχαμενοι των σωματειων, Δημοσιογραφοι και Δικηγοροι. Ονοματα δεν μπορω να θιξω, αλλα ολοι γνωριζουν ποιος κανει το μεγαλο κουμαντο στην μπασκετικη πιατσα και τι λειτουργημα υπηρετει…

Λενε ότι τον Ντιογκο τον πασαρε στον Ολυμπιακο ο πρωην παικτης αυτου , ο Α. Νινιάδης, αντι 10.000.000 ευρώ (το νουμερο υπερβολικο). Ακομα δεν εχω καταλαβει σε τι θεση επαιζε (ουτε ο ιδιος πιστευω) . Σεντερ φορ δεν ητανε, δεκαρι όχι, χαφ με τιποτα. Αυτοι οι προπονηταραδες του θρυλου , δυσκολο ηταν να τον γυρισουν λιμπερο στην αμυνα. Ψηλος ητανε , πηδαγε μεχρι το θεο, ένα στοιχειωδες κοντρολ το ειχε, κεφαλιες βαραγε. Το παραδειγμα του Γκμοχ με τον Μαυριδη το θυμαστε;

ΥΓ.1. Αυτος ο Τσακας του πριγκηπος , μανατζερ ηταν;

Υ.Γ.2. Ο Κοντομηνας στον Αρη πληρωσε , λεει, 650 εκατομμυρια σε δραχμες για να ερθει… ο Αγαθοκλεους από την Κυπρο.

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ NO23

Δυο άλλες παρεες που γραφουν , ζωογονουν και ανατροφοδοτουν την Ιστορια του αθλητισμου είναι οι αιωνιοι αντιπαλοι.

Οι αιωνιοι αντιπαλοι και συναμα ασπονδοι (κατά την αρχαιοελληνικη ορολογια) εχθροί είναι το άλας του αθλητισμου. Χωρις αυτους τα σπορ θα ηταν ανοστα, χλιαρα και ανιαρα, χωρις παθος, φωτια και κινητρο και θα εμοιαζαν περισσοτερο με συναθροιση φιλολογικου τεΐου.

Οι αιωνιοι αντιπαλοι θαβονται στην σκονη της Ιστοριας και απαντώνται ειτε σε ατομικο ειτε σε συλλογικο επιπεδο.
Στο ατομικο επιπεδο είναι πιο αμεση και εμφανης η αντιπαλοτητα και η στοχοποιηση του αντιπαλου. Διοτι εδώ εχεις να κανεις με την αντιπάλαιση του ενός με τον άλλο, προσωπο με προσωπο. Η αντιπαραθεση ομως αυτή φθίνει στο χρονο και εχει φυσικο τελος. Περιφημοι αντιπαλοι που οι αγωνες τους εμειναν χαραγμενοι αναγλυφα στην μνημη υπηρχαν πολλοι.

Ποιος μπορει να ξεχασει τους αγωνες του Εμιλ Ζατοπεκ με τον Αλεν Μιμούν στα 10.000 μετρα την δεκαετια του ’50. Τον Νταλεϋ Τομπσον με τον Γιουργκεν Χιγκσεν στο δεκαθλο την δεκαετια του ΄80. Την Κρις Εβερεστ-Λουντ με την Μαρτινα Ναβρατιλοβα στο τενις. Τον Μπομπι Φισερ με τον Γκαρι Κασπαροφ στο σκακι, τον Τζο Λούις με τον Μαξ Σμελινγκ στην πυγμαχια, τον Εντυ Μερξ με τον Ραμον Πουλιντορ στην ποδηλασια.

Στο συλλογικο επιπεδο η αντιπαλοτητα είναι διαχρονικη και διηνεκής και εξ΄αυτου του λογου περνά από τον πατερα στον γυιο και μετα στον εγγονο. Αγγιζει πιο μεγαλες λαικες μαζες, εχει κοινωνικα χαρακτηριστικα (φτωχοι και πλουσιοι), εχει πολιτικη αποχρωση (δεξιοι και αριστεροι), πολωνει χρονο με τον χρονο τους ακολουθους των ομαδων και τους φθανει στα ορια της ψυχικης παρακρουσης. Η δυναμικη του ενός συλλογου βρισκεται σε αρρηκτο και εσφιγμενο εναγκαλισμο με την δυναμικη του αλλου. Διχως τον ένα ο άλλος δεν νοειται και δεν εχει λογο υπερπροσπαθειας κι αλληλοπροσκλησης. Άλλωστε αμαχητο αξιωμα στον αθλητισμο είναι ότι η αξια του νικητη προκυπτει από την αξια του ηττημένου.

Η αιωνια αντιπαλοτητα φερνει τους οπαδους σε τέτοιο σημείο, ώστε να παραμεριζουν και να ξεχνουν ατομικες τους ιδεολογιες χαριν της οπαδικης, όπως λ.χ. τον ρατσισμο τους (όταν πανηγυριζουν το γκολ του «σκυλαραπα» ,κατά τ’ αλλα, σεντερ φορ τους), την εθνικη τους υπερηφανεια (όταν πανηγυριζουν σαν αποκλειεται στα ευρωπαικα κυπελλα ο μισητος συμπολιτης), τον χριστιανισμο τους (όταν επιχαιρουν σαν σπασει το ποδι ο αντιπαλος παικταρας και αποχωρησει), τον κομμουνισμο τους (όταν χειροκροτούν τον καπιταλιστη και εκμεταλλευτη της υπεραξιας της εργασιας Προεδρο που τους πηρε το πρωταθλημα).

Η ομαδαρα μας και ο αιωνιος μισητος αντιπαλος της είναι μεσα στο πνευμα της ιδιας μας της ζωης. Αναπαραγουν το καθεστως της ΔΥΑΡΧΙΑΣ, που κυβερνα απλοικα μεν σιγουρα δε τις συνειδησεις των ανθρωπων. Δεν υπαρχει η αρετη χωρις την κακια, ο Θεος χωρις τον Διαβολο, ο Αλάχ χωρις τον Σειτάν, ο Άχουρα Μασδά χωρις τον Αριμάν (οι δυο θεοι των αρχαιων Περσών), το εγκλημα χωρις την τιμωρια, το μαυρο χωρις το ασπρο, η ημερα χωρις την νυχτα, το κρυο χωρις την ζεστη.

Στην Βυζαντινη ιστορια μαθαμε για τους Πρασινους και τους Βένετους (κυανούς). Δηλαδη τις ενάντιες φατρίες που συναθροιζονταν στον ιπποδρομο της Κωνσταντινούπολης υποστηριζοντας με τις γροθιές τους τα χρωματα τους και τους αρματηλατες τους. Εφθασαν μαλιστα να παιξουν και ιστορικοπολιτικο ρολο στην σταση του Νίκα το 532 μ.Χ κατά του Νοβελίσσιμου Ιουστινιανού. Εχασαν την ύστατη ωρα από το πείσμα της Θεοδωρας και το σπαθι του Βελισσάριου, ενώ ο Ιουστινιανός ήτανε έτοιμος να μπαρκάρει για Ιταλία μεριά.

Στην συγχρονη ελληνικη ιστορια εχουμε ζωντανη την μεχρις τελευταιας ρανίδος αντιπαλοτητα και εχθρότητα του Ολυμπιακου με τον Παναθηναικο, του ΠΑΟΚ με τον Αρη, του Ολυμπιακου Βολου με την Νικη, της Προοδευτικης με το Αιγαλεω, της Δοξας Βυρωνα με τον Εθνικο Αστερα, του Παπάγου με την Δαφνη («ουισκι με παγο, γα..….τον Παπαγο!») κ.ο.κ.

Εάν ταξιδεψουμε στην Εσπερία θα βρουμε μπροστα μας τον «Εκατονταετή πολεμο» της Ρεαλ με την Μπαρτσελονα, της Σελτικ με την Ρειντζερς, του Αγιαξ με την Φεγιενορντ , της Τσελσι με την Μιλγουολ, της Γιουβεντους με την Τορινο, της Ρομα με την Λατσιο, της Μαρσειγ με την Παρί, της Μπενφικα με την Πορτο, της Φλαμενγκο με την Φλουμινενσε (Φλα-Φλου), της Ριβερ Πλειτ με την Μποκα Τζουνιορς, του Ερυθρου Αστερα με την Παρτιζαν, της Ντιναμο Ζαγκρεμπ με την Χάιντουκ, της ΤΣΚΑ Μοσχας με την Σπαρτάκ, της Γαλατασαράι με την Φενερμπαχτσέ κ.ο.κ.

Στην ευρεια εννοια του αθλητισμου και με διασταλτική ερμηνεια μπορουμε να συμπεριλαβουμε το απαύγασμα της αντιπαλότητος δηλ. τις μονομαχιες, εστω και αν το επαθλο είναι ο θανατος του αντιπαλου. Και τις κατατασσω εκει με μια δόση αυθαιρεσίας, διοτι η καθοδος των αντιπαλων στην κονίστρα είναι εθελουσία. Λ.χ. στην Ιλιάδα συνανταμε τον Αχιλλέα με τον Έκτορα, στην Ιουδαία τον Δαβίδ με τον Γολιάθ, στην Αρχαια Ρώμη τους Οράτιους με τους Κουράτιους,στην Αναγεννηση τον Καραβάτζιο (τον ζωγραφο) με τον Ρ.Τομασσόνι, στον Β’ Παγκοσμιο Πολεμο τον Βασίλι Ζάιτσεφ με τον Ταγματαρχη Καίνινγκ…

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ No24

Μια άλλη παρεα που εγραψε ιστορια στον αθλητισμο είναι οι αδελφοι Αντετοκουνμπο.

Η πρωτη μου γνωριμια μ’ αυτους ηταν το Σεπτεμβριο του 2004, όταν , χαριν του γυιου μου του Γιωργακη, ανηφορισα στο 10ο κεντρο νεοτητας Αθηνων, στα Σεπολια, οπου εκγυμναζετο η πιτσιρικαρια του μονολιθικου και ιστορικου σωματειου «Α.Ο ΤΡΙΤΩΝ». Και τον αποκαλω μονολιθικο όχι με απαξια , αλλα με θαυμασμο , σεβασμο και εγκαρτερηση, διοτι παρειχε μονο μπασκετ και τιποτε περαν αυτου.

Εκει λοιπον, τις ωρες της σχόλης μου, παρατηρησα δυο εγχρωμα, ψηλα για την ηλικια τους και αδυνατα παιδια, που αντι για χερια ειχαν ξωβεργες, τον Θαναση και τον Γιαννη, τα οποια χαμογελουσαν με το παραμικρο και ηταν ευρεως αποδεκτα τοσο από την τοπικη κοινωνια των Σεπολιων οσο και από τους συναθλουμενους τους. Διειδα τοτε, ότι αντιμετωπιζαν το μπασκετ περισσοτερο σαν παιχνιδι, διασκεδαση και φλυαρια, παρα σαν κατι σοβαρο για την ιδια τους την υπαρξη. Μου εκανε εντυπωση τοτε ότι , σε αντιθεση με τις ορδες των Βαρβαρων (που ηδη ειχαν αρχισει να κατακλυζουν την γειτονια) τα αδελφια Αντετοκουνμπο ειχαν αγκαλιαστει από τους εκει Αθηναιους, οι οποιοι τα αντιμετωπιζαν προνομιακα, με θερμη, τους φερονταν σαν μασκοτ, τους αποκαλουσαν δε «οι Κουμποι».

Ο νεαρος τοτε προπονητης τους, ο Βασιλης ο Ξεναριος, τα ηθελε σαν τρελλος και προσπαθησε μαζι τους, αλλα τα αδελφια δεν ηταν αναποσπαστα από την ανασφαλεια και το τεκμηριο επιβιωσης της πολυπληθους οικογενειας τους. Τις περισσοτερες φορες πιθανον πηγαιναν με τους γονεις τους στη δουλεια και δεν κατεβαιναν για προπονηση.

Εκει λοιπον στο ανοιχτο του Τριτωνος τα ειδε ο Σπυρος ο Βεληνιατης (φιλος του Ξεναριου και μισος Γερμανος- μισος Ελληνας). Ο Σπυρος ηταν «μανουλα» στην εκμαθηση του μπασκετ στους μικρους (και μονον εκει και το ξερει). Διοτι πρεσβευε το αυτονοητο. Να μαθουν τα παιδια αποκλειστικως την χρηση της ΜΠΑΛΛΑΣ του μπασκετ. Και μετα όλα τα αλλα ερχονται…

Αρχες του 2007, ο Σπυρος ρωτησε τον Βασιλη , αν μπορουσε να παρει τα αδελφια στον ΦΙΛΑΘΛΗΤΙΚΟ (οπου τοτε ηταν φρεσκος προπονητης στις ακαδημιες) και θα κοιταζε για κανενα οδοιπορικο της ταξεως των 200 ευρω –ποσο λιαν σημαντικο για την μαστιζομενη από πενία οικογενεια Αντετοκουνμπο. Με την σειρα του το ιδιόρρυθμο αλλα ακρως επιτυχημενο διδυμο Ζήβα-Σμυρλή ανελαβε τα αδελφια. Η συνεχεια μεχρι σημερα είναι λιγο-πολύ γνωστη…

Στις μια-δυο φορες που συναντησα τυχαιως εκτοτε τον Θαναση (μεγαλωμενο πια) ηρθε αυτος πρωτος να μου σφιξει το χερι και να με χαιρετησει χαμογελωντας, με ένα βλεμμα συναισθηματικο και νοσταλγικο συναμα.

«Οι Ελληνες είναι οι μετερχόμενοι της ελληνικης παιδειας» ειχε πει ο Ισοκρατης. Το τι λενε οι αλλοι τωρα, εγω τ’ακουω βερεσε… Ο Ισοκρατης ηξερε τι σημαινε ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ και ποσο δυσκολο ηταν να την κατακτησει κανεις. Και ότι αν εβγαινες κατακτητης σε αυτην την επιπονη αντιμαχια, αυτοματως κερδιζες τον τιτλο του Ελληνος. Ότι υπαρχει σημερα σε σκεψη στον πλανητη, το ειχε ανακαλυψει από τοτε εκεινος ο θαυμαστος λαος (οι αρχαιοι Ελληνες). Όχι το σημερινο αλληλογροθοκοπούμενο μορφωμα του Ελληνοχριστιανισμου με τα κατευθυνομενα ψέματα και τις αποσιωπησεις του, που μας ταιζει το σχολειο και το πανεπιστημιο. Ελληνισμος και Χριστιανισμος είναι ασυνδετες και αντικρουομενες κοσμοθεωριες και δεν παντρευονται με το ζορι…

Επειδη ανθρωπος δεν γεννιεσαι, αλλα γινεσαι μεσα από σπουδή, κοινωνικο εγκλιματισμο και πλασιμο ατομικης ηθικης. Ετσι λοιπον δεν μπορουμε να θεωρουμε περισσοτερο ανθρωπο (και επαγωγικως Ελληνα ) τον Σχορτσιανιτη (επειδη τον λενε Σοφοκλη και εχει Ελληνα πατερα) και λιγοτερο τους «Κουμπους».

Ηταν συγκινητικη, αυθορμητη και μη υπαγορευσιμη η στιγμη του Θαναση με την ελληνικη σημαια στο NBA. Εξαιτιας της λαχταρας του εκ του απονεμημενου αργα εθνικου προσδιορισμου του, κοιταζε (ορθώς κατ’αυτόν) τον σταυρό στα αριστερα της σημαιας και δεν καταλαβε ότι οι τηλεθεατες θα τον εβλεπαν αναποδα (δηλ. τον σταυρο στα δεξια της σημαιας)…

Υ.Γ: Δειτε το ντοκιμαντερ στον ΣΚΑΙ για τους χιμπατζηδες (τα πρωτα μας εξαδελφια) και την θηριωδη αγριοτητα τους . θα εννοήσετε ποσες χιλιαδες χρονια πολιτισμου πρεπει να περασουν ακομη για να αποβάλουμε την πραγματικη μας φυση μεχρι να «εξανθρωπιστουμε».

ΚΑΙ Η ΣΤΑΡ ΕΛΛΑΣ 2013 ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ…

Τα δημοσιογραφάκια για μια εβδομάδα μας είχαν φάει τα αυτιά για την «ντριμ τιμ» της Εθνικής Νέων στο Πανευρωπαϊκό της Εσθονίας.

Κάθισα λοιπόν κι είδα τα τρία δεκάλεπτα του νοκ άουτ παιχνιδιού με την Ισπανία. Στο τέταρτο δεκάλεπτο, ως σώφρων, απεχώρησα. Αν και έπρεπε να μείνω για να χαζέψω τα παιδιά της Εθνικής Ισπανίας. Αυτοί ήταν ομάδα μ’όλη τη σημασία της λέξης. Ήξερε ο ένας τον άλλο απ’έξω και ανακατωτά (λόγω του ότι είχαν ξεκινήσει μαζί ), οι παίκτες είχαν διακριτούς και σαφείς ρόλους στο παιχνίδι τους, η δε προσπάθεια τους ήταν σφυρηλατημένη από το πάθος τους για την κατάκτηση της κούπας ή του μεταλλίου. Επέδειξαν δε την απαιτούμενη υπομονή στα δυο πρώτα δεκάλεπτα , όταν δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν στο σκορ. Μέσα τους ήξεραν ότι ήταν θέμα χρόνου να σκοτώσουν τους Έλληνες, όπερ και εγένετο.

Από την άλλη μεριά , την δική μας, είδαμε μια μάζωξη ψηλών, λυγερόκορμων και εξόχως αθλητικών παιδιών με ατομική γνώση στο μπάσκετ. Ομάδα όμως δεν είδαμε. Διότι στο μυαλό του εκλέκτορος-κόουτς δεν ήταν η δημιουργία ομάδας. Αντιθέτως ήταν η δημιουργία της πασαρέλας των καλλιστείων του ΑΝΤ1 με τις δώδεκα φιναλίστ. Όπου η συμμετοχή τους στα καλλιστεία θα τους ανοίξει τον δρόμο για συμβόλαια με τηλεόραση , κινηματογράφο, διαφημίσεις και παρουσιάσεις προϊόντων. Αυτά γίνονται όταν ο προπονητής αποσκοπεί περισσότερο στο προμότιον (promotion), παρά στο κτίσιμο ομάδας.

Που το είδε γραμμένο, ο ευφυής και εύγλωττος κατά τα άλλα κοουτς, να κατεβάζει ομάδα σε τουρνουά χωρίς πλέι μέικερ? Υπάρχει πλέι μέικερ σ’αυτή την ηλικία με ύψος πάνω από 1,95μ? Αφού στα παιδικοεφηβικά ο παίκτης λόγω ύψους έχει παίξει αποκλειστικά τριαροτεσσάρι. Ή μήπως νομίζει ότι έχει στην ομάδα τους φθασμένους Παπαλουκά και Διαμαντίδη? Πλέι μέικερ αυτοί γίνανε στα γεράματα τους, εάν δεν κάνω λάθος. Τι περιμένεις από τον Μποχωρίδη? Και να σου κατεβάζει την μπάλλα και να είναι ο πρώτος σκόρερ σου? Ομάδα (ειδικά σ’αυτές τις ηλικίες) δεν νοείται χωρίς τον κοντό και γεροδεμένο πλέι μέικερ του παλιού καλού καιρού. Που να κατεβάζει χωρίς λάθη και με ασφάλεια την μπάλλα και να μοιράζει ασσίστ στους ψηλούς. Ο κοντός όμως δεν πουλιέται εύκολα…

Αυτή λοιπόν την φιλοσοφία της πασαρέλας του προπονητή την αφουγκράστηκαν, έστω και ακουσίως, οι νεαροί μας παίκτες. Και έπαιξαν σαν να καθόταν η γκόμενα τους στην εξέδρα. Θα κάνω το κάτι παραπάνω για να λάμψω και να με δεί κανένα μάτι για να ανηφορίσω κατά ΝΒΑ μεριά. Αφού τα κατέφερε ο Γιάννης, γιατί να μην τα καταφέρω κι εγώ… Όμως οι σοβαροί σκάουτερ δεν μασάνε από κάτι τέτοια. Άλλα θέλουνε να δούνε στο γήπεδο, πλην του ταλέντου. Όπως έννοια πειθαρχίας και ομαδικότητας, θέληση για δουλειά και μάθηση και πνεύμα μαχητού. Διότι, ωραίο μου αγόρι, δεν θα σε διαλέξουν για να γίνεις με τη μια το πρώτο βιολί. Υπάρχουν σ’όλο τον κόσμο διάσπαρτα τζιμάνια που δουλεύουν νυχθημερόν για το άπιαστο όνειρο.
Ο Παπαπέτρου (ο γυιός του Άρτζυ) αθλείται λέει στις Η.Π.Α. Έτσι εξηγείται γιατί μου άρεσε…

Ο Τάκης Ζήβας στην από 15/07/2013 συνέντευξη του στην “Sportday” είπε (sic): «Τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα στο μπάσκετ, όταν υπάρχουν ομάδες που δίνουν έξτρα κίνητρα εκτός από τα αγωνιστικά. Δίνουν κίνητρο σε νέους παίκτες που παίρνουν την ευκαιρία να καθιερωθούν, να προπονηθούν και αμέσως τους δίνουν ελπίδες για την Εθνική ομάδα. Τότε τα πράγματα ξεφεύγουν, ταλέντα χάνονται. Δουλεύουν ομοσπονδιακοί προπονητές σε συλλόγους. Αυτό από μόνο του είναι παράλογο. Υπάρχουν τότε ευνοϊκές καταστάσεις σε όλα τα θέματα. Μερικοί παίκτες να πάνε στις συγκεκριμένες ομάδες με στόχο να πάνε στην Εθνική. Κανονικά έπρεπε οι ομοσπονδιακοί να είναι μόνο ομοσπονδιακοί και να μην έχουν σχέση με σύλλογο». Πόνεσε λίγο?

Υ.Γ1: « Μποχωρίδης! Κατέβασε την γα…. την μπάλλα!» έτσι ηκούσθη να λέει ο Μίσσας σε ένα time out. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα.

Υ.Γ2: Ο γυιός του Μπαρλά (του παιχταρά του Σπόρτινγκ και του Ολυμπιακού) ήταν μέλος της μεγάλης και χρυσής Εθνικής Εφήβων του 1995 του Ρετζιά, του Παπανικολάου, του Κακιούζη, του Χατζή κλπ. Τον ξανάκουσε κανείς?

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ Νο 25

Την σύγχρονη πολιτικοκοινωνική ζωή της Ελλάδας την απαρτίζουν τρεις παρέες, η καλή , η κακή και η άσχημη.

Η «καλή» παρέα :

Σ’αυτήν ανήκουν οι εκφραστές (βολεύοντες) και εκφραζόμενοι (βολεμένοι) από την αστική δημοκρατία. Μια δημοκρατίας που ευαγγελίζεται την ιδιωτική πρωτοβουλία, την ατομική ιδιοκτησία, τον φιλελευθερισμό (με το απρόσκοπτο κέρδος) , τον σοσιαλισμό (με το «μεγάλο» κράτος, την κοινωνική πρόνοια και την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων). Στην πράξη όμως και η παραφθαρμένη σήμερα δημοκρατία (εκ του προδοτικού εξωτερικού δανεισμού) συνθλίβει το επιχειρείν, οδηγεί στη δήμευση με κόπο αποκτηθέντων περιουσιών , στέλνει στο δρόμο ανυπεράσπιστους (χωρίς αποζημίωση) ιδιωτικούς υπαλλήλους και αντί μισθού και σύνταξης μοιράζει συσσίτιο στους δημόσιους λειτουργούς. Αυτή η δημοκρατία μας δυτικού τύπου, με τους ντόπιους τσοπάνηδες της, στην πράξη έχει μείνει μόνο στα χαρτιά (βλ. Σύνταγμα) και στα λόγια (βλ. μίσθαρνα παπαγαλάκια στην TV). Έφτασε δε στο μοναδικό σημείο, η κυρά Δημοκρατία μας ,να συλλάβει τους κύριους φορείς και τους εκφραστές δηλ. τους βουλευτές της. Συλλαμβάνοντας και περνώντας χειροπέδες σε βουλευτές παραχρήμα αυτοκαταλύεσαι. Είναι σα να κάνεις το ίδιο και σ’αυτούς που τους ψήφισαν. Αυτό το πολίτευμα δεν είναι δημοκρατία . Είναι ξεκαθάρισμα λογαριασμών της νύχτας, προκειμένου να μην απωλέσει η ντόπια «ελίτ» (αυτές οι χίλιες οικογένειες) τα κλείθρα της σιταποθήκης. Για να σταθεί και να ανθίσει το πολίτευμα της Δημοκρατίας απαιτεί δυο καίριες προϋποθέσεις : την αξιοκρατία (δηλ. να προοδεύει ανεμπόδιστα ο καλύτερος , ανεξαρτήτως καταγωγής και κοινωνικής δικτυώσεως) και τον πλούτο (δηλ. αμα πεινάει ο άλλος και δεν έχει να πληρώσει την ΔΕΗ, ξεχνά την δημοκρατία και στρέφεται σε αυτόν που θα τον ταϊσει). Αντί ελευθερίας και αγαθών, η ντόπια δημοκρατία παρέχει σήμερα στον πολίτη της βία (χρωστάς ; σου δεσμεύω τις καταθέσεις και το σπίτι), φόβο (χρωστάς ; σου βάζω χειροπέδες) ,καθημερινή ανασφάλεια (θα’χω δουλειά; θα πάρω σύνταξη και μέλαν μέλλον (πως θα μεγαλώσω τα παιδιά μου; σε τι κόσμο θα ζήσουν

Η «κακή» παρέα:

Σ ΄αυτήν ανήκουν οι αυτοαποκαλούμενοι «εθνικιστές» (όχι ναζιστές, κάνει «τζιζ») της Χρυσής Αυγής (Χ.Α) και οι υποστηρικτές της . Οι ηγέτες της είναι αθλητές (φοράνε φανελάκι και κατεβαίνουν να αγωνιστούν στο παγκράτιο) κάργα διανοούμενοι (παλιολινάτσες, γα..το σπίτι σας) και με απτά επιχειρήματα (το κλωτσομπουνίδι σύννεφο). Βλέποντας ότι το φάντασμα της εδώ δημοκρατίας πνέει τα λοίσθια , θέλουν να αρπάξουν τα κλειδιά της σιταποθήκης και να αλώσουν το περιεχόμενό της. Αφού αυτοί είναι οι μάγκες! Τα γραβατωμένα ανδρείκελα που έχουν απέναντί τους, τα έχουν για μια χαψιά… Αυτοί είναι οι φορείς της μιας και μοναδικής αλήθειας στη ζωή και πρέπει όλοι να την ασπασθούν. Το ‘δαμε το έργο και με τον χριστιανισμό (Σταυροφόροι), τον ισλαμισμό (Τζιχάντ) και τον μαρξισμό (Στάλιν) . Όποιος δεν τους ακολουθεί είναι «εχθρός του έθνους» (βλέπε το «έχθρος του λαού» στους κομμουνιστές) μισητός, άχρηστος, περιττός και πρέπει να αφανισθεί. Αυτά για την απόλυτα προσηλωμένη , προσανατολισμένη και συνομωτική ηγετική δράκα της Χ. Α. . Απ’την άλλη είναι οι εξαθλιωμένοι οπαδοί της . Εντασσόμενοι νομίζουν ότι ανακτούν την χαμένη και κλεμμένη υπόσταση τους και προσδοκούν σε πρόσκαιρα και κυρίως μελλοντικά οφέλη. Φαντασιώνονται πως, άμα έρθουν στα πράγματα, απ’το ισόγειο της Κοκκινιάς θα ανέβουν στο ρετιρέ του Κολωνακίου. Ελα όμως που η ιστορία με την κατάλυση της δημοκρατίας της Βαϊμάρης στην Γερμανία (1933) άλλα μας δίδαξε. Ερχόμενη στην εξουσία η ΧΑ μέσα σ’ένα μήνα θα χει λύσει το υπαρκτό πρόβλημα με τους αλλοδαπούς (μάντρωμα, απέλαση και ό,τι έτερο δει) . Μετά θα περιλάβει τα ντόπια κοινωνικά μιάσματα (ρομά, κομμουνιστές, αντιφρονούντες ,διανοούμενους, ομοφυλόφιλους και άτομα με ειδικές ανάγκες). Τους μόνους που δεν θα πειράξει είναι οι χίλιες οικογένειες (βλ. τους εναγκαλισμούς του Χίτλερ με τον μεγαλοβιομήχανο Κρουπ) .Και, αφού καθαρίσει την κοινωνία και το αίμα, δεν θα κάτσει με σταυρωμένα χέρια. Θα σκαρφιστεί εξωτερική απειλή και θα κάνει ντου λ.χ στη FYROM. Αλλ’ ο ανήρ Κασιδιάρης δεν πρόκειται να ηγηθεί στην πρώτη γραμμή επικεφαλής μεραρχίας τεθωρακισμένων. Στο επιτελείο θα είναι και θα παίζει STRATEGO… Ο Γιωργάκης της κάθε μάνας θα πάει και θα ματώσει. Οι δε κάτοικοι της υπαίθρου, που τώρα επιδεικνύουν την ραστώνη τους στα καφενεία και ψηφίζουν Χ.Α, όταν δεν θα υπαρχει ρουθουνι πακιστανού στην χώρα, θα μεταφέρονται δια της βίας με καμιόνια στα χωράφια να ιδρώσουν από 8πμ έως 6μμ «δια την αναγέννησιν της εθνικής οικονομίας». Όποιοι δε διανοηθούν να απεργήσουν ή να προβούν σε κατάληψη δημοσίου κτιρίου, μία φορά θα προλάβουν να το κάνουν. Αντί της αστυνομίας, θα ανέβουν τα λεβεντόπαιδα με τα μαύρα μπλουζάκια στον τρίτο όροφο και θα εκπαραθυρώσουν ένα -δυο. Και τα ίδια δημοσιογραφάκια, που τώρα διαμορφώνουν με εμετικό τρόπο κοινή γνώμη, θα μεταδίδουν πως «ο εκπαραθυρωθείς επήδησε κάτωθι αυτοβούλως εξ ιδίων κινήτρων και ελατηρίων…»

Η «άσχημη» παρέα:

Σ’αυτήν, καλά το καταλάβατε, ανήκει ο υπόλοιπος ελληνικός λαός. Ομοιάζει σήμερον με πυγμάχο στριμωγμένο στα σχοινιά σε κατάσταση «γκρογκί» . Για να έρθουμε εδώ που είμαστε και για να πάμε εκεί που δεν θέλω να σκέφτομαι, κύριος υπαίτιος είναι ο κάθε ένας από εμάς. Που ψήφιζε και φίλαγε κατουρημένες ποδιές για να διορίσει το κουζουλό και ράθυμο παιδί του στο Δημόσιο, αντί να το στείλει να παράξει πρωτογενώς. Διότι ούτε γίναμε ποτέ ούτε νιώσαμε σαν λαός . Είμαστε απλά κάτοικοι μιας χώρας που την λένε Ελλάδα, μοναχικοί λύκοι που κυνηγάμε την τροφή μας εις βάρος των άλλων λύκων , που όταν κλεψουμε το θήραμα αντί να το κρύψουμε το περιφέρουμε για να τους μπούμε στο μάτι . Η ίδια η ιστορία μας (Πόλις-Κράτος) και η ίδια η παιδεία μας δεν έχει στόχευση στο σύνολο , (δηλ. στον λαό) αλλά στο πως θα προκόψει ο καθείς ατομικώς , αδιαφορώντας ,περιφρονώντας και μισώντας τους διπλανούς του συνέλληνες. Η μόνη φορά που ο Έλληνας αισθάνθηκε ότι είναι λαός , ήταν όταν ενώθηκε στο ΟΧΙ του φασίστα Ιωάννη Μεταξά το 1940, τη συνδρομή τότε του έγκλειστου και καιροσκόπου ηγέτη του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη. Άλλο εάν το ΟΧΙ αυτό, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ήταν μεγάλη ιστορική γκάφα για τον τόπο. Το αποτέλεσμα αυτού του ΟΧΙ ήταν ότι η Ελλάς έγινε η ΜΟΝΑΔΙΚΗ χώρα στον Β Παγκόσμιο πόλεμο που ενεπλάκη και πολέμησε επί 10 έτη (από το 1940 έως το 1949- το τέλος του εμφυλίου) και κατεστράφη εκ θεμελίων οικονομικώς ( βλ. σχέδιο Μάρσαλ) και ηθικώς με τις ένθεν και ένθεν ωμότητες και φρικαλεότητες [των ταγματασφαλιτών –χιτών από την μια και των μπουμπουκιών της Ο.Π.Λ.Α.(ΟΜΑΔΕΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΛΑΙΚΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ) απ’την άλλη]. Αυτές οι φρικαλεότητες δεν είναι μακριά. Αχνοφαίνονται στον ορίζοντα, ενόσω δεν έρχεται χρήμα στην Χώρα (για τον κόσμο, όχι για τις τράπεζες). Η ιστορία της οικονομίας επαληθεύει ότι, όταν το ποσοστό ανεργίας φτάσει στο 35% , τότε δημιουργούνται ανεξέλεγκτες κοινωνικές εκρήξεις και ξεσπούν επαναστάσεις. Σήμερα βαίνουμε δρομαίως στο 29% ,εάν δεν απατώμαι. Πλανώνται πλάνη οικτρά όσοι πιστεύουν ότι από τους 800 στο δρόμο πρώην εργαζομένους της SPRIDER, οι 400 τουλάχιστον δεν θα ψηφίσουν Χ.Α. Τώρα εκλείπει ο βουλευτής που θα τους πάρει από το χέρι να τους διορίσει στο Δήμο, που θα τους κόψει ένα μαϊμού επίδομα , που θα τους αφήσει να παίρνουν την σύνταξη της νεκρής πεθεράς τους…

Σύνοψη:

Μη μασάτε και παίζετε το μπασκετάκι σας (που είναι δικό σας και όχι των άλλων). Ο φασισμός δεν έχει χρώμα και είναι κρυμμένος είτε ρηχά είτε βαθιά μέσα μας. Μην εμπιστεύεστε ανθρώπους που φορούν στολή (το κοστούμι είναι και αυτό στολή) και που δηλώνουν ότι υπηρετούν το γενικό συμφέρον. Για την πάρτη τους δουλεύουν… Εξάλλου, «ο πατριωτισμός είναι το έσχατο καταφύγιο του κάθε αχρείου» (Βενιαμίν Φραγκλίνος)

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ Νο 26

Μια άλλη παρεα που ξεκινησε να γραφει την ιστορια του αθλητισμου είναι οι σκαπανείς (πιονέροι) αυτου.

Εχετε αναρωτηθει γιατι οι ανθρωποι αθλουνται; Ορμωμενοι από μια εσωτερικη αναγκη –φιλαρεσκεια ή από εξωτερικους παραγοντες; Ποια ηταν η αφετηρια των «σπορ» ; Γιατι αυτα πολλαπλασιαστηκαν και εδραιωθηκαν παγκοσμιως συν τω χρονω;

Η απαντηση ικνειται σκονισμενη από τους αρχαιους χρονους. Τοτε που οι στρατευθεντες νεολαιοι και οι πιο τυχεροι βετερανοι σφαγιαζονταν στα πεδια των μαχων. Για να προλαβουν να αποκτεινουν τον αντιπαλο πριν αυτος τους προλαβει, επρεπε ο οπλιτης να εχει καλυτερη φυσικη κατασταση από τον απεναντι του. Και αυτό επιτυγχανετο με την καθημερινη εκγυμναση των ανδρων σε καιρο ειρηνης. Η εκγυμναση αυτή στα οπλα , στα αλογα, στην εμπλοκη εκ του συσταδην (παλη) , στο τρεξιμο, στη ριψη, στο αλμα, στην κολυμβηση, στην διελκυστινδα κλπ. ηταν ο θεμελιος λιθος των σημερινων αθληματων.

Ο πιο συναρπαστικος,δημοφιλης και εγκριτος αγωνας στις αρχαιες ελληνικες Ολυμπιαδες (776 π.Χ.εως 393 μ. Χ) δεν ηταν τα σημερινα 100 μετρα , αλλα ο οπλίτης δρομος. Δηλ. το τρεξιμο των αθλητων με πληρη εξαρτηση μαχης (κρανος,πανοπλια,ασπιδα, δορυ, ξιφος, περικνημιδες)

Στην αρχαια Ρωμη και στις λεγεωνες της (τις πιο τελειοποιημενες φονικες μηχανες) κυριαρχουσε το ρητο «citius , altius, fortius» (γρηγοροτερα, ψηλοτερα, δυνατοτερα). Για να μπορουν οι βραχυσωμοι Ιταλιωτες να καταφερνουν γιγαντοσωμους βαρβαρους στη μαχη επρεπε να είναι ακρως προπονημενοι και εκπαιδευμενοι. Και καθημερινως στα στρατοπεδα οι εκατονταρχοι (centuriones) τους εβγαζαν το λαδι. Όχι για να κτισουν σωμα και να είναι ωραιοι γκομενοι, αλλα για να σφαζουν πιο γρηγορα.

Από την άλλη μερια το ποδοσφαιρο ξεκινησε από την φαεινη ιδεα καποιου «χωρατατζη» λοχια να αρχισει να κλωτσα ένα κομμενο κεφαλι πεσοντος στη μαχη και τους υπολοιπους της παρεας να προσπαθουν να του το παρουν από τα ποδια.
Το εφιππο πολο (διαδεδομενο στην αριστοκρατια του Ηνωμενου Βασιλειου και των ΗΠΑ ) ξεκινησε από τους Μογγολους ιππεις που κτυπαγαν με τα δορατα τους το κεφαλι καποιου ατυχους τεθνεωτος.

Αυτή λοιπον την πρωτόλεια γυμναστικη-αθλητισμο την διεξηγαγαν απ’αρχαιοτατων ιστορικων χρονων οι λαοι του πλανητη.
Ο ιδιοτυπος αυτος αθλητισμος απευθυνετο μονον στους ελευθερους πολιτες. Οι δουλοι «ηθλουντο» νυχθημερον στα μεταλλεια , στα κουπια των γαλερων, στα κτηματα των νικητων τους και πεθαιναν σε συντομο χρονικο διαστημα από τις κακουχιες.

Από τον ατομικο αθλητισμο , οι στρατιωτες περασαν σιγα σιγα στον ομαδικο. Δηλαδη , οι πελταστες εναντιον των οπλιτων ,η Α΄ κοόρτη (λοχος) εναντιον της Β΄ , οι μισθοφοροι Γοτθοι εναντιον των Ρωμαιων , οι μισθοφοροι Βαραγγοι εναντιον των Βυζαντινων κ.ο.κ. Από τις αναμετρησεις αυτές ξεπηδησαν τα ποδοσφαιρικα "κλαμπ" του 19ου αιωνα στην Αγγλια (πρωτη η Sheffield F.C. το 1857).

Ειρησθω εν παροδω ότι χιλιαδες χρονια πριν ο προϊστορικος ανθρωπος για να επιβιωσει των θηριων, των εχθρικων φυλών, των φυσικων καταστροφων και για να εξασφαλισει την τροφη του ηδυνατο να τρεχει συνεχως επι οκταωρο (καταναγκαστικος αθλητισμος)…

Απ ‘ότι ειδαμε οι ριζες του αθλητισμου δεν ειχαν ευγενη κινητρα. Αντιθετως τα κινητρα ησαν ταπεινα , ιδιοτελη και κατ’εξοχην μη ανθρωπιστικα. Και επειδη οι πρωτεργατες-ιθυνοντες του αθλητισμου το ηξεραν αυτό, προσεπαθησαν με τα χρονια να σβησουν το σκοτεινο παρελθον και να πασαλειψουν με χρυσοσκονη το φασμα του αθλητισμου. Και τα καταφεραν περιφημα δανειζομενοι για ιδεολογικο βαθρο τους αγωνες της αρχαιας Ολυμπίας. Τότε όπου σταματουσαν οι πολεμοι, οπου γκρεμιζαν μερος των τειχων οι πολεις των Ολυμπιονικών, οπου δεν υπηρχε χρηματικη ανταμοιβη παρα μονον κλαδος ελαιας…

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ NO 27

Μια άλλη παρεα που γραφει και σβυνει την ιστορια του ομαδικου αθλητισμου είναι οι λεγομενες κλικες.
Η λεξη κλικα προερχεται από την γαλλικη γλωσσα και σημαινει μια ομαδα αλληλουποστηριζομένων ανθρωπων που επιδιώκει την ικανοποιηση ιδιοτελων συμφεροντων δια μεσων απαδόντων στην ηθικη και που περιβαλλει ισχυρα προσωπα των οποιων αποκτα δια κολακειών ή άλλως την εμπιστοσυνη. Με αλλα λογια είναι μια παρεα καλη για τους απαρτιζοντες αυτην, αλλα κακη για τους απεξω.

Η δημιουργια κλικας απανταται και στο ζωικο βασιλειο (αγέλη λυκων, φυλή χιμπατζήδων) και στα ανθρωπινα οντα όταν συμπραττουν σε ομιλους. Είναι κατι απολύτως αιτιολογημενο, πρωτογενές, ενστικτώδες και υποβοηθει ατομα ψοφοδεή και με ασθενή στοιχεια επιβίωσης μέσω του δεσμου της κλικας να σιτισθούν και να μακροημερέψουν. Ο ηγετης της κλικας (ο ισχυρός) απ΄την άλλη μερια, σιγονταρεται και ενδυναμωνεται από τους περιβαλλοντες αυτόν και με τον ερανιζόμενο ογκο του επιβάλλει γνωμη, διαμορφωνει καταστασεις και καρατομεί αντιπαλους.

Κλικες απαντωνται σε πασα εκδηλωση της κοινωνικης ζωης ( κληρος, στρατος, πολιτικη, δημοσιογραφια, καρτελ, νομενκλατούρα, λεσχες, συμβουλια κλπ), πόσο μαλλον στον ομαδικο αθλητισμο, οπου οι θεσεις στον αγωνιστικο χωρο είναι λιαν περιορισμενες και δεν χωρανε ολοι.

Τις κλικες στις ομαδες τις δημιουργουν συνηθως οι αρχαιοτεροι παιχτες, οι οποιοι παιζουν χρονια μαζι, κανουν εξωγηπεδικη παρεα, είναι κουμπαρακια και είναι αντιθετοι σε κάθε νεωτερισμό που θα τους χαλασει την πιατσα. Από χρονο σε χρονο, μετα από προφορικες εξετασεις, προστιθεται καποιος «γλυφτης» που ομνυει και ετσι η κλικα ανανεωνει το αιμα της.

Η κλικα εχει παντα ακλόνητο φυσικο αρχηγο που με κάθε μεσο εξυπηρετει τα συμφεροντα της. Η κλικα τα εχει παντοτε αγαστά με τον Προεδρο της ομαδας (χρυσούς κανών), ρουφιανευει συμπαικτες μη αρεστους και πλειστακις ικανοτερους, σκαβει τον λακκο του προπονητη που προσπαθει να μοιρασει την πιττα σε ισα κομματια, ικετευει εκει που δεν την παιρνει και εκβιαζει εκει που την παιρνει. Κυριο ενδιαφερον της είναι η συμμετοχη της στον αγωνα και οι συνοδευουσες αυτήν απολαβες και όχι το γενικοτερο συμφερον και η προοπτικη του συλλογου. Η κλικα εχει συνηθως συνωμοτικό χαρακτηρα και καλυπτεται από τον νομο της σιωπης ( οmerta).

Η δυναμη της κλικας απολυει προπονητες που την ξεθεωνουν στην προπονηση και δεν σηκωνουν μυγα στο σπαθι τους σε θεματα πειθαρχιας. Αποφασιζει ακομα και ποτε θα κατσει να χασει τον αγωνα για να προκαταλαβει αποφασεις ως προς την αλλαγη τεχνικης ηγεσιας.

Η δυναμη της κλικας κανει το βιο αβιωτο σε μη οσφυοκάμπτες συμπαικτες, τους σαμποταρει αγωνιστικως ( μην δινοντας πασες ή δινοντας δυσκολες πασες) τους διαβαλλει ενωπιον τριτων διασπειροντας ψευδεις ειδησεις, τους αποθαρρυνει και τους καμπτει ηθικως μεχρι του οριου να θελουν να τα παρατησουν και να φυγουν και φθανει μεχρις του εσχατου σημειου να τους δωσει τα ποδια στο χερι στο οικογενειακο διπλο. Διοτι στο μεν επαγγελματικο αθλητισμο «είναι πολλα τα λεφτα, Άρη» στον δε ερασιτεχνικο υπαρχει η ηδονικη εγερση (erectio) της συμμετοχης και της διακρισης.

Φαεινο παραδειγμα κλικας είναι αυτης του ποδοσφαιρικου Ολυμπιακου την δεκαετια του ‘90 από την παρεα των Γεωργατου, Ελευθεροπουλου, Ανατολακη και ολιγον Τζορτζεβιτς. Στο μπασκετ αναφερομαι στον «βάλ’το αγορι μου» Διαμαντιδη (μια κλικα μονος του- βλεπε μπουνιες στο Κυπελλο με τον Μπατή).

Μην αυταπατασθε… Οι κλικες είναι αναποσπαστο μερο στον αθλητισμο και δυστυχως αναγκαιο. Διοτι αποτελουν τον κορμο της κάθε ομαδας, απ’οπου θα φυτρωσουν τα κλαδια. Μονο που αυτος ο κορμος αποφασιζει σε ποια κλαδια θα στειλει νερο και ποια θα αφησει να μαραθουν…

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ Νο28

Μια άλλη παρέα που γράφει και χρωματίζει την ιστορία του αθλητισμού είναι τα ταλεντάκια.

Την Κυριακή 6-4-2014 βρέθηκα στο Παμπελοποννησιακό στάδιο στην Πάτρα, όπου διεξήγοντο αγώνες στίβου από συλλόγους της βόρειας Πελοποννήσου με αθλητές παιδιά και εφήβους . Αιτία της παρουσίας μου εκεί ήταν ότι θα έπαιρνε μέρος η ανιψιά μου η Μαργαρίτα, 13 χρονών, μαθήτρια Α΄ Γυμνασίου και αθλήτρια του Απόλλωνα Πύργου. Τρέχα, γύρευε δηλαδή…

Ήξερα ότι η μικρή παιδιόθεν όλο έτρεχε και έπαιζε μπάλα σαν αγοροκόριτσο, αλλά δεν την είχα δει ποτέ να αγωνίζεται . Την έβλεπα όμως (σαν κορμί) και καταλάβαινα ότι κάτι έπαιζε. 1,70 μπόι , με κάτι κανιά και χέρια Σκανδιναβής, με χαμηλούς καρδιακούς παλμούς και μια ανεπαίσθητη κύφωση, που ευνοεί την αεροδυναμική. Είχα, λοιπόν, μια επιστημονική περιέργεια για το τι ψάρια πιάνει…

Απ’την άλλη ,ήθελα να γνωρίσω τον Προπονητή της για να καταλάβω τι κουβαλάει στο κεφάλι του. Ήμουν σφόδρα καχύποπτος για το μέλλον της μικρής (μετά τα 15 χρόνια) ως προς την φαρμακολογία. Η καρδιά μου μπήκε στη θέση της , όταν αντίκρισα έναν εβδομηντάρη , χαμηλών τόνων και μετρημένο άνθρωπο, ο οποίος έμαθα συνωδά ότι είχε ανακαλύψει την Πέρρα , την τριπλουνίστρια. Θα μ’έζωναν τα φίδια εάν αντίκρυζα ένα νεαρό, φιλόδοξο coach, γαλουχημένο στα χρόνια της άνθησης και της ευμάρειας…

Η μικρή , λοιπόν, θα αγωνίζονταν στο τρίαθλο, δηλ. με την σειρά ρίψη μιας μικρής μπάλας (σε στυλ ακοντισμού) άλμα σε ύψος και τρέξιμο 1.000 μέτρων. Κόσμος στην εξέδρα αρκετός, Λίγο πριν το πρώτο αγώνισμα άρχισε να πέφτει πατρινή βροχή. Προσπάθησα να μπω για λίγο στη θέση της ανιψούλας και πως μπορεί να ένιωθε ένα άβγαλτο κοριτσάκι με τις ευθύνες που είχε φορτωθεί . Κλάματα στο πρώτο αγώνισμα, κλάματα στο δεύτερο αγώνισμα, γιατί δεν έπιασε τα μέτρα που έβγαζε στις προπονήσεις. Διείδα όμως ότι είχε και τα αθλήματα και το στυλ.

Εμένα όμως ένοιαζε να δω κυρίως το τρέξιμο , που θ’άρχιζε στις 6 μμ, σ’ένα ταρτάν πλημμύρα. Γύρω στα 15 χρόνια και κορίτσια μίγδην παρετάχθησαν στην αφετηρία. Ξεκίνησε με την κοτσίδα της ν’ανεμίζει στην 6η θέση. Στο μισό της διαδρομής ήταν 3η , πίσω από δυο αγόρια. 200μ . πριν το τέλος το 2ο αγόρι άρχισε την επίθεση και μπήκε πρώτο στο βιραζ. Η Μαργαρίτα από κοντά. 100 μ. πριν το φίνις έβλεπες ένα καθαρόαιμο να ξεχύνεται με δύναμη και να σκουπίζει μέτρα και αντίπαλο. Το στάδιο είχε σηκωθεί όρθιο και αλάλαξε. Το κόψιμο του νήματος έγινε με πρόταση του κορμού ,που βλέπεις στην τηλεόραση. Ένας πατρινός αρχιπροπονητής μπροστά μου κοίταζε το χρονόμετρο του και δεν το πίστευε. 3.20΄΄, 3.20’’ ,άρχισε να μονολογεί…

Το τι θα γίνει στο μέλλον με την Μαργαρίτα και την κάθε Μαργαρίτα κανείς δεν το ξέρει. Οι πιθανότητες είναι πάντοτε εναντίον της τελειοποίησης του ατόμου. Και συνήθως σ’εμάς τους θνητούς (που μας αρέσει να προγραμματίζουμε τα πράγματα και να ονειρευόμαστε) μας διαφεύγει ότι η επιτυχία σε κάτι, εξαρτάται από συγκυρίες, συμπτώσεις και τυχηρα (γκομενιλικια, κλαμπιγκ, τσιγάρα, μπούχτισμα κλπ). «Άλλαι αι βουλαί ανθρώπων, άλλα οι Θεοί κελεύουσι». Η επιτυχία σε ένα στόχο απαιτεί κυρίως μονοδιάστατο μυαλό και αποκόμιση ηδονής στην μονότονη καθημερινή βοσκή.

Τα ταλεντακια είναι ότι πιο ωραίο και αγνό εχουν να παρουσιάσουν τα σπορ. Σε συγκινούν, σε αιχμαλωτίζουν, σε σαγηνεύουν. Η φρεσκάδα, η ανιδιοτέλεια και η αθωότητα τους φθείρονται στο χρόνο από εμβόλιμες σκοπιμότητες, πιέσεις και πειθαναγκασμούς. Ας είναι! Μας αρκεί η αναπόληση…

Υ.Γ: Μετά το πέρας των αγώνων η μικρή, άπειρη ούσα, δεν είχε καταλάβει ότι στην συνολική βαθμολογία του τριάθλου είχε πάρει άνετα το χρυσό μετάλλιο.

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ Νο 29


Μια άλλη παρέα που γράφει και ακυρώνει την ιστορία του αθλητισμού είναι οι ρατσιστές.

Ρατσισμός είναι η υποτίμηση και ο υποβιβασμός ανθρώπων και λαών από συνανθρώπους τους με διαφορετικό χρώμα , εθνική καταγωγή , θρήσκευμα , μορφωτικό επίπεδο και οικονομική δυνατότητα.

Ο ρατσισμός πηγάζει στους αναπτυγμένους και εκβάλει στους ημιαναπτυγμένους ή υπανάπτυκτους. Ρατσισμός υπάρχει σ’όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής και απευθύνεται καθημερινά και στους αλλοδαπούς αλλά και στους ομόφυλους. Απαντάται στην φιλία, στον έρωτα , στην συναλλαγή, στην εργασία, στην διασκέδαση , στον αστεϊσμό, στη συνοίκηση, στη συντροφικότητα , στην κοινωνική ανέλιξη κοκ.Και εδώ δεν μπορούμε να παρέμβουμε ουσιαστικά, διότι ο καθένας μας αρέσκεται να θεωρεί ότι είναι ανώτερος από τον διπλανό του, αφού έτσι ενδυναμώνουμε τον ψυχισμό μας, απαραίτητο για την επιβίωσή μας.

Η μόνη εκδήλωση όπου δεν έχει θέση ο ρατσισμός είναι ο αθλητισμός .Με την ύπαρξη ρατσιστικών κριτηρίων και η έννοια και η ουσία του αθλητισμού καταλύονται. Δηλ. πως θα νικήσει ο καλύτερος , όταν οι μισοί αποκλείονται από τον αγώνα. Έτσι, ο αθλητισμός είναι η αποδοτικότερη διαφήμιση περί ισότητος εθνών, λαών και ανθρώπων.

Αντί να σας κουράσω με πράγματα κοινότυπα και που ήδη έχετε σκεφθεί, θα σας διηγηθώ μια Ιστορία (με Ι κεφαλαίο) για να εννοήσετε, ως αθλητές , σε τι σπουδαίο πράγμα είστε μπλεγμένοι.

Τον Αύγουστο του 1936 στους Ολυμπιακούς αγώνες του Βερολίνου (του κέντρου της ναζιστικής Γερμανίας ) ενώπιον 100.000 φανατικών θα διεξήγετο ο αγώνας του άλματος σε μήκος. Κύριοι αντίπαλοι για το χρυσό μετάλλιο ήταν ο Γερμανός Λουτς Λονγκ (η ενσάρκωση του ιδανικού ανδρός της Άριας Φυλής) και ο έγχρωμος νεαρός Αμερικανός Τζέσι Όουενς (ο οποίος είχε τσακίσει πριν τους αντιπάλους του στα 100 και 200 μέτρα). Του Όουενς του κλέψανε οι κριτές το πρώτο άλμα , αυτός εκνευρίστηκε και έκανε άκυρο το δεύτερο και έμενε το τρίτο και τελευταίο . Ο Λονγκ μέχρι τότε ήταν πρώτος και χρυσός Ολυμπιονίκης. Το να μιλήσεις σε υπανθρώπους (Untermenschen) , ενώπιον μάλιστα του Χίτλερ, εθεωρείτο σοβαρό ατόπημα .Ο Λονγκ, αψηφώντας τα σημεία των καιρών, ως γνήσιος άνδρας και ως ο ορισμός του αθλητή που προτιμά μια δίκαιη ήττα από μια άδικη νίκη, πλησίασε τον Όουενς και τον ενθάρρυνε , λέγοντας του να ηρεμήσει , να σημαδέψει λίγο πριν την γραμμή και να πατήσει εκεί , ώστε να μην ακυρωθεί στο τελευταίο του άλμα. Έτσι και έκανε ο Όουενς. Απογειώθηκε και πήδηξε πιο πάνω από τον αντίπαλό του μέσα σε μια βουβή κερκίδα. Ο Λονγκ δεν έμεινε στα λόγια. Έσπευσε και πήρε αγκαλιά τον Όουενς για τα συγχαρίκια. Ο Χίτλερ λύσσαξε και άρχισε από μέσα του τα καντήλια. Δεν τον άφησε έτσι τον πρωταθλητή του και ασημένιο Ολυμπιονίκη. Τον έστειλε εκδικητικά στην πρώτη γραμμή του μετώπου, αρχικά στη Ρωσία και κατόπιν στην Ιταλία , παρ’όλο που οι υπόλοιποι Γερμανοί Ολυμπιονίκες δεν λάμβαναν ενεργό μέρος στον πόλεμο. Ο Λουτς Λονγκ τον Ιούλιο του 1943 τραυματίστηκε από Αμερικανούς μη αναστρέψιμα στην μάχη. Στο νοσοκομείο, λίγο πριν πεθάνει, έγραψε στον «κατώτερο φυλετικά» φίλο και συναθλητή του το κάτω γράμμα:

"Η καρδιά μου μού λέει ότι αυτό είναι ίσως το τελευταίο γράμμα της ζωής μου. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, ζητώ κάτι από εσένα. Όταν ο πόλεμος τελειώσει, παρακαλώ πήγαινε στη Γερμανία, να βρεις τον γιο μου και να του πεις για τον πατέρα του. Πες του για τους χρόνους όταν ο πόλεμος δεν μας χώριζε και να του πεις ότι τα πράγματα μπορεί να είναι διαφορετικά μεταξύ των ανδρών σε αυτόν τον κόσμο. Ο αδελφός σου Luz"


Y.Γ. Ο Όουενς το 1951 πήγε στην Γερμανία και βρήκε τον γιό του Λόνγκ για να του πει από κοντά -ποιος και τι σόι άνδρας ήταν ο πατέρας του.

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ Nο 30

Μία άλλη παρέα που έγραψε την μεγαλύτερη ιστορία του ελληνικού αθλητισμού είναι η εθνική μας ομάδα στο EURO 2004.

Πάνε δέκα χρόνια που μια ασήμαντη σε διακρίσεις και υλικό ομάδα έκαμε την μεγαλύτερη έκπληξη στα ποδοσφαιρικά χρονικά. Πήγε σαν η ασθενέστερη στην δεύτερη τη τάξει διοργάνωση του πλανήτη και εξήλθε πρωταθλήτρια.

Μία άλλη εθνική ομάδα , η Δανία, μαζεύτηκε εσπευσμένα από τι παραλίες (λόγω του αποκλεισμού από την UEFA της Γιουγκοσλαβίας) και πήγε και κατέκτησε το EURO 1992. Αλλ’ η Δανία ήταν τότε εγνωσμένη και απολαμβάνουσα διεθνούς παραδοχής. Ήταν ήδη ποδοσφαιρική σχολή και είχε βγάλει παικταράδες, όπως τον Πρέμπεν Έλκιερ (μεγάλη μου αδυναμία) τον Όλσεν, τον Λάουντρουπ, τον Σίμονσεν κλπ.

Στο ποδόσφαιρο υπήρξαν στο παρελθόν τρανταχτές εκπλήξεις, εξ΄ου και η μαγεία του και η φίλαθλη υπεροχή του έναντι της καλαθοσφαίρισης. Διότι στο φουτμπολ δεν νικά πάντα ο ισχυρότερος, ενώ στο μπασκετ κατά κανόνα νικά. Έτσι στο μουντιάλ του 1950 οι Η.Π.Α (κυρίως ερασιτέχνες Ιταλοί μετανάστες) νίκησαν 1-0 την παγκόσμια δύναμη Αγγλία. Στο μουντιαλ του 1966 η εκτός ποδοσφαιρικού χάρτη Βόρεια Κορέα νίκησε επίσης 1-0 την πανίσχυρη Ιταλία. Στον τελικό Κυπέλλου Αγγλίας του 1973 η Σάντερλαντ (ομάδα Β’ Εθνικής) νίκησε 1-0 την παντοδύναμη τότε Λιντς Γιουνάιντεντ του Μπίλλυ Μπρεμνερ. Στην Ελλάδα, η Καστοριά (έπαιζε τότε σε ξερό γήπεδο) κατέκτησε το Κύπελλο το 1980, νικώντας στον τελικό τον Ηρακλή του Χατζηπαναγή με σκορ 5-2.

Η σημασία του άθλου αυτού της εθνικής μας εδράζεται στο ότι δεν πραγμάτωσε μια μόνη νίκη σ’ ένα αγώνα κατ’ ενός υπέρτερου αντιπάλου. Κατέβηκε σε ολόκληρο τουρνουά από το πουθενά, έπαιξε έξι παιχνίδια, διέλυσε στους νοκ-άουτ αγώνες κατά σειρά την Γαλλία του Ζιντάν, την Τσεχία του Νέτβεντ (κατ’ εμέ την καλύτερη ομάδα) την Πορτογαλία του Φίγκο και πήρε την κούπα.

Αυτή την κατάκτηση δεν μπόρεσαν να την καταπιούν τα προηγμένα ποδοσφαιρικώς έθνη. Θυμάμαι ότι το καλοκαίρι του 2004 βρέθηκα στο Σαλέρνο και ένας Ιταλός πωλητής, όταν κατάλαβε ότι ήμουν Έλληνας, μου είπε ίσα με πέντε φορές δηκτικώς και ειρωνικώς: «Greci….campeones d’ Europa».Μην ξεχνάμε ότι μόλις το 1994 η ανυπόληπτη Ελλάδα στο μουντιάλ των Η.Π.Α είχε συγκομιδή 0 βαθμό και συντελεστή τερμάτων 0-10.

Ζώντας αυτές τις παραμυθένιες στιγμές της εθνικής στο 2004 και ρουφώντας γουλιά-γουλιά δροσερό νερό μέσα στην έρημο του ελληνικού ποδοσφαίρου, συνειδητοποίησα ότι αυτό το απίστευτο που ξετυλίχθηκε εμπρός στα μάτια μου δεν επέπρωτο να το δουν δια ζώσης τρεις γενιές μετά απ’ εμένα. Και εδώ ακριβώς έγκειται το ακριβές μέγεθος της επιτυχίας μας στο EURO 2004…

Το ότι δεν είχε συνέχεια η κατάκτηση του EURO 2004 είναι εν μέρει ανακριβές. Η εθνική μας πλασσάρεται έκτοτε διηνεκώς στα τελικά, η διαιτησία πλέον την σέβεται, οι άλλες εθνικές δεν την θέλουν στο διάβα τους λόγω του σκληροτράχηλου αμυντικού προσανατολισμού.

Η κατάκτηση του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1987 στο μπασκετ είναι ήσσονος αθλητικής σημασίας. Η απάντηση είναι απλή. Τότε είχαμε παικταράδες (τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Χριστοδούλου)… Στο EURO 2004 είχαμε κανένα παικταρά και δεν το ξέρω;


Υ.Γ: Στην αρχή μου την λέγατε επί των γραφομένων μου. Αυτά που γράφω δεν είναι θέσφατα. Χωρούν και νερό και αντίλογο…