Σημείωση πρώτη: Όταν είδα το "Καζίνο" στην τρίτη Λυκείου το 1996 αποφάσισα ότι ο τύπος έχει φάει τα ψωμιά του και δε θα ξαναασχοληθώ.
Σημείωση δεύτερη: Ενημέρωσα τους ενθουσιώδεις τρεις της παρέας ότι εγώ θα έλθω στην ταινία για να γελάσω και να περάσουμε μαζί ωραία και καλά. Οι δύο από τους τρεις είχαν σοβαρές "ενδείξεις" ότι η ταινία θα είναι πολύ καλή.
Φτάσαμε στο σινεμά και το πρώτο μισάωρο της ταινίας "Ο Πληροφοριοδότης" φάνταζε intriguing. Ένταση, θελκτική και νευρώδης σκηνοθεσία, εκπληκτική εκφραστικότητα από το Ματ Ντέιμον, ενδιαφέρουσα η μελλοντικά "μοιραία" γυναίκα, πολύ καλός ο Ντι Κάπριο, αγνώριστος ο Ουόλμπεργκ.
Λίγο πριν το διάλειμμα, η ταινία άρχιζε να ξεθωριάζει. Η πλοκή φαινόταν να μην ξεμπλέκει με τίποτα, ένας διπλός "Ντόνι Μπράσκο" και μια υποβόσκουσα τρέλα του αρχιγκάνγκστερ στο πουθενά, πρώτα contacts του undercover μπάτσου με τη γκόμενα του πραγματικού χαφιέ των μαφιόζων στο FBI. Υπερβολικά μπλεξίματα.
Στο τσιγάρο του break, άρχισα να σκέφτομαι ότι τουλάχιστον η ταινία δε θα ήταν τόσο κακή όσο περίμενα. Αλλά (χρυσός κανόνας) όταν σκέφτεσαι πόσο καλές είναι οι ερμηνείες, τότε η ταινία είναι πατάτα. Και εγώ στο τσιγάρο κατάλαβα ότι κάνω τέτοιες σκέψεις.
Στο δεύτερο μισό δικαιώθηκα περίτρανα. Ο ένας φόνος διαδεχόταν τον άλλον. Ο μοναδικός υποστηρικτής του "καλού" εξαφανίστηκε από το πουθενά, η μοιραία γυναίκα αποδείχτηκε απροσάρμοστη και πηγαινοερχόταν από τον έναν στον άλλον χωρίς να επηρεάζει κιόλας την πλοκή, ο γκάγκστερ τρελάθηκε τελείως, ο αρχηγός της αστυνομίας δολοφονήθηκε, ο "κακός" μπάτσος πήρε όμως προαγωγή για αυτόν ακριβώς το φόνο, ξαφνικά εμφανίστηκαν και άλλοι 2 χαφιέδες, άγνωστοι ως τότε σε μας, τρεις φάκελοι και περίσσια αφέλεια καθόριζαν ένα ασυνάρτητο φινάλε, ο "καλός" μπάτσος συλλαμβάνει τον κακό χωρίς λόγο σε ένα σημείο στου διαόλου τη μάνα, ο "κακός" σώζεται από θαύμα, ο "καλός" πεθαίνει χωρίς λόγο, για να πεθάνει και ο "κακός" από έναν εξαφανισμένο τύπο που έλειπε χωρίς εξήγηση για 45' από την ιστορία και όλα μαζί μας κάνουν άλλη μια απογοήτευση του πρώην αγαπημένου μου σκηνοθέτη.
Ασφαλώς και η ταινία ήταν για γέλια. Άλλωστε γι' αυτό πήγα κιόλας να τη δω, αν και τελικά αποδείχτηκε κατώτερη και των δικών μου προσδοκιών. Είπαμε, καλές ερμηνείες, κακή όμως η ταινία. Η έκπληξη δεν ήταν απογοήτευση των άλλων τριών της παρέας, αλλά οι κριτικές και ο ενθουσιασμός του κοινού, τόσο στο www.imdb.com όσο και στο www.athinorama.gr, τα δύο σάιτ που μπαίνουν και βαθμολογούν όσοι έχουν δει την κάθε ταινία. Ακόμα κατώτερη όμως των προσδοκιών είναι και η πολύ καλή κριτική που έχει λάβει η εν λόγω ταινία από εφημερίδες και σάιτ, αλλά και οι πιθανές υποψηφιότητες που θα λάβει για τα διάφορα επερχόμενα αμερικανικά βραβεία. Πραγματικά χριστουγεννιάτικο ανέκδοτο
).