Με αφορμή τα χθεσινά θα ήθελα να γράψω κάτι. Καθ'όλη τη διάρκεια της σαιζόν το ΟΑΚΑ ήταν πάντα μισοάδειο. Ακόμα και σε Ευρωπαικά παιχνίδια ήμασταν εμείς κι εμείς, οι γνωστοί γραφικοί μπασκετικοί του Παναθηναϊκού. Οι υπόλοιποι, Οε οε οε οε Τζιμπρίλ Σισέ. Και δεν είναι κακό. Εάν προτιμάς ποδόσφαιρο, με γεια σου με χαρά σου. Περί ορέξεως... Ήρθε λοιπόν η ώρα του πρώτου τελικού και να σου η πλαινή κερκίδα τίγκα στον κόσμο, με παλμό και συνθήματα. Η χαρά του γηπέδου. Να και μερικά βαρελότα, για το καλό. Νικάμε και όλα φίνα. Έρχεται ο τρίτος τελικός. Τίγκα το γήπεδο, όρθιοι στις σκάλες, όρθιοι παντού. Χάνουμε στο ημίχρονο, βαρελότα, νερά, σκατά στο παρκέ. Πίσω μου (στους όρθιους) ένας παχουλός μεσήλικας, κατεβάζει χριστούς και παναγίες στον Ομπράντοβιτς. Δυό-τρεις τον αποπαίρνουν. Αρχίζει σύρραξη. Ποδοσφαιρικές καταστάσεις. Κερδίζουμε και κάποιος ανάβει καπνογόνο. Σε κλειστό γήπεδο. Κάποιος θυμώνει και ο 'καπνογονούχος' και οι φίλοι του τον αρχίζουν στις φάπες.
Όλοι αυτοί, που βρίζουν τον Ομπράντοβιτς όταν χάνει η ομάδα, τον Σπανούλη, τον Αλβέρτη, τον Ράτζα και τον Μυριούνη, δεν έχουν σχέση με το σπορ. Έρχονται ως Παναθηναικοί της μπάλας και ως τέτοιοι συμπεριφέρονται.
Δεν έχω κάτι με τους Παναθηναϊκούς της μπάλας, ούτε με την μπάλα την ίδια. Είναι άλλο σπορ με άλλη νοοτροπία. Όταν η ομάδα σου όμως, είναι 5 φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης και δεν πας να την δεις να παίζει κόντρα σε μεγάλες Ευρωπαϊκές ομάδες, όταν η ομάδα σου επί 13 χρόνια παίρνει κάθε χρόνο το πρωτάθλημα κι εσύ ακόμα να μάθεις πως παίζεται το παιχνίδι, όταν δεν μπορείς να καταλάβεις τη διαφορά ενός κλειστού χώρου από ένα ανοιχτό, τότε καλύτερα να μην έρχεσαι. Λυπάμαι, αλλά ο μπασκετικός Παναθηναϊκός δεν ανήκει πλέον σε εσένα. Ανήκει σε όλον τον κόσμο που αγαπά το μπάσκετ. Έχει ξεπεράσει τα εσωτερικά και τα εξωτερικά σύνορα. Είναι ένα κόσμημα για το χώρο. Όπως οι φίλαθλοι της Real και της United τιμούν με τη στάση τους την ιστορία και την δύναμη της ομάδας τους έτσι πρέπει και εμείς. Το τι κάνουν οι ποντικοί δεν είναι μέτρο σύγκρισης. Δεν έχουν 5 ευρωπαϊκά οι ποντικοί. Δεν τους ξέρει όλος ο κόσμος τους ποντικούς. Εύχομαι να γίνουν όσα πρέπει για να διατηρηθεί αυτή η ομάδα. Δεν είναι δύσκολα, αλλά είναι σίγουρα οικονομικά επίπονα. Ειδικά φέτος. Όμως δεν ξέρω αν θα ανανεώσω το διαρκείας μου που κλείνει φέτος 11 χρόνια. Γιατί δεν αντέχω πια να βλέπω λέιζερ στα μάτια του Μπουρούση, ενώ ο βλάκας που τον σημαδεύει ξέρει ότι θα ξανασουτάρει... αλλά δεν τον νοιάζει. Το μόνο που το νοιάζει είναι το μπάχαλο. Εγώ είμαι 35 χρονών πλέον, αλλά και νεότερος, στην δεξιά κερκίδα στη Γλυφάδα, που έβραζε το αίμα μου, ποτέ δεν πέταξα μαχαίρια, μπουκάλια και κροκόδειλους. Γιατί αγαπώ το σπορ. Και την ομάδα μου. Το ότι πλακώνεσαι στις μπουνιές στα στενά του Παγκρατίου με Ολυμπιακούς δεν σε κάνει πιο Παναθηναϊκο από εμένα ή τον πατέρα μου. Βαφτίζεις Παναθηναϊκό, αγαπητέ φίλε, την εκτόνωσή σου από όλα αυτά που σε ταλαιπωρούν, που όμως καμία σχέση δεν έχουν με το μπάσκετ ή τον αθλητισμό. Άντε και μη του χρόνου.