Μέγας λάτρης των ηρώων της Λιμνούπολης και του Μίκυ Σίτυ (όπως πολλοί, όπως με χαρά διαπιστώνω)...
Αγαπημένος μου όλων, ασφαλώς ο Σκρουτζ Μακ Ντακ, η μεγαλύτερη προσωπικότητα των κόμιξ, κατά την άποψή μου. Ο Βίος και η Πολιτεία από τον Ντον Ρόσα είναι ότι καλύτερο έχω διαβάσει, όσον αφορά τα κόμιξ (τουλάχιστον)! Ειδικά τα πιο πρόσφατα επεισόδια, αυτά δηλαδή που παρεμβάλλονται της βασικής ιστορίας είναι όλα ένα κι ένα.
Τις ποιοτικότερες ιστορίες της είχε ανέκαθεν το ΚΟΜΙΞ, αν και αυτό έχει ψιλοχαλάσει τελευταία, αφού μπαίνουν όλο και πιο συχνά ιστορίες σχετικά πιο άγνωστων συγγραφέων. Επίσης πολύ καλές ιστορίες είχαν τα παλιά Κλασικά, ενώ μου άρεσαν αρκετά τα πρώτα πρώτα Ντόναλντ. Το Μίκυ Μάους, το κλασικότερο όλων, σημάδεψε την παιδική μου (κι όχι μόνο) ηλικία...
Τα τεύχη 1300-1600 πιστεύω συγκεντρώνουν τις καλύτερες ιστορίες. Οι συγκρούσεις Σκρουτζ και Ρόμπαξ είναι απολαυστικές, ειδικά αν συμμετέχουν και οι Μουργολύκοι. Δυστυχώς, ιστορίες με τον Χρυσοκούκη είναι γενικά πολύ σπάνιες.
Το ΑΛΜΑΝΑΚΟ θυμάμαι ήταν πολύ στη μόδα και ιστορικά αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους λόγους για την αγάπη μου για το ΝΒΑ (πωπω, τι μου θυμίζετε τώρα, ωραίες εποχές). Οι ιστορίες με τον Ινδιάνα Γκούφυ και τον Φάντομ Ντακ ήταν οι πιο ωραίες, αν και μου άρεσε και ο Μπαλού. Τα πρώτα τεύχη ήταν επιεικώς άθλια, αποκλειστικά με μικρές ιστορίες που τις διάβαζες με κόπο. Όσο περνούσε ο καιρός βέβαια, συνειδητοποιούσα ότι τα αθλητικά ρεπορτάζ δεν ήταν και τόσο αξιόλογα, αλλά είχαν ενδιαφέρον, όπως και τα υπόλοιπα.
Πολύ ωραίο και το Μίκυ Μυστήριο, μετά το ΚΟΜΙΞ ίσως το ποιοτικότερο όλων, κλίμα διαφορετικό, αλλά πολύ ελκυστικό.
Για τον ίδιο λόγο, προτιμούσα ελαφρώς το Λούκυ Λουκ από τον Αστερίξ, με τα σαλούν, τις μικρές πόλεις, τον σερίφη και την εποχή γενικότερα.
Μια περίοδο με είχε πιάσει κρίση με τα περιοδικά της modern times και αγόραζα από bugs bunny, μέχρι amazing spiderman. Για την πρώτη κατηγορία, πιστεύω ότι το εγχείρημα είναι αποτυχημένο, αφού στην οθόνη τα βλέπεις πολύ καλύτερα. Όσο για τη marvel, ανέκαθεν έβρισκα ενδιαφέρουσες τις ιστορίες της, αλλά όχι σε υπερβολικό βαθμό.
Πάω να διαβάσω κάτι ξεχασμένα που έχω στο σπίτι...