H δεκαετία του 50 ξεκίνησε κάπως άτσαλα με τους παράγοντες του ΝΒΑ να αλλάζουν συνεχώς το σκηνικό προσθέτοντας και αφαιρώντας ομάδες έχοντας επίπτωση και στο σύστημα των πλειόφ που άλλαζε αρκετές φορές. Όλα αυτά όμως μέχρι και τη σεζόν 1954-55 όπου και μέχρι το τέλος υπήρξε κάποια σταθερότητα. Για να τα πάρουμε από την αρχή :
Την σεζόν 1949-50 προσθέτονται στο πρωτάθλημα του ΒΑΑ (πρόγονος του ΝΒΑ) όσες ομάδες είχαν απομείνει από το ΝΒL. Οι δύο αυτές λίγκες συγχωνεύονται και το νέο πρωτάθλημα ονομάζεται ΝΒΑ έχoντας σύνολο 17 ομάδες, τις περισσότερες που είχε από το ξεκίνημα του και θα έχει για πολλά χρόνια ακόμη. Στις ήδη δύο περιφέρειες (Eastern, Western) προστίθεται και μία τρίτη, η Central. Τα πλειόφ ήταν ένα χάος. Στο τέλος της ίδιας χρονιάς, οι ομάδες μειώνονται και η Central Division εξαφανίζεται.
Από τότε και μέχρι τη σεζόν 1953-54 υπήρξαν ορίσμενες αλλαγές στους αριθμούς των ομάδων, στο σύστημα των πλειόφ καθώς και στους κανονισμούς. Όμως το μπάσκετ παρέμενε το ίδιο. Το θέαμα ήταν άθλιο με τις ομάδες στην κυριολεξία να παίζουν ξύλο και τα φάουλ να έχουν φτάσει τα 58 μ.ο. Οι φίλαθλοι στα γήπεδα αρχίζουν τα γιουχαρίσματα την ώρα που το ΝΒΑ υπογράφει το πρώτο του συμβόλαιο με το NBC. Οι παράγοντες αρχίζουν να ανησυχούν. To σκάνδαλο με τον Molinas ταράζει τα νερά ακόμη περισσότερο. Το σενάριο ήταν καταστροφικό.
Όμως ένας άνθρωπος τα άλλαξε όλα αυτά. Ο Danny Biasone, ιδιοκτήτης των Syracuse Nationals (σημερινοί Philadelphia 76ers), μαζί με τον τζένεραλ μάνατζερ Leo Ferris έρχονται με μία πρωτότυπη ιδέα, αυτή του χρονομέτρου των 24 δευτερολέπτων. Την εφαρμόζουν στις προπονήσεις της ομάδας, το πείραμα πετυχαίνει και από τη νέα σεζόν 1954-1955 εφαρμόζεται για πρώτη φορά στα γήπεδα του ΝΒΑ. Τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά. Το παιχνίδι γίνεται πιο γρήγορο, το σκοράρισμα ανεβαίνει από τους 79,5 στους 93,1 , οι αριθμοί των φάουλ μειώνονται αισθητά και το μπάσκετ γίνεται πάλι ένα ευχάριστο άθλημα και για τουςς παίκτες και για τους φιλάθλους.
Από αυτή τη σεζόν και μεχρί το τέλος (1958-59) υπήρξε μία σταθερότητα στο όλο σύστημα του ΝΒΑ. Οι ομάδες κατέληξαν σταθέρα στις 8 (όπου και διατηρήθηκαν τόσες μέχρι το 1960-61) και στα πλειόφ επιτέλους εφαρμόστηκε ένα σταθερό σύστημα που καθιερώθηκε για πολλά χρόνια, άσχετα αν χάλασε μερικές φορές λόγω ισοβαθμιών.
Όμως το ξύλο και το χρονόμετρο των 24 δεν είναι τα μοναδικά γεγονότα που άλλαξαν την ιστορία του ΝΒΑ και γενικά όλου του μπάσκετ. Αναλυτικά τα σημαντικότερα γεγονότα της δεκαετίας :
- Όταν αναφερόμαστε στην δεκαετία του 50 δύο πράγματα μας έρχονται πρώτα στο μυαλό. H δυναστεία των Lakers και η αρχή αυτής των Celtics.
α) Η δυναστεία των Lakers ξεκίνησε την δεκαετία του 40 (1948-49) και ολοκληρώθηκε το 1954. Έχοντας τον πιο κυρίαρχο παίκτη του πρωταθλήματος, τον George Mikan, οι Lakers ουσιαστικά δεν είχαν αντίπαλο κατακτώντας 5 πρωταθλήματα σε 6 χρόνια. Την μόνη χρονιά που το έχασαν ήταν όταν και τραυματίστηκε ο ηγέτης τους. Όμως ο Mikan δεν ήταν μόνος του και το επίπεδο δεν ήταν τόσο χαμηλό όσο πολλοί νομίζουν. Αναλυτικά παρακάτω στην λίστα με τους καλύτερους παίκτες, τις καλύτερες ομάδες και τους καλύτερους προπονητές.
β) Την ώρα που οι Lakers νίκαγαν τους πάντες και ο John Kudla σήκωνε το ένα πρωτάθλημα μετά το άλλο, o Red Auerbach δημιουργούσε τους Celtics.
Προσθέτει εντελώς τυχαία τον Cousy το 1950, τον Bill Sharman το 1951, τον Frank Ramsey το 1954 και τον Jim Loscutoff το 1955. Η ομάδα ήταν ανταγωνιστική, έτρεχε μέσα στο παρκέ. Οι Celtics είχαν την καλύτερη επίθεση αλλά έμπαζαν στην άμυνα. Ο Auerbach είδε ότι χρειάζονταν έναν καλό αμυντικό για να κλείσει τις όποιες τρύπες υπήρχαν. Οι Tom Heinsohn και Bill Russel γίνονται μέλη της ομάδας το 1956. Οι Celtics σηκώνουν το πρώτο πρωτάθλημα το 1957, το δεύτερο το 1959 και κυριαρχούν σε όλη τη διάρκεια των 60’s. Η μεγαλύτερη δυναστεία σε όλα τα σπορ ξεκίνησε τότε, την δεκαετία του 50.
- Μπορεί το μυαλό μας να πηγαίνει κατ'ευθείαν στους Lakers και στους Celtics αλλά αυτά που έγιναν ενδιάμεσα άλλαξαν την ιστορία του μπάσκετ. To χρονόμετρο των 24 δευτ. σώζει το άθλημα, ο Schayes και Nats κατακτούν επιτέλους το πρωτάθλημα και ο Arizin επιστρέφει για να θυμίσει ποιός είναι ο καλύτερος.
- Τελικοί του 1951. Μη έχοντας μεγάλη κάλυψη και αναγνώριση από τα ΜΜΕ, το ΝΒΑ δεν πέρναγε και τις πιο ένδοξες περιόδους του. Και με τον Μikan να τραυματίζεται και τους Lakers να μένουν εκτός τελικών, έδειχνε ότι δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερα.
Δύο ομάδες της Νέας Υόρκης βρίσκονται αντιμέτωπες στους τελικούς. Rochester Royals και New York Knicks. Οι Royals προηγούνται με 3-0 όμως οι Nicks ισοφαρίζουν σε 3-3 και πάνε για το θαύμα. Τελικά οι Royals ήταν αυτοί που επικράτησαν.
Αυτοί οι τελικοί ήταν η μεγαλύτερη διαφήμιση του ΝΒΑ. Χάρη σε αυτούς το ΝΒΑ απέκτησε την προβολή που τόσο πολύ χρειαζόταν από τα ΜΜΕ. Όμως το μεγαλύτερο κέρδος ήταν ο σεβασμός. Τώρα όλοι σέβονταν το πρωτάθλημα και ήταν η αρχή για να αποκτήσει το ΝΒΑ μία θέση ανάμεσα στα δημοφιλέστερα δίπλα σε αυτό του baseball και του football.
- 1950-51 Οι πρώτοι μαύροι παίκτες κάνουν την είσοδο τους στο πρωτάθλημα. O Chuck Cooper γίνεται ο πρώτος μαύρος που επιλέγεται στο draft από τους Boston Celtics, ο Νathaniel Clifton ο πρώτος που υπογράφει συμβόλαιο με τους Knicks και ο Earl Loyd ο πρώτος που παίρνει μέρος σε παιχνίδι ΝΒΑ αφού το πρόγραμμα είχε την ομάδα του, Washington Capitols, να ξεκινάει την σεζόν μία μέρα νωρίτερα από των άλλων.
- Οι αλλαγές στους κανονισμούς. Το 1951 σε μία προσπάθεια να σταματήσουν τον George Mikan, τον πιο κυρίαρχο παίκτη μέχρι τότε, επιμεικύνουν την γραμμή της ρακέτας. Το μόνο που καταφέρνουν όμως είναι να τον διευκολύνουν ακόμη περισσότερο.
Τα πολλά φαούλ ήταν ένα πρόβλημα που μέχρι να εφαρμοστεί το χρονόμετρό των 24 οι παράγοντες του ΝΒΑ σκεφτόντουσαν διάφορες μεθόδους αντιμετωπισής του (μία από αυτές ήταν να γίνεται τζάμπολ μετά από κάποιον αριθμό φάουλ ενώ λίγο καιρό πιο μετά ο παίκτης που έκανε παραπάνω από δύο φάουλ σε μία περίοδο αποβάλλοταν μέχρι το τέλος της).
- 1957-58 O George Yardley γίνεται ο πρώτο παίκτης που σπάει το φράγμα των 2000 πόντων (2001 για την ακρίβεια) ανεβάζοντας τον πήχη για τους τωρινούς αλλά και τους επόμενους μεγάλους σκόρερ όπως ο Bob Pettit, ο Elgin Baylon, ο Wilt Chamberlain.
- Ξεκινάει ο θεσμός των All-Star Game με το πρώτο να γίνεται το 1951και να βρίσκει νικήτρια την ομάδα της Ανατολής με 111-94.
Kαλύτεροι παίκτες (αν δεν βρείτε κάποιον μέσα σημαίνει είτε ότι τον καταττάσω σε άλλη δεκαετία, είτε για μένα δεν είναι αρκετά καλός ή στην χειρότερη μου διέφυγε
) :
Aπό αριστερά : Pollard, Mikkelsen, Mikan
George Mikan – Ο πρώτος κυρίαρχος παίκτης. Αυτός και οι Lakers μονοπόλησαν τα πρώτα πρωταθλήματα της δεκαετίας αλλά και του ΝΒΑ. Λίγο πολύ, τα περισσότερα είναι γνωστά.
Jim Pollard – Είναι απλό. Αν δεν υπήρχε ο Pollard, το πιο πιθανό θα ήταν να μην ξεκίναγε ποτέ η δυναστεία των Lakers. Ο δεύτερος καλύτερος παίκτης των Lakers μέχρι να μπει στην ομάδα ο Mikkelsen. Πολύ αθλητικός, μπορούσε να καρφώσει μπροστά στον οποιονδήποτε αλλά η ηθική της εποχής το απαγόρευε.
Vern Mikkelsen – Όπως ο Pollard. Αν δεν ερχόταν ο Mikkelsen, είναι αμφίβολο αν θα συνεχιζόταν η πορεία των Lakers. Ο δεύτερος καλύτερος παίκτης μετά τον Mikan, ήταν παρών και στα δύσκολα χρόνια της ομάδας. Πολύ καλός σκόρερ, πολύ καλός ριμπάουντερ.
Είναι ο παίκτης που συνδέει την ομάδα του 50 με αυτή του 60.
Υ.Γ. Φήμες ακούγονται ότι όταν οι Mikan, Pollard, Mikkelsen όταν άνοιγαν τα χέρια τους κάλυπταν όλο το πλάτος του γηπέδου.
Bob Davies : Aπό τους πρώτους μεγάλους point guard. Έκοβε και έραβε για τους Royals για πολλά χρόνια. Είχε μεγάλο μερίδιο στην πρωτάθλημα του 1951. Πρώτος σε πόντους και ασσίστ το1950 σε μία από τις καλύτερες σεζόν στην ιστορία της ομάδας.
Arnie Risen : Η δύναμη των Royals κάτω από τα καλάθια. Πολύ καλός σκόρερ, πολύ δυνατός ριμπάουντερ. Πρώτος σε πόντους και ριμπάουντ το 1951 όταν και σήκωσαν το πρωτάθλημα.
Bobby Wanzer : Ο Βοbby Wanzer ήταν ο παρτενέρ του Davis στην περιφέρεια. Πολύ καλός σκόρερ με καλά ποσοστά. Ήταν συνήθως ο δεύτερος σκόρερ της ομάδας μετά τον Davies.
Maurice Stokes : Ότι και να γράψω για αυτόν τον παίκτη είναι λίγο. Ποιος πραγματικά πειράχτηκε όταν ο Arnie Risen έφυγε από τους Royals ? Ο Maurice Stokes ήταν ανώτερος σχεδόν από οποιονδήποτε σέντερ. Θα μπορούσε να γίνει ο καλύτερος σέντερ. Ίσως και να ήταν. Όπως και να έχει, η ατυχία έκανε πάλι την εμφάνιση της.
Bob Cousy : O καλύτερος PG της δεκαετίας. Λίγο πολύ είναι γνωστά για αυτόν, οπότε δεν κάνω τον κόπο.
Bill Sharman : Μαζί με τον Cousy συνθέτουν ίσως την καλύτερη backcourt όλων των εποχών. Εξαιρετικός σκόρερ και σουτέρ, υποτιμημένος σαν αμυντικός. Ο καλύτερος σουτέρ ελεύθερων βολών της εποχής του.
Ed Macauley : Η κολόνα των Celtics (πριν έρθει ο Russell) και μετέπειτα αυτή των Hawks. Πολύ καλός σκόρερ και ριμπάουντερ, πρόσθετε δύναμη κάτω από το καλάθι και μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια οποιoνδήποτε.
Carl Braun : Ένας πό τους καλύτερους guards της δεκαετίας. Πολύ καλός σκόρερ, ο ηγέτης των Knicks στην επίθεση.
Dick McGuire : Ένα από τους καλύτερους PG. Ήταν αυτός που "έτρεχε" τους Knicks. Δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο σαν σκόρερ (αν και ήξερε να βάζει την μπάλα στο καλάθι) αλλά ήταν πολύ καλός στα οργανωτικά του καθήκοντα.
Harry Gallatin : Ο Harry Gallatin ήταν από τους παίκτες που όσους πόντους έβαζε άλλα τόσα ριμπάουντ έπαιρνε. Αναμφίβολα από τους καλύτερους ψηλούς.
Kenny Sears : Πέτυχε τους Knicks στα δύσκολα χρόνια τους αλλά ακόμη και έτσι πρόσφερε ότι καλύτερο μπορούσε. Πολύ καλός σκόρερ και από τους πιο εύστοχους.
Alex Groza : Ένα σκάνδαλο τον πέταξε έξω από το επαγγελματικό μπάσκετ με μόλις δύο χρόνια καριέρα. Αυτά τα δύο χρόνια όμως ήταν ο ηγέτης των Indianapolis Olympians, μιας ομάδας που έπεσε μαζί με αυτόν. Ένας παίκτης που μπορούσε να σκοράρει για πλάκα ενώ ήταν και ο πιο εύστοχος παίκτης του πρωταθλήματος και τις δύο χρονιές.
Μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια κατάφερε να είναι μία φορά All-Star και να μπεί δύο φορές στην πρώτη καλύτερη πεντάδα του πρωταθλήματος.
Ralph Beard : Θύμα του ίδιου σκανδάλου με τον Alex Groza έπεσε και ο Ralph Beard. Σε μόλις δύο χρόνια καριέρας κατάφερε να είναι μία φορά All-Star και να μπεί δύο φορές στην καλύτερη πεντάδα (1 στην πρώτη και 1 στην δεύτερη)
Dolph Schayes : Ο ηγέτης των Nationals και ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών. Eίχε τον πρώτο λόγο σε όλες τι επιτυχίες της ομάδας του. Ο πιο δύσκολος αντίπαλος του Mikan, και ο δεύτερος καλύτερος σέντερ της δεκαετίας. Έφτασε τρείς φορές στον τελικό και κατέκτησε έναν τίτλο.
Paul Seymour : Ήταν για μερικά χρόνια το δεύτερο όπλο των Nationals μετά τον Schayes. Ένας παίκτης που τα έκανε όλα καλά. Βοήθησε στομέγιστο στο ένα και μοναδικό πρωτάθλημα (μέχρι τότε).
Fred Schaus : O ηγέτης των Pistons στα πρώτα χρόνια της ομάδας στο ΝΒΑ. Από τους καλύτερους σκόρερ και ριμπαόυντερ της ομάδας του.
Larry Foust : Μαζί με τον Harry Galattin ήταν ότι πιο αξιόλογο στη θέση του σέντερ μετά τους Mikan και Schayes. Πολύ καλός σκόρερ και αξιόλογος ριμπάουντερ.
Frankie Brian : Ο Frankie Brian είχε δείξει πολύ καλά στοιχεία αλλα η αποδοσή του έπεσε προς το τέλοςτης καριέρας του. Αξίζει να αναφερθεί το ονομά του.
Andy Phillip : Από τους καλύτερους πασέρ. Ήταν ο κινητήριος μοχλός των Pistons τις δύο χρονιές που έφτασαν στους τελικούς.
George Yardley : Έγραψε ιστορία αφού έγινε ο πρώτος παίκτης που έσπασε το φράγμα των δύο χιλιάδων πόντων. Σε όποιο πρωτάθλημα και αν έπαιξε κέρδισε. Σούπερ σκόρερ, φτάνοντας και διψήφιους αριθμούς στα ριμπάουντ. Αναμφίβολα ένας από τους 10 καλύτερους της δεκαετίας.
Bob Pettit : Ο καλύτερος forward της εποχής του. Ο μοναδικός που κέρδισε τους Celtics στους τελικούς. Κοίταξε στα μάτια τους Russell και Heinsohn και τους πήρε τον τίτλο το 58. Θα μπορούσε κάλλιστα να τους κερδίσει και το 57 και να τελειώσει μια δυναστεία πριν καν ξεκινήσει.
Clyde Lovellette : Ήρθε στους Lakers για καλύψει το κενό του Mikan. Αυτό φυσικά δεν ήταν δυνατόν να γίνει αλλά έδειξε από την αρχή ότι έχει ταλέντο και με την αποχώρηση του Mikan έδειξε το τι πραγματικά μπορεί να κάνει.
Slater Martin : Ο πιο δύσκολος αντίπαλος του Cousy σύμφωνα με τον ίδιο. Απίστευτα ταχύς ισχυρό όπλο των Lakers και των Hawks.
Κάπου στο ενδιάμεσo… (οι παίκτες που είναι δυνατό να αναφερθούν και σε αυτή του 60) :
Frank Ramsey : Ένας ακόμη κρίκος στην ομάδα των Celtics. Έρχοταν από τον πάγκο πίσω από τους Cousy και Sharman αλλά ακόμα και έτσι βοηθούσε στο μέγιστο. Ο Red Auerbach δημιούργησε ίσως τον πρώτο 6ο παίκτη στην ιστορία του μπάσκετ.
Walter Dukes : Στηρίζε για χρόνια τηνρακέτα τον Pistons. Πολύ καλός ριμπάουντερ. Αρκετά καλός ώστε να έχει double-double σε κάθε παιχνίδι.
Jack Twyman : Ανέβασε την αποδοσή του στη δεκαετία του 60 αλλά έκανε τέσσερεις εξίσου καλές σεζόν και σε αυτή του 50.
Μεγάλος παίκτης όσο και μεγάλος άνθρωπος. Ήταν δίπλα στον Maurice Stokes από την αρχή μέχρι το τέλος.
Αnd last but not least :
Don Angelo Barksdale, Jack Coleman, Jack Nichols, Jim Loscutoff, Connie Simmons, Vince Boryla, Ernie Vandeweghe, Nathaniel Clifton, Ray Felix, Jack Coleman, Bill Gabor, Paul Seymour, Red Rocha, George King, Earl Lloyd, Ed Conlin, Fred Scolari, Mel Hutchins.
Καλύτερες ομάδες (με αστερίσκο αυτές που δεν πήραν το πρωτάθλημα της ίδιας χρονιάς) :
Μinneapolis Lakers 1950 – Ίσως η καλύτερη ομάδα των Lakers εκείνη τη περίοδο. Κάνουν το καλύτερο ρεκόρ τους στη κανονική περίοδο. Περνούν από πολλούς και διάφορους στα playoff και φτάνουν αήττητοι στους τελικούς όπου και εκεί δεν δυσκολεύτηκαν ιδιαίτερα.
Mikan και Pollard στα καλύτερα τους.
Rochester Royals 1950* - Κάνουν ένα από τα καλύτερα ρεκόρ της ιστορίας του αλλά κάπου τα χάλασαν στα playoff. Το ίδο δυνατή με την πρωταθλήτρια ομάδα του 51.
Rochester Royals 1951 – Η μοναδική ομάδα που κατάφερε να κλέψει τοn τίτλο από τους Lakers. Πολύ καλός κορμός παικτών (Arnie Risen, Jack Coleman, Bob Davies, Bobby Wanzer) δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα σε υλικό από καμμία ομάδα.
New York Knicks 1951* - Δεν πήραν το πρωτάθλημα αλλά ποιος νοιάζεται ? Κατάφεραν να περάσουν την πιο κυρίαρχη ομάδα στην ανατολή μέχρι τότε (Syracuse Nationals) και παραλίγο να κάνουν την επική ανατροπή αφού κατάφεραν στους τελικούς να γυρίσουν από το 3-0. Καλύτερη από την ομάδα του 52 και 53.
Μinneapolis Lakers 1952 - Αντιμετώπισαν ίσως τον πιο δύσκολο αντίπαλο τους στους τελικούς (New York Knicks). Η άνοδος των Mikkelsen και Martin τους κάνει (για μένα πάντα) τη δεύτερη καλύτερη ομάδα των Lakers εκείνη τη περίοδο.
Μinneapolis Lakers 1953 – Κάνουν το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ τους στην καν. περ. Τους δυσκόλεψαν μόνο οι Pistons στους τελικούς της δύσης. Νικάνε πάλι στους τελικούς τους Knicks σχετικά άνετα.
Μinneapolis Lakers 1954 – Κανονικά αυτή την ομάδα δεν θα την έβαζα. Η απόδοση του Mikan είχε ήδη αρχίσει να πέφτει, ο Pollard και ο Mikkelsen δεν έκαναν και τη καλύτερη σεζόν τους. Όμως η έλευση του Lovellete (ακόμα και αν δεν είχε καμμία σχέση με αυτό που είδαμε αργότερα) όπως και το ότι πέρασαν από δύσκολους αντιπάλους στα playoff αλλά τα έβγαλαν πέρα είναι αρκετά για να κερδίσουν το σεβασμό.
Syracuse Nationals 1955 – Σαν την ομάδα του 80. Τα ίδια και αυτή. Έφτασαν τρείς φορές στον τελικό και αξιώθηκαν να το πάρουν με την τρίτη. Και αυτό, αφού αντιμετώπισαν μία πιο (σχετικά) αδύναμη ομάδα σε σχέση με τους Lakers και με ένα λάθος σφύριγμα υπέρ τους στο τελευταίο παιχνίδι. Φήμες κυκλοφορούν στο ίντερνετ ότι τους έκαναν δώρο τοπρωτάθλημα επειδή ο ιδιοκτήτης της ομάδας έσωσε το άθλημα (βλ. ρολόι 24).
Fort Wayne Pistons 1955* - Η καλύτερη ομάδα από τις δύο των Pistons που πήγαν στους τελικούς (1955, 1956). Είχαν την καλύτερη ευκαιρία να σηκώσουν το πρωτάθλημα αλλά μία αδικία στο τελευταίο παιχνίδι τους το στέρησε. Ήταν εξαιρετικά δυνατοί κάτω από το καλάθι με τους Larry Foust και Mel Hutchins και είχαν την πολυτέλεια να έχουν έναν από τους καλύτερους σκόρερ εκείνης της περιόδου, τον George Yardley καθώς και έναν ηγέτη στη θέση του πλέιμεικερ, τον Andy Phillip.
Philadelphia Warriors 1956 –Ήταν η πιο κυρίαρχη ομάδα εκείνης της σεζόν. Είχαν μακράν το καλύτερο ρεκόρ στη κανονική περίοδο και διέθεταν στις τάξεις τους τους Paul Arizin και Neil Johnston, τους δύο ίσως καλύτερους παίκτες στη θέση τους εκείνη τη περίοδο.
Boston Celtics 1957 – Η δυναστεία ξεκινάει. Η καλύτερη επιθετική ομάδα του ΝΒΑ και η πιο κυρίαρχη κάτω από το καλάθι.
St. Louis Hawks 1957* - Η μοναδική ομάδα που ζόρισε τους Celtics. Η μοναδική που μπορούσε να τους κοιτάξει στα μάτια. Έχασε το πρωτάθλημα του 57 στις λεπτομέρειες. Καλύτερη από αυτή που πήρε το πρωτάθλημα ένα χρόνο μετά.
Boston Celtics 1959 – Η ομάδα που έκανε το πρώτο sweep στην ιστορία των τελικών. Τα έβγαλε πέρα με τους πολύ δυνατούς Nationals στους τελικούς της Ανατολής. Λίγο κατώτερη από αυτή του 57.
Καλύτεροι προπονητές :
John Kundla : Δε είναι τυχαίο που τον έβαλα πρώτο. Προσωπικά, θα δώσω σε αυτόν το COD (βραβείο του καλύτερου προπονητή της δεκατείας
). Υποτιμημένος λόγω του γνωστού επιχειρήματος “αν είχα αυτούς τους παίκτες και εγώ θα έπαιρνα πρωτάθλημα”. Όποιους παίκτες και να έχεις όμως, θα πρέπει να τους βάλεις μέσα να παίξουν. Ο Kundla το έκανε και η ομάδα κέρδισε 5 πρωταθλήματα.Less Harrison : O προπονητής των Rochester Royals για 7 συνεχή χρόνια. Ο Less Harrison έστησε μία εντυπωσιακή ομάδα από τις λίγες που κόντραραν τους Lakers και η μόνη που τους έκλεψε το πορωτάθλημα. Η ομάδα τους είχε εντυπωσιακά ρεκόρ σε όλες τις σεζόν (εκτός από την τελευταία) που ήταν αυτός στο πάγκο.
Joe Lapchick : Μία από τις ατραξιόν στα πρώτα χρόνια του ΝΒΑ. Με την παρουσία του δίνει κύρος στο πρωτάθλημα ενώ οι Knicks μετατρέπονται σε μία πό τις πιο κυρίαρχες ομάδες της Ανατολής φτάνοντας τρείς συνεχόμενες φορές στους τελικούς και φτάνοντας πού κοντά τις δύο. Από τους μεγαλύτερους προπονητές και ένας από τους δυσκολότερους αντίπαλους του Kundla. Tον ζόρισε απίστευτα στους τελικού του 52.
Charles Eckman : Πρώην διαιτητής, αναλαμβάνει τους Fort Wayne Pistons και δημιουργεί την νέα δύναμη στην Δύση αμέσως μετά την κατάρρευση των Lakers. Φτάνει δύο συνεχόμενες φορές στους τελικούς του ΝΒΑ χάνοντας τον πρώτο μέσα από τα χέρια του.
Al Cervi : Προπονητής των Syracuse Nationals για 9 χρόνια. Οι Syracuse Nationals, ήταν μία από τις κλασσικές δυνάμεις της Ανατολής και του ΝΒΑ. Κατέκτησε το πρωτάθλημα το 1955 ενώ έφτασε δύο φορές ακόμη στους τελικούς του ΝΒΑ (1950-1954). Θετικά ρεκόρ σχεδόν σε όλες τις χρονιές του.
Red Auerbach : Προβληματιζόμουν σε ποια δεκαετία να τον εντάξω. Σε αυτή του 40 με τους Capitols, του 50 όταν ξεκίνησε να φτιάχνει τους Celtics ή του 60 που δεν άφησε τίποτα για κανέναν άλλον... Τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το ονομά του αξίζει να είναι παντού.
George Senesky : Προπονητής των Philadelphia Warriors. Αναγέννησε μία από τις πρώτες δυνάμεις του ΝΒΑ ενώ κατέκτησε το πρωτάθλημα το 1956.
για την προσπάθεια και άλλο ένα 
