QUOTE(basket4 @ Apr 21 2008, 12:04 )

Εγώ ασκήσεις ηρεμίας για να ξεχάσω τις Κυριακές που πέρασαν. Αν θες ακολουθείς!!!
QUOTE(basket4 @ Apr 21 2008, 12:06 )

Θα δεις! Θα δεις! Εύκολο είναι!
Να και ένα ωραίο άρθρο για το σπόρτιγκ από το basketblog...
Ο Μίτσελ, ο Αλ και οι… άλλοι
Του Γιώργου Κογκαλίδη
20/04/2008 (17:47)
Η ζωή αλλάζει!...
Κάποιοι από εμάς, που "παλιώνουμε όμορφα" κατά τον Διονύση Σαββόπουλο, θυμόμαστε αχνά τον Καλιγκάρις, αλλά δεν θα ξεχάσουμε τον Μίτσελ Ουίγκινς, τον αείμνηστο Αλφόνσο Φορντ. Όπως δεν θα ξεχάσουμε τον Ανδρέα Πολέμη, τον Γιώργο Ζευγώλη, τον Χρήστο Χριστοδούλου, να φορούν τη φανέλα του Σπόρτιγκ.
Κάποιοι από εμάς ασχολήθηκαν και με το γυναικείο μπάσκετ. Η Άννυ Κωνσταντινίδου, η Σοφία Κλιγκοπούλου, η Αθηνά Πετρίδου (μετά τη θητεία της στην Αγία Παρασκευή) και τόσες άλλες πέρασαν από αυτό το κάποτε στολίδι, αργότερα παλιάς εποχής γήπεδο των Πατησίων.
Όποτε μας καλούσε το ρεπορτάζ να βρεθούμε εκεί, μας έπιαναν τα νεύρα γιατί δύσκολα βρίσκαμε να παρκάρουμε, ακόμα πιο δύσκολα ανεβοκατέβαινε κανείς τα απότομα σκαλιά, για να βρεθεί από τα αποδυτήρια στη γραμματεία και από εκεί στα δημοσιογραφικά. Ένα γήπεδο που τα πρώτα χρόνια μας προκαλούσε δέος, μετά έμοιαζε ακατάλληλο να φιλοξενήσει αγώνες υψηλού επιπέδου.
Ο Σπόρτιγκ δεν είναι κανένα από τα δημοφιλή σωματεία. Η "τρέλα" (και τα λάθη) του "Ζούγκλα" το επέβαλλε στη συνείδησή μας. Τραβούσε σαν... μαγνήτης σοβαρούς χορηγούς, όπως ο Δημήτρης Δρόσος (σύγχρονος) και η Ελένη Κόκκαλη (παλιότερα). Είχε τον δικό του κόσμο, λίγο αλλά φανατικό.
Οι άνδρες έχουν πέσει (ουσιαστικά) στη Β' εθνική και οι γυναίκες υποβιβάστηκαν (και τυπικά) στην Α2. Η κατάσταση μοιάζει μη αναστρέψιμη, αφού σώθηκαν οι… σωτήρες, σώθηκε και η δύναμη, το μεράκι κάποιων να το κρατήσουν στη ζωή. Ειλικρινά, ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις αράδες δεν είμαι σίγουρος αν θα μας λείψει...
Ο κόσμος αλλάζει. Δεν ξέρω αν αλλάζει προς το καλύτερο ή όχι, αυτό το κρίνει καθένας βάσει της κουλτούρας και των εμπειριών του, όμως αλλάζει. Και ομάδες όπως ο Σπόρτιγκ δεν έχουν θέση στον καινούριο κόσμο. Δεν φτάνει το μεράκι, δεν μπορεί να υπάρχουν καπετανάτα. Είναι σαν τις μικρού βεληνεκούς επιχειρήσεις, τα μικρομάγαζα, που το ένα μετά το άλλο κλείνουν και δίνουν τη θέση τους σε μεγάλες (κατά το πλείστον ξένων κεφαλαίων) επιχειρήσεις.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν σας έχουν λείψει αυτά τα μαγαζάκια, τα "απολατζίδικα"; Αυτά που ήταν οι πρόγονοι των σούπερ μάρκετ, όπου έβρισκε κανείς ό,τι ήθελε, πάντα σκονισμένα, ενδεχομένως σε ακριβότερες στιγμές, αλλά κανείς δεν έμπαινε μόνο για να ψωνίσει. Πάντα θα είχες κάτι να συζητήσεις με τον κυρ Κώστα (λέμε τώρα). Κακοφωτισμένα μαγαζιά, της γειτονιάς.
Αντ' αυτών ήρθαν τα εξαιρετικά φωτισμένα, με τους μεγάλους καθαρούς διαδρόμους και τα γεμάτα πραμάτεια ράφια. Μπαίνεις τρέχοντας, συνήθως σε οδηγεί το καρότσι και όχι το αντίθετο, ψωνίζεις με άνεση, πληρώνεις (πιο φτηνά, αλλά πάντα δίνεις πιο πολλά χρήματα) και φεύγεις χωρίς κατ' ανάγκη να πεις μια κουβέντα στο ταμείο. Ίσως μια "συγνώμη" σε κάποιον που πέτυχες στη... στροφή, ή ένα "μπορείτε… να περάσω" σε κάποιαν που έχει φράξει τον δρόμο σε σένα και το "όχημά σου".
Δεν παίρνω όρκο ότι αυτό που ονομάζουν "sopping therapy" με αγγίζει, όμως η νέα τάξη πραγμάτων επιβάλλει να πηγαίνουμε για ψώνια στα μεγάλα σούπερ μάρκετ. Κι η όποια αντίσταση είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Το αυτό ισχύει και στο μπάσκετ. "Πού πας ρε Σακόπουλε με το φαρμακείο" φωνάζει εδώ και καιρό πολύς κόσμος. Όχι πως δεν έχει κάνει λάθη, όχι πως δεν έχει μερίδιο ευθύνης. Όμως, όλα αυτά είναι επιχείρηση να ψειρίσει κανείς τη μαϊμού.
Η ουσία είναι πως ομάδες ωσάν τον Σπόρτιγκ δεν χωρούν πλέον στο μοντέρνο προφίλ που θέλει να δείξει ο επαγγελματικός αθλητισμός. Δεν έχω επιχειρήσει ποτέ να κάνω την Κασσάνδρα, όμως όπως ο Αρίωνας, όπως αρκετά άλλα "ιστορικά" σωματεία, ο πάλαι ποτέ κραταιός Σπόρτιγκ βρίσκεται μπροστά στα χρόνια της μεγάλης κατηφόρας.
Θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Αν είχε μείνει ο Δρόσος, αν είχε φτιάξει το γήπεδο έτσι όπως το ονειρεύονταν. Με τα "αν" δεν προχωρά η ζωή. Μακάρι, προς χάρην των εφηβικών μας χρόνων, να ξαναδούμε στα "σαλόνια" τον Σπόρτιγκ. Ανανεωμένο, έτοιμο να περπατήσει στα χρόνια του 2000. Μέχρι τότε, πάντως, thanks for the memories, που λένε και οι ομιλούντες τη βαρβαρική…