Εδώ σίγουρα θέλω την άποψη του Basketzilla,αλλά και όποιου έχει γενικότερα καλή επαφή με τις μικρές εθνικές.
Προφανώς δεν είναι εύκολο να οριστούν σταθερές και σαφώς η όποια υπεροχή στην πρώϊμη "παραγωγή" δεν μεταφράζεται αυτομάτως σε σίγουρα καλούς παίκτες Εθνικής ομάδας στα επόμενα χρόνια.Συν του ότι μπορεί να διαπιστώσει μεγάλες διαφορές από φουρνιά σε φουρνιά.Π.χ στα δικά μας,φέτος το καλοκαίρι είδαμε 2 πολύ καλές εθνικές στους μικρούς,με 4η θέση σε Παγκόσμιο και Πρωτάθλημα Ευρώπης αλλά και έναν ή δύο(δεν θυμάμαι,συγγνώμη) υποβιβασμούς άλλων εθνικών ομάδων.
Πάντως με μια πρώτη και πολύ πρόχειρη ανάγνωση,που στάθηκε η αφορμή να δημιουργηθεί το τόπικ,είναι η εμφανής και πολύχρονη ένδεια μιας άλλοτε κλασικής δύναμης,της Ρωσίας,αλλά και οι συνεχείς επιτυχίες της Τουρκίας από την άλλη.
Να διευκρινιστεί ότι αναφέρομαι στην τελευταία πενταετία πες και εντεύθεν

Αν θεωρήσω σαν έτος βάσης τους γεννηθέντες το 1992 και έπειτα (που κανείς φυσικά δεν έχει φτάσει στο πικ του) θα έλεγα
από την Ευρώπη
Ισπανία - Τουρκία - Σερβία - Λιθουανία
Γαλλία - Κροατία - Λετονία - Ιταλία
Ελλάδα - Ρωσία - Γερμανία - Πολωνία
Ουκρανία - Τσεχία - Βοσνία - Μαυροβούνιο
Σλοβενία - Ισραήλ - Μεγάλη Βρετανία - Βουλγαρία
Φινλανδία - Σουηδία - Βέλγιο - Ουγγαρία

σαν μια 24αδα με γκρουπ δυναμικότητας ανάλογα με την παραγωγή παικτών και τα πλασαρίσματα τα τελευταία χρόνια.

Από τις άλλες ηπείρους Καναδάς και Αυστραλία δύσκολα θα κοντράρονται στην επόμενη πενταετία. Αντίθετα Αργεντινή-Βραζιλία σίγουρα θα χάσουν σε δυναμικότητα (ειδικά οι Αργεντίνοι) ενώ το Πουέρτο Ρίκο δύσκολα θα το ξαναδούμε σύντομα σε μεγάλη διοργάνωση (ειδικά σε Ολυμπιακούς με τίποτα).

Γενικά σκεφτόμουν να κάνω ένα τόπικ που θα παρουσιάσω τι έχει κάθε χώρα για το μέλλον από νέους παίκτες. Αν σταματήσει το ανηλεές μπουσούλημα η κόρη μου θα το προσπαθήσω σιγά-σιγά. Πάντως κατά την γνώμη μου ισάξιους αντικαταστάτες των Parker-Ginobili-Kirilenko-Nowitzki-Gasol δεν θα δούμε την επόμενη δεκαετία.

Nα την χαίρεσαι φίλε μου και θέλω να πω πως η παρουσία σου εδώ είναι παράσημο για το φόρουμ μας.

Για εμενα ειναι καπως ετσι 1994+

Α class.Κροατια-Τουρκια
B class.Ελλαδα-Ισπανια-Γαλλια-Σερβια-Λιθουανια
C class.Ιταλια-Βοσνια-Γερμανια-Λετονια
D class Ρωσια-Σλοβενια-Πολωνια

1989+ (players draft NBA)

Εως το draft του 2015 ,ενενηντα εξι (96) παικτες απο ολο τον κοσμο εχουν γινει επιλογη γεννημενοι 1989+

Καναδας


Στη 1η θεση η ομαδα του Καναδα ,εχουν επιλεγει 12 αθλητες (12,5%)
Απο τους 12 αθλητες οι 9/12 (επιλογη Α γυρου)
4/12 (top 10)



Σερβια


Στη 2η θεση και 1η ευρωπαικη δυναμη η Σερβια ,απο την οποια εχουν γινει επιλογη 10 παικτες της,αλλα χωρις ιδιαιτερα ποιοτικα χαρακτηριστικα καθως απο τους 10 μολις 3/10(30%) επιλογη α γυρου και αυτοι οριακα.



Γαλλια


Στη 3η θεση με 7 αθλητες (7/96=7,29%) η ομαδα της Γαλλιας,απο την οποια οι 4/7 εχουν γινει επιλογη α γυρου





Ισπανια


Στη 4η θεση με 6 αθλητες(6/96-->6,25%) ειναι η ομαδα της Ισπανιας ,απο την οποια οι 3/6 επιλογη α γυρου


Ελλαδα


Στη 4η θεση μαζι με την Ισπανια βρισκεται και η εθνικη Ελλαδας,με 6 αθλητες 2/6 (επιλογη α γυρου)



Τουρκια


Στη 6η θεση ειναι η ομαδα της Τουρκιας με 5 αθλητες(5/96->5,20%) με 1 αθλητη επιλογη α γυρου 1/6 και top-10



Κροατια


Στη 7η θεση ειναι η ομαδα της Κροατιας με 4 αθλητες (4/96->4,17%) με 2/4 επιλογη α γυρου και 1/4 τοπ-10



Βραζιλια


Στη 7η θεση μαζι με την Κροατια ειναι η ομαδα της Βραζιλιας με επισης 4 αθλητες (4/96->4,17%) με 3/4 επιλογη α γυρου



Στη 9η θεση ειναι πολλες ομαδες με 3 αθλητες συνοπτικα












ΕΠΙΛΟΓΕΣ Α ΓΥΡΟΥ

κάπου κοντά στο 2020 βλέπω να μάχονται για τετράδα στα ευρωμπάσκετ οι λετονοί,μαζί με τους βόσνιους και τους τούρκους. οι κροάτες έχουν νομίζω μακράν τους καλύτερους στις μικρότερες ηλικίες,αλλά είναι κροάτες.

παγκοσμίως νομίζω δεν αργεί η στιγμή που θα δούμε ομάδα να κοντράρει στα ίσια τους αμερικάνους(αυστραλία). έρχονται τρομακτικοί παίχτες τα επόμενα 2 χρόνια από εκεί(με την προϋπόθεση να κατέβουν με τους αυστραλούς τα αδέρφια maker. εκτός αν πάνε στον καναδά οπότε αντί της αυστραλίας θα έχουμε σαν παγκόσμια υπερδύναμη τον καναδά που ήδη έχει μπόλικους καλούς παίχτες+έναν μελλοντικό all star)

FIBA Basketball
Η επόμενη μέρα για τις Εθνικές ομάδες.


Η κατάσταση που επικρατεί αυτήν την στιγμή στο FIBAικο μπάσκετ μου θυμίζει πολύ το τέλος των 90s. Η αποχώρηση τότε και των τελευταίων σταρ της ‘’πρώτης εποχής του τριπόντου’’ (Sabas,Drazen,Γκάλης,Oscar,Divac και σια) είχε οδηγήσει σε μια ψιλομέτρια τετραετία για τις διεθνείς διοργανώσεις (1997-2000), μέχρι το Ευρωμπάσκετ της Τουρκίας το 2001 που είχαμε την ταυτόχρονη εμφάνιση των μεγάλων σταρ της σημερινής εποχής (Nowitzki, Pau Gasol, Navarro, Parker, Jasikevicius, Kirilenko και του Manu Ginobili στο Μουντομπάσκετ της επόμενης χρονιάς). Στο παρόν δεν νομίζω ότι μετά τους Ολυμπιακούς του Ρίο θα απομείνει κάποιος από αυτούς σε ενεργεία στις Εθνικές τους ομάδες και είναι πραγματικά ενδιαφέρον να δούμε τι μας επιφυλάσει το άμεσο και μακροπρόθεσμο μέλλον για το διεθνές μπάσκετ.


Οι Ισπανοί


Μετά τους Ολυμπιακούς του Ρίο η λογική , και η ανθρώπινη βιολογία, λένε ότι Pau Gasol-Navarro-Calderon-Felipe Reyes τέλος για τους ‘’φούριας ρόχας’’. Τι έχουν λοιπόν τα Ισπανά να μας παρουσιάσουν σε κάθε θέση της πεντάδας ;

Guards

Για το παρόν η Ισπανία έχει τους 2 Sergio της Ρεάλ , τον Rodriguez(30 ετών) και τον Llull (29),και τον Pau Ribas (29) της Μπάρτσα που τράβηξαν όλο το κουπί στο backcourt στο Ευρωμπάσκετ του καλοκαιριού και έχουν λογικά 2-3 ‘’καλά’’ ακόμη χρόνια. Η βάση όμως στον άσο τόσο στο παρόν όσο και στο άμεσο μέλλον για τους Ισπανούς, και ειδικά μόλις αρχίσουν να κατεβαίνουν … τον λόφο οι 2 Sergio, είναι φυσικά ο Ricky Rubio (26) που αν μείνει υγιής θα δούμε το peak του την επόμενη τετραετία. Πίσω από αυτούς υπάρχει ο Guillem Vives (23,193) της Valencia, (ψηλός και ‘’μακρύς’’ για PG,καλός πασέρ & οργανωτής, υποφερτός στο σουτ και για το ευρωπαϊκό επίπεδο καλός αθλητής ), που ήταν ήδη στην δωδεκάδα των Ισπανών στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ και θα είναι λογικά ο δεύτερος point guard των Ισπανών , μετά τον Rubio, στην ‘’επόμενη μέρα’’ της Εθνικής τους.

Στην ‘’επετηρίδα’’ ακολουθούν (στις ηλικίες 16-22 ετών, φοιτηταριό και λυκειόπαιδα δηλαδής) ο κοκκινομούρης (θα ήταν σίγουρα ο αγαπημένος μπασκετμπολίστας του Tom Robbins αν του άρεσε το μπάσκετ) Alberto Diaz (22,187) της Unicaja (πολύ καλός αμυντικός και οργανωτής αλλά μέτριος σουτέρ και ένα ‘’κλικ’’ κάτω αθλητικά και σε size από τον Vives), και o Andres Rico (19,190) προϊόν των ακαδημιών της Ρεάλ και νυν της Gipuzkoa στην ACB (παρόμοιος παίκτης με τον Diaz). Υπάρχουν ακόμη ο Francisco Alonso (20,190 του NC Greensboro στο NCAA) και ο Sergi Garcia (19,191 της Zaragoza) , δύο scoring first combo guards, όχι όμως elite αθλητές για το επόμενο επίπεδο (ο Alonso υστερεί σε length ενώ ο Garcia σε δύναμη). Ένας από αυτούς θα έχει λογικά τον ρόλο του τρίτου point guard στην Ισπανική Εθνική τα επόμενα χρόνια.

Wings

Rodolfo Fernandez τέλος. Η μέση του αντιπαθέστατου Ισπανού φαίνεται να τον προδίδει και δύσκολα θα τον ξαναδούμε στην Εθνική μετά τους Ολυμπιακούς (αν τα καταφέρει να παίξει στο Ρίο). Δεν τον βοηθά και η ηλικία του πια (31 ετών). Μετά από δαύτον ο καλύτερος που έχουν οι Ισπανοί είναι ο Alex Abrines (23,198) της Barca. Ψηλός για πλάγιος, σούπερ σουτέρ, έχει βάλει και λίγο … κρέας πάνω του επιτέλους. Για να τον πλαισιώσουν στο άμεσο μέλλον οι Ίβηρες διαθέτουν τον Marc Garcia (20,197) της Barca, τον Alberto Abalde (21,200) και τον Xabi Lopez (19,197) της Badalona, και τον Santi Yusta (19,200) της Obradoiro. Σχεδόν κόπια του Abrines ο Garcia , με πιο μεγάλο wingspan όμως και υπερβολικά streaky shooter, ενώ ο Abalde είναι πιο ψηλός και δυνατός από τους Abrines-Marc Garcia αλλά αρκετά χειρότερος στο σουτ. Ο Xabi Lopez είναι ο καλύτερος πασέρ από όλους τους παραπάνω και πραγματικά ψυχωμένος στα ‘’μεγάλα’’ παιχνίδια. Τέλος ο Yusta είναι αρκετά αθλητικός, ψηλός, καλός αμυντικός, υστερεί λίγο στο σουτ αλλά είναι το πιο ‘’καθαρό’’ small forward που έχουν οι Ισπανοί. Να αναφέρω τέλος και τον Jonathan Barreiro (19,202) της Real που μπορεί να βρει ρόλο σαν σπεσιαλίστας ‘’τρίποντος’’ στο μέλλον στην Εθνική Ισπανίας.

Τα σπουδαιότερα prospects όμως που έχουν οι Ίβηρες στους πλάγιους είναι δύο 17ρηδες, ο Acoydan ‘’Lang’’ McCarthy της Ρεάλ και ο Miguel Gonzalez της Valladolid. O έγχρωμος σχεδόν δίμετρος από τα Κανάρια Νησιά πιτσιρίκος αθλητικά είναι ‘’NBA υλικό’’. Ψηλός, μακρυχέρης, εξαιρετικός στο transition game και ένας από τους καλύτερους αμυντικούς που έχω δει τα τελευταία χρόνια στις μικρές διοργανώσεις της FIBA. Μπορεί να παίξει και στις 3 θέσεις της περιφέρειας καθώς και ο χειρισμός και η πάσα του είναι σε καλό επίπεδο. Εκεί που υστερεί είναι στο σουτ και φυσικά χρειάζεται να bulkαρει για το επόμενο επίπεδο. O Gonzalez στο περσινό Ευρωμπάσκετ U16 της Λιθουανίας ήταν ο βασικός λόγος που είδα αρκετά από τα παιχνίδια των Ισπανών. Δίμετρος, πολύ καλός στην πάσα και στο τρίποντο, με wingspan … πτερόσαυρου αλλά υπερβολικά αδύνατος ακόμη. Εάν τούτος δουλέψει στο γυμναστήριο, μαζί με τον McCarthy θα έχουν καπαρωμένες τις θέσεις 2-3 στο ρόστερ των Ισπανών την επόμενη δεκαετία.

Forwards & Centers

Μετά τους Ολυμπιακούς του Ρίο φυσιολογικά δεν θα ξαναέχουμε απέναντι μας Pau-Reyes. Για τις 2 θέσεις των ψηλών θα βλέπουμε πιστεύω τον Mirotic (25) σε μόνιμη βάση έναντι του Ibaka (27) , για την μια θέση του ‘’νατουραλιζέ’’ στο ‘’4’’ και όσο αντέξει ακόμη τον Marc (στα 31 του χρόνια πια) στο ‘’5’’. Πίσω από τον Mirotic υπάρχουν για το παρόν οι Victor Claver (28) και Pablo Aguilar (27) που θα έχουν φυσιολογικά τον ρόλο του δεύτερου power forward. Μετά από αυτούς οι Ισπανοί έχουν τον Dani Diez (23,203) της Unicaja (αληθινός σταρ στο Youth Level της FIBA που έπαιζε σαν τεσσαροπεντάρι, αλλά όχι εξίσου καλός σαν combo forward στα ‘’σαλόνια’’ της Ευρωλίγκας), τον Juancho Hernangomez (21,203) της Estudiantes (ο μικρός αδελφός του Willy της Ρεάλ, αλλά τελείως διαφορετικός σαν παίκτης καθώς είναι ένας αθλητικός combo forward με αξιοπρεπές τρίποντο). Για το πιο … μακρινό μέλλον οι Ισπανοί διαθέτουν τους 2 Martinez της Barca, τον Eric (18,205) και τον Sergi (17,200). Σαφώς με μεγαλύτερο ταβάνι ο Eric (αθλητικός,μακρύς και καλός spot shooter ενώ μπορεί να παίξει και στο ‘’3’’) ενώ ο Sergi είναι παρόμοιος με τον Dani Diez (σταρ στις μικρές ηλικίες λόγω δύναμης και του εξαιρετικού post παιχνιδιού του, αλλά κακός σουτέρ και χωρίς ταχύτητα για το 3 και κοντός για το 4 στο επόμενο επίπεδο).

Για το ‘’5’’ μετά τον τρισμέγιστο Marc, τον ρόλο του back-up center θα έχει ο Willy Hernangomez (22,208) της Ρεάλ που πιστεύω ότι θα συνεχίσουμε να τον βλέπουμε σταθερά στο ρόστερ τα επόμενα χρόνια. Old school πεντάρι, εξαιρετικός στο ζωγραφιστό επιθετικά αλλά φυσικά ευάλωτος στο pick n roll αμυντικά. Μετά τον Hernangomez (αλήθεια έχει υπάρξει Εθνική Ισπανίας τα τελευταία 30 χρόνια χωρίς αδέλφια στο roster) ακολουθεί μια στρατιά … ΜΑΠ που ένας από αυτούς θα αλληλοσυμπληρώνεται μαζί του στο ‘’5’’. Αυτοί είναι ο Yankuba Sima (20,207) του St.John’s (παιδί Αφρικανών μεταναστών και γεννημένος στην Girona άρα δεν πιάνει θέση ‘’Ισπανοποιημένου’’ ,αθλητής και rim protector από το πάνω-πάνω ράφι, αλλά ‘’μυρωδιάς’’ επιθετικά, το προσπαθεί πάντως να φτιάξει σουτάκι για μπορεί να παίζει και στο ‘’4’’), ο ‘’Ισπανοποιημένος’’ Σενεγαλέζος Ilimane Diop (21,210) της Baskonia (από τα μεγαλύτερα wingspan που έχω δει,ταχύς, εξαιρετικός αμυντικός ψηλά και στο pick n roll αλλά ‘’κλαράκι’’ σωματικά και με μικρή σχέση με τα βασικά του αθλήματος), ο Sebastian Saiz (20,203) του Mississippi στο NCAA (ένας κοντός center που παίζει στο ‘’κόκκινο’’ με τρομερή ενέργεια, λιγάκι ‘’σκούρος’’ για ‘’καθαρός’’ Ισπανός , αλλά παρόλο το ψάξιμο δεν έχω βρει αν έχει κάποιον από τους 2 γονείς μη Ισπανό) και το ‘’φαινόμενο’’ Usman Garuba (14,202) της Real (γεννημένος στην Μαδρίτη από γονείς Αφρικανούς μετανάστες, αλλά μάλλον όχι το 2002 όπως λένε τα χαρτιά, ένα ‘’manchild’’ στο επίπεδο του U16).

Γνώμη

Για την επόμενη μέρα θα στηριχθούν λογικά οι ‘’αχώνευτοι’’ στο δίδυμο Ricky Rubio-Mirotic που θα είναι οι ‘’σταρ’’ της ομάδας ενώ θα τους συμπληρώνουν οι Marc Garcia-Abrines στα δυαροτριάρα και οι Hernangomez-Yankuba Sima στο πέντε.

Μια πιθανή σύνθεση για τους επόμενους Ολυμπιακούς στο Τόκυο το 2020 θα είναι :

Ricky Rubio – Guillem Vives – Sergi Garcia
Marc Garcia – Xabi Lopez
Alex Abrines – Alberto Abalde
Nikola Mirotic – Juancho Hernangomez – Dani Diez
Yankuba Sima – Willy Hernangomez

και φυσικά αν αντέξει μέχρι τότες και κάποιος από τους 2 Sergiο ή ο Marc, ενώ στην συνέχεια στις αρχές της επόμενης δεκαετίας θα προστεθούν λογικά και οι McCarthy-Miguel Gonzalez-Eric Martinez.

Σίγουρα θα είναι ένα κλικ κάτω από την υπερομάδα που κυριάρχησε για μια δεκαετία και βάλε στις διοργανώσεις της FIBA αλλά θα παραμείνουν top. Παρακολουθώντας και τα παιχνίδια τους τα τελευταία χρόνια στις ‘’μικρές’’ διοργανώσεις τους βλέπω να παρουσιάζονται πιο physical σαν ομάδα τα επόμενα χρόνια , πιο ‘’τρεχαλατζίδικη’’ και σκληροί στην άμυνα και με μεγαλύτερη έμφαση στο τρίποντο, αλλά σίγουρα αρκετά χειρότεροι στο set παιχνίδι.

Top Prospects

1. Miguel Gonzalez (17,200 SF/SG)


2. Yankuba Sima (20,207 C/PF)


3. Acoydan McCarthy (17,198 SG/PG)


4. Marc Garcia (20,197 SG/SF)


5. Eric Martinez (18,205 PF/SF)

Τελειο!
Αν καποια στιγμη εχεις χρονο κανε κατι αντιστοιχο και για αλλες μεγαλες εθνικες ισως και για ελλαδα

Οι Γάλλοι


Η γραμμή παραγωγής στο , πολυαγαπημένο του σπουδαιότερου μπασκετοδημοσιογράφου που γνώρισε ποτές ο ταλαίπωρος τούτος πλανήτης, INSEP των Παρισίων καλά κρατεί. Τα Γαλλάκια χάρη στον συνδυασμό αθλητικών προσόντων που τους προσφέρουν οι Αφρογάλλοι τους παίκτες & οργανωμένης προσπάθειας μπας και μάθουν στους πιο υποσχόμενους 15χρόνους που έχουν κάθε χρονιά τα βασικά του αθλήματος, έφτασαν στο σημείο από σάκος του μποξ στα 80s και 90s για τις καλές ομάδες να είναι μετά τους Ισπανούς η πιο πετυχημένη Ευρωπαϊκή Εθνική τα τελευταία χρόνια. Όπως όμως για τους Ισπανούς και για τους Γάλλους (αν προκριθούν) οι Ολυμπιακοί του Ρίο είναι το τέλος μιας εποχής. Tony Parker (34 ετών) και Boris Diaw (επίσης 34) μαζί με τους Mickael Gelabale (33) και Florent Pietrus (35) μετά το φετινό καλοκαίρι λογικά μας … κουνάνε μαντίλι. Τι έχουν λοιπόν να έρχεται από πίσω σαν διάδοχη κατάσταση οι πουρκουάδες σε κάθε θέση ;

Guards

Με την απόσυρση του Τεπέ από την Εθνική Γαλλίας την θέση θα αναλάβουν – όπως στο Μουντομπάσκετ του 2014 – οι Thomas Heurtel (27) της Efes και Antoine Diot (27) της Valencia, δύο ‘’έτοιμοι’’ παίκτες στο peak τους που έχουν φυσιολογικά δικές τους τις 2 θέσεις για τις επόμενες μεγάλες διοργανώσεις στο ρόστερ των Γάλλων. Αλληλοσυμπληρώνονται και μια χάρα τούτοι οι δύο δημιουργώντας εξαιρετικό δίδυμο στην θέση ‘’1’’. Πίσω από τους Diot-Heurtel υπάρχει ο – προσωπικό favourite- Leo Westermann (24,197) της Limoges. Συνεχίζει να υστερεί σε ταχύτητα & σουτ , και ο σοβαρός τραυματισμός του στο γόνατο –ACL- πριν 2 χρόνια όταν έπαιζε στην Partizan τον πήγε πολύ πίσω , αλλά στα δικά μου μάτια είναι ο μόνος Ευρωπαίος point guard της νέας γενιάς που θα μπορούσε να ‘’γεμίσει’’ τα παπούτσια του καλύτερου Ευρωπαίου pure playmaker της προηούμενης δεκαετίας. Να γίνει ο νέος Παπαλουκάς δηλαδής. Για πιο …. μελλοντική χρήση στην θέση ‘’1’’ οι Γάλλοι έχουν τον Boris Diallo (22,194) της Antibes (πολύ αθλητικός, εξαιρετικός αμυντικός, καλούτσικος πασέρ αλλά από χειρισμό-σουτ λίγα πράγματα) και τον Frank Ntilikina (18,193) της Strasbourg (το καλύτερο prospect στην θέση ‘’1’’ σε όλο τον κόσμο πλην Αμερικανών, ένας παίκτης με εξαιρετικά αθλητικά προσόντα, τεράστιο wingspan , φοβερό αμυντικό potential, το πόσο καλός θα γίνει θα εξαρτηθεί από το πόσο θα αναπτύξει τα playmaking abilities και το σουτ – που είναι σε καλούτσικο επίπεδο τώρα – και από το πόσο θα bulkαρει). Γεννημένος στο Βέλγιο από γονείς μετανάστες από την πολύπαθη Ρούαντα o Ntilikina , δεν νομίζω ότι θα τον δούμε και πολύ στα μέρη μας.

Wings

Εδώ λογικά για το άμεσο μέλλον δεν θα αλλάξουν και πολλά πράγματα. Οι Nando De Colo (29) και Nicolas Batum (28) είναι στο peak τους και έχουν ακόμη 3-4 ‘’καλά’’ χρόνια μπροστά τους. Πίσω τους στο ρόλο που έχει ήδη στην Εθνική υπάρχει ο Evan Fournier (24) , που όσο κατεβαίνουν … τον λόφο οι DeColo-Batum τόσο θα αυξάνονται οι δικές του αρμοδιότητες. Εδώ θα χρειαστούν οι Γάλλοι έναν παίκτη να αντικαταστήσει τον Gelabale (33). Πρώτος στην ‘’επετηρίδα’’ είναι ο Axel Toupane (24,197) που έκανε το ξεπέταγμα του πέρσι με την Strasbourg και φέτος παίζει στην ‘’θυγατρική’’ των Raptors στην D-League (αθλητικό δυαροτριάρο με καλούτσικο σουτ, γιος του Jean-Aime Toupane που είναι ο coach του INSEP και της U20 των Γάλλων) καθώς οι Edwin Jackson (27) και Fabien Causeur (29) με τον Fournier παρόντα δεν πολυχωράνε. Ακολουθούν οι Timothe Luwawu (21,197) της Mega Leks (το καλύτερο prospect των Γάλλων στους πλάγιους, λογικά θα τον τσιμπήσει κάποια ομάδα στο φετινό draft καθώς έχει αθλητικά προσόντα για την άλλη όχθη του Ατλαντικού) , ο Axel Bouteille (21,201) της Chalon (παρόμοιος με τον Luwawu παίκτης, πιο ‘’έτοιμος’’ και πλήρης αλλά με σαφώς μικρότερο upside) και ο Isaia Cordinier (20,196) της Denain στην ProB (ο πιο fun to watch παίκτης κάτω των 20 σε όλας τας Ευρώπας, λευκός, με αθλητικά προσόντα Marko Milic και αξιοπρεπές τρίποντο, αλλά με μυαλό … παιδιού και τεχνική … νηπίου). Και οι τρεις τους παρόμοιοι ‘’3&D’’ δίμετροι πλάγιοι με τον Luwawu να ξεχωρίζει.

Σε επίπεδο prospect έχουν επίσης πολύ αξιόλογους παίκτες τα Γαλλάκια. Δύο από αυτούς τους είδαμε στον Βόλο πέρσι στο U18 (η πιο ταλαντούχα & ‘’αμερικάνικη’’ ομάδα του Ευρωμπάσκετ η Γαλλία, αλλά τους καθάρισε σαν αυγό το Ευρωπαϊκό μπάσκετ των δικών μας) τους Luc Loubaki (19,190) της Orleans (αμυντικός σπεσιαλίστας με τρίποντο, αλλά κοντός για το ‘’2’’) και ο Bathiste Tchouaffe (18,195) του INSEP (ο λιγότερο αθλητικός από όλους τους παραπάνω, αλλά εξαιρετικός σουτέρ και συγκρότημένος, καθαρά παίκτης με προοπτική Ευρωλίγκας). Τέλος υπάρχουν ο πολυδιαφημισμένος Jaylen Hoard (17,203) του INSEP (τεσσάρι στο εφηβικό επίπεδο, με αρχετυπικό μέγεθος-αθλητικότητα για small forward στο επόμενο επίπεδο. Οι Αμερικανοί τον θεωρούν ταλέντο επιπέδου lottery pick , εγώ ένα μέτριο κακέκτυπο του Nicolas Batum, λίγο πιο ‘’big’’) και ο Sekou Doumbouya (16,202) επίσης του INSEP (τρομερός αθλητής με τεράστιο wingspan και σουτάκι ήδη από τα 15 του χρόνια, το πιο ενδιαφέρον prospect στους 2000ρους στην Ευρώπη). Θα δούμε και εάν επανέλθει ο εδώ και ένα χρόνο τραυματίας Yves Pons (17,196) του INSEP (αληθινό μαντρόσκυλο στην άμυνα, με δύναμη και σώμα 25ρη αλλά κάπως κοντός για τριάρι και τελείως raw τεχνικά & άσουτος).

Forwards & Centers

Στα νιάτα μου αγαπημένος μου παίκτης δεν ήταν εκεί γύρω στα τέλη των 80s – αρχές 90s ένας εκ των Magic-Bird-Jordan ή κάποιος από τους supercenters, αλλά ο τιτανοτεράστιος (μεταφορικά και κυριολεκτικά) Mark Eaton των Jazz. Δεν πίστευα ότι θα ξαναβλέπαμε center με τέτοιο αμυντικό impact , αλλά ο Rudy Bourgarel (ένας ρολίστας sevenfooter της Γαλλικής Εθνικής στα 80s από την Γουαδελούπη) πήρε … μια πολύ σωστή απόφαση μια μέρα του μακρινού 1991 και εγένετω Rudy Gobert. Ο πτερόσαυρος με το wingspan των 240 εκατοστών και το standing reach των 290 εκατοστών είναι φυσικά ο απόλυτος αμυντικός center του σήμερα , και εάν στο ΝΒΑ οι περιφερειακοί έπαιζαν αντρίκια όπως στα 80s και 90s μπουκάρωντας στα ίσια απέναντι στα θεριά χωρίς τόσο pick n roll και τριποντάκια θα έσπαγε σίγουρα το ρεκόρ του Mark Eaton με τα 5.56 block μέσο όρο σε μια σεζόν.

Με δαύτον οι Γάλλοι , αν μείνει υγιής , έχουν μια πραγματική ‘’κολώνα’’ για την Εθνική τους μέχρι τα μέσα της επόμενης δεκαετίας. Για back up του Gobert στο παρόν και στο άμεσο μέλλον , η γνώμη μου είναι ότι Noah (31) και Ajinca (28) δεν θα ξανακατέβουν ποτέ καλοκαιριάτικα με την Εθνική, υπάρχει ο στάσιμος Kevin Seraphin (27) που μπορεί να πάρει ένα ρόλο Σχορτσανίτη στην Γαλλική Εθνική καθώς επιθετικά το ψιλοέχει. Πιο πιθανό πάντως να του φάει μόνιμα την θέση ο παρόμοιος του Mam Jaiteh (22,206) της Nanterre (καλός επιθετικός και ριμπάουντερ, κάτω του μετρίου rim protector λόγω του μικρού του wingspan). Το μεγάλο prospect των Γάλλων στο ‘’5’’ είναι πάντως ο Jonathan Jeanne (19,212) της LeMans (μακρύς, γρήγορος, με πολύ καλό άλμα, αξιοπρεπές σουτάκι αλλά εξαιρετικά αδύναμος και με μηδέν post παιχνίδι).

Στο ‘’4’’ μας αποχαιρετούν οι Diaw (34) και Pietrus (35) μετά το φετινό καλοκαίρι. Την θέση τους θα πάρουν λογικά οι Lauvergne (25) και Tillie (29) παίζοντας στην ‘’φυσική’’ τους θέση , παίρνοντας χρόνο και στο πέντε , μαζί με τον αδικημένο Adrien Moerman (29,203) της Banvit. Μετά από αυτούς οι Γάλλοι έχουν πολύ καλούς παίκτες να έρχονται. Έχασαν τον Livio Jean-Charles (23,203) που διέλυσε το γόνατο του στο U20 του 2013 αμέσως μετά την επιλογή του στον 1ο γύρο του draft από τους Spurs και δεν επανήλθε στα ίδια επίπεδα αθλητικότητας (ρολίστας στην Villeurbanne φέτος και όρισμος του tweener), ενώ κινδυνεύουν να πάθουν το ίδιο με τον Damien Inglis (21,204) των Bucks (πολύ δυνατός και αθλητικός, point forward στις μικρές διοργανώσεις της FIBA, εδώ θα ήταν σούπερ σαν power forward αλλά tweener για το NBA καθώς από σουτ λίγα πράγματα, κυρίως πληρώνει τον σοβαρό του περσινό τραυματισμό και το ότι έχει τον Γιάννη και τον Jabari Parker μπροστά του). Αν αλλάξει σύντομα ομάδα μπορεί να γίνει μια πιο αθλητική και ‘’αμπάσκετη’’ version του θεούλη Boris Diaw.

Οι Γάλλοι έχουν σε επίπεδο prospects τους Petr Cornelie (21,210) της LeMans (σπουδαία mobility και ταχύτητα,καλός σουτέρ αλλά αδύναμος) , Alpha Kaba (20,206) της Mega Leks (αθλητικό F/C με σουτάκι και αυτός θα είναι πιθανά στο φετινό draft), Stephane Gombauld (19,204) της Villeurbanne (πεντάρι στο U16, κάθε χρόνο γίνεται και πιο … τεσσάρι βελτιώνοντας το σουτ του αλλά ακόμη αρκετά αδύναμος) , Killian Tillie (18,204) του Gonzaga από του χρόνου (με ελατήρια στα πόδια, ο μικρός αδελφός του Kim της Baskonia, MVP του U16 του 2014,άσουτος ακόμη πάντως) και τον Mathis Dossou Yovo (16,202) του INSEP (θα τον δούμε στο φετινό U16, για την ηλικία του πολύ αθλητικός και δυνατός).

Γνώμη

Το φαβορί στο Ευρωμπάσκετ του χρόνου και η πιο δυνατή ομάδα στην Ευρώπη για την επόμενη τετραετία. Θα χάσουν σε ‘’μπασκετοσύνη’’ και προσωπικότητα με την αποχώρηση Parker-Diaw αλλά οι DeColo-Batum-Gobert δείχνουν αρκετοί να τους κρατήσουν σε elite επίπεδο. Έχουν σπουδαίο βάθος σαν ομάδα με 3-4 παίκτες σε κάθε θέση ικανούς να σταθούν στο top επίπεδο τόσο στο παρόν όσο και για το μέλλον (εδώ ο καημένος ο Fournier θα είναι ρολίστας για 2-3 ακόμη χρόνια). Με τον Gobert υγιή είναι με διαφορά η πιο καλή αμυντικά ομάδα στον κόσμο πλην Αμερικανών.

Στην μεθεπόμενη version της Γαλλικής Εθνικής θα δούμε πιθανά μια ομάδα με τους Ntilikina-Luwawu/Tchouaffe-Doumbouya/Hoard-Inglis/Tillie-Jeanne και τους Gobert-Fournier-Westermann από τις αρχές της δεκαετίας του 2020 και μετά. Εδώ πιστεύω ότι θα υποχωρήσουν ένα κλικ σε δυναμικότητα οι Γάλλοι , καθώς η ‘’nouvelle vague’’ τους είναι οι πιο καλοί αθλητές της Ευρώπης αλλά δεν βλέπω κάποιον να φτάνει στο επίπεδο του Batum. Θα παραμείνουν πάντως όπως και στα Ευρωμπάσκετ των γενιών 1994-1999 μια από τις υπολογίσιμες ομάδες για μετάλλιο σε κάθε διοργάνωση.

Top Prospects

1. Frank Ntilikina


2. Jonathan Jeanne


3. Damien Inglis


4. Timothe Luwawu


5. Sekou Doumbouya

Οι Λιθουανοί


Μετά την σταδιακή αποχώρηση νομοτελειακά της μεγάλης τριάδας Saras-Macijauskas-Siskauskas και λόγω … βαριεστημάρας & τραυματισμών του παίκτη που υποτίθεται θα ήταν ο star των Λιθουανών στη δεκαετία που διανύουμε, ελπίζω να κουρεύτηκε τουλάχιστον ο Kleiza, θα περίμενε κάποιος τους Λιθουανούς να μην πετυχαίνουν τίποτα περισσότερο από καμία είσοδο σε οκτάδα την τελευταία τριετία. Αμ δε. Ο .. υπναράς Kazlauskas τους άλλαξε στυλ όμως και δέρνοντας όποιον έβρισκαν στον δρόμο τους έφτασαν ανέλπιστα σε 2 τελικούς Ευρωμπάσκετ και έναν μικρό τελικό Μουντομπάσκετ την τελευταία τριετία. Επειδή όμως φτάνει σιγά-σιγά το πλήρωμα του χρόνου και για τους Kalnietis(30)-Seibutis(31)-Maciulis(31)-Jankunas(32) που λογικά θα παίξουν στους φετινούς Ολυμπιακούς , μάλλον και στο Ευρωμπάσκετ του 2017 αλλά το Μουντομπάσκετ και οι Ολυμπιακοί της διετίας 19-20 μοιάζουν πολύ μακρινοί για αυτούς, επομένως ειδικά στην περιφέρεια, τα ψηλά παιδιά από την Βαλτική θα χρειαστούν καινούργιο supporting cast για τον Valanciunas.

Guards

Μετά τον Mantas λιγάκι το χάος….
Είχαν πολλά ενδιαφέροντα prospects στις γενιές 1988-1993, αλλά κανείς από αυτούς δεν δείχνει ότι είναι ή ότι θα φτάσει στο επίπεδο να αναλάβει τον ρόλο του βασικού point guard μόλις τους τελειώσει ο Kalnietis. Δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο ότι έπαιζε τριανταπεντάλεπτα στο Ευρωμπάσκετ του καλοκαιριού. Πίσω του υπάρχουν οι δύο 89ρηδες που ποτέ δεν εξελίχθηκαν όπως θα περιμέναμε, ο Zygimantas Janavicius της Lietuvos Rytas (ψηλός με playmaking abilities αλλά δεν έφτιαξε ποτέ το σουτ του, τα τελευταία δύο χρόνια κόπηκε την τελευταία στιγμή από την δωδεκάδα) και ο Sarunas Vasiliauskas της Vytautas (scoring guard με πολύ καλό σουτ αλλά κοντός και αδύναμος, στο ρόστερ στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας). Μετά από αυτούς ακολουθούν ηλικιακά ο Augustas Peciukevicius (25,191) της Burgos στην LEB Gold (αυτός με τις λιγότερες αδυναμίες κατά την γνώμη μου από τους ‘’διαδόχους’’ του Kalnietis), ο Vytenis Cizauskas (24,187) της Crailsheim στην γερμανική BBL (ο αρχηγός της χρυσής φουρνιάς των 1992ρηδων Λιθουανών με 4 χρυσά μετάλλια στα U16-U18-U19-U20, πολύ δυνατός και ‘’ψυχή’’ αλλά μέτριος σουτέρ και τεχνικά), ο Vaidas Kariniauskas (23,198) που έχει ‘’ξεπέσει’’ φέτος στην δική μας Α2 με την Κύμη (ψηλός, καλός στην ‘’μπούκα’’ και πασέρ, αλλά κακός σουτέρ και πάσχει στο decision making) και ο Lukas Lekavicius (22,180) της Zalgiris (είχε τον ρόλο του back up στο Ευρωμπάσκετ πέρσι, ταχύς, σοβαρός, άριστος σουτέρ αλλά πραγματικά μικροσκοπικός).

Στην θέση ‘’1’’ χρησιμοποιείται στην Λιθουανική Εθνική και ο combo guard Adas Juskevicius (27,193) της Lietuvos Rytas (είχε τον ρόλο του βασικού στο Μουντομπάσκετ που έλειψε ο Kalnietis) , ενώ πήγε να δοκιμάσει το ίδιο και o γνωστός μας Martynas Gecevicius (28) αλλά φυσικά δεν …

Το ‘’μεγάλο’’ prospect για τους Λιθουανούς στην θέση ‘’1’’ είναι ο Arnas Velicka (17,192) της Zalgiris. Παίκτης που μου θυμίζει προσωπικά αρκετά τον Kalnietis. Εξαιρετικό ‘’μέγεθος’’ για point guard, ηγέτης, καλός αμυντικός και πασέρ. Υστερεί αρκετά όμως στο σουτ (μετά βίας ξεπερνά το 50% ακόμα και στις βολές). Αν φτιάξει το σουτ του θα είναι χαλαρά ένας από τους 4-5 καλύτερους στην θέση του στην Ευρώπη την επόμενη δεκαετία.

Wings

Για το παρόν όσο αντέξουν φυσικά οι Seibutis-Maciulis. Ο Pocius (30) λόγω των τραυματισμών μας … τελείωσε, ο Gecevicius γυμνάστηκε στην καριέρα του όσο εγώ στο στρατό και από άμυνα όσο αμύνομαι και εγώ απέναντι σε κάνα γυράκι, ενώ και ο Milaknis είναι 30 ετών και μονοδιάστατος. Ο καλύτερος πίσω τους είναι ο Deividas Gailius (28,200) της Lietuvos Rytas, πολύ αδικημένος πιστεύω από τον ρόλο του στο rotation των Λιθουανών. Έχουν πάντως παίκτες να τους αντικαταστήσουν οι Λιθουανοί στο άμεσο μέλλον. Εγώ ξεχωρίζω τον Edgaras Ulanovas (24,200) της Zalgiris (αριστερόχειρας, αθλητικός, με μεγάλο wingspan, μπορεί να ποστάρει, να σουτάρει , μόνο λίγο δύναμη παραπάνω του λείπει κατά την γνώμη μου). Λογικά ο επόμενος βασικός small forward των Λιθουανών. Από την ‘’μεγάλη’’ γενιά των 1992ρηδων θα αναφέρω άλλους δύο παίκτες έναν overachiever και έναν underachiever. Μαζί με τους Cizauskas-Ulanovas ο Dovydas Redykas (24,195) ήταν οι ‘’βοηθοί’’ του Valanciunas στις μικρές διοργανώσεις της FIBA. Όπως όμως και ο Cizauskas δεν μπόρεσε να ‘’μεταφράσει’’ το παιχνίδι του στο επόμενο επίπεδο. Combo guard που αφού απέτυχε να βρει ρόλο στην Lietuvos Rytas ‘’βολοδέρνει’’ εδώ και μια τριετία σε μέτριες Λιθουανικές και Λετονικές ομάδες. Αντίθετα ο Rokas Giedraitis (24,198) ‘’σκούπιζε’’ τον πάγκο στην ομάδα των 1992ρηδων. Πέρσι έκανε breakout season με την Siauliai (πρώτος σκόρερ του Λιθουανικού πρωταθλήματος) και φέτος τον τσίμπησε φυσιολογικά η Lietuvos Rytas. Τριαρόδυαρο, αθλητικός, fun to watch παίκτης, θέλει βελτίωση στον χειρισμό και λιγάκι στο σουτ.

Σε ηλικίες … φοιτηταριού και κάτω οι Λιθουανοί έχουν πραγματικά elite prospects. Τον Marius Grigonis (22,198) της Manresa τον είχα είδα live στο Ευρωμπάσκετ U20 του Ηρακλείου. Ίσως ο καλύτερος slasher στους Ευρωπαίους κάτω των 22 ετών, βελτιώνει κάθε χρόνο το σουτ που ήταν η βασική του αδυναμία. Λογικά θα τον δούμε πολύ σύντομα στην μεγάλη Εθνική των Λιθουανών. Αντίθετα ο ‘’διόσκουρος’’ του 1994ρης Tomas Dimsa (195) των Fraport Skyliners (παραμένει μονοδιάστατος σουτέρης) και ο Edvinas Seskus (21,190) της Lietuvos Rytas (‘’φαινόμενο’’ στο επίπεδο παίδων, τραυματίστηκε όμως σοβαρά και έχασε πολύ από την σπουδαία αθλητικότητα του, ενώ είναι και λίγο κοντός για wing) δείχνουν να ‘’χάνουν το τρένο’’ όπως και ο Redikas. Ακολουθούν ηλικιακά ο Martynas Varnas (19,196) της Zalgiris που τον είδαμε στο περσινό Ευρωμπάσκετ U18 του Βόλου (αθλητικός combo guard με καλό τρίποντο, χρειάζεται λίγο βελτίωση στον χειρισμό και παραπάνω δύναμη), και ο Arnoldas Kulboka (18,205) της Baunach (‘’θυγατρική’’ της Bamberg) ένα τριαροδύαρο με elite μέγεθος για την θέση, αθλητικότητα και καλό τρίποντο. Προσωπικά τον πιστεύω πάρα πολύ αρκεί να bulkαρει αφού είναι πολύ αδύναμος.

Forwards & Centers

O Linas μας αποχαίρετησε, ο φιλότιμος Jankunas είναι στα 32 άρα το πιο πιθανό για το άμεσο μέλλον είναι να βλέπουμε σχήματα με τον Mindaugas Kuzminskas στο ‘’4’’ αλα Stombergas ή ‘’δίδυμους πύργους’’ με τον Motiejunas (αν αντέξει η μέση του που δεν το βλέπω) σαν power forward. Καθαρός power forward έτοιμος να παίξει άμεσα στην Λιθουανική Εθνική δεν υπάρχει.

Σε επίπεδο prospects οι Λιθουανοί έχουν 2 πολλά υποσχόμενους combo forwards , τον Tadas Sedekerskis (18,205) της Baskonia – παίζει δανεικός στην Huesca στην LEB Gold – και τον Tomas Balciunas (16,200) της Real. O Sedekerskis από άποψη ‘’μεγέθους’’ και αθλητικότητας είναι ΝΒΑ υλικό. Πρέπει να βελτιώσει όμως κατά πολύ το σουτ του. Ο Balciunas είναι μια κόπια σωματικά και ‘’φατσικά’’ του Jonas Maciulis. Τρομερά δυνατός για την ηλικία του , έχει σουτάκι αλλά όχι το ύψος και το wingspan για να θεωρηθεί elite ταλέντο. Υπάρχει επίσης ο Grantas Vasiliauskas (17,202) της Lietuvos Rytas, σταρ σαν τεσσάρι στο U16 αλλά tweener για το επόμενο επίπεδο.

Στο πέντε δεσπόζει φυσικά ο Jonas Valanciunas (24). Για την επόμενη δεκαετία το σημείο αναφοράς των Λιθουανών. Από πίσω του υπάρχουν ο Donatas Motiejunas (26) τόσο για το ‘’4’’ όσο και για το ‘’5’’, καθώς ο Kavaliauskas (32) και ο Javtokas (36) – επιτέλους ! – μετά τους Ολυμπιακούς δύσκολα θα συνεχίσουν.

Ηλικιακά μετά τους Valanciunas-Motiejunas οι Λιθουανοί έχουν τον Arturas Gudaitis (23,208) της Lietuvos Rytas (καλός επιθετικός, αθλητικός & δυνατός, καλούτσικος στην άμυνα, άρχισε όμως το μπάσκετ στα 14 καθώς τον εγκατέλειψαν μωρό οι γονείς του και μεγάλωσε δύσκολα), τον Egidijus Mockevicius (24,208) του Evansville (δυνατός, καλός στο ζωγραφιστό,καλός ριμπάουντερ,αλλά όχι ιδιαίτερα αθλητικός) και τον Laimonas Chatkevicius (23,210) του South Carolina (stretch πεντάρι με σουτάκι, αλλά από άμυνα-ριμπάουντ λίγα πράγματα). Αυτοί οι 3 λογικά θα έχουν έναν ρόλο back up πενταριού στην Λιθουανική Εθνική τα επόμενα χρόνια.

Στα τεσσαροπεντάρια στις πιο μικρές ηλικίες οι Λιθουανοί έχουν τον Domas Sabonis (20,207) του Gonzaga , τον Laurynas Birutis (19,214) της Zalgiris, τον Martynas Echodas (19,204) της Zalgiris και τον Rokas Gadiliauskas (18,208) της Gran Canaria. Ο Sabonis, που ήταν πέρσι στο Ευρωμπάσκετ, είναι σούπερ επιθετικός και ριμπάουντερ από τους καλύτερους στο NCAA, αλλά πρέπει οπωσδήποτε να φτιάξει το μέτριο μακρινό του σουτ καθώς το μικρό του ύψος και wingspan δεν βλέπω να του επιτρέψουν να παίξει σαν ‘’5’’ στο ΝΒΑ. Ο Birutis έχει βελτιωθεί τρομερά τα 2 τελευταία χρόνια. Καλός επιθετικός, πολύ ψηλός και ‘’μακρύς’’, με πολύ καλή τεχνική αλλά πολύ-πολύ αδύναμος ακόμη. Ο Echodas είναι ένα πολύ δυνατό και αθλητικό κοντό πεντάρι, που προσπαθεί σιγά-σιγά να βελτιώσει την τεχνική και το σουτ του για να παίξει στο ‘’4’’ στο επόμενο. Αν τα καταφέρει μπορεί να γίνει ένας παίκτης επιπέδου Jankunas. Τέλος o Gadiliauskas είναι ψηλός, με μεγάλο wingspan, καλός αμυντικός ψηλά και ριμπάουντερ αλλά αδύναμος ακόμη και επιθετικά λίγα πράγματα.

Γνώμη

Μέχρι πότε θα ξεπερνούν τον εαυτό τους ;

Στις επόμενες 1-2 διοργανώσεις θα δούμε λογικά την ίδια πάνω-κάτω ομάδα των τελευταίων 3 ετών. Στην επόμενη version της Λιθουανικής ομάδας θα έχουμε τους Valanciunas/Motiejunas/Sabonis/Kuzminskas στην frontline που θα τραβάνε … όλο το κουπί , τους Ulanovas/Giedraitis/Grigonis στους πλάγιους και μια μεγάλη τρύπα στον άσο. Το πιο πιθανό είναι μην έχουν μεγάλη τύχη την διετία 2019-2020 σε Μουντομπάσκετ και Ολυμπιακούς.

Για το πιο μακρινό μέλλον όμως, αν κρατηθεί ο Valanciunas σε καλή κατάσταση και ο μικρός Sabas εξελιχθεί σε top τεσσάρι, με την προσθήκη των Velicka/Varnas/Kulboka/Sedekerskis/Birutis πολύ πιθανά να έχουμε την επόμενη μεγάλη version της Λιθουανικής ομάδας την δεκαετία του 2020.

Top Prospects

1. Domas Sabonis


2. Tadas Sedekerskis


3. Martynas Varnas


4. Arnas Velicka


5. Laurynas Birutis

Κάνεις καταπληκτική και επαγγελματική δουλειά, δεν χρειάζεται καν να το πω
Θα ήθελα μόνο να σε παρακαλέσω αν είναι δυνατόν να χρησιμοποιείς μικρότερες εικόνες, χάνεται η ουσία των ποστ σου χωρίς να υπάρχει λόγος, συν τα όποια τεχνικά προβλήματα μπορούν να δημιουργούνται σε κάποιους με κακή σύνδεση/browser...

+1 !

Οι Σέρβοι




Το δεύτερο μεγαλύτερο powerhouse των ‘’μικρών’’ διοργανώσεων της FIBA μετά τους Ισπανούς. Κάθε μα κάθε γενιά τους κατακτά τουλάχιστον ένα μετάλλιο σε κάποιο Ευρωμπάσκετ (U16-U18-U20) ή Μουντομπάσκετ (U17-U19) την τελευταία δεκαετία.Το βασικό πλεονέκτημα των Σέρβων είναι το τεράστιο βάθος που έχουν σε κάθε φουρνιά τους και τους επιτρέπει να είναι ανταγωνιστικοί σε κάθε διοργάνωση ασχέτως απουσιών (εκτός από τις περιπτώσεις που βαριούνται να ασχοληθούν με την άμυνα και έχουν προβλήματα χημείας καθώς είναι λιγάκι δύσκολο να μοιραστεί μια μπάλα σε 4-5 παίκτες που θέλουν να κάνουν διαφήμιση στα μάτια των scout & μανατζαραίων – όπως στο U19 της Κρήτης ).

Ενώ για τις περισσότερες χώρες κρατώ στα ‘’κιτάπια’’ μου στοιχεία για 4-5 συνήθως παίκτες κάθε γενιάς, στους Σέρβους μπορεί να βρει κάποιος ενδιαφέροντα prospects ακόμα και σε παίκτες που μένουν εκτός δωδεκάδας. Αυτό που δεν διαθέτουν πάντως είναι ένα top-top prospect, αλλά για το μέλλον έχουν τουλάχιστον μια εικοσάδα παικτών κάτω των 22 που μπορεί κάποιος να είναι σχεδόν σίγουρος ότι θα βρουν ρόλο στην Εθνική τους και θα ‘’τσιμπήσουν’’ και καλά συμβόλαια σε top clubs της Ευρωλίγκας ή να γίνουν ρολίστες στο NBA.

Point Guards

Για φέτος και για το Ευρωμπάσκετ του 2017 το δίδυμο του τρελο-Μύλος Teodosic (29) και του εξαιρετικού ρολίστα Stefan Markovic (28) δεν υπάρχει λόγος να αλλάξει. Πίσω από τους δύο τους ακολουθούν ο σούπερ pick n roller Stefan Jovic (26) του Ερυθρού Αστέρα και ο combo Nemanja Nedovic (25) της Unicaja (underachiever στα δικά μου μάτια και tweener , δεν έγινε ο επόμενος mega star των Σέρβων όπως έδειχνε στα 20 του αλλά παραμένει ένας εξαιρετικός ρολίστας για την Σερβία). Με αυτούς τους τέσσερις οι Σέρβοι είναι απόλυτα καλυμμένοι στον ‘’άσο’’ για το παρόν και το άμεσο μέλλον.

Στην επετηρίδα ακολουθούν ο Nenad Miljenovic (23,193) της Sevilla (highly skilled point guard, μέτριος αθλητής και αμυντικός, με βασικό μειόνεκτημα το streaky σουτ του), o Nikola Radicevic (22,195) επίσης της Σεβίλης στην ACB (combo guard, καλός επιθετικά, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο σαν αθλητής και αμυντικός, φέτος έχει χάσει όλη την χρονιά λόγω τραυματισμού), ο Vasilije Micic (22,196) του Ερυθρού Αστέρα (προσωπικό favourite, εξαιρετικός πασέρ, καλός σουτέρ, δυνατός και καλούτσικος αμυντικός, αλλά με αρκετούς τραυματισμούς τα τελευταία 3 χρόνια, αν μείνει υγιής ο επόμενος βασικός των Σέρβων στον ‘’άσο’’) και ο Stefan Peno (19,197) της Barcelona (πραγματικό ‘’τρελοκομείο’’ λόγω του latin αίματος του, με elite μέγεθος για guard και καλός επιθετικά αν και ασταθής σουτέρ). Από τους ακόμα πιο μικρούς σε ηλικία έχω ξεχωρίσει τον Lazar Vasic (15,198) του Ερυθρού Αστέρα (σχεδόν δίμετρος, μεγάλο wingspan, καλός αθλητής, αν φτιάξει το σουτ του καθαρά ΝΒΑ υλικό).

Shooting Guard

Στην τωρινή version της Εθνικής Σερβίας αλλά και τουλάχιστον μέχρι το Τόκυο το 2020 η θέση του βασικού δυαριού είναι καπαρωμένη από τον Bogdan Bogdanovic (24) της Fenerbahce. Πίσω από τον Bogdanovic υπάρχουν ο Dragan Milosavljevic (27) που κάνει εξαιρετική χρονιά φέτος στην Alba και οι ρολίστες Danilo Andjusic (25) της Partizan και Nemanja Jaramaz (25) της Buducnost. Ο Bogdanovic είναι και ο πιθανότερος επόμενος ηγέτης των Σέρβων μόλις τους … τελειώσουν οι Teodosic-Bjelica.

Τα καινούργια φυντάνια της Σερβίας στο ‘’δύο’’ είναι ο Marko Guduric (21,196) του Ερυθρού Αστέρα (MVP του περσινού U20, με ρόλο φέτος στην Ευρωλίγκα, καλός σουτέρ και ‘’μπουκαδόρος’’, υστερεί όμως σε χειρισμό και δημιουργία), ο Vojislav Stojanovic (19,198) της Capo d’Orlando στην Serie A (εξαιρετικός με την μπάλα στα χέρια που του επιτρέπει να παίζει από άσος μέχρι τρία, καλούτσικος σουτέρ, καλός αμυντικός καθώς είναι πολύ δυνατός, υστερεί σε ταχύτητα όμως),ο Vanja Marinkovic (19,197) της Partizan (ρολίστας ‘’sniper’’, λιγάκι μονοδιάστατος όμως), ο Aleksandar Aranitovic (18,194) της Mega Leks (κατά την γνώμη μου το καλύτερο ταλέντο των Σέρβων, πολύ εκρηκτικός και δυνατός, με καλή πάσα και χειρισμό, καλούτσικος σουτέρ, χτύπησε όμως σοβαρά στο γόνατο πριν έναν μήνα και θα περιμένουμε να τον δούμε πάλι την επόμενη χρονιά) , ο Anrija Marjanovic (17,200) της Barcelona (εξαιρετικός επιθετικά, βαριέται όμως στην άμυνα και γενικά υστερεί κάπως σε mentality) και ο Mario Nakic (15,194) της Real (ο πιο καλός παίκτης του παιδικού της Ρεάλ, πολύ καλός επιθετικά).

Small Forward

Προς το παρόν την θέση του βασικού έχει ο Nikola Kalinic (25) της Fenerbahce (πολύ μέτρια χρονιά φέτος και επειδή στηρίζεται στα αθλητικά του προσόντα μόνο , δεν βλέπω να έχει πολύ μέλλον στην Σέρβικη Εθνική). Αν καταφέρει ποτέ να μείνει υγιής σίγουρα έχει θέση στην δωδεκάδα των Σέρβων και ο Vladimir Lucic (27) της Valencia.

Πίσω τους – για μελλοντική κλήση – υπάρχουν ο Rade Zagorac (21,201) της Mega Leks (all around παίκτης που κάνει τα πάντα καλά και καλούτσικος αθλητής, χωρίς να ξεχωρίζει πάντως κάπου), ο Aleksa Radanov (18,202) του Ερυθρού Αστέρα (ο επόμενος βασικός small forward των Σέρβων, πολύ καλός αθλητής και με εξαιρετικό ‘’μέγεθος’’ για την θέση), ο Dino Radoncic (17,201) της Ρεάλ (ΓερμανοΣερβοΜαυροβούνιος, έχει πάρει φέτος κάποια λεπτά στην ACB καθώς σωματικά και τεχνικά είναι ‘’πάνω από την ηλικία του’’, με λίγο χαμηλότερο ‘’ταβάνι’’ από τον Radanov) και ο Bogdan Nedeljkovic (16,202) της Mega Leks (all around τριαροτεσσάρι με μεγάλο wingspan, θα τον δούμε φέτος στο U16 της Πολωνίας).

Power Forward

Με τον Nemanja Bjelica (28) στο peak της καριέρας του , για φέτος και του χρόνου οι Σέρβοι είναι καλυμμένοι 100% στο ‘’τέσσερα’’, ενώ λόγω κοψιάς και τρόπου παιχνιδιού νομίζω ότι μέχρι το Τόκυο το 2020 θα την έχει καπαρωμένη την θέση του βασικού ο Bjelica. Πίσω του για το παρόν έχουν ένα προβληματάκι οι Σέρβοι καθώς ο Erceg (31) δεν έχει παίξει καθόλου φέτος, o Milan Macvan (27) της Milano μόνο σαν ρολίστας μπορεί να λογίζεται , όπως και οι Stefan Jelovac (27) της Zaragoza και Stefan Bircevic (27) της Estudiantes. Αυτός που θα πάρει τον ρόλο του back up τεσσαριού είναι ο Luka Mitrovic (23,205) του Ερυθρού Αστέρα, από του χρόνου όμως και εφόσον επιστρέψει στα επίπεδα της περσινής breakout σεζόν μετά τον φετινό σοβαρό τραυματισμό του στο γόνατο.

Εδώ για το μέλλον τα καλύτερα prospect που έχουν οι Σέρβοι είναι ο Borisa Simanic (18,208) του Ερυθρού Αστέρα (ο Bjelica της επόμενης δεκαετίας, με τεχνική guard, καλό σουτ, ευέλικτος και καλός στην άμυνα ψηλά, αλλά αδύναμος και κακός αμυντικός πλην του rim protection), ο Milos Glisic (18,205) της Partizan (καλό σουτάκι από τα 4-5 μέτρα, καλός ριμπάουντερ, δυνατός για την ηλικία του, αλλά μέτριος αθλητής και αμυντικός, δύσκολα θα γίνει σταρ στο επόμενο επίπεδο), ο Marko Pecarski (16,205) της Mega Leks (γιος του Miro, σούπερ επιθετικός τόσο στο ζωγραφιστό όσο και μακριά από το καλάθι, εξαιρετικός ριμπάουντερ, όχι όμως με μεγάλο upside σωματικά) και ο Filip Petrusev (16,204) της Baskonia (energy guy, καλός αμυντικός, με καλούτσικο μακρινό σουτ, αλλά αδύναμος ακόμη και με ανύπαρκτο επιθετικό παιχνίδι στο ζωγραφιστό).

Center

Αν καταφέρουν ποτέ να χωρέσουν στην ίδια ομάδα τον Miro Raduljica (28) και τον Boban Marjanovic (28) μιλάμε για το απόλυτο fun to watch δίδυμο. Πίσω τους φέτος κάνει επιτέλους μια ‘’γεμάτη’’ σεζόν ο Dejan Musli (25,214) της Manresa (super prospect στα μικράτα του , ποτέ δεν δούλεψε όσο έπρεπε) ενώ φυσικά ρόλο τριτοδεύτερου έχουν ο Ognjen Kuzmic (26) και ο Djordje Gagic (26) της Brindisi.

Ο επόμενος βασικός των Σέρβων στο πέντε είναι φυσικά ο Nikola Jokic (21,209) των Nuggets που προς μεγάλη μου έκπληξη κατάφερε να ‘’μεταφράσει’’ το ‘’ευρωπαϊκό’’ παιχνίδι του στο ΝΒΑ. Εξαιρετική τεχνική , αίσθηση του παιχνιδιού , πάσα και καλούτσικο τρίποντο προσωπικά θα τον χαρακτήριζα (μην βαράτε !) έναν Arvydas σε μικρογραφία. Της ίδιας ηλικίας είναι ο γνωστός μας Nikola Milutinov (22) του Ολυμπιακού (θεωρώ ότι τούτος δω είναι κλασική περίπτωση ψηλού που θα είναι τελείως διαφορετικός – προς το καλύτερο – παίκτης στα 25 του) και ο Dusan Ristic (21,213) του Arizona στο NCAA (αθλητικός και δυναμικός seven footer, καλός ριμπάουντερ και αμυντικός, όχι κακός επιθετικός, μια βελτιωμένη έκδοση του Kuzmic). Για το πολύ μακρινό μέλλον το μεγαλύτερο prospect των Σέρβων είναι ο Balsa Koprivica (16,215) που παίζει σε high school των ΗΠΑ (γιος του Slavica που πέρασε ένα φεγγάρι από το Παγκράτι στα 90s, με σούπερ τεχνική, τρίποντο, τεράστιο κορμί, αλλά μέτριος αθλητής και ριμπάουντερ).

Γνώμη

Μέχρι τους Ολυμπιακούς του Τόκυο το 2020 δεν νομίζω ότι θα δούμε μεγάλες αλλαγές στην Σερβική Εθνική. Δεν πιστεύω πάντως ότι θα είναι στο ίδιο επίπεδο σε σύγκριση με το παρόν την διετία 2019-2020 καθώς τότε οι Teodosic-Bjelica θα είναι 30+. Η πεντάδα Micic-Guduric-Bogdanovic-Mitrovic-Jokic θα έχει αναβαθμισμένο λογικά ρόλο και από την εξέλιξη τους θα εξαρτηθεί το πόσο καλοί θα είναι οι Σέρβοι στα τέλη της δεκαετίας. Από εκεί και πέρα με το ξεπέταγμα των εξαιρετικών 97ρηδων+ που έχουν οι Σέρβοι η ‘’δεξαμενή’’ της Εθνικής τους θα έχει μια μορφή κάπως έτσι :

PG: Micic – Radicevic – Peno - Vasic
SG: Bogdanovic – Guduric – Stojanovic – Aranitovic - Nakic
SF: Radanov - Radoncic
PF: Mitrovic – Simanic – Pecarski - Petrusev
C: Jokic – Ristic – Milutinov – Koprivica

με την τριάδα Aranitovic – Radanov – Simanic να είναι ο πιο πιθανός ‘’κορμός’’ της επόμενης version της Σερβικής Εθνικής.

Τώρα το 'δα το thread, οπότε ένα μεγάλο ευχαριστώ και μπράβο για την εξαιρετική δουλειά σου BasketZilla

Φίλε BasketZilla πόσο θεός είσαι να βάλεις στο report για τους Σέρβους τη φωτογραφία του Πιτσίλκα!

Οι Τούρκοι



-Πρόεδρος της FIBA Europe ; Τσεκ
-Πρωτάθλημα Ελ Ντοράντο που θεωρείται από τους ιθαγενείς το καλύτερο της Ευρώπης ; Τσεκ
-Κάνουμε ομογενείς όλους τους αψηλούς πιτσιρικάδες της πρώην ΕΣΣΔ και Γιουγκοσλαβίας ; Τσεκ
-Στο πρωτάθλημα τα καλάθια τα βάζουν οι ξένοι και οι γηγενείς παίρνουν χοντρά λεφτά για να κάθονται στον πάγκο και να κοιτάνε ; Τσεκ
-''Golden Generation'' Εφήβων που δεν παίζουν σχεδόν καθόλου και έχουν Ferrari στα 18 ; Τσεκ
-Σέρβοι προπονητάδες ; Τσεκ
-Όλες οι καλές ομάδες μαζεμένες σε 2 πόλεις ; Τσεκ
-Τρελή οικονομική ανάπτυξη στην χώρα και ''λεφτάδες'' που δεν ξέρουν τι να κάνουν το ''μαύρο'' χρήμα που έχουν μαζέψει ; Τσεκ
-Το κράτος μας έχει μείνει στον καιρό του Βυζαντίου ; Τσεκ



Αν κάποιος έχει ζήσει την Ελλάδα των mid-90s , αυτά που συμβαίνουν στην σημερινή εποχή στους γείτονες φαίνονται τόσο μα τόσο γνώριμα. Το οικονομικό boom στην άλλη πλευρά του Αιγαίου επέτρεψε στους Τούρκους να φτιάξουν ένα πρωτάθλημα σχεδόν όμοιο με τα ''χρυσά χρόνια'' της δικής μας Α1. Βάζοντας στην εξίσωση ότι όπως και εμείς τότε έτσι και οι Τούρκοι σήμερα έχουν τον Πρόεδρο της FIBA Europe, ο Turgay Demirel, ότι μόλις τα έχουν παρατήσει οι μεγάλοι εγχώριοι σταρ – οι τέσσερις σωματοφύλακες σε εμάς ενώ για τους Τούρκους οι Kutluay/Turkoglu/Turkcan/Okur – και η Εθνική έχει πατώσει στα τελευταία Ευρωμπάσκετ είναι σαν να ζει κάποιος ένα μεγάλο deja vu. Τα ίδια κουσούρια άλλωστε έχουμε πάνω-κάτω σαν λαοί , εξισλαμισμένοι Βυζαντινοί είναι ας μην ξεχνάμε τα Τούρκα με ολίγη από αυθεντικούς Μογγόλους της στέπας στα κεντρικά υψίπεδα της Μικράς Ασίας και μπόλικη από Κούρδους που τους έμειναν αμανάτι όταν χάραξαν με τον χάρακα οι Άγγλοι τα σημερινά σύνορα της Μέσης Ανατολής, άρα το ίδιο αποτέλεσμα περιμένω να έχουν οι Τούρκοι με εμάς τα επόμενα χρόνια. Λίγα χρόνια ευδεμονίας και παχιών αγελάδων και μετά πάλι ΔΝΤ

Την τελευταία πενταετία οι Τούρκοι έχουν εξελιχθεί πάντως σε πραγματικό powerhouse στις ''μικρές'' διοργανώσεις της FIBA. Την τρέχουσα δεκαετία μετράνε 12 μετάλλια (πέρσι μόνο πήραν 4 σε U16-U18-U19-U20) κάνοντας τον μπαρμπα-Σωλήνα να σκάει από ζήλια. Αυτό κατά την γνώμη μου είναι αποτέλεσμα τεσσάρων παραγόντων. Το πρώτο – και μεγαλύτερο – πλεονέκτημα που έχουν είναι ο πανμέγιστος Turgay ''Goldfinger'' Demirel. To 1992 που ανέλαβε πρώτη φορά Πρόεδρος της Τουρκικής ομοσπονδίας οι γείτονες δεν υπήρχαν καν στον μπασκετικό χάρτη. Από τότε κάθε δεκαετία είναι και καλύτεροι και τώρα φιλοδοξούν να γίνουν Νο1 τόσο στο συλλογικό όσο στο Εθνικό επίπεδο. Χάρη στον Demirel υπάρχουν και τα πλεονεκτήματα Νο2 & Νο3 & Νο4. Σε κάθε διοργάνωση των μικρών ηλικιών η διαιτησία τους επιτρέπει να εφαρμόζουν το βασικό τους όπλο που είναι η απίστευτα πιεστική και σκληρή περιφερειακή άμυνα. Το τρίτο τους πλεονέκτημα είναι ότι ενώ για όλους τους υπόλοιπους επιτρέπεται ένας ''νατουραλιζέ'' στην δωδεκάδα για τους Τούρκους ισχύει ότι σε 2-3 χρόνια θα δούμε μια ομάδα με 1 Κοσοβάρο (Sipahi), 1 Σκοπιανό (Osman), 1 Ουζμπέκο (Yurtseven), 1 Σουδανό (Mustafa), 1 Τατάρο (Ilyasova) συν κάναν Αμερικανό ταυτόχρονα. Το τέταρτο πλεονέκτημα τους υπάρχει μόνο στο Youth Level των διοργανώσεων της FIBA. Με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το σκάνδαλο Ulubay (που δήλωνε 1997ρης μέχρι να τον πάρουν χαμπάρι ότι ''έκλεβε'' έναν χρόνο) κανείς δεν ξέρει αν οι Τούρκοι πιτσιρικάδες είναι όντως τόσο ''μικροί'' ή αν ξουρίζονται τουλάχιστον 1 φορά την μέρα. Εγώ είμαι σίγουρος ότι ειδικά ο Sipahi με την καμία δεν είναι 1995ρης. Αυτά που έκανε σε διοργανώσεις 1993ρηδων απλά δεν γίνονται από ένα παιδί 2 χρόνια μικρότερο.

Πάντως παρά τα τσουβάλια με τα λεφτά, τους Σέρβους μεγαλοπροπονητάδες (Obradovic-Ivkovic-Tanjevic), τον Demirel , το παιδομάζωμα και την δική τους εξαιρετική παραγωγή εγχώριων ταλέντων το αποτέλεσμα για την Τουρκική ''χρυσή γενιά'' πιτσιρικάδων δείχνει να είναι προς το παρόν το ίδιο όπως και για τους δικούς μας ''χρυσούς'' 76ρηδες Εφήβους του 1995 και για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Υπερβολικά πολλά λεφτά στους πιτσιρικάδες από τα 18 τους και υπερβολικά πολλοί ξένοι στο εγχώριο πρωτάθλημα που δεν τους επιτρέπει να βρουν λεπτά και ρόλο ώστε να ''ανέβουν'' στο senior επίπεδο. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που φεύγει κακήν-κακώς ο Yurtseven από την Fenerbahce καθώς ''μυρίστηκε'' εγκαίρως ότι αν κάτσει στην Κωνσταντινούπολη υπό τις οδηγίες του ''μελιτζανί'' Σέρβου αντί να βγάλει τρελά μιλιόνια στο ΝΒΑ θα γίνει ο Ρεντζιάς του 2020.
Θα χάσουν κάποιους από αυτούς στην ''διαδρομή'' αλλά όπως και εμείς στο Βελιγράδι το 2005 ένα Ευρωμπάσκετ θα το πάρουν

Μετά από την μακροσκελή εισαγωγή και την ακατάσχετη πολυλογία μου ας δούμε λοιπόν τι έχουν για το παρόν και το μέλλον οι Τούρκοι σε κάθε θέση της πεντάδας.

Point Guard

Για φέτος στο Προολυμπιακό θα δούμε πάλι τον Ali Muhammed, τον καλύτερο Τούρκο μπασκετμπολίστα που έχει βγάλει ποτέ το Τσικάγκο να είναι ο βασικός ball handler της ομάδας του Ergin Ataman. Και πέρσι στο Ευρωμπάσκετ και φέτος στην Ευρωλίγκα ο κοντοπίθαρος Bobby Dixon είναι πολύ καλός και σοβαρός αλλά στα 33 του δύσκολα θα τον δούμε ξανά στην Τουρκική Εθνική. Πίσω του υπάρχει μόνο ο αμυντικός ρολίστας Dogus Balbay (27,185) της Efes που ήταν εξαιρετικά άτυχος τα τελευταία 2 καλοκαίρια χάνοντας Μουντομπάσκετ και Ευρωμπάσκετ λόγω τραυματισμού.

Η επόμενη μέρα στην θέση 1 για τους Τούρκους είναι η τριάδα Kenan Sipahi – Berk Ugurlu – Kartal Ozmizrak. Ο Sipahi (21,196) ήταν πραγματικός star – ηγέτης στο Youth Level παίρνοντας όλα τα ''μεγάλα'' παιχνίδια σχεδόν μόνος του, τραυματίστηκε όμως την χρονιά που πήγε στην Fenerbahce, o Obradovic ως συνήθως δεν εμπιστεύτηκε έναν άπειρο rookie, αλλά φέτος πήγε στην περσινή πρωταθλήτρια Karsiyaka της Σμύρνης όπου o Ufuk Sarica του έδωσε ρόλο και βρήκε την υγιά του. Εξαιρετικός παίκτης μισού γηπέδου ο Sipahi, πολύ καλός στο PnR, με ''κοχόνες'' στα δύσκολα, ψηλός για άσος, αλλά μέτριος σουτέρ και υστερεί σε ταχύτητα. Είναι πάντως ένας από τους 4-5 καλύτερους άσους κάτω των 22 ετών στην Ευρώπη και αν βελτιώσει το σουτ του θα κάνει μεγάλη καριέρα στην Ευρωλίγκα. Ο Ugurlu (20,191) της Fenerbahce μου μοιάζει σαν μια ''ανθρώπινη'' μπάλα του bowling. Χάρη στην ταχύτητα και την εκρηκτικότητα του είναι πολύ καλός στο ανοικτό γήπεδο και στις ''μπούκες'' , χάρη στην εξυπνάδα του πολύ καλός πασέρ και decision maker, καλός αμυντικός, αλλά από σουτ λίγα πράγματα. Ούτε σε αυτόν δίνει φυσικά πολλές ευκαιρίες ο Zeljko. Ο Ozmizrak (21,192) της Besiktas είναι ένας combo guard που δεν υστερεί σε κάτι σημαντικά αλλά δεν ξεχωρίζει κιόλας σε κάτι. Σοβαρός, καλούτσικος σουτέρ-πασέρ-αμυντικός θα έχει λογικά σταθερά μια θέση στο ρόστερ των Τούρκων σαν 5ος guard όπως και πέρσι στο Ευρωμπάσκετ.

Shooting Guard

Η θέση 2 και φέτος είναι καπαρωμένη από τον Sinan Guler (33,192) της Galatasaray. ¨Οταν τον πρωτοείδαμε στο Ευρωμπάσκετ του 2009 ήταν απλά ένας αθλητικότατος αμυντικός ρολίστας αλλά ο τύπος δούλεψε και έγινε αρχηγός της Τουρκικής Εθνικής και της Γαλατα στα μπασκετικά ''γεράματα''. Λογικά φέτος θα είναι το τελευταίο του καλοκαίρι με την Τουρκία. Μπροστά του θα έπρεπε να είναι ο Cenk Akyol (29,197) της Besiktas. Στα ''μικράτα'' του σούπερ ταλέντο (draft από τους Hawks το 2005), λίγο όμως οι τραυματισμοί, λίγο εκείνες οι δηλώσεις στο τέλος του πρωταθλήματος του 2013, πολύ το ότι έμεινε ένας καλός σουτέρ μόνο αφού δεν πολυδούλεψε, έχει χάσει μάλλον οριστικά την θέση του στην Εθνική. Στο ''2'' οι Τούρκοι έχουν δύο ακόμη μονοδιάστατους ρολίστες σουτέρ τον Melih Mahmutoglu (26) της Fenerbahce και τον Birkan Batuk (26) της Efes (πιο καλός και αθλητικός ο Batuk αλλά ο περσινός του τραυματισμός τον πήγε πολύ πίσω).

Για το μέλλον οι Τούρκοι στο ''2'' έχουν δύο εκκολαπτόμενους super star. Ο ένας είναι φυσικά ο Furkan Korkmaz (19,197) της Efes. Πιθανά θα είναι draft pick 1ου γύρου φέτος. Πολύ αθλητικός, μακρυχέρης, τρομερός σουτέρ, καλός αμυντικός, ενώ μπορεί να δημιουργήσει το σουτ του μόνος του, αν βάλει ΄΄κρέας΄΄ πάνω του (λογικά θα τον ''χτίσουν΄΄ οι Αμερικανοί) έχει potential all star στο NBA. Ο Onuralp Bitim (17,193) είναι η Τουρκική version του Rudy Fernandez. Ίδιο περίπου στυλ παιχνιδιού, ίδιο περίπου μαλλί και φάτσα, ίδιος περίπου ''κωλοχαρακτήρας'' και ύφος αφ'υψηλού. Λίγο πάντως πιο κοντός και λιγότερο ''μακρύς΄΄ ο Τούρκος, χειρότερος σουτέρ, αλλά πολύ εκρηκτικός και πολύ καλός στο ανοικτό γήπεδο. Φέτος πήγε σε high school στο Αμέρικα, έχει bulkαρει αρκετά και στο φετινό Albert Schweitzer στην Γερμανία πριν από λίγες μέρες έμοιαζε λίγο ''μπερδεμένος'' στο παιχνίδι του. Και ο Bitim έχει πάντως NBA potential.

Small Forward

Αφού τσακώθηκε με τους πάντες στην Τουρκία ο ΒοσνιοΣλοβενοΤούρκος Emir Preldzic παραχώρησε τη θέση του βασικού – εντάξει με το ζόρι τον έβαλαν άλλωστε να παίξει στην Εθνική τους οι Τούρκοι ενώ ήταν διεθνής με την Σλοβενική Εθνική – στον ΒοσνιοΣκοπιανοΤούρκο Cedi Osman (21,204) της Efes. Μέχρι τα χιαστί παιχνίδια του Ευρωμπάσκετ U20 του 2014 στην Κρήτη ο Osman δεν είχε κάνει το ''ξεπέταγμα'' του – με το ζόρι θεωρούνταν top20 ταλέντο στους 1995ρηδες – αλλά μετά το MVP εκείνου του καλοκαιριού έχει γίνει ο βασικός small forward τόσο στην Εθνική των Τούρκων όσο και στην Efes του Ivkovic. Εκτός του Osman άλλο ''έτοιμο'' τριάρι δεν υπάρχει για τους Τούρκους.

Αυτός που προοριζόταν να είναι σήμερα στην θέση του Osman πάντως είναι ο Okben Ulubay (20,201) της Efes. MVP στο U16 του 2012, αλλά κάτι ο χαρακτήρας του, κάτι η ιστορία με την πλαστογραφία του πιστοποιητικού γέννησης του από τους γονείς του συν ότι πέρσι δεν ΄΄άρπαξε'' την ευκαιρία που του έδωσε ο Ivkovic, φέτος κάνει εξαιρετική μεν χρονιά αλλά στην ΄΄θυγατρική'' της Efes στην 2η κατηγορία της Τουρκίας. Αθλητικός, καλός πασέρ – αμυντικός και slasher αλλά από σουτ λίγα πράγματα και κάθε χρόνο μοιάζει να κάνει ένα βήμα πίσω. Αν δεν ωριμάσει πνευματικά δεν τον εβλέπω πολύ καλά ...

Πίσω από τους Osman-Ulubay οι Τούρκοι έχουν 2 πολύ ενδιαφέροντα prospect στο ''3''. Ο Tolga Gecim (20,204) της Banvit είναι ένας point forward με εξαιρετική πάσα και πολύ καλός στο PnR, αλλά μέτριος στην καλύτερη σουτέρ και όχι κάτι το ιδιαίτερο σαν αθλητής. Καθαρά ''άσος'' στην επίθεση καθώς για να είναι αποδοτικός θέλει την μπάλα στα χέρια του, αλλά ασόδυα στην άμυνα δεν μπορεί να μαρκάρει λόγω ταχύτητας. Ο ΒορειοΣουδανός , και μεγαλωμένος στα κατεχώμενα της Κύπρου, Muhaymin Mustafa (17,200) της Efes – το Τουρκικό του όνομα βεβαίως – είναι ένας all around αθλητικός forward. Παίκτης που μου άρεσε πολύ στο περσινό U16 με μεγάλο upside αν βελτιώσει ειδικά χειρισμό και σουτ (που δεν είναι άσχημα τώρα). Τέλος στο φετινό U16 θα δούμε και τον πολύ αθλητικό Yavuz Gultekin (16,197).

Power Forward

Μπορεί οι τραυματισμοί να στέρησαν μεγάλο μέρος της αθλητικότητας του ΤαταροΟυζμπέκου Ersan Ilyasova (29) , αλλά σαν stretch τεσσάρι μέχρι τα τέλη της δεκαετίας θα έχει λογικά την θέση του βασικού power forward στην Εθνική Τουρκίας και ένα καλό συμβόλαιο στο ΝΒΑ. Πίσω του όμως το χάος τόσο στο παρόν όσο και για το μέλλον για τους Τούρκους.

Στο παρόν υπάρχει σαν back up ο Baris Hersek (28) της Fenerbahce ο οποίος είναι στην καλύτερη μετρίως μέτριος. Μέχρι και να ξαναβλέπουμε τον Gonlum στα σαράντα του δεν αποκλείω ....

Έχασαν βέβαια τα 2 prospect που είχαν οι Τούρκοι στο ''4΄΄ , τον Ilkan Karaman (26,205) draft το 2012 στον 2ο γύρο ο οποίος μετά το 2013 λόγω των γονάτων του δεν έχει ξαναπαίξει ουσιαστικά μπάσκετ, ενώ ο Izzet Turkyilmaz – επίσης draft το 2012 – έμεινε ένας στάσιμος αδύναμος sevenfooter σουτέρης.

Για το μέλλον οι Τούρκοι έχουν τον Metin Turen (22,206) της Darussafaca (μακρυχέρης, καλός ριμπάουντερ, αλλά λίγα πράγματα στην επίθεση), τον combo ΙρλανδοΤούρκο James Birsen (21,205) της Fenerbahce (δανεικός φέτος σε ομάδα 2ης κατηγορίας καθώς δείχνει να μένει στάσιμος παρά το ότι είναι καλούτσικος αθλητής και σουτέρ), τον παρόμοιο με τον Turkyilmaz Mumin Tunc (18,2014) που έχει πάει σε Αμερικάνικο high school μπας και ...

Καλύτερο prospect για το ''4'' δείχνει να είναι πάντως ο Ege Arar (20,206) της Galatasaray. Κάπως αδικημένος καθώς στην μεγάλη φουρνιά των 1996ρηδων είναι αυτός που κάνει όλη την ''βρώμικη'' δουλειά, είναι καλός ριμπάουντερ, δυνατός και σκληρός παίκτης και καλός αμυντικός. Αν φτιάξει ποτέ τρίποντο θα γίνει μια πολύ καλή λύση για back up τεσσάρι στην Τουρκική Εθνική. Για βασικό θα πρέπει ή να κάνουν ''μεταγραφή'' κάναν Αμερικανό οι Τούρκοι ή κάποιος από τα εξαιρετικά prospects που έχουν στο ''5'' να τραβηχθεί προς τα έξω.

Center

Μια Εθνική που έχει τους Enes Kanter (24), Omer Asik (30), Semih Erden (30), Oguz Savas (29), Furkan Aldemir (25) δεν έχει φυσικά στο παρόν κανένα πρόβλημα στο να καλύπτει οποιαδήποτε απουσία. Ο ''Ελβετός'' Kanter αφού πήρε τα χοντρά φράγκα στο ΝΒΑ λογικά θα κάνει επιτέλους την ''τιμή'' στους Τούρκους να κατεβαίνει κάνα καλοκαίρι. Αν το κάνει οι Τούρκοι έχουν στάνταρ 20+ πόντους & 10+ ριμπάουντ σε κάθε ματς και μια supermassive black hole στην άμυνα ! Οι Asik-Erden-Savas έχουν λογικά 3-4 ''καλά'' ακόμη χρόνια ενώ και ο Aldemir είναι πάντα ένας χρήσιμος ρολίστας.

Για το μέλλον υπάρχουν 2 elite prospects ο Egemen Guven (20,208) της Karsiyaka και ο Omer Yurtseven (18,208) της – όχι για πολύ ακόμα – Fenerbahce. MVP του U18 του 2014 στην Τουρκία ο Guven, εξαιρετικός επιθετικός με ωραίες κινήσεις και ''επαφή΄΄ με το καλάθι, καλούτσικος ριμπάουντερ και rim protector αλλά πολύ αδύναμος ακόμη γιαυτό έχει και μικρή συμμετοχή στην ομάδα του. Από τους πιο ''smooth'' ψηλούς που έχω δει στις μικρές ηλικίες. Ο Yurtseven από την άλλη είναι καθαρά ΝΒΑ prospect. Τρέχει πολύ καλά το γήπεδο, έχει καλά ''τελειώματα'' κοντά στο καλάθι, πολυ καλός ριμπάουντερ και κόφτης. Για το ΝΒΑ θα ήταν καλή ιδέα για δαύτον να φτιάξει σουτάκι για να παίξει εκεί σαν power forward.

Πίσω από τους Guven-Yurtseven υπάρχει ο Emircan Kosut (21,216) της Efes (πραγματικό ΄΄σκιάχτρο΄΄ στην άμυνα χάρη στα τεράστια χέρια του, αλλά υπερβολικά αδύναμος ακόμη), ο Ayberk Olmaz (20,210) της Fenerbahce (δανεικός στην TED, ΄΄μακρύς΄΄ , πολύ αδύναμος, ενώ ξεκίνησε το μπάσκετ πολύ αργά και αποτελεί ξεκάθαρα ''στοίχημα'' για τους Τούρκους, το κορμί του πάντως αν δυναμώσει είναι ιδανικό για μπάσκετ), ο Ragip Atar (17,208) που δεν πολυφάνηκε στο περσινό U16 αλλά είναι κλασική περίπτωση ''late bloomer'' και ο τιτανοτρισμέγιστος Ahmet Duran (17,204). Ο Duran είναι από τους πιο αγαπημένους μου παίκτες ever καθώς είναι ολόιδιος εγώ στα νιάτα μου! Χοντρός – με μπουτάκια και κοιλίτσα – πανέξυπνος και με εξαιρετική τεχνική, φυσικά δεν έχει ελπίδα να παίξει έτσι στο senior επίπεδο αλλά στο U16 πέρσι ήταν ''γίγαντας''. Φέτος έχει κόψει τα κεμπάμπ και προσπαθεί να φτιάξει σουτάκι αλλά έτσι δεν είναι πια ο ίδιος fun to watch παίκτης.

Γνώμη

Με τον Demirel πρόεδρα θα κάνουν κάποιο Ευρωμπάσκετ στην Κωνσταντινούπολη , ήδη έχει κανονίσει ο Turgay να γίνει η τελική φάση του 2021 στην Πόλη που θα έχουν γίνει τα prospect άνδρες, και μάλλον θα το κατακτήσουν. Ότι ακριβώς κόντεψαν να κάνουν και το 2001 με τον Kutluay και τις ''μεταγραφές'' Turkoglu και Turkcan άλλο που τους τα ''χάλασαν'' ο Peja με τον Ντέκι. Μετά όπως και πριν θα περιμένουν πάλι να φιλοξενήσουν κάποια διοργάνωση ....

Η Εθνική τους εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 2020 θα είναι πιθανά κάπως έτσι σαν pool παικτών :

PG: Sipahi – Ugurlu - Ozmizrak
SG: Korkmaz - Bitim
SF: Osman – Gecim – Mustafa - Ulubay
PF: Ilyasova – Arar – Turen - Birsen
C : Kanter – Yurtseven – Guven – Kosut

συν φυσικά κάποιο Αμερικανό. Korkmaz και Kanter θα είναι λογικά οι star, o Sipahi ο κύριος εκτελεστής των plays, ο Osman θα κάνει λίγο από όλα, ο Ilyasova (αν αντέξει μέχρι τότε) θα ''ανοίγει΄΄ τον χώρο ενώ οι Ugurlu/Bitim/Gecim/Guven/Yurtseven μου μοιάζουν για εξαιρετικές λύσεις από τον πάγκο. Όλα αυτά αρκεί να δώσουν ευκαιρίες οι Τούρκοι στην πιτσιρικαρία τους ή να την ΄΄κοπανήσουν΄΄ οι μικροί για το NCAA και φυσικά να μην διαλύσει το σύμπαν ο Μπάουμαν και οι δύο γέροντες που έχει πάνω από την κεφάλα του και συνεχίσει να έχει διοργανώσεις Εθνικών Ομάδων η FIBA ...

Οι Καναδοί



Θα καταφέρουν επιτέλους τα Καναδά να πάρουν ένα μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες (αυτό του 1936 δεν πιάνει !) ή Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο μέλλον ; Δεν έχουν καταφέρει καν να πάρουν χρυσό σε ένα FIBA Americas εώς σήμερις. Είναι η χώρα του τύπου που δημιούργησε το άθλημα για να μην ξεχνιόμαστε.



Η Εθνική τους ομάδα έχει γνωρίσει 2 ‘’χρυσές’’ εποχές.



Η πρώτη είναι η περίοδος από τα μέσα των 70s μέχρι το 1988 με τον Jack Donohue στον πάγκο (από το 1972 μέχρι το 1988) , και με παίκτηδες όπως οι Lars Hansen-Phil Tollestrup και κυρίως την μεγάλη τριάδα Eli Pasquale (ένας κοντοπίθαρος παμπόνηρος Ιταλός PG)-Jay Triano (ο τωρινός coach των Καναδών, θείος του Brady Heslip και εξίσου τρομερός σουτέρ στα νιάτα του) – Leo Rautins (ο πατέρας του Andy, ο Λιθουανός ήταν ένας εξαιρετικός all around SF , αλλά παρόλο που έγινε πικ 1ου γύρου στο draft το 1983 η κατάρα που ακολουθεί τους αποφοίτους του Syracuse κατέστρεψε και την δική του καριέρα στο ΝΒΑ με τον Rautins να κάνει συνολικά 14 εγχειρήσεις στα γόνατα του) που με την συνδρομή των ‘’άμπαλων’’ αψηλών Bill Wennington-Greg Wiltjer-Gerald Kazanowski-Stewart Granger ‘’έβαζαν’’ σταθερά τον Καναδά στην οκτάδα των ΟΑ και των Παγκοσμίων από το 1974 μέχρι την Σεούλ το 1988. Το 1976 στην χώρα τους και στο Λος Άντζελες το 1984 έπαιξαν στο μικρό τελικό των ΟΑ χάνοντας από Σοβιετικούς και Γιούγκους , ενώ στα τρία πρώτα FIBA Americas (1980-1984-1988)πήραν 1 ασημένιο και 2 χάλκινα μετάλλια.

Η δεύτερη σπουδαία περίοδος είναι φυσικά η εποχή του καλύτερου Καναδού μπασκετμπολίστα όλων των εποχών. Με τον πιτσιρίκο Nash και τον Rick Fox παρόντες τους κάναμε μεγάλο χουνέρι το 1994 στο Τορόντο αλλά η περίοδος 1999-2001 ήταν σούπερ για τους Καναδούς. Με οδηγό τον Nash (που ήταν ο MVP του τουρνουά) , προπονητή τον Jay Triano και supporting cast τους Rowan Barrett-Todd MacCullough-Michael Meeks πήραν την 2η θέση στο FIBA Americas του 1999 και την πρόκριση για το Σύδνεϋ. Εκεί ήταν εξαιρετικοί στην 1η φάση αλλά στα προημιτελικά με τους Πουρκουάδες ο Nash ήταν κακός, οι Rigaudeau-Sciarra εξαιρετικοί και αντί να καρφώσει πάνω από τον MacCullough ο Vince Carter , πέρασε τελικά πάνω από την κεφάλα του κακόμοιρου Frederic Weis στον τελικό. Στο FIBA Americas του 2001 πήραν την 3η θέση και την πρόκριση για την Ιντιανάπολις αλλά το 2002 δεν κατέβηκε ο Steve, ενώ το 2003 παρά το γεγονός ότι ο Nash ήταν πάλι MVP του FIBA Americas βγήκαν 4οι και δεν προκρίθηκαν στους ΟΑ της Αθήνας. Μετά την απόλυση του Triano σταμάτησε και ο Nash μόλις στα 30 του και η 2η golden era τελείωσε άδοξα για τους συμπατριώτες του Justin Bieber. Πάντως στο Σύδνεϋ το άξιζαν ένα μετάλλιο.

Η τρίτη χρυσή εποχή για την Εθνική τους Ομάδα λογικά έχει μόλις ξεκινήσει.

Ο Nash ανέλαβε general manager της Καναδικής Εθνικής το 2012 προσλαμβάνοντας φυσικά τον Jay Triano για head coach ενώ η παραγωγή ταλέντων και ειδικά παικτών γεννημένων από το 1994 και μετά μόνο με των Αυστραλών και των Γάλλων μπορεί να συγκριθεί. Η πρώτη πάντως προσπάθεια τους να επιστρέψουν στον ‘’αφρό’’ του FIBA Basketball τελείωσε άδοξα με μια παταγώδη αποτυχία στην Πόλη του Μεξικού το 2015. Ζώντας την δική τους 11η Σεπτεμβρίου (11/09/2015 το ματς) έχασαν στον ημιτελικό από την σκληροτράχηλη αλλά όχι και πολύ μπασκετική ομάδα της Βενεζουέλας και μαζί την πρόκριση για τους ΟΑ του Ρίο. Πέρσι φυσιολογικά , χωρίς και τον Wiggins, έχασαν από τους Γάλλους στο τελικό του Προολυμπιακού τουρνουά της Μανίλας.

Την διετία 2019-2020 σε Πεκίνο-Τόκυο και το 2024 (σε Παρίσι ή Λος Άντζελες) θα είναι λογικά πάντως πολύ σοβαροί διεκδικητές μιας θέσης στο βάθρο.



Ας προσπαθήσω λοιπόν μετά τον σύντομο πρόλογο μου (sic) να κάνω μια παρουσίαση των παικτώνε (με ε) που έχουν οι Καναδοί για το παρόν , το κοντινό και το μακρινό μέλλον σε κάθε θέση της πεντάδας.

Point Guard

Στον ‘’άσο’’ ο παίκτης που ξεχωρίζει είναι φυσικά ο Cory Joseph (26,190) των Raptors. Λογικά θα είναι ο βασικός PG των Καναδών μέχρι το 2020 αλλά είναι περισσότερο combo από αυτό που θα χρειαζόταν μια ομάδα που έχει έναν τύπο σαν τον Wiggins. Back up του Joseph είναι ο Tyler Ennis (23,190) με καλούτσικη χρονιά φέτος με τους Lakers (αλλά χωρίς μέλλον στο ΝΒΑ , έχει παίξει στο Syracuse έστω και για μια χρονιά). Καλούτσικος σουτέρ και αμυντικός (δίμετρο wingspan), όχι αρκετά ταχύς για το ΝΒΑ αλλά λιγότερο ball dominant από τον Joseph και εξού απαραίτητος για τους Καναδούς στο ‘’1’’. Παρόμοιος με τον Ennis είναι ο Xavier Rathan-Mayes (γιος του NBAer στα 90s Tharon Mayes) που άφησε την τελευταία του χρονιά στο Florida State και λογικά θα είναι πικ 2ου γύρου στο φετινό draft. Ο τέταρτος που έχουν οι Καναδοί για το παρόν και το κοντινό μέλλον είναι ο ‘’Stockton των φτωχών’’, ο τρισμέγιστος Kevin Pangos (24,185) της Zalgiris και απόφοιτος του λατρεμένου μου Gonzaga. Αληθινός floor general , πολύ καλός σουτέρ αλλά ‘’μισοριξιά’’.

Για την επόμενη version της Εθνικής τους οι Καναδοί έχουν μια τετράδα prospects που μοιάζει πολύ-πολύ ενδιαφέρουσα και ταλαντούχα. Ο Shai Gilgeous-Alexander (19,195+ με 205+ wingspan) θα παίζει στο Kentucky του (απατεώνα) Calipari από του χρόνου. Φέρνει λίγο σε Shaun Livingston. Μακρύς, αθλητικός αλλά άσουτος. Ο Lindell Wigginton (19,188) θα είναι στο Iowa State από του χρόνου. Με σαφέστατα μικρότερο ταβάνι από τον Alexander αλλά πιο έτοιμος ‘’παικτικά’’ στο παρόν. Καλός αθλητής και σουτέρ αλλά όχι big time NBA υλικό. Ο Andrew Nembhard (17,193) είναι ‘’πραγματικός’’ point guard, εξαιρετικός χειριστής-πασέρ και πολύ σοβαρός αλλά μέτριος αθλητής (όχι ταχύς και εκρηκτικός) και άσουτος. Τοπ20 ταλέντο της Τάξης του 2019 των Αμερικάνικων High Schools παρά τις αδυναμίες του χάρη στο ‘’εγκεφαλικό’’ του παιχνίδι. Επειδή οι Καναδοί στο μέλλον θα έχουν λογικά στην πεντάδα μαζί τους Barrett-Wiggins, παίκτες όπως ο Nembhard θα τους είναι πολύτιμοι (να μην ζητάνε μπάλα δηλαδής). Ο τελευταίος της επετηρίδας είναι ο κοντοπίθαρος Kyle Duke (15,183) που θεωρείται ο καλύτερος Καναδός της τάξης του 2021.

Shooting Guard

Αυτήν την στιγμή τον ρόλο του βασικού στην Καναδική Εθνική τον έχει ο Nik Stauskas (24,198) των Sixers (αλλά όχι για πολύ ακόμα). Ψηλός για δυάρι κοντός για τριάρι , μέτριος αθλητής και μονοδιάστατος. Όμως αυτό που κάνει τον Λιθουανό να ξεχωρίζει είναι το φονικό του σουτ και αυτό λογικά του δίνει ρόλο στην Καναδική Εθνική και για το μέλλον. Στο παρόν οι Καναδοί μπορούν να υπολογίζουν και για back up δυάρια τους Brady Heslip (27,187), Phil Scrubb (25,190)και Olivier Hanlan(24,193), ενώ χρησιμοποιείται εκεί και ο Joseph που για το FIBA Basketball είναι πιο πολύ δυάρι παρά άσος.

Την διετία 2019-2020 λογικά την δουλειά του Stauskas θα έχει ‘’φάει’’ ο Jamal Murray (20,194) των Nuggets. Παίκτης που δεν πίστευα ιδιαίτερα στα ‘’μικράτα’’ του και ακόμη θεωρώ ότι είναι tweener guard για το ΝΒΑ. Για τα καθ’ημάς το skillset του Murray και το πολύ καλό του σουτ μπορούν να του επιτρέψουν να κάνει μεγάλα τουρνουά στις διοργανώσεις της FIBA. Ο πρώτος στην αναμονή μετά τον Murray είναι ο Nickeil Alexander-Walker (19,195 με 205 wingspan) , ένας καλός επιθετικά combo guard και ξαδελφός του Gilgeous-Alexander. Καλός αθλητής, όχι κακός αμυντικά θα είναι στο Virginia Tech από του χρόνου. Άλλος αξιόλογο combo guard prospect για τους Καναδούς είναι ο Cashius McNeilly (16,193) που τον είδαμε 1η φορά φέτος στο Jordan Brand Classic και θα είναι ο ηγέτης των Καναδών στο Americas U16 του φετινού Ιουνίου. Όχι σούπερ αθλητής αλλά skilled guard. Πιο κλασικός wing είναι ο Luguentz Dort (18,195) ένας πολύ δυνατός παίκτης που θυμίζει πιο πολύ παίκτη του football με την κοψιά του. Όχι όμως εκρηκτικός και γρήγορος ενώ του λείπει και το σουτ.

Για το τέλος άφησα το καμάρι του Rowan Barrett Sr, τον Rowan Barrett Jr (ή απλά RJ). Ο μοναχογιός (17,200 με σχεδόν 210 wingspan) του Rowan Sr (ένας εξαιρετικός σκόρερ που πέρασε και από τα μέρη μας με την Δάφνη) είναι απλά το καλύτερο prospect των High Schools των ΗΠΑ σήμερα. Πιθανά θα κάνει reclassify στην τάξη του 2018, για να πάει στο NCAA την σεζόν 2018-2019 και να γίνει το Νο1 πικ στο draft του 2019. Σούπερ αθλητής, πραγματικά ασταμάτητος στο ανοικτό γήπεδο και στις μπούκες αλλά όχι εξίσου καλός στο μισό γήπεδο και μέτριος σουτέρ. Επίσης πάει μόνο αριστερά (δεν θυμάμαι στην Σαραγόσα το καλοκαίρι στο U17 να τον είδα να χρησιμοποιεί ποτέ το δεξί του χέρι). Μαζί με τον Wiggins θα είναι λογικά ένα σούπερ δίδυμο στο μέλλον (αν φτάνουν οι μπάλες).

Small Forward

Στο Americas του 2015 βασικός ήταν φυσικά o Andrew Wiggins (22,203) των Wolves και θα συνεχίσει να είναι όποτε αποφασίζει να κατέβει (το 2019 λογικά ξανά). Physical specimen ο κανακάρης του Mitch της καρδιάς μας αλλά προς το παρόν εξελίσσεται στην Καναδική version του Carmelo Anthony. Στο να σουτέρνει τρίποντα έγινε καλός, βάζει την μπάλα στο καλάθι με ένα σωρό τρόπους πια και θα πάρει και κάνα scoring title στο μέλλον αλλά στα υποδέλοιπα του παιχνιδιού μυρωδιάς. Αν δεν παίξει άμυνα και με τον Thibs τότε η μεταγραφή στην Νέα Υόρκη είναι κοντά. Τρομακτικός συνδυασμός γονιδίων πάντως με μπαμπά σούπερ σκόρερ και μαμά Ολυμπιονίκη στα σπριντ. Σαν back up του Wiggins Jr για το παρόν οι Καναδοί έχουν τον μικρό αδελφό του Phil , τον Tommy Scrubb (26,196) και τους combo αθλητικούς forward Melvin Ejim (26,200 με 210 wingspan) και Dyshawn Pierre (24,198) που κάνουν καλή καριέρα σε Γερμανίες και Ιταλίες.

Αυτοί που ακολουθούν είναι πραγματικά καλά NBA prospects. Ο Dillon Brooks (21,198) του Oregon θα είναι λογικά φέτος πικ 2ου γύρου. Όχι κάτι το εξαιρετικό για το ΝΒΑ αλλά για το ‘’δικό’’ μας μπάσκετ θα είναι σούπερ χάρη στο skillset που έχει. Οι επόμενοι τρεις είναι πολύ-πολύ καλοί αθλητές που θα έχουν σίγουρα θέση στο ΝΒΑ μελλοντικά και στην Εθνική των Καναδών σαν τριαροτεσσάρια (καθώς από αψηλούς οι Καναδοί δεν πολυδιαθέτουν). Τον Justin Jackson (20,201 με 220 wingspan !) τον είδα στο U19 της Κρήτης το 2015. Τριάρι για το ΝΒΑ αλλά σούπερ για smallball τεσσάρι στο FIBA Basketball. All-around παίκτης που θα είναι ένας πολύ χρήσιμος ρολίστας για την Καναδική Εθνική στο μέλλον. Ο Σουδανός Abu KIgab (19,198) θα είναι ο αντικαταστάτης του Brooks στο Oregon από του χρόνου. Καλός αθλητής και αμυντικός, αν φτιάξει και σουτ θα γίνει ένας χρήσιμος 3&D παίκτης στο μέλλον. Παρόμοιος με τον Kigab είναι ο επίσης Σουδανός Emmanuel Akot (18,200) αλλά τουλάχιστον ένα κλικ πιο πάνω σαν prospect. Σούπερ αθλητής και τοπ20 ταλέντο της φετινής τάξης των HS , θα παίξει στο Arizona του χρόνου. Ο τελευταίος στην επετηρίδα είναι ο Addison Patterson (16,198) , ο MVP του φετινού Jordan Brand Classic. Gifted σκόρερ και καλούτσικος αθλητής θα γίνει λογικά στο μέλλον ένα πολύ καλό δυαροτριάρο αλλά όχι στο επίπεδο των Barrett-Wiggins.

Power Forward

Κάπου εδώ αρχίζουν τα δύσκολα για τους Καναδούς. Ενώ στις θέσεις 1 έως 3 έχουν καμία 20ρια top παίκτες και prospect στους αψηλούς δεν είναι στο ίδιο επίπεδο. Στο ‘’4’’ βασικοί τα τελευταία χρόνια είναι ο Anthony Bennett (24,203) – το μεγαλύτερο bust των τελευταίων ετών και ο Andrew Nicholson (28,205) του Brooklyn – ο ‘’μαύρος McHale’’ με το σπινθηροβόλο βλέμμα. Και οι δύο τους καλοί παίκτες αλλά βαριούνται πιο πολύ από τον Garfield και προπονούνται λιγότερο από τον Homer Simpson. Σαν επιθετικοί μπορούν να κάνουν την δουλειά στην Καναδική Εθνική αφού ψιλοέχουν και σουτάκι αλλά σε ριμπάουντ και άμυνα προσφέρουν ελάχιστα. Αυτός που λογικά θα πάρει την δουλειά στο μέλλον είναι ο Trey Lyles των Jazz. Καλός επιθετικός, καλύτερος ριμπάουντερ αλλά μέτριος αμυντικός για το ΝΒΑ στο FIBA Basketball θα είναι αξιοπρεπέστατος σαν βασικό τεσσάρι των Καναδών.

Για το κοντινό μέλλον σαν back up power forwards οι Καναδοί έχουν τον Kyle Wiltjer (25,208) – ο γιος του Greg του Άρη στα 80s είναι εξαιρετικός σουτέρ αλλά μέτριος αθλητής που δεν του επιτρέπει να είναι καλός σε άμυνα & ριμπάουντ, τον Chris Boucher (24,208) του Oregon – από το μικροσκοπικό νησάκι της Αγίας Λουκίας στην Καραιβική o Boucher, πολύ καλός τρίποντος και κόφτης χάρη στα μεγάλα του χέρια, αθλητικός αλλά αδύναμος και άτυχος αφού έπαθε χιαστούς τον Μάρτη, και τον Σέρβο stretch 4 Stefan Jankovic (24,210).

Για την επόμενη δεκαετία οι Καναδοί έχουν τρία αξιόλογα prospects. Ο Simi Shittu (18,205) είναι τοπ5 ταλέντο στην τάξη του 2018 των HS αλλά παρόλο που είναι elite αθλητής δεν νομίζω ότι θα φτιάξει ποτέ το σουτ του για να παίξει στο ‘’4’’ στο ΝΒΑ. Σαν smallball πεντάρι όμως , αν πάρει και 2-3 πόντους ακόμη , μπορεί να γίνει κάτι σαν τον Amare στα καλά του. Στην Σαραγόσα μαζί με τον Barrett μου φαίνονταν ένα κλικ πιο αθλητικοί και από τους Αμερικανούς. Ο O’Shae Brissett (19,203 με 210 wingspan) είναι ένας αθλητικός combo forward με όχι ανάλογο upside με τον Shittu. Αν είχε ελπίδες να παίξει ποτέ στο ΝΒΑ τις έχασε με την επιλογή του να παίξει του χρόνου στο Syracuse του Jim (σταμάτα να παίζεις ζώνη εδώ και 30 χρόνια ρε) Boeheim. Στας Ευρώπας θα είναι λογικά μια χαρά σαν τεσσάρι και στην Καναδική Εθνική. Παρόμοιος με τον Brissett είναι ο Josh Hemmings (16,203) της τάξης του 2020 των HS.

Center



‘Όταν ο βασικός σου σέντερ είναι κολλητός του ΨευτοΒασιλιά, λατρεύει τα γουναρικά, έχει γκόμενα μια ψωραλέα Kardashian και είναι τέρμα άμπαλος (πλην σκουπιδιών βεβαίως εξού και η αδυναμία στις ‘’σαβούρες’’) δεν μπορείς να περιμένεις και πολλά. Πίσω από τον Tristan Thompson (26,205) οι Καναδοί έχουν άλλο ένα προϊόν του Gonzaga (στα σύνορα με τον Καναδά η πολιτεία της Washington για αυτό προτιμούν τα Καναδά τους Zags) τον Λαμπριάκο του ΝΒΑ Kelly Olynyk (26,213). Ο μακρυμάλλης Ουκρανός μπορεί να σουτάρει, να βάλει την μπάλα στο παρκέ και να απειλήσει στο ζωγραφιστό αλλά δεν παίρνει ριμπάουντ και πίσω τρώει όσα βάζει. Για το ΝΒΑ tweener μεταξύ 4 & 5 αλλά για τις διοργανώσεις της FIBA σαν stretch πεντάρι μπορεί άνετα να βάζει 20+ πόντους σε κάθε ματς (και κάποιος άλλος να παίρνει τα ριμπάουντς). Ο Dwight Powell (26,210) του Dallas είναι και αυτός ψιλοχαμένος μεταξύ PF και C , βελτιώνεται σαν σουτέρης κάθε χρόνο αλλά κιλά στο σκαρί του δεν βάζει.

Πίσω από δαύτους για μέλλον δεν μπορώ να πω ότι έχουν κάποιον παίκτη που να μπορεί να σταθεί στην Εθνική τους. Μόνο ο δικός μας Khem Birch (25,206) μπορεί να έχει ρόλο back up στην Εθνική τους. Έχουν κάποια παρόμοια με τον Birch ΜΑΠοειδή prospect αλλά μάλλον ο Simi Shittu θα είναι ο μελλοντικός βασικός τους center.

Γνώμη

Θα χορτάσουμε small ball και κατοστάρες από την Εθνική της χώρας των Tim Horton’s. Ο Triano είναι μια χαρά προπονητής, ο Nash μπορεί να τους μαζεύει να κατεβαίνουν και ένα μετάλλιο σε τίποτις ΟΑ (ειδικά το 2024) μπορούν να το πάρουν. Για μια χώρα που έχει αυτόν για πρωθυπουργό όλα είναι πιθανά !





Η Εθνική τους θα έχει λογικά , σαν pool παικτών, μια τέτοια μορφή μελλοντικά :

PG : Joseph – Ennis - Shai Alexander – Nembhard - McNeilly
SG : Stauskas – Murray – Nickeil Walker – RJ Barrett - Patterson
SF : Wiggins – Brooks – Kigab – Akot
PF : Bennett – Lyles – Jackson – Brissett
C : Thompson – Olynyk – Powell – Simi Shittu

Επειδή οι Καναδοί είναι αγαπημένο αντικείμενο χλευασμού των Αμερικανών , να θυμίσω στους απανταχού λάτρεις των αστείων του Barney Stinson ότι είναι συμπατριώτες αυτού του badass τύπου