Έτσι λέει ο στίχος ενός γνωστού τραγουδιού, αυτό προσπαθούν και κάποιες ομάδες να αποδείξουν.

Ότι όσο κι αν βάλλονται από τον «βοριά» δεν ξεριζώνονται….
Έλα όμως που το πρόβλημα είναι αλλού!!!!
Το χωράφι έχει γεμίσει αρουραίους και ασβούς.
Και το χειρότερο απ΄ όλα είναι ότι το αφεντικό είναι τόσο άσχετο που δεν μπορεί να ξεχωρίσει τους αρουραίους από τα χάμστερ και τους ασβούς από τους σκίουρους.

Νομίζει ότι έχει βρει κατοικίδια φιλικά προς τον αγρό του, αλλά αυτά του ροκανίζουν ότι βρουν μπροστά τους. Σκάβουν λαγούμια για να τρυπώσουν όσο το δυνατόν πιο βαθιά και να φάνε ότι έχει απομείνει από το χέρσο χωράφι του.

Το αποτέλεσμα είναι ότι σε λίγο τα στάχυα που φαίνονται υγιή θα ξεραθούν και τα φυντάνια δε θα αναπτυχθούν ποτέ!!! Κι έτσι πολύ απλά θα χάσει τη σοδιά στην οποία έχει επενδύσει.

Αντί λοιπόν να ανοίξει τα μάτια του και να διώξει κάθε τρωκτικό κοντεύει να ν ανοίξει και τη πόρτα του σπιτιού του.

Δε γνωρίζω πότε θα το καταλάβει ο γεωργός. Ή αν πρέπει τελικά να του το πούνε …

Ίσως όμως είναι καλύτερα να το καταλάβει μόνος του, για να δει ότι η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας…και που κολλάει αυτό?
Είναι απλό. Όταν δεν ξέρεις ρωτάς, όταν όμως νομίζεις ότι ξέρεις τότε δε δέχεσαι να μάθεις …Σ αυτή τη περίπτωση αν δε πάθεις δε μαθαίνεις

Σύντομα θα δαγκώσουν κι αυτόν όπως δάγκωσαν κι άλλους.
Μάλιστα δάγκωσαν άτομα που τα τάισαν τα βοήθησαν ενώ ήξεραν τι ήταν … Πρέπει να μάθουν «τα τρωκτικά» όμως, ότι όσο και να προσπαθούν άνθρωποι δε γίνονται…πάντα θα είναι αρουραίοι, πάντα θα σέρνονται στους υπονόμους γιατί εκεί τους αξίζει να είναι.. και πάντα θα τους αποφεύγουν γιατί βρωμάνε από μακριά.

Στη περίπτωση που θ αναρωτιέστε γιατί τα γράφω όλα αυτά, σας λέω ότι αφορά ομάδα, ομάδες… δε ξέρω.. που έχουν γεμίσει παρατρεχάμενους. Άτομα και καλά που θέλουν να βοηθήσουν, πάντα βέβαια με το αζημίωτο, και που μέχρι «χτες» έφτυναν στο άκουσμα του σωματείου. Και προπονητές που φαντάζουν θεόσταλτοι αλλά δυστυχώς δεν είναι. Θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, θέλουν να θεωρούνται σημαντικοί αλλά δεν είναι…

Είναι άνθρωποι δειλοί και ματαιόδοξοι, που ποδοπατούν τα πάντα προκείμενου να φτάσουν στο στόχο τους, όνειρα, αισθήματα, ελπίδες κόπο αθλητών και αθλητριών.

Και φτάνοντας στο δια ταύτα ρωτάω για μια ακόμα φορά…που θα φτάσει το ελληνικό μπάσκετ? Πόσο πιο χαμηλά θα πέσει? Έφτασε στο βούρκο αφού τον περιτριγυρίζουν ποντίκια. Έλεος πια….
Ας ξεβρομίσει λίγο αυτός ο χώρος γιατί χάσαμε το οξυγόνο μας !!!!!

ΥΓ. Δεν γράφω το ποστ για να υπάρξουν απαντήσεις. Είναι για μια ακόμη φορά, μια φωνή αγανάκτησης, την οποία κατά καιρούς επαναλαμβάνω μήπως κάποτε ακουστεί έστω και λίγο….