QUOTE(roben @ Jul 12 2013, 18:37 )
1. Βαρέθηκα να διαβάζω εκφράσεις του τύπου ''δεν βγαίνουν οι χρόνοι'', ''δεν θα δεχτεί να παίζει 10 λεπτα'', ''αυτός θα παίζει τόσο και εκείνος τόσο''... Ρε παιδιά, για την ομάδα της γειτονιάς σας μιλάτε; Φαντάζεστε τον Πεδουλάκη να λέει ''θα πάρω αυτόν να παίζει τόσο γιατί έχω και αυτόν που θα παίζει τόσο''; 'Η παίκτη να έχει το θράσος να λέει ''εγώ θα παίζω τόσο αλλιώς δεν έρχομαι''; Ποτέ του να μην έρθει! Στην ομάδα θέλουμε παίκτες με προσωπικότητα που αντιλαμβάνονται ότι το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα και ότι ο χρόνος συμμετοχής εξαρτάται από την απόδοση σε προπόνηση και αγώνες, το πλάνο του προπονητή (που μπορεί να διαφέρει από παιχνίδι σε παιχνίδι), την φόρμα του κάθε παίκτη κτλ. Η συμμετοχή κερδίζεται, δεν απαιτείται! Αυτό που είναι σημαντικό σε μια επαγγελματική ομάδα υψηλού επιπέδου είναι κάθε παίκτης να μπορεί να παίζει από 1 δευτερόλεπτο μέχρι 40 λεπτά δίνοντας το 120% και οπωσδήποτε να είναι σε θέση να προσφέρει 25-30 λεπτά ποιοτικού μπάσκετ ανά παιχνίδι. Συνεπώς παίκτες όπως ο γερο-Σάρας και ο γερο-Μπατίστ πρέπει να αποκλειστούν! Θα είναι κρίμα να ρίξουμε τον κουβά με το γάλα! Το ρόστερ χτίζεται εξαιρετικά μέχρι τώρα, αν τα χαλάσουμε στις 2 τελευταίες κινήσεις θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας! Και πάλι θα ψάχνουμε παίκτες το καταχείμωνο...
Φίλε μου, μ' όλο το σεβασμό, δεν ξέρω αν συμπεριλαμβάνομαι κι εγώ ανάμεσα σ' όσους αναφέρεσαι, αλλά, επειδή σε προηγούμενη σελίδα έγραψα σεντόνι βασισμένο στην ιδέα "περί χρόνων", σου απαντώ:
Θεωρώ πως όσα γράφεις στην πρώτη σου παράγραφο είναι ένα μείγμα κηρύγματος προπονητή παιδικοεφηβικού μετά από ήττα σε αγώνα προετοιμασίας και wishful thinking. Η δομή μιας ομάδας μπάσκετ δεν βασίζεται στην ιδέα της ισότητας, ούτε σε δημοκρατικές αρχές, ούτε, πολύ περισσότερο, στον εκ των προτέρων σεβασμό των παικτών για το σύμβολό της, αλλά είναι βαθιά ιεραρχική. Το ότι πολλές φορές υπάρχουν ανατροπές και ανακατατάξεις στο ροτέισον και τους χρόνους συμμετοχής, δε σημαίνει πως, στην αρχή της χρονιάς, όλοι οι παίκτες ξεκινάνε από την ίδια αφετηρία. Όχι μόνο ο ΔΔ, ο Σπανούλης κι ο Ναβάρο, αλλά κι ο Ούκιτς, ο Πρίντεζης ή ο Λόρμπεκ, αν δουν ότι κατά τη διάρκεια της χρονιάς δεν έχουν το ρόλο που θέλουν, θα στραβώσουν. Και άσχετα αν το στράβωμα είναι δικαιολογημένο ή όχι, μέχρι ένα σημείο, είναι απόλυτα φυσιολογικό. Και ναι, προφανώς, όταν ο Πεδουλάκης εξετάζει την απόκτηση ενός παίκτη, όπως και κάθε άλλος προπονητής στον κόσμο, αναλύει τις ήδη υπάρχουσες λύσεις που έχει και τον τρόπο που θα τις χρησιμοποιήσει. Επίσης προφανώς, όταν ο παίκτης συζητάει με κάποια ομάδα, αν δεν μιλάμε για βετεράνο που απλώς ψάχνει τελευταία ένσημα ή πιτσιρικά με στόχο ζωής ένα καλό συμβόλαιο, θα συζητήσει με τον προπονητή το ρόλο που ο δεύτερος σκέφτεται να του δώσει, χωρίς, βέβαια, να το θέτει τόσο άκομψα και κατηγορηματικά όσο εσύ. Η συμμετοχή, όπως λες, μπορεί να μην απαιτείται παρά μόνο να κερδίζεται, αλλά, όταν ένας παίκτης ερχόμενος σε μια ομάδα θεωρεί πως θα την κερδίσει και βλέπει πως αυτό τελικά δε γίνεται, κάλλιστα μπορούν να δημιουργηθούν τριβές -ίσως ούτε καν μπορούν, θα δημιουργηθούν. Και δεν καταλαβαίνω γιατί μια ομάδα, άνευ λόγου κι αιτίας, να δημιουργήσει η ίδια τις προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο. Ακόμα και επί Ζοτς, που θεωρείται ο καλύτερος στην ψυχολογική διαχείριση, με ρόστερ ενίοτε υπερφορτωμένα, τριβές συχνά-πυκνά δημιουργούνταν -για όσους θυμούνται, πάμπολλες φορές, ως πλεονέκτημα εκείνης της ομάδας αναφέρεται πως ό,τι γινόταν στα αποδυτήρια έμενε σ' αυτά. Όχι ότι τα αποδυτήρια ήταν το μικρό σπίτι στο λιβάδι. Με τη δική σου λογική μπορεί κάθε ομάδα να παίρνει από 3 πρωτοκλασάτους σε κάθε θέση, να μαζεύει 15 παίκτες και να βλέπει τελικά ποιοι σχηματίζουν την καλύτερη ομάδα. Έλα, όμως, που κανείς δεν το κάνει