Είναι περίεργο πράγμα αυτή η Τέχνη. Από τη μια μπορεί να σε οδηγήσει σε ταξίδια του νου. Από την άλλη σε μια ανυπόφορη αηδία. Μια ταμπέλα, μια στέγη στην οποία μπορεί να βρει καταφύγιο μια διάνοια αλλά και ενας αργόσχολος που με την κατάλληλη προώθηση φαίνεται και περιφέρεται ως …καλλιτέχνης.



Όταν άκουσα για το athens photo festival 2009 με 240 φωτογράφους από την Ελλάδα και το εξωτερικό και μια και η φωτογραφία είναι ένα από τα χόμπι μου, θέλησα να παω να δω κάτι διαφορετικό ώστε να ανοίξει λίγο παραπάνω ότι εχει απομείνει στον εγκέφαλο μου.



Στάθηκα τυχερός και πάρκαρα εξω από τα village. Κοίταξα για μια πιθανώς μεγάλη και ευκρινή πινακίδα μια και μιλάμε για ένα από τα 5 παλαιότερα και μεγαλύτερα φεστιβάλ στον κόσμο, αλλά δεν είδα. Δίπλα στο γήπεδο του ταε – κβο – ντο έλεγε η διαφήμιση, οπότε πήρα το δρόμο προς τα κάτω. Εφτασα στο μουσείο της αεροπορίας, κανένα σημείο ζωης. Ξαναγύρισα και περπάτησα περιμετρικά των village, τίποτα. Απέναντι είδα ένα άνοιγα στο συρματόπλεγμα. Πήγα να ρωτήσω έναν τύπο με πορτοκαλί φωσφοριζέ στολή και να ναι καλά το παλικάρι, μου εδωσε τη σωστή κατεύθυνση. Ωραία αρχίσαμε…



Φτάνω στο χώρο, χωμένο στα έγκατα του κλειστού σταδίου και πλήρωσα στην είσοδο. 3 ευρώ. Χαλάλι. Οπου και να πας πληρώνεις σε αυτή τη ζωη. Το πρόγραμμα κόστιζε 5 ευρω! Αντε λεω, δεν πειράζει ας τα δώσω. Μια φορά είναι. Ο χώρος είναι απαράδεκτος για έκθεση. Ούτε για καφενείο στον Αγιο Παντελεήμονα δεν κάνει. Τσιμέντα κάτω και αν κάνεις το λάθος να περπάτησεις λίγο γρήγορα αναπνέεις και την υπέροχη σκόνη. Δε λεω καλό το underground προφιλ αλλά ας υπάρχει ενας τάπητας, είναι δείγμα πολιτισμού! Σκέτο τσιμέντο πια;

Θα αναφερθώ ανώνυμα στα εκθέματα που δεν μου άρεσαν γιατί δεν θέλω να αδικήσω κάποιον δημιουργό που πιθανώς η δική μου παιδεία δεν φτάνει για να παρακολουθήσω τη σκέψη του και επώνυμα σε αυτά που κάτι είχαν να πουν στο μάτι μου.



Η έκθεση πέραν του φωτογραφικού υλικού είχε και βιντεο – αρτ για την ποικιλία του θεάματος. Τελικά είναι εύκολη υπόθεση να συμμετέχεις σε τέτοιες εκθέσεις. Κάνε μια βόλτα στη γειτονιά σου, βγάλε 100 φωτογραφίες, ε, αν εχεις και τις κατάλληλες γνωριμίες, θα γίνεις μέγας φωτόγκραφερ.

Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς ποια ηταν η καινοτομία του να βγάζει ο άλλος μια φωτογραφία με τα καροτσάκια από το σουπερμάρκετ και τον διάδρομο ενός διαμερίσματος ή ένα δωμάτιο ή μια αδιάφορη φάτσα. Μερικές φωτογραφίες ηταν πραγματικά απλοϊκές όπως αυτή που έβγαλε ενας άλλος με τον κόσμο να περιμένει το μετρό. Από αυτή την πρώτη σειρά ηταν ενδιαφέρον το industrial της Μυρτώς Παπαδοπούλου, οι αντιθέσεις του Mattieu Gafsou, τα υποννοούμενα του Αλέξανδρου Αβραμίδη και το μίνιμαλ τεκ της sarah van marcke.



Λίγο πιο πέρα με περίμεναν δυο εκπλήξεις. Στη μια ένα τύπος είχε πάρει μια οθόνη πλασμα, την πέταξε κάτω και ως χαλί έβαλε χώμα! Ακριβώς δίπλα μια γλάστρα και στο βίντεο έδειχνε έναν τύπο που πήγε σε ένα κινέζικο μαγαζί να αγοράσει ένα κομπιουτεράκι και τον έδειχνε να πληρώνει σε μια εξτρα αργή κίνηση, πως έβγαζε τα χρήματα και τα έδινε στο ταμείο… Επειδή βαρέθηκα τη διαδρομή τσέπη-ταμείο συνέχισα λίγο πιο κάτω με τα υπαρξιακά μιας – προφανώς – ανέραστης.

Κρεμασμένα με γάτζο και πετονιά από το ταβάνι, καμιά 30αρια χάρτινες ανδρικές πλάτες ( όπως αυτές που έχουν τα καταστήματα ρούχων ) και δεμένες γραβάτες. Κάτω, μια σφουγγαρίστρα που αντι για πανιά είχε επίσης γραβάτες. Τίτλος έργου; «Ανδροκρατία». Χάρηκα Καλιαμάγκουρας. Δυο τρεις που μου άρεσαν είπα να τις βουτήξω και να γράψω στην ταμπέλα του έργου «α-πεοδεικτική ανδροκρατία» αλλά την κλοπή δεν την αντέχω ουτε ως σκέψη και δεν αξίζει να χάσω τον υπνο μου για μερικές γραβάτες.



Συνέχισα, προσπαθώντας να επανέλθω ψυχολογικώς και βρέθηκα απέναντι σε δυο θανατηφόρα βίντεο. Στο ένα, ενας τύπος σε μια κρίση αυτολατρείας είχε φωτογραφίσει τον εαυτό του σε καμια 500αρια γκριμάτσες και μας τις παρουσίαζε σε μια οθόνη. Να πω ότι ηταν και ο Αλ Πατσίνο, παει στην ευχή. Αφού τον βαρέθηκα, βαρέθηκα πιο πολύ όταν ακριβώς δίπλα ενας άλλος σε μια οθόνη είχε δυο πρόσωπα αντικριστά να κοιτάνε το άπειρο. Κάποια στιγμή τα πρόσωπα άλλαζαν με το ιδιο βλέμμα. Αργότερα επανέρχονταν τα αρχικά πρόσωπα. Και ξανα μανα. Αν αυτό το πράγμα είναι τέχνη τότε είμαι Αργεντίνος, εχω μπούκλες και με λένε Μαραντόνα. Συνέχισα για μια ενδιαφέρουσα σπουδη των Κατερίνας Θωμαδάκη και Μαρίας Κλωνάρη. Requiem για τον ΧΧο αιώνα, μια ευαίσθητη και σκληρή ματιά που αν μου έλεγαν ότι το γύρισε ο Αρονόφσκι δεν θα μου έκανε εντύπωση. Απέναντι ακριβώς, άλλος θάνατος από κει. Ενας τύπος σε βίντεο παρουσίαζε ένα ανθρωπάκι στη μέση του πουθενά να σκάνε στο κουκουρούκου πίδακες νερού. Μετα από καμια ώρα, έβλεπες και δεύτερο ανθρωπάκι. Ξανα πίδακες. Μετά νέφος. Μετά δεν είδα άλλο γιατί αισθάνθηκα ότι κάποιος με έβαλε τιμωρία.



Το τελευταίο βίντεο αυτής της αίθουσας ηταν και το πιο σπαρταριστό. Έδειχνε μια κοπέλα με μπούρκα και κορακί φόρεμα που το μόνο που ξεχώριζες ηταν τα μακιγιαρισμένα μάτια της και τα δάχτυλα των χεριών της που ηταν ζωγραφισμένα. Καθόταν μπροστά σε ένα τραπέζι στο οποιο είχε ένα πιάτο και μέσα σε αυτό ενας τεράστιος αστακός. Η γκόμενα να λέει κάτι ακατάληπτα λες και είχε κατεβάσει ένα κιβώτιο με τριπάκια και ο τίτλος του έργου ηταν: «Ότι είναι εξω από κάτι είναι μέσα σε κάτι άλλο». Δεν ήξερα αν έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω.

Συνέχισα με το χαμόγελο που διαθέτω όταν καταναλώνω 2 μπουκάλια jack daniels και μου άρεσαν τα παράδοξα του Ramette ( ειδικά αυτό της τεμπελιάς μου άρεσε ιδιαίτερα ) και τα παιχνίδια με το κορίτσι στην πόλη της Βένιας Μπεχράκη.



Λίγο πιο κάτω απλοϊκότητας συνέχεια. Ενας έβαλε το μοντέλο του να ξαπλώνει στο δρόμο, άλλος φωτογράφισε έναν τύπο να κείτεται νεκρός ανάμεσα σε lifestyle περιοδικά και ενας άλλος είχε μια σειρά φωτογραφιών με έναν ηλικιωμένο σε εντελώς λευκό φόντο που το μόνο που άλλαζε ήταν τα μαλλιά του. Πολλά, λίγα, καθόλου, ελάχιστα, μισά, χαίτη, ε, εντάξει τη βγάλαμε την υποχρέωση.

Η απλότητα του Παύλου Φυσάκη με τα πρόσωπα στο ολον είχε ένα θέμα αλλά στη συνέχεια, έπαθα ψυχική ματαίωση.



Στο όνομα της τέχνης υπήρχαν κάποια προτραίτα κακοφωτισμένα που δεν έβλεπες τίποτα, κουνημένα, θολά, από τις φωτογραφίες που όταν τις δεις στον υπολογιστή σου τις σβήνεις ως αποτυχημένες. Ένα βίντεο που έδειχνε γυμνούς άνδρες να χοροπηδάνε στο χιόνι, ένα άλλο να δείχνει ένα ανσανσέρ με ανθρώπους να ανεβοκατεβαίνει και ένα τρίτο που έδειχνε κάτι κλαδιά, με έκαναν να αναρωτιέμαι ποια είναι τα καινούρια ναρκωτικά που βγήκαν και δεν τα ξέρω.



Ενας άλλος είχε βάλει καμια δεκαριά dvd players στον τοίχο και έδειχνε ληψεις σε παράθυρα κατοικιών. Είπα μήπως στο όνομα της τέχνης είχε και καμια τσόντα αλλά έδειχνε κάτι αδιάφορα.

Έναν τύπο που προσπαθούσε να συντονίσει την τηλεοραση, τρεις να αγκαλιάζονται και να χορεύουν, μια κυρία να πλένει πιάτα, μια γρια να χτενίζει ένα γέρο, έναν άλλον να κόβει βόλτες στην κουζίνα, κάτι τέτοια. Τιτλος εργου: windows.



Σε αυτό το σημείο τέλειωσε η βόλτα, έκανα άλλη μια ώστε να χωνέψω αυτά που είδα και αποχώρησα. Το ερώτημα που θα μου κάνεις είναι: Να πάω;



Να δώσεις 3 ευρώ να κάνεις μια βόλτα και μετά να πας για ένα καφέ ή να δεις μια ταινία, δεν είναι κακό. Μπορεί να επιβεβαιώσεις αυτά που μόλις διάβασες ή να μου εξηγήσεις κάτι που δεν κατάλαβα. Από το να δεις τηλεόραση, είναι καλύτερα να πας.



Πάντως εχω και εγω μια ιδεα. Αν βρω χορηγό ή αντάπτορα θα κάνω και εγω το suspect festival. Θα στήσω φωτογραφική μηχανή να βγάζω τον κόσμο που χαζεύει τα εκθέματα και θα την ονομάσω «έκθεση στην έκθεση».



Ποιος αναλαμβάνει τη χρηματοδότηση;