QUOTE(slok @ Jul 14 2012, 01:30 )
Μόνο και μόνο την υπερ-υπερ-υπερ-υπεροπλια στους ψηλους της πρωτης ομαδας ονειρο να πιασεις, ξερεις το αποτελεσμα.
Γιουιν, Καρλ Μαλοουν, Ρομπινσον και Μπαρκλεϊ εναντι σε Γκριφιν, Λαβ και Τσαντλερ????
No match, case closed.
Αν και ουτως ή αλλως εχεις Τζορνταν στην 1η ομαδα ονειρο οποτε case closed again.
BTW για το ΝΒΑ και τους αθλητες τους, κυριως τους Αμερικανους, νομιζω οτι 20 χρονια διαφορά απο το 1992 εως και σημερα, ναι μεν εχει αυξηθει κατα ΠΑΡΑ πολυ η αθλητικοτητα, κλπ, αλλά νομιζω ΟΧΙ τοσο στο τοπ επιπεδο (Αμερικανων) παικτων αλλά η τεραστια αυξηση ειναι στον μεσο ορο, στο συνολο δηλαδη των παικτων. Ολοι πλεον σχεδον, ειναι "αθλητικοι". Οι τοπ παικτες φυσικα ειναι οι περισσοτεροι παραπανω αλλά εκει οι διαφορές με παλαιοτερα ειναι ΠΟΛΥ μικροτερες νομιζω. Υπαρκτες μεν αλλά οχι τοσο τεραστιες.
Εαν παμε στον υπολοιπο κοσμο νομιζω ειναι μερα με τη νυχτα. Καμια σχεση οι εθνικες ομαδες και γενικοτερα οι παικτες του τοτε εκτός ΝΒΑ, απο πλευρας αθλητικοτητας σε σχεση με τωρα. Τωρα εχουν φτασει σε δυσθεωρατα επιπεδα. Η ψαλιδα δηλαδη στον τομεα αυτο σε σχεση με το ΝΒΑ, ενω παραμενει υπαρκτη φυσικα, εχει κλεισει ΠΑΡΑ πολυ.
Πχ το 1987 εβλεπες οτι πχ η ταχυτητες και η αθλητικοτητα στο ΝΒΑ ηταν στο 32x πχ, ενω στην Ευρωπη το μπασκετ που παιζοταν ηταν στο normal(1x). ΤΕΡΑΣΤΙΑ διαφορά.
Τωρα ενω και στο ΝΒΑ εχει αυξηθει πολυ η ικανοτητα των παικτων για αλματα, η δυναμη τους, οι μυς τους γενικοτερα, η αθλητικοτητα τους δηλαδη με απλα λογια, στην Ευρωπη εχει κανει ΑΛΜΑΤΑ. Λογω παγκοσμιοποιησης του αθλητισμου και δυνατοτητας χρησης εξοπλισμου, "δυναμωτικων"/"βιταμινων"/"μαγικης σουπιτσας", τεχνικων προπονησης τοπ επιπεδου, απο ολες τις ομαδες και χωρες και παικτες κατι που δεν ηταν δυνατο και δεν γινοταν παλαιοτερα.
Οταν εισαι ηδη πολυ αθλητικος και προηγμενος και 25 βηματα μπροστα απο εναν αλλο, τοτε εσυ στο περασμα του χρονου θα κάνεις τα φυσιολογικα 3-4 βηματα αλλά ο αλλος θα κανει 20 αφοσον εχει βρει την ευκαιρια μεσω της παγκοσμιοποιησης.
Αλλά αυτο δεν αρκει για να νικησεις τον Κομπι, τον Λεμπρον, τον Ντουραντ, τον Πολ, τον Γουεστμπρουκ και τον Αντονι, Ντερον, κλπ. Γιατι? Επειδη εκτός απο την πολυ αυξημενη αθλητικοτητα τους, παιζουν και πολυ καλυτερη επιθεση! Το ευρωπαικο μπασκετ με την σουπερ προωθηση σε εμετικο βαθμο της αμυνας, κανει τους παικτες να ξεχνανε τα βασικα των επιθετικων κινησεων. Ποστ παιχνιδι, σταυρωτες τριπλες, fadeaway σουτ, παιχνιδι ενας με εναν, κλπ. Αυτα (σε ικανοποιητικη συχνοτητα) εχουν χαθει προ πολλου στο ευρωπαικο και μαλλον και στο παγκοσμιο μπασκετ εκτός ΝΒΑ. Αλλά επειδη παρακολουθω Ευρωπαικο και οχι Βραζιλιανικο πχ, στην Ευρωπη τουλαχιστον, δεν υπαρχουν χωροι για ατομικες προσπαθειες και τα καλαθια που μπαινουν στην συντριπτικη σους πλειοψηφεια ειναι απο ομαδικη προσπαθεια οπου καταληγει σε ελευθερο σουτ ή λευ-απ. Οι περισσοτεροι παικτες εχουν "ξεχασει" να παιζουν ενας με εναν. Οχι ολοι βεβαια. Οχι και οτι τους δινεται η ευκαιρια βεβαια. Οχι οτι αυτο ειναι κακο, εξαλλου το μπασκετ ειναι ομαδικο αθλημα, αλλά απλως ειναι κακο για το θεαμα και κακο για την γενικοτερη μπασκετικη παιδεια του καθε συγκεκριμενου παικτη.
Οποτε ονομαζω και επισημα την παρουσα Team USA, Dream Team V (του 2008 ηταν η IV με τις 3 πρωτες απο 1992 και επειτα να ειναι οι αλλες 3) οπου και θα τερματισει αηττητη το τουρνουα και ευκολα κιολας παιρνοντας το χρυσο!
Το μόνο κακο με αυτη την Dream Team, ειναι οτι ισως θα συγκρατειται στο να παιρνει μεγαλες διαφορές. Γιατι εχουν εναν στοχο. Το χρυσο! Οποτε ειτε η οικονομια δυναμεων, ειτε η αδιαφορια για μεγαλες διαφορές οδηγει στο να μην παιρνουμε και τοσο μεγαλες διαφορες. Εξαλλου ειναι και οι αναπληρωματικοι κατωτεροι απο την 1η. Η πρωτη Dream Team δεν ειχε στοχο αυτο. Ειχε στοχο να παιζει καθε δευτερολεπτο επιθετικο μπασκετ για αυτο και ειχαμε εκεινες τις τεραστιες διαφορές. Το χρυσο ηξερε οτι θα το κατακτησει.