χοντας υιοθετήσει το market plan και το game plan του ΝΒΑ, η Ευρωλίγκα (φαίνεται ότι) έχει αποφασίσει το ουσιαστικό τέλος των εθνικών πρωταθλημάτων. Η δημοσιοποίηση - επιβεβαίωση περί του νέου αγωνιστικού σχεδίου της διοργάνωσης, αν μη τι άλλο οδηγεί στο συγκεκριμένο συμπέρασμα. Και δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά στις ημέρες διεξαγωγής των αγώνων, αλλά κυρίως στον αριθμό των αγώνων που θα πρέπει να δώσουν οι ομάδες.

Η νέα Euroleague

Ξεκινώντας από τις ημέρες των αγώνων, είναι γνωστό ότι οι αξιωματούχοι της Ευρωλίγκα είχαν αποφασίσει αλλαγές. Διαπιστώνοντας ότι τα εθνικά τηλεοπτικά δίκτυα των χωρών έδιναν μεγαλύτερη βάση είτε στους αγώνες του Champions League (σ. σ. Τετάρτη), είτε στους αντίστοιχους του Europa League (σ. σ. Πέμπτη), είχαν καταλήξει στην απόφαση μετάθεσης των ημερών διεξαγωγής αγώνων της Ευρωλίγκα.

Και για να εξηγούμαστε, ο προβληματισμός τους είχε να κάνει (και) με τον αριθμό των φιλάθλων που παρακολουθούσε (τηλεοπτικά) τους αγώνες, αφού είχε εμπορικές (οικονομικές) συνέπειες, καθώς τα νούμερα δεν τους προσέφεραν τα διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα (που επιζητούσαν) σε επίπεδο χορηγιών. Πλέον, οι αγώνες της Ευρωλίγκα θα διεξάγονται κάθε Πέμπτη και Παρασκευή και για την ακρίβεια, κυρίως την Παρασκευή. Διότι, σε αυτή τη περίπτωση η Ευρωλίγκα δεν θα μοιράζεται το... τηλεοπτικό πακέτο, άρα και το διαφημιστικό, αφού δεν υπάρχει αντάξια (επιπέδου και θεάματος) αγωνιστική δράση εκείνη την ημέρα.

Το συγκεκριμένο γεγονός ασφαλώς και θα έχει επίπτωση στα εθνικά πρωταθλήματα (σ. σ. καθώς σε όλη την Ευρώπη οι αγώνες διεξάγονται Σάββατο ή Κυριακή, ενώ σε Γαλλία και Γερμανία κάποιοι αγώνες γίνονται τη Παρασκευή), αυτό ουδόλως απασχολεί τους αξιωματούχους της Ευρωλίγκα.

Αυτό αποδεικνύεται και από τη διαφορετική μορφή της διοργάνωσης. Αν κανείς ρίξει μια ματιά στο οργανόγραμμα της Ευρωλίγκα, θα διαπιστώσει την αύξηση των αγώνων. Μια ομάδα (π. χ. Παναθηναϊκός) που συνήθως φτάνει μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης, θα δώσει συνολικά 29 ή 31 αγώνες! Αυτή η απόκλιση υπάρχει, διότι στην προημιτελική φάση της διοργάνωσης, ο νικητής κρίνεται στις τρεις νίκες. Αν πάλι μια ομάδα καταφέρει να εξασφαλίσει θέση στους ομίλους της διοργάνωσης μέσω της προκριματικής φάσης και φτάσει μέχρι τον τελικό, συνολικά θα δώσει 34 ή 36 αγώνες.

Τώρα, από πού συμπεραίνεται ότι η Ευρωλίγκα έχει αποφασίσει την παύση των εθνικών πρωταθλημάτων; Μια απλή μαθηματική πράξη οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα. Στην Ισπανία για παράδειγμα, οι αγωνιστικές της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος είναι 34. Οι αγώνες των πλέι οφ για τις πρωτοκλασάτες ομάδες (Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Κάχα, Μάλαγα, Μπιλμπάο) είναι τουλάχιστον 10. Προσθέστε και τους τρεις αγώνες που δίνουν στο πλαίσιο του Copa Del Rey οι πρώτες οκτώ ομάδες του πρώτου γύρου της κανονικής διάρκειας, συνεπώς καταλήγουμε στους 47! Προσέξτε, μόνο στο πλαίσιο του ισπανικού πρωταθλήματος και κυπέλλου. Κάτι ανάλογο ισχύει και στην Ιταλία, απλά εκεί η κανονική διάρκεια περιλαμβάνει 32 αγώνες για κάνε ομάδα.

Συνοψίζοντας, μια πρωτοκλασάτη ισπανική ομάδα, από τις αρχές Οκτωβρίου έως και τις αρχές Ιουνίου (σ. σ. η FIBA πάντα πιέζει τις εθνικές ομοσπονδίες ώστε να τελειώνουν τα πρωταθλήματα στις αρχές Ιουνίου λόγω των διεθνών διοργανώσεων που διεξάγονται είτε το καλοκαίρι είτε τον Σεπτέμβριο) θα δώσει περί των 80 αγώνων. Οσους δηλαδή περιλαμβάνει η κανονική διάρκεια στο ΝΒΑ.

Είναι σαφές ότι η Ευρωλίγκα οδηγεί την κατάσταση στη δημιουργία μιας κλειστής λίγκα. Αυτό είναι το όραμα του Τζόρντι Μπερτομέου, εκτελεστικού διευθυντή της Ευρωλίγκα και είναι αποφασισμένος να το υλοποιήσει. Δεν τον απασχολούν τα εθνικά πρωταθλήματα και το δείχνει με τις πράξεις του. Μόνο όμως που αναλαμβάνει ένα μεγάλο ρίσκο. Διότι η Μεσόγειος (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία), πάνω στην οποία βασίζεται η επιτυχία της διοργάνωσης, βρίσκεται σε κάκιστη οικονομική κατάσταση. Και γενικότερα, επικρατούν λεπτές ισορροπίες στην ευρωπαϊκή οικονομία αφού προβλήματα έχουν αρκετές χώρες της κεντρικής Ευρώπης.

Συνεπώς, η αύξηση των αγώνων (άρα και εξόδων για τις ομάδες αφού θα αναγκαστούν να πάρουν περισσότερους παίκτες, να κάνουν περισσότερα ταξίδια κλπ.) αποτελεί ένα μεγάλο ρίσκο, αφού δεν είναι τόσο βέβαιο ότι οι ομάδες θα έχουν ισοσκελισμένα έσοδα και έξοδα.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sport.gr/default.asp?pid=4&...5#ixzz1jGxbd8Rw

Και επισημα

http://www.euroleague.net/news/i/92299/180

χωρίς να διαφωνώ σε όσα λες, δεν είμαι σίγουρος ότι όλα αυτά είναι απαραίτητα κάτι κακό. Και εξηγούμαι...
κατ' αρχάς το πράγμα με τα περισσότερα εθνικά πρωταθλήματα βγάζει μια σαπίλα προς τα έξω. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι το ελληνικό, που κατορθώσαμε μέσα σε 15 χρόνια να οδηγήσουμε τη διοργάνωση σε πλήρη απαξίωση με ομάδες χωρίς λεφτά, πρωτάθλημα χωρίς οργάνωση και όλα τα γνωστά προβλήματα. Και αυτό 15 χρόνια μόλις μετά από την εποχή που είχαμε το 2ο καλύτερο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου.........
τα πρωταθλήματα ανά την Ευρώπη έχουν χαμηλότατο επίπεδο. Θα εξαιρέσω το ισπανικό πρωτάθλημα.
Στο Ιταλικό υπάρχει τόσα χρόνια μία ομάδα (Σιένα) και άντε, ας πούμε ότι φέτος έγιναν 2 (Αρμάνι).
Στην Ελλάδα, Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός και μετά το χάος.
Στη Ρωσία, αρκετά συμπαθητικό πρωτάθλημα με την ΤΣΣΚΑ πρώτο βιολί και άλλες 4-5 ομάδες (Κίμκι, Ούνιξ, Σπαρτάκ, Δυναμό) με ανταγωνιστική παρουσία.
Στην Τουρκία οι καλές ομάδες ήταν 2, τώρα έγιναν τρεις, αλλά το επίπεδο από εκεί και κάτω είναι αρκετά χαμηλό.
Στη Γαλλία και τη Γερμανία σχετικά ανταγωνιστικά, αλλά με χαμηλό επίπεδο.
Ένα ενδιαφέρον παρουσιάζουν και η Αδριατική και η Βαλτική Λίγκα αλλά μάλλον δεν μπορείς να τα χαρακτηρίσεις "εθνικά" πρωταθλήματα.
Για άλλα πρωταθλήματα μπάσκετ στην Ευρώπη, νομίζω δεν αξίζει καν τον κόπο να συζητάμε...
αν συνεχιστεί το ίδιο βιολί είναι μοιραίο να αποκοπούν τα εθνικά πρωταθλήματα από την ευρωλίγκα.
Και δε βλέπω πάντα το λόγο ομάδες όπως ο περσινός Ολυμπιακός του 26-0 στο εθνικό πρωτάθλημα να συμμετέχει σε αυτό. Ούτε η ισόβια πρωταθλήτρια Μακάμπι στο Ισραήλ.

Ίσως, λοιπόν ακόμα και να οδηγηθούμε στην ευρωλίγκα σε ένα σύστημα αλα-ΝΒΑ (όλοι παίζουν μέσα έξω με όλους με περιφερειακές βαθμολογίες) και κατόπιν play off. Αν έχει (όπως τώρα) 24 ομάδες μιλάμε για 46 ματς κανονικής περιόδου και πολλούς αγώνες play off, ίσως γύρω στα 60 ματς τη σεζόν που είναι φυσιολογικό νούμερο.
Ένα τέτοιο πρωτάθλημα θα έχει ομάδες με συμβόλαια και ίσως κάποια προκριματικά για τις ομάδες που κερδίζουν τα εθνικά πρωταθλήματα. Τα οποία -φυσικά- δε θα πάψουν, αλλά θα διεξάγονται στη σκιά της ευρωλίγκα και με την απουσία των μεγάλων ομάδων (πχ. ελληνικό πρωτάθλημα χωρίς Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό, πρωτάθλημα Ισραήλ χωρίς Μακάμπι κλπ)

είναι λίγο ακραίο το σενάριο, αλλά όχι ανέφικτο. Βρίσκω και αρνητικά και θετικά. Κατ' αρχάς θα βλέπουμε καλό μπάσκετ όλη τη σεζόν. Επίσης οι ομάδες που θα συμμετέχουν με κλειστό συμβόλαιο θα έχουν αναγκαστικά τον πλήρη έλεγχο της οικονομικής τους κατάστασης και δε θα υπάρχουν ομάδες-φούσκες. Αν είναι έξυπνοι και εφαρμόσουν και στην ευρωλίγκα και ένα salary cup θα δούμε πολύ ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Τα εθνικά πρωταθλήματα (έστω αυτά τα κουτσουρεμένα) θα αποκτήσουν ένα ενδιαφέρον και ακριβώς επειδή θα υπάρχει και ενδιαφέρον και ανταγωνισμός και προοπτική πρωταθλητισμού ίσως πέσουν και λίγα λεφτά.
Τα αρνητικά όλου αυτού του πράγματος δεν τα αναφέρω καν γιατί νομίζω ότι είναι προφανή και διόλου αμελητέα... απλώς να μη δαιμονοποιούμε καταστάσεις...

Εδώ κάποτε είχαμε δύο πρωταθλήματα Ευρώπης, αυτό θα μου κάνει εντύπωση;

Καλά, και στην Αμερική έχει γίνει αυτό


Στο θέμα μας τώρα, νομίζω πως τα πράγματα στο άρθρο παρουσιάζονται πιο τραγικά από ότι πράγματι είναι. Οι αλλαγές των ημερών δεν πιστεύω πως δημιουργούν κάποιο πρόβλημα. Όσες ομάδες παίζουν στην Ευρωλίγκα Παρασκευή, θα παίζουν στα εθνικά πρωταθλήματα Δευτέρα, ενώ τα υπόλοιπα ματς των εθνικών πρωταθλημάτων θα γίνονται κανονικά μέσα στο Σ/Κ. Όσο για την αύξηση των αγώνων, μιλάμε στην ουσία για μία αύξηση 8 αγώνων στην φάση του τοπ16, όπου αντί για 4 ομίλους των 4, θα έχουμε 2 των 8 (και ναι, για μένα είναι αχρείαστη αυτή η αλλαγή). Είναι ένα υπολογίσιμο νούμερο το 8, αλλά δεν είναι και η καταστροφή του κόσμου για τα εθνικά πρωταθλήματα.

Από εκεί και πέρα, σίγουρα το ιδανικό σενάριο θα ήταν να υπάρξει μια ευρεία συνενόηση μεταξύ Ευρωλίγκας και εθνικών ομοσπονδιών για το μέλλον των διοργανώσεων, αλλά αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ, οπότε κάθε ομοσπονδία θα κοιτάξει και αυτή το συμφέρον της, όπως κάνει άλλωστε και η Ευρωλίγκα. Το ελληνικό πρωτάθλημα πάντως απειλείται περισσότερο από εσωτερικές αιτίες, παρά από εξωτερικές. Για μένα το ιδανικότερο σενάριο θα ήταν μία μείωση των ομάδων από 14 σε 12 (4 αγώνες λιγότεροι) και βέβαια αυστηρότερος έλεγχος του ποιες ομάδες θα συμμετέχουν, αν και αυτό είναι άλλη κουβέντα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει καμία περίπτωση να φύγουν από τα εθνικά πρωταθλήματα οι ομάδες της Ευρωλίγκας, εκτός αν κάποια στιγμή πάμε σε κλειστό ευρωπαικό πρωτάθλημα τύπου ΝΒΑ, το οποίο όμως αυτή τη στιγμή είναι καθαρά θεωρητικό ενδεχόμενο.