Μετά το blockbuster (αλλά τελείως αποτυχημένο φλερτ) τόπικ "Είσαι πολύ όμορφη. Θα μου δώσεις το τηλεφωνό σου ?" έρχεται η πολυ-αναμενόμενη συνέχεια. Σας το είχα υποσχεθεί (αν και βλακεία έκανα γιατί δεν τηρώ σχεδόν ποτέ τις υποσχέσεις μου).
Πήγα σήμερα στον Ερυθρό Σταυρό (νοσοκομείο είναι, όχι οργάνωση απεγκλώβισης εγκλωβισμένων) για να δω ένα συγγενή μου που του διαλύθηκαν τα πόδια. Νόμιζα ότι συγκινήθηκα αρκετά όταν τον είδα να είναι ξαπλωμένος και να ουρλιάζει από τους πόνους. Που να'ξερα...
Βλεποντάς τον να βασανίζεται και να μην υπάρχει γιατρειά, κατέβηκα στο κυλικείο του νοσοκομείου. Μπαίνοντας μέσα, παρατήρησα την τρελό-κοριτσοπαρέα που εργαζόνταν εκεί. 3-4 ήταν (τρείς σίγουρα). Η μία έλεγε τα ζώδια, η άλλη την άκουγε, η άλλη (ναι αυτή ) δούλευε και την τέταρτη μάλλον την φαντάστηκα.
Μπαίνοντας μέσα δεν ήξερα ακριβώς τι ήταν αυτό που ήθελα να πάρω. Το μάτι μου πάντως έκανε τη δουλειά του. Έπεσε κατ'ευθείαν σε αυτή που εργαζόταν, στην ξανθιά με το καρέ μαλλί γιαμ γιαμ. Με κοιτάει, την κοιτάω. Για κάποιο λόγο ένιωσα λίγο νευρικός οπότε έκανα μία βόλτα μέχρι να εξυπηρετηθεί και ο πελάτης που ήταν μέσα. Λίγο μετά, και αφού είπα τι θέλω με ρωτάει : "Εσύ τι ζώδιο είσαι ;". "Yδροχόος" απαντάω, και αμέσως : "Καλέ κάτσε να σου πούμε τα ζώδια !". "Έλα ρε, σίγα" (έλεος). "Καλέ κάτσε. Τελείωνε εσύ με το τηλέφωνο να του πεις το ζωδιό του !". "Εσύ τι ζώδιο είσαι ;" τη ρωτάω για να απαντήσει "Παρθένος". Το τηλεφώνημα τελειώνει, την ενημερώνει τι ζώδιο είμαι και ψάχνει να βρεί την κατάλληλη στήλη. Όταν επιτέλους τη βρίσκει παίρνω ένα αισχρό ύφος και της λέω "Δες αν ταιριάζω και με τους Παρθένους" . Η κοπελίτσα χαμογέλασε . Ανταπέδωσα . Και αφού δόθηκαν οι κατάλληλες οδηγίες για το δίσμυρο μέλλον μου (με τα σχολιάκια πάντα και από τις δύο μεριές) ήρθε η ώρα να αποχωρήσω (κοινώς, να παρηγορήσω τον ξαδελφό μου λεγοντάς του ότι και εγώ μια φορά είχα γυρίσει τον αστραγαλό μου). Ξαναρωτάω πάλι (με το ύφος που με χαρακτηρίζει) αν λέει τίποτα για ταίριασμα μεταξύ Υδροχόον και Παρθένων. "Αν ήταν ζυγός" λέει "κάτι θα γινόταν". Ρίχουμε τα χαμόγελα (- - ) , πληρώνω και φεύγω.
Γυρνώντας σπίτι ρωτάω τη μάνα μου αν θα ξαναπάμε και αύριο. "Μάλλον όχι. Τόσες μέρες συνεχόμενα πάμε". "Εγώ πάντως" απαντάω "θα πάω να ρίξω στον ξαδελφό μου μια ματιά. Ντροπή είναι να έχω πάει μόνο μία φορά". "Καλά θα κάνεις" μου λέει.
Αχ ρε μάνα, το έχω κάνει πολλές φορές για να το κάνω και τώρα ;