Σε φορουμ που συμμετεχω εγινε μια συγκριση μεταξυ των παικτων και του μπασκετ γενικα στη δεκαετια κυριως του 80 αλλα και του 90 και στην τρεχουσα.
Η αποψη μου:
Το αθλημα εχει αλλαξει. Η αμυνα, η σωματοδομη των αθλητων και η εν γενει φιλοσοφια του παιχνιδιου. Δεν είναι τυχαιο ότι εχει κλεισει η ψαλιδα με το ΝΒΑ. Δεν είναι τυχαιο ότι στο παρελθον τα σκορ εκλειναν με 40 ποντους και τωρα τα αμερικανα χανουν.
Η κυρια για μενα αιτια είναι πως οι αθλητες του σημερα δουλευουν περισσοτερους τομεις στο παιχνιδι τους. Δηλαδη μπορει ο Γκαλης να ηταν ενας και μοναδικος αλλα τη λεξη αμυνα δεν τη γνωριζε.
Οι ψηλοι τοτε ηταν κρεμανταλαδες για τα ριμπαουντ. Σημερα ξερουν να πασαρουν, να κανουν drive και να σουταρουν απο μακρια.
Οι κοντοι τοτε εκαναν ολη τη δουλεια στην επιθεση και την αμυνα την αφηναν για τους ψηλους. Σημερα δεν υπαρχουν κοντοι παικτες.
Σημερα οι αθλητες εκτος του ότι είναι πιο γυμνασμενοι, μπορουν να κανουν περισσοτερα μεσα στο παιχνιδι και η προπονητικη τακτικη δεν αποτελει μοναδικο προνομιο της σερβικης σχολης αλλα με το ανοιγμα των απανταχου συνορων ολοι λιγο ως πολύ μαθαινουν μπασκετ σε σωστη βαση.
Δεν είναι τυχαιο ότι σημερα σπανια βλεπει κανεις παικτη να παιζει πανω από 30.
Παλιοτερα ξεκιναγε και εβγαινε μονο στα time out.
Αν παρατηρησει κανεις τον μυικο ογκο των αθλητων, οι σημερινοι είναι διπλασιοι.
Για να μην κανω συγκρισεις από το απωτερο παρελθον θα σταθω σε 2 συγχρονους παικτες.
Νικος Χατζηβρεττας και Νικος Χατζης. Ασχετα αν ο δευτερος ηταν μεχρι περυσι καλυτερος μπασκετμπολιστας, όμως αυτή τη στιγμη ο Χατζηβρεττας είναι δυο επιπεδα ανωτερος.
Εν προκειμενω υπαρχουν 2 επιμερους θεματα που μπορουμε να συζητησουμε.
Την εξελιξη και διαδοχη του ελληνικου μπασκετ και του ευρωπαϊκου.
Ξεκιναμε με το ελληνικο.
Μετα τους 4 σωματοφυλακες, στην Ελλαδα συνεπεσε ένα ταυτοχρονο ελλειμμα καλων παικτων και καλων προπονητων. Προσοχη, δεν λεω ταλαντουχων. Καλων λεω. Ταλαντουχους ειχαμε. Γαλακτερος, Μηριουνης, Αγγελιδης, Οικονομου και οι συν αυτων, τσεπωσαν τα εκατομμυρια και αραξαν. Τεμπελιασαν και δεν δουλεψαν και δεν εκαναν την καριερα που θα μπορουσαν να κανουν.
Τα τελευταια χρονια όμως στην Ελλαδα βρηκαμε έναν σοβαρο Ελληνα προπονητη, τον Γιαννακη και διαθετουμε μια ομαδα 15 παικτων που πλην ταλεντου, δουλευουν και σοβαρα με αποτελεσμα να είμαστε πρωταθλητες Ευρωπης και δευτεραθλητες κοσμου. Ποιοι, οι Ελληνες των 10 εκατομμυριων ανθρωπων…
Το ευρωπαϊκο μπασκετ ουσιαστικα είναι η μεσογειος.
Οι γιουγκοι επεσαν. Όχι κυριως γιατι παρατησαν το σπορ αλλα γιατι εχασαν την ομαδικοτητα τους. Η Ιταλια εκανε ένα μπαμ αλλα και παλι φαινεται να μην πολυπατα στα ποδια της. Οι Ρωσοι εδωσαν εμφαση στο πρωταθλημα τους παρα στις υποδομες τους. Οι ισπανοι κλυδωνιστηκαν αρκετα αλλα μετα από σοβαρη προσπαθεια εχουν ισως την καλυτερη ισπανικη ομαδα ολων των εποχων.
Το μονο στοιχειο που εδωσε πνοη ηταν οι εθνικες διασπασεις της πρωην ΕΣΣΔ και της Γιουγκοσλαβιας. Ετσι ξεπηδησαν οι φοβεροι λιθουανοι. Οι υπολοιποι μπορει να μη στερουνται ταλεντου ( κροατες ) αλλα τρωγονται μεταξυ τους και ο καθενας κοιταει την παρτη του. Ισως να είναι και κοινωνικο το φαινομενο και όταν διατηρηθουν μερικα χρονια πολιτικης σταθεροτητας, να εχουμε πολλες δυνατες ομαδες.
Ανελπιστα από την άλλη ακρη του Ατλαντικου, υπηρξε η ευτυχης συγκυρια να συμπεσει ( όπως εμεις με την μεγαλη 4αδα ) μια εξαιρετικη φουρνια παικτων και η Αργεντινη να κανει αισθηση με το τοταλ μπασκετ της.
Σε οτι αφορα τους παικτες του παρελθοντος:
Παιζει πολύ μεγαλο ρολο το ποιος κανει πρωτος τι.
Ο Jordan πχ εμεινε στην ιστορια γιατι στο διαγωνισμο καρφωματων πατησε στη βολη. Σημερα οι περισσοτεροι παικτες το κανουν. Στην ιστορια όμως μενει μονο ενας. Ο Γκαλης πρωτος εκανε τα μαγικα του. Ασχετα αν θα μπορουσε να τα κανει σημερα. Πιθανως όχι, γιατι με τις αμυνες, τις βοηθειες, τις παγιδες, τα 24 δευτερολεπτα και τον γρηγορο ρυθμο του παιχνιδιου ισως να ηταν πρωτος στις ασιστ αλλα 45αρια δεν νομιζω να ξαναβαζε. Ο Γκαλης καινοτομησε στο αθλημα. Μεχρι τοτε δεν ειχε ξαναβγει τετοιος driver, που να παιζει τοσο καλα με τη μεση του και τα ποδια του. Σημασια δεν εχει τι θα εκανε ο Γκαλης τωρα. Πιθανως αντι για 37 ποντους μ.ο. που ειχε στο ευρωμπασκετ του 87 να ειχε 17 σημερα. Σημασια εχει ότι τα εκανε πρωτος.
Εβλεπα τις προαλλες και τα εχω προσφατα στο ομιχλωδες του μυαλου μου μερικα αποσπασματα από το eurobasket του 87.
Αν δειτε τι ειδους αμυνα επαιζαν, θα πεσετε κατω από τα γελια.
Χαλαρο μαν 2 μαν με τεντωμενα ποδια και τα χερια κατω.
Ατομικα:
Από τους παλιους μεγαλους παικτες υπαρχουν πολλοι που σημερα δεν νομιζω να επαιζαν σε υψηλο επιπεδο. Από τους σημερινους μεγαλους παικτες, στις τοτε ομαδες θα εβαζαν αντι για 15-20 ποντους σημερα, 50 τοτε.
Πχ ο Μεγας σουτερ Χουαν Αντονιο Σαν Επιφανιο ή ο Αντονελο Ριβα ακομα και ο Οσκαρ Σμιντ δεν ξερω τι ακριβως θα εκαναν σημερα αν απεναντι τους εβρισκαν τον Διαμαντιδη.
Ειμαι σιγουρος όμως πως αν επαιζε τοτε ο Νοβιτσκι με τον Γκασολ θα σημειωναν επιδοσεις Ουιλτ Τσαμπερλεν.
Οι παικτες που μπορουν να σταθουν διαχρονικα είναι αυτοι που μπορουν να προσφερουν σε πολλους τομεις μεσα στο γηπεδο.
Σημειολογικα μπορω να αναφερω τον Ζντοβτς, τον Βιγιακαμπα, τον Γιαννακη και φυσικα τον Χριστοδουλου και ακομα πιο φυσικα ο μεγας Ντραζεν Πετροβιτς και ολοκληρωτικα ο Αρβιντας Σαμπονις.
Επιπλεον θελω να σημειωσω πως το παιχνιδι των τιτλων είναι λιγο αφελες.
Ο συμπαθης Βουρτζουμης πηρε ένα πρωταθλητριων. Το οποιο δεν πηρε ο Γκαλης.
Από την άλλη όμως η ατομικη αξια του Αλβερτη μπορει να μην τον κανει μεγαλο παικτη αλλα ως ο πιο σταθερος, ο πιο συνεπης και ο πιο αταλαντος αθλητης της γενιας του καταφερε να είναι respected. Ο Αλβερτης εφαγε ωρες επι ωρων στο γηπεδο για να φτιαξει το σουτ του και μπορει ναι μεν να εμεινε μονο σε αυτό αλλα εχει συνεισφορα πολυπλευρη στην ομαδα του και δεν κουβαλαει τα νερα και τις πετσετες.