QUOTE(DON-basketblog @ Aug 19 2009, 04:14 )
ο ΠΑΟ που πέρασε στον τελικό της ευρωλίγκας τον Ολυμπιακό για ένα σούτ
Νομίζω πως αυτή η ιστορία με το "ένα σουτ" αποτελεί μια αρκετά παρωπιδική και άγαρμπα εκλαικευτική εκδοχή της πραγματικότητας εκείνου του αλησμόνητου ημιτελικού.
Στον αγώνα εκείνο υπήρξαν πάμπολλες κρίσιμες φάσεις, μιλάμε για ένα πολύ ποιοτικό παιχνίδι που, κατ' εμέ αποτέλεσε και τον πραγματικό τελικό της περσινής Ευρωλίγκα.
Ήταν ένα παιχνίδι στο οποίο ο ΠΑΟ, χωρίς σε καμιά περίπτωση να "πιάσει" μεγάλη απόδοση, ήλεγχε το τέμπο σχεδόν σε όλη του τη διάρκεια, σπανίως έμεινε πίσω στο σκορ, και είδε τη στρατηγική του να δικαιώνεται σε όλους τους τομείς. Θυμάμαι πόσο αναμενόμενο θεωρούσα πριν το ματς να δω την επίθεση της ομάδας του Ζοτς να σημαδεύει εμμονοληπτικά από την αρχή τον Βούισιτς και τον Μπουρούση, και πόσο μεγάλη έκπληξη ένιωσα όταν είδα τον Ολυμπιακό να εμφανίζεται εντελώς αθωράκιστος απέναντι στην ίδια ακριβώς τακτική που τον είχε "σκοτώσει¨στον προηγηθέντα τελικό κυπέλλου. Το μόνο διαφορετικό που επιχειρήθηκε ήταν να μη δίνεται βοήθεια στο ποστ, σε μια άτσαλη προσπάθεια να ανασταλεί το περιφερειακό σουτ του ΠΑΟ. Σε ένα παιχνίδι με πολύ μεγάλη πίεση, στο οποίο ίσως ο ΠΑΟ να εμφανιζόταν και άστοχος από την περιφέρεια (όπως και πράγματι ως ένα βαθμό έγινε - μόνο ο Σάρας άντεξε την πίεση και "έβγαλε" έτσι τα λεφτά του), ο Γιαννάκης είχε επιλέξει να "φάει" σίγουρους πόντους από τον Πέκοβιτς και τον Μπατίστ, που μαζί με τον Σπανούλη έδωσαν με συνοπτικές διαδικασίες στον ΠΑΟ το πάνω χέρι σε σκορ και ψυχολογία εξ' αρχής.
Βέβαια ο Ολυμπιακός, που ήταν πέρσι ομάδα με πολλή ποιότητα, μπόρεσε βασισμένος σε ατομικές εξάρσεις ταλαντούχων παικτών του να κρατηθεί πιο κοντά στο σκορ απ' όσο υπαγόρευε η εικόνα του αγώνα, και με μια έξαρση του έμπειρου Παπαλουκά να βγει από τη δύσκολη θέση, αποκτώντας το δικαίωμα να διεκδικήσει τη νίκη μέχρι τέλους.
Η διαφορά που έχουν στην ποιότητα οι δυο ομάδες όμως δεν φάνηκε πουθενά μέσα στη χρονιά όσο φάνηκε ΑΚΡΙΒΩΣ σε εκείνο το τελευταίο 1μισι λεπτό του ημιτελικού. Τέσσερις φάσεις καταδεικνύουν την απόσταση των δυο ομάδων, που μπορεί σε πολλούς να φαίνεται υπόθεση λεπτομερειών, αλλά σε αυτό το επίπεδο οι λεπτομέρειες είχαν, έχουν και θα έχουν τρισμέγιστη σημασία.
Είχαμε λοιπόν, τότε που έκαιγε η μπάλα:
(α) Επίθεση του Ολυμπιακού στην οποία ο Παπαλουκάς βρίσκεται κοντά στην αγαπημένη του μπέιζ-λάιν με τον Σάρας στην πλάτη του. Όλοι περίμεναν την κλασική του κίνηση... Γύρισμα στην εσωτερική και, ή καλάθι και φάουλ, ή ασίστ για κάρφωμα αν έβγαινε κάποιος βοήθεια. Όλως αιφνιδίως, ο Παπαλουκάς, αφού δοκιμάζει με μια - δυο κουρασμένες προσποιήσεις να "μετρήσει" τον αντίπαλο στην πλάτη του, σαστίζει προτιμά να ...ξαναβγεί στην περιφέρεια, για να καταλήξει η κρισιμότατη αυτή επίθεση του Ολυμπιακού σε ...άστοχο υπό πίεση τρίποντο του ...Βούισιτς. Από τη φάση αυτή, και δεδομένου ότι ξέρουμε χρόνια τώρα πως ο Παπαλουκάς κάθε άλλο παρά choker είναι, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ο Θοδωρής είχε "σκάσει". Και είχε "σκάσει" γιατί για όλη τη χρονιά και για σχεδόν όλο εκείνο το παιχνίδι έσερνε τον Ολυμπιακό στους ώμους του, όντας ο μοναδικός αξιόπιστος υψηλού επιπέδου δημιουργός της "ερυθρόλευκης" περιφέρειας. Να πως μια "λεπτομέρεια" που γνωρίζαμε όλη τη χρονιά, κατέστρεψε μια θεμελιώδους σημασίας επίθεση του Ολυμπιακού.
(β) Μια άλλη "λεπτομέρεια" που χώριζε τις δυο ομάδες πέρσι ήταν πως ο Ολυμπιακός είχε στο 5 παίκτες που δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν αμυντικά το πικ'ν'ρολ του ΠΑΟ. Και στην φάση που είχε προηγηθεί της αποτυχημένης "επίθεσης Βούισιτς" είχαμε ήδη απολαύσει το πιο καθαρό και εύκολο νικητήριο πικ'ν'ρολ στην σύγχρονη ιστορία των F4. Ο Σάρας συνδυάζεται με χαρακτηριστική ευκολία με τον Πέκοβιτς, σε μια απόδειξη του πως στο μπάσκετ μια "λεπτομέρεια" (νικητήριο καλάθι κάποιας ομάδας) μπορεί να κρύβει πίσω της ένα τεράστιο, διαχρονικό και, τελικά, μοιραίο πρόβλημα (χρόνια και ολοκληρωτική αδυναμία μιας ομάδας να ελέγξει αμυντικά το βασικό play του "αιωνίου" και κυριότερου αντιπάλου της).
(γ) Η έλλειψη καθαρά δημιουργικών περιφερειακών, αυτή η γενική και μεγάλη αδυναμία του περσινού Ολυμπιακού που έτρεψε τον Παπαλουκά σε ...φυγή λόγω κούρασης προ του ...αμυντικού φοβήτρου Σάρας, βρίσκεται φυσικά πίσω από την εξέλιξη της τελευταίας "άτυχης" φάσης του ημιτελικού. Ο Παπαλουκάς, όντας εξοντωμένος, αλλά και αποκαρδιωμένος από την επιλογή του στην προηγούμενη φάση, δεν ζητά καν τη μπάλα, κι έτσι η "επίθεση της χρονιάς" δεν βρίσκει τον οργανωτή της στο πρόσωπό του καλύτερου Ευρωπαίου παίκτη του '06, αλλά σε εκείνο του Γκριρ. Ο Γκριρ είναι για μένα πολύ ικανός σκόρερ. Έχει όμως ένα μειονέκτημα. Όταν όμως αποφασίσει να κάνει το δεξί βηματάκι για να εξαπολύσει το φαρμακερό του τζαμπ σουτ, δεν κοιτάει αριστερά. Αυτό βέβαια δεν το ήξερε ο Φώτσης ως τότε, και έτσι θα μπορούσε κανείς βιαστικά να πει πως το ένστικτό του λάθεψε όταν, τρομαγμένος πως ο Λιν θα το μπουμπουνίσει, έσπευσε να τρέξει ως δεύτερος παίκτης πάνω στον Αμερικανό την ώρα ακριβώς που έκανε αυτό το βηματάκι, ξεχνώντας τον Μπουρούση, ο οποίος έμεινε με αυτό τον τρόπο ΤΕΛΕΙΩΣ μόνος του στην "πράσινη" μπέιζ λάιν για τουλάχιστον 2 δευτερόλεπτα. Ο Έλληνας σέντερ βρισκόταν όμως στη "νεκρή ζώνη" του οπτικού πεδίου του Λιν, αριστερά του, με αποτέλεσμα ο Γκριρ να αργήσει απελπιστικά να τον δει, και έτσι η εύκολη ισοφάριση να μετατραπεί σε "ραβέρσα προ του καλύτερου αμυντικού του αντιπάλου στον αέρα". Ο ΠΑΟ μελέτησε την γκάφα του Λιν και τα όσα αυτή αποκάλυψε για την κινησιολογία του, και έτσι αυτό το "άκυρο" κατά λάθος νταμπλ τιμ που πάνω στην απελπισία του σκαρφίστηκε ο Φώτσης μετατράπηκε στους τελικούς της Α1 σε μόνιμη αμυντική στρατηγική, η οποία μάλιστα αποτέλεσε και το πρώτο και μοναδικο απόλυτα πετυχημένο ανάμεσα στη σωρεία τεχνασμάτων μετά οποία προσπαθούσε ο Ομπράντοβιτς να περιορίσει τον Λιν αυτά τα δυο χρόνια. Να λοιπόν άλλη μια περίπτωση όπου γενικές πραγματικότητες "γεννούν" "λεπτομέρειες", η σωστή ανάγνωση των οποίων γεννά πρωταθλητές.
(δ) Ενώ η τελευταία επίθεση του Ολυμπιακού "εκτροχιάστηκε", εκφυλιζόμενη σε τζογαδόρικο ένας εναντίον ενός χουκ του Μπουρούση, ο ΠΑΟ στην δικιά του τελευταία επίθεση λειτούργησε πάλι υποδειματικά, παρά την πίεση. Τρομαγμένοι και ταπεινωμένοι από την ευκολία με την οποία είχε στήσει το - τελικά - νικητήριο πικ'ν'ρολ του ο ΠΑΟ, ο Ολυμπιακός αποφασίζει να αντιμετωπίσει τη νέα απόπειρα των Σάρας - Πέκο με ...αλλαγή στα μαρκαρίσματα, κατόπιν της οποίας ο Λιθουανός τραβήχτηκε υποδειγματικά στην γωνία, τροφοδοτώντας από κει τον Σέρβο, βαθιά μέσα στη ρακέτα, με μόνο αντίπαλο στην πλάτη του τον ...Παπαλουκά. Η τέλεια επίθεση εναντίον της απόλυτα χείριστης αμυντικής επιλογής, στην πρότελευταία φάση του κρισιμότερου αγώνα της χρονιάς. Η οποία χάθηκε για ένα ...σατανικό παιχνίδισμα της μπάλας.
Όλη η περσινή χρονιά αγαπητοί είναι κωδικοποιημένη σε αυτές τις τέσσερις φάσεις. Σε αυτές θα βρει κανείς χαραγμένη ανάγλυφα την διαφορά των δυο περσινών μονομάχων. Και αν κανείς θέλει να υποβαθμίσει την υπεροχή του ΠΑΟ της περασμένης σεζόν υποστηρίζοντας πως η διαφορά των δυο ομάδων ήταν απειροελάχιστη και οφειλόταν σε τυχαίες λεπτομέρειες, ας κάνει τον κόπο να διαβάσει το παραπάνω ποστ, ώστε να διαπιστώσει πόσο ΜΕΓΑΛΕΣ είναι αυτές οι λεπτομέρειες και πόσο εξαρτώνται από άλλες, ακόμα ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ και ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΕΣ διαφορές στην στελέχωση, στην αγωνιστική (ορθο)λογική και στον τρόπο λειτουργίας των "αιωνίων"