http://theweakside.net/team-usa-o-carmelo-...ponto-sta-6-75/Είναι πολύ νωρίς για να βγάλουμε αγωνιστικά συμπεράσματα για την μέχρι τώρα πορεία των Αμερικανών στο Ολυμπιακό τουρνουά. Σίγουρα η εικόνα που εμφανίζουν είναι αρκετά ανώτερη από αυτή των αντιπάλων τους αλλά θα πρέπει να περιμένουμε τις επόμενες φάσεις όπου οι ομάδες θα είναι πιο έτοιμες και πιο διψασμένες για να τους νικήσουν. Θα ασχοληθούμε όμως με τρεις σημαντικές κοινοτοπίες που ακούγονται από ξένα και ελληνικά media σχετικά με την ομάδα της Αμερικής.
O Carmelo Anthony παίζει πολύ καλά με την Team USA γιατί τον βολεύουν οι κανόνες της FIBA.Το πρώτο μέρος είναι σωστό, όχι όμως και το δεύτερο. Κανείς από αυτούς τους αθλητές δεν βολεύεται με τους κανόνες FIBA γιατί οι κανόνες αυτοί (όπως και οι αποστάσεις-διαστάσεις) αφαιρούν μεγάλο μέρος του space που χρειάζονται. Αναγκάζονται να παίζουν σε μειωμένους χώρους και απέναντι σε άμυνες που κινούνται λιγότερο και μπορούν να “οχυρώνονται” κοντά στο καλάθι (κανόνας τριών δευτερολέπτων στην άμυνα δεν υπάρχει).
Ο Melo είναι πολύ καλός στις διοργανώσεις που παίρνει μέρος με τη φανέλα της Αμερικής γιατί αγωνίζεται με τελείως διαφορετικό τρόπο απ’ότι στην ομάδα του. Δεν περνά η μπάλα συνεχώς από τα χέρια του ούτε χρησιμοποιεί συνεχώς καταστάσεις Isolation. Τη χρονιά που πέρασε ο Anthony ήταν στην πρώτη θέση σε χρήση των ISO με ποσοστό 35.4%, στις φάσεις που τελείωσαν με λάθος, σουτ ή κερδισμένο φάουλ (Synergy Sports). Στη Νέα Υόρκη θέλει να είναι πάντα ο πρωταγωνιστής, λατρεύει το hero ball και θέλει να είναι ο ηγέτης της ομάδας. Αγνοεί όμως ότι μόνο με isolation κανείς δεν έφτασε ψηλά. Αν ήθελε να θυσιάσει λίγο το “εγώ” του θα ήταν πολύ καλύτερος παίκτης γενικά.
Στην Αμερική έχει εξαιρετικούς συμπαίκτης με καλά passing skills και ικανότητα να τραβούν την προσοχή της άμυνας. Ο Carmelo αναγκάζεται να παίζει χωρίς τη μπάλα και να εκμεταλλεύεται την πιο σημαντική του ικανότητα, να σκοράρει από κάθε-σχεδόν-σημείο τους παρκέ. Παίζει περισσότερο στα spots, κάνει δυναμικά κοψίματα στο καλάθι και παίρνει σουτ με πολύ καλύτερες συνθήκες. Στο αμυντικό κομμάτι βγάζει μεγαλύτερη διάθεση αφού αφενός πρέπει να το κάνει για λιγότερα αγωνιστικά λεπτά και αφετέρου οι συμπαίκτες του, παρά τη φήμη και τις επιτυχίες τους, είναι εξαιρετικοί αμυντικοί και δεν έχουν πρόβλημα να “τσαλακωθούν” στο παρκέ ανά πάσα στιγμή. Θέλοντας και μη ο Melo προσπαθεί περισσότερο στην άμυνα και αυτό τον κάνει να ξεχωρίζει.
Οι Αμερικανοί δεν γνωρίζουν καλά τα βασικά του αθλήματος γι’αυτό και κάνουν πολλές φορές βήματα, σε βαθμό εκνευριστικό.Πρόκειται για αστειότητα. Πράγματι οι NBAers κάνουν συχνά βήματα, όμως υπάρχει κάποιος λόγος που συμβαίνει αυτό. Είναι πολύ απλός αρκεί να θέλει κάποιος να τον αντιληφθεί. Οι παίκτες της Αμερικής αγωνίζονται και προπονούνται καθημερινά με βάση τον τρόπο που σφυρίζουν οι διαιτητές στο ΝΒΑ. Έχουν αφομοιώσει τους κώδικες των σφυριγμάτων τους και έχουν προσαρμόσει κατάλληλα το παιχνίδι τους. Είτε στον τρόπο που σκρινάρουν, είτε στα βήματα τους.
Στις διεθνείς διοργανώσεις οι διαιτητές σφυρίζουν διαφορετικά αρκετούς τομείς, και βέβαια τα βήματα. Είναι πολύ δύσκολο για τους Αμερικανούς να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και μάλιστα σε έναν τόσο σημαντικό τομέα του παιχνιδιού. Είναι πολύ δύσκολο γι’αυτούς να αφομοιώσουν τη λογική των σφυριγμάτων των διαιτητών της FIBA.
Αυτό δεν συμβαίνει μόνο με τους συγκεκριμένους παίκτες της Team USA. Συνέβαινε και στο παρελθόν και θα εξακολουθεί στο μέλλον. Το ίδιο παρατηρούμε και σε μη Αμερικανούς που αγωνίζονται πολλά χρόνια στο ΝΒΑ και αγωνίζονται σε άλλες εθνικές ομάδες ή και σε παίκτες που αλλάζουν γρήγορα αγωνιστικό περιβάλλον.
Το τρίποντο είναι σχεδόν 50 εκατοστά πιο κοντά και άρα είναι πιο εύκολο για τους Αμερικάνους να είναι εύστοχοι.Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα και η παραπάνω παρατήρηση αρκετά απλοϊκή. Σε τελείως θεωρητικό επίπεδο θα μπορούσαμε να πούμε ότι πράγματι για κάποιους θα ήταν πιο εύκολο να σουτάρουν από το 6.75 παρά από τα 7.24. Αυτό όμως έρχεται σε αντίθεση με μία βασική αρχή του ΝΒΑ:
Το σουτ από μέση απόσταση είναι το χειρότερο σουτ στο μπάσκετ. Χειρότερο, βεβαίως, από το τρίποντο.
Οι λόγοι που συμβαίνει αυτό είναι δύο και θα τους περιγράψω παρακάτω:
α) Τη σεζόν 2011-2012 οι ομάδες του ΝΒΑ σούταραν από τα 5 έως 7 μέτρα με 38.02%. Αντίθετα, από τη γραμμή του τρίποντου και πίσω σούταραν με 34.7%. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν μια ομάδα σουτάρει 20 σουτ από τα 5-7 μέτρα και ευστοχήσει στο 38% από αυτά (στο μέσο όρο της λίγκας) τότε θα έχει βάλει 7.6 σουτ. Η ομάδα δηλαδή θα έχει πετύχει 15.2 πόντους.Αντίθετα αν σουτάρει, όχι 20, αλλά 15 τρίποντα και ευστοχήσει στο 34.7% από αυτά (μέσο όρο) τότε θα έχει βάλει 5.2 τρίποντα. Η ομάδα δηλαδή θα έχει πετύχει 15.6 πόντους Βλέπουμε δηλαδή ότι το τρίποντο είναι σαφώς πιο αποδοτικό από ένα σουτ από μέση απόσταση.
β) Στο μπάσκετ ισχύει ότι όσο πιο μακριά λαμβάνει χώρα ένα σουτ τόσο πιο μακριά πηγαίνει η μπάλα όταν αναπηδά στη στεφάνη. Είναι επίσης αποδεδειγμένο ότι στα σουτ τριών πόντων υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες για επιθετικό ριμπάουντ απ΄ότι στα σουτ από μέση απόσταση.
Γι΄αυτούς τους δύο πολύ σημαντικούς λόγους πολλοί προπονητές του ΝΒΑ δεν επιτρέπουν στους παίκτες τους να σουτάρουν από αυτά τα spots. Για τους ίδιους λόγους η πλειοψηφία των παικτών δεν προπονείται (η, έστω, ,προπονείται λιγότερο) και δεν σουτάρει στους αγώνες από αυτά τα spots. Η γραμμή του τρίποντου στα 6.75 είναι μέσα σε αυτό το βεληνεκές, είναι δηλαδή μία απόσταση όπου οι παίκτες δεν σουτάρουν με μεγάλη συχνότητα. Στην ουσία είναι ένα spot που δεν κατέχουν.
*Οι παίκτες αυτού του επιπέδου μπορούν να προσαρμοστούν σχετικά εύκολα στη νέα απόσταση μετά από αρκετές προπονήσεις. Η δύναμη της συνήθειας όμως δύσκολα θα ξεχαστεί.
Υπάρχει ένας σημαντικός λόγος που θεωρώ ότι η απόσταση του τρίποντου ΔΕΝ βοηθά τους Αμερικάνους. Και αυτό γιατί ό,τι κερδίζουν σε απόσταση (ακόμα δηλαδή και στην περίπτωση που καταφέρουν και προσαρμοστούν στη νέα απόσταση) το χάνουν σε space. Η γραμμή του τρίποντου δεν είναι απλά μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους δύο και τους τρεις πόντους. Στην ουσία χρησιμοποιείται ως οδηγός για την επιθετική διάταξη μιας ομάδας.
Με το τρίποντο στο 7.24 οι παίκτες του ΝΒΑ έχουν μεγαλύτερους χώρους για να κινηθούν και πολύ περισσότερες passing και driving lanes σε drives, κοψίματα στο καλάθι ή συνεργασίες. Αντίθετα στα παρκέ της FIBA οι χώροι μειώνονται, οι passing lanes κλείνουν πιο εύκολα ,όπως και οι διάδρομοι προς το καλάθι, και οι διάφορες περιοχές στο παρκέ είναι πολύ πιο εύκολο να καλυφθούν σε σύντομη απόσταση.
Στην ουσία οι Αμερικάνοι πρέπει να καλύψουν την ίδια απόσταση έχοντας ως επιθετικό οδηγό, όμως, τις γραμμές τις FIBA.
Μπορεί όμως να φέρουν κανά 4-5αρι λιγότερο για ένα παραπάνω guard(ή 3αρι) και τον Durant μόνιμα στο 4.Τουλ κάπως έτσι έχουν παίξει στις τελευταίες διοργανώσεις
)
