Ακολουθει αρθρο που δημοσιευτηκε χτες βραδυ:
"Συνεχίζουμε σε μη Μουντιαλικούς ρυθμούς. Ένα μήνα θα κρατήσει το γλέντι στη Νότια Αφρική, χιλιάδες λέξεις θα γράψουμε. Δεν είναι ανάγκη να ξεκινήσουμε από τώρα. Μένουμε στο μπάσκετ, πάμε μια βόλτα στο NBA. Το ζευγάρι του τελικού μ’έκανε να ξενυχτήσω και να παρακολουθήσω και τα τρία παιχνίδια. Το Λέικερς - Σέλτικ είναι το ΝΒΑ στην καλύτερή του έκδοση, δεν γίνεται να το χάσεις.
Πάμε να δούμε τον κύριο Κόμπι Μπράιαντ. Έφτασε στους τελικούς με όργια. Βρήκε απέναντί του τη χειρότερη άμυνα του ΝΒΑ και τα διέλυσε όλα. Σε έξι ματς είχε 33.7 πόντους μ.ο., 7.2 ριμπάουντ, 8.3 ασίστ και ένοιωσε πως είναι και να βάζεις πάνω από ένα στα δύο, αφού είχε 52% εντός παιδιάς. Τρομερά πράγματα, έτοιμος να πάρει την εκδίκηση από τους γερασμένους Σέλτικς για το χαμένο πρωτάθλημα πριν από δυο χρόνια.
Αυτά που έκανε στο 2ο και στο 3ο παιχνίδι των τελικών δεν τα έχω ξαναδεί. Πρώτα, ας μιλήσουν οι αριθμοι. Στο πρώτο παιχνίδι, που ήταν και καλά ο καλός του αγώνας είχε 30 πόντους με 10 στα 22 σουτ, λίγο κάτω από το 50%. Στο δεύτερο, στην ήττα των Λέικερς, ο Μπράιαντ τελείωσε το ματς με 8 στα 20, ενώ στο τρίτο, στην νίκη μέσα στη Βοστόνη είχε το εκπληκτικό 10 στα 29.
Πιστέψτε με, οι αριθμοί και το 18 στα 49 σουτ σε δύο παιχνίδια δεν λένε τίποτα μπροστά στην εικόνα. Άστοχες βραδιές υπάρχουν. Ο μεγαλύτερος ίσως σουτέρ όλων των εποχών, ο Ρέι Άλεν, είχε χθες 0/13 σουτ. Αλλά απλώς ήταν τραγικά άστοχος, τελεία. Τίποτε άλλο. Διεσύρθει από την αστοχία του, όχι από τις επιλογές του, όχι από τη συνολική του εικόνα.
Ο πολύς Κόμπι δεν ήταν άστοχος. Ήταν ανήμπορος να κάνει μια σωστή ενέργεια, μια σωστή επιλογή, να έχει μια παρουσία που αρμόζει στον σούπερ σταρ, στον MVP. Τραγικές επιθέσεις, επιλογές ρούκι, σουτ χωρίς καμία λογική, ενέργειες χωρίς καμία αρμονία, καμία κλάση, κανένα μπασκετικό μυαλό. Η χειρότερη δε στιγμή ήρθε στο 4ο δωδεκάλεπτο, όπου συνέβη κάτι που δεν έχω ξαναδεί.
Τον πάρκαραν οι συμπαίκτες του. Ο Μπράιαντ άρχισε να πετροβολάει από παντού, να παίρνει σουτ “ύφους” και καμίας λογικής κι οι Σέλτικς ήταν έτοιμοι να προσπεράσουν και να πάρουν το ματς. Είδε κι απόειδε ο μεγάλος Φίσερ και πήρε την απόφαση ως πλειμέοκερ. Πάρκαρε τον Κόμπι. Οι Λέικερς έκαναν τουλάχιστον 6-7 επιθέσεις που δεν του έδιναν καν την μπάλα, τον αγνοούσαν. Ο τεράστιος Φίσερ, που έχει όλο το μπάσκετ στο κεφάλι του, ανέλαβε τα ηνία, πέτυχε απίστευτα καλάθια, τεράστιας κλάσης, τάισε τον Γκασόλ κι οι Λέικερς πήραν το παιχνίδι.
Ναι, ξέρω, ο Μπράιαντ είναι παιχταράς. Φυσικά και είναι. Από τα 1000 πράγματα που μπορούν να γίνουν στο παρκέ, ο Κόμπι μπορεί να κάνει τέλεια τα 990. Μόνο που όταν μιλάμε για το κορυφαίο επίπεδο, σε όλα τα σπορ, σημασία δεν έχει τι μπορείς να κάνεις, αλλά τι επιλέγεις να κάνεις. Κι ο τύπος έχει πάει 32 και δεν έχει ιδέα. Καμία εμπειρία, κανένα μπασκετικό μυαλό, καμία γνώση, τίποτα, μόνο σταριλίκι και ταλέντο.
Και φυσικά το κυνήγι της “απίστευτης φάσης”. Νά’χουμε να βάζουμε στα χάι-λάιτς. Να τον βλέπεις να κάνει fade-away, να φεύγει μακριά, να βλέπει άνετα το καλάθι, αλλά παρόλα αυτά να κάνει κι ένα αχρείαστο σπάσιμο, για το εφέ. Κι η μπάλα στο γάμο του καραγκιόζη κι η ομάδα του να δέχεται κάρφωμα στον αιφνιδιασμό. Ξαναλέω, το θέμα είναι τι επιλέγεις να κάνεις και με πόση συνέπεια μπορείς να είσαι καλός.
Δεν είναι συνέπεια το 39% στη σειρά, είναι τραγωδία. Δεν είναι συνέπεια να παίρνεις σουτ χωρίς καμία λογική, καμία μπασκετική παιδεία, κι αν μπει ένα στα τέσσερα να κάνεις τον ήρωα και τον ηγέτη. Και την ξέρω τη συνέχεια, σε κάποιο από τα υπόλοιπα παιχνίδια θα του μπουν αυτές οι ποικιλίες που κάνει και θα σπάσουν τα τηλέφωνα, “μπες να δεις τι έβαλε ο παικταράς ο Κόμπι”. Το θέμα, όμως, δεν είναι το “ένα βράδυ”, αλλά η συνέπεια, μια βραδιά έχει ο καθένας. Το ποσοστό θα ανέβει λίγο πάνω από το 40%, οι Λέικερς θα πάρουν τον τίλο, ο Μπράιντ θα κάνει πέντε τα δαχτυλίδια και θα αναδειχθεί και MVP, my ass.
Όλα αυτά μόνο και μόνο επειδή ακούω τις λέξεις “Τζόρνταν” και “Κόμπι” στην ίδια φράση και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να συζητάω για τον Μπράιαντ μαζί με τους υπόλοιπους της εποχής του. Αλλά μπορεί και να πάθω εγκεφαλικό στις συγκρίσεις με τον Τζόρνταν. Αν θέλετε αριθμούς, μπείτε εδώ και δείτε τι έχει κάνει ο Μάικλ στις έξι φορές που έχει παίξει σε τελικούς. Σας βεβαιώνω πως τα νούμερα είναι αληθινά.
Κι επειδή δεν αρκούν μόνο τα νούμερα, η ερώτησή σας είναι λογική. Ναι, ακόμα και τον Τζόρνταν τον έχω δει να τα σπάει, να κάνει και λάθη. Δεν τον έχω δει ποτέ όμως να μην ξέρει τί να κάνει, να παίρνει συνεχόμενες άθλιες επιθέσεις χωρίς να νοιάζεται για τίποτα και για κανέναν, να έχει την εικόνα ρούκι κι όχι σούπερ σταρ, πρωταθλητή και MVP. Και φυσικά δεν τον έχω δει ποτέ να διασύρεται σε δυο συνεχόμενα παιχνίδια, παρά μόνο στα ματς με το Ορλάντο, όταν όμως είχε γυρίσει μετά από ενάμιση χρόνο αποχής.
Με το καλό ο Κόμπι να βάλει ένα βράδυ και 50 πόντους σε αγώνα τελικών, με το καλό να πάρει και επτά κι οκτώ πρωταθλήματα, να φτάσει και τον Ρόμπερτ Χόρι. Κανένα πρόβλημα. Ίσως εκεί, στα 35-36, να αρχίσει να μαθαίνει πως παίζεται το άθλημα σε υψηλό επίπεδο, να φτάσει να ξέρει έστω και το μισό μπάσκετ από όσο ξέρει ο Φίσερ."
Εδω και η πηγηΑν δεν το κατεχεις το ρημαδι το ΝΒΑ, τι το ταλαιπωρεις κι αυτο κι εμας μαζι? Γραψε καλυτερα για το Μουντιαλ, οπως ξεκινησες να λες.
ποτε ξανα ευρωπαικο.τελειωσε...μονο νβα.οσον αφορα τον αγωνα...απιστευτος ροντο και αλλεν.για μια στιγμη πιστεψα οτι θα εσπαγε το ρεκορ των 12τριποντων...αλλα τελικα δν το κανε.ο ροντο οταν εκανε μια προσποιηση στο μπαινουμ κατω απο το καλαθι και μετα το βαλε, ποιος ειπε ο μαγουλας οτι το εκανε παλια αυτο???πολυ ωραιος πλαυμακερ που αν φτιαξει το σουτ θα παει σε επιπεδο κιντ νας...το πιο ωραιο στιγμιοτυπο ηταν εκεινο με τον ριβερς στο 95 90 που μπηκε τρεχοντας μεσα στο παρκε για να ζητησει ταιμ αουτ αφου εβλεπε οτι οι παικτες του θα εκαναν 8δευτερολεπτα.ωραιο ματσακι και αναμενονται καλυτερα ...αφου δν εγινε το 2-0 
σε αυτο το τοπικ απο οταν τελειωνει ο αγωνας μεχρι το μεσημερι δν γραφει κανενας.χαχαχα.κοιμουνται η πανε στις δουλειες τους υποθετω 
)
Αφού έχει καταφέρει να πείσει και κόσμο να τον πληρώνει... 
