ΥΠΕΡΤΙΜΗΜΕΝΑ
1. Το ΜVP των Τελικών σε ΝΒΑ και αλλού. Καταρχάς, ενώ έχουμε βραβεία ΜVP κανονικής περιόδου, οι υπόλοιποι γύροι των πλέι οφ μοιάζουν να μην υπάρχουν. Βραβεύεται η Regular Season, βραβεύονται οι Τελικοί, βραβεύονται τα Ολ Σταρ Γκέιμ και 2-3 ολόκληροι γύροι πλέι οφ, στο γάμο του Καραγκιόζη. Δεύτερον, ο MVP των Τελικών όχι μόνο δεν είναι πάντα ο καλύτερος παίχτης των πλέι οφ, αλλά μερικές φορές δεν είναι καν ο καλύτερος παίχτης των ίδιων των Τελικών. Απλώς συμβαίνει στη συντριπτική πλειοψηφία να παίζει με τους ηττημένους. Για να μην προσθέσω και το κλισέ «Ο MVP των Τελικών είναι ο πραγματικός MVP της χρονιάς». Αυτό κι αν απέχει παρασάγγας από την αλήθεια…
2. «MVP του αγώνα, ο Χ, καθώς, παρότι ήταν ανύπαρκτος σε όλο το παιχνίδι, πέτυχε το νικητήριο καλάθι». Ωραία, πέτυχε το νικητήριο καλάθι. Ονομάστε τον MVP της πιο κρίσιμης περιόδου του αγώνα, ήρωα της τελευταίας στιγμής και μετά παραχωρήστε το MVP στον παίχτη που κουβάλησε τον αγώνα μέχρι αυτή τη στιγμή.
Ο Καμπούρης MVP του Τελικού του 1987, φαντάζεστε;
3. Η αναφορά των πόντων από τους δημοσιογράφους. ΟΚ, υπάρχουν οι πόντοι που πάντα αναφέρονται, αλλά έχετε δει κανένα δημοσιογράφο που να αναφέρει ποτέ ότι «ξεχώρισε» ο Χ που μάζεψε 16 ριμπάουντ ή που έπαιξε εξουθενωτική άμυνα πάνω στο μεγάλο όπλο των αντιπάλων, κτλ;
4. Η ΜΗ αναφορά των πόντων από τους προπονητές. ΟΚ, η άμυνα δίνει εν μέρει νίκες, αλλά δεν μπορεί να βγαίνει κάποιος που η ομάδα του έχασε 60-55 και να κάνει λόγο για τις τελευταίες φάσεις όπου οι παίχτες του δέχτηκαν 2-3 εύκολα καλάθια. Χμμμ, ίσως το ότι σούταραν 3/21 τρίποντα και 10/19 βολές να συνέβαλε λιγουλάκι; Ίσως..;
Χάριν αστεϊσμού θα κατέτασσα τον Μπόζα στους υποτιμημένους, καθώς ενώ όλοι επέκριναν το δημιούργημά του (Λιμόζ), στο παρασκήνιο (αρχικά) και φανερά στη συνέχεια όλοι τον αντέγραψαν. Όπως ο κακός μαθητής που μπορεί να κοροϊδεύει τα φρικτά γράμματα που κάνει ο απουσιολόγος, αλλά όταν φτάσουν οι εξετάσεις και κάθεται από πίσω του, μπορεί να τα διαβάσει ακόμη και ανάποδα και με γυαλιά στραβισμού.
5. Το επιχείρημα «Ο κόσμος απέχει από τα γήπεδα λόγω έλλειψης Ελλήνων παιχτών». Ναι, είδαμε τι γίνεται στην Ισπανία όπου οι ομάδες είναι κατακλυσμένες από ξένους (πριν την εποχή των κοινοτικών, το ισπανικό πρωτάθλημα ήταν το μόνο της Ευρώπης όπου επιτρεπόταν 3ος ξένος, ενώ η Εθνική Ισπανίας πήγαινε απ'το κακό στο χειρότερο). Είδαμε τι γίνεται σε ευρωπαϊκές ομάδες με 7-8 ξένους στη σύνθεσή τους που έχουν συνεχή Sold Out. Και βλέπουμε τι συμβαίνει στην ελληνοποιημένγ Α2, Β' Εθνική, ή ακόμη και παλιότερα στην ελληνοποιημένη ΑΕΚ. Έσφυζαν τα γήπεδα από κόσμο...(παρεπιπτόντως, Dizzy, χρειαζόμαστε ένα smilie που να αντιπροσωπεύει το ειρωνικό μειδίασμα, κάτι σαν αυτό αλλά στο σοβαρότερο-->
)6. Ο Σον Κεμπ στα νιάτα του. Υπερθεαματικός, μοντέρνος, αλλά ποτέ του δεν έγινε Μαλόουν ή Μπάρκλεϊ στα καλά του. Βασικά, όλη η δική του γενιά (όσοι ξεκίνησαν να παίζουν στις αρχές των 90’ς) ήταν υπερτιμημένη, με υποτιθέμενους αστέρες που είτε δεν έγιναν ποτέ μεγάλοι παίχτες είτε τους πλάκωσαν οι τραυματισμοί, στην πιο άγονη περίοδο ταλέντων που υπήρξε εδώ και δεκαετίες στο ΝΒΑ. Λαμπρή εξαίρεση, ο Σακίλ.
7. «Αν μεταφέραμε έναν παίχτη σήμερα στο 1960, θα ήταν σούπερ σταρ. Αν μεταφέραμε έναν του τότε στο τώρα, θα τον έτρωγαν ζωντανό».
Τι κρίμα που η μηχανή του χρόνου δεν έχει εφευρεθεί ακόμη (κι ας έλεγε ό,τι ήθελε ο Ερνέττι!). Τι κρίμα που αν ένας παίχτης του τότε ΓΕΝΝΙΟΤΑΝ (κι όχι ΜΕΤΑΦΕΡΟΤΑΝ) στη σύγχρονη εποχή θα είχε κι αυτός την πολυτέλεια των γυμναστηρίων, των φαρμάκων, της καλής διατροφής, των πληρωμένων τζετ, των ΜΜΕ, ενώ ο σύγχρονος που μεταφερόταν τότε θα έπρεπε να παίζει σε γήπεδα που στάζουν (μην κοιτάτε εδώ, στο εξωτερικό τέτοια γήπεδα πάνε να εκλείψουν), να κάνει προπόνηση με ό,τι έβρισκε, να φοράει παπούτσια Chuck Tailor’s, θα είχε και το δικαίωμα να κάνει κι ένα τσιγαρλίκι στο ημίχρονο…
ΙΣΟΡΡΟΠΗΜΕΝΑ
1. Το ελληνικό Ολ Σταρ Γκέιμ και η προβολή που τυγχάνει. Καμιά διαφήμιση, κανένα ενδιαφέρον από πλευράς μάρκετινγκ, εισβολή των προπονητικών συστημάτων μέσα στη γιορτή του μπάσκετ…Και επιτέλους, φίλοι μπασκετόφιλοι, λίγος ενθουσιασμός στα παιχνίδια. Τις προάλλες, μπήκε στο ματς επίδειξης (άντρες-νέοι) ο Ζήσης με σπασμένο χέρι για να αναπαραστήσει με το Διαμαντίδη την τελευταία στιγμή του Μεγάλου Ημιτελικού και οι φίλαθλοι απ’τις εξέδρες κοιτούσαν σαν εσκιμώοι που παρατηρούν ένα κομμάτι παγόβουνου.
2. Ο Ιάκωβος Τσακαλίδης. Επιτέλους, απέκτησε τη θέση και την προσοχή που του άρμοζε. Στο βάθος του πάγκου στους Γκρίζλις, με κανέναν να μην ασχολείται μαζί του.
ΥΠΟΤΙΜΗΜΕΝΑ
1. Η προβολή του μπάσκετ από τα ελληνικά ΜΜΕ. Αυτονόητο όπως ο θάνατος, το χρήμα και η ηλιθιότητα.
2. Η προβολή ακόμη και ανάμεσα στους μπασκετανθρώπους του μπασκετικού χώρου εκτός Ελλάδας. Έχω διαβάσει άρθρα από δημοσιογράφους που μιλούν ξανά και ξανά για τη μίζερη ελληνική πραγματικότητα κι όμως ποτέ δε στρέφουν το βλέμμα τους και λίγο προς τα έξω, προς τους πραγματικούς παραδείσους του μπάσκετ.
3. Οι βολές του Ανδρίτσου το ’87. Μία να μην έμπαινε, δε θα είχαμε καν παράταση, αν το ματς εξελισσόταν στη συνέχεια με τον ίδιο τρόπο.
4. Το τρίποντο του Χριστοδούλου το ’89.
5. Ο Γκάλης, ο Οσκάρ και όσα αστέρια δεν ευτύχησαν να παίξουν στο ΝΒΑ, στα δικά μας μάτια σε σύγκριση με των Αμερικανών. Οι υποτιθέμενοι «γνώστες του μπάσκετ» κοιμούνται ύπνο βαθύ όσον αφορά τη γνώση των εκτός ΗΠΑ πραγμάτων, φερόμενοι με σχεδόν «Ταλιμπανικώς» εθνικιστικό χαρακτήρα.
, μοιάζεις για μεγαλύτερος!!
.
. Θα συνεχίσω να σας πρήζω για πολύ καιρό ακόμα. 
).
.
!