Ο Σαρίφ Αμπντούρ-Ραχίμ ανακοίνωσε την απόσυρση του από το μπάσκετ. Ένα από τα καλύτερα τεσσάρια μιας καταπληκτικής γενιάς πάουερ φόργουορντ, με ικανότητες που πολλοί θα ζήλευαν, ατύχησε να παίζει σε μερικές από τις χειρότερες ομάδες της εποχής μας, κινδυνεύοντας να σταματήσει το μπάσκετ χωρίς καν να έχει συμμετοχή σε πλέι οφ. Υποτιμημένος σχεδόν από τότε που ξεκίνησε, πήρε μόνο μία φορά μέρος σε All-Star Game έχοντας πιάσει πολύ πιο πριν αυτό το επίπεδο. Ένα χρόνο μετά έγινε ένας από τους νεότερους παίκτες που σκοράρουν πάνω από 10000 πόντους. Είναι μέσα στους 100 πρώτους σκόρερ στην ιστορία, ενώ υπάρχουν μόνο 78 με παραπάνω αμυντικά ριμπάουντ και μόνο 87 με επιθετικά. Κατάφερε να καταξιωθεί όσο του επέτρεπαν οι ομάδες που έπαιζε ενώ οι επιδόσεις του όπως και το ταλέντο τoυ μάλλον δεν θα αναγνωριστούν ποτέ όσο τους αξίζει.

συμφωνω με τον φιλο πιο πανω,μεγαλο ταλεντο που μαλλον δεν θα αναγνωριστει κ πολυ...
θα πρεπει τα γερακια η οι αρκουδεσ να αποσυρουν το νουμερο 3...
επισησ να σημειωσουμε οτι ηταν απο τουσ πιο καλουσ χαρακτηρεσ κ οτι αποσυρεται σε ηλικια μολισ 32 ετων...
οπωσ δηλωσε κ ο ιδιοσ θα συνεχισει να ασχολειται με το μπασκετ αλλα απο αλλο ποστο πλεον...
καλη συνεχεια σε οτι κ αν κανει...

παντως πολυ κριμα για τον ριφ και ειναι μολις 31 χρονων.μαλλον απο τους πιο αδικημενους παικτες διοτι δεν επαιξε ποτε σε ομαδα με ψηλους στοχους παρα μονο σε μετριες ομαδες.εχει παρει και το χρυσο μεταλλιο στους ολυμπιακους του σιδνει.

Για να πω την πάσα αλήθεια, δεν τον θεώρησα ποτέ υποτιμημένο. Κάθε άλλο, όταν ξεκινούσε την καριέρα του (κι ακόμη πιο πριν), πολλοί έλεγαν ότι τους θύμιζε Καρλ Μαλόουν, αλλά στο πιο πολυδιάστατο. Γρήγορα τους διέψευσε, αποδεικνύοντας ότι ήταν μεν καλός παίκτης, αλλά ξεχώριζε στη χειρότερη ομάδα του ΝΒΑ κι ακόμη κι εκεί όχι σε επίπεδο Μαλόουν. Άργησε πάρα πολύ να πάει πλέι οφ (και πάλι σε αντίθεση με το Μαλόουν), παρήκμασε πολύ γρήγορα (άσπρο-μαύρο με τον Ταχυδρόμο) και γενικώς απέτυχε στις γιγάντιες προσδοκίες που κάποιοι είχαν καλλιεργήσει. Αν ο Μαλόουν είχε τη δημοφιλία ενός Τζόρνταν ή Χακίμ, οι πάντες θα γελούσαν μέχρι και σήμερα για τις συγκρίσεις αυτές. Ευτυχώς για το Σαρίφ, κάτι τέτοιο δεν ισχύει, ήταν και ο ίδιος χαμηλών τόνων, είχε και τις ατυχίες του, αλά Πένι, έτσι ξεχάστηκε γρήγορα.

Όχι και πολύ καλή κουβέντα για αποχαιρετισμός όλο αυτό, αλλά έτσι νιώθω. Για να τον αποχαιρετίσω με πιο ρεαλιστικό τρόπο: Υπήρξε ένας από τους 10 καλύτερους πάουερ των τελών των 90'ς και ίσως ο κορυφαίος παίκτης όλων των εποχών μεταξύ όσων έπαιξαν σε τόσο λίγα παιχνίδια πλέι οφ.