Και οι δύο δεν ήταν τα πρώτα ονόματα των ομάδων τους όμως η απόδοση τους έκρινε σε πολλές περιπτώσεις το αποτέλεσμα.
Ο Τόνει δεν φοβότανε κανέναν. Είχε καλό σουτ από μακρία ενώ οι περισσότερες επιθετικές επιλογές του ήταν λογικές και σωστές. Καλός ολ-αράουντ παίκτης, πάσαρε σωστά τη μπάλα όταν έπρεπε με τους Σίξερς να βασίζονται πολύ στο παιχνίδι του ενώ προσπαθούσε να εκμεταλευτεί σωστά το πολύ καλό κορμί του. Ο Νίξον από την άλλη έπαιζε στη σκιά των Μάτζικ και Τζαμπάρ με τη συμβολή του όμως να είναι καθοριστική. Έτρεχε καλά στο γήπεδο και άνοιγε σωστά τον αιφνιδιασμό. Μπορεί να μην ήταν και ο καλύτερος σουτέρ όμως οι διεισδύσεις του ήταν το δυνατό του σημείο. Καλός αμυντικός και ακόμη καλύτερος πασέρ, ο δεύτερος καλύτερος πίσω από τον Τζόνσον.