Kατά πολλούς, το πιο πρεστιζάτο βραβείο του ΝΒΑ δεν είναι άλλο από αυτό του MVP των Τελικών. Αν και και για κάποιους λόγους που δεν είναι επί του παρόντος θα διαφωνήσω, δεν είναι δυνατό να μην αντιληφθεί ακόμη και ο ανίδεος φίλαθλος τη σημασία του να είσαι ο κορυφαίος παίχτης της πρωταθλήτριας ομάδας. Γι’ αυτό και δίνεται μεγάλη σημασία στον ετήσιο νικητή του βραβείου. Γιατί ανοίγεται το τόπικ; Για δυο λόγους:

Α) Κάποια βραβεία θα μπορούσαν να έχουν δοθεί σε άλλον παίχτη. Ποια;
Β) Πριν το 1969 δεν υπήρχαν βραβεία MVP Τελικών. Μήπως πρέπει να θεσπίσουμε;


Ποιοι λοιπόν θα έπρεπε να τα έχουν κερδίσει; Από το 1947 ως το 1968 παραθέτω το δυνητικό νικητή με κάποιο σχόλιο, ενώ από το 1969 μέχρι και πέρυσι παραθέτω τον πραγματικό νικητή και σε παρένθεση το δυνητικό νικητή, αν πιστεύω ότι θα έπρεπε να πάρει το βραβείο κάποιος άλλος. Φυσικά, όλες οι απόψεις είναι προσωπικές:




ΔΥΝΗΤΙΚΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ

1947: Τζο Φαλκς. Πολύ εύκολη επιλογή. Σε μια εποχή χωρίς χρονόμετρο και με πολύ χαμηλά σκορ, ο Φαλκς παρήγαγε νούμερα

1948: Κόνι Σίμονς (; ). Πολύ δύσκολη επιλογή, μια από τις 2-3 δυσκολότερες όλων των τελικών, μιας και μιλούμε για την πιο άσημη πρωταθλήτρια ομάδα, με άσημους παίχτες και χωρίς άλλα στατιστικά πέραν των πόντων. Ο καλύτερος παίχτης όλων των Τελικών ήταν ο Φαλκς, αλλά δεν ανήκε στους νικητές. Ο Σίμονς ήταν ο πρώτος σκόρερ των Μπούλετς.

1949: Τζωρτζ Μάικαν. Περάσαμε στα εύκολα…

1950: Τζωρτζ Μάικαν. Χωρίς αντίπαλο ουσιαστικά.

1951: Άρνι Ρίζεν. Νικητής κάτω απ’τα καλάθια. Από κοντά δεύτερος ο Μπομπ Ντέιβις, ο πρώτος μεγάλος πόιντ γκαρντ του ΝΒΑ.

1952: Τζωρτζ Μάικαν. Ο τραυματίας το 1951 Μάικαν επιστρέφει δυναμικά και παρά τη διεύρυνση της ρακέτας κυριαρχεί.

1953: Τζωρτζ Μάικαν. Παρότι όχι τόσο κυρίαρχος όσο τη διετία 1949-50, ο Big George παραμένει ένα σκαλί ψηλότερα απ’τους αντιπάλους του.

1954: Τζωρτζ Μάικαν. Παράδοση μαθημάτων στο νεαρό Σέιζ και απόσυρση στην κορυφή, παρά τους τραυματισμούς του.

1955: Ντολφ Σέιζ. Τα μαθήματα πιάνουν τόπο και ο Σέιζ οδηγεί τους σημερινούς Σίξερς στον πρώτο τους τίτλο.

1956: Πολ Αριζίν. Εξαιρετική σταθερότητα σε όλα τα παιχνίδια. Έκανε εύκολα τη διαφορά.

1957: Μπιλ Ράσελ/Μπομπ Κούζι/Τομ Χάινσον. Ιδιαίτερα δύσκολη επιλογή. Ο Ράσελ έφερε επανάσταση στην άμυνα και στα ριμπάουντ, οπότε συγκεντρώνει αρκετές πιθανότητες. Αλλά ο Κούζι ήταν ο MVP της σεζόν. Στους Τελικούς είχε μερικά πολύ καλά παιχνίδια και μερικά χάλια…Το ίδιο και ο Σάρμαν. Πιθανότητες έχει και ο Ρούκι της χρονιάς, Τομ Χάινσον, ο οποίος είχε έναν εξαιρετικό 7ο Τελικό. Μύλος, δηλαδή. Για να μην αναφέρω και το γεγονός ότι επειδή το πρωτάθλημα κρίθηκε στις λε-πτο-μέ-ρει-ες, ψήφους θα έπαιρνε ίσως και ο Μπομπ Πέτιτ, μακράν ο καλύτερος των Χωκς.

1958: Μπομπ Πέτιτ. Σχεδόν 30 πμό, με μια από τις κορυφαίες εμφανίσεις στην ιστορία των Τελικών.

1959: Μπιλ Ράσελ. Η σειρά Τελικών με το χαμηλότερο μ.ό πόντων, αλλά και τον υψηλότερο μ.ο ριμπάουντ για τον αντίστοιχο νικητή της. Η πιο άνετη σειρά Τελικών στην ιστορία των Σέλτικς.

1960: Μπιλ Ράσελ. Ετοιμαστείτε να βαρεθείτε…4ος σκόρερ, αλλά σε μια πολύ ισορροπημένη επίθεση και μακράν πρώτος ριμπάουντερ και κορυφαίος αμυντικός της σειράς. Στον καθοριστικό 7ο αγώνα, κέρδισε κατά κράτος τους Πέτιτ, Λάβλετ.

1961: Μπιλ Ράσελ. Στον τελευταίο Τελικό έκανε και πάλι όργια με τους ψηλούς των Χωκς. Πολύ καλός βέβαια και στα άλλα παιχνίδια.

1962: Μπιλ Ράσελ. Στον 7ο Τελικό πραγματοποιεί ρεκόρ ριμπάουντ στην ιστορία των Τελικών (και των πλέι οφ ως τότε), ενώ είναι και πρώτος σκόρερ των Σέλτικς σε όλη τη σειρά. Εύφημος μνεία στον Έλτζιν Μπέιλορ, ο οποίος έκανε στην επίθεση πράγματα και θαύματα.

1963: Μπιλ Ράσελ. Μάζεψε το 42,3% των ριμπάουντ της ομάδας του. Και ήταν 3ος σκόρερ και 2ος πασέρ της. Στον τελευταίο Τελικό άγγιξε το τριπλ νταμπλ.

1964: Σαμ Τζόουνς. Ο Μπιλ Ράσελ βρίσκει απέναντί του τον αιώνιο αντίπαλο, Γουιλτ Τσάμπερλεϊν, κάτι που ουσιαστικά περιόρισε την αποτελεσματικότητά του. Πρώτος σκόρερ ο Τζόουνς, με αρκετές καθοριστικές φάσεις. Κορυφαίος παίχτης όλων των Τελικών πάντως από άποψη απόδοσης ήταν ο Τσάμπερλεϊν.

1965: Μπιλ Ράσελ. Παρόλη την πολύ παραγωγική σειρά του Τζόουνς, ο Ράσελ αξίζει και αυτό το MVP. Πέραν από τα συνηθισμένα του κόλπα, ο Ράσελ έσπασε το ρεκόρ μεγαλύτερης ευστοχίας εντός παιδιάς σε σειρά Τελικών.

1966: Μπιλ Ράσελ. Παρότι δεν έβγαλε μάτια στη ρέγκιουλαρ σίζον, έκανε ακριβώς αυτό στους Τελικούς, όπου και οδήγησε τους Σέλτικς σε σκορ, ριμπάουντ και άλλον έναν Τίτλο.

1967: Γουιλτ Τσάμπερλεϊν. Αφού νίκησε τη νέμεση των Σέλτικς και του Ράσελ, ο Γουιλτ οδήγησε τους 76ερς στον Τίτλο, στον πιο κυρίαρχο ίσως συνδυασμό ατομικής-ομαδικής κυριαρχίας για μια σεζόν στην ιστορία. All-around νούμερα αλά Ράσελ στους Τελικούς.

1968: Τζον Χάβλιτσεκ. Αφού έμαθε και ωρίμασε δίπλα στον 34χρονο πλέον Ράσελ, ο Χάβλιτσεκ έκανε μια μεγαλοπρεπή σειρά Τελικών, κερδίζοντας στα σημεία το θρυλικό συμπαίχτη του. Σούπερ εμφάνιση στον 6ο Τελικό.


ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ (ΔΥΝΗΤΙΚΟΙ) ΝΙΚΗΤΕΣ

1969: Τζέρι Γουεστ (Τζον Χάβλιτσεκ). Ο Γουεστ ήταν ο κορυφαίος παίχτης όλων των Τελικών, αλλά αν ακολουθήσουμε την παράδοση που θέλει το MVP να πάει στο νικητή, τότε αυτό θα έπρεπε να πάει και πάλι στο Hondo.

1970: Γουίλις Ριντ. Έπαιξε ουσιαστικά λίγο παραπάνω από 4 παιχνίδια, αλλά ήταν καθαρά ο κορυφαίος παίχτης της ομάδας του. Μπορεί ο 7ος Τελικός να ανήκε στο Φρέιζιερ, αλλά ο Ριντ ήταν το Νο1 των Νικς στα πρώτα 4 παιχνίδια. Και βέβαια χωρίς την απλή παρουσία του στον 7ο αγώνα, ίσως η ομάδα του να μην αποκτούσε ποτέ την τρομερή ψυχολογία της.

1971: Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ. Από τις πιο μονόπλευρες σειρές και τις πιο εύκολες επιλογές.

1972: Γουιλτ Τσάμπερλεϊν. Σκόραρε όσο χρειαζόταν, κυριάρχησε σε ριμπάουντ και άμυνα, έπαιξε και τραυματίας στο τελευταίο παιχνίδι.

1973: Γουίλις Ριντ. Καθαρά ομαδική η προσπάθεια των Νικς, αλλά ο Ριντ ήταν μισό σκαλί καλύτερος του συμπαίχτη του, Φρέιζιερ.

1974: Τζον Χάβλιτσεκ. Από τη στιγμή που κέρδισαν οι Σέλτικς, δίκαιο. Κορυφαίος της σειράς, πάντως, ο Τζαμπάρ.

1975: Ρικ Μπάρι. Απρόσμενα εύκολη σειρά για τους Γουόριορς. Το ΜVP δε θα μπορούσε να πάει αλλού.

1976: Τζο Τζο Γουάιτ (Ντέιβ Κάουενς). Αρχίζει μια σειρά αμφιλεγόμενων επιλογών. Ο Κάουενς σκόραρε λίγο λιγότερο απ’το Γουάιτ, αλλά σούταρε καλύτερα, κυριάρχησε στα ριμπάουντ, πέτυχε ακόμη και τριπλ νταμπλ στον πρώτο αγώνα.

1977: Μπιλ Γουόλτον. Δίκαια. Από τις πιο all-around σειρές Τελικών.

1978: Γουες Άνσελντ (Έλβιν Χέιζ). Υπερδιπλάσιοι πόντοι, περισσότερα ριμπάουντ, καλύτερα αμυντικά στατιστικά για τον αδικημένο Χέιζ. Το MVP πήγε στον Άνσελντ τιμητικά και μόνο, ίσως γιατί αυτός ήταν αυθεντικός Μπούλετ, ενώ ο Χέιζ ήταν μισθοφόρος…

1979: Ντένις Τζόνσον. Παρόλη την παραγωγικότητα του Γκας Γουίλιαμς και το σταθερό παιχνίδι του Σίκμα, ο DJ εντυπωσίασε με το πολύπλευρο παιχνίδι του στην επίθεση και την εκπληκτική του άμυνα.

1980: Μάτζικ Τζόνσον (Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ). Ναι, ο Μάτζικ έπαιξε ίσως το κορυφαίο παιχνίδι της καριέρας του στον 6ο Τελικό. Αλλά σχεδόν το ίδιο έκανε και ο Καρίμ στον 5ο, παίζοντας στο τέλος τραυματίας, κάτι που σχεδόν όλοι ξεχνούν. Συν τοις άλλοις, βέβαια, ο Τζαμπάρ ήταν το Νο1 της ομάδας του σε όλες τις προηγούμενες νίκες της και σε όλη τη σεζόν.

1981: Σέντρικ Μάξγουελ (Λάρι Μπερντ). Ίσως να μην έκατσαν καλά στο μάτι μερικών τα μέτρια νούμερα στο σκοράρισμα του Μπερντ στα περισσότερα παιχνίδια, αλλά μοιάζουν να παρέβλεψαν ότι έκανε σχεδόν τα πάντα στο παρκέ. Όταν ο «Μαξ» δεν έβρισκε το δρόμο στο καλάθι, ουσιαστικά χανόταν…

1982: Μάτζικ Τζόνσον. Ομαδική προσπάθεια αυτός ο Τίτλος, αλλά ο Μάτζικ ήταν ο καλύτερος των Λέικερς, παίζοντας και καλή άμυνα στον Dr.J όταν χρειάστηκε.

1983: Μόουζες Μαλόουν. Πέρα ως πέρα δίκαιο. Κέρδισε την προσωπική του μονομαχία με τον 36χρονο Καρίμ και οδήγησε τους Σίξερς στο σουιπ (έστω κι αν δεν ήρθε τόσο εύκολα όσο έρχονται συνήθως τα σουιπ).

1984: Λάρι Μπερντ. Κυρίαρχος σε σκοράρισμα και ριμπάουντ (πρώτος και στις δυο κατηγορίες σε όλη τη σειρά). Αν οι Λέικερς έπαιρναν το 7ο παιχνίδι, MVP θα έβγαινε μάλλον ο Καρίμ.

1985: Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ. Ο γηραιότερος MVP στα 38 του χρόνια, αλλά όχι χαριστικά. Μετά την κακή του εμφάνιση στον 1ο Τελικό, πήρε μπρος για τα καλά, κερδίζοντας κατά κράτος τον Πάρις.

1986: Λάρι Μπερντ. Παραλίγο να γίνει ο μοναδικός παίχτης στην ιστορία των Τελικών με μέσο όρο τριπλ νταμπλ. Οπότε…

1987: Μάτζικ Τζόνσον. Καμιά απολύτως αμφιβολία. Μακράν ο καλύτερος στη σειρά, οδηγώντας τους Λέικερς στις 4 απ’τις 5 βασικές στατιστικές κατηγορίες.

1988: Τζέιμς Γουόρθι (Μάτζικ Τζόνσον). Η επίδραση των 7ων Τελικών είχε σα θύμα αυτή τη φορά το Μάτζικ. Ο Γουόρθι έκανε την εμφάνιση της ζωής του στο συγκεκριμένο αγώνα, αλλά ο Μάτζικ είχε με το μέρος του τη σταθερότητα και μάλλον το άξιζε περισσότερο.

1989: Τζο Ντούμαρς. Εκμεταλλεύθηκε τη μέτρια σειρά του Τόμας, αλλά έπαιξε και ο ίδιος εξαιρετικά. Χωρίς αμφιβολίες, λοιπόν.

1990: Αϊζέια Τόμας. Κέρδισε στα σημεία τον πολύ καλό Ντρέξλερ και οι Πίστονς άνετα το Πόρτλαντ.

1991: Μάικλ Τζόρνταν. Η πιο all-around σειρά Τελικών της καριέρας του. Καθαρά MVP.

1992: Μάικλ Τζόρνταν. Νίκησε με πειστικό τρόπο τον Ντρέξλερ και πήρε με πειστικό τρόπο ξανά το MVP.

1993: Μάικλ Τζόρνταν. Η παραγωγικότερη σειρά Τελικών σε μ.ό πόντων στην ιστορία. Συν καλή παρουσία και στους υπόλοιπους τομείς. ’Nuff said.

1994: Χακίμ Ολάζουον. Καθαρά MVP, νικώντας το Γιούιν σε άμυνα-επίθεση.

1995: Χακίμ Ολάζουον. Παρότι δε νίκησε το Σακίλ στην προσωπική τους μάχη τόσο άνετα όσο πιστεύουν κάποιοι, δε θα μπορούσε να είναι άλλη η επιλογή.

1996: Μάικλ Τζόρνταν. Για Τζόρνταν, αυτή η σειρά Τελικών δεν ήταν χαρακτηριστική του. Στην πραγματικότητα, ο Κεμπ ήταν ο καλύτερος παίχτης των Τελικών, ενώ μερικοί πρότειναν το Ρόντμαν για το MVP. Ίσως αν περιόριζε περισσότερο τον Κεμπ (και ίσως κι αν δε λεγόταν Ρόντμαν), να είχε άλλην τύχη.

1997: Μάικλ Τζόρνταν. Η καλύτερη σειρά Τελικών του δεύτερου 3-peat. Το νικητήριο καλάθι στον 1ο Τελικό, το παιχνίδι του πυρετού στον 5ο, η παρολίγον
40άρα στον 6ο. Τρομερή σειρά.

1998: Μάικλ Τζόρνταν. Τυπικά πρώτος σκόρερ, πετυχαίνοντας βέβαια και το θρυλικό νικητήριο καλάθι στον 6ο Τελικό. Από συνολικής άποψης πάντως, η προσωπική σειρά Τελικών αυτή ήταν σαφώς κατώτερη της προηγούμενης.

1999: Τιμ Ντάνκαν. Από τις πιο μονόπλευρες σειρές Τελικών. Νικητές οι Σπερς, νικητής του MVP ο (ήδη) καθαρά καλύτερος παίχτης τους. Απλά πράγματα.

2000: Σακίλ Ο’Νιλ. Πολύ απλά, από τις πιο κυρίαρχες σειρές Τελικών στην ιστορία.

2001: Σακίλ Ο’Νιλ. Έκανε τον αμυντικό της χρονιάς, Μουτόμπο, να δεινοπαθήσει. Περίπατος ξανά.

2002: Σακίλ Ο’Νιλ. Καλός ο Κόμπι, αλλά ο Μεγάλος Πλάτωνας για άλλη μια φορά δεν είχε αντίπαλο. Ρεκόρ πόντων στην ιστορία των Τελικών που έληξαν με σουιπ.

2003: Τιμ Ντάνκαν. Εντυπωσιακά πολύπλευρος, στην κορυφαία σειρά Τελικών της καριέρας του. Ο 6ος Τελικός ήταν επίδειξη ικανοτήτων.

2004: Τσόνσεϊ Μπίλαπς. Μάλλον σωστή η ανάδειξή του, αν και το πάθος του Big Ben ήταν αυτός που έκοβε τον τσαμπουκά των Λέικερς. Εύφημος μνεία και στην άμυνα του Πρινς.

2005: Τιμ Ντάνκαν. Από κοντά και ο Τζινομπίλι, αλλά η όλη κυριαρχία των Σπερς ξεκινά απ’την κολώνα τους κοντά στο καλάθι.

2006: Ντουέιν Γουέιντ. Ακούγονται πολλά για τη διαιτησία, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Γουέιντ δε χρειάστηκε τη βοήθειά της για να οδηγήσει το Μαϊάμι στο αποφασιστικό come-back στο 3ο παιχνίδι. Κι άλλωστε, 34,7 πόντοι είναι αυτοί. C’mon…


Για όσους θέλουν να σχολιάσουν κάτι, τα στατιστικά των Τελικών βρίσκονται στο:
http://webuns.chez-alice.fr/home.htm

Πολυ καλο τοπικ χολικ...



Ε αυτο ελειπε . Ισως ο κορυφαιος παικτης της εποχης εκεινης και ο πρωτος σουπερσταρ του πρωταθληματος (με απεριοριστο σεβασμο προς τον μαικαν ο οποιος ηταν για μενα ο πρωτος εμπορικος σουπερσταρ. Προσωπικη αποψη, ετσι ? ).
Αυτο που θελω να προσθεσω εδω ειναι το ποσο απαρατηρητη εχει παραση αυτη η εποχη. Στο πρωτο παιχνιδι των τελικων ο φαλκς στην τεταρτη περιοδο ευστοχησε στα πρωτα οκτω σουτ συν και κατι βολες για να τελειωσει το παιχνιδι με 37 ποντους με τους 29 ποντους στο δευτερο ημιχρονο. Τοτε χαρακτηριστηκε ως η καλυτερη παρασταση σκοραρισματος που ειχαν δει ποτε σε γηπεδο μπασκετ. Και αυτο για τους "ειδικους" του ΝΒΑ δεν ειναι καν μεσα στις κορυφαιες στιγμες των τελικων/πλειοφ.

Προσωπικη γνωμη για τον πρωταθλητη εκεινης της χρονιας : Αξιοι πρωταθλητες οι γουοριορς αλλα αλλη ομαδα κανονικα θα επρεπε να το σηκωσει. Αλλα την εφαγε τον τοτε συστημα των πλειοφ...



Θα διαφωνησω με το "πιο άσημη πρωταθλήτρια ομάδα, με άσημους παίχτες". Αξιοι πρωταθλητες ασχετα αν η συνεχεια δεν ηταν οτι καλυτερο. Σε αυτο επαιξε ρολο οτι οι γουοριος φανηκαν κουρασμενοι απο την προηγουμενη σειρα που εφτασε σε 7ο παιχνιδι σε σχεση με τους μπουλετς οπου εφτασαν πιο ευκολα.
Δεν τους αμφισβητω μονο και μονο γιατι καταφεραν να γυρισουν το 2ο παιχνιδι και ενω εχαναν με μεγαλη διαφορα (για την εποχη) και χωρις την βοηθεια του ρολογιου των 24δ. Μια ακομα κορυφαια στιγμη που περναει απαρατηρητη απο τους "ειδικους".
Και για τους "ασημους παικτες", ισως οι γουοριορς να ηταν ανωτερη στο ροστερ αλλα και ο κονι σιμονς και ο κλετζι χερμεσεν και ο τσικ ρεισερ ηταν πολυ καλοι ενω καθοδηγουνταν απο τον παικτη-προπονητη μπαντι ζανετ που ηταν ΑΡΧΗΓΟΣ με ολη την εννοια της λεξης.



ουου ενας απο τους καλυτερους τελικους ever ! Οι νικς κανουν απιστευτο come back αλλα υποκειπτουν στο τελος. Αυτοι οι τελικοι θεωρουνται πολυ σημαντικοι καθως το πρωταθλημα χαρις αυτων τραβηξε κατα πολυ περισσοτερο την προσοχη των ΜΜΕ της εποχης καθως και του κοσμου.
Δεν διαφωνω για τον MVP της σειρας μιας και ειχε καλυτερα νουμερα απο τους συμπαικτες του αλλα και ο μπομπ ντειβις τα πηγε περιφημα. Τωρα σε περιπτωση που οι νικς σηκωναν το πρωταθλημα θα ελεγα πως την διαφορα στην σειρα την εκανε η παρουσια του βαντεγουεκε (η οπως αλλιως λεγετε, καταλαβες παντως ) στην πενταδα αλλα το MVP θα το εδινα στον μαξ ζασλοφσκι.




Προς τα παρων θα μεινω σε αυτα. Θελω λιγο χρονο μεχρι να διαβασω ολα αυτα που εχεις γραψει και θα απαντησω και στα επομενα.

Είμαι βέβαιος ότι κάποιοι το είχαν συμπεριλάβει. Αλλά όχι στο nba.com (όχι στα υψηλά νούμερα δηλαδή), αλλά στο Page2 του ESPN. Εκεί όμως είχαν άλλες σοβαρές παραλείψεις, οπότε η μικρή τους επίδειξη πήγε στράφι.



Ποια είναι για εσένα η πιο άσημη πρωταθλήτρια ομάδα;
Το πιο γνωστό τους πρόσωπο (γενικότερα) ήταν ο Ζανέτ.



Ο Έρνι Βάντεγουεϊ, ο πρώτος Καναδός στην ιστορία του ΝΒΑ και πατέρας του πολύ γνωστότερου Κίκι.
Σαφώς ο Ζασλόφσκι (ο παίχτης που έδωσε δόξα στο γράμμα Ζ) MVP των Νικς.

Δεν εχει πεσει στην αντιληψη μου καποια πρωταθλητρια ομαδα που να ειναι ασημη. Ισως οι ροκετς το 94 αφου δινουν την εντυπωση οτι "λειπει ο μαικ και χορευουν ολοι οι αλλοι".
Για αυτο που ειμαι σιγουρος και το εχω ξαναπει ειναι στο ποια ειναι η πιο ασημη ομαδα που εχει παει στους τελικους. Λεικερς το 91. Οχι επειδη ειναι οι λεικερς... εχοντας δει ολα τα παιχνιδια εκεινων των τελικων μπορω να πω πως δεν μου αρεσε καθολου ο τροπος παιχνιδιου τους σε σημειο να απορω πως καταφεραν να φτασουν τοσο μακρια καθως και οτι ο ματζικ ηταν παλυ καλος αλλα απειχε αρκετα απο τον παλιο.





Τελικα καταφερα και διαβασα τα περισσοτερα απο αυτα που εγραψες. Σε μερικα συμφωνω, σε αλλα οχι. Θα τα παρω ενα ενα ωστε να μην συνωστιζονται πολλα σε ενα ποστ...


Εκεινη την χρονια οπως ειπες και εσυ οι παραγοντες του NBA διευρυναν την ρακετα για να δυσκολεψουν τον μαικαν αλλα το μονο που καταφεραν ειναι να τον διευκολυνουν ακομα περισσοτερο.

Στους τελικους λοιπον...
Εναν χρονο μετα απο εναν απο τους καλυτερους τελικους ever ακολουθουν το ιδιο καλοι και συναρπαστικοι τελικοι. Οι νικες πηγαιναν εναλλαξ κρατωντας τοτε το ενδιαφερον του κοσμου σε υψηλα επιπεδα.
Τωρα για το MVP ισως να μην το εδινα στον μαικαν αν δεν τραυματιζοταν ο τζιμ πολλαρντ καθων οι νικς επαιξαν καθ'ολη την διαρκεια των τελικων φοβερη αμυνα προς ολους τους λεικερς και ο τζιμ πολλαρτ ηταν απο τους διακριθεντες την ωρα που ο μαικαν τα εβρισκα πραγματικα πολυ σκουρα. Πολυ καλος οπως παντα και ο μικελσεν καθως και ο πεπ σολ.
Αλλα επειδη με τα "αν" συχνα δεν βγαινει νοημα αφου λοιπον τραυματιστηκε ο πολλαρντ το MVP θα το εδινα και εγω στον μαικαν.

Οσο για τους νικς, ηταν κυριως ομαδικη προσπαθεια και δυσκολα θα ξεχωριζα καποιον. Ισως τον ζασλοφσκι και τον κονι σιμμονς χωρις να θελω να υποτιμησω και τους υπολοιπους.

Σημαντικη σημειωση για αυτους τους τελικους : Πολλα πιθανον να ειχαν αλλαξει αν δεν γινοταν το τραγικο λαθος των διαιτητων στο πρωτο παιχνιδι αν και δεν ξερω κατα ποσο σε αυτο το σημειο μπορεσε να επηρεασει το τελικο αποτελεσμα.
Επισης σημαντικο ρολο επαιξε και οτι το τελευταιο παιχνιδι εγινε στο κανονικο γηπεδο των λεικερς (Minneapolis Auditorium) οπου οι νικς ειχαν να κερδισουν για 11 συνεχομενα παιχνιδια. Φημες υπαρχουν οτι το γηπεδο αυτο ηταν πιο μικρο απο τις κανονιστες διαστασεις.

Εγώ δε θα έλεγα άσημη, μιας και η παρουσία του Μάτζικ δίνει από μόνη της μια φήμη (συν το ότι, αλλά σίγουρα αδύναμη για επίπεδο Τελικών (οι περισσότεροι περίμεναν Πόρτλαντ). Οι Λέικερς του '91 χρονολογικά δεν απέχουν πολύ απ'την εποχή του Showtime, αλλά στην πραγματικότητα η απόστασή τους είναι όση αυτή των Μπουλς του '88 ή του '89 απ'τους πρωταθλητές Μπουλς των μετέπειτα ετών. Ο Μάτζικ στους προηγούμενους γύρους έμοιαζε ώρες ώρες να παίζει μόνος του (ιδίως στη σειρά με τους Γουόριορς). Ο Γουόρθι ήταν καλός στη σεζόν, αλλά τραυματίστηκε στα πλέι οφ, το ίδιο και ο Σκοτ (και οι δυο τους μάλιστα έχασαν τον 5ο Τελικό). Πέραν αυτών, η ομάδα ήταν ανανεωμένη, αλλά προς το χειρότερο. Είχε ταλαντύχους, αλλά άπειρους παίκτες.
Πάντως, σχετικά με το ποιος ήταν ο χειρότερος φιναλίστ από άποψης απόδοσης την τελευταία 25ετία, το Όσκαρ μάλλον πάει στους Νικς του 1999.

Ναι, σιγουρα δινει λαμψη για αυτο και υπηρχε και ακομα υπαρχει τοσο ενδιαφερον για αυτην την σειρα απο τον κοσμο και τα ΜΜΕ ομως ο ματζικ μπορει να ηταν καλος αλλα οχι και ο καλυτερος που εχουμε δει.


Ω ναι αυτο ακριβως εννοω !


Ναι, σιγουρα ειχαν πολλους τραυματισμους αλλα δεν νομιζω οτι αυτο επηρεαζει το τελικο αποτελεσμα ε ?


Το "προς το χειροτερο" ηταν σωστο αλλα δεν μπορω να θεωρησω αρκετους απο αυτους και φοβερα ταλαντουχους. Ισως να ηταν ταλαντουχοι αλλα φαινονταν οτι θα εφταναν μεχρι ενα επιπεδο και οχι σχετικα ψηλο.


Μπορει, αλλα ακομα και αυτην την ομαδα των νικς την βλεπω πιο ανετα απο τους λεικερς του 91.

Εδω εβαλες τον σειζ για να δειξεις οτι ο μαικαν ηταν πολυπλευρο ταλεντο ? Εκτος απο καλος παικτης και δασκαλος ?
Ελλεεινο αστειο αλλα μου αρεσε οταν το πρωτοσκεφτηκα...

Οκ, εντελως παρατραβηγμενο αλλα το MVP των τελικων ισως να το εδινα στον ρεντ ροτσα. Βοηθησε πολυ την ομαδα και οταν χρειαστηκε ηταν εκει (δευτερο παιχνιδι).
Το MVP σε περιπτωση που ηταν διαφορετικη η ιστορια θα το εδινα η στον φαουστ η στον γιαρντλει.

Παντως αυτοι οι τελικοι σημαδευτηκαν απο πολλα ευτραπελα οπως τα φοβερα για το NBA επεισοδια στο πεμπτο παιχνιδι, τις μπουνιες μεταξυ οστερκορν και μοινεκε (η οπως αλλιως λεγεται ο τυπος) καθως και με την αδικια στο εβδομο παιχνιδι που ισως να αλλαζε χερια ο τιτλος αν σφυριζοταν το φαουλ.
Παντως μου αρεσε που πηραν μερος και οι οπαδοι στο παιχνιδι...

O Nτον Μίνικ, ο πρώτος παίχτης που κέρδισε βραβείο Ρούκι της Χρονιάς (αλλά δεν έκανε πολύ σημαντική καριέρα).
Και τι δε θα 'δινα για να δω μερικά από τα επεισόδια από εκείνες τις εποχές. Οι τύποι ήταν badass ακόμη και τότε, ιδίως βέβαια οι βετεράνοι πολέμων, όπως ο Σλέιτερ Μάρτιν.

Όσο παράξενο και αν ακούγεται για μένα ο MVP των Σέλτικς είναι ο Τίνι Άρτσιμπαλντ. Με τα μεγάλα αστέρια των Σέλτικς να είναι εξαφανισμένα (ο Μπερντ επιθετικά εξουδετερώθηκε από τον Ρόμπερντ Ριντ, ο Πάρις από το Μαλόουν και ο Μάξγουελ έπαιζε όποτε το θυμόταν) αυτός ήταν ο μοναδικός που ήταν ολ-αράουντ. Έπαιξε καλή άμυνα στον Τομ Χέντερσον, έτρεξε και οργάνωσε σωστά την ομάδα ενώ επιθετικά συνήθως έπαιρνε σωστές επιλογές. Αντίθετα MVP των Ρόκετς και γενικά για μένα των τελικών ήταν ο Μόουζες Μαλλόουν. Επιβλήθηκε σε όλους έχοντας μόνο ένα μέτριο παιχνίδι σε αυτούς τους τελικούς σε αντίθεση με τους αντίπαλους του που ήταν μέτριοι στη πλειοψηφία των παιχνιδιών.

Μου φαίνεται όντως τραβηγμένη η επιλογή διότι έχει λογική μόνο με βάση το σκοράρισμά. Ο Roca είχε δωσει αρκετά σταθερά λύσεις με σκορ και μάλιστα με πολύ καλά ποσοστά αλλά ο Schayes ήταν αδιαμφισβήτητα ο καλύτερος πάικτης της ομάδας του. Τα ποσοστά του ίσως να μην ήταν τόσο καλά αλλά αν ήταν να στραφούν απέναντι σε κάποιον πάικτη οι Pistons αυτός θα ήταν.

Πέρα απο πρώτος σκόρερ της ομάδας του ήταν επίσης πρώτος ριμπάουντερ με 2 ριμπάουντ διαφορά απο τον Red Kerr και ήταν τρίτος στις ασιστ μετά απο τα δυο βασικά γκαρντ της ομάδας τον Seymour και τον King.

Για μένα αδιαμφισβήτητος MVP.

http://www.basketball-reference.com/teams/SYR/1955.html

Πω-πω, ξέθαψες τόπικ 5,5 χρόνων, Ντάιναστι...Η λίστα μου έφτανε ως το 2006!

Βλέποντας ξανά τις επιλογές μου, να προσθέσω το Ράσελ σα βασικό υποψήφιο και για το MVP του '64, κι ας ευνοεί το σκοράρισμα τον Τζόουνς με την πρώτη ματιά: Στον πρώτο αγώνα χρειάστηκε να παίξει μόλις 32', στα οποία και κράτησε το Γουιλτ σε μόλις 13 πόντους, ενώ ο ίδιος είχε 9 πόντους, 25 ριμπάουντ (τα 21 στο 1ο ημίχρονο!), 4 ασίστ και περίπου 12 τάπες. Στον δεύτερο άγγιξε το τριπλ νταμπλ ξανά (9/24/9) και οι Σέλτικς έκαναν περίπατο. Στα 2 επόμενα, ο Γουιλτ ήταν καθαρά καλύτερος, ενώ στον 5ο ο Τζόουνς έμεινε στους 18 πόντους, ενώ ο Ράσελ προσέφερε 14/26/6.
Επίσης, η άμυνά του πρέπει να του δίνει καθαρό προβάδισμα έναντι του επίσης ρούκι Χάινσον το '57.

To 64 o Ράσελ θα μπορούσε πάντως να πάρει αυτό της κανονικής περιόδου αν και και ο Οσκαρ δεν είναι ότι δεν το άξιζε. Απλά κάπου είχα διαβάσει αλλά τώρα μου διαφεύγει ότι επέιδη στην διαδικασία επιλογής επιδρά σε μεγάλο βαθμό ο τύπος ο Ράσελ έχασε το βραβείο λόγω κάποιου συμβάντος εξωαγωνιστικού. Ο Ρασελ σε όλη του την καριέρα ήταν και ακτιβιστής και δεν σηκωνε μύγα στο σπαθί του. Παρόμοια αντιμετώπιση λόγω μη κοινωνικής συμπεριφοράς απέναντι στα μίντια είχε και ο Τζαμπαρ ο οποίος αν και κουβαλούσε μόνος του τους Λεϊκερς την δεκαετία του 70 πάντα ήταν ο "αποδιοπομπαίος τράγος" σε κάθε αποτυχία.

Γενικά δεν είχα να πω και πολλά για την λίστα σου γιατι δεν είδα και τίποτα τραβηγμένο. Το μόνο που είδα και θα ήθελα να σχολιάσω είναι κάτι πάνω στους Bullets του 48 και στο στάτους του Φολκς και του ΒΑΑ ως πρωταθλήματος γενικότερα στα 3 χρόνια της ύπαρξης του. Θα το κάνω αργότερα.

http://lakerspao.blogspot.com/2012/11/nbl-...ing-nba-1o.html

http://lakerspao.blogspot.com/2012/11/nbl-...ing-nba-2o.html