Μπάσκετ , μεγάλη μου αγάπη.

Όταν η εθνική Ελλάδας κέρδισε τους Σοβιετικούς στον τελικό του Ευρωμπάσκετ ’87 με 103-101 στην παράταση, ήταν η στιγμή που ξεχύθηκαν όλοι οι Έλληνες στους δρόμους. Ήταν οι μεγαλύτερες στιγμές ενός εθνικού συγκροτήματος που έδιναν λόγο στους Έλληνες να βγουν και να πανηγυρίσουν. Ήταν η πρώτη μεγάλη εθνική επιτυχία έπειτα απ΄την μεταπολίτευση γεγονός που έκανε τους πανηγυρισμούς διπλά σημαντικούς. Η εθνική ομάδα μπάσκετ έγινε η «επίσημη αγαπημένη» των Ελλήνων. Κέρδισε μεγαθήρια, σχολές του Ευρωπαϊκού μπάσκετ και έφτασε στο ψηλότερο βάθρο.

Τότε όμως δεν ήταν η αρχή του Ελληνικού μπάσκετ, το οποίο υπήρχε και είχε οπαδούς, αλλά η αναγνώρισή του και η καταξίωση στις καρδιές του κοινού που ήρθε με αυτήν την επιτυχία σε συνδυασμό με την παρουσία του Γκάλη. Το άθλημα εκείνη την εποχή έκανε την επανάστασή του, άλλαζε επίπεδο, γινόταν προσιτό για τον κόσμο και η μαγεία που προσέφερε ο Νίκος Γκάλης, έκανε τον κόσμο να το αγκαλιάσει γρήγορα. Ο Άρης εκείνης της εποχής ήταν ένα ακόμα σημαντικό κομμάτι για τη ραγδαία ανάπτυξη του αθλήματος μέχρι σήμερα στην Ελλάδα. Ο «Αυτοκράτορας» του Ελληνικού μπάσκετ και η εθνική ομάδα, έδωσαν το κάτι παραπάνω που χρειαζόταν για να κερδίσει το άθλημα αυτό που πραγματικά του άξιζε. Σεβασμό και αναγνώριση, γιατί ας μη γελιόμαστε, οι περισσότεροι γνώρισαν την καλαθοσφαίριση εκείνη την εποχή ενώ κάποιοι μεγάλωσαν μαζί της. Κάποιοι πάλι αναγνωρίζοντας την προσφορά και το μεγαλείο της εποχής εκείνης, ακόμα αναπολούν τις στιγμές, κάνουν αφιερώματα, δημοσιεύουν dvd.

Έχουν περάσει 20 χρόνια, μέσα απ’ τα οποία σταδιακά το ελληνικό μπάσκετ γνώρισε μεγάλες επιτυχίες σε εθνικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο, επιτυχίες οι οποίες 20 χρόνια πριν φάνταζαν όνειρο απατηλό. Σήμερα, διαπιστώνει κανείς τη σταδιακή εξέλιξη που υπήρξε και σίγουρα η εξέλιξη αυτή δεν επήλθε τυχαία. Το ενδιαφέρον του κόσμου για το άθλημα, οι υποδομές που δημιουργήθηκαν, η μέριμνα των παραγόντων και των αθλητών έχουν κρατήσει το μπάσκετ ψηλά, δημιουργώντας πρότυπα για τους νέους.

Η τωρινή γενιά των πρωταθλητών Ευρώπης μπορεί να πει κανείς πως γαλουχήθηκε απ την γενιά του ’87 και δεν θα είναι λάθος, όπως προφανώς και να συνέβη δύο χρόνια πριν όταν ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης, ο Παπαδόπουλος και οι υπόλοιποι στεφόντουσαν πρωταθλητές Ευρώπης στο Βελιγράδι.

Η ειδοποιός διαφορά που το μπάσκετ παραμένει το πρώτο άθλημα σε επιτυχίες στην Ελλάδα, είναι η έγνοια που δείχνουν οι άνθρωποι που περιβάλλουν το άθλημα, που βρίσκονται μέσα σε αυτό, ζουν για να παίζουν μπάσκετ και όχι που παίζουν μπάσκετ για να ζουν.

Τρανή απόδειξη των όσων αναφέρω δεν είναι άλλη απ’ την διοργάνωση των camp, απ’ την εποχή του Γκάλη μια δεκαετία πριν, έως τώρα του Παπαλουκά και του Βασιλειάδη. Μία προσπάθεια που υποστηρίζεται από όλο τον μπασκετικό κόσμο, από παίκτες, προπονητές μέχρι και παράγοντες. Μια προσπάθεια από ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν, αλλά μόνο να δώσουν.

Η όρεξη των ανθρώπων αυτών να μεταδώσουν τις γνώσεις τους κάθε χρόνο σε όλο και περισσότερα μέρη στην Ελλάδα, χαραμίζοντας μέρες απ’ τις πολύτιμες διακοπές τους δείχνει πόσο πολύ νοιάζονται για αυτό που κάνουν . Η αφοσίωσή τους στο μπάσκετ δείχνει τι χρειάζεται για να φτάσει ένα άθλημα τόσο ψηλά στο παγκόσμιο στερέωμα. Ταλέντο, προπόνηση και αγάπη…