QUOTE(Air and King @ Jul 14 2014, 11:40 )
Tο οτι ειχε πεσει το επιπεδο του φορουμ κατα την αποψη μου,μου ηταν γνωστο..
Και χρονο δεν ειχα αλλα και οταν ημουν στο νετ ουτε καν εμπαινα στον κοπο να πατησω την διευθυνση του σαιτ...
Σημερα διαβαζοντας μετα απο καιρο δεν μου κανει καμια εντυπωση που παλιοτεροι ποστερ δεν γραφουν πια οπως και εγω..
Εμεις οι Κελτες εμεις οι Haters απο ανθρωπους που δεν ειναι δα και 18 χρονων.....Γαμησε τα...
Ενας προσπαθει να μιλησει για μια ωραια Ιστορια και για μπασκετ και μετα βλεπεις τα Καραγκιοζηλικια...
Να χαιρεστε το φορουμ...Καποτε γραφαμε και ανταλλασαμε αποψεις για το μπασκετ..
Τωρα διαβαζουμε αποψεις ανθρωπων που παρακαλανε να αποτυχουν αθλητες...Απιστευτα πραγματα...
Χαιρετησματα σε φιλους NBAholic,Bullet,Slobodan,Dwyane the flash wade,LakersDynasty και σε αλλους που μιλαγαν για μπασκετ και οχι για καραγκιοζηλικια..
Αν και πέρασε πολύς καιρός περνάω και εγώ να πω μια καθυστερημένη καλησπέρα και να σχολιάσω μερικά πράγματα απο τη πλευρά μου.
Για πολλούς το τραίνο για να μπει ο Lebron σε αυτή την μικρή ελίτ που έχει την καριέρα (γιατί με το "θα" μπορούμε να πάμε τα πράγματα όπου θέλουμε)για να θεωρηθεί υποψήφιος για καλύτερος όλων των εποχών, έχει χαθεί. Προσωπικά καταλαβαίνω τη λογική δεν καταλαβαίνω όμως τα μέσα για την απόδειξη της.
Ο Τζόρνταν είναι ο ένας παίκτης που κυνηγάνε όλοι ξεκάθαρα εδώ και 15 χρόνια και ο Λεμπρόν εξακολουθεί να είναι ο ένας παίκτης αυτής της 15ετιας που πλησιάζει περισσότερο σε αυτόν και ας μην τον φτάσει ποτέ.
Όχι ο Ντάνκαν, ένας εξαιρετικός παίκτης Hall of Famer, μέλος ενός συνόλου με ασύγκριτη σταθερότητα, όχι ο Κόμπι που είναι σε εικόνα ότι πιο κοντινό στον Τζόρνταν που όμως αυτό μας επιτρέπει να δούμε και τις ατέλειες του κατ' ευθείαν σε σχέση με αυτό που κυνηγάει, όχι ο οποιοσδήποτε άλλος μεγάλος παίκτης αυτής της εποχής.
Για μένα έχουν μεγάλη βαρύτητα δεδομένα τα οποία για άλλους δε μετράνε, ή μετράνε αντίθετα. Και εξηγούμαι:
1) Ο Λεμπρόν άλλαξε ομάδα για να βρει ταλαντούχους συμπαίκτες
Ο Λεμπρόν, αφού μετά απο 7 χρόνια κατάφερε να μπει στα πλεϊ οφ και να φτάσει μέχρι τον τελικό, κερδίζοντας το φαβορί Πίστονς στους τελικούς περιφέρειας, είχε μετά 3 σεζόν που κατέληξαν σε 2 ημιτελικές σειρές και μια τελική σειρά της Ανατολής και αποφάσισε να φύγει. Τι έγινε μετά τη παρουσία του στον τελικό απέναντι στους Σπέρς; Το καλοκαίρι του 2007, ζήτησαν άλλοι βοήθεια.
Κέβιν Γκαρνέτ και Ρεϊ Άλλεν αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τον Paul Pierce στους Celtics καθοδηγούμενοι απο έναν νεαρό ταλαντούχο PG και με τον Ainge να σχηματίζει έστω για μια σεζόν (αφού μετά υπήρξαν απώλειες) μια ομάδα με πολύ ταλέντο αλλά και βάθος. Το Κλίβελαντ το 2008 χάνει απο τους Σέλτικς στα ημιτελικά της περιφέρειας (4-3) με τους τελευταίους να προχωρούν στη κατάκτηση του τίτλου.
Το 2009 ο Λεμπρόν οδηγεί τους Κάβαλιερς στο καλύτερο ρεκόρ του ΝΒΑ και φτάνει στα τελικά της περιφέρειας χωρίς να συναντήσει τους Celtics πιο πριν. Οι Celtics ολοκληρώνουν άλλη μια πολύ καλή κανονική περίοδο κερδίζοντας αρκετά και χωρίς τον Κεβιν Γκαρνετ αλλά στα ημιτελικά της περιφέρειας η απουσία του είναι αισθητή.
Οι Σέλτικς έστω και έτσι ζορίζουν τους Μάτζικ που τελειώνουν τη σειρά στα 7 παιχνίδια τρεις μόλις μέρες πριν αρχίσει η σειρά των τελικών περιφέρειας. Αυτό δε φάνηκε να επηρεάζει τους Μάτζικ αρνητικά. Απ' την άλλη οι Κάβαλιερς που περίμεναν 9 μέρες για να τελειώσει η άλλη σειρά ενώ είχαν τελειώσει τις 2 σειρές με Πίστονς και Χόκς στα 4 παιχνίδια ίσως μπήκαν στη σειρά κάπως σκουριασμένοι. Το σίγουρο όμως είναι ότι παρά τις 66 νίκες τους στη κανονική περίοδο οι Κάβαλιερς ήταν 1-2 απέναντι στους Μάτζικ με 1 κλειστή νίκη εντός και 2 εύκολες ήττες εκτός. Οι Μάτζικ μετά απο 1 σειρά με 3 κλειστά παιχνίδια που έφτασε στα 6 κερδίζουν τους Κάβαλιερς και φτάνουν στον τελικό.
Το 2010 οι Κάβαλιερς ολοκληρώνουν ακόμη μια κορυφαία κανονική περίοδο που τους δίνει εκ νέου το πλεονέκτημα έδρας σε κάθε σειρά. Ο μεγάλος τους αντίπαλός φαίνεται βάση ρεκόρ να είναι οι Μάτζικ αλλά οι Σέλτικς βρίσκουν ρυθμό στα πλεϊ οφ μετά απο μια σεζόν με αρκετές απουσίες βασικών παικτών. Μετά απο 2 σπασίματα έδρας οι Σέλτικς πάνε στο Κλίβελαντ και διαλύουν τους Κάβαλιερς σε ένα παιχνίδι απτα χειρότερα της καριέρας του Λεμπρόν. Κάπου εκεί τελείωσε και η σειρά αφού οι Σέλτικς φάνηκαν αρκετά έμπειροι και ικανοί για να χάσουν εκ νέου παιχνίδι εντός. Εν τέλει αν και δεν ήταν στη κατάσταση που ήταν το 2008 έφτασαν στο 7ο παιχνίδι των τελικών του ΝΒΑ.
Στις 3 αυτές σεζόν οι Κάβαλιερς είχαν ρεκόρ κανονικής περιόδου:
απέναντι σε Σέλτικς:
2008 - 2-2
2009 - 2-2
2010 - 2-2
απέναντι σε Μάτζικ:
2008 - 1-3
2009 - 1-2
2010 - 2-2
Ο Λεμπρόν είχε στο Κλίβέλαντ ένα πολύ καλό σύνολο ακριβώς όπως ο Πεϊτον και ο Κέμπ στο Σιάτλ 10-15 χρόνια πριν. Αλλά όπως είχε πει και ο George Karl στο SonicsGate: "We were a very good
regular season team"
Οι Κάβαλιερς δεν έδειχναν να έχουν αρκετό βάθος ή ποιότητα στη πρώτη γραμμή τους, πρώτα, για να φτάσουν ξανά στους τελικούς του ΝΒΑ και μετά να διεκδικήσουν με αξιώσεις τίτλο απο ομάδες της Δύσης που ως περιφέρεια ήταν τη τελευταία δεκαετία σταθερά δυνατή.
Άρα τι θα έπρεπε να κάνει για να πάει ένα βήμα παραπέρα σε μια περιφέρεια αδύναμη αλλά με 1-2 άλλα σύνολα με περισσότερο ταλέντο αλλά και εμπειρία playoffs; Μα να πάει κάπου που θα βρει τα 2 τελευταία. Έχοντας ως δεδομένο ότι
τότε δεν θα ερχόταν το ταλέντο σε αυτόν με την ίδια ευκολία με την οποία πήγε "απέναντι"(όσον αφορά τουλάχιστον τους νεοσύστατους Σέλτικς).
Δε βρίσκω λόγο να κατηγορήσω έναν παίκτη που σκέφτεται να κάνει ότι ακριβώς έκαναν αυτοί που του στέρησαν ξανά μια θέση στους τελικούς του ΝΒΑ. Ούτε και να στιγματίσω την καριέρα του για αυτό.
Τους Χιτ είχα δηλώσει φέτος ότι τους πίστευα αν και ο περισσότερος κόσμος και καθαρά μπασκετικά να το έβλεπε θα πίστευε περισσότερο τους Σπερς των περισσοτέρων πηγών εκτέλεσης και πιο μοιρασμένου παιχνιδιού. Και δεν μπορώ να πω ότι αισθάνομαι άσχημα για την επιλογή μου απ' τη στιγμή που MVP της σειράς αλλά και ένας επι πλέον κρίσιμος παίκτης για την λειτουργία των Spurs ήταν 2 πρόσωπα εκτός των 3 βασικών παικτών των τους βοήθεια που οι Χιτ φέτος δεν βρήκαν σε καμία περίπτωση.
Το δεύτερο ζήτημα όμως που απασχολεί πολλούς και μάλιστα έντονα είναι το γεγονός ότι
2) Ο Λεμπρόν έχασε 3 από τους 5 τελικούς στους οποίους συμμετείχε
Η Ανατολή όπως σχολιάστηκε αρκετές φορές είναι αδύναμη. Και από τη πρώτη κιόλας σεζόν του Λεμπρόν η 8η θέση ήταν εφικτός στόχος για τις μη κορυφαίες ομάδες της Ανατολής.
Οι Κάβαλιερς μετά από 2 σεζόν στις οποίες έχασαν τη μάχη παίρνοντας την 9η θέση, πρώτα με 1 παιχνίδι διαφορά και μετά με το ίδιο ρεκόρ με την 8η ομάδα, μπαίνουν στα πλέι οφ έχοντας εξασφαλίσει την 4η θέση το 2005-06 μετά από 3 προσθήκες κρίσιμες για την ομάδα των επόμενων χρόνων. Λάρι Χιούζ, Ντόνιελ Μάρσαλ και Ντεϊμον Τζόουνς έδωσαν το μακρινό σουτ και την επι πλέον ώθηση που χρειάζονταν οι Κάβαλιερς. Το 2006 δε κατάφεραν να λυγίσουν τους Πίστονς χάνοντας με 3-4 αλλά ήταν φανερό ότι μπορούσαν να ανταγωνιστούν τότε μια από τις 2 πιο έμπειρες ομάδες της Ανατολής με τους Χιτ εδώ και 2 χρόνια να έχουν αποκτήσει τα μέσα για να πάνε στους τελικούς.
Τη σεζόν 2006-07 τα κατάφεραν να πάρουν μια θέση στους τελικούς κερδίζοντας τους Πίστονς και με τους Χιτ να πέφτουν όσο εντυπωσιακά ανέβηκαν. Εκεί όμως ο Λεμπρόν βρήκε μπροστά του για 1η φορά μια ομάδα που είχε εμπειρία τελικών αλλά και πρωταθλητισμού ως γκρουπ ήδη εδώ και μια 5ετία. Χωρίς καν να μπω στη διαδικασία να σχολιάσω το επίπεδο/βάθος των 2 ομάδων.
Μετά τις σεζόν που ανέδειξαν τους Κάβαλιερς ως μεγάλη δύναμη στην Ανατολή αλλά όχι τόσο καλούς για να ξεπεράσουν τους Σέλτικς ή/και τους Μάτζικ, ο Λεμπρόν αποφασίζει να πάει στο Μαϊάμι το 2010. Στο Μαϊάμι βρίσκει τους Γουεϊντ και Μπος και ένα σύνολο παικτών που είχε την ποιότητα και εμπειρία για να φτάσει ως το τέλος και να διεκδικήσει τον τίτλο. Αφού λοιπόν πέρασαν 1 σεζόν διαπραγματευόμενοι την χημεία τους, οι Χιτ φτάνουν στους τελικούς κερδίζοντας τον μεγάλο πονοκέφαλο του Λεμπρόν, τους Σελτικς που και αυτοί όπως οι Πίστονς πιο πριν, άρχισαν να πέφτουν και μετά τους κατόχους του καλύτερου ρεκόρ στο ΝΒΑ (ή έστω στην Ανατολή αν σκεφτούμε τη ποιότητα των 2 περιφερειών) Μπούλς του MVP Ρόουζ. Και οι 2 σειρές τελείωσαν με το επιβλητικό 4-1 και οι Χιτ ήταν έτοιμοι για τους τελικούς.
Στους τελικούς βέβαια τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά. Δεν είχαν να αντιμετωπίσουν ένα ταλαντούχο απλά σύνολο. Είχαν να αντιμετωπίσουν μια ομάδα που οι πρωταγωνιστές της ήδη βρέθηκαν στους τελικούς μια φορά και που ήδη έδειξαν απέναντι στους Λεϊκερς ότι και σε επίπεδο χημείας ήταν σε καλύτερη θέση από τους Χιτ της μιας κανονικής περιόδου. Οι Χιτ όμως ήταν η πιο ταλαντούχα(χωράει συζήτηση---->)ομάδα. Οι Χιτ χάνουν 2 από τα 3 κλειστά παιχνίδια της σειράς και τα 2 τελευταία με πειστικές διαφορές δείχνοντας ότι οι Μάβερικς ήταν η καλύτερη ομάδα στη σειρά.
Το πρόβλημα για τους Χιτ; Το ότι έχασαν στους τελικούς και όχι πιο πριν. Και επειδή οι Χιτ έστησαν ολόκληρο πανηγύρι στην αρχή της σεζόν η υπομονή του κόσμου εξαντλήθηκε πριν καν υπάρξει. Δεν ήταν όμως ούτε κατά διάνυα η πρώτη ομάδα με πληθώρα ταλέντου/ονομάτων που έχασε από ομάδα με μεγαλύτερο χρονικά παρελθόν και εμπειρία.
Το 2012 οι Χιτ έκαναν κάποιες κινήσεις που είχαν ως σκοπό να απομακρύνουν τη προσοχή από τις 3 βασικές επιλογές τους επιθετικά αποκτώντας τους Μίλερ, Μπάτιε, Κόουλ που είχαν την ικανότητα να σκοράρουν ειδικά από μακρινή απόσταση μετά από πάσα ή σπανιότερα με ντραϊβ εάν δημιουργούνταν ευνοϊκές προϋποθέσεις. Αυτό το γκρουπ παικτών μαζί με την απόφαση των Λεμπρόν-Ουέϊντ να είναι ο πρώτος ο οποίος ξεκάθαρα θα οδηγήσει αυτή την ομάδα, φτάνουν στους τελικούς κερδίζοντας εύκολα τους Νίκς, γνωρίζοντας για πρώτη φορά τους νέους Πεϊσερς και δυσκολευόμενοι αδικαιολόγητα στον τελικό της Ανατολής από τους έμπειρους μεν χαμηλότερου επιπέδου Σέλτικς δε, στη τελευταία σεζόν της δικής τους τριάδας (Πιρς-Γκαρνετ-Άλεν).
Στους τελικούς βρίσκουν για πρώτη φορά μια ομάδα που επεβίωσε πιο παραδοσιακών και έμπειρων ομάδων της Δύσης και δεν είχε εμπειρία από τελική φάση ούτε σε προσωπικό επίπεδο ούτε ως ομάδα, τους Θάντερ. Οι Θάντερ κέρδισαν τους Μάβερικς και τους Λεϊκερς 2 ομάδες που είχαν καλό πρόσφατο παρελθόν δεν είχαν όμως πια το βάθος ή τη χημεία που τους έστειλε στους τελικούς τα προηγούμενα χρόνια και στον τελικό της Δύσης κέρδισε στα 6 παιχνίδια τους νέους Σπέρς, που μετά από το στραπάτσο στον πρώτο γύρο το 2011, αποχαιρέτησαν τον Τζέφερσον, προσέθεσαν τον Κουαϊ Λέοναρντ και πήραν την πρώτη τους καλή γεύση από πλεϊ οφ με αυτόν ως σημαντικό συντελεστή της ομάδας.
Οι Θάντερ παίρνουν το πρώτο παιχνίδι στην έδρα τους οι Χιτ όμως καταφέρνουν να πάρουν 1 νίκη εκτός και το πλεονέκτημα έδρας. Πηγαίνοντας στο Μαϊάμι και κερδίζοντας το 3ο παιχνίδι αποκτούν τον έλεγχο της σειράς και κερδίζουν άνετα τα 2 τελευταία παιχνίδια. Οι Μίλερ και Μπάτιερ «ασέλγησαν επι των συστημάτων» τελειώνοντας τη σειρά με 60%+ και 50%+ ποσοστά τρίποντων και δίνοντας, μαζί με τον Μπός, στους Ουεϊντ και Λεμπρόν τους χώρους που χρειάζονταν.
Ήταν η 1 σειρά από τις 5 σειρές τελικών του Λεμπρόν, που ήταν μέλος ομάδας με μεγαλύτερη ατομική και συλλογική εμπειρία πρωταθλητισμού από ότι ο αντίπαλος, αφού και ο αντίπαλος ήταν νέα δύναμη στη Δύση.
Η κανονική περίοδος 2012-13 τέλειωσε υποσχόμενη ένα νέο ραντεβού μεταξύ Χιτ και Θάντερ. Οι Θάντερ τελείωσαν με το καλύτερο ρεκόρ της Δύσης με τους Σπέρς όμως να τους ακολουθούν από κοντά. Οι Χιτ επέστρεψαν με την καλύτερη τους σεζόν αποκτώντας πλεονέκτημα σε όλους τους γύρους των πλεϊ οφ προσθέτοντας στην υποστηρικτική γραμμή των 7,25 τον βετεράνο Ρεϊ Άλλεν.
Οι Θάντερ όμως έχασαν στο 1ο γύρο τον Ουέστμπρουκ και παρά την είσοδο τους στα ημιτελικά της Δύσης δε κατάφεραν να επιβιώσουν των Γκρίζλις που προχώρησαν στον τελικό Δύσης. Την ίδια ώρα οι Σπέρς περνούσαν αέρα από τους Λεϊκερς απόντως Κόμπι, και κερδίζοντας τους αξιόμαχους αλλά άπειρους ακόμα Ουόριορς μπήκαν στον τελικό Δύσης ως καθαρό φαβορί. Οι Γκρίζλις χάρισαν μια καλή αλλά σύντομη σειρά που τελείωσε στα 4 παιχνίδια.
Οι Χιτ, αφού πέρασαν με μεγάλη ευκολία από τους Μπάκς και τους αξιόμαχους αλλά χωρίς Ρόουζ Μπούλς είχαν μια κλειστή σειρά με τους Πεϊσερς που τους πήγαν στα 7 παιχνίδια αλλά στο 7ο παιχνίδι δε μπόρεσαν να ανταποκριθούν στη πίεση. Και ο Λεμπρόν θα ξαναβρεί μπροστά του 3 γνώριμα πρόσωπα από το 2007 με νέο όμως γκρουπ γύρω τους που βρήκαν ξανά τον δρόμο προς τους τελικούς.
Η σειρά θα χαρακτηριστεί ως «χαμένη από τους Σπέρς» ή κερδισμένη από το supporting cast του Λεμπρόν αφού μετά από αρκετές χαμένες βολές των Σπέρς και λόγω του τριπόντου του Άλλεν στο τέλος της 4ης περιόδου οι Χιτ παίρνουν το παιχνίδι και οδηγούν τη σειρά σε 7ο παιχνίδι όπου εκμεταλλεύονται το πλεονέκτημα έδρας για να κερδίσουν το 2ο συνεχόμενο πρωτάθλημα τους. Βέβαια ποιοι οδήγησαν τη σειρά σε αυτό το 6ο παιχνίδι είναι ένα ζήτημα που δεν θέλουν να αγγίξουν οι επικριτές του Λεμπρόν (Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ 2.0). Ο Λέοναρντ δείχνει για πρώτη φορά σε τελικούς ΝΒΑ πόσο μεγάλο κεφάλαιο θα είναι για τους Σπέρς στο μέλλον με στατιστικά που μαζί με του Ντάνκαν άξιζαν MVP Τελικών σε περίπτωση νίκης των Σπέρς.
Ο Λεμπρόν είχε να ευχαριστεί για 2η σερί σεζόν τον Πατ Ραϊλι που φρόντισε να προσθέσει έναν έμπειρο παίκτη και σουτέρ που ίσως απέναντι στους Θάντερ δεν ήταν τόσο απαραίτητος, ήταν όμως απέναντι σε μια ομάδα όπως οι Σπέρς. Ο Άλλεν προστέθηκε στους Μίλερ και Μπάτιερ ως οι πλάγιοι που προσέφεραν το μακρινό σουτ μαζί με τους PG της ομάδας Τσάλμερς και Κόουλ και δε θα μπορούσε να είναι περισσότερο απαραίτητος. Με λίγα λόγιά ο Ραϊλι και το Μαϊάμι ήταν η διαφορά που έψαχνε και δεν έβρισκε ο Λεμπρόν στους Κάβαλιερς.
Τι άλλαξε όμως τη φετινή σεζόν; Τη φετινή σεζόν άλλαξαν φανέλα αυτοί που έβαζαν τα σουτ, ακόμη και εάν εξαιρέσει κανείς την κακή σεζόν του Ουεϊντ που ήταν αυτός που από τη πλευρά του δεν ήταν ο εαυτός του. Οι Σπέρς είδαν τον Λέοναρντ να κάνει μια εξαιρετική σειρά όπως και μια σεζόν πριν, οι Σπέρς όμως είχαν από όλους ανεξαιρέτως τους περιφερειακούς τους καλή απόδοση στο μακρινό σουτ σε αντίθεση με τους αντίστοιχους των Χιτ που ήταν αυτή τη σεζόν μείον το σουτ του Μίλερ, ουσιαστικά Μπάτιερ ανύπαρκτο και τους PG να μην προσφέρουν ουσιαστικά τίποτα εκτελεστικά. Αλλά η προσοχή στράφηκε στον Λεμπρόν που έκανε μια πολύ καλή σειρά που όμως δεν ήταν αρκετή και που με την απόδοση των σουτέρ αλλά και του Ουεϊντ δεν ήταν πια σε θέση να κάνει τη διαφορά αλλά προσπαθούσε να κρατήσει τους Χιτ στη σειρά μάταια. Οι Χιτ μετά το σπάσιμο έδρας ξεφούσκωσαν για τα καλά μετά από 4 ταξίδια στους τελικούς μέσω της (όπως υπέρ αναλύθηκε) αδύναμης Ανατολής.
Αλλά εάν η Ανατολή είναι αδύναμη με ποια λογική θα ήταν καλύτερο για την καριέρα του Λεμπρόν να μην κερδίσει την Ανατολή 5 φορές αλλά 2 και να μη χάσει στους τελικούς αλλά πιο νωρίς;
Δε ξέρω τι ακριβώς λείπει ή θα λείπει στατιστικά στον Λεμπρόν σε σύγκριση με τους άλλους μεγάλους όταν τελειώσει την καριέρα του, αλλά η μέχρι τώρα πορεία του στους τελικούς μου φαίνεται μια χαρά για την υστεροφημία του και ας μην έχει την ιστορία του Τζόρνταν στα πλει οφ που σε τελική ανάλυση μεταξύ των GOAT υποψηφίων είναι ο καλύτερος σε αυτό τον τομέα.
Σε άλλους τοπ10 παίκτες όλων των εποχών το ταλέντο ήρθε. Αλλά ήρθε παίζοντας από την αρχή σε μεγάλες αγορές ή σε ομάδες με καλό μάνατζμεντ ή και τα δύο. Ποίος άλλος υποψήφιος GOAT είχε γίνει ντράφτ από μια αγορά όπως το Κλίβελαντ;
Τους μόνους που μπορώ να σκεφτώ είναι τον Ρόμπερτσον που πήγε στο Μιλγουόκι να βρεί τον Τζαμπάρ για να πάρει τον 1 τίτλο του και τον Τζαμπάρ που μετά τους τελικούς του 74 και τη κακή σεζόν το 75, είδε ότι οι προοπτικές στο Μιλγουόκι δεν ήταν καλές για να πετύχει και απαίτησε να πάει σε μεγάλη αγορά. Τελικά αφού κράτησε τους Λεϊκερς για μισή δεκαετία και δεχόμενος τη κρητική που δέχτηκε και ο Λεμπρόν μη έχοντας καλό σύνολο γύρω του, και με όλο τον τύπο εναντίον του για τους λάθος λόγους, τελικά επωφελήθηκε από ένα κορυφαίο δίδυμο στο Μάνατζμεντ με τους Ουέστ και Σάρμαν να φτιάχνουν μέσω ικανότητας αλλά και τύχης (που πάντα χρειάζεται) καλά σύνολα από το 1980 εως το 1989.
Γενικά την όλη φάση με τον Λεμπρόν δε τη θεωρώ δικαιολογημένη ειδικά σε μια εποχή που δεν αφήνει στις ομάδες περιθώρια για μακροχρόνια επιτυχία. Εκτός εάν είναι να βρίσκουν μεν διαμάντια στο ντραφτ, τοποθετώντας τα όμως σε μια ομάδα με παρελθόν και συνέχεια χτισμένη σε 2 νο1 πικ. Κάτι που δε συμβαίνει κάθε μέρα και όταν συνέβηκε δεν έδωσε εως τώρα συνεχόμενα πρωταθλήματα παρά την εμφανή διαφορά στη διαχείριση με τις πλείστες άλλες ομάδες αγορών παρόμοιου μεγέθους.
Ο μεγάλος εχθρός του Λεμπρόν σε αντίθεση με άλλους υποψήφιους GOAT είναι η νέα CBA που αποτρέπει ομάδες από το να έχουν συνέχεια. Ακόμη και όταν οι ομάδες κρατάνε τον βασικό τους κορμό βλέπουμε ότι δεν μπορούν το ίδιο εύκολα να εξασφαλίσουν το βάθος τους και αυτό μετά από 2-3 χρόνια στοιχίζει. Το ίδιο έπαθαν οι Σελτικς μετά το 2008 το ίδιο έπαθαν και οι Λεϊκερς το 2011, το ίδιο και οι Χιτ φέτος ως ένα βαθμό αν και ο Ουέϊντ δεν βλεπόταν επίσης.
Το εάν σαν σύνολο οι Κάβαλιερς θα είναι από φέτος διεκδικητές θα το δούμε. Εξαρτάται από το τι θα παρουσιάσουν σαν σύνολο και πέραν των 3 βασικών παικτών, όπως έμαθαν αρκετές πρωταθλήτριες ομάδες τα τελευταία χρόνια. Ταλέντο υπάρχει, καλή ηλικία που δεν υπήρχε στους Χιτ υπάρχει, εμπειρία όμως πέραν του Λεμπρόν δεν υπάρχει. Και αυτή μπορεί να είναι η διαφορά μεταξύ των «Λεϊκερς του 2008» και των «Λεϊκερς του 2009» ή/και η διαφορά μεταξύ των «Χιτ του 2011» και των «Χιτ του 2012».
Παρεμπιπτόντως ο Τζόρνταν βρήκε στους τελικούς ομάδα με μεγαλύτερη εμπειρία, τουλάχιστον, από τη δική του ομάδα μόλις 1 φορά στο 1ο του πρωτάθλημα εναντίον των Λεϊκερς. Και εκεί ακόμα ήταν φανερό ότι το ταλέντο του αντιπάλου δεν ήταν αρκετό για να επιβιώσει.
Το ίδιο και ο Ντάνκαν που για να χάσει σειρά τελικών έπρεπε το νέο σύνολο που παρουσίασαν οι Σπέρς από το 2011-12 και μετά να χρειάζεται 1-2 περισσότερους σουτέρ αλλά και τον Λέοναρντ ως νέο κεντρικό πρόσωπο να χρειάζεται να αποκτήσει εμπειρίες πλεϊ οφ. Πρώτα έχασαν στα τελικά Δύσης, μετά στα τελικά ΝΒΑ και μετά πήραν το πρωτάθλημα. Γι’ αυτό και θεωρώ την πρόσφατη σειρά επιτυχιών τους ξεκομμένη από το επιτυχημένο παρελθόν τους από το 1999 εως το 2007 και γι’ αυτό δεν θεωρώ ούτε τους Σπέρς (1999-2014) ούτε τους Λεϊκερς (2000-2010) ως δυναστείες αλλά ως ξεχωριστά γκρούπ ίδιων συλλόγων που είχαν μαζεμένες επιτυχίες (όπως και τα 2 3peat των Μπούλς αλλά αυτό χωράει μεγαλύτερη συζήτηση).
Για τους Σπέρς εδώ και 2-3 χρόνια ξημέρωσε μια νέα εποχή. Και θα έπρεπε να θεωρούνται φέτος φαβορί διότι είναι η μόνη ομάδα που ξέρει τι θα της ξημερώσει και το ζήτημα είναι αν το ταλέντο το βάθος και το «νέο αίμα» τους θα είναι αρκετό για τρίτο σερί ταξίδι στους τελικούς του ΝΒΑ.