το μπασκετακι!

quiz: "Λαοφιλες αθλημα, καπως πιο αριστοκρατικο απο το ποδοσφαιρο, πιο εξυπνο, πιο γρηγορο, πιο πειθαρχημενο, πιο ξεκουραστο για το κοινο, πιο περιεκτικο σε συναισθηματα και σε αλλαγες σκορ,πιο ελληνικο αν και μεταγενεστερο του ποδοσφαιρου, το λαμβανεις οπως θες-ερασιτεχνικο, επαγγελματικο, της παιδικης χαρας ή και της μπασκετας που εβαλε ο παππους σου για σενα στον κηπου του εξοχικου- και τελος εχει δωσει τις μεγαλυτερες χαρες στους ελληνες με αποκορυφωμα την 2η θεση σε παγκοσμιο κυπελλο σε εθνικο επιπεδο (συν 2 ευρωπαικα) και εχει στειλει 8 φορες την ευρωπαικη κουπα την ελλαδιτσα μας σε συλλογικο επιπεδο.ποιο ειναι?"

Απαντηση: "To μπασκετακι, του μπασκετακιου, το μπασκετακι, ω μπασκετακι!"

τι να πουμε για αυτο το αθλημα! εχει τοσα προτερηματα ... Απομακρυνει τη νεολαια απο το καπνισμα και τα ναρκωτικα, την εισαγει σε μια καστα ανθρωπων (των λεγομενων "μπασκετικων"), εχει πιο αγαθο πρωταθλητισμο (οσο το επιτασσουν οι καιροι), διαπλαθει τους παιδας, ψυχαγωγει κλπ κλπ.

Αρνητικα: εκφυλιζεται με τον καιρο παρασυρομενο απο ολα τα προβληματα της κοινωνιας, παρουσιαζει κρουσματα ντοπινκ, ελκυει παραγοντισκους,υποκριτες και λαμογια εξαιτιας του θεαματος του .

Ανησυχητικα: εχει μπει για τα καλα στο στοιχημα. εχει αφεθει σε λαμογια τα οποια ικανοποιουν την ασημαντοτητα της προσωπικοτητος τους. Στερειται υποδομων-ειδικα σε πολυπληθεις δημους- και χρηματων. Η λεγομενη διαπλασις των παιδων ανατιθεται πολλες φορες (υπαρχει και ο κανονας της εξαιρεσης)σε αοσμους, αγευστους, αχρωμους και οκνηρους ανθρωπους που δεν εχουν ιδεα απο το αθλημα με αποτελεσμα να χανει νεα παιδια που αποφασιζουν να αλλαξουν αθλημα η να γεμισουν τον καναπε του σπιτιου τους.

Υ.Γ: το παρον αποτελει απλα εισαγωγη για 2 θεματα που θα θιξω στο αμεσο μελλον

Αχ αυτή η γκομενα

Από μικρός μαθαίνεις να ασχολείσαι μαζί της. Αλλοτε πολύ άλλοτε λιγότερο ( εξαρτάται από τις υποχρεώσεις που αρμόζουν σε κάθε ηλικία). Σε διδάσκουν να την κουμανταρεις. Σαν πρωταρης σε κάνει ότι θέλει. Την έχεις στο χέρι και το επόμενο δευτερόλεπτο τρεχεις από πίσω της να την πρόλαβε ιός. Σαν πιο εξοικειωμένος, μαθαίνεις τα μυστικά της. Μην κανείς εκείνο γιατί θα στραβώσει. Μην κανείς το άλλο γιατί θα γίνεις ρεζίλι στο περίγυρο. Αν είσαι αρκετά καλός σε παραδέχονται ως επαγγελματία.

Το κεντρικό σημείο είναι ένα. Ασχολείσαι και γούσταρεις...την επεξεργάζεζαι καθημερινά και αυτή σου κλείνει το μάτι. Σε πορωνει, σε τρελαίνει! Την θέλεις ρε παιδί μου! Οσο το καταλαβαίνει σε κάνει να τρεχεις για πάρτυ της. Μοχθεις, ιδρωνεις, ματωνεις, τραυματίζεζαι για να την κατακτήσεις και αυτή σε φτυνει! Εσύ υποσυνείδητα σκανδαλιζεσαι και γούσταρεις πιο πολύ! Δίνεις περισσότερο χρόνο χωρίς να υπολογίζεις αν η γυναίκα σου σε περιμένει πίσω από την πορτα, αν η κόρη σου σε περιμένει να την μαζέψεις από το φροντιστήριο, αν δίνεις πανελλήνιες-εξεταστική η αν σε περιμένει ένα γκομενακι να κανείς βόλτα στα στενά της καλοκαιρινής και γοητευτικης Πλάκας. Σκοπός είναι ένας... Να την ρίξεις!!! Λίγοι την έριξαν και τους έχει γράψει η ιστορία! Από τον μαικλ μέχρι και τον "δικό" μας βραχυσωμο Νίκ.

Γερνας έχοντας αυτό το σκοπό. Νιώθεις ότι η νιότη σου σε εγκαταλείπει αλλ εσύ μηχανευεσαι άλλο τροπο να την βλέπεις. Αποσύρεσαι και σκέφτεσαι να γίνεις προπονητής η ακόμα να δασκαλεψεις τον ελπιδοφόρο υιο σου προκειμένου να κάνει αυτό που εσύ δεν καταφέρες. Να την ρίξει! Να την παει έστω για καφέ! Αυτή εκεί όμως,σκληρή και δυνατή...δύσκολη! Δίδεται σε λίγους, πράγμα το οποίο σε πεισμωνει και σε κάνει να δουλεύεις όλο και πιο σκληρά!

Αλλους βέβαια τους κάνει να τρελαίνονται , να μην σκέφτονται λογικά και να αντιδρούν παράξενα η ακόμα και αυτόκαταστροφικά . Κανείς δεν θα ξεχάσει την ατυχία του μπομπαν Γιανκοβιτς. Αλλοι βέβαια τα παρατάνε και λένε: " δεν γ......! Ας κάτσω να την βλέπω από τις κερκίδες και την τηλεόραση για να γελάω με τις χυλοπιτες που μοιράζει στους φιλόδοξους μνηστήρες".

Κοινώς αποδεκτό.... Ενα! Τρεχεις, τσακωνεσαι με την μάνα σου γιατί ασχολείσαι μαζί της περισσότερο και δεν διαβάζεις . Διαπλεκτιζεσαι με την γυναίκα σου γιατί όλο το ΣΚ ( και όχι μόνο) κανείς κάτι άλλο και δεν της δίνεις σημασία. Τρεχεις τον πιτσιρικά κάθε μέρα μπάς και την βγάλει αυτός γκομενα αντί για σένα , αγνοώντας άλλες υποχρεώσεις.
Περίεργη τύπισσα αυτή η πορτοκαλί γκομενα με τα σπυρακια. Μνηστήρες πολλοί αλλά επιτυχόντες λίγοι. Τουλάχιστον χάνεις, κερδίζεις, αστοχεις, χαίρεσαι, λυπάμαι αυτή δίνει νόημα στα απογεύματα του απομακρύνοντας σε από άλλες σκοτεινές περιπέτειες όπως η κατάθλιψη, η μοναξιά, τα ναρκωτικά.... Αχ αυτή η γκομενα!

Υ.Γ: ο όρος ´γκομενα ´ δεν περιέχει κανένα προσβλητικό και προστυχο νόημα, καθώς προέρχεται από το ιταλικό " gommeno" και το λατινικό "gomme" που με την σειρά του πηγάζει από το αρχαιοελληνικό "κόμμι" που υποδεικνύει το θαυμασμό για την ομορφιά και την ζωηραδα.

!

Coach in black…
Μπασκετ…..αθλημα, γενους ουδετερου….μα καθολου ουδετερο για τον ελληνικο αθλητισμο…Ένα αθλημα που εχει χαρισει απιστευτες χαρες στους Ελληνες, από την εποχη του γιγαντα Γκαλη, του μαχητικου Γιαννακη και του ευστοχου Χριστοδουλου μεχρι την εποχη του διδυμου Διαμαντιδη-Σπανουλη. Αυτό το υπεροχο και εξυπνο αθλημα δεν παυει όμως να κρυβει και τα ελάττωματα του. Βεβαια όλα τα αθληματα τα περιεχουν, αλλα το μπασκετ σαν μια κλειστη καστα ατομων δεν επρεπε να τα εμφανιζει ουτε να τα επιβραβευει…Φυσικα μιλαω για τα κρουσματα βιας, ντοπινγκ και του ψευτο-παραγοντισμου. Μεγαλα κεφαλαια όλα αυτά αλλα τυγχανουν να βρισκονται εκτος θεματος. Στους χαλεπους καιρους που βρισκομαστε πρεπει να διασκεδαζουμε λιγο τους εαυτους μας ,όταν μας διδεται η ευκαιρια, ισα ισα για να ξεφευγουμε από το καθημερινο σφυροκοπημα του χαρατσιου της ΔΕΗ, των συνεχων και ατελειωτων δοσεων της εφοριας, των δανειων και της ασταματητης μεμψιμοιρίας. Και σαν μπασκετικοι τι καλυτερο να επικεντρωθουμε στην καστα μας, η οποια αποτελειται από τους αθλητες, τους προπονητες, τους εφορους, τους προεδρους, τους παραγοντες και φυσικα την ομοσπονδία και την διοργανωτρια αρχη. Ολοι αυτοι μεσα από τις πραξεις τους διαμορφωνουν το μπασκετ και πολλες φορες αποτελουν επικεντρα συζητησης, εντονης κριτικης και σχολιασμου ειτε αρνητικου ειτε θετικου.

Με την σειρα τους, ολα αυτά χωριζονται σε υποκατηγοριες και προσδιδουν την δικη τους πινελια στην γκουερνικα του ελληνικου μπασκετ. Για παραδειγμα, οι αθλητες μπορει να χωριζονται στους μαχητες και στους μαλθακους, οι παραγοντες χωριζονται σε παραγοντισκους (τα γνωστα λαμογια) και σε παραγοντες ηγετες που οντως υπηρετουν το αθλημα και οι προπονητες με τη σειρα τους μπορει να χωριζονται σε προπονηταρες (στυλ ομπραντοβιτς), σε μυρωδιαδες, σε αδιαφορους που απλα νομιζουν πως κανουν χομπι και άλλες πολλες…..μα και η πιο αστεια κατηγορια ο…. «κοστουματος coach»…

Σπεσιαλ κεφαλαιο αυτος ο coach με πολλες ιδιαιτεροτητες. Φυσικα κάθε υποκατηγορια προσφερει κατι το ξεχωριστο! Το πιο φρονιμο που εχεις να κανεις είναι να λαμβανεις τα θεματα μεμονωμένα εχοντας ως στοχο να ξεφυγεις από την καθημερινοτητα. Αυτος ο coach λοιπον είναι σαν καρικατουρα των διηγηματων του «ασημου» Ντοστογιεφσκι και τα ξερει όλα!!!! Φυσικη, χημεια ,εκθεση, ιστορια, μαθηματικα, αρχαια ελληνικα, αστροφυσικη, μπορει να διαβαζει και να γραφει αναποδα σαν τον Da Vinci, μπορει να μεταφραζει αραμαϊκά και η γραμμική ΄Β μοιαζει σταυρολεξο για αυτόν. Ολη αυτή Η ΓΝΩΣΗ δεν θα μπορουσε να σταματησει εκει… ο κοουτς αυτος ξερει και από σπορτς….καθε ειδους σπορτ! Από κρικετ και νετμπολ (netball) μεχρι και ποδοσφαιρο και κολυμβηση… η σπεσιαλιτε του καταστηματος όμως είναι το μπασκετ. Μπορει να μην εχει βγαλει ακομα καποια σχολη προπονητων ή να εχει αποφοιτησει από ολες αλλα είναι μοναδικος που ξερει τα παντα,εκφερει γνωμη για τα παντα, ξερει από τι ετρωγε ο γκαλης πριν από κάθε αγωνα και ποιο ηταν το μυστικο του μεχρι και τι ταχυτητα ειχε καρφωμενη στο αυτοκινητο του ο ατυχος Ντραζεν εκεινη την «μέρα». Και φυσικα η γνωση δεν παυει εκει. Εχει την ικανοτητα να διορθωνει τον Ομπραντοβιτς και να σχολιαζει τα συστηματα το Ντ’αντονι και να δικαιολογει τον Ιβκοβιτς όταν ξεχνα έναν πιτσιρικα τον παγκο. Ολη αυτή η γνωση που ανταποκρινεται στο μότο του μεσαιωνα «homo universalis” (πανεπιστημων ανθρωπος) δεν θα μπορουσε να μεινει χωρις ένα ωραιο περιτυλιγμα! Και τι πιο καλο από ένα ωραιο και σοβαροφανες μαυρο κοστουμι που ολοκληρωνει το συνολο και προκαλει δεος (υποτιθεται) στους οπλοιπους. Ο τυπας αυτό που λες, περιφερεται σε όλα τα γηπεδα του ελληνικου μπασκετ παρακολουθωντας αγωνες ερασιτεχνικου και επαγγελματικου επιπεδου και ασκωντας κριτικη στους αλλους coach προσπαθωντας μαλιστα να πεισει τους παρευσκομενους στην κερκιδα ότι αυτος εχει το δικιο.
Τι γινεται όμως όταν από έναν θρασύ παρευρισκομενο που τολμησε να προσβαλει την αυθεντια του διατυπωνεται η ερωτηση « τι κανεις coach? Αληθεια σε ποια ομαδα βρισκεσαι φετος?» τοτε ο Σοβαρος και Κυριος Κοστουματος χανει την γη κατω από τα ποδια του! Κρυος ιδρωτας λουζει το μετωπο του και ερυθροτητα εμφανιζεται στο προσωπο του! Γιατι είναι η μοναδικη ερωτηση που ο πανεπιστημων κυριος κοστουματος δεν μπορει να απαντησει! Και το αστειο της υποθεσης λαμβανει χωρα όταν η απαντηση ερχεται από έναν πιτσιρικα της κερκιδας που αν και αφελης λογω της νεοτητος του εχει παρει στην πλακα τον κοστουματο, ο οποιος μεταξυ σοβαρου και αστειου απαντα «Πουθενα!δεν εχω υπογραψει πουθενα!». Ρε, τι επαθε από έναν μικρο, ο coach in black… Είναι αυτό που λεει ο λαος από μικρο και από τρελο…….

Ποιος να φανταστει πως αυτος ο τυπος προπονητη που εχει τοσα πολλα να προσφερει στο μπασκετ και τοσα πολλα να μαθει τους γυρω του θα την παθαινε από έναν μικρο, εχοντας τους υπολοιπους φιλαθλους παροντες να ακουνε την θανατηφορα στιχομυθια. Εμμεσα τον ξεγυμνωνεις ρε αφελη πιτσιρικα και του πετας μια φορμα στα μουτρα υποδηλωνοντας του ότι “coach ξερεις κατι…καλα όλα τα μπλα μπλα αλλα μηπως είναι σωστο να δουμε τα διδαγματα σου και στο ξυλινο και κρυο παρκε?”…Μα πως τολμησες να τον θιξεις και να του πεις ότι καλη η φιλολογια στο μπασκετ και γενικα στην ζωη μας αλλα τα εργα από τις πραξεις απεχουν και μαλιστα δεν απαιτουν «Κοστουμι» αλλα επιθυμια και σκληρο αγωνα για να δειξεις τα εργα σου, στους υπολοιπους.

Ωραια κατηγορια ο κοστουματος coach! Ομορφαινει και δινει τροφη για συζητηση στα μπασκετικα κατα τα αλλα απογευματα μας. Απλα προσκυνω στο μεγαλειο του και τον θαυμαζω γιατι μεταξυ μας….ειναι ταλεντο να διασκεδαζεις και να χαλαρωνεις τους υπολοιπους από το καθημερινο και απανθρωπο σφυροκοπημα και οικτιρω τον αφελη και αγενη πιτσιρικα που εξεθεσε ανεπανόρθωτα το μεγαλειο της προσωπικοτητας του.

Τι να πει κανεις…η αβυσσος η ψυχη του κοστουματου!

Υ.Γ: μαλλον ο ασχετος και αντιμπασκετικος πιτσιρικας θα ασπαζοταν το αποφθεγμα του Ντοστογιεφσκι: «Τίποτα πιο δύσκολο από την ευθύτητα και τίποτα πιο εύκολο από την κολακεία.»

Ο “ΑΛΑΝΘΑΣΤΟΣ COACH”

Εχοντας μιλησει για τον κυριο κουστουματο και εχοντας βασανισει το μυαλο μου αν εκανα καλα που ακουμπησα την αυθεντια του, μου ηρθε στο νου ένα άλλο ειδος προπονητη. Ένα ειδος που πρεπει να διαλεξεις πως θα το χειριστεις, αν θελεις να συνεχισεις να παιζεις μπασκετακι και να μην καταντησεις στην τοπικη καφετερια (πού λεφτα για μετακινησεις) είναι αυτό του αλανθαστου κοουτς.

Ενας τυπος ανθρωπου πολύ εγωιστη και ισχυρογνώμονα που το υφος του μπορει να είναι φιλικο αλλα και ταυτοχρονα απλησιαστο και απομακρο! Φυσικα αυτό θα μπορουσε να δικαιολογηθει, αν κανεις συνειδητοποιησει ότι η διαθεση του αλλαζει τοσο γρηγορα οσο κανει η ντριμπλα να σκασει στο εδαφος (σε χρονο μισο δευτερολεπτου), καθιστωντας τον και κυκλοθυμικο. Οι γνωσεις του φυσικα απροσπελαστες! Τα ξερει όλα διαψευδοντας τον Σωκρατη και το αποφθεγμα του «εν οιδα ότι ουδεν οιδα» !

«τι λες κυριε Σωκρατη που θεωρεις εξυπναδα να δηλωνεις ότι δεν ξερεις τιποτα… εδώ εμεις τα ξερουμε όλα! Από συστηματα που παιζονταν στην δεκαετια του 70 μεχρι και τι συστημα θα παιξει ο ετορε μεσινα στο αυριανο ματς. Και όχι να περιαυτολογησω αλλα ξερω και τα παντα από προπονητικη ειτε αυτό λεγεται ψυχολογια παιχτων πριν τον αγωνα, ειτε λεγεται κοουτσαρισμα κατά την διαρκεια του αγωνα ειτε τακτικες προπονησης. Εγω ειμαι ΕΓΩ και ειμαι αλανθαστος!» καπως ετσι πρεπει να σκεφτεται ο κυριος αλανθαστος.

Και βαρδα μην ο μιστερ αλανθαστος ερθει σε συγκρουση με οποιοδηποτε άλλο μελος της ομαδας που αφορα το τμημα του. Αν είναι παραγοντας θα χαρακτηριστει ως αντιφρονουντας και θα μπει στο στοχαστρο του εν λογω προπονητη. Αν είναι απλα παιχτης, την εβαψε! Δεν θα βλεπει τον παγκο της ομαδας ουτε με τα κυαλι παρολο που θα λιωνει στην προπονηση και θα του αλλαζει τα φωτα σε κάθε ευκαιρια κατά την διαρκεια της , επινοωντας πολλες φορες και αφορμες για να το πραξει.

Η πλακα η μεγαλη είναι όταν τον πλησιαζει καποιος παιχτης του και του πει απλα και καλοπροαιρετα με σκοπο να τον βοηθησει (γιατι ανθρωποι ειμαστε,λαθη κανουμε): «Κοουτς αυτή δεν είναι ζωνη 2-3 που ζητας αλλα είναι 3-2»...ποιος ειδε τον θεο και δεν το φοβηθηκε! Εκει κοκκινιζει από τα νευρα σε πεταει εξω από την προπονηση και σε ξεχναει δειχνοντας σου ότι δεν σε υπολογιζει. Το λαμβανει ως αμφισβητηση προς το προσωπο του και σε θεωρει εχθρο!
Φυσικα αυτος ο κοουτς παει ή λεει πως παει για πρωταθλητισμο και πως η ομαδα του εχει ανεβει τραινο από την προετοιμασια του αυγουστου. Σε κάθε ηττα όμως δεν φταιει ποτε αυτος αλλα οι αχρηστοι οι παιχτες του που δεν παιζουν ποτε το μπασκετ που κηρυττει… Οι παικτες του πρεπει να τον ακολουθουν όπως οι 12 μαθητες τον Χριστο αλλα σε κάθε στραβη φταινε μονο αυτοι! «Εγω φωναζα από τον παγκο αλλα εσεις με γραφατε γιατι δεν θελετε να παιξετε μπασκετ! Δεν εχετε τσαγανο ρε!δεν θελετε να παιξετε μπασκετ εσεις!ειστε ηλιθιοι!» αυτά είναι τα λογια του στην πρωτη προπονηση μετα την ηττα! Επειδη όμως καταλαβαινει ότι η ομαδα ολοκληρη είναι να τον βουτηξει επειδη τους μειωνει σαν προσωπικοτητες και σαν ανθρωπους και κατά επεκταση σαν αθλητες τοτε τους χρυσωνει το χαπι… «…Ειστε ηλιθιοι!!! Εχετε ικανοτητες και δεν τις χρησιμοποειτε! Ακουστε με και θα παιξετε μεγαλο μπασκετ».Μ αυτό τον τροπο οι ισορροπίες αποκαθιστενται μεχρι την επομενη στραβη! Και όλα αυτά γιατι μεσα από τα λεγομενα του ο ιδιος αυτόεπιβεβαιωνεται και νιωθει μεγαλος, πραγματικα ΜΕΓΑΛΟΣ.

Νιωθει ότι ολοι δουλευουν ή πρεπει να δουλευουν για αυτόν γιατι είναι «λιγοι» απεναντι του και πως η ζωη τον αδικησε και ο κωλοφαρδος ομπραντοβιτς του πηρε την θεση του στον Παναθηναικο. Η αυθεντια του όμως του επιτρεπει και να κοοουτσαρει τους προπονητες των αλλων τμηματων. Τι σημαινει αυτό? Α! είναι απολυτως λογικο για αυτόν! Καθεται και εποπτευει τους προπονητες των αλλων τμηματων από την κερκιδα και μαλιστα σηκωνεται ορθιος μεσα στο πληθος κατά την διαρκεια του αγωνα, κατεβαινει στα παρκε κατά την διαρκεια του time out και δασκαλευει τον προπονητη που μιλαει στους παικτες γιατι νιωθει αρχηγος ή μαλλον προπονηταρα.

Με αλλα λογια είναι σαν τον Πάπα και το βατικανο του είναι το γηπεδο! Φυσικα δυο τινα υπαρχουν. Ή Να τον παρεις με τον καλο και να συμβαδισεις σε ότι χαζομαρα και αν σου λεει για να παιξεις λιγο μπασκετακι . «πεταει ο γαιδαρος? Πεταει! Ειμαι προπονηταρα? Εισαι κοουτσαρα!» Ή να εκθεσεις την αυθεντια του και να τον ξεγυμνωσεις που αυτό θα σημανει ότι θα παιξεις μπασκετ τον άλλο χρονο εφοσον και αν σου δωσει το δελτιο.
Διοτι αυτος ο προπονητης είναι Ο προπονητης και δεν χωραει αμφιβολια…..διοτι είναι ο αλανθαστος και ο φωτεινος παντογνωστης… το πραγματικα λυπητερο όμως είναι αν καταλαβαινεις ότι αυτά τα χουγια του περνούν και στην ιδιωτικη του ζωη, πραγμα το οποιο αποδεικνουν το προβληματικο του χαρακτηρος του. Γιατι μια ζωη χωρις λαθη θα ηταν ανιαρη, ανάλατη, αγευστη σαν το αγγλικο φαγητο…

Υ.Γ: αμα εισαι και προπονηταρα είναι λογικο να σε καλει ο Σιζεφσκι από το America για να του δωσεις τα φωτα σου…προσκυνω….
Υ.Γ 2: και ο ‘coach in black’ και ο ‘no mistake coach’ είναι υπαρκτα προσωπα

Ο “PR” COACH

Εργασιμη σημερα, κοιταζεις το ρολοι και ο χρονος δεν περναει! Είναι μαλλον αυτό που λενε ότι τον july ο χρονος δεν τσουλαει. Καθεσαι και σκεφτεσαι τι εχεις να κανεις ολη την βδομαδα και εξαιτιας του γεγονοτος ότι οι αδειες εχουν αρχισει η δουλεια εχει πεσει. Ετσι σκεφτεσαι διαφορα, διαβαζεις πρωτοσελιδα, μιλας με τους συμπαικτες σου για το ποτε εχεις καμια χαλαρη προπονηση, για το αν θα παιξετε κανενα μονακι ετσι στα κλεφτα…κοινως ασχολεισαι με τον αθλητισμο αλλα επικεντρώνεσαι στο μπασκετακι! Θεματα τυπου «παπανικολαου στην μπαρτσα!» «μασιουλις στον βαζελο!» « Παπαπετρου και μπεγκιτς στον γαυρο?» σε απασχολουν μεχρι να σκεφτεις ότι «πολύ σημασια τους δωσαμε, ας ριξουμε και μια ματια στις μικρες κατηγοριες οπου στην ουσια συντηρουν το αθληματακι». Καθως κοιταζεις καποια φορουμ βλεπεις μετακινησεις παικτων από την μια ερασιτεχνικη ομαδα στην άλλη με τιτλους που καταλογιζουν τις μετακινησεις αυτές στους προπονητες , τονιζοντας την ικανοτητα τους να πεισουν τους παιχτες (ακομα και μεγαλυτερης κατηγοριας) να ενισχυσουν την ομαδα τους. Το ματι σου παει παρακατω, διαβαζεις ένα αναλογο αρθρο και ξαφνικα αναβει ένα λαμπακι στο μυαλο σου…

Χμμμμ… Άλλο ένα ειδος coach! Ο «δημοσχεσακιας coach»! Αυτος μπορει να κρυβει μεσα του και χαρακτηριστικα του κοστουματου και του αλανθαστου αλλα πανω απ’όλα προκειται για το μεγαλυτερο ψηστηρι! Ξερει κοσμο,παιχτες, παραγοντες, προεδρους. Ξερει πώς να μιλησει σε έναν παιχτη και να του δειξει ότι τον θελει στην ομαδα του, ξερει πώς να τον χειριστει, ξερει πώς να τον κανει να προτιμησει την ομαδα του και όχι καποια άλλη, ξερει να του χαλασει την μεταγραφη σε άλλη ομαδα και να τον φερει στην δικη του,ξερει..ξερει…ξερει… Ειλικρινα αυτό προκειται για ταλεντο καθως λιγοι ανθρωποι εχουν την ικανοτητα της πειθους. Βλεπετε είναι αγαστό η επικοινωνιακη σου τακτικη να σε βοηθα να εχεις ένα συνολο 25 παιχτων μεσα ιουλιου από τους οποιους θα επιλεξεις τους πιο ετοιμοπολεμους και ικανους να πολεμησουν ολη τη σεζον για την ανοδο ή την παραμονη της ομαδας τη νεα σεζον.

Ακομα δεν θα ξεχασω καποιο καλοκαιρι που ενώ ημουν με φιλους στην παραλια, παιζοντας ταβλι και πινοντας φραπε συμπληρωνοντας ετσι την εικονα του «ελληναρα», δεχθηκα 3 τηλεφωνηματα από τον προπονητη της ομαδας που ελεγα να μετεγγραφω. Ο τυπος εδειχνε να με θελει σαν τρελος: «ελα στην ομαδα μας! Σε θελουμε! Οι συστασεις μας για σενα είναι καλες. Δεν είναι δυσκολο να ερθεις! Θα παρεις αυτό το μεσο, θα στριψεις εκει, αν χαθεις θα ερθουμε να σε παρουμε! Η προπονηση είναι ταδε ωρα στο ταδε γηπεδο!» Όταν εκλεισα το τηλεφωνο ενιωσα παιχταρας! «τι δι….λο? τοσο καλος ειμαι ή αυτος δεν εχει παιχτες?» Ειλικρινα η προσεγγιση είναι τοσο ζεστη και οικογενειακη που λες ότι αξιζει να πας να παιξεις το μπασκετακι σου σε μια ομαδα με καλο κλιμα που εχει φιλοδοξιες για ανοδο. Δεν περνανε 5 λεπτα παλι το ιδιο τηλεφωνημα για να σου πουν ότι το κλιμα στην ομαδα είναι παρα πολύ καλο και θα εγκλιματιστείς πολύ γρηγορα και πως η ομαδα θελει να βασιστει σε εμπειρους μικρους σαν και σενα. Εκει αφηνεις τα ζαρια να πεσουν στην αμμο και εχεις βυθιστει στις σκεψεις: « Ρε θα με τρελανουν? Ουτε στον Σπανουλη τοσο ψησιμο!» Σου μιλανε οι αλλοι γυρω σου και εσυ δεν ακους! Απλα μενεις μαγεμενος από την κινηση αυτή!

Μαλλον είναι και στοχος του ψηστηριου να βαλει τον παιχτη σε αυτή την κατασταση. Να του δειξει ποσο επιθυμητος είναι από την υποψηφια ομαδα. Να τον πεισει ότι όχι μονο τον θελουν αλλα καιγονται γι’αυτόν.

Βεβαια δυο τινα μπορουν να συμβουν! Ένα θετικο και ένα αρνητικο ακολουθωντας την θεωρια του δυισμού που διεπει την ζωη μας. Το πρωτο φυσικα είναι ο coach αυτος να μαζεψει ένα συνολο παιχτων , «ντοπαρισμενων» από το λεγειν του, ετοιμων να πεθανει στο γηπεδο και στην προπονηση, προκειμενου να μπουν στην δωδεκαδα. Αυτό φυσικα προαγει την ομαδα καθως ο ανταγωνισμος μεσα στο συνολο είναι μεγαλος και η βελτιωση είναι το αμεσο αποτελεσμα.

Στο τελος όμως ο δημοσιοσχεσακιας αναγκαζεται να ενημερωσει 10 από τους 25 παιχτες ότι δεν τους υπολογιζει και ότι καλο θα ηταν για ολους να αναζητησουν αλλου την τυχη τους. Τοτε αρχιζει η μουρμουρα καθως δεκα από τους 25 παιχτες ηταν σιγουροι ότι ο προπονητης που τους «εψηνε» τοσο καιρο θα ηταν αναποσταστα μελη της 12αδας. Εκεινη τη στιγμη αρχιζουν να βαρουν τα τυμπανα του πολεμου... «θα σε λιωσω!»,«θα σε σκισω αλητη!», « θα με βρεις μπροστα σου,γελοιε!», «δεν τιμας τα παντελονια που φορας!» είναι μερικες φρασεις που αντικατοπτρίζουν το κλιμα την μερα της ανακοινωσης.

Η τραγωδια όμως δεν σταματα εκει! Τι γινεται όταν η ομαδαρα του coach που αποτελειται από τους επιλεκτους του από κει που στοχευει σε ανοδο και εχει φιλοδοξιες για ομορφο μπασκετ, καταληγει να χαροπαλευει για καθοδο ή τερμπατιζει στην μεση της καταταξης χωρις να παιξει καλο μπασκετ ολη τη σεζον? Τοτε αρχιζει η κλαψα από την διοίκηση που πιστευε στα λογια του προπονητη για την συσταση της ομαδαρας. Ο προπονητης τα ριχνει στους παιχτες ότι και καλα δεν απεδιδαν στο παρκε διοτι δεν προσεταιρίζονταν τη φιλοσοφια του. Οι παιχτες ξενερωνουν γιατι βλεπουν ότι η ομαδα δεν παει για τιποτα και αρχιζουν να τσακωνονται στα αποδυτηρια και αυτοματως ο σεβασμος προς το προσωπο του προπονητη και της διοικησης παει περιπατο.

Ισως ο δημοσιοσχεσακιας coach να μην εχει χωρο στο ερασιτεχνικο μπασκετ. Οσον αφορα το επαγγελματικο μπασκετ, από την στιγμη που στο τραπεζι πεφτουν «μαρουλια» οι δημοσιες σχεσεις είναι το παν. Αλλωστε ολοι εχουμε κατά νου 2-3 προπονητες μπασκετ που ουτε ιδιαιτερη καριερα εκαναν ουτε ομαδαρα διαμορφωσαν και αναρωτιόμασταν πως πηγε ο ταδε παιχτης αν και αταλαντος να παιξει στην ομαδα του. Πιο πολύ μου θυμιζει το ομορφο κοριτσι ή αγορι που στεκεται στην πορτα του μαγαζιου για να σε υποδεχτει, χαμογελωντας σου γλυκα, φτιαχνοντας την διαθεση σου, παρα για έναν προπονητη καθαρα μπασκετικο που θα επιλεξει παιχτες για να συμπληρωσει την ομαδα του και να την ενισχυσει για την επομενη σεζον.

Παντως ένα είναι το σιγουρο... ότι ο coach “PR” δεν φοραει τα καλα του ρουχα για να κανει προπονηση και δεν δουλευει νυχτοκαματο…

Το προϊον που λεγεται «BASKET LEAGUE»

Ευρωλιγκα φινιτο… πρωταθλημα φινιτο….κυπελλο να ‘ταν κι άλλο! Μονο ACB εμεινε και NBA που δεν το πολυγουσταρω… Τι αποκομισαμε φετος από τις Ελληνικες ομαδες?

Ολυμπιακος…ομαδα με αρκετες αλλαγες και μεγαλες απωλειες ( παπανικολαου-χαϊνς και ναι φιλε μου και αντιτς)! Μετα από 2 ευρωλιγκες ολοι περιμενουν να κανει κατι καλο που ισοδυναμει με καποιο τιτλο στο εγχωριο (κυριως πρωταθλημα) και μια καλη πορεια στην ευρωπη που κατά την γνωμη μου αντιστοιχει σε φαϊναλ φορ)… Αντ’ αυτου ο απολογισμος της χρονιας…. Μια ατυχια στην ευρωλιγκα να παλευει με το θεριο της Ρεαλ και τον σπαστικο κωλοπαιδο αλλα παιχτουρα που ακουει στο ονομα Φερνταντεθ. Η ομαδα να σου δινει την εντυπωση ότι μπορει να κανει το θαυμα… (και ποιος ολυμπιακακιας δεν πιστεψε ότι αν περνουσε την ρεαλ ο ολυμπιακος θα βιαζε οποια ομαδα βρισκοταν απεναντι του μεχρι την κουπα) και από την άλλη να νιωθεις ότι οι σιμμονς-κολλινς-πετγουέι- σερμαντινι δεν μπορουν…θελουν αλλα δεν μπορουν… Παμε τωρα στους τελικους που είναι σειρα αγωνων και είναι η μερα με την νυχτα με τον τελικο κυπελλου. Ο πρωτος αγωνας των τελικων ηταν τοσο υποτονικος σαν σε οικογενειακο διπλο μετα από γυμναστηριο! Ολοι βαριουνται, νιωθουν κουρασμενοι και πιασμενοι! Ο δευτερος λιγο καλυτερος , ο τριτος ακομα καλυτερος και παει λεγοντας. Ο πεμπτος? Η απολυτη καταστροφη και το απολυτο ρεζιλικι του ολυμπιακου καθως ο βαζελος για 35 λεπτα εκανε ότι ηθελε... Συνεπως η πορεια της ομαδας ακρως αποτυχημενη και με τον αρχηγο του Ολυμπιακου να το παραδεχεται. Μεταξυ μας… Εάν με 2 μυρια ετησιως δεν το παραδεχοταν θα ηταν τοσο εριστικος οσο ο Στουρναρας όταν μιλαει για φοροελαφρυνσεις και πρωτογενες πλεονασμα. Επομενως η σταση του Σπανουλη απολυτα αντρικια και ειλικρινης!

Παναθηναικος… ομαδα σαφως χειροτερη από προηγουμενες χρονιες… Οι Διαμαντιδης και Φωτσης σαφως γερασμενοι και με το υπολοιπο συνολο σαφως κατωτερο των περιστασεων που ορισε ο Μεγαλος Ζοτς και οι δυο κοντοι την τελευταια 12ετια. Ο ουκιτς (οποτε η σεληνη είναι κοκκινη), ο γκιστ (οποτε δεν είναι αρρωστος ) και ο Ματσιουλις (οποτε δεν του φταιει κατι) βοηθουν αρκετα. Ο μπραμος φετος ηταν λιγο ντεφορμε και ο Μαυροκεφαλιδης βοηθησε μονο στους τελικους . Από εκει και περα οι υπολοιποι είναι παιχτακια της σειρας… Ποιος καρι και ράιτ τωρα? Δεν χρειαζεται να εισαι βαζελος για να πεις ότι αυτοι σε άλλες χρονιες θα γεμιζαν τα επισημα! Στην ευρωλιγκα η ομαδα δεν επεισε παρολο που απειλησε την ΤΣΣΚΑ που για μενα εχει πεσει πολύ ποιοτικα. Αυτό αλλωστε επιβεβαιωνεται και με την φυγη του κοουτς Αργυρη από τον παγκο… Ωστοσο το νταμπλ το εκανε και ξεβρακωσε τον οσφπ στον 5Ο Τελικο. Τωρα θα πεταχτει καποιος γαυρος και θα μου πει περι διαιτησιας και δημητρακη. Ναι θα συμφωνησω! Η σειρα επρεπε να ειχε τελειωσει στον 4ο τελικο αλλα….αλλα! και απαξ και πηγαμε στον 5ο τελικο σημασια εχει ποιος επαιξε καλυτερα και κερδισε εντελως καθαρα! Και αυτος είναι ο ΠΑΟ. Οποτε μεσα από ολες αυτές τις δυσκολιες ο ΠΑΟ υλοποιησε τους στοχους του και μπραβο του!

Εγω όμως ειμαι ανικανοποιητος και κομπλεξικος! Δεν μ αρεσε φετος ουτε ο Παναθηναικος ουτε ο Ολυμπιακος. Δεν θα σταθω σε διαιτησια! Παιζω μπασκετ από πολύ μικρη ηλικια και ποτε δεν εχω φαει τεχνικη από διαιτητη για διαμαρτυρια ή κακη συμπεριφορα. Οι Αγγελοπουλαιοι αναγκαστηκαν να μιλουν κατά Βασιλακοπουλου και συστηματος. Δεν είναι τρελοι… Τοσα λεφτα εχουν πεταξει τα τελευταια χρονια και δεν υπαρχει σεβασμος προς την ομαδα τους. Και όταν λεω σεβασμο δεν εννοω σφυριγματα υπερ ή κατά αλλα εννοω ιση μεταχειριση ως προς όλα. Βεβαια η Ομοσπονδία εριξε καμπανα 3μηνων στα δυο αδερφια και δεν καταλογισαν το ευγενες των χαρακτηρων τους που ισως λειτουργει ως αντιβαρο για το ξεσπασμα τους. Από την άλλη εχεις τον Δημητρακη που επιεικως η συμπεριφορα του είναι απαραδεκτη και αντιαθλητικη. Καπου σε ένα αρθρο σε ένα κωλο-κωδικα που τυγχανει να είναι Παγκοσμιος αλλα μονο στο Ελλαδισταν δεν ισχυει, είναι ότι η αθλητικη συμπεριφορα και το αθλητικο ιδεωδες δεν ακολουθει μονο τους αθλητες και τα τεχνικα τιμ αλλα και τους παραγοντες, διοικητικό συμβούλιο και ολους που εστω εμμεσα συμμετεχουν σε αυτό (πχ φροντιστες, ιατροι ακομα και μαζορετες).

Βεβαια ο δημητρακης όχι μονο ευτελισε το προσωπο του θειου του και το μπαμπα του αλλα αντεδρασε ακομα χειροτερα από ότι αυτοι αντιδρουσαν. Και για να σας θυμίσω και κατι άλλο που επιβεβαιωνει την γελοιοτητα του ελληνικου μπασκετ θα σας αναφερω την περσινη 3μηνη τιμωρια του δημητρακη για πολύ χειροτερη συμπεριφορα... Μπορειτε να πειτε ότι ισως δεν ειμαι αντικειμενικος και ότι ειμαι οπαδος αλλα δυστυχως θα σας στεναχωρησω… δεν διαβαζω ουτε φως-γαυρο-πρωταθλητη αλλα ουτε και πρασινη. Οι αγγελοπουλαιοι είναι κυριοι και ο δημητρακης δεν κανει καλο στην ομαδα του 6αστερου… Ενας χορτασμενος και πολυκρατορας συλλογος σαν τον Παναθηναικο επρεπε να τυγχανει ενός πολύ λαρζτ και υπερανω προεδρου που δεν πεταει 50αρικα και δεν τραμπουκιζει. Γιατι ο συλλογος εχει παρελθον (εστω και αμφισβητουμενο οσον αφορα το εγχωριο πρωταθλημα) και κουβαλα 6 αστερια στην φανελα… τα λοιπα περισσεύουν!


Υ.Γ1: 3μηνη τιμωρια για εισοδο στους αθλητικους χωρους… μαλιστα… για να υπολογισω! Ιουνιος-ιουλιος-αυγουστος… Ουτε τα φιλικα του σεπτεμβρη δεν θα χασουν. Δηλαδη τιμωρια για διακοπες… και εδώ κολλαει το «ότι να ναι»

καιρό είχα να διαβάσω τόσο αντικειμενικό ποστ. και του χρόνου πάλι εδώ. μη χαθούμε.

φιλε μου...προσπαθω να εκφρασω τις σκεψεις μου με οσο το δυνατο πιο αντικειμενικο τροπο...τυγχανω ολυμπιακος αλλα μπασκετικα εχω μαθει να σεβομαι οποια ομαδα παιζει εντος παρκε καλο μπασκετ... αυτο ισχυει απο δ εσκα μεχρι και ευρωλιγκα!

Σημαντικη χθεσινη παραλειψη ειναι ο Λασμε, παιδι δουλευταρας, φιλοτιμος και με αθλητικα προσοντα... βοηθαει σε αμυνα λογω κορμιου και αθλητικων προσοντων, τα οποια τον βοηθουν και στο επιθετικο κομματι. Ωστοσο, ειμαι λιγο πιο παραδοσιακος (πες το οπως θες)!

η συνεχης λομπα-μπανανα διαμαντιδη σε Λασμε οσο και να θελουμε δεν λεγεται μπασκετ. Αποδιδει λογω προσοντων αλλα μπασκετ δεν λεγεται! Τωρα τι να συγκρινουμε? Πικ εν ρολ μπατιστ-διαμαντιδη ή λομπα που ισως καταληξει σε αλει ουπ απο λασμε! θεαματικο δεν λεω αλλα.... Πως να το κανουμε! ειναι σαν να σε κερναω αστακο και να μου βαζεις κετσαπ απο διπλα ή σαν να συγκρινουμε σολωμο με μπακαλιαρο! δεν γινεται

Ο ΠΟΛΥΝΙΚΗΣ COACH

Μια άλλη σεζον εφτασε στο τελος της. Ακολουθει μια μεταβατικη περιοδος οπου πολλες ομαδες καταστρωνουν τα πλανα τους για τη νεα σεζον. Άλλες παλι, «οι σιγουρες» εχουν βαρεσει πιστολι και είναι χυμα! Τι εννοω με αυτό? Εννοω ότι εχουν κανονισει τον ιουνιο και λιγες μερες από ιουλιο να μην ασχοληθουν καθολου με τα διοικητικά, τα προπονητικα, τα γηπεδικα και τις μεταγραφες του συλλογου για να αποφορτιστουν από την κουραση της σεζον, η οποια είναι μεγαλη, ποσο μαλλον όταν εχεις παλεψει και εχεις πεσει κατηγορια! Γιατι στην αντιθετη περιπτωση (όταν εχεις ανεβει) η κουραση είναι γλυκια, επιχρυσωμενη με την επιτυχια της ανοδου.

Άλλες παλι ομαδες, νιωθουν ότι ουτε τις επαφες εχουν για να κανουν μεταγραφες την τελευταια στιγμη (ετσι ώστε να ενισχυσουν το υπαρχον ροστερ) ουτε τον προπονητη εχουν που θα δουλεψει το υπαρχον και θα καταφερει να ανεβει ή να τερματισει σε μια αξιοπρεπη θεση. Στην προκειμενη περιπτωση το Δ.Σ του συλλογου (οσο και μικρος συλλογος αν είναι) τρεχει και δεν φτανει. Προσπαθει να κλεισει παιχτες , προσπαθει να κλεισει νέο προπονητη , προσπαθει… προσπαθει… και από την πολλη προσπαθεια μαζευει ένα συνονθύλευμα 20 παιχτων με έναν προπονητη που αν είναι και μικρης κατηγοριας χαροπαλευει να την κανει ομαδα, με ολη τη σημασια της λεξης. Σε ελαχιστες περιπτωσεις ολη αυτή η προσπαθεια αποδιδει και μετατρεπεται σε μια ομαδα πρότυπο με νεους παιχτες που παιζουν ωραιο μπασκετακι και παλευουν για το πρωταθλημα.

Στην αντιθετη περιπτωση, η ομαδα είναι ένα συνολο μοναδων που κανει ο καθενας ότι γουσταρει για να λεει την επομένη στην δουλεια ότι παιζει μπασκετ, για να αφιερωσει το καλαθακι στο γκομενακι που είναι απεξω και κοιταζει τον αγωνα και δεν καταλαβαινει και πολλα, για να λεει στην γυναικα του το βραδυ «γυναικα ιδρωσα σημερα στον αγωνα-προπονηση, φερε να φαμε κανενα κοψιδι», για να ικαναποιει την αυταρεσκεια του, του στυλ «ψψψψ….. καλα! Η κατηγορια είναι λιγη για μενα! Αυτους τους κανω γιο-γιο!» , για να… για να… για να…! Και επειδη η ομαδα πηγαινει κατά διαολου δεν μπορει το Δ.Σ και ο προεδρος να κατηγορησει 15 ατομα. Οποτε το μαρμαρο πεφτει στον προπονητη, οποιος ειτε από φιλοτιμο ειτε από προσωπικο εγωισμο παραιτείται ή τον διωχνουν.

Και στην θεση του ερχεται –παρακαλω να πεσουν οι προβολεις και να μπει η μουσικη εισαγωγης- ο ΠΟΛΥΝΙΚΗΣ coach! Ναι, ναι καλα ακουσατε! Ο πολυνικης! Πολυνικης τωρα δεν ξερω πως, γιατι και από που! Γιατι πριν ερθει στην ομαδα δεν ηταν προπονητης και πουθενα. «Νταξει! Νταξει»! Ισως εχετε δικιο! Πολυνικης ισως στο playstation και στο x-box. Εκει παω πάσο! Ερχεται που λετε ο πολυνικης στην πρωτη προπονηση μετα βαϊων και κλαδων, φορωντας φωτοστεφανο για τους πιο χριστιανους ή καβαλικευοντας τον βουκεφαλα του για τους πιο ελληνιστες και θελει να παρουστιαστει στην νεα του ομαδα, η οποια από την πολλη φαπα ολοι οι παιχτες κοιταζουν κατω! Στην εισαγωγη του λοιπον, (μοιαζει αρκετα με τον «Μεσσια» coach που ειχα γραψει παλαιοτερα) αρχιζει και λεει εγω εχω παιξει εκει, εχω γυμνασει αυτους, ημουν εκει, εχω βγαλει αυτους του παιχτες, εγω… εγω… εγω… Από την μακροσκελη του εισαγωγη οι παιχτες αρχιζαν να κοιμουνται ορθιοι (ηταν και μεσημερι Κυριακης). Οποτε αποφασιζει να το ριξει στο χιουμορ για να κερδισει αυτους που εχει απεναντι ειτε με σοκιν ανεκδοτα ειτε με παρομοιώσεις που δεν δυναμαι να γραψω γιατι θα με κοψουν οι administrators. Όλα αυτά ματαια βεβαια! Τοτε αποφασιζει να το ριξει στην δουλεια!!! Η πρωτη προπονηση αποτελουνταν από φυσικη κατασταση, η δευτερη το ιδιο, η τριτη το ιδιο… Οι παιχτες αναρωτιουνταν : « Μα καλα τετοια περιοδο προετοιμασια μας κανει?» Η απαντηση του Πολυνικη? «όλα αρχιζουν από την αμυνα» . Ο καιρος περναει και ο πρωτος αγωνας είναι προ των πυλων! Το αποτελεσμα απογοητευτικο! Η δευτερος επεται! Το αποτελεσμα πολύ απογοητευικο! Ο τριτος ακολουθει και το αποτελεσμα ιδιο και απαράλλαχτο! Η αποκριση του? « ΕΙΜΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ γιατι βλεπω ότι παιζετε αμυνα!» Οι διαφορες στον θεο (over του 25 για τους στοιχηματακηδες).


Στο μεταξυ ο Πολυνικης coach νιωθει ότι κατι δεν παει καλα! Σαν Πολυνικης ηρθε και μια νικη δεν εχει κανει! Μηπως η Σελήνη δεν είναι κοκκινη και ο Ερμης είναι αναδρομος (!)? Ποιος ξερει? Οποτε εχει σταμπαρει 2-3 ατομα που δεν τα χωνευει για δικους του λογους και αποφασιζει να τα εξουδετερώσει με ακρως αντιαθλητικο τροπο! Παραδειγμα δινοντας του την μπαλα να κανει ατομικη στους εφηβους ενώ η υπολοιπη ομαδα ψευτοπροπονειται η δινοντας του τα λαστιχα των ποδιων να τα δουλεψει ετσι ώστε να χαλαρωσουν για να είναι όπως πρεπει για την επομενη ασκηση. Τον πρωτο στοχο τον εξουδετερωσε! Παει για τον δευτερο! Η ΤΕΧΝΙΚΗ ιδια! Ατομικη στα μικρα! Σχοινακια! Λαστιχακια! Και αμα εισαι και τυχερος μπορεις να πεταχτεις για νερακια! Second target eliminated! Η τεχνικη απέδωσε και οσους ο Δον Κιχωτης φανταζόταν για εχθρους (3-4 ηταν αυτοι) τους εδιωξε με τον δικο του εμμεσο αλλα ακρως αντιμπασκετικο και ανανδρο τροπο! Ε τοτε περιμενεις και εσυ να δεις βελτιωση από το συνολο που εχει κρατησει να πορευτει για το υπολοιπο της σεζον! Τελικα, η ομαδα ειχε την ιδια πορεια και ο Πολυνικης καταφερε να εχει ένα συνολο 5-6 αντε 7 παιχτων! Βρε τον Πολυνικη!


«ψιτ…Πολυνικης! Ναι σε εσενα μιλαω! Ναι, ναι μην κοιτας τον από πισω σε σενα μιλαω! Εχει κατι καλα μονακια 3 on 3 καλοκαιριατικα…τι λες? Με 6 παιχτες ξεκινας στους 3 θα καταληξεις τελη ιουνιου… Ταμαμ που λενε και οι Τουρκοι.»


Λοιπον, και επειδη το πολυριξαμε και στον χαβαλε (τι να κανουμε Δευτερα είναι) το μονο που εχεις να κανεις εάν εχεις έναν μπασκετικο και υγιη εγωισμο είναι να κανεις μια συζητηση μαζι του σε χαλαρους ρυθμους… Και αν εκει στα μασαει κοιτωντας την σεληνη μπας και γινει κοκκινη και κλεισει κανενα φιλικο για να παρει καμια νικη, τοτε αποχωρεις σαν κυριος χωρις να προκαλεσεις προβληματα στους συμπαιχτες σου και περιμενεις τον ιουνιο να κανεις το επομενο βημα σου…


Υ.Γ1: τωρα πειτε με κομπλεξικο! Εγω όμως ουτε θα σας πω αν ειμαι καμια παιχταρα (ντιβα) ουτε κανενα ατομο που περναει την ωρα του μπιστωντας την μπαλα με τα σπυρακια! Εγω απλα θα σας πω ότι όταν καταπατουν και δεν σεβονται την προσωπικότητα σου σαν ανθρωπο ακομα και επαγγελματιας να εισαι, ο μπασκετικος εγωισμος παει περιπατο χωρις ακροτητες και τραμπουκισμους… απλα, λιτα και απέριττα!


Υ.Γ2: Αν πει κανεις ότι τρεφω καποιου ειδους εμπαθεια θα σας απαντησω ότι μερικα από αυτά είναι βιωματικα αλλα όμως είναι και εμπειριες που πηγαζουν από την μπασκετικη καστα που πολλοι από εμας ανηκουν.

πολυνικης γυμναστης, θα ελεγα...

Το σεντούκι των αναμνήσεων

Αυτή τη φορά δε θα σας φάω τον χρόνο γράφοντας για τα είδη των κοουτς που μπορεί οποιοσδήποτε να συναντήσει στα ελληνικά courts ασχολούμενος με το μπασκετ. Όχι ότι δεν έχω άλλα είδη μέσα στο κομπλεξικό μυαλό μου αλλά επειδή η σεζον αρχίζει και τυχαίως βρέθηκα σε ένα ανοιχτό γήπεδο, όπου προπόνηση έκανε το εφηβικό μια ομάδος θυμήθηκα τα δικά μου… «Τι δικά μου δηλαδη? ΔΙΚΑ ΜΑΣ!» και αυτό θα καταλάβετε γιατί το λέω.

Από τον Αιγέα της Α΄ΕΣΚΑ στα ανοιχτά γήπεδα του Αγ. Κων/νου στον Κολωνό, στη «γειτονική» Δάφνη όπου έπαιζαν όλοι οι φίλοι μου και από εκεί στο ανοιχτό του Τρίτωνα στα Σεπόλια. Και εκεί αρχίζουν σχεδόν όλα. Πάντα ήμουν ο βενιαμίν της παρέας, αλλα συμμετείχα προπονητικά (ευτυχώς για μένα) στα μεγαλύτερα τμήματα. Γιατι? Α δεν ξέρω, μάλλον οι προπονητές ήταν τρελλοί. Ευτυχώς για μένα γιατί ήμουν πάντα σε ένα συναγωνιστικό (και συνάμα ανταγωνιστικό) κλίμα και μάθαινα πολλά. Το 2004 λοιπόν, κάποιος τρελός προπονητής νεαρός τότε, μας πήρε έξι άτομα από το σωματείο που ήμασταν, το οποίο όπως όλα τα ερασιτεχνικά σωματεία-πόσο μάλλον οι ακαδημίες- αντιμετωπίζουν πολλά οργανωτικά και στοιχειώδη προβλήματα που ξεπερνούν τα όρια της επιβίωσης. Και εκεί αρχίζουν όλα.

Τα έξι πιτσιρίκια τότε πάνε από Κολωνό στα Σεπόλια να βρουν άλλα πιτσιρίκια για να γίνουν ομάδα. Το έργο του κοουτς δύσκολο, γιατί έχει να ενσωματώσει έξι άτομα στην υπάρχουσα ομάδα του Τρίτωνα. Να βγάλει την ρετσινιά της προηγούμενης ομάδας των έξι, να τους ενσωματώσει στην νέα ομάδα και να τους κάνει ένα σύνολο. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη προπόνηση. Μπάλες να κυλούν έξω από το γήπεδο, τα παιδιά να κοιτιόμαστε μεταξύ μας μπας και καταλάβουμε ο ένας τον άλλον . Ήταν σαν είχες αλλάξει σχολείο. Περπατούσαμε οι έξι από το Κολωνό στα Σεπόλια και με το που περνούσαμε την Δυρραχίου κοβόταν κάθε είδος πλάκας. Το κλίμα από άκρως φιλικό γινόταν ψυχρό. Ήταν μάλλον γιατί θα συναντιόμασταν με τους νέους συμπαίκτες μας.
Και εδώ έχει να κάνει η μαγκιά του κόουτς. Μας έλιωσε στην δουλειά. Γίναμε παρέα! Σκεφτόμασταν τα ίδια. Ξέραμε το πρόγραμμα ο ένας του άλλου. Ξέραμε τα προβλήματα ο ένας του άλλου. Βγαίναμε μαζί. Το αποτέλεσμα του τρελλού κόουτς ήταν το εξής! Μέσα σε μισό χρόνο είχε δημιουργηθεί ένα άκρως ανταγωνιστικό σύνολο. Δώδεκα παίκτες ίσοι μεταξύ τους. Την επόμενη χρονιά το τμήμα κάνει πρωταθλητισμό. Γενικά τα επόμενα χρόνια στόχος η πρώτη θέση και η πρόκριση στην επόμενη φάση.

Όλα τα παιδιά στελέχωσαν το εφηβικό. Και εκεί ο πρωταθλητισμός ήταν μονόδρομος. Αργότερα τα περισσότερα παιδιά στελεχώσαμε το αντρικό και δέσαμε με ένα σύνολο μη γηγενών αντρών. Το κλίμα? Το μεταφέραμε εμείς. Παρέα…οικογένεια και πάλι παρέα. Αποτέλεσμα? Άνοδος Τρίτωνα σε Γ΄ΕΣΚΑ… και από εκεί ο καθένας ακολουθεί την μοίρα του. Αργότερα τα πιτσιρίκια που είχαν μεγαλώσει έκαναν τις επιλογές τους. Μερικοί πήγαν αλλού. Άλλοι παρασύρθηκαν απο στις υποχρεώσεις των ενηλίκων και το σταμάτησαν.

Το θέμα είναι πως έγιναν όλα αυτά! Η απάντηση απλή! Διπλές προπονήσεις, γυμναστήρια, ακόμα και βιντεο-παιδεία στα γραφεία τις βροχερές μέρες. Είχαμε φτάσει να σκεφτόμαστε τριτωνικά! Τα πάντα στην καθημερινότητα μας περιστρέφονταν γύρω από αυτό. Ξέραμε τα προγράμματα των αγώνων απέξω. Μπορούσαμε να συζητάμε μέρες πριν, ακόμα και μήνα περιμένοντας το ντέρμπυ που θα ήταν το ματς της σεζόν. Θυμάμαι μετά από μια ήττα εντός με το παιδικό του Αετού, κλαίγαμε όλοι στα γραφεία της ομάδας. Κλάμμα βουβό, σαν να θρηνούσαμε νεκρό. Στον επαναληπτικό, παίξαμε σαν μηχανάκια (όπως λέγανε οι παρευρισκόμενοι) και όχι μόνο πήραμε τη διαφορά αλλά και κερδίσαμε με πάρα πολλους πόντους. Ακόμα θυμάμαι ότι την επομένη μέρα των αγώνων όλοι ήμασταν ξενυχτισμένοι από την υπερένταση. Όλοι σκεφτόμασταν τα ίδια! Σαν να επικοινωνούσαμε από τα κρεβάτια μας.
Οι εμπειρίες του καθενός…. Του Χρύσανθου, του Νικολάκη, του Δάνη, του Μήτσου, Του Χρήστου, του Ντέκο, του Γιώργου, του Γιάννη, του Θοδωρή, του «Παπ», του «Μίξα», του Πασχάλη, του Θανάση και των νεότερων ,τους βοήθησαν όχι μόνο μπασκετικά αλλά και στην ζωή τους.

Το D.N.A μας είχε λάβει το μικρόβιο του Τρίτωνα. Είναι αυτό που σε κάνει να αγαπάς το σωματείο και να βλέπεις την συνέχεια του και την πρόοδο του (σαν κι αυτή που σημειώνει τώρα) παρόλο που αυτό μπορεί να μην συνάδει με τους εκάστοτε εκπροσώπους του σωματείου. Ο Τρίτωνας είναι ιστορικό σωματείο με μεγάλο παρελθόν και δεν μπορεί να σπιλωθεί από κανέναν…. Όπως όλες οι ομάδες θα έχει τα πάνω του και τα κάτω του.

Οι εμπειρίες αυτές λοιπόν μας βοήθησαν όλους, από θέματα συνεργασίας και πειθαρχίας μέχρι και θέματα επικοινωνίας στο κοινωνικό σύνολο. Οι αθλητικές εμπειρίες είναι αυτές που κάνουν όσους συνεχίζουμε από τότε να παίζουμε μπασκετάκι σε μεγαλύτερες ή σε μικρότερες κατηγορίες ή να βλέπουμε κανέναν αγώνα και να καταλαβαίνουμε τι γίνεται στο παρκέ…
Ξέρω ξέρω…. Μην μου πείτε…. Και εσείς τώρα κάπου ταξιδεύετε! Ξυπνήστε! Έχουμε ματσάκια σήμερα!

Η ομάς, της ομάδος, την ομάδα, ώ ομάς!

Δεν μπορώ άλλο… είπαμε! Είμαι κομπλεξικός! Ακούω όλες αυτές τις μέρες διάφορα περί Dream Team και Αμερικανών- ότι είναι οι καλύτεροι, ότι καρφώνουν ανάποδα, ότι παίζουν τέλειο μπάσκετ κλπ. Δυστυχώς όμως διαφωνώ. Αρνούμαι να πιστέψω ότι οι καλύτεροι καλαθοσφαιριστές είναι οι Αμερικανοί! Ας πάρουν άλλα τόσα μουντομπάσκετ και Ολυμπιάδες!

Τι είπα τώρα ο αμπάσκετος? Ε? Βλέπεις, το να είναι ο άλλος 2,10 μ. με 110 μυϊκά κιλά και να μπορεί να καρφώνει όπως θέλει για μένα δεν είναι καλαθοσφαιριστής! Αθλητής είναι! Για τρίαθλο και δέκαθλο ας πούμε. Δεν είναι τυχαίο που στα κολλέγια της Αμερικής οι αθλητές περνούν από διάφορα σπορτς μέχρι να καταλήξουν σε κάποιο συγκεκριμένο! Τώρα οι μπασκετμπολίστες είναι λίγο διαφορετικό στόρυ, γιατι εξαιτίας της θέσης του καθενός (η οποία υποχρεώνει τον αθλητή στην εξάσκηση ειδικών ικανοτήτων όπως ταχύτητα, εκρηκτικότητα, οξύνοια κλπ) και της σωματικής διάπλασης ο μπασκετμπολίστας μετατρέπεται σε ένα combo αθλητή που μπορεί υπό άλλες συνθήκες να ταιριάζει και σε άλλο σπορτ. Ο Rose ας πούμε μπορεί να ήταν ένας πολύ ανταγωνιστικός σπρίντερ 60 μέτρων κλειστού στίβου και ο Curry ένας πολύ καλός τριπλουνίστας. Η U.S.A φέτος κατέβασε 11 παίχτες ΝΒΑers και έναν από τον Duke (για συγκεκριμένους οικονομικούς λόγους και προωθητικούς). Η μαγκιά ήταν ότι όλοι τους ήταν αντισταρ! Μέχρι και ο Rose. Ισως ήταν και η πιο πειθαρχημένη ομάδα Η.Π.Α που έχει κατέβει!

Αυτοί οι αντισταρ λοιπόν, για τους δικούς τους λόγους θέλησαν να την πουν στα σωματεία τους που μιλουν μόνο για τους γνωστους σταρ και τους υπόλοιπους τους βάζουν σε δεύτερη μοίρα και αποφάσισαν να γίνουν ομάδα! Αποτέλεσμα? Διέσυραν την Σερβία και Σήκωσαν την κούπα! Και εκει η έννοια της ομάδος έλαβε τέλος! ο καθένας πανηγύριζε ξεχωριστά! Ήταν τόσο ξενέρωτος πανηγυρισμός για την κατάκτηση του παγκοσμίου που νόμιζες ότι απλά είχαν περάσει στην επόμενη φάση! Αυτό ήταν! Ο καθένας είχε υλοποιήσει τους προσωπικούς του στόχους μέσω του συνόλου και από εκεί και πέρα δεν τους ένοιαζε κάτι! Αντε να μπει και η κοτρώνα στο στήθος και να πάμε πίσω στο USA για προπόνηση.

Θα μου πείτε «ρε φίλε κατσε! Έκαναν ότι ήθελαν και τα έβαζαν από παντού! Οι άνθρωποι είναι από άλλο πλανήτη!» Ναι! Δεν θα έχετε και άδικο! Η ευστοχία μιας ομάδας ή ακόμα και η ατομική εμφάνιση στον αγώνα είναι και λίγο θέμα τύχης! Δηλαδή, ναι μεν οι Αμερικανοί ήταν πανεύστοχοι προχθές αλλά σε άλλον αγώνα μπορούσαν να έσπαγαν τα ταμπλό. Να μην ήταν στην μέρα τους ας πούμε! Οι Σέρβοι τα εσπασαν! Ποιοι? Οι Σέρβοι! Που αν ψάξεις τη λέξη «σουτ» στο λεξικό σου θα δεις δίπλα Σερβία, Λιθουανία και Κροατία.

Τώρα βέβαια οι Αμερικανοί ξέρουν να δουλεύουν το μοσχάρι των 2,10 μ και 110 κιλών και να τον κάνουν παίχτη και εδώ είναι οι μάγκες, γιατί μην μου πείτε ότι η Ευρώπη δε βγάζει τέτοια μοσχάρια! Απλα δεν δουλεύουν, δεν κάνουν βάρη, δεν ….δεν…. δεν… δεν παίρνουν αβλαβείς ουσίες (!) … Ωχ! Με συγχωρείτε! Μου Ξέφυγε! Προσπεράστε το! Και οι Γάλλοι αθλητικοί είναι αλλά έμειναν τρίτοι! Ο Μπιέλιτσα ας πούμε θα μπορούσε να ήταν Ο ΠΑΙΧΤΗΣ! Αλλα 3 χρόνια που τον ξέρω έχει μείνει ένα κοκαλιάρικο ψηλό παιδί με φυσικό ταλέντο και μπασκετική σκέψη.

Από την άλλη πλευρά, η έννοια της ομάδας υπογραμμίστηκε από την ομάδα του Σάσα! Οι Σέρβοι που ποτέ δεν φημίζονταν για το πόσο καλά παιδιά ήταν, έβγαιναν στον πάγκο και σφιχταγκαλιάζονταν παρόλο την 35αρα! Είχαν φάει 130 πόντους και ήταν ομάδα! Ναι, δεν λέω ίσως ήξεραν το ταβάνι τους για φέτος! Ειδικά όταν η διαφορά ξέφυγε στο 2ο δεκάλεπτο αλλά ήταν δεμένοι! Εμένα αυτό μου έδειξε ότι υπόσχονταν ότι θα έχουν συνέχεια στο μέλλον! Και η Εθνική μας είχε τις διακρίσεις της έχοντας καλές μονάδες και ούσα «ομάδα»!

Ανόητο Συμπέρασμα μου… Καλοί οι Αμερικανοί! Καλοί αθλητές και παίχτες αλλά ομάδα δεν υπήρξαν και δεν θα υπάρξουν! Ίσως ήταν η πιο ομάδα από άλλες αμερικανικές αποστολές αλλά ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης δεν ήταν! Ακόμα και η Εθνική μας αποστολή που δεν κατάφεραν τίποτα ήταν ομάδα! Εμείς οι Έλληνες το έχουμε πιάσει το νοήμα! Ετσι είναι η ιδιοσυγκρασία μας. Ήμασταν ομάδα! Είτε έπαιζαν οι Γκάλης-Γιαννάκης- Χριστοδούλου, είτε έπαιζαν οι Κορωνιός-Παπανικολάου-Τσακαλιδης είτε οι Σπανούλης-Παπαλουκάς- Διαμαντίδης.

Υ.Γ1: Συγκρίνετε τους πανηγυρισμούς της Ελλάδος όταν πέρασαν στον τελικό της Σαϊτάμα και τους προχθεσινούς πανηγυρισμους των USA με την κατάκτηση του κυπελλου! Καμια Σχέση

Υ.Γ2: o Τζορτζεβιτς κάτι ηξερε και δεν πίεσε τους παίχτες τους στην φάση των ομίλων. Δεν ήθελε να κουράσει τους παίχτες του. Τεταρτος να περνούσε είχε αποφύγει όλες σχεδόν τις δυνατές ομάδες καθώς ήταν στον ίδιο όμιλο! Και εδώ έρχεται το θέμα του κακού σχεδιασμου του τουρνουα.

Ο ανιδεος coach


κλεινω βαλίτσες και το 12ωρο ταξιδι μου ειναι προ των πυλων! Πως θα περασει το ταξιδι?Τοτε λεω στον εαυτο μου «και δεν γραφεις τιποτα για το φορουμ;» Ωχ....ωχ....ωχ...καποιος θα την πληρωσει παλι...ποιος ατυχος προπονητης θα γινει ερμαιο των σκεψεων ενος κομπλεξικου, σαν και εμενα? Εντελως ξαφνικα μου ερχεται στο μυαλο αυτος ο κοουτς.... «δεν ειναι κακο»...το κραταω.....στο Ταλμπορτ το μυαλο μου κανει ενα «κλικ» σαν να ανοιγει το σεντουκι με τα βιωματα. Στο Μπριτζεντ μου ερχεται μια ιδεα... Στο καρντιφ αλλη μια... Στο νιουπορτ σκεφτομαι «μπα δεν αξιζει».... Στο Μπριστολ βλεπω μια γκομενα στο τραινο και ξεχνιεμαι....Στο Σουιντον, αφου εχω συνελθει απο τις αντρικες μου ανησυχιες αναρωτιεμαι: « και να το γραψω ποιος θα το διαβασει και τι θα αποκομισω;» η απαντηση ειχε προκυψει εντος τριλεπτου. Φυσικα θα ικανοποιησω την διχασμενη κομπλεξικη μου προσωπικοτητα! Στο Λονδινο το ειχα αποφασισει! Ο ανιδεος κοουτς θα την πληρωσει!!!

Κατα καιρους εχω ασχοληθει με διαφορα ειδη προπονητων! Τα περισσοτερα δεν ειναι νουθετηματα...ισα ισα ειναι καταστασεις που εγω ή εστω φιλοι μου εχουν βιωσει μεσα και εξω απο τα παρκε.... Ο ανιδεος κοουτς λοιπον, αποτελει μερος και των ανω περιστασεων! Το βασικο για αρχη να δωσουμε εναν ορισμο αυτου του ειδους. Ο ορος «ανιδεος» ειναι πιο σοφτ απο αυτον του «ασχετου». Η ειδοποιος διαφορα εγκειται στο οτι ο ανιδεος κοουτς δεν κατεχει το μπασκετ λογω αμαθειας. Απο την αλλη προκειται περι ενος καλοσυνατου ανθρωπου που εχει θεσει τα προσωπικα του ορια και δεν εχει φιλοδοξιες για να παει παραπανω. Αρκειται δηλαδη σε αυτα τα λιγα που γνωριζει χωρις να λογαριαζει την εξελιξη του αθληματος στην παροδο του χρονου. Ο «ασχετος» ειναι ο ελληνικος και παραδοσιακος «καραγκιοζης» που νομιζει πως τα ξερει ολα, αλλα στην ουσια δεν ξερει τιποτα! Δεν εχει ιδεα απο μπασκετ και απλα ικανοποιει την ανεπαρκη προσωπικοτητα του με το να το παιζει κοουτς! Εμας αυτος δεν μας αφορα ακομα!

Back to fundamentals, που λενε και οι ξενερωτοι! Ο ανιδεος κοουτς μπορει να ειναι ενας πολυ ησυχος και ευγενικος ανθρωπος που ειχε καποιες γνωσεις επι του αθληματος αλλα αυτες εχουν εγκαταληφθει εδω και παρα πολυ καιρο. Ερχεται για προπονηση και χαιρεταει τους παντες λες και αν δεν τους χαιρετησει ολους, μερικοι θα του κανουν μουτρακια! Αυτο βεβαια το κανει γιατι κατα βαθος νιωθει τρομερα ανασφαλης ειτε με τις προπονητικες του δυνατοτητες ειτε με την κοινωνικοτητα του. Ενας τετοιος προπονητης δεν εχει καμια ανησυχια για τα σκελη της προπονησης. Με αλλα λογια η προπονηση εχει τις ιδιες ασκησεις και κατανταει ρουτινα. Αυτο γινεται γιατι ο ανιδεος δεν εχει φιλομαθεια, η οποια θα τον κανει να αναζητησει και να μαθει καινοτομες ασκησεις. Ετσι αρκειται στα σιγουρακια...3 on 3 ασκησουλες, κανενα σουτακι, τιποτα «κωνικες» στα κεφια του και στο τελος διπλο. Ο αθλητης ρουτινιαζει και φαινεται...γινεται βαρυς στο παρκε...δεν τον παιρνουν τα ποδια του...σκεψεις του στυλ, «παλι τα ιδια;» ή « πωπω βαρεμαρα! Καλυτερα να εβγαινα με την γωγω» περνουν απο το μυαλο των παιχτων. Αυτη η στασιμοτητα τον κανει να μενει σε χαμηλες κατηγοριες! Αντε να εχει και κανενα μεσο να παει πιο ψηλα, αλλα γρηγορα αποκαλυπτεται η ημιμαθεια του και μενει ειτε αεργος ειτε παει σε μικροτερα τμηματα και ομαδες.

Για μενα ο προπονητης φαινεται στην προετοιμασια του καλοκαιριου, στην προετοιμασια προ του ντερμπι, στην ηττα μετα το ντερμπι.... Τι να κανω ρε παιδια? Ετσι εχω μαθει! Ετσι εχω μεγαλωσει!

Αυτος ο προπονητης εμμενει σε μια χαλαρη προπονηση,δειχνει και κανενα απλο συστηματακι και τελος! Ειμαστε ετοιμοι! Παμε να τους πατησουμε! Κατα την διαρκεια του παιχνιδιου κανει βασικα λαθη! Δεν ξερει να κανει αλλαγες! Ξεχναει παιχτες που τους πηγαινει το ματς!το χειροτερο δεν μπορει να διαχειριστει διαφορες! Χανει με 15 και το παιχνιδι ελαβε τελος! Κερδιζεις με 15; Το παιχνιδι ελαβε τελος υπερ της αντιπαλου ομαδας! Οι διαφορες φευγουν σαν στραγαλια! Στα time out δεν εχει την ικανοτητα να επιβληθει του συνολου! Ακουει την παπατζα του καθε παλιου, του καθε καλου, του καθε συγγενη, του καθε προεδρου! Δεν μπορει να πεταξει το coaching board στο δαπεδο και να το σπασει φωναζοντας σε 12 μαντραχαλους να σωπασουν για να ακουσουν τις οδηγιες του! Να στειλει κανεναν στα αποδυτηρια? Αποκλειεται! Θα κατσει να τους ακουσει ολους για να μεινουν ολοι ευχαριστημενοι και μετα (οσο χρονος απομενει) να πει και την σοφια του! Για αλλη μια φορα αποδεικνυεται η ανασφαλεια του, η οποια πηγαζει απο μια βαθια αυτογνωσια, το οτι φυσικα ειναι α-νι-δε-ος!

Ακομα δεν θα ξεχασω μια προπονηση που ελεγε πως εδειχνε ζωνη 3-2, αλλα αυτη ηταν 1-3-1! Φυσικα οταν μπηκε ενας εφηβος να διδαχθει την φιλοσοφια του, τα εκανε θαλασσα και του ειπε «κοουτς αυτο ειναι 1-3-1». Η απαντηση του? «εισαι 20; Εγω παιζω μπασκετ απο το 70 κατι»... Να σου ο μικρος στον παγκο!

Μετα απο καθε ηττα δεν εχει να πει και πολλα! Βαζει την κασεττα! «Δεν μπορει ρε γαμωτο, καποια στιγμη θα γυρισει» ,εννοωντας την τυχη! «Καποια στιγμη θα αποδωσει η προπονηση! Δεν θελω να βλεπω σκυμμενα κεφαλια». Η μια ηττα ακολουθει την αλλη! Στην νικη ομως ολα ειναι τελεια! Ουτε καν εχει μπει στην διαδικασια να σκεφτει οτι οι παιχτες ξενερωνουν και δεν εχουν εμπιστοσυνη στον προπονητη τους! Στην προπονηση κανεις δεν εχει ορεξη να λαβει μερος! Ο καθενας παει απλα για να ιδρωσει και να κανει κανενα σουτ! Αποτελεσμα? Μια παιδικη χαρα!

´οσο και να φωναζει, κανεις δεν τον ακουει! Αδιαφορουν απαντες, απο τον πιο μικρο μεχρι και τον πιο μεγαλο! Βλεπεις... ο μεγα-αλεξανδρος εφτασε εκει που εφτασε επειδη ηταν ενα με τον στρατο του! Η κατηγορια δεν παιζει ρολο! Και ο μιχελακος στον τριτωνα, που ειναι στην ηλικια μου ειχε τα “cojones” να επιβληθει σε μεγαλυτερους και να τους παει τραινο τις κατηγοριες! Η προσωπικοτητα του προπονητη ειναι βασικο συστατικο για την επιτυχια! Ειναι και αυτη που θα τον κανει να μαθει και να διαβαζει για αυτο με το οποιο ασχολειται!

Μην περιμενετε ο ανιδεος να γνωριζει περι ψυχολογιας παιχτων! Ουτε να ξερει ποτε να τους βαλει ή οχι, ή πως να τους σκλαβωσει με την συμπεριφορα του ωστε να του ειναι πιστοι... Μπορει ας πουμε να πιασει 2 παιχτες πριν τον αγωνα που παλευουν να μπουν δωδεκαδα και να πει στον ενα οτι δεν θα μπει για να δωσει την φανελα στον αλλο που φευγει! Το φαουλ ειναι διπλο! Στον εναν λεει παρε φανελα να μπεις δωδεκαδα, χατιρικα...ενω ταυτοχρονα πεταει τον αλλο που εχει κοπιασει, σαν χρησιμοποιημενο χαρτομαντηλο, για να δωσει την θεση του σε καποιον που δεν την αξιζει ,αλλα δεδομενης της φυγης του, λαμβανει ειδικη μεταχειριση! Τους εχει χασει και τους δυο! Αυτο οφειλε να το κανει προσωπικα με τον καθε παιχτη ή να μην το κανει καθολου!
Και επειδη πολλα ειπα, παρασυρομενος απο το κρασακι που με κερασε η πανεμορφη αεροσυνοδος, θα ηθελα να αναφερω κατι τελευταιο. Ο ανιδεος προπονητης για να λαμβανει θεση σε καποιο συλλογο ή πρεπει να εχει μεσο ή διοικηση να ειναι ασχετη, εμμένοντας στην επιλογη της, ή να εχει βαρεθει και η ιδια!

Χικ! Ωπα παιδια! Με συγχωρειτε! Το κρασι φταιει! Χικ! Ωπα η ρωμη ειναι αυτη? Χικ! Οχι ρε το αεροδρομιο ειναι! Φτανουμε! Χικ!

Ελπιζω η Διχασμενη –κομπλεξικη, μεθυσμενη πλεον, προσωπικοτητα μου να τυχει ειδικης μεταχειρισης απο την αυθεντια του κοουτς!

Υ.Γ: “sorry, may I have another bottle of red wine,please?”…. Καμπερνε το ατιμο!

“O tempora o mores”

Αφου χαρηκαμε εμεις οι γαυροι για το πρωταθλημα, αφου στεναχωρηθηκαν και οι βαζελοι για την καταντια της ομαδος τους και το καζο που θα τους κανουν οι φιλοι και συναδελφοι τους ηρθε η στιγμη να μιλησουμε για μπασκετακι!

Βεβαια για να προλαβω ορισμενα «πετσια» θα πω τα απολυτως απαραιτητα για τους αιωνιους. Ολυμπιακος….Σαφως και ο ορισμος της ομαδος! 15 παιχτες μαχητες που υποστηριζουν ο ενας τον άλλο! Μπορει να μην ξερουν ολοι το ιδιο μπασκετ αλλα είναι ομαδα! Οι Χαντερ, Πετγουει και Λαφαγιετ σαφως και λιγοι για την φανελα! Ο Πετγουει μπορει να είναι φιλοτιμο το παλικαρι αλλα λιγο! Δεν νοείται Αμερικανος παιχτης που δεχεται πασα να μην είναι σε θεση τριπλης απειλης και να μην εχει το νου να βαλει την μπαλα στο καλαθι! Αυτος εδώ παιρνει πασα και η θεση των ποδιων του είναι ετσι που αποκλειει κάθε πιθανοτητα να τριπλαρει η να μπει για drive! Μπορειτε να συγκρινεται τον αληταρα Γουντς με τον Πετγουει? Σαφως! Ο δευτερος εχει καλυτερη φωνη! Λαφαγιετ και Χαντερ? Καλυτερα να μιλησω για τον Βαζελο!

Παναθηναϊκος… Δεν νοείται υγιης φιλαθλος των πρασινων που να μην αναγνωριζει ότι η ομαδα του εχει τα μαυρα της τα χαλια! Αμερικανακια της σειρας! Φωτσης-Διαμαντιδης πλεον αμφιβαλλω αν κανουν προπονηση (ο μητσος να χανει βολες?)! Εδώ που τα λεμε αν εισαι του επιπεδου τους και σου φερνουν τα υπολοιπα παιχτακια τι προπονηση να κανεις? Θα μπεις με σαγιοναρα να παιξεις τριποντα με τον Χαραλαμποπουλο. Ο Παππας (που τυγχανει να τον γνωριζω από τα Σεπολια) είναι όαση! Θα γυρισει και θα παιξει μπασκετ. Το θεμα είναι αν μπορει να σηκωσει την φανελα μονος του! Βλεπετε όταν εκανε η ομαδα σας τις επιτυχιες ειχε 12 ισαξιους παιχτες και έναν Βασιλιά του μπασκετ για προπονητη! Εδώ εγω στεναχωριεμαι με την καταντια του σωματειου σας γιατι ξερω ότι το ελληνικο μπασκετ εζησε αυτή τη δεκαετια σε συλλογικο επιπεδο από τον τριφυλλοφορο! Τέλος, ο προεδρος δυσφημει τον συλλογο και την ιστορια του!

Και επειδη κομπλεξικοι Αθηναιοι δεν ειμαστε! Ας αφιερωσουμε δυο αραδες για την Σαλονικα! SOS…SOS….SOS….αναζητειται κεφαλαιο και αρρωστακι προεδρος! Εκει πανω τεινουν να ξεχασουν ότι καποτε εκαναν πρωταθλητισμο! Λιγα χρονια κρατησε ο Αρης που τερματιζε 3ος , δυσκολευοντας στα ημιτελικα τον βαζελο ή τον γαυρο! Ο Παοκ? Αν ρωτησεις 20χρονο νεαρο παοκτζη τι είναι μπασκετ θα σου πει ένα αθλημα που η εθνικη ειχε νικησει τους Αμερικανους στην «Γιαπωνια». Κριμα γιατι η Θεσσαλονίκη ηταν ανεκαθεν μπασκετομανα.

Τωρα επι του «μπασκετακιου». Με μεγαλη μου λυπη παρατηρω ότι το επιπεδο πεφτει! Και παιχτικως και σε φιλαθλο πνευμα! Το παιχτικο κομματι δεν θα το συζητησω γιατι ακομα παιζω μπασκετ και δεν μπορω να λαβω αντικειμενικη σταση! Στο φιλαθλο πνευμα τωρα… εχουμε καταντησει να ειμαστε οι «αγκαγκαουγκα» της καφετεριας με την φραπεδια και την τσιγαρια που βλεπουμε μπασκετ στην τηλεοραση και διακρινουμε μονο χρωματα και σκορ! Τον δευτερο τελικο τον ειδα σε μια καφετερια στον Κολωνο με φιλαρακια. Φυσικα άλλη αντιληψη του παιχνιδιου ειχα εγω και άλλη ο φιλος μου που παιζει μπαλα στον Αττικο, αλλα το θέμα είναι να αναλύσουμε πως ο μεσος ελληνας φιλαθλος αντιλαμβανεται το μπασκετ που του εχει φερει επιτυχιες!

Μετα από ένα ταιμ-αουτ λοιπον, η τηλεοραση δειχνει σε ριπλευ μια καλη φαση του οσφπ… Αντιδραση? Η μιση καφτερια πανηγυρισε λες και ειχε μπει άλλο ένα καλαθι «υπερ των λαγων». Συμπερασμα? Κανεις δεν ειχε την μπασκετικη παιδεία , ή αν θες, την νοημοσυνη να καταλαβει ότι απλα ηταν ένα ριπλέυ. Μην μου πειτε ότι αν ηταν βαζελοι δεν θα αντιδρουσαν το ιδιο, γιατι πολύ απλα οι επιτυχιες του Ζοτς εχουν διαπαιδαγωγήσει μπασκετικως τους φιλαθλους του τριφυλλιου(!)

Γιατι αν μου πειτε κατι τετοιο χτυπήστε ένα τριφυλλι για ταττου στο κουτελο και βγειτε βολτα! Κοινως τον μεσο φιλαθλο δεν τον ενδιαφερει μονο να κερδισει η ομαδα του και να δει καλο μπασκετ! Την ωρα του αγωνα διακρινει χρωματα φανελας και μετραει σκορ! Κερδιζει? Ειμαστε «γαματοι»! Χασει? Μας φταιει η διατησια που δεν εκανε αυτό και εκεινο και τ’ άλλο! Ο ελληνας δεν ηταν ετσι! Από τον προπονητη μου μέχρι τον πατέρα μου ακούω, ότι όταν επαιζε ο αρης μπασκετ κάθε Πεμπτη, η Αθήνα αδειαζε για δει τον Γκαλη και την παρεα του! Τι εγινε τοτε? Πολύ απλα! Ο Φιλαθλος του ολυμπιακου ή του παναθηναικου υποστηριζε την ομαδα του, αλλα ηξερε να βλεπει και να παρακολουθει το ωραιο! Το ωραιο που του προσεφερε ο Αρης ή το θεαμα του ματς Παοκ-Αρης.

Άλλη μια αποδειξη αμπασκετοσυνης του λαου μας είναι τα υβριστικα συνθηματα των παοκτζηδων με αποδεκτη τον Γκαλη! Τα λογια είναι περιττά… «ρε απέλαση, ρε! Απελαση!» . όπως θα ελεγε και μια ψυχη. Ρε ανιδεε ψευτοχουλιγκανε! Τι βριζεις? Τον πατερα του ελληνικού μπασκετ? Προστιμο μονο που το σκεφτηκες! Στερηση εισοδου σε αθλητικους χωρους μονο που το εξεφρασες και τιμωρια στην θυρα 4 που δεν ελαβε καν θεση! Ο πατερας σου εκει πάνω δεν σας επιασε μικρα να σας δειξει βιντεο του Γκαλη? Το «γιουτουμπε», μόνο για την Πάολα και κανενα γκολ του Κάτσε στα φιλικα προετοιμασίας το έχετε? Ουστ!
Όταν βριζεις ιερα τέρατα όπως Γκαλη, Γιαννάκη (μπορεις να πεις και Κορφα, Χριστοδουλου, και για τους πιο πολλους τον Αεκτζη Αμερικάνο) και παιχτες τεράστιους που ακομα παιζουν μπασκετ (Σπανουλη-Φωτση-Διαμαντιδη) και εχουν προσφερει στην εθνικη και στον αθλητισμο εισαι καφρος να τους βριζεις! Οι ανιδεοι του ΟΑΚΑ βριζουν Σπανουλη και οι ανιδεοι του ΣΕΦ βριζουν Διαμαντιδη! Και εγω παω γηπεδο και παρασυρομαι από την ολη ατμοσφαιρα και συμμετεχω μεχρι ενός οριου στην κερκιδα αλλα Διαμαντιδη δεν εβρισα ποτε! Γιατι οι χαρες που μου εχει δωσει αυτος («Βαλτο αγορι μου») ή αντιστοιχα αν ημουν βαζελος ο Σπανουλης (την τριπονταρα με την εθνικη στα μουτρα του Πλανινιτς) εχουν μεινει μεσα μου και με κανουν να τους σεβομαι! Οι υπολοιποι ας περιμενουν τον Nick Calathes και τον Costas Koufos να μας κανουν περηφανους!

Σαφως βέβαια και ο Διαμαντιδης και ο Σπανουλης εχουν και την σκοτεινη τους πλευρα! Ο Διαμαντιδης (Ο Αλβερτης δεν το εκανε ποτε) πιο παλια σε κατι ματς με Πανελληνιο ειχε φτυσει τον αντιπαλο του, ενώ ο Σπανουλης δεν διστασε να προκαλεσει μεσα στο πρωην σπιτι του!!! Και σε αυτό το σημειο ισως διαφοροποιουνται με την γενιά του 87΄. Αλλα αυτό δεν διαγραφει τι εχουν κανει!

Mήπως τελικα είμαστε αμπασκετοι και αξιοι των Μαρινάκη, Μπέου, τίγρη κλπ? Μηπώς ασχολουμαστε πολύ με τα ταττου και την φραντζα του Κονέ? «Γιατι ρε ρατσιστες? Και τα νησια Φερόε εχουν καλο μπακαλιάρο»!

Υ.Γ1: Ο Βασιλακοπουλος γιατι δεν εκανε την απονομη?

Υ.Γ2: Καββαδα ασε την σκουπα αγορι μου και δουλεψε λιγο, γιατι μαλλον για παγκρατιο εισαι!

Y.Γ3: Η καυτη ατμοσφαιρα σε ένα γηπεδο δεν είναι απαραιτητα και παραβατικη! Πολλοι παιχτες φτιαχνονται όταν παιζουν σε γηπεδα καμινια (χωρις ακρότητες)! Και μην ξεχναμε ότι ειμαστε μεσογειακος-θερμος λαος! Αν δεν μας αρεσει αυτό, καλυτερα να παμε να δουμε τεννις που χειροκροταμε μολις τελειωσει το “ball”

Y.Γ4: Ειλικρινα, ο Διαμαντίδης αν σέβεται τον εαυτο του και την καριερα του (παρότι σταματησε μικρος από εθνικη), είναι να κανει υπομονη ένα ακομη χρονο, να κανει μια καλη σεζόν και να αποσυρθει!

NBA vs Euroleague

Αφου κάθε χρονο ψευτομιλαω για τους τελικους της Α1 στο μπασκετ, έχοντας αγαπήσει αυτό το άθλημα από ηλικία τεσσάρων ετών (η μπαλα ηταν πιο μεγαλη από μενα), ξεκινώντας στον Αιγέα, και με αφορμή μια συνέντευξη που διάβασα θα ήθελα να σας τα πρήξω λιγο με το NBA και την Euroleague.

Θα ξεκινήσω πρώτα με την Ευρωλιγκα που είναι πιο κοντα σε εμας. Κάθε χρονο σε αυτό το μπασκετικο «ΤΣΟΥ ΛΟΥ» υπαρχουν 5-6 ομάδες φαβορι και οι υπολοιπες παιζουν δευτερεύοντα ρόλο! Άλλες παλι συμπληρώνουν την διοργάνωση. Οι πρωτοκλασάτες ομάδες είναι η Μπάρτσα, η Ρεαλ, η ΤΣΚΑ, ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκος (για λόγους φανέλας και ιστορίας τα τελευταια χρονια), η Μακαμπι και κατά καιρούς καμια Μοντεπάσκι Σιέννα… Τα τελευταία χρόνια οι τούρκικες κάνουν μια προσπάθεια , μη φτάνοντας στην πηγή και έχοντας ξοδέψει πάρα πολλά (με εξαίρεση φέτος) ενώ το σέρβικο ταλέντο με εκπρόσωπο τον Ερυθρο Αστέρα φαίνεται να κάνει ένα come back. Τώρα οι υπόλοιπες υπάρχουν για να διαμορφώνουν τις θέσεις των δυνατών, να προσφέρουν δύσκολα ματς και καμια φορα να κάνουν την έκπληξη!

Ο τρόπος παιχνιδιου είναι ομαδικός! Τα συστήματα παίζουν κυρίαρχο ρόλο. Αυτό απαιτεί οξύνοια και οξυδέρκεια. Με αλλα λόγια αν ο αθλητής δεν εχει νιό νιό δεν μπορεί να παιξει! Βέβαια αυτό που θα ξεχωρίσει ένα σουπερ σταρ (ναβαρο, σπανουλης, ροντριγκεθ) από έναν καλό παίχτη είναι ο συνδυασμός μυαλού-ταλέντου-δουλειάς! Με την πολλή δουλειά θα παίξεις σε υψηλο επίπεδο! Με την πολλή δουλεία και το μυαλό θα γίνεις πολύ καλός αθλητης! Με την πολλή δουλειά, το ταλεντο και το μυαλό θα γίνεις πρωτοκλασάτος! Με αλλα λόγια, κατά την διάρκεια του παιχνιδιου οι περισσότεροι πόντοι περνάνε από την τακτικη. Φυσικά υπάρχει και το προσωπικο παίξιμο του αθλητη ανα περιστάσεις! Σε ομάδες όπως ο Παναθηναϊκος του Ζοτς οι απλοι φίλαθλοι εβλεπαν την μπαλα να πεφτει με πολύ μεγάλη ευκολια στο αντίπαλο καλαθι… το εβλεπε αυτό ο μεσος φίλαθλος και σου έλεγε το μπασκετ είναι πολύ απλό…..

Δεν είχε καταλάβει ότι το πικ εν ρολ του Διαμαντίδη με τον Μπατίστ (το τέλειο δίδυμο) και η κίνηση των υπόλοιπων παιχτών όπως Σπανούλης, Σάρας, Φώτσης, άλλοτε ο Ταρτσαρής και ο Χατζηβρέττας, το έκαναν να φαίνεται τόσο εύκολο…Στην ουσία η ποιότητα των παιχτων το εκαναν να φαινεται εύκολο… Γλίτωνες από το τριποντο διαμαντίδη ή το καρφωμα μπατίστ αλλα έτρωγες τρίποντο από τον ξεχασμένο Χατζηβρέττα στην γωνία με μια έξτρα πάσα που ίσως προερχόταν από drive Σπανούλη η ένα baseline drive από Τσαρτσαρή ή Φώτση που ο Ζοτς τους είχε ρίξει στην αντιθετη πλαγια γραμμη του τριπόντου…. Τι είπατε? Γίνονταν όλα αυτά? Ναι αλλα το έκαναν να φαίνεται απλο! Φυσικά και υπήρχαν και πολλα άλλα συνθετα συστήματα….με διπλα screen κλπ κλπ…. Η άμυνα ζωνης επανήλθε τα τελευταια χρόνια… Συμπεράσμα? Η ευρωλίγκα και γενικά το ευρωπαϊκο μπασκετ απαιτεί ταλεντο-δουλεια και πνευμα.

ΝΒΑ τωρα… Ισα ισα κατάλαβα ότι γεννήθηκα σε δεκαετία που ο αέρινος τους έκανε πλάκα. Μάλιστα κύριοι καλά διαβάσατε! Πλακίτσα τους έκανε ο Τζόρνταν! Πηρε τόσα πρωτθλήματα! Επαιζε αρχικά με ιερα τέρατα αντιπαλος (Λαρι Μπερντ και Ματζικ Τζονσον), που τον θεώρησαν ισάξιο αμέσως! Στους τελικούς με την Jazz έκανε τον απιθανο Τζον Στοκτον να μοιάζει με παιχτάκι της σειράς! Πηρε πρωτάθλημα με 39 πυρετο! Κερδισε με ολους τους πιθανους τρόπους και καπου εκεί τους είπε «Κύριοι κουράστηκα! Σας βαρέθηκα! Παω να παιξω μπέιζμπολ προς τιμην του αδικοχαμένου πατέρα μου». Αυτό ήταν! Τοσό απλό! Με από αυτό κλωνίστηκε μεχρι και το μαρκετινκ του μπασκετ! Σαν να μην εφτανε αυτό! Μετα από λίγο επέστρεψε και πήρε (αν θυμαμαι καλα) και πρωτάθλημα! Με αλλα λόγια αυτός ο τυπος που επαιζε ολες τις θέσεις τους έκανε ότι ηθελε! Μετα από αυτόν ήρθε ο Κόμπε που σαν σωματοδομή ηταν κοντά σε Τζόρναν. Από βιντεο σε αγώνες με αυτους τους δυο μέσα παρατηρώ ότι ο Μαικλ τον σεβόταν τον πιτσιρικά τότε… και ίσως αυτό είναι που έκανε τον Κομπε να είναι ο σουπερ σταρ της επόμενης 8ετίας…μετα ήρθε το χάος! Λεμπρόν, Γουέιντ, Ντουράντ, Κάρι, Γουεστμπρουκ, Χαρντεν κλπ…

Δε λέω! παιχτούρες όλοι! Αθληταράδες, με μυικη μάζα και μπασκετική νοοτροπία! Τους λείπει αυτό το κάτι! ο Λέμπρον ας πούμε πηγε στην Χιτ για να παρει δαχτυλίδι, που είχε μαζέψει του πάντες! Συγκρίσεις καθαρές δεν μπορούμε να κάνουμε (όπως δεν κανουμε εμείς οι Ελληνες για τον Γκάλη) αλλα τουλάχιστον αυτό δείχνει την αλλαγή του αθλήματος!
Φαντάζεστε τον Τζορνταν να μην εκανε αυτά τα διαλείμματα? Θα πέρναγε δαχτυλίδια μεχρι και στα δάχτυλα των ποδιών του!
Το ΝΒΑ πλεον έχει πέσει. Παλια εβλεπες αγώνα μέτριων ομάδων και από το πρώτο λεπτό ολοι ηταν καυτοί! Δεν έχαναν σουτ! Εγω οσες φορές ξενύχτησα για να δω ΝΒΑ το ξυπνητήρι το εβαλα να χτυπήσει στο 2ο δωδεκαλεπτο! Γιατι στο πρώτο μου εσπαγαν τα νευρα! Εσπαγαν τα ταμπλό και πολλες φορές εβλεπες και μπαλες να κυλουν έξω! Γενικά πάντως το ΝΒΑ απαιτει ταλέντο-δουλεια και δύναμη! Ο τρόπος παιχνιδιου είναι πιο νατουραλιζέ και πιο ατομικος! Υπάρχουν συστήματα αλλα πολλες φορες αυτά πάνε περίπατο! To isolation και physical game είναι η βάση και πανω σε αυτή πατουν! Πολλοι παιχτες στο high school εχουν περάσει από φουτμπολ, στίβο και γυμναστηριο! Αυτό σε συνδυασμό με την τεχνολογια που έχουν τους κανει να παράγουν σούπερ αθλητές! Το μαρκετινκ εκει δεν είναι μπακαλίστικο αλλα επιστήμη! Για αυτό και οι ομαδες εχουν τρελό μπατζετ, τρομερα προπονητικά, γυμναστηρια και γήπεδα!

Το ΝΒΑ και η Ευρωλίγκα είναι δυο διαφορετικές σχολές, το οποιο σημαινει ότι το μπασκετικό κοινο είναι χωρισμενο στη μέση! Άλλος θα σου πει ότι γουσταρει ΝΒΑ γιατι εκει ξερουν μπασκετ και άλλος θα σου πει ότι γουσταρει το ευρωπαϊκο…
Εγω δεν θα απαντήσω! Απλα θα σας παραθεσω, (όπως την μετέφρασα) την γνώμη του Φιλ Τζακσον που είπε το εξής: «Βλέπω τον Λεμπρόν, για παράδειγμα. Κάνει βήματα σχεδόν κάθε φορά που παίρνει πάσα από συμπαίκτη του. Πιάνει την μπάλα και κουνά και τα δύο του πόδια προτού κάνει ντρίμπλα. Το βλέπεις να γίνεται συνέχεια. Δεν υπάρχει υποδομή, δεν υπάρχει πειθαρχία, ούτε σωστή νοοτροπία για το πώς παίζεται το παιχνίδι. Ακόμη και οι παίκτες που πάνε να κάνουν σκριν, πλέον σπρώχνουν», δήλωσε ο πρόεδρος των Νικς.

«Το παιχνίδι έχει τη δική του ομορφιά κι εμείς την αφαιρέσαμε σε κάποιο βαθμό και κάναμε το μπάσκετ πιο ατομικό. Βλέπω αγώνες στα play offs και διαπιστώνω πόσο απέχουμε πλέον από αυτό που λέμε ομαδικό παιχνίδι. Τέσσερις παίκτες κάθονται και βλέπουν τον πέμπτο να ντριμπλάρει»

Θα μπορουσα να γράφω μέρες γιατι το θέμα είναι πραγματικά μεγάλο! Από το ολότελα όμως….

Ο ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΣ COACH

Φθινοπώριασε…. Έξω βρέχει… Αυτή η ψιχάλα με τον αέρα που σου μαστιγώνει το πρόσωπο… Τα ρεμάλια οι φίλοι μας κοιμούνται…. Ο the judge ή βγήκε σε σύνταξη ή έχει κολλήσει στο νούμερο 37 …. Πολύ βαρεμάρα ρε παιδί μου! Μες στην πρωινή ραστώνη σκεπτόμενος το μπασκετικό μας ιστοχώρο μου ήρθε στο μυαλό άλλο ένα είδος προπονητή. Αυτό του κολλημένου… Ένα είδος που μπορεί να χωρισθεί σε δυο μικρές κατηγορίες. Από τη μια πλευρά μπορεί να είναι ο γνώστης κοουτς και από την άλλη ο άγνωρος ή αλλιώς αμαθής ή αλλιώς άσχετος ή ακόμα ο «μυρωδιάς» προπονητής. Το κομπλεξικό του χαρακτήρα μου θα εξαντληθεί σε αυτές τις δυο κατηγορίες.

Και στις δυο κατηγορίες ωστόσο το κοινό γνώρισμα είναι ένα. Το κόλλημα! Το Κόλλημα που ενυπάρχει είτε το μυαλό μας είτε ο χαρακτήρας μας. Οσον αφορά το κόλλημα στο νου, αυτό μπορεί να συμβεί στον οποιοδήποτε. Η νοικοκυρά ας πούμε μπορεί να κολλήσει μπροστά στα μάτια της κουζίνας και να μην ξέρει τι θέλει να κάνει, παρόλο που η κουζίνα είναι η προέκταση του εαυτού της. Ένα ανάλογο κόλλημα μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε επαγγελματία που πάνω στην ένταση της δουλειάς του, το μυαλό του έχει κολλήσει και αρνείται να του δώσει την σωστή εντολή.

Το κόλλημα του χαρακτήρα μας ενέχει όμως εγωισμό. Ο εγωισμός είναι αυτός που κάνει το άτομο να εμμένει σε μια απόφαση ή πράξη παρόλο που διακρίνει ότι ισως οδηγήσει σε αρνητικό αποτέλεσμα, όπως μια απόλυση, μια ακύρωση παραγγελίας, μια αποτυχία στο φαγητό, μια ήττα στον αγώνα, μια ήττα στον τελικό κλπ. Ο εγωισμός όμως αυτός που σε κάνει να μένεις σταθερός σε μια λανθασμένη απόφαση υποδηλώνει και έλλειψη εξυπνάδας. Γιατί ρε άνθρωπε δεν αλλάζεις την απόφαση σου να δοκιμάσεις και το άλλο, το εναλλακτικό, το «αλλιώς» μπας και αλλάξουν τα πράγματα προς το καλό? Αυτό το δεύτερο κόλλημα ίσως μπορεί να δείξει εμπάθεια προς πρόσωπα και καταστάσεις, που δεν ταιριάζουν στον χαρακτήρα του ατόμου που λαμβάνει αποφάσεις είτε λέγεται αφεντικό είτε πρόεδρος ομάδας είτε προπονητής.

Αν πάρουμε αυτά τα γνωρίσματα και τα ενσωματώσουμε στα δυο προαναφερθέντα είδη προπονητών θα διαπιστώσουμε τα εξής: Ο γνώστης προπονητής κατέχει γνώσεις και εμπειρία γύρω από το μπάσκετ. Αυτό φαίνεται από τον τρόπο που διορθώνει τους παίχτες του την ώρα της προπόνησης, από τον τρόπο που μιλά στους μικρούς της ομάδας, από το κοουτσάρισμα την ώρα του αγώνα. Αυτή η γνώση του όμως του δημιουργεί τέτοια αυτοπεποίθηση που τον κάνει αδιάλλακτο σε κάθε νέα γνώμη που ίσως ακουστεί. Η γνώση του τον κάνει να αρνείται να δεχθεί ότι η απόφαση που έχει λάβει, δεν αποδίδει. Μπορεί να αφορά την επιλογή ενός παίχτη που δεν κάνει, την τοποθέτηση του σε λάθος θέση, την επιλογή λανθασμένου τρόπου προπόνησης, την θέσπιση πειθαρχικών κανόνων στην ομάδα, την σχέση του με τον αρχηγό της ομάδας κλπ. Ως εκ τούτου, ο προπονητής αυτός έχει κολλήσει σε έναν συγκεκριμένο τρόπο ροής των γεγονότων που αν δεν αποδίδει, όλα θα πάνε περίπατο. Η ομάδα θα γίνεται σάκος του μποξ σε κάθε αγωνιστική, οι παίχτες δεν θα αποδίδουν, θα ξενερώνουν, ο πρόεδρος θα παρατήσει την ομάδα και η παιδική χαρά θα ταυτίζεται πλεον με το μπασκετικό σύνολο. Και αυτός σαν καπετάνιος στο πλοίο που βυθίζεται θα μείνει στην γέφυρα.

Αυτος ο προπονητής αν και γνώστης, μπορεί να έχει απόλυτο χαρακτήρα. Να βλέπει δηλαδή ότι όλα πανε στραβά αλλα η στάση του να είναι σταθερή γιατί απλα δεν θέλει να δείξει αδυναμία στους γύρω του. Η αλλαγή ρότας για αυτόν, είναι ήττα! Καμιά φορά και η μια φράση από έναν άσχετο , όπως έναν φίλαθλο πίσω από τον πάγκο, μπορεί να αποδειχθεί σωτήρια αν ο πρπονητής την φιλτραρει μπασκετικά, την προσαρτήσει στις αναγκες του αγώνα και την δώσει ως εντολή τους παίχτες που ιδρώνουν. Ακόμα και αυτό το μπακαλίστικο παράδειγμα για αυτόν τον προπονητή είναι μη αποδεκτό και άκρως προσβλητικό για την αυθεντία του. Το κόλλημα του χαρακτήρος του που είναι επίκτητο κατά την διαπαιδαγώγηση του δεν τον αφήνει να δει το δάσος. Αντιθέτως τυρβάζει το δέντρο που στο τέλος πέφτει ένας κεραυνός και γίνεται στάχτη. Και τότε ο προπονητής αυτός βρίσκεται προ εκπλήξεως και εκτός πλάνων καθώς ο χαρακτήρας του επισκίασε την οξυδέρκεια του, που θα τον έκανε να αποφύγει την ασχημη έκβαση του αγώνα, του τελικού ή του πρωταθλήματος.

Τι να πει κανείς και για τον αμαθή προπονητη? Το κόλλημα του πηγάζει από την αμάθεια του και την έλλειψη εξυπνάδας. Εδώ η εμμονή σε οποιοδήποτε πλάνο που δεν αποδίδει είναι γελοία, καθώς δείχνει ότι ο προπονητής αυτός δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Μια γνώμη από τον βοηθό του, από τον πρόεδρο της ομάδας, από τομ αρχηγό ή έστω από το αστέρι της ομάδας. Αυτος ο προπονητής χάνει την μπάλα πολύ εύκολα και γινεται ο περίγελος τόσο των παιχτών του αλλα και της κερκίδας. Το κλίμα χαλάει και η ομάδα μοιάζει με το καφενείο ο «Λουλάς» καθώς ο καθένας κάνει οοοοοοοοοοοοτι γουστάρει.

Αν το κόλλημα του είναι γνώριμο του χαρακτήρα του, τότε οι ευθύνες βαραίνουν το άτομο που τον έφερε στην ομάδα και του έδωσε τα κλειδιά. Με άλλα λόγια ο Πρόεδρος που μάλλον δεν πολυνοιάζεται για την ομάδα και απλά έφερε τον πρωτο μυρωδια που βρήκε μπροστά του. Ασχετος και εγωιστης προπονητης? Το καράβι βυθίστηκε πριν βγει από τον φάρο του λιμανιου.

Πάντως οποιαδήποτε εμμονή (διαφορετική η επιμονή) μας στο μπασκετ, στην δουλεια, στις σχεσεις μας και γενικα στη ζωή, δείχνει ηλιθιότητα και απροθυμία να αλλάξεις την κατάσταση.

Υ.Γ: Αν όντως υπάρχει καφενείο με αυτή την επωνυμία, το σχόλιο μου δεν θίγει σε καμια περίπτωση τη φημη της επιχείρησης

KAI “A” KAI “OY” KAI “AOYA”

Ναι, ναι, καλά διαβάσατε! Μην προτρέχετε, δεν έπαθα κάτι! Είναι άναρθρες κραυγές! Ποιών; Ε καλά τώρα! Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις… Είναι ο τρόπος έκφρασης των κίτρινων, πράσινων, κόκκινων, μαύρων και μπλε πιθήκων που γεμίζουν τα ελληνικά γήπεδα! ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΥΓΚ!

Με άλλα λόγια είναι ο τρόπος δήλωσης της ύπαρξης του ψευτο-χουλιγκάνου, που αποκτά υπόσταση όταν μπει στην «7», στην «13», στην «21», στην «4», στην «1». Εκεί που η απόλυτη ανυπαρξία συσσωρεύεται και γίνεται μάζα. Η μάζα έπειτα γίνεται όχλος και κάπου εκεί καταργείται το αθλητικό ιδεώδες, η διασκέδαση του αθλητισμού, η έννοια του κράτους και η αξία του ανθρώπου.

Σ’ αυτά τα σκαλάκια, κάθε είδος πολιτισμού ξεθωριάζει και τη θέση του λαμβάνει ο νόμος της φύσης· της απόλυτης ζούγκλας. Εκεί που ο αδύνατος απλά «πεθαίνει» ή φυτοζωεί ,γεμίζοντας χρώμα την κερκίδα με την παρουσία του και ο δυνατός αναλαμβάνει δράση. Είναι αυτός που θα πάρει το μεγάφωνο στα χέρια και όλοι θα κρέμονται από τα χείλη του. Είναι αυτός που θα θέλει νερό και μπροστά του θα του φέρουν κουβάδες με νερό. Είναι αυτός που λάβει το τηλεφώνημα και με μια κατευθυντήρια εντολή θα διοικήσει όλο το πέταλο, σαν φύλαρχος. Είναι αυτός που θα ζητήσει τσιγάρο και θα…

Η οχλοκρατία που λέτε, είναι πλήρως αποτυπωμένη στα ελληνικά γήπεδα. Μαστίζει τον αθλητισμό και τον αμφισβητεί σε κάθε ευκαιρία. Ο αθλητής μέσα στα παρκέ λιώνει για έναν σκοπό ενώ απέξω η μυρωδάτη αιθάλη εξαπλώνεται σε όλο το γήπεδο. Ο αθλητής για να εκπροσωπήσει τα ιδεώδη του θυσιάζει τα πάντα (οικογένεια, σπίτι, γονείς, διακοπές) ενώ απέξω ο όχλος τον στολίζει με ότι πιο χυδαίο κατέβει στο ανεπαρκές μυαλό του. Ο αθλητής ξεχνά ότι είναι άνθρωπος και έχει δικά του πάθη (Βλέπε Φώτση-Πρίντεζη) και προσπαθεί να ανταποκριθεί στις συνθήκες ενός αγώνα σαν επαγγελματίας ενώ ο «έξυπνος» απέξω, με την τσιγαριά στο στόμα επινοεί ότι πιο χυδαίο κατέχει το ελλιπές γρέκικο μυαλό του και στολίζει τον συμμετέχοντα, αναλόγως τα κέφια του.

Και αφού τελείωσε η θεωρία και το μπλα-μπλα ερχόμαστε στα του θέματος. Με αφορμή αυτά που γίνονται στα ελληνικά γήπεδα και τις ύβρεις της κερκίδας σε βάρος παιχτών και δη ορόσημων θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τη γνώμη μου.

Στα ημιτελικά του Παναθηναϊκού με τον Άρη έγινε ολόκληρο θέμα, οι ύβρεις των τελειωμένων της κερκίδας σε βάρους του Φώτση και του Διαμαντίδη. Χθες στο ΣΕΦ έγιναν ειδικές συστάσεις για υβριστικά συνθήματα που θα απευθύνονταν στους δυο παίχτες. Και εδώ τίθεται η εξής ερώτηση: «Γ Ι Α Τ Ι;»

Σ’ αυτό το σημείο σας αναφέρω ότι είμαι φίλαθλος του Ολυμπιακού και προσπαθώ πάντα να βλέπω όσο πιο αντικειμενικά τα γεγονότα. Πολλοί θα το έχετε βέβαια καταλάβει από προηγούμενα άρθρα μου, όπως επίσης θα έχετε καταλάβει ότι ασχολούμαι από πιτσιρίκι με την σπυρίαρα πορτοκαλί θεά. Ως μπασκετόφιλος επομένως, οφείλω να αναγνωρίσω την 10ετή δυναστεία του Παναθηναϊκου και ότι έχει προσφέρει αυτός, ο Άρης, ο ΠΑΟΚ, το Μαρούσι, ο Πανιώνιος, ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, ο Σπόρτινκ, ο Ιωνικός, ο Τρίτωνας, ο Πανελλήνιος κ.ο.κ στο ελληνικό μπάσκετ.

Μην μου αρχίσετε την θεωρία περί απολίτιστων και λοιπών επιφανειακών επιχειρημάτων! Η οχλοκρατία αδυνατεί φύσει, να καταλάβει γιατί δεν πρέπει να βρίζουμε τους συμμετέχοντες και δή παίχτες που έχουν τιμήσει την Εθνική μας και μας έχουν κάνει να πεταχτούμε από τον καναπέ πολλές φορές γεμάτοι περηφάνια. Όταν ο μέσος Αρειανός που είχε την τύχη να ζήσει την θεογονία του Γκάλη και την ανεξίτηλη ύπαρξη του Γιαννάκη, δεν μπορεί να καταλάβει γιατί πρέπει να σεβόμαστε παίχτες βεληνεκούς Σπανούλη, Παπαλουκά, Τσαρτσαρή, Χατζηβρέττα, Φώτση, Διαμαντίδη, Φ. Χριστοδούλου, Κόρφα, Κορωνιού, Αλβέρτη, Οικονόμου, Ρετζιά, Κακιούζη, Ζήση, Χατζή και λοιπών ημίθεων τότε ας με συγχωρέσετε, δεν κάνει για το άθλημα! Ούτε σαν θεατής δεν κάνει! Το ίδιο ισχύει και για τον βάζελο, γαύρο, αεκτζή, οπαδό. Είπαμε! Ο όχλος δεν έχει χρώματα…

Εδώ όμως θα πρέπει να προσγειωθούμε στην σκληρή πραγματικότητα… Μήπως τελικά παραχαϊδεύουμε τους παίχτες-ορόσημα χωρίς μάλιστα να έχουν ολοκληρώσει την καριέρα τους; Τι θέλω να πω με αυτό;

Ο Γκάλης ήταν η αφορμή των Ελλήνων να ασχοληθούμε με το μπάσκετ. Είναι ο μπαμπάς 3 μπασκετικών δεκαετιών! Χωρίς αυτόν, δεν θα υπήρχε ούτε Σπανούλης ούτε Διαμαντίδης. Θα έπρεπε να ασχοληθούμε με το χορτάρι και τα γκολποστ. Παρ΄όλα αυτά του Γκάλη του έβριζαν την γυναίκα, τον ανάγκασαν να ολοκληρώσει την καριέρα του παίρνοντας ένα ταξι εν ώρα αγώνα από το Μετς και τον βράβευσαν για την προσφορά του στο άθλημα 25 χρόνια αργότερα. ΑΠΛΑ ΝΤΡΟΠΗ!

Ο Γιαννάκης κατάπιε τον μπασκετικό του εγωισμό και συνυπήρξε με τον θεό. Χάρισε αμέτρητες στιγμές μπασκετικού πάθους και ήταν αυτός που έδειξε ότι η δουλειά και όχι το ταλέντο σε κάνουν πρωτοκλασάτο παίχτη. Ωστόσο, το ειρωνικό σύνθημα «κλάψε! Κλάψε!» εξαιτίας του έντονου ξεσπάσματος σε κλάματα που πήγαζε από τον μπασκετικο εγωισμό και τον ωθούσε στην διαρκή άρνηση της ήττας, ηχούσε σε όλα τα γήπεδα.

Και τώρα στους τωρινούς… ο Διαμαντίδης και ο Φώτσης και ο Σπανούλης είναι ημίθεοι, άξιοι συνεχιστές των προηγούμενων αλλα ημίθεοι. Μη μου πείτε άλλο μπάσκετ τότε, άλλα κορμιά, άλλη τεχνική και άλλα τώρα… Αυτό οφείλουμε να το έχουμε στο μυαλό μας αλλά πρέπει να εφαρμόζουμε την αρχή της αναλογικότητας. Ο καθένας θα κριθεί με την εποχή του.

Τα τρία αυτά παιδιά σαφώς και έχουν προσφέρει πολλά στο άθλημα. Σαφώς και αξίζουν το σεβασμό μας. Σαφώς και εμπνέουν γενιές και γενιές (μαζί και τη δική μου) αλλά δυστυχώς έχουν σκοτεινά σημεία. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά αλλά εγώ έχω πρόχειρα δύο. Τον Διαμαντίδη να φτύνει κάποιον παίχτη του Πανελληνίου (πριν πολλά χρόνια, η ΕΡΤ πρέπει να έδειχνε το ματς) και τον Σπανούλη να ανοίγει διάλογο με τους ανεγκέφαλους του ΟΑΚΑ… Αυτό και μόνο τους καθιστούν ημίθεους. Επίσης, το γεγονός ότι αυτά τα παιδιά ακόμα είναι ενεργεία καθιστά απαγορευτικό κάθε έπαινο.

Στο NBA για να μπεις στο Hall of Fame χρειάζονται κάποια κριτήρια και κάποια χρόνια μετά το τέλος της καριέρας σου. Και για να μιλήσω και στην γλώσσα των ρασοφόρων, το θέμα αγιοποίησης κάποιου τίθεται πάλι ύστερα μετά από πολλά χρόνια. Μήπως επομένως προτρέχουμε να τους επαινέσουμε και να θεοποιήσουμε; Δεν θα ήταν πιο συνετό να κάνουμε ταμείο στο τέλος;

Μη μου πείτε ότι και οι παίχτες άνθρωποι είναι και επηρεάζονται! Θέλετε να μου πείτε δηλαδή, ότι ο Διαμαντίδης ύστερα από σχεδόν 20 χρόνια πρωταθλητισμού και κάποια εκατομμύρια στο λογαριασμό του, προσπερνά τον επαγγελματισμό του αφήνει το πικ εν ρολ με τον Γκιστ για να ακόυσει τι λένε οι απέξω ; Δεν τον νομίζω. Ίσα ίσα η δυναμική της κερκίδας τους δίνει ρυθμό στο παιχνίδι τους. Το ίδιο και ο Σπανούλης. Το ίδιο και ο Φώτσης. Το ίδιο και ο Παπαλουκάς…

Αυτά τα παιδιά έχουν μάθει να αγνοούν την εξωμπασκετική ηλιθιότητα για να πάνε μπροστά. Για αυτό κατάφεραν ότι κατάφεραν και θα καταφέρουν ότι καταφέρουν. Αν τώρα είχαμε κάποια ξεσπάσματα όπως του Φώτση στην Θεσσαλονίκη… είπαμε! Είναι ημίθεοι και όχι θεοί… Μακάρι να γίνουν κάποια στιγμή.

Τέλος, μην νομίζετε ότι ο κίνδυνος τιμωρίας ή η απειλή τιμωρίας (λχ έδρας) μας κάνει πολιτισμένους. Το ότι χθες η «7» δεν εξύβρισε τον Μήτσο, δεν σημαίνει ότι έγινε και πολιτισμένη. Το ότι την Κυριακή η «13» μπορεί να μην εξυβρίσει τον Βασίλη, δεν σημαίνει ότι είναι υπόδειγμα φίλαθλου πνεύματος. Στην άχαρη πολιτεία που ζούμε έχουμε μάθει να υπακούμε μόνο με την επιβολή ή τον κίνδυνο κυρώσεων. Σωφρονισμός δεν υπάρχει και η ποινή στον ανεγκέφαλο έχει εκδικητικό χαρακτήρα, κάνοντας τον μνησίκακο που τον ωθεί να αντιστέκεται λανθασμένα στο σύστημα, δρώντας χειρότερα την επόμενη φορά. Άρα η σύσταση εκ του μικρόφωνου είναι άχρηστη καθώς δεν θα έβρισκε αντίκρισμα αν δεν συνοδευόταν με κίνδυνο τιμωρίας…. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε δηλαδη!
Αρκετά σας σκότισα! Είχα καιρό να γράψω φαίνεται! Μπορείτε να με κράξετε άφοβα…


Υ.Γ: Ακόμα παρακαλάω τον θείο μου, Κώστα, να μου δώσει την πράσινη εμφάνιση του Αλβέρτη που έχει από το την δεκαετία του 90 (ίσως αρχές 2000)

«ΕΓΩ ΜΠΑΛΑ, ΕΣΥ ΜΠΑΛΑ, ΑΥΤΟΣ ΜΠΑΛΑ…….ΑΥΤΟΙ ΜΠΑΛΑ»

Ξέρω ξέρω…. Δεν σας έλειψα καθόλου και αυτό είναι το λογικό. Εμένα πάλι μου λείψατε και αυτό είναι το παράλογα λογικό.
-Ψιτ! Κύριος Μαζέψου! Μη γράφεις ασυναρτησίες!!!

- Καλά ντε! Άσε με να ζεσταθώ! Έχω καιρό να γράψω! Όταν τα έγραφε αυτά ο «αποδυτηριάκιας» ήταν φιλοσοφία. Όταν τα γράφω εγώ είναι αμπελοσοφία.

Λοιπόν… αφού ο σοφιστικέ «the judge» ασχολείται με την πολιτική πλέον και αφού περιόρισα το κόμπλεξ που έχω με τα είδη των προπονητών αποφάσισα να σας απαλλάξω από την γραφή μου. Έπειτα ρε παιδιά πέρασε 1 χρόνος και μάζεψα κι άλλες εμπειρίες είτε προσωπικές είτε από φίλους. Δεν κρατήθηκα και ιδού τα αποτελέσματα.

Το σημερινό αρθράκι είναι δύσκολο να το ονομάσω με ένα συγκεκριμένο τίτλο. Να το βαφτίσω με ένα νέο είδος προπονητή. Να το κατηγοριοποιήσω σε ένα υπάρχον είδος. Οπότε σκέφθηκα απλά να σας παραθέσω σκηνικά και διάφορες εμπερίες και να σας αφήσω να το βαφτίσετε εσείς.
Ο προπονητής τούτος που λέτε είναι πάνω απ’ όλα καλό παιδί. Πολύ καλό παιδί! Μα πολύ καλό παιδί! Πάνω απ’ όλα… κα-λό παι-δί! Από μπάσκετ; Ορίστε; Τι είναι αυτό πάλι; Έλα ρε, ξύπνα! Ξύλο κάτω, μπάλα πορτοκαλί με σπυριά, 5 εναντίον 5, άλλοι 7 στον πάγκο, δύο με πολιτικά και ένας μόνιμα όρθιος να χοροπηδάει! Αυτό λέγεται μπάσκετ ή αλλιώς καλαθοσφαίριση και σ’αυτό το άθλημα αυτό το καλό παιδί προσποιείται τον προπονητή.

Οι γνώσεις του είναι επιεικώς κάτω του μετρίου. Θα έλεγα ότι είναι τόσο σκονισμένες όσο οι σελίδες της επιτομής που διάβαζε πριν 15 χρόνια, που και αυτές είχαν γραφεί την εποχή του Γκάλη… Η απόρροια αυτού του γεγονότος είναι οι προπονητικές γνώσεις του να μην ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα του σύγχρονου μπάσκετ.

Στους αγώνες χάνει την μπάλα κυριολεκτικά και μεταφορικά. Έχει δοθεί διπλή τρίπλα και πιθανολογεί ότι είναι επιθετικό φάουλ. Έχει δοθεί αντιαθλητικό και αυτός διαμαρτύρεται στους διαιτητάς ότι πριν έκανε ο επιτιθέμενος βήματα. Αποβάλλουν δυο παίχτες από τον πάγκο και αυτός νομίζει ότι πρέπει να κάτσει στις κερκίδες. Εννοείται κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά παρά μόνο όταν από τις πολλές διαμαρτυρίες του, τείνει να χαλάσει το ρουτινιασμένο απόγευμα ενός ρεφ.

Στη δε προπόνηση, δεν βάζει ποτέ στη σωστή θέση τι πρέπει να βελτιωθεί. Δεν προσθέτει ποτέ την κατάλληλη άσκηση ώστε η ομάς να αλλάξει τα κακώς κείμενα του αγώνα. Οπότε η προπόνηση μιας ημέρας προ του αγώνα μπορεί να αναλωθεί σε οικογενειακό διπλό παιδικής χαράς και μια προπόνηση μετά τον αγώνα μπορεί να αποτελείται από πολλά σπριντ και υποτυπώδεις ασκήσεις με άμυνες.

Οι δε ασκήσεις που χρησιμοποιεί είναι από την εποχή του Νώε και δεν αρμόζουν σε ανδρικό τμήμα. Δε μπορείς να βάζεις 30χρονο άνδρα να φωνάζει στην άμυνα καθρέφτη «εγώ μπάλα» γιατί πρώτον φαίνεται έμπρακτα από τη φάση και δεύτερον τον κουράζεις χωρίς λόγο γιατί πιθανόν να μην του βγαίνει ανάσα εκείνη την ώρα. Ούτε στον αμυντικό της μιας πάσας απόσταση που παίζει «άρνηση» να τον βάζεις να λέει «εγώ πάσα». Γίνεσαι ρεζίλι! Τι είπατε; Αν δεν ξέρει ο 30χρονος τα βασικα τι να κάνει ο κοουτς; Α ωραία ερώτηση! Πρώτον να μην τον χρησιμοποιεί! Δεύτερον, αν πιστεύει ότι αξίζει να παίζει να τον μάθεις τα βασικά αλλά όχι λες και είναι η πρώτη του χρονιά στο παιδικό τμήμα.

Τις δυνατότητες των παιχτών του δεν τις ξέρει καθόλου, οπότε στον αγώνα ποτέ δεν βάζει τη κατάλληλη πεντάδα και ποτέ δεν προσαρμόζεται στις ανάγκες του παιχνιδιού. Ποιος είναι πλέι, ποιος είναι σουτέρ, ποιος μπορεί να μαζέψει κανά ριμπάουντ, ποιος να τραβήξει το σκορ κ.ο.κ. Έτσι η πεντάδα του ακολουθεί την ίδια μονότονη νοοτροπία που έχει και στις προπονήσεις.

Βέβαια αυτή η και καλά λογική μπορεί να εξυπηρετεί άλλες σκοπιμότητες. Να βάζει δηλαδή τους δικούς του χωρίς να πολυβασανίζει το νιονιό του και χωρίς να μπορεί να επιχειρηματολογήσει μπασκετικώς για τις επιλογές. Οι δικαιολογίες του βασίζονται στο ελάχιστο μπασκετικό database του εγκεφάλου του. Συνεπώς η επιχειρηματολογία του μπορεί να είναι ίδια για όλους τους παίχτες που δεν χρησιμοποιεί.

Τώρα, να σας ονοματίσω αυτό το είδος προπονητή μου φαίνεται δύσκολο! Θέλετε να τον πείτε «μυρωδιά»; Δεν μου πάει η καρδιά γιατί είναι καλό παιδί. Θέλετε να τον πείτε κουτοπόνηρο γιατί πιθανολογείτε ότι σκόπιμα δρα έτσι για να εξυπηρετεί τους δικούς του; Πείτε τον, εμένα πάντως δεν μου πάει η καρδιά γιατί είναι καλό παιδί. Μπορείτε να του θυμώσετε; Όσες φορές κατάφερε να με θυμώσει μετά σκέφθηκα ότι δεν γίνεται να θυμώνεις για κάποιον που δεν κατέχει ουσιώδεις γνώσεις του αθλήματος.

Τι διάολο είδος να είναι αυτός ο «προπονητής» άραγε;

Για κάνε μας την χάρη!

Προσπαθώντας να αναλύσω αντικειμενικά το ματς του Ολυμπιακού με την Ζαλγκίρις, είχα μια εσωτερική διαμάχη με τον εαυτό μου: «Εφόσον μιλήσεις για το ματς της μιας ελληνικής ομάδας θα πρέπει να μιλήσεις και για την άλλη».

Οι ώρες πέρασαν και ο Παναθηναϊκός σε λίγες ώρες θα παίξει το δεύτερο παιχνίδι της σειράς, προσθέτοντας ένα νέο κομμάτι στο παζλ των playoffs. Οπότε θα ήταν ανώφελο να μιλήσω για την άριστη εικόνα του Παναθηναϊκού στο ματς της Τρίτης.

Για τον Ολυμπιακό όμως, τα πτώματα έχουν μείνει άθικτα στο πεδίο της μάχης…

Ολυμπιακός:
Η ομάς για άλλη μια χρονιά έχει δείξει χαρακτηριστικά ομάδας που στοχεύει στο final 4. Για άλλη μια φορά ο κόσμος είναι στο πλευρό της και την ωθεί προς τους στόχους της που είναι το double και η Ευρωλίγκα ( Χαρακτηριστικό είναι το χειροκρότημα της κερκίδας μετά την χθεσινή ήττα). Αφού όμως η ΑΕΚ μας έβαλε τα γυαλιά φέτος και σε γαύρους αλλά και σε παναθηναϊκούς πρέπει να μιλάμε για πρωτάθλημα και Ευρωλίγκα.

Στα playoffs της Ευρωλίγκα η ομάδα για άλλη μια χρονιά αντιμετωπίζει προβλήματα τραυματισμών. Μια ετήσια συνήθεια που έγινε λατρεία. Ο Πρίντεζης χθες έτρεχε στα αποδυτήρια να κάνει ένεση. Ο Μιλουτίνοφ τραυματίστηκε. Ο Στρελνιεκς έπαιζε ήδη με ένεση. Ο Παπανικολάου ήταν εκτός. Ωραία πράγματα (!). Δεν ξέρω τι φταίει κάθε χρόνο και τη δεδομένη στιγμή η ομάδα είναι αποδεκατισμένη. Ο προπονητής ή οι γυμναστές; Για τους δεύτερους δε γνωρίζω πολλά παρά μόνο όσο θετικά έχω διαβάσει από τον Τύπο. Για τον Σφαιρόπουλο όμως δε μπορώ να πω ότι είναι απόλυτα σωστός. Αρχικά, για άλλη μια χρονιά αστόχησε στη διαλογή Αμερικάνων. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι μετράει ¼ (τον Μπόμπι δεν τον υπολογίζω). Γουίλτζερ, Τόμπσον και Ρόμπερτς (εκτός από δυο ξεσπάσματα του) δεν έχουν αποδόσει τα αναμενόμενα. Σε αυτό ο Μπαρτζώκας είχε μάτι και οξυδέρκεια.

Για άλλη μια χρονιά έχει κουράσει τον ελληνικό κορμό όσο δεν πάει για τον απλούστατο λόγο ότι ο Πρίντεζης, Σπανούλης, Μάντζαρης και Παπ έπαιζαν 25λεπτα και 30λεπτα με τα Τρίκαλα που είχε λόγω οικονομικών δυσχερειών μια 5αδα μέσα και 2-3 παγκίτες. Δηλασή ο coach τότε τι σκέφθηκε; Μη χάσει από τα Τρίκαλα βάζοντας μικρούς, τους οποίους ξεμπρόστιασε ένα μηνα αργότερα, λέγοντας on camera ότι τους δόθηκε η ευκαιρία αλλα δεν την άδραξαν! Δηλαδή ο Τόμπσον την αδράττει κάθε 5λεπτο που τον βάζεις ρε coach; Απαράδεκτες δηλώσεις που δεσμεύουν δημόσια των Σφαιρόπουλο για το υπόλοιπο της σεζόν να μικρύνει άτυπα το ρόστερ , απομονώνοντας τους πιτσιρικάδες. Συνεπώς και ο πιτσιρικάς θα ξενερώσει και θα περιμένει υπομονετικά στον παράδεισο, οπου βρίσκεται, να φύγει ο προπονητής και να αδράξει την ευκαιρία που θα του δοθεί από τον επόμενο. Ασε που αν τον βάλεις σε κάποιο ματς μετά και παίξει καλά θα σε εκθέσει… Αμετροέπεια…

Με άλλα λόγια το μάχιμο ρόστερ του Ολυμπιακού είναι κοπωμένο και δίχως πλάνο. Χθες όσο έκαιγε η μπάλα πήγαινε στον Σπανούλη, ο οποίος το χρέος του έκανε για άλλη μια φορά και σε πήγε παράταση. Από εκεί και πέρα, για 5 λεπτά βλέπαμε να παλεύει ο Σπανούλης με τη Ζαλκίρις, όχι μόνο γιατι οι συμπαίκτες του, του έχουν τυφλή εμπιστοσύνη αλλα γιατί δεν έχουν τα cojones να πάρουν πρωτοβουλία και επειδή ο coach δεν ξέρει τι εντολή να δώσει εκείνη τη στιγμή. Οπότε ο ομάδα μένει ακίνητη και στατική και ο Σπανούλης, 35 χρονών, παίζει open με 5 αμυντικούς.

Μην ξεχνάτε ότι αν ο Σπανούλης δεν έπαιρνε τους τελικούς με τον ΠΑΟ με τα σουτ του ο Σφαιρόπουλος δεν θα καθόταν σημερα στον πάγκο. Για μένα φταίει ο coach.

Τέλος, ο κοουτς δεν είναι μόνο για να εγκρίνει και να προπονεί παίκτες. Ούτε μόνο να ασχολείται με την ψυχολογία και τα προβλήματα τους. Είναι και να προστατεύει το σύνολο της ομάδας. Όταν λοιπόν η διαιτησία δεν σφυράει καθόλου έδρα σε μια ομάδα που έχει το πλεονέκτημα στα playoffs και το κύρος του Ολυμπιακού (ή του Παναθηναϊκού), οφείλεις να την προστατέψεις. Ο Ντούντα και ο Ζοτς πχ θα έπαιρναν τεχνική ποινή για διαμαρτυρία στους διαιτητές, αλλά το μήνυμα τους θα το είχαν στείλει. Ο δικός μας έμενε αμίλητος, ακούνητος με τα χέρια στη μέση.

Ζαλγκίρις:
Ο Σάρας έχει δουλέψει την ομάδα, η οποί έχει τους αυτοματισμούς της. Ξέρει την ικανότητα και τις δυνατότητες του κάθε παίκτη του και έχει ένα σύνολο αναλόγως διαμορφωμένο. Από ότι φαίνεται το επικοινωνιακό παιχνίδι το έχει μάθει από τις προπονητάρες που είχε κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Το σύστημαας πούμε με το baseline drive του Πάνγκος που τραβάει παίκτες και το ταυτόχρονο back screen του 4αριου στον Μιλάκνις που πάει στο τρίποντο της γωνίας για να πάρει ελέυθερος το σουτ, αποδεικνύει πόσο μελετημένος είναι ο Σάρας. Επίσης, το double team και η πίεση από δυο παίκτες στην τρίπλα του Σπανούλη δείχνει ότι ο Σάρας έχει αποφασίσει να κυνηγήσει και την τελευταία πιθανότητα να κερδίσει το ματς βραχυκυκλώνοντας και κουράζοντας τον Σπανούλη. Ο Σφαιρόπουλος εδώ θέλει ένα μαξιλάρι.

Γουστάρω πολύ τον άνθρωπο που έχει εις γνώση του την απειρία του και προσπαθεί να βελτιώνεται μαζί με τους παίκτες του. Ξέρετε είναι εξαιρετικά σπάνιο ένας πολύ καλός παίκτης να γίνει και καλός προπονητής. Ιδωμεν για τον Σαρας…

Βέβαια όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι θα αποκλειστεί ο Ολυμπιακός. Η σειρά όμως θα είναι πολύ δύσκολη από ότι θα μπορούσε να ήταν με την Μπασκόνια και την Κίμκι.

Υ.Γ1: Η διαιτησία πάντως δεν σεβάστηκε το κύρος του ΟΣΦΠ και την έδρα.

Υ.Γ2: Και να την περάσει ρε παιδιά, και τελικό να πάει, πάλι το αεροπλάνο της λύπης θα πάρουμε. Θέλει πλεον οικονομική υπέρβαση το θέμα, ειδικά όσον αφορά τους ξένους παίκτες.

«ΤΡΕΧΕΙΝ ΑΛΟΓΑ»

Γεια σας! Αφού ο “the judge” δεν μας κάνει τη χάρη να εφεύρει κανένα αθλητικό-μπασκετικό θέμα είπα και εγώ να σας επιβαρύνω με τη γραφή μου για άλλη μια φορά, προκειμένου να ικανοποιήσω το ωραιοπαθές «εγώ» μου και συνάμα να βγάλω μερικά κόμπλεξ από μέσα μου. Ξέρετε εσείς… αυτά του προπονητού!

Αφού λοιπόν όλες οι μπασκετικές κατηγορίες βρίσκονται εν εξελίξει και αφού είδα τηλεοπτικώς και εκ του σύνεγγυς καμιά δεκαπεντάρα αγώνες είτε Α1 είτε ερασιτεχνικών κατηγοριών παρατήρησα μετά λύπης μου ότι η εντολή εκ των προπονητών είναι μια: «ΤΡΕΞΤΕ!»

Δυστυχώς όμως η εντολή μπορεί να ανταποκρίνεται στο σύγχρονο μπάσκετ και γενικότερα στον σύγχρονο αθλητισμό αλλά δεν αποτελεί πανάκεια. Πριν όμως σας αναλύσω την άποψη μου και πέσετε να με φάτε σαν γνήσιοι απόγονοι του Αμίν Νταντά θα ήθελα να προτρέξω κάνοντας κάποιες παραδοχές.

Το μπάσκετ όπως κάθε υγιές άθλημα εξελίσσεται ανάλογα με την κοινωνία, τη σωματική βελτίωση των νέων γενεών και την τεχνολογία που πλέον συνοδεύει την εκγύμναση-προπονητική των αθλητών. Ως απόρροια αυτού του γεγονότος οι επαγγελματίες μπασκετμπολίστες είναι πρώτα απ’ όλα Αθλητές και μετά καλαθοσφαιριστές. Πολλές φορές οι μπασκετικές αρετές τους μειονεκτούν έναντι των αθλητικών προσόντων και μοιραία το επίπεδο πέφτει… Yπάρχουν ωστόσο και παίκτες που έχουν όλο το πακέτο και για αυτό είναι παγκόσμια τοτέμ, όπως ο Κόμπε, ο Λεμπρόν και ο θεός… Ο Μάικλ!

Ώρες ώρες αναλογίζομαι πόσοι παιχταράδες υπήρχαν σε Αμερική και Ευρώπη τις προηγούμενες δεκαετίες σχετικά αγύμναστοι και πόσοι τώρα… Φέρνω στο μυαλό μου… Τζον Στοκτον, Γκάρι Πέυτον, Ρέι Αλεν, Τζορζ Κέρβιν, Ρέτζι Μιλερ, Πάτρικ Γιουιν, Στιβ Νας, Καρλ Μαλόουν, Τσαρλς Μπάρκλει, Γουιλ Τσαμπερλέιν, Λάρι Μπέρντ, Μάτζικ Τζόνσον, Αρβιντας Σαμπόνις, ο δικός μας Νίκος Γκάλης, Ντράζεν Πέτροβιτς, Ντινο Μενεγκίν, Ντέγιαν Μποντίρογκα, Σαν Επιφάνιο κλπ. Άλλοι μυώδεις σε σύγκριση με τα δεδομένα της εποχής άλλοι απλά κοκκαλιάρηδες. Φανταστείτε όμως όλους αυτούς στις μέρες μας με τη σύγχρονη τεχνογνωσία και γυμναστική… Πραγματικά εξωγήινοι!

Η ταχύτητα όμως που συνοδεύεται από την σχετική προπονητική εντολή χρειάζεται δυο πράγματα. Το πρώτο είναι τα αθλητικά προσόντα που ως επί το πλείστον υπάρχουν σε κάθε ομάδα. Το δεύτερο όμως σπανίζει πλέον… Και αυτό είναι το ταλέντο και η μπασκετική ευφυία, η οποία θα σε κάνει να συνειδητοποιήσεις πότε πρέπει να τρέξεις και πότε όχι. Αυτή που στα τελευταία λεπτά θα δαμάσει το θυμικό των παικτών και την ένταση του αγώνα και θα τους ωθήσει να πάρουν τη σωστή απόφαση…

Αν εκλείψουν τα τρία στοιχεία αυτά θα δούμε διάφορες φάσεις που άνετα θα χαρακτήριζαν ένα παιχνίδι ως άναρχο, ατσούμπαλο, αμπάσκετο ή ακόμα και παιδικής χαράς. Μπάλες να πετάγονται στις κερκίδες, guards να πηγαίνουν και να συγκρούονται στους αντίπαλους ψηλούς λες και είναι αυτοκίνητα υπό δοκιμή (test drive), λάθη στο χειρισμό και την οργάνωση και γενικότερα ένα πνεύμα αναρχίας θα ήταν μερικές από τις φάσεις που θα έκαναν έναν φίλαθλο να αναφωνήσει το κλασικό: «Ωχ! Πόνεσαν τα μάτια μας!»

Πρόσφατα είδα τον αγώνα Πανιώνιου-Άρη που ειδικά στο 2ο και 3ο δεκάλεπτο και οι δύο ομάδες επέλεξαν το “Run ‘n’ gun”. Κακής ποιότητας Αμερικάνοι παίκτες, δυσανάλογης με την ιστορία των δυο ομάδων και έλλειψη ταλέντου γηγενών παικτών είχαν σαν αποτέλεσμα να αλλάξω κανάλι. Κάτι ανάλογο και στο ματς του ΠΑΟΚ… Παίκτες να τρέχουν δεξιά και αριστερά, σουτ με βιασύνη και πολλά λάθη από τα guards. Λες και τους είχες βάλει το πιστόλι στο κρόταφο να εκδηλώνουν επιθέσεις σε 6-8 δεύτερα.

Όταν όμως η κατηγορία πρότυπο(Α1) παρέχει τέτοιο θέαμα, αυτό αποτυπώνεται και αντιγράφεται και στις μικρές κατηγορίες… Και εκεί αρχίζουν τα δύσκολα, καθώς οι παίκτες σαφώς είναι χαμηλότερων ικανοτήτων και η τεχνογνωσία είναι ανύπαρκτη. Για να μην λέτε όμως, ότι τα βλέπω όλα μαύρα θα επισημάνω ότι σίγουρα υπάρχουν κάποιες ομάδες που αγγίζουν την νοοτροπία του γρήγορου και επιθετικού μπάσκετ ανεξαρτήτως κατηγορίας, στο επίπεδο που μπορεί η καθεμία.

Δεν σας έχει τύχει πολλές φορές να αναρωτιέστε γιατί μια γρήγορη και γυμνασμένη ομάδα μπορεί να χάσει από μια πιο γερασμένη και αργή ομάδα;

Πρώτον, γιατί ίσως η πιο γερασμένη και αργή ομάδα έχει την μπασκετική εμπειρία να αποδεχθεί ότι δεν μπορεί να υπηρετήσει το γρήγορο μπάσκετ επι 40λέπτου. Οπότε επιλέγει το set play παιχνίδι με ελάχιστους αλλά σωστούς αιφνιδιασμούς.

Δεύτερον, γιατί δασκαλεύεται από το προπονητικό τιμ πότε να τρέξει και πότε να ηρεμήσει παίζοντας με τον χρόνο αλλά και με την ψυχολογία του αντιπάλου.

Τέλος, γιατί όπως είπε και ένας παλαίμαχος ποδοσφαιριστής με τέλειο αριστερό πόδι κλπ κλπ (φυσικά ο Τσιάρτας) κανένας παίκτης δεν τρέχει πιο γρήγορα από την μπάλα. Επομένως όσο ταχύς και γυμνασμένος να είσαι η μπάλα θα πάει πιο γρήγορα στον προορισμό της, είτε σε συμπαίκτη είτε στο καλάθι. Και η μπάλα δεν θα πάει από μόνη της φυσικά. Θα φύγει από ένα παίκτη που τη δεδομένη στιγμή θα έχει την ευφυΐα να καταλάβει ότι τώρα θα στείλει την μπάλα με ορθό τρόπο εκεί που πρέπει. Δεν θα την κουβαλήσει με ντρίπλες κατεβάζοντας το κεφάλι κάτω ούτε θα αρχίσει τα σουτ από όλα τα σημεία του γηπέδου.

Συνεπώς, το «τρέχειν» χωρίς λόγο και αιτία δεν είναι πάντα η μόνη λύση προς τη νίκη, τη σωτηρία, την άνοδο ή το πρωτάθλημα εκτός αν έχεις τους τέλειους παίκτες, πράγμα δύσκολο.

Το μπάσκετ είναι ένα πολυδιάστατο άθλημα, και οι συνθήκες του αγώνα μπορούν να αλλάξουν μέσα σε 30 δεύτερα. Άλλοτε πρέπει να τρέξεις λελογισμένα, άλλοτε να ηρεμείς, άλλοτε να βιάζεσαι και άλλοτε επιβάλλεται να το κάνεις ροντέο για να το παγώσεις τελείως την ροή. Αυτή ως δια μαγείας μπορεί να αλλάξει!

Και ποιος ξέρει; Στο τέλος δεν χαμογελάει πάντα η καλύτερα ομάδα…