Προχθες δυσλειτουργησε ο καμμενος οργανισμος μου και εκανα κατι εντελως τελειως μικροαστικο. Ξυπνησα κατά λαθος πολύ νωριτερα από το προβλεπομενο.
Ηπια τον καφε μου απολαμβανοντας την ανατολη του ηλιου στην πολη.
Φορεσα κατι προχειρο, πηγα στον φουρνο της γειτονιας, πηρα μια τυροπιτα και ένα σοκολατουχο γαλα και πηγα σε μια απλα να χαζεψω το ξημερωμα.
Ρουφηξα κάθε στιγμη, απολαυσα την ησυχια και με επιασε μια μαυρη μελαγχολια.

Ξαφνικα ανακαλυψα την καθημερινοτητα. Επρεπε να ντυθω και να ετοιμαστω για να παω στο γραφειο. Ενοχληθηκα τοσο πολύ από αυτή τη σκεψη που παρορμητικα την απερριψα. Αποφασισα να κανω δωρο στον εαυτο μου μια μερα ξεκουρασης.

Πηγα στον οικογενειακο μου γιατρο και ειχε 10 ασθενεις!!!
Μολις ξεπροβοδισε αυτόν που ειχε μεσα, του εκανα νευμα και λες και το ηξερε μου ειπε γελωντας:
-Βρε καλωστον υποπτο! Ποιο καλο αδειοχαρτο σε εφερε από τα μερη μας;
-Χειμερινη ηλιαση γιατρε μου, απαντησα και συνεχισε:
-Κατσε να δω την κυρια που είναι επειγον και μετα περνα να σου γραψω την αδεια να μην περιμενεις.

Αρχισα να περιεργαζομαι τους υπολοιπους ανακουφισμενος ότι δεν θα περιμενα με τις ωρες. Αν είναι να ετρωγα τη μιση εργασιμη μερα στο ιατρειο, καλυτερα να ετοιμαζα εισαγωγη σε νοσοκομειο!

Ηλικιωμενοι ολοι τους που δεν εδειχναν ότι υπεφεραν από κατι συγκεκριμενο.
Συνταγες θα ηθελαν σκεφτηκα και να πραγματοποιησουν μια κοινωνικη επισκεψη. Όταν περνουν τα χρονια και δεν εχεις παρεα να βγεις βραδι, βγαινεις το πρωι.
Το πρωι περαν μερικων καφενειων, ενας προσφιλης τοπος για τους ηλικιωμενους είναι το ιατρειο και το ΙΚΑ. Πανε νωριτερα και δικαιολογουνται ότι δεν θελουν να καθυστερησουν και να χασουν το ραντεβου αλλα πιανουν και την κουβεντα, κανουν γνωριμιες, με πολλους είναι ηδη γνωστοι και λενε τα νεα τους. Θα κουβεντιασουν για λιγο και με τον γιατρο, θα περασει η ωρα, θα φυγουν.

Χτυπησε το κουδουνι και μπηκαν.

Μανα – παιδι – γιαγια.
Μανα – κορη – εγγονος.

Όπως θελετε παρτε το.

Ο γιος-εγγονος ηταν μια χαρακτηριστικη περιπτωση ρεμαλιου.
Γυρω στα 22, φορουσε ένα κοντο παντελονι και ένα αμανικο μπλουζακι και με δυσκολεψε πολύ να δω το δερμα του καθως ηταν καλυμμενο από τατουαζ. 10 σκουλαρικια σε κάθε αυτι και ένα βλεμμα απλανες και θυμωμενο για το πρωινο εγερτηριο.

Η μανα ηταν μια παστωμενη με κραγιον και μακιγιαζ χοντρη, γυφτικης αισθητικης με 12 δαχτυλιδια, 8 βραχιολια και 4 καδενες, με χρυσα παπουτσια και εφαρμοστο παντελονι που πασχιζε να κρατησει το λιπος κοντα στα οστα.

Η γιαγια ηταν μια συμπαθης γριουλα σχεδον αδυναμη να περπατησει. Την υποβασταζαν και σχεδον την πεταξαν στην πολυθρονα.

Η γιαγια παραμιλουσε.

Τι μερα είναι σημερα, τι ωρα είναι τωρα και ρωτησε καμια 10 φορες που είναι η Νικη, θελω να παμε στο σπιτι, γιατι ηρθαμε εδώ; Ο γιος εγγονος δεν μιλουσε και χαζευε τον τοιχο. Η μανα – κορη στην αρχη ηταν ευγενικη μαζι της και της εξηγουσε ότι αυτή τη Νικη θα την εβρισκαν μετα.
Η γιαγια επεμεινε να ζηταει αυτή τη Νικη και η ευγενεια αυτή τη φορα εδωσε την θεση της στα σαγονια του καρχαρια.

«Σταματα πια να μας βασανιζεις. Να πας στις άλλες κορες σου που δεν σε θελει καμια και μας φορτωθηκες. Αντε να μας δωσει το χαρτι ο γιατρος να σε στειλω στο ιδρυμα να ησυχασω. Πολύ σε ανεχτηκα».

Η γιαγια σαν να μην ακουσε τιποτα και συνεχισε να μονολογει:
Οι γεροι ανθρωποι δεν ζητουν τιποτα. Ουτε πλουτη, ουτε διασκεδασεις, ουτε πολυτελεια. Οι γεροι ανθρωποι θελουν μονο λιγη στοργη…
Θελω να με πατε στο σπιτι μου. Τι κανουμε εδώ; Γιατι ηρθαμε; Που είναι η Νικη;

«και σου το ειπα γιατι να μεινουμε μαζι; Αφου δεν εισαι αξια να κανεις τιποτα! Δεν μπορω ολη μερα να ειμαι πανω από το κεφαλι σου να σε προσεχω. Να παμε στο ιδρυμα να εχεις παρεα και εγω να μπορω να ηρεμησω»

Οι γεροι ανθρωποι δεν ζητουν τιποτα. Ουτε πλουτη, ουτε διασκεδασεις, ουτε πολυτελεια. Οι γεροι ανθρωποι θελουν μονο λιγη στοργη…
Θελω να με πατε στο σπιτι μου. Τι κανουμε εδώ; Γιατι ηρθαμε; Που είναι η Νικη;
Συνεχισε η γιαγια.

Ηταν το event του πρωινου. Οι υπολοιποι ασθενεις παρακολουθουσαν βουβοι.
Παρατηρουσα με ενδιαφερον και όταν το πρωτοειπε η γιαγια δεν μου εκανε καμια αισθηση. Σκεφτομουν μαλιστα ότι θα τους εχει βγαλει το λαδι και ότι δικαιουνται να ζησουν και οι αλλοι. Ασχετα αν λογω εμφανισης δεν μου φανηκαν – για να το πω κομψα – ποιοτικοι.

Μολις βγηκε ο γιατρος, και ετοιμαζομουν να μπω, αρχισε η χοντρη να φωναζει
«ηρθαμε γιατρε μου, δωσε μας το χαρτι να φυγουμε γιατι μετα εχω πολλες δουλειες» και σηκωθηκαν, αρπαξαν τη γιαγια σαν σακουλα με αχλαδια και την προσγειωσαν εξω από την πορτα του ιατρειου.

Ο γιατρος στην αρχη εμεινε εμβροντητος.

Του εγνεψα ότι ενταξει, δεν τρεχει μια.

Ζητησε συγγνωμη από τους αλλους ασθενεις, τους εβαλε μεσα αλλα ξεχασε την πορτα ανοιχτη και από το σημειο που καθομουν μπορουσα να ακουσω τι ελεγαν.

Ο γιατρος ειπε ότι δεν μπορουσε να δωσει καποιο χαρτι που από ότι καταλαβα αντιστοιχουσε με φυλακιστηριο γιατι η γιαγια ηταν μια χαρα. Τους συστησε να πανε οι ιδιοι στο ιδρυμα να καταθεσουν αιτηση και ισως να τους δεχθουν.

Ο καρχαριας εγινε στην αρχη ελεφαντας. Φωναζε ευγενικα ότι «μα δεν τη βλεπετε γιατρε μου ότι δεν μπορει και ότι χρειαζεται μεριμνα;»
Ο γιατρος ειχε μετατραπει για να αντεξει σε βραχο.
«δεν μπορω να βαλω την υπογραφη μου και τη σφραγιδα μου σε κατι που είναι ψευτικο. Αφου δεν εχει κατι, να τη βγαλω αρρωστη;»
Ο ελεφαντας ξαναγινε καρχαριας
«ρε γιατρε δωσε μου το χαρτι τωρα, αφου δεν βλεπεις ότι για το καλο της το κανω!»

Η γρια μιλουσε παραλληλα και δεν μπορεσα να την ακουσω αλλα όταν εγινε μικρη παυση ξεχωρισα ξανα το Οι γεροι ανθρωποι δεν ζητουν τιποτα. Ουτε πλουτη, ουτε διασκεδασεις, ουτε πολυτελεια. Οι γεροι ανθρωποι θελουν μονο λιγη στοργη…

Ο καρχαριας εγινε δεινοσαυρος.
ΣΚΑΣΕ ΠΙΑ ΕΣΥ !
Θελεις να πας στο σπιτι σου.
Τι να το κανεις το σπιτι;
Ποιος θα σε προσεχει εκει;
Αλλα τι καταλαβαινεις, μονο για να τρως και να κοιμασαι εισαι.

Εφυγαν από το γραφειο του με καλημερα και στην πορτα με καταρες για τον γιατρο.

Εκεινος δεν βγηκε καν εξω αλλα με φωναξε σαν να ηθελε να μην μπει κανενας αλλος.

Υποπτε, ελα μεσα. Ακους; Ελα μεσα υποπτε!

Μπηκα και τον βρηκα ετοιμο να εκραγει.

Καταλαβες τους πουστηδες;
Τους καριοληδες!
Ασε τους ξερω και θα τους κανονισω.
Σχηματισε εξοργισμενος τον αριθμο στην τηλεφωνικη του συσκευη.
Πηρε λαθος και ξαναδοκιμασε.
Ξαναπηρε λαθος, κατεβασε το ακουστικο και πεταξε τη συσκευη από το γραφειο.΄
Τη μαζεψα.

Θα τους γαμησω!!!

Ξαναπηρε.
Ηταν πιο τυχερος αυτή τη φορα.

Ναι, ναι, με ακους;
Δωσε μου σε παρακαλω την προϊσταμενη
Γιατρος ταδε πες της.
Και γρηγορα.

Ναι;
Ελα κοριτσι μου, τι κανεις καλα;
Λοιπον κοιταξε, ερχεται τωρα από κει μια κυρια με τον γιο της και μια γιαγια.
Θελουν να κλεισουν τη γιαγια μεσα και επικαλουνται αδυναμια, μην το δεχτεις!
Θελουν να ξαποστειλουν τη γιαγια και εχουν πληρωσει αλλον γιατρο για να γραψει ότι είναι για φουντο και ζητησαν και δικη μου γνωματευση αλλα δεν την εδωσα.
Μην τη δεχτεις γιατι θελουν να την πεταξουν σαν σκυλι.
Σου ερχονται τωρα, εχε το νου σου.
Ενταξει, θα τα πουμε μετα, φιλια.

Εκλεισε το τηλεφωνο σαφως πιο ανακουφισμενος και στραφηκε σε μενα.
Χωρις καν να προλαβω να πω καλημερα, συνεχισε από το σημειο που ειχε αφησει το τηλεφωνημα.

Τους ξερω χρονια υποπτε.
Η γιαγια ηταν κορη μεγαλοαστικης οικογενειας και κληρονομησε μεγαλη ακινητη περιουσια. Η κορη της παντρευτηκε και χωρισε αλλα εκανε αυτόν τον τεμπελη με τα τατουαζ και θελουν να ξαποστειλουν τη γρια για να πουλησουν και εκεινο το σπιτι που ηθελε να παει να μεινει η φουκαριαρα. Το μονο που της απεμεινε. Η κυρια είναι χαρτομουτρο, ο γιος ολη μερα τον παιζει και εχουν βαλει στο ματι το σπιτι να το πουλησουν. Φραγκα για να μεινει η γρια και να βαλουν μια γυναικα να την προσεχει εχουν. Αλλα δεν θελουν, για να της το φανε και αυτό. Δεν φτανει οσα αλλα της εχουν ξεκοκκαλισει. Και ηρθε εδώ η καρια για να μου πει να της δωσω το χαρτι.
Αει στο διαλο ρε!

Πηρε το μπλοκ, εγραψε βιαστικα την αδεια μου λογω μιας αδιευκρινιστης ασθενειας ( κοταζα τι θα γραψει γιατι ηταν ικανος να συμπληρωσει «εγκυμοσυνης») και συνεχισε ακαθεκτος

Τοσα χρονια η γιαγια ηταν καλη.
Τους ταϊζε, τους πληρωνε, δεν ζητουσε, πουλησε για να σπουδασει ο γιος και τι να σπουδασει ο αχρηστος αφου τα εφαγε όλα και δεν εκανε τιποτα, πουλησε για να κανει η κορη τη μεγαλη ζωη και τωρα που γερασε θελουν να την πεταξουν σαν το σκυλι στο αμπελι.

Μου το εδωσε, σηκωθηκα, ψελλισα ένα ευχαριστω πολύ, ανοιξα την πορτα, ξεψυχισα άλλο ένα ευχαριστω και σε οσους ειχα παρει τη σειρα και κατεβηκα στον δρομο.

Ο ηλιος ειχε παρει για τα καλα τη θεση του πανω από την πολη και το αερακι νοτιζε το προσωπο μου. Ενοιωσα λιγο καλυτερα, συνεχισα τον δρομο μου και λιγο αργοτερα ειχα ξεχασει ότι συνεβη.

Αργα το βραδι υστερα από μια γεματη και ψυχικα ωφελιμη μερα ( συνηθως αυτές είναι όταν δεν δουλευουμε) επεσα να κοιμηθω.

Τοτε ξανακουσα τα λογια της γιαγιας.

Οι γεροι ανθρωποι θελουν μονο λιγη στοργη.

Μια μαχαιρια επεσε στο στηθος μου και εκλεισα τα ματια.


*Στους γονεις μου.

Thanks για την εμπειρια.

Λιγη στοργη,εναν ανθρωπο να τους κραταει λιγη παρεα,να του μιλανε και αυτος να τους ακουει,θα προσθετα εγώ.

Δυστυχώς τετοιοι άνθρωποι,οπως η χοντρη και ο δεινόσαυρος,υπαρχουν και θα υπαρχουν.



Στο αλλο θεμα που ανεφερες, δηλωσες αρρωστος και δν πηγες μια μερα στη δουλεια, αμφιβάλω αν υπάρχει πιο ευχαριστη αλλά και αθωα απάτη στον κοσμο.

morfi επειδη κανεις τον εξυπνο αλλα εισαι ΑΣΧΕΤΟΣ και επειδη ειναι η δευτερη φορα που το κανεις,

ΜΑΘΕ ΤΙ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΝΕΙΣ.



η βοηθεια του κοινου:

εχουν γινει μερικες τροποποιησεις απο τη γραμματικη του Τριανταφυλλιδη. Βρες το σωστο update.

thank u air kef

Πολύ όμορφα ειπωμένη ιστορία...

Δεν ντρέπονται λίγο λέω εγώ... εμείς στην οικογένεια είχαμε μέχρι πρόσφατα 4 (τώρα 3) ηλικειωμένους και δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπήρχε περίπτωση να τους φερθούμε έτσι... καταλαβαίνω αν κάποιος δεν θέλει να τους "νταντεύει" όχι απόλυτα καθώς αυτοί υποθέτω δούλεψαν σκληρά για να μην λείψει τίποτα στα παιδιά τους... αλλά είναι ένα να μην θες να τους νταντεύεις και άλλο να προσπαθείς να τους κλείσεις σε ίδρυμα για να τους φας το σπίτι...

Καλά τους έκανε ο γιατρός... μπράβο του.

Ψιλοαμφιβαλω γιαυτο παντως.

Φανταστειτε πως θα ζει η γιαγια με αυτους να την φροντιζουν.

Διαβαζοντασ αυτη την ιστορια μου ηρθαν πολλα στο μυαλο..

οι ανθρωποι μεγαλωνουν...γινονται παπουδες και γιαγιαδες...
παιρνουν μια συνταξη και καθονται σπιτια τους πια(οι περισοτερο)
δεν εχουν τι να κανουν και για να ξεσκασουν πανε πια βολτα στο καπη..
ομως φτανει η στιγμη που δεν μπορουν να το κανουν ουτε αυτο
και ετσι μενουν μονιμα σπιτι...βλεπουν λιγο τηλεοραση...τρωνε και κοιμουνται...
η κορες τους η οι γιοι τους εχουν δουλεια...χρονο για αυτους δεν εχουν...

ολα αυτα ειναι πραγματα που σκεφτομαι τον τελευταιο καιρο...

η γιαγια μου απεβιωσε πριν λιγο καιρο...ζουσε χρονια σε ενα χωριο ψηλα μακεδονια...
και μετα απο αυτο...ο παπους αναγκαστικε να ερθει να ζησει μαζι μας αθηνα...
δεν του αρεσε...αλλα δεν γινοταν....ειχε μαθει να ζει μαζι της....χωρις αυτη δεν μπορει...δεν ξερει να μαγειρευει και να κανει τιποτα στο σπιτι...σε μια ηλικια που δεν μπορει να τα μαθει πια...και ετσι η μητερα μου τον ανελαβε..
τον βλεπω καθε μερα σπιτι...και τον λυπαμαι...δεν ξερω τι να κανω...
σημερα εφυγε και η θεια μου με τη μικρη ξαδερφη μου για κω
η μικρη ηταν συνεχεια μαζι του...του εδινε λιγες στιγμες χαρας...του θυμιζε τον γιο του...
ομως απο σημερα ειναι μονος του...καποιες ωρες τις ημερας λειπουμε ολοι....η μητερα μου κανει οτι μπορει για να μην ειναι μονος του...αλλα και παλι αυτος ειναι σε κατασταση αρνησης...πανε χρονια που τον εβλεπα να χαμογελαει...και οταν σπανια το κανει οφειλεται κυριως στην μικρη....και εκεινες τις στιγμες νιωθω πως ακομη υπαρχει ελπιδα για αυτον...αλλα απο σημερα ειναι μονος του....θελω να κανω οτι μπορω γι αυτον...θελω να ερθω κοντα του....αλλα δεν μπορω...εχουμε απομακρυνθει τοσα χρονια...εμενε στο χωριο..εγω αθηνα και ετσι δεν μιλουσαμε σχεδον ποτε....και ξερω οτι με αγαπαει...σε μικροτερη ηλικια ειχε κανει πολλα για μενα! αυτος με προσεχε...αυτος με μεγαλωσε μαζι με τη γιαγια μου....και νιωθω πως πρεπει να του το ξεπληρωσω....
Οποτε απο αυτιο κι ολας...οταν εχω χρονο θα ειμαι κοντα του....λειπει η μικρη...θα προσπαθησω να την αναπληρωσω εγω....

γι αυτο....Η μαλακισμενη η κορη και ο ταττουμαλακας να πανε να μην πω που (ιστορια του suspect)
οι παππουδες μας και οι γιαγιαδες μας μας αγαπανε οσο τιποτε αλλο...
μας βλεπουν ως ελπιδες να συνεχιστει το ονομα και η ιστορια μιας οικογενειας...θελουν να πετυχουμε...και ειναι κριμα να τους αφηνουμε στην μοιρα τους...
οποτε...οποιος μπορει κα εχει λιγο χρονο και λεει "πω ρε βαριεμαι ,τι να κανω..." ας σηκωσει λιγο τον κωλο του να παει να δει της γιαγια η τον παππου και να περασει λιγο χρονο μαζι τους! ευτυχια θα τους δωσετε..οχι πλουτη,διασκεδασεις και πολυτελειες!!

αν και ημουν απο τους πρωτους που το διαβασε, δεν ειχα λόγια για να εκφραστω (οπως και στα περισσοτερα κειμενα σου υποπτε). στο εχω πει και στο ξαναλεω.σε ευχαριστουμε για τις σκεψεις, τις εμπειριες και τους προβληματισμους σου που μοιράζεσαι, μας κανεις και εμας πιο ''σοφους'' και μας προβληματιζεις (με την καλη εννοια προφανως )

thank u Pierce

Όμορφο αν και λυπητερό το κείμενο του suspect...

Δυστυχώς παρόμοιες οικογένειες και παρόμοιες ιστορίες είναι συνηθισμένες. Αυτό που με λυπεί είναι ότι πιθανότατα παρακάτω θα βρέθηκε ένας άλλος γιατρός λιγότερο ευσυνείδητος και θα τους έδωσε αυτό που ήθελαν...

Θα έρθει βέβαια και η ώρα που η χοντρή πρωταγωνίστρια της ιστορίας θα γεράσει και θα είναι η σειρά της να περιμένει λίγη στοργή από τον κανακάρη της... Πιθανότατα τότε να βρει μπροστά της τη συμπεριφορά της αυτή.

Με συγκίνησες πολύ φίλε suspect, όπως και συ b for basketball.Έτσι συμβαίνει δυστυχώς και είναι κρίμα..

Η χοντρή κυρία της ιστορίας σίγουρα θα περάσει τα ίδια όταν έρθει η ώρα της και τότε θα δούμε αν θα της αρέσει..Πραγματικά οι μεγάλοι άνθρωποι δεν ζητούν πολλά.Και είναι κρίμα να τους εκμεταλεύεσαι όπως στην ιστορία αυτή.

Μπράβο στον γιατρό για την απόφασή του αλλά πολύ φοβάμαι ότι είναι από τους λίγους..

υποπτε συνεχισε φιλε να μας προσφερεις τα πολυ ωραια κειμενα σου...

Πολύ συγκινητική η ιστορία σου υποπτε και δυστυχώς δεν ειναι η μοναδική.
έχω ακούσει και εγώ ιστορίες πολλές με τέτοιο περιεχόμενο αλλά επιβραβεύω και αυτούς τους ανθρώπους (πχ.τον γιατρό) που αντιστέκονται και αρνούνται να συμμετέχουν σε τέτοιες δολοπλοκίες- μπράβο τους.
υπάρχουν τελικά ακόμα άνθρωποι...

Λοιπον εγω να περασω στο αλλο ακρο. Οταν οι ηλικιωμενοι ανθρωποι κατακλυζουν τη ζωη σου.
Συγκεκριμενα η μητερα μου με τη μεγαλη της αδερφη (εχει αλλη μια μικροτερη, κι ενα μικροτερο αδερφο), μου εχουν σπασει απιστευτα τα νευρα με τοσο ασχολουνται συνεχεια με τη γιαγια μου.

7 η ωρα το πρωι χτυπαει το τηλεφωνο και μιλουν μεχρι τις 10 και μιση (πραγματικα χωρις υπερβολες , μαρτυρας μου ο Ντιζι). Το 99,999999% των συζητησεων τους ανφερεται στη γιαγια μου. "Πως ξυπνησε η μαμα", "Τι ειπε","Πως εκλασε..(συγνωμη κιολας αλλα μονο αυτο δεν εχω ακουσει)" και δεν φτανει μονο το παρον της "μαμας" αλλα μιλανε και για το παρελθον(πραγματα που τα εχουν πει ηδη αλλες 1000000 φορες).

Παει 2 η ωρα το μεσημερι ξαναχτυπαει το τηλεφωνο... "Ελα για πες κανα καινουργιο με τη μαμα?" (αν δεν εχουμε μιλαμε παλι για τα παλια , δεν εχουμε τετοια κολληματα). Τουλαχιστον αυτη η συνομιλια ειναι μονο μισης ωρας(εχουμε και μεσημεριανο υπνο).

Μην ανησυχειτε, κατα τις 7 (λιγα λεπτα πριν τη Μαρια την ασχημη) τα γεγονοτα τρεχουν στον κοσμο της γιαγιας μου. ΠΑλι συντομη η συνομιλια γιατι θα τα ξαναπουν κατα τις 9 μιση παλι το βραδυ (να δουμε αν πηρε τα χαπια της και σημερα η "μαμα").

Η γιαγια μου, για να λεμε και την πληρη αληθεια, ειναι δυστυχως στα πρωτα πρωτα σταδια του αλτσχαιμερ και η μαμα μου και τα αδερφια της καλα κανουν και την πανε και στο γιατρο και ανησυχουν. Ομως η γυναικα δεν εχει χασει τα λογικα της. Μια χαρα κοτσωνατη και τσαχπινα ειναι απλα καμια φορα ξεχναει οταν πελαγωνει. Εχουν πεσει ομως τοσο πολυ πανω της και την εχουν κακομαθει στον εσχατο βαθμο, και ασχολουνται συνεχεια με το τι κανει, που πραγματικα αν καποια στιγμη (χτυπα ξυλο) βρεθει σε πολυ χειροτερη κατασταση δε θα υπαρχει κατι αλλο να κανουν.

Επισης η μητερα μου καθε μερα εχει νευρα και αγχος για τη γιαγια μου και εκτος οτι ξεσπαει στον αμοιρο τον πατερα μου (σε μενα με την αδερφη μου δεν μπορει γιατι δυστυχως μοιασαμε στη γιαγια κι ειμαστε κι εμεις με ταπεραμεντο) πραγματικα τη βλεπω δυστυχισμενη και πελαγωμενη.

Αυτη ειναι κι η αλλη οψη του νομισματος, οταν δεν εχεις πια προσωπικη ζωη λογο γερων ανθρωπων.

Σημειωση: Δεν υπερβαλω πουθενα(μαρτυρας ο Ντιζι) και πραγματικα λατρευω τη γιαγια μου.

Τώρα, φέρνω τη μάνα σου να διαβάσει αυτά που έγραψες γι'αυτήν...


Χωρίς υπερβολή, είναι αλήθεια αυτά που λέει.
Ωστόσο, η περίπτωση αυτή ομολογώ να πω πως είναι μοναδική στα χρονικά...άλλωστε δεν είναι η γιαγιά σου που ζητάει αυτήν την προσοχή.