Νομίζω πως τα θετικά στοιχεία αυτής της υπερπλήρους υπερ-ομάδας που έχει φτιάξει φέτος ο ΠΑΟ είναι ...ηλίου φαεινότερα, και δεν χρειάζεται να μπω καν στον κόπο να τα αναφέρω.
Ας περιοριστώ λοιπόν στα αρνητικά της εικόνας που προς το παρόν παρουσιάζει ο ΠΑΟ, στα μέχρι τώρα φιλικά και επίσημα παιχνίδια.

Η αμυντική συνοχή της ομάδας έχει δεχτεί με τις νέες προσθήκες παικτών αδιαμφισβήτητο και ισχυρότατο πλήγμα. Η μέση αμυντική εγρήγορση των σχημάτων που χρησιμοποιούνται έχει με τους νεοφερμένους πέσει αισθητά. Ο Σάρας (δεν θα αναλύσω είπα τα θετικά του, πρόκειται κατά τη γνώμη μου για έναν από τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους παίκτες της τελευταίας 25ετίας, πράγμα που το είχα καταθέσει ως άποψη την εποχή που ήταν υποψήφιος για τον Ολυμπιακό) είναι ένας αμυντικός πολύ μέτριας ικανότητας στην αντιμετώπιση καταστάσεων ένας εναντίον ενός. Ο Βούγιανιτς είναι ένας αμυντικός επιεικώς ανύπαρκτος, μια αμυντική τρύπα τύπου Τάιους Έντνι. Ο Σπανούλης έχει στο αμυντικό του παιχνίδι όλα τα θετικά και (ταυτόχρονα) αρνητικά στοιχεία που εμφανίζει και επιθετικά. Πολλή διάθεση και ικανότητα στο ατομικό ξεπέταγμα (διείσδυση στην επίθεση, συνεχής προσπάθεια για κλέψιμο ή εκμαίευση επιθετικών φάουλ στην άμυνα), επιδιώκοντας το οποίο συχνά δημιουργεί καταστάσεις υψηλού ρίσκου για την ομαδική λειτουργία της πεντάδας (ταλαιπωρία της μπάλας και αβίαστα λάθη στην επίθεση, αργοπορία στην αλληλοκάλυψη και κυνήγι του αντιπάλου εκ των ...όπισθεν, μετά από αποτυχημένη προσπάθεια για κλέψιμο ή άντληση επιθ φάουλ στην άμυνα). Ο Ζίζιτς είναι ένας πολύ αργός στα πόδια ψηλός, που, αν και επιθετικά εξυπηρετεί ιδιαίτερα τα σχέδια του Ζοτς (με την ικανότητά του σε πικ'ν'ρολ και σε παιχνίδι με πλάτη), στην άμυνα επιτυγχάνει το ακριβώς αντίστροφο (αφού η ανεπαρκέστατη ταχύτητά του στην άμυνα στο πικ'ν'ρολ δημιουργεί τεράστιο ρήγμα στην αμυντική μας διάταξη). Όλα αυτά θα επιχειρηθεί να λυθούν μέσα από την απόκτηση αυτοματισμών ομαδικής αλληλοκάλυψης, οι οποίοι θα δουλευτούν καλύτερα φυσικά όταν αποκρυσταλλωθούν κάποια στιγμή οι ρόλοι των παικτών στο ροτέισον. Τώρα βρισκόμαστε ακόμα στην φάση των πειραμάτων πάνω στο ροτέισον, δηλ σε αρκετά πρώιμη περίοδο για συμπεράσματα με μη πρόσκαιρη ισχύ. Από τον βαθμό πάντως στον οποίο θα αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά το πρόβλημα αυτό θα εξαρτηθεί σημαντικά και το peak του επιπέδου απόδοσης στο οποίο θα κατορθώσει να φτάσει φέτος ο ΠΑΟ.

Η ομάδα στην παρούσα φάση παρουσιάζει, σε ένα βαθμό δικαιολογημένα, συμπτώματα ψυχικού κορεσμού. Η φαινόμενη και προσωρινή (θεωρώ) αυτή έλλειψη συγκέντρωσης οφείλεται (α) στην περσινή επιτυχία-ταβάνι, (β) στο αίσθημα υπεροχής και σιγουριάς που δημιουργεί η ενίσχυση του ρόστερ και δη η παρουσία του Σάρας, (γ) στο "άδειασμα" που υπέστησαν στις ΗΠΑ οι παίκτες από τους αντιπάλους τους, από τον προπονητή τους, αλλά και από την επιμονή τους να υιοθετήσουν την εσωστρεφή στάση του και (δ) στην πίεση που μόλις λίγο καιρό δέχτηκαν οι Έλληνες διεθνείς από τους εαυτούς τους, από τις συνθήκες, αλλά και από την αδηφάγο ελληνική κοινή γνώμη, της ιχθυοειδούς μνήμης και του χαμερπούς οπαδικού τυχοδιωκτισμού. Ο χειρισμός αυτών των πνευματικών παραγόντων από πλευράς παικτών και τεχνικής ηγεσίας προσθέτει άλλον ένα παράγοντα με πολύ μεγάλη επιρροή στην τελική αποτελεσματικότητα που θα αναπτύξει ο φετινός ΠΑΟ.

Σε αρκετούς από εσάς είναι γνωστό πως ο ΔΔ13 είναι ο αγαπημένος μου παίκτης, λόγω προσόντων, λόγω μπασκετικής ευφυίας, αλλά και εξ' αιτίας της γενικότερης μετριοπαθούς, σοβαρής και ρεαλιστικής προσέγγισής του στην έννοια του αθλητικού αγωνίζεσθαι και του ανθρώπινου φέρεσθαι. Δυστυχώς όμως πρέπει να πω πως κινδυνεύει σοβαρά να υποβαθμίσει πραγματικά τον εαυτό και το ταλέντο του. Άλλο "αγωνίζομαι ομαδικά", άλλο "δεν σουτάρω ποτέ, παρά μόνο αν δεν υπάρχει ούτε 0,001% να βγει πάσα). Άλλο "προτιμώ το split out από την αλά Σπανούλη "ή ταν, ή επί τας", "μες τα όλα κουνητά" διείσδυση", άλλο το "ακόμα και αν είμαι εντελώς μόνος μου με το καλάθι στα δυο μέτρα, εγώ θα πασάρω προς τα έξω, γιατί έτσι λέει η ηθική και η μετριοφροσύνη". 'Αλλο "παίζω με σύνεση και σκέφτομαι καλά τις κινήσεις μου", άλλο "παίζω αργά, χωρίς αυτοσχεδιασμό, σαν προβλέψιμο ρομποτάκι". Και, στην τελική, άλλο "ο Δημήτρης Διαμαντίδης υπήρξε ο μεγαλύτερος Έλληνας ever μετά τον Γκάλη", άλλο "ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν ένας απίστευτος αμυντικός, μάλλον ο καλύτερος 'Ελληνας ever σε αυτόν τον τομέα". Ο νοών νοείτω.