QUOTE (NBAholic @ Feb 2 2005, 04:08 PM)
Eίμαι υπέρ της άποψης ότι πρέπει να δίνεται ισοζυγισμένη σημασία στα δύο. Πάντως, αυτά που ανέφερες δεν είναι απόλυτα:
συμφωνώ.
το καλύτερο είναι να χεις είτε παίκτες που παίζουν καλή άμυνα ΚΑΙ επίθεση, είτε να καλύπτεις με έναν άλλο παίκτη, τον τομέα που υστερεί ο πρώτος. πχ όταν έχεις τον Stojakovic, καλό είναι να χεις και τον Christie για να μην "μπάζεις" στην άμυνα. αντιστοίχως με τον επιθετικό Διαμαντόπουλο πάει ο "Ράμπο" Σιγάλας και στο ποδόσφαιρο με τον μάγο Ronaldinho πάει το μηχανάκι Davids, όπως και στον πρώην μάγο Rivaldo πάει ο παιχταράς Στολτίδης που τρέχει και γι' αυτόν.
ο περσινός ολυμπιακός την πάτησε από την ασχετίλα του Σούμποτιτς να βάλει 3 επιθετικούς παίκτες μαζί βασικούς χωρίς να χει καθόλου άμυνα (Μιλισάβλιεβιτς, Λιαδέλη (Γκόρενς), Διαμαντόπουλο). και το αντίθετο είναι ο φετινός Ηρακλής όταν λείπει ο Ηλιάδης, αφού έχει Αποστολίδη, Δέδα, Κούβελα, Παπαειωακείμ κι αν ποτέ έτσι βάλεις καλάθι σφύρα μου...
και το ποδοσφαιρικό παράδειγμα

, η περσινή Ρεάλ Μαδρίτης που έπαιζε με 8 παίκτες που δεν έκαναν άμυνα και οι Σαλγάδο-Ελγκέρα-Κασίγιας τρέχανε και δεν φτάνανε...
Το καλύτερο είναι η (όχι απόλυτη, όσο το δυνατόν όμως) ισορροπία.
παίρνεις έναν καλό οργανωτή. βάζεις έναν παίκτη-φονικό όπλο που να παίρνει όλο το βάρος επιθετικά, αλλά δίπλα του κάποιον που θα παίζει άμυνα στο ατού του αντιπάλου. έναν χαμάλη ψηλό που να μαρκάρει, να ταπώνει, να μαζεύει "σκουπίδια" και να παίζει ξύλο με τα αντίπαλα γομάρια κι έναν ακόμα που να βάζει τους πόντους κοντά στο καλάθι, χωρίς να χρειάζεται να παίξει πολύ άμυνα.
πχ:
Nash (J.Williams), Tmac (Iverson), Artest (Bowen), Ben Wallace (Haslem), Ming (Shaq).