Με αφορμή την ανακοίνωση του Stephon Marbury να προσκαλέσει ανοιχτά σε 24ωρο live chat σκέφτηκα να ανοίξω αυτό το thread για να συζητήσουμε την περίπτωσή του. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς ενδιαφέρθηκαν να διαβάσουν καν την είδηση, πόσοι άντεξαν να παρακολουθήσουν κάποιο μέρος από το προ 4 ημερών παραλήρημα.
Έψαχνα Τετάρτη βράδυ στο justin. κανάλι να δω το Slovan-Ολυμπιακός και στην κεντρική σελίδα να σου ο Starbury με το κεφάλι σκυφτό προς την web camera του να μιλάει. Ο ήχος ήταν ανοιχτός, οπότε στάθηκα λίγο γιατί με έτρωγε να ακούσω τί είχε να πει και αν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος, πέραν της απαλεψιάς του, για να προκαλέσει το ενδιαφέρον κάποιου που συνδέεται μαζί του με το basket για να τον παρακολουθήσει.
Άντεξα μόλις τρία λεπτά ενός μονόλογου χωρίς αρχή και τέλος, με τον Marbury εκείνη την ώρα να τα έχει με ότι πίστευε ότι τον στοιχειώνει. Με το σύστημα. Με τα λεφτά. Με τα πάντα.
Clip που δείχνει τον Marbury να χορεύει στο άκουσμα R&B
Ο Marbury, όπως είναι γνωστό ( http://www.cbssports.com/columns/story/12011509 )από τα παιδικά του χρόνια κιόλας είχε όλα τα φώτα της δημοσιότητας στραμμένα πάνω του (εθεωρείτο από τα μεγαλύτερα ταλέντα του παιδικού μπάσκετ στις Η.Π.Α.). Οι απαιτήσεις του συστήματος (ΝΒΑ, χορηγοί, εκδηλώσεις) διαμόρφωσαν από νωρίς τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσει.
Πέρα από τις απαιτήσεις που δημιουργήθηκαν από το αναμφισβήτητο ταλέντο του, η εικόνα ενός ανθρώπου να φωνάζει με λόγια απογοήτευσης πόσο έχει βαρεθεί και αηδιάσει από το star system, δείχνει ότι ακόμα ψάχνει να βρει το νόημα των προσωπικών επιλογών στη ζωή και την ανάγκη να ξεφύγει από αυτό που το ΝΒΑ είχε σχεδιάσει για αυτόν από πριν, χωρίς αυτόν. Με τη διαφορά ότι έδειχνε άρρωστος και εθισμένος: στη δημοσιότητα (με το live chat αγοράζει κάποια επιπλέον λεπτά -αφού πλέον δε μπορεί να πρωταγωνιστήσει ως αθλητής) και στην ακριβή ζωή που του προσφέρει το ίδιο το σύστημα. Σα να θέλει να καρπωθεί τα οφέλη μόνο, και να μην αποδέχεται τις αρνητικές πτυχές αυτής της κατάστασης.
Επαλείφει βαζελίνη στον στεγνό λαιμό του
Προσωπικά μου φαινόταν απίθανο ότι μετά τους Knicks θα μπορούσε να βρει κίνητρο να παίξει μπάσκετ κάποιου επιπέδου. Όταν τον είδα στους Celtics πίστεψα ότι ήταν η αφορμή για να βρει ξανά ενδιαφέρον και πίστη. Μετά από το πνευματικό του «ξεγύμνωμα», δε μπορώ να φανταστώ πλέον ποια μπορεί να είναι η επόμενη είδηση στην οποία θα ακούσω το όνομά του. Σε κάθε περίπτωση η εικόνα του προκαλεί θλίψη όχι για έναν αθλητή underachiever, αλλά για έναν άνθρωπο που δεν έχει καταφέρει να βρει τρόπο να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων της ίδιας του της ζωής.