QUOTE(AZ1980 @ Jun 14 2007, 02:10 AM)
Το παιχνίδι φυσικά ήταν εκπληκτικό, ασύλληπτο. Είναι βέβαια ακόμη πρόσφατο, φρέσκο στη μνήμη και δεν μπορεί να αξιολογηθεί με βεβαιότητα η θέση του στην ιεράρχηση των κορυφαίων στιγμών που κατά καιρούς χαρακτήρισαν τελικούς Α1, αλλά είμαι σίγουρος πως όταν περάσει ο καιρός θα πάρει στις μνήμες όλων θέση εντονότατης ανάμνησης, μαζί με άλλα θρυλικά παιχνίδια... Έσκαψα λίγο το μυαλό μου για να θυμηθώ τελικούς Α1 με τόσο συγκλονιστική εξέλιξη, και το πρώτο παιχνίδι που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ο 5ος τελικός του 1991...
O Άρης τη σεζόν 1990-1991 βρισκόταν σε μια μεταβατική περίοδο. Έχοντας ήδη κατακτήσει 6 σερί πρωταθλήματα Ελλάδας, ο Αυτοκράτορας για πρώτη φορά μετά από 7 ή 8 νομίζω χρόνια ξεκίνησε τη χρονιά χωρίς τον Γιάννη Ιωαννίδη στο τιμόνι. Αντί για τον Ιωαννίδη το ...κουπί είχε αναλάβει να τραβήξει ως head coach ο μυθικός Λάζαρος Λέσιτς, μια φιγούρα που πραγματικά έμοιαζε βγαλμένη από σελίδες ξεκαρδιστικού κόμικ... Έχοντας επιλέξει ως πρώτο ξένο τον πρώην Bull Μπραντ Σέλλερς, έναν αλτικότατο, εντυπωσιακό, αλλά μαλθακό σέντερ που πιο πολύ θύμιζε σε όγκο, κίνηση και δύναμη "ελάκι" της τότε εποχής (δηλ αναιμικό, περιφερειακό "τριάρι") και ως δεύτερο ξένο τον (πρωταθλητή Ευρώπης την προηγούμενη χρονιά, στο Παρίσι με την Γιουγκοπλάστικα) Γκόραν Σόμπιν (δικαίωμα συμμετοχής ο "δεύτερος ξένος" είχε μόνο στο Πρωταθλητριών, έτσι έλεγαν τότε την Ευρωλίγκα), και χτυπημένος από τις εσωτερικές έριδες Γκάλη-Γιαννάκη ο Άρης γρήγορα έχασε το ρυθμό του. Πήρε καθαρά λόγω φανέλας και πείρας τα 2 ματς κανονικής περιόδου από τον ΠΑΟΚ, που εκείνη τη χρονιά ήταν αξιολογότερος από ποτέ (ως τότε) με την προσθήκη του Κεν Μπάρλοου, πάουερ φόργουορντ της Μακάμπι επί σειρά ετών. Στην Ευρωλίγκα αποκλείστηκε, χάνοντας για πρώτη φορά το φ4 μετά από 3 συνεχείς συμμετοχές. Ο Λέσιτς απολύθηκε, ο ΠΑΟΚ φορμαριζόταν, και ο Άρης, τρίζοντας, έσερνε το απογοητευμένο σαρκίο του στους τελικούς, όπου όφειλε να υπερασπιστεί τον εγχώριο τίτλο του., και να κατακτήσει τον έβδομο συνεχόμενο. Τα μίντια τον έδιναν βέβαια απόλυτο φαβορί, ποτέ μην περιμένετε να ακούσετε διορατικές αναγνώσεις των τάσεων στα μίντια, δε συνέβαινε τότε, δε συμβαίνει ούτε και τώρα. Εκτός από την αίγλη του αήττητου δυνάστη ο Άρης είχε με το μέρος του και το σύστημα διεξαγωγής. Ξεκινούσε τους τελικούς με τις 2-0 νίκες της κανονικής περιόδου καβάτζα, με τη σειρά των τελικών να λήγει στις 4. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε όμως με συνοπτικές διαδικασίες τα δύο πρώτα πλέι οφ παιχνίδια, και έστειλε το σκορ στο 2-2...
Η Αυτοκρατορία μάλιστα φάνηκε να γκρεμίζεται οριστικά όταν δεκαπέντε δεύτερα πριν το τέλος του 5ου παιχνιδιού ο Κόρφας έστελνε τη διαφορά στους 4 πόντους υπέρ του "δικεφάλου".
Αμ δε...
Με ένα αστραπιαίο coast to coast ο Γιαννάκης μείωσε στους δυο... Με 9 δεύτερα να απομένουν ο έμπειρος Μπάρλοου ανέλαβε την επαναφορά της μπάλας... Και λάθεψε οικτρά, αφού ο Αγγελίδης μπήκε στην πορεία της μπάλας και την έστειλε στα χέρια του Γκάλη. Οι έριδες και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα δυο ιερά τέρατα πάντα ανήκαν στην ημερήσια διάταξη, αλλά εκείνες τις κρίσιμες στιγμές, τις στιγμές που ο Άρης, το δημιούργημά τους, κινδύνευε να γκρεμιστεί, όλα αυτά έσβησαν, και το ένστικτο της ομάδας, το ένστικτο του πρωταθλητή θριάμβευσε... Ο Νικ έκανε "μισή" διείσδυση στο ύψος του τριπόντου, σπλιτάροντας την μπάλα στον Γιαννάκη, που βρισκόταν ελάχιστα αριστερά και πίσω του, ενάμισι μέτρο περίπου από την γραμμή του τριπόντου. Ο Δράκος φυσικά δεν δίστασε... Τρίποντο με τη λήξη, αγκαλιές και χοροί, Γκα-Γιαν ένα κουβάρι, η Αυτοκρατορία δεν θα έπεφτε ποτε, ο Άρης βγήκε ανίκητος από μια ακόμη δύσκολη μάχη...
Φυσικά και η Δυναστεία του Άρη δεν ήταν παντοτινή, όπως μας φαινόταν εκείνη τη μέρα, μετά από αυτή την ανέλπιστη επιστροφή, ή, λίγες μέρες αργότερα, όταν, κερδίζοντας τον αποκαρδιωμένο ΠΑΟΚ στο 6ο παιχνίδι, κατακτούσε το 7ο συνεχόμενο τρόπαιό του. Η βραδιά εκείνη δεν αποτελούσε νέο ξεκίνημα, αλλά τον επιθανάτιο ρόγχο της πιο μεγάλης ίσως ομάδας που πέρασε ποτέ από την Α1... Την επόμενη χρονιά ο ΠΑΟΚ στεφόταν πρωταθλητής, νικώντας στον τελικό τον ...αναγεννημένο Ολυμπιακό του Ιωαννίδη, με την επόμενη μεγάλη δύναμη του ελληνικού μπάσκετ να παίρνει το "βάπτισμα του πυρός"... Μια ολόκληρη εποχή έκλεινε, μια νέα ξεκινούσε... Το παιχνίδι εκείνο όμως έχει μείνει στις καρδιές και τις αναμνήσεις όλων σαν ένα από τα ομορφότερα και συγκλονιστικότερα που διεξήχθησαν ποτέ σε τελικούς Α1.
Γράφτηκε στην ιστορία με τον ίδιο πιθανότατα ένδοξο τρόπο που επιφυλάσσεται από το μέλλον στη σημερινή απίστευτη μονομαχία...
Βρίσκετε να έχουν κοινά οι δυο αυτές γκραν γκινιόλ αναμετρήσεις???
Και οι δυο πάντως έληξαν με 86-85...
http://www.youtube.com/watch?v=bGn-IOBNw2cΑΖ1980 πως το θυμήθηκες αυτό με το σκορ (86-85) και το συνδύασες με την «μητέρα των μαχών» το ΑΡΗΣ-ΠΑΟΚ το 91; δεν μου είχε περάσει καν απ’ το μυαλό....κοίτα να δείς σύμπτωση
τουλάχιστον για μένα εκείνο το παιχνίδι αποτελεί τον θρύλο του ελληνικού πρωταθλήματος!
Είχαμε φτιάξει πριν καιρό ένα τόπικ στο οποίο μιλούσαμε για τα μεγαλύτερα παιχνίδια στην σύγχρονη ιστορία της μπασκετικής Ελλάδας όπου κατά την ταπεινή μου γνώμη ανήκει και το χθεσινό
ρίξε μια ματιά εδώ
http://www.basketforum.gr/forum/index.php?showtopic=2241 Σχετικά με την σειρά πιστεύω ότι ο ΠΑΟ πρέπει να αλλάξει αγωνιστικό πρόσωπο αν θέλει να φτάσει σίγουρα στην κατάκτηση του τίτλου
είναι φανερό ότι μετά το final four η απόδοση της ομάδας έχει πέσει αρκετά και από εκεί που η επίθεσή της θύμιζε τριγωνομετρία τώρα σε πολλές περιπτώσεις φαίνεται να μην υπάρχουν ξεκαθαρισμένοι ρόλοι, ενώ ούτε η άμυνα έχει την ίδια αποτελεσματικότητα, αλλά γι’ αυτήν είναι λογικό μιας και είναι κυρίως θέμα διάθεσης,
επιπλέον η κακή κατάσταση που βρίσκονται σημαντικοί παίκτες του ΠΑΟ όπως ο Σισκάουσκας (ο οποίος όμως μάλλον αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα με την μέση του οπότε δικαιολογείται), ο Μπεσίροβιτς, ο Ντικούδης ή ο Χατζηβρέττας και αν αναλογιστούμε ότι ο Ομπράντοβιτς δεν μπορεί να στηριχτεί σημαντικά πάνω σε Αλβέρτη, Γιαβτόκας, Σάκοτα, Παπανικολάου και Ξανθόπουλο φαίνεται να χάνει ένα τεράστιο πλεονέκτημα που αποκτούσε όλη την χρονιά με το βάθος στο ροτέισον.
το έργο του ΠΑΟ γίνεται ακόμη πιο δύσκολο γιατί από την άλλη πλευρά ο Ολυμπιακός από το πουθενά έχει βρει στο πρόσωπο του Μασιγιάουσκας έναν πραγματικό ηγέτη που μπορεί να πάρει την ομάδα του στους ώμους. Αυτά που έχει κάνει μέχρι τώρα είναι συγκλονιστικά,
ποτέ δεν περίμενα ότι ένας παίκτης που έχει στην ουσία να παίξει δύο χρόνια μπάσκετ (μιας και στην Νέα Ορλεάνη έπαιζε όσο ο Σπανούλης φέτος στους Ρόκετς) μπορεί να εμπνέει τους συμπαίκτες του.
Δεν μπορώ να μην τα πω,
αυτός ο παίκτης ανεξαρτήτως αποτελεσματικότητας τα αξίζει τα λεφτά του και με το παραπάνω,
δεν μιλάω μόνο το ταλέντο του φυσικά,
αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει είναι η ενέργεια που αφήνει να βγει από μέσα του όταν αγωνίζεται, πράγμα σπάνιο για έναν παίκτη του επιπέδου του
και αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει γιατί είναι ο τρόπος παιχνιδιού του, δηλαδή είναι κάτι που το έχεις ή δεν το έχεις
αφού και στην εθνική Λιθουανίας αλλά και στις Λιέτουβος, Ταού έτσι έπαιζε
από την άλλη βέβαια ο Ολυμπιακός εκτός του Σχορτσιανίτη έχει και έναν άλλο μεγάλο βραχνά, τον Άκερ, ο οποίος λόγο του σημαντικού του ρόλου αν δεν αποτελεί την μαύρη τρύπα της ομάδας σίγουρα είναι μία κινητή βόμβα, αυτά που έκανε στο τελευταίο δεκάλεπτο στο ΣΕΦ και το τρίποντο στο ΟΑΚΑ που μείωσε σε 77-76 σαφώς και δεν τον εξιλεώνουν, στην άμυνα είναι τουλάχιστον τραγικός ενώ έχει καταστρέψει πάρα πολλές επιθέσεις 5v5 λόγω αργοστροφίας ή έλλειψης συγκέντρωσης
πάντως δυστυχώς αυτό που μου έχει μείνει μέχρι στιγμής στο μυαλό από τα ματς όπως έγραψα και στο προηγούμενό μου ποστ είναι η φάση με τον ΠΕΝ
λάθος διαιτητικές αποφάσεις έχουν υπάρξει πάρα πολλές στο παρελθόν και σίγουρα θα υπάρξουν και στο μέλλον και πάντα μπορείς να δεχτείς το ανθρώπινο λάθος
αλλά η συγκεκριμένη φάση σαφώς και δεν είναι λάθος αντίληψη αλλά απλά ένα κώλυμα!
κακά τα ψέματα όμως, πιθανότατα κρίνει και το φετινό πρωτάθλημα....
ακόμα και οπαδικά να το δω, σαν Παναθηναικός θα προτιμούσα να δώσει το φάουλ και να πάμε στο ΣΕΦ και αν μπορέσουμε να βγάλουμε ένα πολύ μεγάλο διπλό και να επιστρέψουμε στο ΟΑΚΑ για τον τίτλο, αν δεν το καταφέρναμε δεν θα χαλούσε και ο κόσμος, δεν έχουμε υπογράψει δα και κανένα συμβόλαιο ότι είμαστε υποχρεωμένοι να παίρνουμε κάθε χρόνο το πρωτάθλημα,
ούτε βεβαίως θα κριθεί η φετινή ομάδα από την κατάκτηση ή όχι του πρωταθλήματος, η χρονιά είναι ήδη επιτυχημένη όπως και το 2002 και ως τέτοια θα μείνει στην ιστορία
ενώ τώρα σε περίπτωση που το κατακτήσουμε και ενώ η ομάδα δεν θα φταίει σε τίποτα ένας ανίκανος διαιτητής δεν μου επιτρέπει –τουλάχιστον εμένα- να χαρώ τον τίτλο όσο θα ήθελα