QUOTE
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα
Του Γιώργου Κογκαλίδη
30/04/2008 (11:38)
Sample ImageΑν υπάρχει ένα σημείο αναφοράς για κάθε πρωτάθλημα, έχει μια λέξη: ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ. Κι ένα πρωτάθλημα είναι αξιόπιστο όταν δεν προσβάλλεται η… αισθητική μας. Γιατί όταν ο Μάσεϊ γίνεται Σκοπιανός, ο Μπλάκνεϊ Βούλγαρος και πάει λέγοντας, κανείς δεν μπορεί να πει πως "δεν τρέχει τίποτα".
Οι παράγοντες των ομάδων μπορεί να εκμεταλλεύονται τα όποια "παραθυράκια", όμως αυτό δεν σημαίνει ότι κατ' ανάγκη το… χαίρονται. Ειδικά όταν καλούνται να πληρώσουν για να… ανοίξουν αυτά τα παράθυρα. Βλέποντας, λοιπόν, πως καλό είναι να γίνεται ένας Αμερικανός… Ευρωπαίος, όμως αφενός κοστίζει, αφετέρου αν μπορούν να το κάνουν όλοι έχει περιορισμένη αξία (που δεν ανταποκρίνονται στα ποσά που δαπανήθηκαν για να γίνει η… αλλαγή), αντιδρούν.
Απευθύνθηκαν, λοιπόν, στον "ισχυρό άνδρα" του ελληνικού μπάσκετ και του ζήτησαν να συναινέσει στο να μετατραπεί το 4-2 (τέσσερις κοινοτικοί και δύο Αμερικανοί) σε… 6-0 (έξι μη Έλληνες). Με αυτόν τον τρόπο δεν συντρέχουν λόγοι μετατροπής Αμερικανών και από τη στιγμή που δεν υπάρχει όφελος (κίνητρο αν προτιμάτε) δεν υπάρχει και λόγος να γίνεται αυτό το χάλι.
Ο κ. Βασιλακόπουλος θεωρητικά δεν θα είχε αντιρρήσεις. Και στην πρώτη επαφή είναι αλήθεια πως δεν είχε. Όμως, η ιδιότητά του ως προέδρου της ευρωπαϊκής ζώνης της FIBA, τον υποχρεώνει να το ξανασκεφτεί. Από τη μια είναι σαν να ομολογεί ότι οι κατά τόπους ομοσπονδίες δεν λειτουργούν… σωστά (sic). Από την άλλη είναι σαν να ανοίγει την πόρτα στους Αμερικανούς, τη στιγμή που έχει ταχθεί -λόγω θέσης- να υπηρετεί τους Ευρωπαίους. Να το πρώτο πρόβλημα…
Ο ΠΣΑΚ δεν έχει σταματήσει στιγμή να απαιτεί. Και καλά κάνει. Βλέποντας το πρόβλημα, το οποίο ελάχιστα εγγίζει τους Έλληνες παίκτες (τη διαφορά έχει αν ο Μάσεϊ, για παράδειγμα, παίζει ως Σκοπιανός ή ως Αμερικανός), έρχεται να συμφωνήσει διεκδικώντας! Ναι μεν, να απελευθερωθεί η χρησιμοποίηση Αμερικανών, αλλά να μειωθεί υπέρ των Ελλήνων η διαφορά και να έχουμε πέντε ξένους (ανεξαρτήτου υπηκοότητας) και επτά Έλληνες, είναι μια αντιπρόταση, σε περίπτωση επίσημης πρότασης από την πλευρά των σωματείων. Να το δεύτερο πρόβλημα.
Την ίδια στιγμή το ευρωπαϊκό στάτους δεν βοηθά προς την κατεύθυνση της… αύξησης του ορίου συμμετοχής Αμερικανών. Στην Ισπανία και την Ιταλία μελετούν τον περιορισμό τους, στη Γερμανία (εκεί πραγματικά χάθηκε η μπάλα) τα αποτελέσματα είναι αποκαρδιωτικά αναφορικά με την μπασκετική ταυτότητα των Γερμανών. Να το τρίτο πρόβλημα.
Με τρία προβλήματα, η ορατή λύση είναι η… απλή μέθοδος των τριών. Τρεις Αμερικανοί, τρεις κοινοτικοί και μια γενικότερη νουθεσία προς τις επιρρεπείς ομοσπονδίες να δείξουν "αυτοσυγκράτηση", μοιάζει να είναι η λύση που θα προκριθεί, χωρίς πάντως να αποκλείονται και ανατροπές.
Το κακό είναι πως ήδη κάποιες ομάδες ξεκίνησαν τον σχεδιασμό, χωρίς προηγουμένως να γνωρίζουν τί και πώς. Και δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο…
Του Γιώργου Κογκαλίδη
30/04/2008 (11:38)
Sample ImageΑν υπάρχει ένα σημείο αναφοράς για κάθε πρωτάθλημα, έχει μια λέξη: ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ. Κι ένα πρωτάθλημα είναι αξιόπιστο όταν δεν προσβάλλεται η… αισθητική μας. Γιατί όταν ο Μάσεϊ γίνεται Σκοπιανός, ο Μπλάκνεϊ Βούλγαρος και πάει λέγοντας, κανείς δεν μπορεί να πει πως "δεν τρέχει τίποτα".
Οι παράγοντες των ομάδων μπορεί να εκμεταλλεύονται τα όποια "παραθυράκια", όμως αυτό δεν σημαίνει ότι κατ' ανάγκη το… χαίρονται. Ειδικά όταν καλούνται να πληρώσουν για να… ανοίξουν αυτά τα παράθυρα. Βλέποντας, λοιπόν, πως καλό είναι να γίνεται ένας Αμερικανός… Ευρωπαίος, όμως αφενός κοστίζει, αφετέρου αν μπορούν να το κάνουν όλοι έχει περιορισμένη αξία (που δεν ανταποκρίνονται στα ποσά που δαπανήθηκαν για να γίνει η… αλλαγή), αντιδρούν.
Απευθύνθηκαν, λοιπόν, στον "ισχυρό άνδρα" του ελληνικού μπάσκετ και του ζήτησαν να συναινέσει στο να μετατραπεί το 4-2 (τέσσερις κοινοτικοί και δύο Αμερικανοί) σε… 6-0 (έξι μη Έλληνες). Με αυτόν τον τρόπο δεν συντρέχουν λόγοι μετατροπής Αμερικανών και από τη στιγμή που δεν υπάρχει όφελος (κίνητρο αν προτιμάτε) δεν υπάρχει και λόγος να γίνεται αυτό το χάλι.
Ο κ. Βασιλακόπουλος θεωρητικά δεν θα είχε αντιρρήσεις. Και στην πρώτη επαφή είναι αλήθεια πως δεν είχε. Όμως, η ιδιότητά του ως προέδρου της ευρωπαϊκής ζώνης της FIBA, τον υποχρεώνει να το ξανασκεφτεί. Από τη μια είναι σαν να ομολογεί ότι οι κατά τόπους ομοσπονδίες δεν λειτουργούν… σωστά (sic). Από την άλλη είναι σαν να ανοίγει την πόρτα στους Αμερικανούς, τη στιγμή που έχει ταχθεί -λόγω θέσης- να υπηρετεί τους Ευρωπαίους. Να το πρώτο πρόβλημα…
Ο ΠΣΑΚ δεν έχει σταματήσει στιγμή να απαιτεί. Και καλά κάνει. Βλέποντας το πρόβλημα, το οποίο ελάχιστα εγγίζει τους Έλληνες παίκτες (τη διαφορά έχει αν ο Μάσεϊ, για παράδειγμα, παίζει ως Σκοπιανός ή ως Αμερικανός), έρχεται να συμφωνήσει διεκδικώντας! Ναι μεν, να απελευθερωθεί η χρησιμοποίηση Αμερικανών, αλλά να μειωθεί υπέρ των Ελλήνων η διαφορά και να έχουμε πέντε ξένους (ανεξαρτήτου υπηκοότητας) και επτά Έλληνες, είναι μια αντιπρόταση, σε περίπτωση επίσημης πρότασης από την πλευρά των σωματείων. Να το δεύτερο πρόβλημα.
Την ίδια στιγμή το ευρωπαϊκό στάτους δεν βοηθά προς την κατεύθυνση της… αύξησης του ορίου συμμετοχής Αμερικανών. Στην Ισπανία και την Ιταλία μελετούν τον περιορισμό τους, στη Γερμανία (εκεί πραγματικά χάθηκε η μπάλα) τα αποτελέσματα είναι αποκαρδιωτικά αναφορικά με την μπασκετική ταυτότητα των Γερμανών. Να το τρίτο πρόβλημα.
Με τρία προβλήματα, η ορατή λύση είναι η… απλή μέθοδος των τριών. Τρεις Αμερικανοί, τρεις κοινοτικοί και μια γενικότερη νουθεσία προς τις επιρρεπείς ομοσπονδίες να δείξουν "αυτοσυγκράτηση", μοιάζει να είναι η λύση που θα προκριθεί, χωρίς πάντως να αποκλείονται και ανατροπές.
Το κακό είναι πως ήδη κάποιες ομάδες ξεκίνησαν τον σχεδιασμό, χωρίς προηγουμένως να γνωρίζουν τί και πώς. Και δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο…
basketblog.gr
