---------------------------------------------------------------
Όσα χρόνια κι αν περάσουν το «άρωμα» του πρώτου τίτλου που κατέκτησε το ελληνικό μπάσκετ, σ’ εθνικό επίπεδο, θα παραμένει ανεξίτηλο. Γιατί, ήταν γραφτό στην ιστορία του παγκόσμιου, ομαδικού αθλητισμού, η Εθνική ομάδα μπάσκετ να πετύχει τον άθλο το βράδυ της 14ης Ιουνίου 1987, στο στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας», αλλά και ένα ολόκληρο έθνος, το ελληνικό να νιώσει τόσο μεγάλη υπερηφάνια για την ανατροπή όλων των δεδομένων του ευρωπαϊκού μπάσκετ, στην δεκαετία του ’80.
Από την πρώτη ημέρα του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, στις 3 Ιουνίου 1987 και τον αγώνα με την Ρουμανία μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης με αντίπαλο την Εθνική ομάδα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, έντεκα ημέρες αργότερα, η πορεία εκείνης της ελληνικής ομάδας, ήταν ανεπάντεχη και συγκλονιστική, συνάμα.
Το μπάσκετ άλλαξε την μοίρα του, εκείνο το βράδυ. Το «αγκάλιασε» ολόκληρος ο ελληνικός λαός, είτε είχε σχέση με τον αθλητισμό, είτε όχι. Είτε γνώριζε ότι στο μπάσκετ παίζουν πέντε παίκτες, είτε όχι. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι χιλιάδες Έλληνες, άνδρες και γυναίκες είχαν βγει στους δρόμους της Αθήνας, του Πειραιά, αλλά και σε κάθε πόλη της χώρας για να γιορτάσουν μια αθλητική επιτυχία που παρόμοια δεν είχε συμβεί μέχρι τότε.
Ηρθε το μπάσκετ να «σφηνωθεί» στην καρδιά κάθε Έλληνα και να «ριζώσει» ως το εθνικό σπορ της Ελλάδας. Ως το άθλημα που κάθε παιδί ήθελε να ασχοληθεί και να μάθει τα μυστικά του. Να σουτάρει υπό την πίεση δυο, τριών ή και τεσσάρων αντιπάλων, όπως ο Νίκος Γκάλης. Να παίζει άμυνα με απαράμιλλο πάθος, όπως ο αρχηγός της «χρυσής» Εθνικής, Παναγιώτης Γιαννάκης, να «καρφώνει» με δύναμη όπως ο Παναγιώτης Φασούλας και να πασάρει με την ακρίβεια του Φάνη Χριστοδούλου. Αυτοί ήταν οι τέσσερις πρωτοκλασσάτοι παίκτες της Εθνικής ομάδας του ’87, αλλά δεν ήταν μόνο αυτοί. Ποιος μπορεί να «ξεχάσει» την ολύμπια ψυχραιμία του Λιβέρη Ανδρίτσου σε κρίσιμες φάσεις; Τις νικηφόρες, ελεύθερες βολές του Αργύρη Καμπούρη με την αγέρωχη εκτέλεση τους στην παράταση του τελικού; Το «αέρινο» στυλ του άτυχου Νίκου Φιλίππου που τραυματίστηκε, μόλις στο πρώτο παιχνίδι του «ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ»; Το εγκεφαλικό παιχνίδι του Μέμου Ιωάννου και τις γνωστές βουτιές του, παρά τα βεβαρημένα από τραυματισμούς γόνατα του; Το πάθος του Νίκου Σταυρόπουλου που ήταν η εναλλακτική επιλογή στην θέση του πλει μέικερ; Την ομαδικότητα του Νίκου Λινάρδου και του Παναγιώτη Καρατζάς; Κανείς!
Δώδεκα εθνικοί «ήρωες». Δώδεκα, όσοι ήταν και οι Ολύμπιοι Θεοί της Αρχαίας Ελλάδας, όπως έγραψαν τα περισσότερα ξένα Μ.Μ.Ε. Δώδεκα παίκτες καθοδηγούμενοι από τον προπονητή, Κώστα Πολίτη, τον «ευρωκόουτς» όπως είναι από τότε το προσωνύμιο του και τον συνεργάτη του, Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου και μετέπειτα πρώτο προπονητή της Εθνικής ομάδας.
Συμπληρώθηκαν 20 χρόνια, αλλά για κάθε Έλληνα και Ελληνίδα, είναι σαν να μην πέρασε μια ημέρα. Οι παλιότεροι πάντα θυμούνται και οι νεότεροι μαθαίνουν. Ήρθαν κι άλλες, πολλές επιτυχίες του ελληνικού μπάσκετ σ’ αυτά τα 20 χρόνια, όπως το δεύτερο χρυσό μετάλλιο του 2005 από τους άξιους «κληρονόμους» που παίζουν σήμερα αντίπαλοι με την Μικτή Ευρώπης, αλλά και το ασημένιο μετάλλιο του ’89.
Η 14η Ιουνίου 1987 άνοιξε τον δρόμο, χάραξε μια ολόκληρη εποχή και δεν θα «ξεχαστεί» ποτέ γιατί είναι η πρώτη «αγάπη» όλων των Ελλήνων φιλάθλων και μη.
Aς θυμηθούμε την πορεία της Εθνικής Ελλάδας, βήμα-βήμα, μέχρι την πρώτη κατάκτηση της κορυφής του ευρωπαϊκού μπάσκετ:
3/6/1987: ΕΛΛΑΔΑ-ΡΟΥΜΑΝΙΑ 109-77
4/6/1987 ΕΛΛΑΔΑ-ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ 84-78
5/6/1987: ΕΛΛΑΔΑ-ΙΣΠΑΝΙΑ 89-106
6/6/1987: ΕΛΛΑΔΑ-ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ 66-69
7/6/1987: ΕΛΛΑΔΑ-ΓΑΛΛΙΑ 82-69
10/6/1987: ΕΛΛΑΔΑ-ΙΤΑΛΙΑ 90-78 (ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΟΣ)
12/6/1987: ΕΛΛΑΔΑ-ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ 81-77 (ΗΜΙΤΕΛΙΚΟΣ)
14/6/1987: ΕΛΛΑΔΑ-ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ 103-101 (ΤΕΛΙΚΟΣ)
basket. gr
