p.s. αν θεωρείτε το topic περιττό μεταφέρεται το κάπου άλλο..

Λοιπόν κατ' αρχήν... Έχει κρατήσει κανείς τα μέηλ τον Αρειανών στο σπορττάιμ; αν τα 'χει κανείς ας τα επαναδημοσιεύσει γιατί δεν ανοίγει η σελίδα στο σπόρττάιμ... κι εγώ το έρμο δεν τα διάβασα

Απο τη δεκαετια του '90 που προλαβα εγω, μπαινουν σε αυτο το topic? Αν ειναι, εχω μερικες ωραιες ιστοριουλες...

μήπως να στέλναμε κάνα email στο asproulias@hotmail.com?

01.02.2008 - Δέκα χρόνια από τον άθλο του Παλέ…

Σαν σήμερα πριν δέκα χρόνια γράφτηκε μια ακόμη «χρυσή» σελίδα στην πλούσια ιστορία του ΑΡΗ. Οι «κίτρινοι» ξεπερνώντας τα τεράστια διοικητικά, οικονομικά και κατά συνέπεια αγωνιστικά προβλήματα που τους ταλάνιζαν πέτυχαν έναν από τους σπουδαιότερους άθλους στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ κατακτώντας το Κύπελλο Ελλάδας και κάνοντας έτσι για πολλοστή φορά υπερήφανους τους φιλάθλους τους.

Ήταν η 1η Φεβρουαρίου 1998 όταν ο ΑΡΗΣ στον μεγάλο τελικό του Παλέ είχε επικρατήσει της ΑΕΚ με 71-68 προσθέτοντας έτσι το έβδομο Κύπελλο Ελλάδας στην τροπαιοθήκη του. Προηγουμένως είχε υπερκεράσει το εμπόδιο του Παναθηναϊκού κερδίζοντας τον με 83-68 στον ημιτελικό δείχνοντας ότι εκείνο το Φάιναλ Φορ που είχε διεξαχθεί στο «σπίτι» της αγαπημένης μας ομάδας, θα είχε τελικά «κιτρινόμαυρο» φόντο. Με αυτόν τον τρόπο μάλιστα ο ΑΡΗΣ εξασφάλισε αυτόματα για 24η φορά την έξοδο του στην Ευρώπη συμμετέχοντας την επόμενη σεζόν στο Κύπελλο Κυπελλούχων.

Η σύνθεση των τροπαιούχων που είχε ως «αρχιτέκτονα» στο πάγκο τον Χρήστο Μαγκώτσιο ήταν η εξής: Σιούτης 15, Λιαδέλης 22, Πάσπαλι 12, Αγγελίδης 5, Ναχάρ 3, Μπόνι 8, Γαλαξτερός 3, Χρυσανθόπουλος 3, Όρτμαν, Φλώρος.

Πολλά έχουν ειπωθεί και άλλα τόσα έχουν γραφτεί για την ψυχή εκείνων των παιδιών της αγαπημένης μας ομάδας που άφησαν όλα τα προβλήματα πίσω τους και αγωνιζόμενοι για την ιστορία του ΑΡΗ, τον λαό της ομάδας, αλλά φυσικά και για τους ίδιους τους εαυτούς τους έκαναν τη μπασκετική Ευρώπη να υποκλιθεί ξανά με θαυμασμό στο μεγαλείο του «Αυτοκράτορα» του ελληνικού μπάσκετ. Πολύ απλά, οι «κίτρινοι» είχαν πετύχει αυτό που για ορισμένους φάνταζε ακατόρθωτο. Γι’ αυτό λοιπόν εκείνο το τρόπαιο θα έχει για πάντα ξεχωριστή θέση στις καρδιές των φιλάθλων του ΑΡΗ…

Το ρομάντσο του Αρη
Η γέννηση, η ενθρόνιση και η πτώση του «μακεδόνα αυτοκράτορα»

Γ. ΤΟΥΡΩΝΗΣ

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να είναι ένα παραμύθι που θα το διηγούνταν οι γιαγιάδες στα εγγόνια τους.

Θα μπορούσε να γίνει ένα ρομάντσο και ίσως ένα μπεστ σέλερ με εκατοντάδες πωλήσεις.

Η αλήθεια όμως είναι ότι πρόκειται για μια αληθινή ιστορία, μια πραγματικότητα που μοιάζει με παραμύθι το οποίο οι πιο ρομαντικοί θα μπορούσαν να «πλάσουν» σαν ρομάντσο, δηλαδή ένα παραμύθι για μεγάλους. Αυτό το παραμύθι θα μπορούσε να αρχίσει κάπως έτσι:

Τα παλιά εκείνα χρόνια, γύρω στο 1914, γεννήθηκε στην πολιτεία με τον Πύργο τον Λευκό μια ομάδα που ήταν το αντίπαλο δέος στο κατεστημένο του ιστορικού Ηρακλή και που οι δημιουργοί της την βάφτισαν με το όνομα του θεού του πολέμου και είχε έμβλημά της, σημαία της, τον ίδιο τον θεό, τον Αρη.

Το ποδόσφαιρο κυριάρχησε τα πρώτα χρόνια, όπως έγινε και σε όλες τις άλλες ομάδες την εποχή εκείνη, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Το παιχνίδι με τα χέρια και τα καλάθια αρκετά χρόνια αργότερα ήταν υπόθεση της ΧΑΝΘ ως το 1952. Τότε πραγματικά, ίσως από την ανάγκη της αλλαγής στη «δικτατορία» της ομάδας του Τσίκινα, κάποιοι άρχισαν να χτίζουν, με πρωτομάστορα τον πατριάρχη του θεσσαλονικιώτικου μπάσκετ Ανέστη Πεταλίδη, την ομάδα που έμελλε να γίνει 30 χρόνια αργότερα η ομάδα όλων των Ελλήνων, η περηφάνια του ξενιτεμένου στη Γερμανία, στην Ολλανδία, στη Σουηδία, όπου ο έλληνας εργάτης ήταν πολίτης δευτέρας κατηγορίας.

«Ημασταν και πολίστες αλλά και μπασκεμπολίστες» λέει σήμερα ο πατριάρχης της αρειανής οικογένειας Α. Πεταλίδης «όταν μια μέρα πριν από έναν αγώνα ο πρόεδρός μας, ο Γιάννης Αγγέλου, που τα χρόνια εκείνα ήταν ο παραγοντικός μύθος μαζί με τον Μέρμηγκα, μας μάζεψε πριν από ένα κρίσιμο παιχνίδι και μας είπε: "Κύριοι, σήμερα πρέπει να νικήσετε γιατί ο Αρης είναι ιδέα"».

Αυτή ήταν η πιο στέρεη βάση πάνω στην οποία τα «μαστόρια» σμίλευσαν στη συνέχεια τον κορμό της ομάδας. «Ολοι τότε παίζαμε για μια πορτοκαλάδα» συνεχίζει ο Α. Πεταλίδης· «και αν θέλετε να δείτε ποιες ήταν οι αρχές που δημιούργησαν στη συνέχεια αυτόν τον γίγαντα που μπήκε με τη μεγαλύτερη άνεση σε κάθε ελληνικό σπίτι τη δεκαετία 1982-92, θα σας πω μόνο το εξής: έφορος για τρία χρόνια εκείνης της μεγάλης ομάδας, του Νίκου Μακρή, του Στέργιου Μπουσβάρου, του Μανώλη Παπαδάκη, του Στέργιου Γούσιου, του Πέτρου Πετράκη, του Χρήστου Λόλα, του Κωνσταντάρα, ήταν ο Τάκης Νικολαΐδης, που παραιτήθηκε μετά τον τρίτο χρόνο γιατί δεν είχε να πληρώσει τα έξοδα για τις πορτοκαλάδες μας!

Θέλετε και κάτι άλλο; Ημουν προπονητής για 21 ολόκληρα χρόνια, αλλά ποτέ δεν πήρα μία δραχμή! Κάποτε ο αείμνηστος Νίκος Καμπάνης, για να τιμήσει την προσφορά μου στον σύλλογο, μου πρόσφερε μισθό 10.000 δρχ. και βέβαια, αν τις έπαιρνα, θα ήμουν ο πιο ακριβοπληρωμένος προπονητής της Ελλάδας. Αν τις είδατε εσείς, άλλο τόσο τις είδα κι εγώ».

* Ο καλαθοσφαιριστής Γιάννης Ιωαννίδης




Αλήθεια, πόσοι είναι εκείνοι που ξέρουν ότι στη μετέπειτα ομάδα της περιόδου 1964-73 ο Α. Πεταλίδης είχε έναν «γιο» που έπαιζε σ' αυτή την ομάδα;

Ποιος ήταν αυτός; Ο Γιάννης Ιωαννίδης.

«Από την πρώτη στιγμή διέγνωσα το ταλέντο του αλλά και τον χαρακτήρα αυτού του μικρού, αδύνατου παιδιού που ήρθε ένα απόγευμα στο μικρό γηπεδάκι της οδού Ιταλίας και δεν μιλούσε πολύ. Αρχισε να προπονείται μαζί μας. Κάποια μέρα η βεντέτα της ομάδας, ο Γούσιος, του είπε με ύφος επιτακτικό να ανεβεί στο τραπέζι και να δέσει το διχτάκι στο καλάθι. Ο Γιάννης δεν υπάκουσε και τότε ο Γούσιος του είπε: "Οσο είμαι εγώ, εσύ μπάσκετ δεν θα ξαναπαίξεις...". Δεν ξέρω τι θα έκανε άλλος στη θέση μου, αλλά εγώ πήρα παράμερα τον μεγάλο και του είπα: "Στέργιο, έχεις δίκιο, ο μικρός έπρεπε να σε υπακούσει. Αυτό είναι άλλο θέμα, αλλά μπάσκετ θα παίξει και, σε παρακαλώ, αυτό να μην το ξαναπείς". Ετσι και έγινε. Λέγανε ότι ήταν "γιος" μου και έτσι ήταν. Οταν ο Γιάννης ήταν ήρεμος, ήταν το δικό μου μυαλό μέσα στο παιχνίδι, ήταν ο δεύτερος εαυτός μου. Ηρεμούσα, καθόμουν στον πάγκο, άναβα τσιγάρο και ήξερα ότι είχα νικήσει. Θα μείνω περήφανος ώσπου να πεθάνω γιατί ο μαθητής μου με πέρασε».

Ο δεύτερος πανελλήνιος τίτλος ήρθε το 1979, τότε που στον Αρη μεσουρανούσαν τα αστέρια του Χάρη Παπαγεωργίου και του Βαγγέλη Αλεξανδρή. Με περίπου 1.000 πόντους πρώτος σκόρερ ο Χάρης και με καρδιά λιονταριού ο Βαγγέλης, πιστεύουν σήμερα ­ με τον δεύτερο πανελλήνιο τίτλο τότε, μετά από 49 χρόνια ύπαρξης του συλλόγου ­ ότι άλλαξαν την εποχή του ελληνικού μπάσκετ: «Ηταν μια ρομαντική αλλά συγχρόνως και ηρωική εποχή τότε και η σχέση μεταξύ παικτών και κόσμου ήταν μια σχέση ερωτική».

Προπονητής εκείνης της ομάδας στα πρώτα του ­ επαγγελματικά πια ­ βήματα ο Γιάννης Ιωαννίδης.

Το 1979 γίνεται το θαύμα που άλλαξε τον ρουν της ιστορίας όχι μόνο του Αρη στο μπάσκετ αλλά και του ελληνικού μπάσκετ, αφού ένας άνθρωπος, σίγουρα με τη βοήθεια κάποιων συμπαικτών του, έγινε ο καλύτερος πρεσβευτής της αθλητικής Ελλάδας στο εξωτερικό. Τον Νοέμβριο του 1979 έρχεται ο Νίκος Γκάλης και οι εφημερίδες της εποχής γράφουν: «Ο Αρης έκλεψε τον Γκάλη μέσα από τα χέρια του Παναθηναϊκού». Η καλή μοίρα του Αρη είχε παίξει για μία ακόμη φορά το δικό της παιχνίδι και με το μαγικό ραβδί της είχε δώσει τη δική της ευχή σ' αυτή την ομάδα που έμελλε να γίνει η ομάδα όλων των Ελλήνων.

* Η ομάδα όλων των Ελλήνων

Δεν είναι υπερβολή αυτό που σήμερα υποστηρίζουν όλοι, ότι ο Αρης του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φιλίππου, του Σούμποτιτς ήταν η ομάδα όλων των Ελλήνων. Εχω προσωπική μαρτυρία να καταθέσω: Γύριζα την άνοιξη του 1989 από την Κέρκυρα και κάποια στιγμή περνώντας από το Μέτσοβο μπήκα σε ένα κατάστημα για να αγοράσω κάποια παραδοσιακά προϊόντα. Με εξυπηρέτησε μια δεσποινίδα που ήταν - δεν ήταν 16-17 χρόνων. Με ρώτησε από πού είμαι. Οταν της είπα ότι είμαι από τη Θεσσαλονίκη, ξέρετε τι μου είπε με εκείνη την ιδιόμορφη μετσοβίτικη προφορά; «Α, εσείς έχετε τον Αρη, τον Γκάλη, τον Γιαννάκη... Ηρθα τον χειμώνα στη Θεσσαλονίκη, είχατε πολλά χιόνια, αλλά πήγα και τους είδα από κοντά. Τι ευτυχία, Θεέ μου...». Αυτά τα λόγια, που δεν θα ξεχάσω ποτέ, νομίζω ότι δείχνουν τη λατρεία των Ελλήνων σ' αυτή την ομάδα που έβγαλε από τη μιζέρια και τη μοναξιά τον ελληνικό αθλητισμό.

Ο Νίκος Γκάλης όμως από την πρώτη στιγμή δεν βρήκε στρωμένο το χαλί. Οσο και αν φανεί παράξενο, ο δρόμος προς την καταξίωση, την καθολική εκτίμηση, τον παγκόσμιο θαυμασμό πέρασε μέσα από την αρειανή παραγοντική ­ αλλά και των συμπαικτών του ­ αμφισβήτηση και για όσους θα θυμούνται, όταν ήταν προπονητής ο Ιβκοβιτς, έγινε με πρωταγωνιστές τους Ανανιάδη, Γιαννουζάκο, Φιλίππου, Βαμβακούδη η περίφημη «απεργία των εννέα» με σύνθημα το περίφημο «Παιδιά και αποπαίδια». Αποδέκτης όλων των αμφισβητήσεων ο Α. Πεταλίδης, που με το έμπειρο και σοφό μπασκετικό μάτι του είχε διαγνώσει την ανεπανάληπτη αξία του Γκάλη.. Την περίοδο 1979-80 και αμέσως μετά το πρωτάθλημα, προτού έρθει ο Γκάλης, ο Ιωαννίδης φεύγει από τον πρωταθλητή (κανείς ως τώρα δεν μπόρεσε να εξηγήσει το γιατί) και παίρνοντας μαζί του δύο παίκτες από τον Αρη πάει στη Λάρισα, που τότε έπαιζε στο πρωτάθλημα της Β' Εθνικής, μια και δεν υπήρχε Α2. Την ίδια περίοδο από τη Μακάμπι του Τελ Αβίβ έρχεται ο αμερικανός προπονητής Φρεντ Ντέβελι στον πρωταθλητή Αρη. Ο Ντέβελι δεν βγάζει τη χρονιά και φεύγει τον Φεβρουάριο του 1980, ενώ υποψίες για ομοφυλοφιλία ακόμη τον κυνηγάνε. Ως υπηρεσιακός προπονητής έρχεται ο Πεταλίδης, ως τη λήξη της χρονιάς.

Ο Χ. Παπαγεωργίου χειρουργείται τον Δεκέμβριο του 1979 στη Φινλανδία και επιστρέφει στον Αρη, αλλά μια υποτροπή και ο Ιβκοβιτς που έρχεται στην ομάδα για δύο χρόνια (1980-81, 1981-82) του σταματάνε την καριέρα.

Ο γιουγκοσλάβος προπονητής είναι θιασώτης των νέων και έχει μια εντελώς διαφορετική φιλοσοφία από εκείνη με την οποία είχε ταυτιστεί ως τότε ο Αρης. Είναι σκληρός με τα αστέρια και κομπορρημονεί ότι αυτός «έφαγε» στην Παρτιζάν τον Νταλιμπάγκιτς και τον Κιτσάνοβιτς. Υπάρχει η υποψία, που κανένας δεν μπορεί να ταυτίσει με βεβαιότητα, ότι, αν μπορούσε, θα έβαζε και αυτόν τον Γκάλη στο περιθώριο. Φεύγει χωρίς περγαμηνές και η κάθε πλευρά έχει τη δική της άποψη για αυτό το διαζύγιο. Επίσημη εκδοχή, ότι ζήτησε, από μισθό 80.000 δραχμών, 200.000 δραχμές. Η πλευρά του Ντούσαν Ιβκοβιτς πίστευε ότι οι «ιωαννιδικοί» είχαν τορπιλίσει την παράταση της συνεργασίας. Την άποψη αυτή επιτείνει η επιστροφή, μαζί με τη νέα διοίκηση του Βαγγέλη Μελισσάρη, που διαδέχεται εκείνη του Μίμη Σουλιάδη, του Γιάννη Ιωαννίδη στην ομάδα και ο Αρης κερδίζει το Πρωτάθλημα Ελλάδος την περίοδο 1982-83. Τα οικονομικά όμως είναι έτοιμα να οδηγήσουν τον πρωταθλητή στο Πρωτοδικείο.

* Οι μετεγγραφές Γιαννάκη, Σούμποτιτς και Μισούνοφ




Και τότε η καλή νεράιδα, η υπέρτατη αυτή δύναμη, οδηγεί τον Αρη στον Ακη Μιχαηλίδη. Μια τυχαία συνάντηση φέρνει τον ένα στο κατώφλι του άλλου. Να, πώς διηγείται ο ίδιος ο Μιχαηλίδης τα γεγονότα που τον έφεραν στο τιμόνι του Αρη για την επταετία 1983-90: «Το καλοκαίρι του '83 δέχομαι την πίεση από τον Σάκη τον Παπαβασιλείου να βοηθήσω τον Αρη γιατί, ενώ είναι πρωταθλητής Ελλάδος, πάει στο Πρωτοδικείο. Λέω το "ναι" τον Ιούλιο με την προϋπόθεση ότι αναλαμβάνω για μία μόνο χρονιά δοκιμαστικά. Τους επισημαίνω όμως ότι δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ και ότι δεν ξέρω το αντικείμενο. Ο Ανέστης ο Πεταλίδης, που εν τω μεταξύ έχω γνωρίσει, μου λέει ότι "εμείς θα την κάνουμε τη δουλειά, εσύ μόνο να λες ότι είσαι ο πρόεδρος και να βάλεις 10 εκατ. δρχ.".

Εγώ λέω 5 εκατ. δρχ., ο Ανέστης 10 εκατ. δρχ. και έτσι ξεκίνησε η ιστορία. Την πρώτη χρονιά δεν είχα καμία συμμετοχή, αυτό είναι ξεκάθαρο. Εγώ μαθήτευα δίπλα στον Ανέστη Πεταλίδη και μάθαινα ψηλαφώντας και αφουγκραζόμενος να καταλάβω τι είναι αυτή η ιστορία ­ και πάντα με το δεδομένο ότι για μία χρονιά θα είναι αυτή η εμπειρία. Χάνουμε το Πρωτάθλημα στην Κέρκυρα από τον Παναθηναϊκό. Πολλά ειπώθηκαν εκείνη την εποχή, αλλά εγώ δεν είχα την εμπειρία για να τα αξιολογήσω. Λίγο αργότερα χάνουμε και το Κύπελλο. Ολα τα υπόλοιπα ήρθαν μόνα τους».

Ο Ακης Μιχαηλίδης αναφέρει σχετικά με τη μετεγγραφή του Παναγιώτη Γιαννάκη από τον Ιωνικό: «Η μετεγγραφή του Παναγιώτη Γιαννάκη δεν είχε ποτέ πλαφόν. Ξεκινήσαμε με τη λογική να μπορέσουμε να κάνουμε τη μετεγγραφή.

Ολοι βοήθησαν και δεν ήταν "μετεγγραφή του ενός", όπως υποστηρίζει ο τότε αντιπρόεδρός μου, ο Θεόφιλος Μητρούδης. Βοήθησε ο ίδιος, ο Μπουτάρης, οι υπόλοιποι, εγώ. Ημασταν μια συμπαγής ομάδα και άλλος πολύ, άλλος λιγότερο βοηθήσαμε να γίνει αυτή η μετεγγραφή. Τότε στη μάχη ήταν η ΑΕΚ και ο Παναθηναϊκός. Αν δεν είχαμε απαγάγει τον παίκτη και δεν τον είχαμε μαζί μας, η μετεγγραφή αυτή δεν θα γινόταν ποτέ. Η ΑΕΚ ήταν πιο κοντά γιατί είχε έναν φίλο από την Κύπρο που έδινε ανοιχτές επιταγές στον Ιωνικό».

Διαφορετική είναι η άποψη που υποστηρίζει ο Ανέστης Πεταλίδης:

«Την πρώτη κρούση την έκανα εγώ στον Ιωνικό και τους είπα 12 εκατ. δρχ. Αυτοί πέφτουν από τα σύννεφα, τρελαίνονται, λένε "όχι" και μας ειδοποιούν ότι θα τον κρατήσουν στην ομάδα τους για μία χρονιά ακόμη. Ο Μητρούδης, με τον παρορμητισμό του και με τη βοήθεια του Γιάννη του Μπουτάρη, που είχε μπει στο συμβούλιο, φθάνουν τη μετεγγραφή στα 42 εκατ. δρχ.».

Το πρώτο νταμπλ έρχεται για τον Αρη την επόμενη χρονιά και ξεκινάει ένα σερί επτά πρωταθλημάτων και έξι κυπέλλων, ενώ έναν χρόνο αργότερα στην παρέα του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φιλίππου έρχονται να προστεθούν ο Λευτέρης Σούμποτιτς και ο Μιχαήλ Μισούνοφ.

Ο Αρης παίζοντας στο Κύπελλο Κόρατς την περίοδο 1984-85 για πρώτη χρονιά κάνει αισθητή την παρουσία του στην Ευρώπη. Μετέχοντας στον όμιλο όπου ήταν η ιταλική Λιβόρνο, η γαλλική Λεμάν και η γιουγκοσλαβική Ζαντάρ, τερματίζει πρώτος και μπαίνει στους τέσσερις, ενώ πρέπει να παίξει με τη Βαρέζε. Εκεί όμως η τύχη παίζει ένα άσχημο παιχνίδι στον Αρη και στον Γκάλη, που σπάει το χέρι του. Φεύγει εσπευσμένως για το Μόναχο, σε κάποιο ιατρικό κέντρο που του υπόσχεται συμμετοχή στο παιχνίδι, και επιστρέφει στο Μιλάνο την παραμονή του αγώνα με το χέρι σε νάρθηκα. Παίζει, και το παιχνίδι ξεκινάει με τεχνική ποινή σε βάρος του Αρη επειδή στην προθέρμανση σε ένα κάρφωμα ο Φιλίππου σπάει το ταμπλό. Ο Αρης χάνει και η Βαρέζε πάει στον τελικό της Λωζάννης. Ο Αρης παίζει στην προκριματική φάση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών την επόμενη χρονιά, 1985-86, ενώ κάνει επενδυτικό άνοιγμα σε ξένους παίρνοντας τους δύο πολύ καλούς Αμερικανούς Βρόμαν και Σέφερ. Παρά το οικονομικό άνοιγμα όμως σκαλώνει στη Λιμόζ και δεν υπάρχει συνέχεια. Ο Αρης, παρά τον αποκλεισμό του, έχει πλέον βάλει στόχο την Ευρώπη.

* Πώς έγινε η ανατροπή της διαφοράς των 31 πόντων

Ποια είναι η αλήθεια για το Βατερλό του Παλατρουσάρντι; Ισως ποτέ δεν θα την μάθει κανείς, παρά το ότι πέρασαν 11 ολόκληρα χρόνια. Ενας Αρης που έκανε την Ευρώπη να παραμιλάει με τον άθλο του, κερδίζοντας μέσα στο Αλεξάνδρειο την πρωταθλήτρια Ιταλίας Φίλιπς με 31 πόντους, έχασε ύστερα από 15 ημέρες με 34!

Τότε τα σενάρια άρχισαν να κυκλοφορούν το ένα μετά το άλλο. Η εξήγηση του Ακη Μιχαηλίδη: «Κανένας πρόεδρος δεν μπορεί να κάνει καμιά συμφωνία ούτε με προπονητή ούτε με παίκτη ή παίκτες. Αυτά είναι παραμύθια της Χαλιμάς για εσωτερική κατανάλωση. Ουσιαστικά η ιστορία αυτού του Βατερλό έχει ως εξής: Οχι μόνο είχαμε τη μεγάλη διαφορά στις αποσκευές μας, αλλά και τις προϋποθέσεις τις αγωνιστικές να πάμε να κάνουμε έναν υγιεινό περίπατο στο Μιλάνο. Χαρακτηριστικά θα σας πω ότι όταν μπήκα στο γήπεδο στο Παλατρουσάρντι οι ιταλοί παράγοντες της Φίλιπς με βλέπανε σαν τον νικητή, χωρίς αγώνα. Αλλά, θέλεις το σύστημα το αγωνιστικό που έπαιζε η ομάδα, θέλεις ότι δεν υπήρχαν ψυχικά αποθέματα όταν το παιχνίδι άρχισε να γυρίζει σε βάρος, θέλεις η εμπειρία των Ιταλών, έφερε το ανάποδο αποτέλεσμα».

Την επόμενη περίοδο, 1987-88, αλλάζει το σύστημα του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, ο τελικός όμιλος από έξι ομάδες έχει πλέον οκτώ και δημιουργείται το φάιναλ φορ. Ο τελευταίος τελικός έγινε την προηγούμενη χρονιά μεταξύ της Φίλιπς και της Μακάμπι, στη Λωζάννη, και το πήρε η ιταλική ομάδα.

Η αρχή της ευρωπαϊκής καθιέρωσης γίνεται στη Γάνδη, όπου για πρώτη φορά ο Αρης περνάει στους τέσσερις μαζί με τη μεγάλη Παρτιζάν του Ντίβατς, του Πάσπαλι, του Ομπράντοβιτς, την Τρέισερ του Μενεγκίν και του Ντ' Αντόνι και τη Μακάμπι. Τα ζευγάρια διαμορφώνονται: Αρης - Τρέισερ και Παρτιζάν - Μακάμπι. Είναι η Μεγάλη Εβδομάδα του Πάσχα των ορθοδόξων και οι φίλαθλοι του Αρη φεύγοντας από το αεροδρόμιο «Μακεδονία» φώναζαν ότι θα κάνουν ανάσταση από τη Μεγάλη Παρασκευή, ημέρα του τελικού.

«Στη Γάνδη πήγαμε σαν φαβορί» λέει ο τότε πρόεδρος του Αρη «όχι από πλευράς φιλάθλων, που ήταν φυσιολογικό να πιστεύουν ότι ο Αρης θα έπαιζε τελικό και θα κέρδιζε, αλλά από τα ανώτερα κλιμάκια της FIBA. Θυμάμαι ότι την παραμονή του αγώνα έγινε ένα τραπέζι στο οποίο παρεκάθησαν οι πρόεδροι των τεσσάρων ομάδων και ο Στάνκοβιτς, και κανένας άλλος. Επισημάνθηκε το γεγονός ότι ήμασταν οι τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, το μέλλον του ευρωπαϊκού μπάσκετ, και τότε είπε ο Στάνκοβιτς χαριτολογώντας και στους τέσσερίς μας: "Πιστεύω ότι φέτος θα γίνει ένας μεγάλος βαλκανικός τελικός" ­ εννοώντας ότι θα παίξει ο Αρης με την Παρτιζάν τελικό. Γελάσαμε όλοι, ευχηθήκαμε όλοι και τελικά ο Αρης και η Παρτιζάν έπαιξαν μικρό τελικό».

Μετά τη Γάνδη ο Αρης για δεύτερη χρονιά την περίοδο 1988-89 πάει στο δεύτερο φάιναλ φορ, που γίνεται στο Μόναχο. Οι ομάδες που μετέχουν είναι ο Αρης, η Μακάμπι, η Γιουγκοπλάστικα των Νίκολιτς και Μάλκοβιτς και η Μπαρτσελόνα. Στον πρώτο ημιτελικό με τη Μακάμπι ο Αρης προηγείται με έξι πόντους και φαίνεται καθαρά ότι θα παίξει τελικό με τη Γιουγκοπλάστικα. Τα πράγματα αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη ύστερα από ένα επεισόδιο μεταξύ του Γιαννάκη και του Μπάρλοου. Ο Αρης χάνει τον ρυθμό του αλλά και το παιχνίδι. Στον μικρό τελικό με «ήρωα» τον Κατσούλη κερδίζει την Μπαρτσελόνα και την τρίτη θέση.

Από τη Γάνδη ακόμη ο Αρης είχε γίνει μια μεγάλη δύναμη στην Ευρώπη και όλοι άρχισαν να τον υπολογίζουν. «Μπήκαμε στα σαλόνια της Ευρώπης, στους μηχανισμούς της FIBA» λέει σήμερα ο Ακης Μιχαηλίδης «στα διαιτητικά λόμπι, τα παραγοντικά. Γνωρίσαμε πρόσωπα και πράγματα, γνωρίσαμε πώς λειτουργούν οι ομάδες σε επαγγελματική βάση και κυριολεκτικά "ξεστραβωθήκαμε". Ηταν η πρώτη μεγάλη εμπειρία, που παρέσυρε στη συνέχεια όλες τις άλλες ελληνικές ομάδες. Ολα απλοποιήθηκαν και οι μηχανισμοί έγιναν πια βατοί. Εκεί που για να μπούμε στην τελική οκτάδα έπρεπε να περάσουμε από Μακάμπι και Λιμόζ, τώρα πια παίζαμε με την πρωταθλήτρια Ουγγαρίας. Ολα ήταν πλέον μια απλή διαδικασία. Είχαμε καθιερωθεί στην Ευρώπη. Βέβαια στην Ελλάδα ήταν ρουτίνα πλέον και τα πρωταθλήματα έρχονταν το ένα πίσω από το άλλο, δεν σταμάτησαν ως το '91».

Το 1990 ο Αρης πάει για τρίτη συνεχόμενη χρονιά σε φάιναλ φορ στη Σαραγόσα. Οι οιωνοί είναι οι καλύτεροι. Στον Αρη, εκτός από τους Γκάλη - Γιαννάκη, παίζουν οι Βράνκοβιτς και Τζόουνς.

«Πήγαμε με τον αέρα ότι ήρθε πια η ώρα μας» λέει ο τότε πρόεδρος· και συνεχίζει: «Πάλι η ατυχία βρέθηκε μπροστά μας. Ο Βράνκοβιτς την τελευταία στιγμή είχε σοβαρό πρόβλημα με τη μέση του, ενώ ο Τζόουνς βρέθηκε σε άσχημη μέρα. Διαλυθήκαμε από την Μπαρτσελόνα στον πρώτο αγώνα, που έκανε το καλύτερο παιχνίδι της, και στον μικρό τελικό με τη Λιμόζ χάσαμε με σηκωμένα τα χέρια».

* το επεισόδιο με τον Ιωαννίδη και η «εκδίωξη» του Γκάλη




Η αρχή της πτώσης όμως αρχίζει από τον Νοέμβριο του 1989, όταν στην προκριματική φάση και στον αγώνα με τη Λέφσκι στα αποδυτήρια ο Γιάννης Ιωαννίδης θυμάται τον κακό εαυτό του και κάποια στιγμή λέει στον Γκάλη: «Εγώ σε έκανα μάγκα...».

Κατ' άλλους ο Γκάλης δεν μίλησε, κατ' άλλους η απάντηση και η ανταπάντηση ήταν πολύ σκληρές. Το γυαλί είχε σπάσει και ο Γκάλης έχει ένα ελάττωμα: δεν ξεχνάει. Η αρχή της πτώσης είχε αρχίσει και όλα τα υπόλοιπα ήταν απλή διαδικασία και θέμα χρόνου.

Μετά τη Σαραγόσα ο Γιάννης Ιωαννίδης φεύγει από τον Αρη, ο Γιαννάκης είναι στην Αθήνα και παίζει μόνο στα τελευταία παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ και ο Αρης χάνει το φάιναλ φορ στο Παρίσι λόγω του Πολέμου στον Κόλπο, αφού το πρώτο παιχνίδι που έπρεπε να γίνει στο Τελ Αβίβ γίνεται λόγω των ιρακινών πυραύλων «Σκουντ» στη Θεσσαλονίκη. Ομως, με νέα απόφαση της FIBA οι άλλοι παίζουν με τη Μακάμπι στο Βέλγιο και στο κρίσιμο παιχνίδι με τη Σκαβολίνι στο Πέζαρο ο Αρης δεν αντέχει και χάνει το τέταρτο συνεχόμενο φάιναλ φορ στο Παρίσι.

Η ομάδα όλων των Ελλήνων είναι πια στη δύση της και την περίοδο 1990-91 παίρνει το τελευταίο της Πρωτάθλημα Ελλάδος στον πέμπτο τελικό με τον ΠΑΟΚ και με το τρίποντο του Γιαννάκη στα τελευταία δευτερόλεπτα.

Την επόμενη περίοδο ο Αρης τερματίζει τρίτος, πίσω από τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό, που εν τω μεταξύ έχει πάρει προπονητή τον Γιάννη Ιωαννίδη, και χάνει ύστερα από πολλά χρόνια την Ευρωλίγκα αλλά και την ταυτότητά του.

Μετά τη διπλή αποχώρηση του Ακη Μιχαηλίδη από τα διοικητικά, ο Θεόφιλος Μητρούδης παίρνει τα ηνία σαν τη νέα καλή νεράιδα που θα «αναστήσει» τον Αρη. Ερχεται η πολυεθνική εταιρεία - φάντασμα Καραντάνια που επενδύει στον Αρη 200 εκατ. δρχ., ο Αρης αλλάζει όνομα και γίνεται κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα Sato-Αρης, ενώ ο νέος πρόεδρος υποστηρίζει ότι πρώτο μέλημα είναι να χτιστεί στο γήπεδο ποδοσφαίρου κλειστό γήπεδο μπάσκετ σε έξι μήνες. Χαλασμός κόσμου μεταξύ της ΠΑΕ και του ερασιτέχνη Αρη. Και ενώ κρατάνε την αναπνοή τους από τη φορά των γεγονότων, ο Θεόφιλος Μητρούδης κάνει ένα βήμα που αποδείχθηκε ολέθριο και για τον Αρη αλλά και για τον ίδιο, και ίσως για το μπάσκετ της Θεσσαλονίκης: διώχνει τον Νίκο Γκάλη, τον μεγαλύτερο αθλητή που πέρασε από την ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.

Να δούμε τι λέει σήμερα, ύστερα από έξι χρόνια: «Ο Νίκος Γκάλης ήταν ξεκάθαρο για μένα ότι δεν μπορούσε να μείνει με τον τρόπο που αυτός ήθελε. Επρεπε να καταλάβει ότι θα δούλευε με έναν νέο τρόπο που απαιτούσε η νέα χημεία της ομάδας. Στον Γκάλη όμως, που ήταν η ψυχή μου, κορόνα στο κεφάλι μου, έπρεπε να πω την αλήθεια, δεν μπορούσα να τον κοροϊδέψω. Χώρια βέβαια που την περίοδο εκείνη το ταμείο δεν άντεχε τα 450 εκατ. δρχ. που θα μου ζητούσε. Τριακόσια για την ανανέωση του συμβολαίου συν 150 εκατ. δρχ. ένα υπόλοιπο από την προηγούμενη χρονιά. Δεν πρόλαβα όμως να μιλήσω οικονομικά με τον Νικ γιατί μου το ξεκαθάρισε αμέσως: "Αλλο ρόλο σ' αυτή την ομάδα δεν θέλω".

"Μα" του λέω "Νίκο μου, εδώ τώρα δεν διοικείς εσύ πια. Πέρυσι διοικούσες, πρόπερσι το ίδιο. Εσύ ανέβαζες προπονητές, εσύ κατέβαζες. Εσύ διάλεγες ξένους, εσύ έδιωχνες ξένους. Τα θυμάμαι όλα... Μπέρι, Φίσερ, Σπύρου... Εσύ έχεις τον δικό σου Ραμπότα, που δεν θα έχεις πια, ούτε τους δικούς σου δημοσιογράφους.

Η ομάδα πλέον είναι Μητρούδης, αυτός είναι το αστέρι. Δεν είναι ούτε ο Γκάλης ούτε ο Γιαννάκης ούτε ο Χ ή ο Ψ. Εγώ είμαι το αστέρι. Αν δεν θέλετε να είμαι εγώ το αστέρι, να φύγω και να έρθει κάποιος άλλος. Οσο είναι πρόεδρος ο Μητρούδης, ο σούπερσταρ θα είναι ο Μητρούδης. Τελεία και παύλα". Ο Γκάλης αρνήθηκε να δεχθεί αυτή την άποψη. Φιληθήκαμε και έφυγε».

Χαλασμός κόσμου την εποχή εκείνη. Ο Μητρούδης δεν ήξερε πού να κρυφτεί. Σε μια τηλεφωνική επικοινωνία που είχα μαζί του εκείνη την περίοδο, μου εξομολογήθηκε: «Με ξεσκίσατε εσείς οι δημοσιογράφοι. Δεν αντέχω άλλο. Η μητέρα μου κλαίει διαρκώς. Εχουν σπάσει τα νεύρα της με ό,τι συμβαίνει και με αυτά που γράφουν για μένα».

Σήμερα λέει: «Οι ίδιοι που μου πρότειναν να φύγει ο Γκάλης, όταν ο λαός εξοργίστηκε μου είπαν: "Θεόφιλε, φωνή λαού, οργή Θεού", και εγώ τους απάντησα: "Χίλιες οργιές να έρθουν, ο Μητρούδης αποφάσισε και το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω...". Ανανεώνω το συμβόλαιο του Γιαννάκη εν συνεχεία και έρχεται ο Ρόι Τάρπλεϊ, ένα μεγάλο όνομα του ΝΒΑ αλλά συγχρόνως και ένας προβληματικός παίκτης που, όπως έλεγε ο Στηβ Γιαντζόγλου "αυτός κατούρησε 6 εκατ. δολάρια, θα σκεφτεί τα υπόλοιπα;"...».

Ο Αρης δείχνει το προφίλ μιας νεόπλουτης ομάδας που προσπαθεί να κρύψει τα κουρέλια της με φτιασιδώματα. Προετοιμασία στο Μπόρμιο και στο πρώτο παιχνίδι, ενώ έρχεται και ο μεγάλος Νίκολιτς δίπλα στον Γιαντζόγλου, διαλύει τον ΠΑΟΚ του Ιβκοβιτς με 32 πόντους διαφορά. Ολοι τρομάζουν και κάποιοι αρχίζουν να λένε ότι ο Μητρούδης είναι το νέο μεγάλο παραγοντικό αστέρι.

Ο Γιαννάκης τραυματίζεται όμως και αρχίζει το ξήλωμα αυτής της ομάδας, ενώ ο Τάρπλεϊ δεν σταματάει να πίνει κάσες με μπίρες. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει και ο Αρης τερματίζει πέμπτος στο Πρωτάθλημα, αλλά παίρνει το Κύπελλο Κυπελλούχων στο Τορίνο νικώντας την τουρκική Εφες Πίλσεν. Τα επεισόδια όμως ­ μια προβοκάτσια καλά στημένη σε βάρος της ελληνικής ομάδας ­ ρίχνουν σκιές στον ευρωπαϊκό θρίαμβο. Ο Αρης τιμωρείται από τη FIBA με δύο χρόνια αποκλεισμό από όλες τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις σε πρώτη φάση και στη συνέχεια ο ισχυρός ανήρ του ελληνικού μπάσκετ Γιώργος Βασιλακόπουλος μετατρέπει την ποινή σε συμμετοχή του Αρη στην επόμενη διοργάνωση, αλλά οι αγώνες έπρεπε να γίνουν στην Αθήνα κεκλεισμένων των θυρών. Χάνει παρ' όλα αυτά τη δεύτερη συμμετοχή του στον τελικό από την Ολύμπια Λουμπλιάνας στην έδρα σε διπλά παιχνίδια, αφού αυτή η τελευταία είχε εξασφαλίσει το δικαίωμα της έδρας.

Τον δεύτερο χρόνο έχει φύγει και ο Γιαννάκης, ενώ ο Μητρούδης θεωρεί ότι προδόθηκε και από τότε αρχίζει μια βεντέτα μεταξύ τους που τελικά βεβαίως πληρώνει ο Αρης, ο οποίος βρίσκεται με τον νυν προπονητή της Εθνικής ομάδας στον Αρειο Πάγο για ένα χρέος που φθάνει τα 400 εκατ. δρχ. Για αυτή την ιστορία ο πρώην πρόεδρος του Αρη υποστηρίζει: «Αν έφαγα εκβιασμό, όπως είπα σε μια γενική συνέλευση πάνω στον εκνευρισμό μου σε ένα στενό της Νέας Φιλαδέλφειας από τον Παναγιώτη Γιαννάκη, ντρέπομαι να το πω, γιατί ένας πρόεδρος δεν εκβιάζεται. Το ότι δεν ήθελε ο Γιαννάκης τον Γκάλη είναι γεγονός, όπως είναι γεγονός ότι δεν τον ήθελε ο Κόμαζετς και όπως είναι γεγονός ότι σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν».
Η επιστροφή στους μεγάλους




ΣΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ συχνά προστρέχουν στη σημειολογία ακόμη και του ονόματος μιας ομάδας για να αναδείξουν πτυχές της νίκης ή της ήττας. Στο μπάσκετ τις τελευταίες εβδομάδες κυριαρχεί η άνοδος ενός «θεού»: εκείνου του πολέμου, ο οποίος έπεσε μεν αμαχητί σε διοικητικό - οικονομικό επίπεδο αλλά θριαμβεύει στο πεδίο της αθλητικής μάχης. Ο Αρης του ελληνικού μπάσκετ ανέβηκε (για μία ακόμη φορά) στην κορυφή του Ολύμπου έπειτα από μια πορεία μεταξύ σφύρας και άκμονος τα τελευταία χρόνια. Την περασμένη Κυριακή, με την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος, επέστρεψε εκεί όπου ουσιαστικά ανήκει: στη συντροφιά των μεγάλων του ελληνικού μπάσκετ.

Χωρίς διοίκηση, με τους παίκτες απλήρωτους για μεγάλο διάστημα, η ομάδα της Θεσσαλονίκης γνώρισε ξανά τα παλιά μεγαλεία εκεί, στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, στο γήπεδο όπου είχε στο παρελθόν γευθεί τόσους και τόσους θριάμβους. «Ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φιλίππου και τα άλλα παιδιά» αντικαταστάθηκαν στις συνειδήσεις των οπαδών του από «τον Λιαδέλη, τον Αγγελίδη, τον Σιούτη και τα άλλα παιδιά».

Ωστόσο, παρά την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας, ο Αρης στο μπάσκετ εξακολουθεί να περνά μια παρατεταμένη κρίση διοικητικής φύσεως. Τα τελευταία χρόνια οι διοικήσεις πέφτουν η μία μετά την άλλη και ο σύλλογος οδηγείται κάθε τόσο στο Πρωτοδικείο για διορισμό διοίκησης χωρίς να διαφαίνεται λύση. Οι προπονητές και οι πρόεδροι φεύγουν αλλά η γκρίνια δεν σταματά. Μία μόνο φράση μπορεί να δώσει το νόημα της καθοδικής πορείας του Αρη μετά τη «χρυσή δεκαετία» του 1980: Τα κάστρα πέφτουν από μέσα. Το επιβεβαιώνει η προσεκτική ανάγνωση του χρονικού που δημοσιεύουμε στις διπλανές στήλες.
Ο Γκάλης, ο Λάρι Μπερντ και η Ντόνα Σάμερ




ΤΟ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ για τους αρειανούς έτος ήταν το 1979, όταν γιόρτασαν το πρώτο τους πανελλήνιο πρωτάθλημα αλλά και τον ερχομό του Νίκου Γκάλη, που μεταφύτευσε στο ελληνικό μπάσκετ προδιαγραφές του αμερικανικού. Ας ανοίξουμε τη σελίδα της μετεγγραφής του όπως την διηγούνται οι πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής. Πρόεδρος του Αρη εκείνη την περίοδο ήταν ο Μενέλαος Χατζηγεωργίου και έφορος μπάσκετ ο Γιώργος Τσιλιγγερίδης. Οι καλές διασυνδέσεις και κάποιες υψηλού επιπέδου γνωριμίες που είχε ο πρόεδρος του Αρη στην Αμερική έγειραν την πλάστιγγα στη μάχη με τον Παναθηναϊκό υπέρ της ομάδας της Θεσσαλονίκης. Ετσι, σε χρόνο ρεκόρ έφυγε για την Αμερική ο έφορος της ομάδας με την εντολή: «Μην τολμήσεις να γυρίσεις χωρίς τον Νίκο Γκάλη. Πρόκειται για μεγάλο ταλέντο που θα αλλάξει τη ροή των πραγμάτων στο μπάσκετ της Ελλάδας».

«Ο Νίκος ήθελε να έρθει στην Ελλάδα και στον Αρη» λέει σήμερα ο Γ. Τσιλιγγερίδης. «Το μεγάλο πρόβλημα ήταν ο σκληρός αμερικανός δικηγόρος του. Κάποια στιγμή που ο Νίκος ήταν στον προθάλαμο του δικηγορικού γραφείου ξεμονάχιασα τον δικηγόρο και του είπα με τα λίγα γερμανικά που ήξερα: "Βι φιλ κοστ;" ("Η αμοιβή ποια είναι;") και εκείνος μου απάντησε στα αγγλικά: "Five thousand dollars" ("Πέντε χιλιάδες δολάρια"). Τα έβγαλα αμέσως από την τσέπη μου, χωρίς να με δει ο Νίκος, και του τα έδωσα. Οταν κάποιος στην Αμερική παίρνει 5.000 δολάρια χωρίς απόδειξη, είναι ευχαριστημένος. Αμέσως άλλαξαν το χρώμα του και η διάθεσή του. Τότε φώναξα τον Νίκο μέσα και από εκεί άρχισε η διαπραγμάτευση. Ο στόχος είχε επιτευχθεί».

Ο Γκάλης θυμάται την πρώτη ημέρα του ερχομού του στη Θεσσαλονίκη: «Ηταν η πρώτη μου επαφή με την Ελλάδα, γιατί ποτέ ως τότε δεν είχα έρθει στην πατρίδα μου. Με συγκίνησε η υποδοχή στο αεροδρόμιο από τον κόσμο γιατί ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Αυτά δεν γίνονται στην Αμερική». Θέλετε και τις πρώτες του υποσχέσεις; «Δεν υπάρχει παιχνίδι που να μη βάζω 40 πόντους»! Οι παράγοντες του Αρη κοιτάζονται και αναρωτιούνται αν βρίσκονται μπροστά σε κάτι θεϊκό. Οι πρώτες του αντιδράσεις: λιοντάρι στο κλουβί όταν δεν μπορεί να παίξει στα παιχνίδια της Ευρώπης και ιδιαίτερα στο πρώτο παιχνίδι με τη Μακάμπι στο Αλεξάνδρειο, όπου είναι στον πάγκο με πολιτικά.

Πόσοι είναι, αλήθεια, αυτοί που ξέρουν ότι ένα παιχνίδι της μοίρας έφερε τον Γκάλη στο ελληνικό μπάσκετ και στον Αρη.

Στην πρώτη συνέντευξή του σε περιοδικό, τον Ιούλιο του 1996, στον «Ταχυδρόμο», μου είχε πει: «Σε ένα τουρνουά στο Λας Βέγκας μεταξύ Ανατολής και Δύσης σε πανεπιστημιακό επίπεδο και με συμπαίκτες τον Λάρι Μπερντ, τον Μον Κριφ, τον Μπράντλεϊ, τον Ουίνι Τζόνσον, αναδείχθηκα πρώτος παίκτης στις ασίστ. Ακολούθησε ακόμη ένας θρίαμβος στη Χονολουλού και αμέσως η επιλογή από τους Σέλτικς. Πρώτη επιλογή Λάρι Μπερντ, δεύτερη ο Μπάτλερ, τρίτη εγώ. Μετά τα "Ρούκις" όμως (σ.σ.: «τελικά τεστ» θα τα λέγαμε εδώ) προκριθήκαμε εγώ και ο Λάρι Μπερντ. Οι Σέλτικς όμως είχαν μόνο μία θέση. Εγώ ήμουν Ελληνας, ο Λάρι Αμερικανός και επιπλέον ο δικός μου μάνατζερ είχε εκείνη την εποχή και την Ντόνα Σάμερ.

Στην Αμερική, αν δεν έχεις μάνατζερ, είσαι χαμένος από χέρι. Εγώ διάλεξα τον καλύτερο, τον Μπιλ Μάντεν, που την ίδια περίοδο έπρεπε να αναδείξει την Ντόνα Σάμερ, εμένα θα κοιτούσε; Με ανέλαβε, αλλά δεν ασχολήθηκε καθόλου μαζί μου. Ετσι ο Λάρι Μπερντ και η Ντόνα Σάμερ στάθηκαν το μεγάλο εμπόδιο για το ΝΒΑ. Αν με είχε επιλέξει μια οποιαδήποτε άλλη ομάδα εκτός από τους Σέλτικς, πολύ αμφιβάλλω αν θα μιλούσαμε τώρα μαζί» μου είχε πει τότε ­ και βέβαια δεν είχε άδικο.