μπορώ να πω πως σε κάποια στιγμή που έκατσαν σε συνεχόμενες μέρες τα βραζιλία-αργεντινή,σερβία-ισπανία και σερβία-τουρκία σε συνδυασμό με το εξωπραγματικό γκάζωμα των λιθουανών στα νοκ άουτ, βρισκόμουν σε μπασκετική έκσταση.
έφτασα να τα βλέπω όρθιος σχεδόν σε όλη τους τη διάρκεια

δεν πρόκειται να τα ξεχάσω αυτά τα παιχνίδια.νόμιζα πως το παιχνίδι της χρονιάς ήταν ο τρίτος τελικός της acb που έδωσε το πρωτάθλημα στην κάχα αλλά πλέον δεν μπορώ να αποφασίσω.
τεράστια γοητεία το μπάσκετ των σέρβων.λόγος για να αγαπήσεις το άθλημα
δαιμονισμένος ο ρυθμός των λιθουανών.πιστευω πως αν τους έβλεπα μέσα απο το γήπεδο,μάλλον θα έφευγα ζαλισμένος στο τέλος του παιχνιδιού

άξιοι αναφοράς οι τούρκοι για την βελτιωσή τους.αλλά για μέχρι 4η θέση.το ασημένιο ήταν too much
οι αμερικάνοι χωρίς να δουλέψουν ιδιαίτερα σαν ομάδα,πήραν τον τίτλο πανευκολα.με άκρως δυσαρμονική κατάρτιση της ομάδας (χωρίς ψηλούς),κάτι που με βάζει σε σκέψεις πως μπορεί να έγινε επίτηδες έτσι ώστε να ξυπνήσει το ενστικτο επιβίωσης κάποιων παιχτών(παίζοντας σε εντελώς ξένη προς αυτούς θέση), να νιώσουν μια ανασφάλεια και να γίνουν ιδιαίτερα μαχητικοί στην άμυνα.με λίγα λόγια συμβιβάστηκαν με τον ρόλο τους και έτσι δεν αντιμετώπισαν αφ'υψηλού την διοργάνωση.
στην επίθεση ήταν πολύ απλοικά τα πράγματα.κατεβάζουν τη μπάλα,και όποιος πάρει την πρώτη πάσα σουτάρει.έτυχε (και πέτυχε) να ήταν ο ντουράντ ο πιο συχνός αποδέκτης.
πολλά one man show σε αρκετές ομάδες κιόλας.δείγμα ίσως του γεγονότος πως πολλές απο τις ομάδες είχαν μεν διακριτούς ρόλους για τους παίχτες τους αλλά χωρίς να τους καταπιέζουν το ταλέντο.
γενικά δεν ήταν άσχημο.είχε τις ξενέρες του (ειδικά στο σερβία-τουρκία και η σουπα τελικός) αλλά καλά περάσαμε