Το 67-15 δηλώνει από μόνο του αρκετά ξεκάθαρα πόσο επιτυχημένη ήταν η κανονική περίοδος της φετινής σεζόν για τους Warriors.

Είδαμε μια εκ των καλύτερων επιθέσεων της χρονιάς, ξεχωριστή σε παραγωγικότητα κατ' απόλυτο αριθμό, σε ποσοστά ευστοχίας, σε advanced stats και πάνω απ' όλα στο πόσο πίεζε να δημιουργεί ανισορροπίες με όπλο το καλό transition, κυρίως στο δευτερεύων. Μπορεί να μην υπάρχει go-to παίκτης με έφεση στο σκορ κοντά στο καλάθι, αλλά η δημιουργία των κατάλληλων προϋποθέσεων και η ατομική ικανότητα αρκετών εκ των περιφερειακών με τη μπάλα στα χέρια βοήθησε τα μέγιστα στο να προσπεραστεί αυτό το εμπόδιο. Έτσι η ομάδα της Bay Area με βάση τις πρωτιές της στις assists και στους πόντους στον αιφνιδιασμό κατάφερε επίσης να τελειώσει δεύτερη στο πρωτάθλημα και όσον αφορά τους πόντους απ' το ζωγραφιστό, προς πείσμα των αντιρρησιών που θεωρούσαν πως η επίθεσή τους θα ήταν μονοδιάστατη, υπερβολικά βασισμένη στη μέρα των Splash Brothers έξω απ' τη γραμμή του τριπόντου. Καταδείχθηκε ξεκάθαρα η αλλαγή φιλοσοφίας σε κάποια πράγματα και ήταν σπουδαία η επιτυχία της επιμονής του νέου προπονητή στην αναζήτηση της καλύτερης δυνατής λύσης σε όσο το δυνατόν περισσότερες απ' τις επιθέσεις τους.

Άλλη μια διαλυμένη πλέον αμφιβολία αφορούσε την αμυντική αποτελεσματικότητα των πολεμιστών. Η σκυλίσια παρουσία του Draymond Green που ο Kerr προήγαγε σε βασικό ένατι του απογοητευτικού άντε να πω ευγενικά μέτριου αμυντικά - και τραυματιά αρχικά- Lee ήταν καθοριστικός παράγοντας στο να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Βάλτε στην εξίσωση τον πιο υγιή Bogut των τελευταίων ετών, την εύστοχη προσθήκη του Livingston, τον μεταλλαγμένο προς το καλύτερο Speights και τη συνολική προσπάθεια ακόμα και των καλλιτεχνών βασικών της Καλιφορνέζικης περιφέρειας και οι Warriors προς πείσμα των τυφλών που συνεχίζουν να πιστεύουν πως δεν είναι καλή ομάδα αμυντικά, τελείωσαν τη χρονιά με το καλύτερο Def Rtg κρατώντας του σύνολο των αντιπάλων τους στο χαμηλότερο opp-fg% της χρονιάς.



Kάπου εδώ θα περίμενα κι εγώ ο ίδιος να γράψω άλλη μια αποθεωτική παράγραφο για τον MVP του 2015. Δεν υπάρχει λόγος, πραγματικά, γι' αυτό θα σταθώ στιγμιαία στο φαινόμενο Green. Eιλικρινά αν δεν έχετε δει διψήφιο αριθμό παιχνιδιών των Warriors δεν έχετε αντιληφθεί το impact που έχει ο Dray στο μέγεθος της επιτυχίας τους για φέτος. Όπως είπε κι ο Kerr:

Και δεν είναι μόνο η εντυπωσιακή αν αναλογιστείς το μέτριο ύψος αμυντική απόδοση. Ούτε η μέτρια εκτέλεση στην άλλη πλευρά του παρκέ που συνοδεύεται όμως από καλή αντίληψη και ικανότητα στην πάσα και στο διάβασμα της κάθε φάσης, πράγμα απαραίτητο στο transition-oriented, big man passing, constant movement scheme των φετινών Warriors. Eίναι η φωνή των παικτών όταν βρίσκεται δίπλα από 2 πολύ συνεσταλμένους σε συμπεριφορά και χωρίς ιδιαίτερη διάθεση για κραυγές stars, είναι η φωνή που ηχεί στα αυτιά του κόσμου όταν η Oracle Arena δεν ξεσαλώνει αλλά φοβάται όπως στην εικόνα πιο πάνω, είναι η φωνή που ακούγεται δυνατότερα στα αποδυτήρια γιατί θέλει να ακουστεί περισσότερο όταν ως το φθινόπωρο έβλεπε ως πιθανή επόμενη στάση το Novgorod, είναι η φωνή που ταυτίζεται με τις ιστορίες πολλών εκ των συμπαικτών του που "δε θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί", γιατί παίζουν μπάσκετ κανονικής περιόδου, γιατί είναι κοντοί, γιατί είναι λεπτοί, γιατί χτύπησαν πολλάκις κι άλλοι στη θέση τους θα είχαν εξασφαλίσει με το πρώτο καλό τους συμβόλαιο ισόβιες διακοπές, αντί να επιστρέψουν στο μπάσκετ σε αυτό το επίπεδο και σε αυτές τις ταχύτητες. Είναι η φωνή της μόνιμα overachieving σχολής του Izzo δανεική σε κόστος draft steal.

Η κυριαρχία και στις 2 πλευρές του παρκέ οδήγησε σε μία πολύ πειστική και καθολική πρωτιά λοιπόν, που περισσότερο νόημα έχει να συγκρίνεται με άλλες ομάδες με ιστορικές επιδόσεις στο παρελθόν. Λιγότερες από 15 ήττες σε μία σεζόν σημείωσαν μόνο 5 ομάδες στο παρελθόν, 2 συνεχόμενες φορές οι Bulls επί MJ με το αξεπέραστο 72-10 ως γνωστόν και από μία φορά στην ιστορία τους οι Celtics, οι Lakers και οι 76ers. Κι αν λάβουμε υπ' όψιν την προσπάθεια του SRS του basketball-reference να εξισορροπήσει τη δυσκολία του προγράμματος κάθε ομάδας από χρονιά σε χρονιά, οι Warriors έκαναν καλύτερη σεζόν κι απ' τις καλύτερες ακόμα στην ιστορία των Celtics και 76ers, όντας κάτω μόνο απ' τις 3 προαναφερθείσες σεζόν των Bulls και Lakers, καθώς κι απ' τους ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ Bucks του 1971 των 16 ηττών με τις 5 ήττες στα 6 τελευταία παιχνίδια της κανονικής περιόδου, ίσως την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών.







Oι Pelicans με φόβιζαν περισσότερο απ' ότι μ' άρεσε να παραδέχομαι στις αρχές του Απρίλη, σε σημείο που προτιμούσα ως αντιπάλους τους Thunder του Westbrook και του... Kanter. Ο συμπαθέστατος Jrue αναστήθηκε, ο Anthony Davis έκανε μια καταπληκτική σειρά όπως φοβόμουν, ειδικά απέναντι σε οποιονδήποτε δε λέγεται Green - ναι και πάνω στο Bogut- και έτσι στο δεύτερο παιχνίδι κατάφεραν να πλησιάσουν ένα πιθανό break μα όπως επιμένω να λέω, αν φύγεις 2-0 απ' την Oracle επί Steph θα γυρίσεις on the brink. Τελικά σε πείσμα και των δικών μου προβλέψεων δεν επέστρεψαν ποτέ. Η σκούπα αδικεί την πολύ καλή παρουσία των Pels αλλά δεν είχαν και πολλές ελπίδες εξ' αρχής. Ο πάγκος των Warriors δεν απέδωσε συστηματικά τα αναμενόμενα στη σειρά, όμως o Steph έβαλε 79 πόντους στα 2 παιχνίδια της Νέας Ορλεάνης, ο Klay με 11/17 ήταν πρώτος scorer στο καθοριστικό δεύτερο παιχνίδι και ο Green είχε και στα 4 παιχνίδια της σειράς double double σε πόντους και rebounds με minimum 5 assists στο καθένα...



Ο ορισμός του δυσκολοκατάβλητου αντιπάλου, μια ομάδα βασισμένη στην καλή άμυνα και με ένα πολύ ισχυρό δίδυμο βασικών ψηλών που έβαλαν πολύ δύσκολα στη frontline των Warriors. Στο πρώτο παιχνίδι η απουσία του Conley άφηνε εκτεθειμένες τις αρκούδες, όμως η επιστροφή του στο δεύτερο παιχνίδι σε συνδυασμό με τα βλαμμένα ματσαρίσματα από φόβο προς το inside scoring του -γιγάντιου- Marc και την άκαιρη και εκ του αποτελέσματος αποσυντονιστική στην προσπάθεια των Warriors απονομή του MVP στον Curry έφερε για πρώτη φορά τους Warriors υποχρεωμένους, αναγκασμένους να επικρατήσουν εκτός έδρας αν ήθελαν να συνεχίσουν την προδιαγεγραμμένη πορεία τους ως το τέλος. Το Golden φυσικά τα κατάφερε στο τέταρτο παιχνίδι της σειράς, κάπου ανάμεσα στην καλύτερη αμυντική προσαρμογή τους, στην έμφυτη αστοχία του Tony Allen και στην έφεσή του να υποπίπτει σε fouls σε ακατάλληλη στιγμή, σε συνδυασμό βέβαια και με τους 33 πόντους του Curry που για άλλη μια φορά ανταποκρίθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μετά την υπερβολικά άνετη επικράτηση στο πέμπτο παιχνίδι η σειρά έμοιαζε να τελειώνει και κάπου εκεί ήρθε και το δεύτερο "διπλό" που έκλεισε τη σειρά στο 4-2, με τους Warriors να ψάχνουν επιτέλους εμπιστοσύνη στον πάγκο τους και να βρίσκουν 19 πόντους(!) απ' τους Livingston και Iguodala, ενώ έμοιαζε σιγά σιγά να αποδέχεται και ο Kerr την ανάγκη να παίζει ο Ezeli αντί του ρεζι-Λι, μια απόφαση που σε μεγάλο βαθμό διευκόλυνε τα πράγματα απέναντι στον επόμενο αντίπαλο..

Και κλάμα ο Phil Jackson μετά το περιβόητο "goink"...





Ο Festus Ezeli λοιπόν παρά την αφθονία garbage χρόνου που δύναται να προσφέρει το Golden έχει παίξει πάνω από 10 λεπτά 6 φορές στην φετινή postseason. Οι 5 ήταν απέναντι στους Houston Rockets. Εκεί όπου ο Dwight έβαλε υπερβολικά δύσκολα στον Αυστραλό κι ο Lee ήταν για λυ-πηση, ενώ ο Speights παρέμενε απών. Στο τελευτάιο μάλιστα παιχνίδι της σειράς ο Νιγηριανός της καρδιάς μας έμεινε στο γήπεδο για 28,5 λεπτά σκοράροντας 12 πόντους... Τι άλλο να θέλει να βιώσει κανείς σε τελικούς περιφέρειας; Οι Rockets έκαναν κι αυτοί μια πολύ φιλότιμη προσπάθεια να αποδράσουν απ' την Oracle Arena, στο πρώτο παιχνίδι οι Harden - Ariza και ο πάγκος στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, σε αντίθεση με τον Iggy , και χρειάστηκε small ball ανατροπή των Warriors με επικό Shaun, στο δεύτερο οι επίδοξοι πρωταθλητές μπήκαν καλύτερα όμως και πάλι δυσκολεύτηκαν να τα βάλουν με τους stars των Rockets, στο τρίτο παιχνίδι μπήκαν με την κλασσικά εκνευριστική τους αυτοπεποίθηση και τον Curry σε καλή μέρα τελείωσαν τη σειρά με 35 πόντους επικράτηση εκτός έδρας. Τελικά οι Rockets απέφυγαν τη σκούπα αλλά μπορεί και να ήταν καλύτερα να είχαν ηττηθεί στα 4 παιχνίδια αφού εν τέλει έκλεισαν τη σεζόν τους με μια αρκετά αποθαρρυντική εμφάνιση στην Oracle Arena, που σημαδεύτηκε απ' το ρεκόρ λαθών του 2/11 Harden. Με το Barnes να σηκώνει την ευθύνη του βασικού περιφερειακού που ξέμεινε χωρίς να παίζει πονεμένος, τον Iguodala να παίζει ανησυχητικά καλά και το Lee να κερδίζει 19 δευτερόλεπτα συμμετοχής η πρόκριση των Warriors στους τελικούς αποδείχθηκε πανηγυρική.








Το βασικό ερώτημα αν συζητούσαμε πριν την έναρξη της postseason για τους αρκετά πιθανούς από τότε επερχόμενους τελικούς μεταξύ των δύο θα ήταν κατά πόσο μπορούν οι Cavaliers να αναχαιτίσουν την επίθεση του Golden State τόσο, όσο χρειάζεται. Όσο και να ευνοείται το στατιστικό δείγμα απ' την περιορισμένη εκ των υστέρων επιθετική αποτελεσματικότητα των ως τώρα Ανατολικών αντιπάλων τους, oι Cavs χωρίς Love και με περιορισμένο Irving έχουν καταφέρει να βρουν λύσεις που δεν έδειχναν να έχουν νωρίτερα στη σεζόν στην δική τους πλευρά του παρκέ, φαινομενικά στην πιο κατάλληλη στιγμή. Υπάρχει σειρά εδώ και εύχομαι να μην μεταφράζετε ως παράλογη ή οπαδική τη σταθερή μου αισιοδοξία, δεν παριστάνω καθόλου πως είναι τελειωμένη υπόθεση η σεζόν.

Το πρώτο πράγμα που έχω στο μυαλό μου όσον αφορά τους Warriors και τους πιθανούς κινδύνους είναι τα νεκρά διαστήματα στην επίθεση, ειδικά τα άσχημα και χλιαρά ξεκινήματα, παρότι το φαινόμενο δεν περιορίζεται στα πρώτα λεπτά απαραίτητα. Πολλές φορές το shot selection διαφορών παικτών που δεν λέγονται Curry μοιάζει βιαστικό ή careless θα πείτε. Παρότι ισχύει σε ένα βαθμό, οι Warriors πρεσβεύουν το να βρουν ένα σουτ με καλές προϋποθέσεις σε καλή συχνότητα και διακρίνονται για τη διάθεση να γυρίσει η μπαλα σωστά μέχρι να βρεθεί η καλύτερη δυνατή επιλογή ή να στοχευτεί κάποιο mismatch. Το πρόβλημα στην επίθεση των Warriors δεν γίνεται να είναι η ίδια τους η φιλοσοφία λοιπόν, αλλά η κακή της εκτέλεση. Που οδηγεί στο μεγαλύτερό μου φόβο, τα λάθη. Είτε μια κακή επιλογή στο transition, είτε μια λάθος πάσα στο 5 on 5 από κάποιον περιφερειακό στο φτερό που διάβασε λάθος την εξέλιξη της φάσης γιατί δεν έχει βρει ακόμη ρυθμό και συγκέντρωση στο παιχνίδι του, προκαλεί το φαινόμενο της κακής εκτίμησης μιας κατάστασης κι όταν αυτό γίνεται σχεδόν συστηματικό λόγω της πίεσης των playoff στιγμών πλέον υπάρχουν 5λεπτα κι 6λεπτα που προβληματίζουν. Σίγουρα γι' αυτό ευθύνεται η λογική τους, είναι αποτέλεσμα της επιμονής τους να πιέζουν καταστάσεις και να επιδιώκουν να κερδίσουν τη μάχη του transition. Όταν υπάρχουν ημίχρονα που βάζουν 50+ πόντους και υποπίπτουν σε ένα λάθος, προτιμώ να καταλογίζω το πρόβλημα στον υπερβολικό ενθουσιασμό ή την υπερβολικά streaky ψυχολογία των νεαρών εκ των παικτών των πολεμιστών. Σίγουρα δε γίνεται να παίζεις υπερηχητικά για 48 λεπτά κάθε φορά, όταν όμως μπορείς να το κάνεις για 12 και μπορείς να είσαι πλήρως συγκροτημένος για 36 παρά την ταχύτητα και την ένταση που ο ίδιος επιβάλλεις στο εγχείρημά σου, το low point δεν είναι μόνο αναπόφευκτο αλλά και επιδέχεται βελτίωσης όσο ωριμάζουν οι πρωταγωνιστές σου. Κι ένας τίτλος σε καταξιώνει, μετατρέπει το θράσος του Draymond Green σε πιο εκλογικευμένη πίστη στις δυνατότητές του, κάνει το mid range του Barnes μετά από επιθετικό rebound να μοιάζει λιγότερο με αυθάδεια. Πολύς κόσμος περιμένει κάθε 10 μέρες απ' τον Οκτώβρη την προδιαγεγραμμένη κατάρρευση του οικοδομήματος μιας ομάδας χωρίς playoff εμπειρία. Η απάντησή μου, ακόμα και να το χάσουν φέτος και να τα καταφέρουν σε 1 ή 2 χρόνια, είναι η εξής: Η τελευταία ομάδα που έφτασε σε τελικούς ΝΒΑ χωρίς να υπάρχει κανείς παίκτης στο roster της με προηγούμενη παρουσία σε τελικούς ήταν οι Bulls του 1991. I'll take it.



Άλλος ένας προσωπικός προβληματισμός είναι η ισορροπία στο θέμα βολές. Ο LeBron είναι ικανότατος στο να πηγαίνει στη γραμμή σε σημείο που με ενοχλεί ως γνωστόν, παράληλα οι Warriors ελλείψει σταθερά ικανού inside scorer ή post player στο frontcourt δεν έχουν εξίσου σπουδαία αποτελέσματα σε αυτόν τον τομέα, ενώ μάλιστα συχνά καλούνται να αντιμετωπίσουν κάποιο πρόβλημα με fouls. Γενικά το τελείως Obradovicικό - νταξ όσο είναι jazz οι Dillinger, αλλά και να φρίττετε ισχύει - στη λογική του όσον αφορά την εμμονή με το mismatch Golden State οφείλει να βρει τρόπους να φθείρει παίκτες της απέναντι όχθης. Απ' την πλευρά τους δε θα διστάσουν να κατεβάσουν small lineup, αν αναγκάσουν όμως το Cleveland να το κάνει, με λιγότερο Mozgov στο παρκέ, θα ελέγχουν περισσότερο τις ισορροπίες του αγώνα. Ούτως ή άλλως έχουν το μεγαλύτερο βάθος ποσοτικά.

Κάτι που συζητείται γενικά προφανώς είναι το πως θα περιοριστεί η επιθετική παρουσία των superstars της κάθε ομάδας, με πολλές ενδιαφέρουσες θεωρήσεις να υπάρχουν στον ορίζοντα των δύο τεχνικών επιτελειών. Το συνεχές switch των Warriors δε μοιάζει κομμένο και ραμμένο στην έφεση του James να πιέζει καταστάσεις με την σωματική και αθλητική του κυριαρχία, ούτε πιστεύω πως λύσεις όπως το να στείλεις το χειρότερο σου αμυντικό στον Curry "γιατί έτσι κι αλλιώς θα στα βάλει" -seriously, JVG?- ή να προσπαθείς να τον ντουμπλάρεις και τον πιέζεις μόνιμα θα φέρει αποτελέσματα σε βάθος χρόνου. Η θέση μου πάνω κάτω είναι η εξής: Όσον αφορά τον Curry, θα βρει περισσότερες φορές τη λύση ό,τι κι αν κάνεις, γι' αυτό πρέπει 1. να κλείσεις τις γωνίες της πάσας όποτε έχει τη μπάλα ώστε να τον αναγκάσεις να συμβάλλει στο πιθανό κόλλημα της κυκλοφορίας της μπάλας που βιώνει κατά διαστήματα η ομάδα του και 2. να έχεις τον θεωρητικά πιο ταιριαστό αμυντικό σου πάνω του, με μάκρος και ταχύτητα ώστε να μπορεί να κάνει contest σε όσο το δυνατόν περισσότερες απ' τις φορές που θα επιχειρήσει να σουτάρει, ώστε να παλέψεις έστω να περιορίσεις την επαφή του με το καλάθι. Ο Curry κάνει αυτό που κάνει τόσο καλά γιατί εκβιάζει προσπάθειες και πιέζει καταστάσεις όταν νιώθει πως είναι συνδεδεμένος, μπορεί κάλλιστα να περάσει πάνω από μισή περιόδος και να μην έχει επιχειρήσει καν προσπάθεια, ή να μην έχει ξεπεράσει τη μία, όταν δε νιώθει πως έχει τον απαιτούμενο ρυθμό. Το να αυξήσεις αυτά τα λεπτά θα ήταν για μένα ο βασικός σου στόχος και το μεγαλύτερο δυνητικό σου κέρδος. Κάποια στιγμή ναι θα βάλει, πιθανότατα και συνεχόμενες προσπάθειες, είτε εύκολες είτε δύσκολες. Για μένα οφείλεις να σεβαστείς το skillset του και να στείλεις το Shumpert, αφού κάνεις το σταυρό σου βεβαίως. Όσον αφορά τώρα το LeBron, οι Warriors έχουν πλειάδα παικτών που θεωρητικά μπορούν να τον ματσάρουν σε ένα καλό μέρος των επιθετικών του δεξιοτήτων και είμαι σίγουρος πως θα δούμε στο παρκέ τουλάχιστον 2-3 διαφορετικές προσεγγίσεις απ' το Ron Adams. Ο Iguodala αρέσκεται να είναι περισσότερο off-ball defender παρά ο κύριος stopper σου, γιατί ποτέ δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει κάτι παραπάνω από "σε γενικές γραμμές καλά" αλλά στοχεύει σχεδόν στο να σου σπάσει τα νεύρα, ο Barnes παρότι έχει μαρκάρει από Ζάχο μέχρι Harden σε 2 βδομάδες μέσα είναι ελαφρύτερος του ιδεατού στο post, ο Green είναι πολύτιμος να διαβάζει φάσεις κοντά στο καλάθι σε σχέση με το να κυνηγάει παίκτη έξω απ' τη βολή και να μάχεται να βγει από screens, ο Livingston παραείναι ψηλοκρεμαστός, ο Speights και να επιστρέψει παραείναι βαρύς, ο Thompson σε ό,τι κατάσταση και να βρίσκεται παραείναι ελαφρύς και κάπου σε όλο αυτό το Μπορχεσιανό λαβύρινθο δε θα μου κάνει καμία εντύπωση να δω μέχρι και centers επάνω του κατά διαστήματα. Οπότε συνεχίζεις να κάνεις switch στα πάντα, αλλάζεις συνεχώς τα matchups για να τον αποσυντονίσεις ή διαλέγεις αυτό που κατά τη γνώμη σου ταιριάζει καλύτερα και το παρκάρεις 48 λεπτά πάνω του; Εγώ ψηφίζω Barnes πριν το Dray, θα τα δούμε και τα δύο σίγουρα, και, όπως και απέναντι στο Steph, όχι double teams. Υπάρχει και στις 2 περιπτώσεις το supporting cast να βάλει τα σουτ και η ποιότητα να τα βρουν.

Πέραν των 2, υπάρχουν αρκετά ερωτήματα για τόσους ακόμη εκ των ταλαντούχων παικτών των 2 ομάδων. Ο Irving είναι ο μόνος παίκτης που σκόραρε -2 φορές μάλιστα - 55+ πόντους στην κανονική περίοδο, ο JR Smith έκανε franchise record με 8 τρίποντα στο διπλό στο πρώτο παιχνίδι έναντι των Hawks που υπερ-απλούστευσε τους τελικούς της Ανατολής και το μαρκάρισμά τους αν είναι σε καλή μέρα μόνο εύκολη υπόθεση δεν είναι. Το ίδιο ισχύει και για τον επίσης πονεμένο Klay ή τον ασταθή αλλά συχνά παραγωγικό Barnes, που πρακτικά εκείνος έκλεισε τη σειρά με το Houston στο παιχνίδι της περασμένης εβδομάδας. Ο Curry στο game 5 δεν ήταν στο πιο αέρινο που τον έχουμε δει, ο Speights έβγαλε ολόκληρη προπόνηση μετά από καιρό αλλά δεν πρόκειται να είναι 100% ούτε θεωρείται καν δεδομένο πως θα παίξει στο πρώτο παιχνίδι, ας μην το ξεχνάμε. Επιμένω να θεωρώ σπουδαία απώλεια το Speights αν δείτε πόσο διαφορετικά παίζει ως spacing της frontline το GS χωρίς τη mid - range απειλή του στα λεπτά που του αναλογούν, όπως επέμενα πέρυσι πως η μη ικανότητά του επί Jackson να αναπληρώσει το τεράστιο σε διάμετρο κενό του Landry ήταν καταλυτική στο να μην έχει ανάλογη επιτυχία με πρόπερσι η κανονική τους περίοδος. Φέτος προφανώς και έχει ανατρέψει πάμπολλες ισορροπίες η σεζόν του Green, αυτό όμως δεν κάνει καθόλου μικρή την απώλεια του Speights όταν ο Lee δικαιολογημένα δε χαίρει της εκτίμησης του τεχνικού επιτελείου επιτέλους κι όταν το small lineup όσο επιτυχημένο κι αν έχει υπάρξει στις κατάλληλες συνθήκες, προφανώς και δεν είναι πανάκεια.

μακάρι να αποδειχθεί ο ιμιτασιόν, αυτός του Χάρρυ Κλύνν, ή όπως τον βλέπουν αυτοί που θέλουν να τον βλέπουν έτσι

Αν φοβάμαι κάποιον ατομικά απ' το supporting cast των Cavs είναι σίγουρα ο ήδη προαναφερθείς JR και η πιθανότητα να ζεσταθεί για τα καλά. Η διαφορά ύψους στο πιθανό ματσάρισμα με το Steph δε με ενθουσιάζει όταν ο συγκεκριμένος παίκτης δύναται να δημιουργήσει το σουτ του από τρίπλα αλλά και να εκτελέσει σε στάση παρά το καλό μαρκάρισμα πάνω του. Αν θα υποτιμηθεί κάποια παρουσία απ' τους πιο αναγνωρισμένους ρολίστες του Golden State, θα είναι αυτή του μεγάλου Shaun Livingston. Mια απ' τις ομορφότερες ιστορίες στο σύγχρονο παγκόσμιο αθλητισμό, η επιστροφή του στα παρκέ και σταδιακά σε υψηλό αγωνιστικό επίπεδο δεν είναι απλά ένα success story απέναντι σε ένα φρικιαστικό τραυματισμό. Χρειάστηκε να γίνει πολύ πιο ώριμος παίκτης στις επιλογές του, να αναγνωρίσει όσο λίγοι τις δεξιότητες και τις αδυναμίες του - είτε ήταν υπάρχουσες είτε επίκτητες οι τελευταίες- για να βρεθεί να παίζει τελικούς ΝΒΑ μετά από όλα αυτά τα χρόνια. Και να μάθει να ποστάρει σαφώς καλύτερα. Γενικά οι Cavs για να πιάσει το βέλτιστο της λειτουργικότητάς τους η επίθεσή τους χρειάζονται την ευστοχία των περιφερειακών που έχουν αρκετές καλές ts% επιδόσεις ως τώρα, ενώ οι Warriors χρειάζονται πέραν του Curry πιο συνεχή τη συνεισφορά των υπολοίπων. Αντισταθμίζουν βέβαια, για να μην υπερβάλλω κιόλας, την κακή βραδιά του χ,ψ contributor με το μεγαλύτερο δυνητικό βάθος ανάμεσα στους 2 φιναλίστ.

Στη μάχη των πάγκων οι 2 rookies μόνο τέτοιοι δε μοιάζουν, ο Kerr έχει ένα καταπληκτικό επιτελείο και ανέλαβε πολύ πετυχημένα το βασικό ρόλο του motivator και του πρώην παίκτη που έχει βρεθεί στην κορυφή και πείθει τους παίκτες τους πως μπορεί να τους δείξει το δρόμο ως εκεί, χωρίς να πιστεύω πως άφησε πια τα πάντα στα χέρια των Gentry και Adams κλπ, όπως μοιάζουν να πιστεύουν κάποιοι. Το ίδιο θα πω και για τον αποδεδειγμένα σε εμάς τους φίλους του Ευρωπαϊκού μπάσκετ μεγάλο προπονητή David Blatt, που εμφάνισε στο παρκέ την καλύτερη επίθεση μετά το All-Star break και τη μετέτρεψε εν μια νυκτί στην καλύτερη άμυνα της postseason με το που έχασε το κύριο όπλο του όσον αφορά το επιθετικό του spacing. Με ενοχλεί αρκετά η αντιμετώπισή του απ' τα Αμερικανικά ΜΜΕ, που τον περιμένουν στη γωνιά και μειώνουν την οποιαδήποτε συμβολή του στην επιτυχία των Cavs απ' την πρώτη στιγμή. Βέβαια οι ίδιοι άνθρωποι θα ήταν που δεν έβλεπαν με καλό μάτι την επιμονή του να αποκτηθεί ο διεθνής υπό τις οδηγίες του ο Mozgov, που δεν τους γέμιζε ιδιαίτερα το μάτι. Χωρίς το inside presence του Ρώσου δε θα βισκόταν εδώ αυτή τη στιγμή, άρα κάτι έκανε κι ο rookie....


Είναι μια μάχη του καλού με το κακό, μια μάχη μιας ομάδας που ανατρέπει ισορροπίες απέναντι σε μία που παίζει με αυτές, ένας Gogol να συγκρίνεται με τον προαναφερθέντα Borges. Η σεζόν των ομάδων που υποστήριξα φέτος έκλεινε άδοξα συνήθως την τελευταία στιγμή, ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά κάπως έτσι θα είμαι κι εγώ σε μερικές μέρες:


Kι αφού ξεπέρασα πόσο ταιριαστό στο Steph μου έμοιαζε το "Radioactive",