Γιατί διάλεξα να συγκρίνω αυτούς τους δύο παίκτες...
Σκεφτόμουνα πως οι νέοι σταρ δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους παλιούς (ξέρετε, τα κλασσικά μου παραδείγματα

Το ότι ο Ρέτζι ατομικά είναι καλύτερος δεν χωράει αμφιβολία. Τους θεωρώ όμως το ίδιο καλούς σουτέρ δίνοντας όμως ένα μεγάλο πλεονέκτημα στον Μίλλερ στο clutch play (όχι ότι ο Χάμιλτον πάει πίσω).
Είναι δύο παίκτες τόσο διαφορετικοί αλλά και παράλληλα τόσο ίδιοι. Μπορεί ο ένας να ήταν ο ηγέτης ενώ ο άλλος να είναι το νο2-3 αλλά ο τρόπος παιχνιδιού τους είναι σχεδόν ίδιος. Τρέξιμο πάνω-κάτω περνώντας μέσα από πολλά σκριν, μέχρι να βρεθεί ο ελεύθερος χώρος για σουτ.
Ρίτσαρντ Χάμιλτον : Κανείς δεν τον πρόσεξε μέχρι να έρθει στους Πίστονς και αυτοί με την σειρά τους να πάνε στους τελικούς της Ανατολής όπου και συνέχισαν μέχρι και φέτος έχοντας περάσει δύο φορές από τους τελικούς και κατακτώντας έναν τίτλο.
Ο Ρίτσαρντ Χάμιλτον δεν ήταν ποτέ το πρώτο βιολί της ομάδας του. Ο κατά πολλούς νο1 παίκτης των Πίστονς ήταν ο Μπεν Γουάλλας. Όμως είμαι σίγουρος πως χωρίς τον Χάμιλτον δεν θα κατάφερναν σχεδόν τίποτα από όσα έχουν καταφέρει μέχρι τώρα. Δεν θα υπήρχε επίθεση και αν δεν μπεί η μπάλα στο διχτάκι τους Λέικερς και τους Χιτ δεν τους νικάς. Τον θεωρώ πιο χρήσιμο από τον Μπίλλαπς που είναι υπερεκτιμημένος και ίσως άδικα του δόθηκε το MVP το 2004 (αν δεν έχετε πάθει ακόμα εγκεφαλικό σημαίνει ότι απέτυχα). Ακόμη και αν δεχτώ ότι το πήρε δίκαια, δεν μπορώ να δεχτώ ότι το άξιζε περισσότερο από τον Χάμιλτον.
Ρέτζι Μίλλερ : Ο Ρέτζι Μίλλερ πέρασε ένα μεγάλο μέρος της καριέρας του (όχι όλο) ως ο ηγέτης των Πέισερς. Μας χάρισε απίστευτες στιγμές φτάνοντας μία φορά στους τελικούς και άλλες πέντε πολύ κοντά. Είχε όμως και πολλές απογοητεύσεις.
Γιατί λοιπόν θεωρώ την καριέρα του Χάμιλτον ανώτερη από αυτή του Μίλλερ ? Γιατί πολύ απλά οι Πέισερς (του Μίλλερ) έφτασαν πέντε φορές στην πηγή αλλά δεν ήπιαν νερό. Έβρισκαν προβλήματα απέναντι στους μέτριους (σε σχέση με άλλες ομάδες) Νικς ενώ έφτασαν στο εξευτελιστικό σημείο να αποκλειστούν το 1999 από την όγδοη ομάδα (τι ειρωνία... ήταν οι Νικς !). Μπορεί να έφτασε μία φορά στον τελικό αλλά το έκανε σαν το νο2 της ομάδας του (το νο1 ήταν ο Τζέιλεν Ρόουζ όσο παράξενο και αν σας φαίνετε) ενώ το 2004 που είχαν μία από τις καλύτερες ομάδες της ιστορίας τους και την καλύτερη της κανονικής περιόδου ήταν το νο3 πίσω από Ο'Νιλ και Αρτέστ.
Θα μου πείτε πως στα ντουζένια του είχε να αντιμετωπίσει τους κυρίαρχους Μπουλς... Ε guess what, οι Πίστονς είναι τώρα οι κυρίαρχοι της Ανατολής και αυτή είναι η διαφορά. Ο ένας παίζει στην μακράν καλύτερη ομάδα τα τελευταία χρόνια ενώ ο άλλος (ναι ο Ρέτζι

Υπάρχει το επιχείρημα του ηγέτη, ότι δηλαδή ο Ρέτζι ήταν ηγέτης σε σχέση με τον Χάμιλτον που είναι το νο2. Αυτό απλούστατα δεν ισχύει γιατί τις καλύτερες σεζόν της ομάδας του, ο Ρέτζι ηγετικά δεν ήταν πιο πάνω από ότι ο Χάμιλτον στα καλύτερα της δικιάς του ομάδας.
Νο doubt ότι ο Μίλλερ είναι καλύτερος παίκτης αλλά όταν τελειώσει η καριέρα του Χάμιλτον είμαι σίγουρος πως ούτε καν θα το σκεφτεί να γυρίσει πίσω.
Γκουντ-μόρνινγκ
