QUOTE(Air Kef @ Feb 16 2007, 04:00 PM)

Καλώς ήρθες AZ1980 και καλα ποστ!Αργησες να γραφτεις,τελος παντων..!!
Νομίζω την ανάλυση σου για το παιχνιδι του ΠΑΟ πάνω στον Σόφο,δν την εχω ξαναδιαβάσει!
Γιατι θεωρείς τον Μπατή ψιλοάσχετο;;Μου έκανε εντύπωση..Μονο θετικη μπορώ να δω την επανεμφάνιση του στην τηλεόραση μετά απο σχεδόν 7 χρονια!
Επισης..Αλλο Πεν και άλλο Ρίβερς..Όπως και αλλο μπάσκετ σήμερα αλλο τότε,άλλη ομάδα τοτε άλλη σήμερα..
Για την ακρίβεια δν θυμάμαι τον Ρίβερς να παίζει στο 2 το 97!!
Στα ματς με ΠΑΟ για την Ευρωλίγκα έπαιζε και στα 2 ματς ζευγάρι στον άσσο με τον Ντινκινς,και στο 2 έπαιζε ο Τομιτς,στο σχήμα με 2 πλει μεικερ που εφάρμοσε στην σειρα εκεινη ο Ντουντα..Στο Φ4 πάλι ως ασσο τον θυμαμαι να κανει πάρτυ και παλι τον Τομιτς στο 2 οσο επαιζαν μαζι..
Ο Ρίβερς το '97 ξεκίνησε όπως είχε διανύσει και τελειώσει το '96... Επιφορτισμένος με την οργάνωση του παιχνιδιού του Ολυμπιακού, έχοντας στο 2 Σιγάλα ή Νάκιτς ή (ως το Δεκέμβρη του '96) τον Γουίλι Άντερσον, και με μπακ απ τον Τόμιτς... Ο ρόλος αυτός δε του είχε ταιριάξει... Όπως και ο Σκούνι Πεν, ο Ρίβερς ήταν ένας γεννημένος εκρηκτικός σκόρερ, ο τύπος του παίκτη που μόλις πάρει σκριν ψηλά έχει το 90% της σκέψης του στην υποψία ελεύθερου χώρου για διείσδυση ή τζαμπ σουτ και μόλις ένα 10% αφιερωμένο στον ψηλό που κόβει ή τους σουτέρ που ακροβολίζονται στις πλευρές της επίθεσης. Αυτή του η ιδιαιτερότητα είχε στοιχίσει στον Ολυμπιακό το Φ4 του Παρισιού (η ομάδα είχε βραχυκυκλώσει απέναντι στο δίδυμο βραχύσωμων της Ρεάλ, το μπάσκετ άλλαζε), ενώ στο επιθετικό μπουρδούκλωμα που προκαλούσε στην ομάδα η "οργάνωση" του Ντέιβιντ οφειλόταν και η κάκιστη πορεία του Ολυμπιακού τη σεζόν '96-'97, ως τον Ιανουάριο. Τον Ιανουάριο του 1997 ο Ίβκοβιτς ήθελε να διώξει τον Ρίβερς, να τον αντικαταστήσει. Ήταν όμως δύσκολο να βρεθεί αντικαταστάτης τόσο βαθιά μέσα στη χρονιά, ενώ η ήδη ταλαιπωρημένη χημεία της ομάδας θα κινδύνευε με κατάρρευση αν δεν βρισκόταν "σίγουρος" παίκτης, για πειράματα δεν υπήρχε περιθώριο...
Τότε κάποιο πανέξυπνο κεφάλι (του Ίβκοβιτς? κάποιου βοηθού? ήταν κίνηση απελπισίας?) κατέβασε μια ιδέα που άλλαξε την ιστορία...
Ο Τόμιτς πέρασε στην 5άδα. Μαζί με το Ρίβερς. Ο Σιγάλας και ο Νάκιτς πότε 2, πότε 3. Η επίθεση του Ολυμπιακού απλοποιήθηκε. Αντί για τα συνηθισμένα flex και hi low του "σοφού", η έμφαση δόθηκε ξαφνικά σε μια δισδιάστατη επίθεση, πάναπλη: ή pick'n'roll ή isolation! Στις φάσεις p'n'r χρέη πλέι μέικερ αναλάμβανε το μεγάλο μπασκετικό μυαλό (και μεγάλο καθίκι, αυτό άσχετο) που λεγόταν Μίλαν Τόμιτς, με τον Ρίβερς να περιμένει και να ξεκουράζεται, να μαζεύει δυνάμεις ακροβολισμένος για σουτ μετά από πάσα ή για δισείσδυση σε άμυνα που λόγω του p'n'r είχε ήδη βρεθεί εκτός ισορροπίας, με διαδρόμους αφύλακτους. Στις φάσεις isolation ο Ρίβερς από τη μια, όλοι οι άλλοι από την άλλη, με τον Ντέιβιντ να κάνει τα μαγικά του φρέσκος-φρέσκος, αποφορτισμένος από πράγματα που δεν ήταν στη φύση του να κάνει, στο ρόλο που του ταίριαζε, χωρίς να ανησυχεί πως μετά από άστοχη διείσδυσή του θα έπρεπε να είναι πρώτος με σπριντ στην άμυνα, για να αποσοβήσει τον αιφνιδιασμό. Ο εφιάλτης της αποτυχίας του σε οργανωτικούς ρόλους κατάτη διάρκεια της καριέρας του (πχ αντικατάσταση του τραυματία Μάτζικ στους ΝΒΑ τελικούς του 1989) έγινε σκόνη, μαζί με τους αντιπάλους του Ολυμπιακού. Η μπασκετική Ευρώπη παραμιλούσε, οι άσχετοι στις εφημερίδες ή οι ημι-άσχετοι καλών προθέσεων όπως ο Μπατής

μιλούσαν αόριστα για "αναγέννηση" του Ρίβερς (όλο στη μεταφυσική το ρίχνουν, λες και πρόκειται για ποδόσφαιρο της γκέλας και της κόντρας) και εγώ, αν και Παναθηναικός, θαύμασα μια ομάδα να μετατρέπεται από ασχημόπαπο σε κύκνο με μια απλή προπονητική ευρεσιτεχνία...
Αυτά έγιναν τότε... Ο σημερινός Ολυμπιακός είναι βέβαια άλλη υπόθεση. Έχει στη ρακέτα φοβερη δύναμη και έναν παίκτη που αν στηριζόταν ψυχολόγικα και αγωνιστικά θα σκόρπιζε τον τρόμο στην Ευρωλίγκα, όπως ακριβώς σκόρπισε στους 5 ανέμους την Team USA... Ο προπονητής του όμως αποφάσισε βλακωδώς να στηρίξει τις μίζες του (κακά τα ψέμματα) και να παίξει το "μπάσκετ των 100 πόντων", ώστε Πεν και Άκερ να έχουν καλά νούμερα και θεαματικές φάσεις. Αναμενόμενη η αποτυχία (αλήθεια, ποιοί άλλοι στο πλούσιο ρόστερ του Ολυμπιακού ευνοούνται από το ανεξέλεγκτα γρήγορο ρυθμό? οι "δώστε μας συστήματα γιατί είμαστε τα τέλεια εργαλεία" Βασιλόπουλος και Στακ? ο "στο 5-5 τους βάζω και τους 5 μέσα στο καλάθι" Σόφο? οι μάστορες του ακροβολισμένου σουτ Μάτσε-Ντόμερκαντ? ο αργός Παπαμακάριος?)... Στο σημείο που είναι η χρονιά δεν προλαβαίνει να ξαναστήσει την ομάδα ο Πίνι σε νέα βάση. Οι αυτοματισμοί μισού γηπέδου θέλουν πολλή δουλειά. Μόνη λύση για μένα λοιπόν είναι να παίζει ο Σόφο, έστω και εκτός ρυθμού, και ο Πεν να μεταφερθεί στο 2, με Στεφάνοφ-Χαρίση στον άσο, και ροτέισον των Άκερ, Πεν, Ντόμερκαντ και Μάτσε (όταν γυρίσει και αν είναι σε θέση να βοηθήσει) στις θέσεις 2 και 3.
Οι καιροί έχουν αλλάξει, φίλε μου, και, πράγματι, ο Πεν δεν είναι ίσως ισομεγέθης του μέγα Ρίβερς, είναι όμως όμοιος και η κατάσταση παρόμοια. Η απάντηση που ψάχνουν στον Πειραιά βρίσκεται στις βιντεοκασέτες της καλύτερης χρονιάς τους, ή αν θέλετε στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα Παρτιζάν-Ολυμπιακός όταν ο Πίνι έπραξε, θέλω να ελπίζω (ως Παναθηναικός) τυχαία, όλα όσα προτείνω παραπάνω. Το αποτέλεσμα το είδατε...