Πολύ ωραία, έτσι φαντάστηκα κι εγώ πως τα εννοούσες, απλά, επειδή ήταν σαφές στη δική μου αντίληψη ότι συμφωνούμε, είπα να το ξεκαθαρίσω! Μια χαρά τα λες. Και χάρη στον τρόπο που παίξαμε σε αυτή τη σειρά πέρσι, φέραμε μια ομάδα θεωρητικά ισχυρότερη και σίγουρα ακριβότερη στο σημείο να σηκώσει τα χέρια ψηλά (μετά το τρίτο παιχνίδι) και να πει "δεν αντέχεται άλλο αυτό το πράγμα, δε θα το κερδίσουμε ποτέ παίζοντας σα Μπαρτσελόνα, στο επόμενο ματς κλείνουμε όλοι μέσα κι ο Θεός βοηθός, είναι άπειροι σα σύνολο και ίσως θολώσουν από την επιθυμία και τα χάσουν τα σουτ"... Η τακτική μας έφερε στην επιφάνεια την υπεροχή που χαμε σε έναν πολύ βασικό τομέα, εκείνον της ενέργειας, της έντασης και του physical game! Η δική τους από κει και πέρα αποκάλυψε στα δυο τελευταία παιχνίδια το δικό μας περσινό μειονέκτημα έναντι της Μπάρτσα - και αυτό δεν είχε να κάνει με το rotation ή με την τακτική, αλλά με το ότι ο ΠΑΟ ήταν ομάδα καινούρια και ανέτοιμη για mind games αυτού του βαθμού ρίσκου και σε αυτό το επίπεδο. Εκεί έχασε τη σειρά - των "γκρι" βοηθούντων, βέβαια - όχι στην τακτική του, που ήταν άψογη. 6/39, τα συντριπτικά περισσότερα εντελώς ελεύθερα, το πε πολύ ωραία ο PARISINOS.

Οι ομάδες, ωστόσο, όταν χτίζονται, συχνά χρησιμοποιούν τέτοιες τραυματικές εμπειρίες ως εφαλτήρια για να ανεβάσουν επίπεδο από πλευράς πνευματικής ετοιμότητας. Υπό αυτή την έννοια η περσινή ήττα από τη Μπαρτσελόνα έπαιξε κομβικό ρόλο, κατά τη γνώμη μου, στο να εμφανιστεί τόσο άτρωτος στους τελικούς ο ΠΑΟ. Τα πράγματα είχαν πλέον αλλάξει: όταν ο αντίπαλος επέλεξε - στο τρίτο παιχνίδι, αποκαμωμένος από τη μάταιη προσπάθεια να επιβληθεί σε ένα αγωνιστικό μοτίβο στο οποίο είχε εγκλωβιστεί από τους "πράσινους" - το κόλπο της Μπαρτσελόνα και του έδωσε τα σουτ, αυτή τη φορά, παρά την επιθυμία, δεν είχε πια "τούβλα": όλα σχεδόν τα σουτ-δώρο βρήκαν στόχο. Και αυτό σίγουρα είχε σε κάποιο βαθμό να κάνει με κάποιες επι πλέον λύσεις (Κάρι, Γκουίν), αλλά σε πολύ μεγαλύτερο αποτέλεσε δημιούργημα του οδηνηρού choke show των προημιτελικών της Ευρωλίγκας. Το πάθημα είχε γίνει μάθημα.

Και μια σκληρή, καλή αμυντική ομάδα που παίζει άφθονο ξύλο, έχει κάποιες λύσεις με αρκετά καλό ρόστερ, έχει βασικό κουμανταδόρο τον ΔΔ (έστω και σε αυτή την ηλικία), και, κυρίως, έχει δείξει πως μαθαίνει από τα βιώματά της και συσπειρώνεται στα δύσκολα, δε την ξεγράφεις έυκολα, σας το λέω μήνες τώρα.

Πάρα πολύ ωραίες αναλύσεις μέχρι στιγμής.

Να πούμε όμως ότι ο Πέδου "υποσχέθηκε" το καλοκαίρι -και μάλιστα μετά τις μεαγραφές- καλύτερο, πιο επιθετικό και γρήγορο μπάσκετ. Κοινώς, αν δεν έχει καταφέρει να το παίξει, αυτό είναι επειδή δεν μπόρεσε κι όχι επειδή δεν ήθελε. Το γιατί δεν μπόρεσε μπορούμε να το αναλύσουμε (δεν ξέρει να παίξει πιο γρήγορα; φοβήθηκε; κακές μεταγραφές; φταίνε οι τραυματισμοί, αλλά πρέπει να αποφύγουμε την επιλογή "δε θέλει"διότι κατά δήλωσή του δεν είναι αυτό το θέμα.

Ταπεινή μου γνώμη ότι όταν παίζεις απέναντι σε ομάδες με περισσότερο ταλέντο, λύσεις και μπάτζετ, παίζεις κλεφτοπόλεμο, δύσκολα τις κερδίζεις χωρίς αντάρτικο. Αυτό έκανε ο Παναθηναϊκός πέρυσι, αυτό κάνει και φέτος. ¨Οταν με το καλό επιστρέψουν ποι εποχές των μπάτζετ των 20 εκ. ευρώ μετά το πέρας του success story (μπουχαχα), το ξανασυζητάμε, με το νέο Σάρας, το νέο Πέκοβιτς, τον αντικαταστάτη του Σισκάουσκας και ξένους επιπέδου Σκοτ, Ντομινίκ, Ράτζα κλπ. Ας δούμε τι παίκτες έχουμε και καταλαβαίνει κανείς πώς θα παίζουμε απέναντι σε Ρεάλ, Μπαρτσελόνες, ΤΣΣΚες, ακόμη και Αρμάνι και Μπάγερν.

Δε λέω ότι είμαι ικανοποιημένος από την επίθεση. Κάθε άλλο, ειδικά από την ώρα που οι "προγραμματικές" δηλώσεις προϊδέαζαν για άλλα πράγματα, αλλά η ομάδα είναι εντός στόχων σε όλα και ο προπονητής κρίνεται πολύ επιτυχημένος κατά τη γνώμη μου.

Για Φ4 θέλουμε μίνιμουμ ένα δημιουργό (και μάλλον κι ένα χριστιανό να ποστάρει, ας μην είναι και πεντάρι, πόσο λείπουν κάτι ΚΑϊμακόγλου και Πέρπε πάνω στους οποίους στηρίζονταν όλα τα miss match). Αν πάμε Φ4 με την ομάδα που έχουμε, ο Άρτζι είναι υπερ overachiever. Ήδη είναι από πέρυσι δηλαδή...