Το σόκκερ εστί το όπιον των σπορ.-
Περί υαίνων, γυπών και ερπετών, του γράφοντος
Υπερβολή και ποδόσφαιρον έσονται δύο εις σάρκα μία και ους φανατικοί συνέζευξαν, λογικός φίλαθλος χωριζέτω.-
Η Απροκάλυψις του ιδίου, παράγραφος 13, στίχοι 6-9.
Σε λίγο σοβαρότερο στιλ:
Η συζήτηση περί ποδοσφαίρου και βασιλείας μου θυμίζει μια παρόμοια που είχαμε καιρό πριν με τον Ira. Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι:
1) Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε αντιβασιλικοί. Το ποδόσφαιρο είναι ο Λουδοβίκος ο XVI των σπορ και πολλά ΜΜΕ, η Μαρία Αντουανέτα.
2) Το "βασιλιάς των σπορ" είναι μια αυθαίρετη φράση-κλισέ που επικόλλησαν στο ποδόσφαιρο κάποιοι είτε για διαρκή υπενθύμηση-εμψύχωση στους φίλους του αθλήματος είτε σαν γρήγορη απάντηση σε όσους το αμφισβητούν. Και λέω αυθαίρετη, όχι μόνο γιατί υπάρχουν άτομα που αμφισβητούν ή απορρίπτουν τελείως τη ρήση, αλλά και γιατί υπάρχουν χώρες όπου βασιλιάς είναι άλλα σπορ. Πού είναι ο "βασιλιάς των σπορ" στη Β.Αμερική και στην Καραϊβική; Στην Κίνα, την Ινδία και άλλες πολυπληθείς ασιατικές χώρες; Στην Ωκεανία; Σε χώρες όπως η Λιθουανία; Σύμφωνα με ένα έντυπο αφιερωμένο στο ποδοσφαιρικό μουντιάλ, το ποδόσφαιρο το 1994 ήταν το 27ο δημοφιλέστερο σπορ. 26ο ήταν η διελκυστίνδα με τρακτέρ (δεν κάνω πλάκα). Και δικαιολογημένα. Πού βρίσκεται σε εμάς το μπέιζμπολ και το φούτμπολ; Γιατί να βρίσκεται σε αυτούς ψηλότερα το ποδόσφαιρο;
3) Ακόμη κι αν για τους περισσότερους εν Ελλάδι το ποδόσφαιρο είναι ο "βασιλιάς των σπορ", τα ΜΜΕ δεν θέλουν να σταματήσουν εδώ. Τουλάχιστον οι περισσότεροι βασιλιάδες είχαν δίπλα τους ευγενείς, αυλικούς, αξιωματούχους. Αυτοί θέλουν να δώσουν
και αυτούς τους ρόλους στο ποδόσφαιρο, αφήνοντας μόνο το ρόλο του δούλου για "μπάσκετ, στίβο, βόλεϊ και δε συμμαζεύεται". Αποτέλεσμα; Όχι μόνο πρέπει όλοι ανεξαιρέτως να τρώνε ποδόσφαιρο σαν πρώτο γεύμα, αλλά πρέπει να το τρώνε και σαν δεύτερο, τρίτο, τέταρτο κι αν μείνει και 5% χώρος για άλλα αθλήματα και για ένα μονόστηλο, το γεμίζουμε με κάτι άλλο και ιδού η αντικειμενική εφημερίδα! Στην ίδια εφημερίδα (Sportime) που φροντίζει να μη λείπει ποτέ το μουντιάλ από τους κεντρικούς τίτλους, ανεξαρτήτως του πόσο σημαντικά ή αδιάφορα είναι τα αποτελέσματα, θέματα όπως η πρώτη ήττα των ΝΒΑερς (από την Αργεντινή) το 2002, ο θάνατος του Γουιλτ Τσάμπερλεν το 1999, καθοριστικοί αγώνες Ευρωλίγγας ελληνικών ομάδων, παίρνουν από μονόστηλα μέχρι...τα δυο τους. Ήταν θέμα χρόνου μέχρι να αηδιάσω παντελώς και να τους σιχτιρίσω όλους αυτούς.
Η μόνη πλέον πιθανότητα που έχει οποιαδήποτε αθλητική εφημερίδα να την αγοράσω είναι να έχει πρώτο θέμα μπάσκετ (όπως το προχθεσινό Sportime), κι αυτό όχι πάντα. Αν με αγνοούν σαν μπασκετικό μία, τους αγνοώ χίλιες.