Δε θα μπορούσα να σκεφτώ πώς αλλιώς να ξεκινήσω το αφιέρωμα σε έναν από τους πιο αγαπημένους μου παίκτες. Μεταξύ των διάφορων nicks που του έχουν αποδοθεί, το «Roscoe», κατά τη γνώμη μου, ταιριάζει περισσότερο στην περίπτωση «Rasheed Wallace» όσο κανένα άλλο. Ο λόγος είναι ότι κανείς δεν έχει καταλάβει τί ακριβώς σημαίνει… Για την ιστορία, λέγεται ότι ο τρελοRider, στα χρόνια της κοινής θητείας τους στους Blazers, είχε φωνάξει κάποια στιγμή τον Rasheed «Roscoe». Όταν τον ρώτησαν γιατί τον αποκάλεσε έτσι, απάντησε ότι ο Rasheed έμοιαζε με “Roscoe”. Ποτέ κανείς δεν έμαθε τι σημαίνει «Roscoe»…
Τα στατιστικά του στα Playoffs τον καθιστούν ως έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους παίκτες στο ΝΒΑ:
- 177 παιχνίδια Playoffs (15ος όλων των εποχών)
- 5.839 λεπτά (19ος όλων των εποχών)
- 2.384 πόντοι (32ος όλων των εποχών)
- 917 εύστοχα σουτ (28ος όλων των εποχών)
- 190 εύστοχα τρίποντα (10ος όλων των εποχών)
- 1.099 ριμπάουντ (34ος όλων των εποχών)
- 145 κλεψίματα (37ος όλων των εποχών)
- 225 τάπες (12ος όλων των εποχών)
Παρότι δεν ήταν ποτέ το πρώτο όνομα στην ομάδα του ή ο standard all-star, μέχρι και σήμερα, λίγους μήνες μετά την οριστική του απόφαση να αποσυρθεί, δεν έχει λάβει κάποια ιδιαίτερη τιμή από τον Τύπο ή τις ομάδες που αγωνίστηκε. Και όσο παράξενο κι αν φαίνεται για έναν παίκτη με τα τέτοια στατιστικά, οι απόψεις σχετικά με το πόσα προσέφερε στο μπάσκετ είναι αμφιλεγόμενες.
Θυμίζω το post της γνωστής στήλης του Yahoo Sports “Ball don’t lie” με τίτλο «Rasheed Wallace retired», που όταν το διαβάζεις, κατά έναν αξιοπερίεργο τρόπο, σου δίνει την εντύπωση ότι είναι γραμμένο σα να βλέπεις σε flashback τη διαδρομή του Rasheed. Με αρκετή δόση απογοήτευσης όμως, για το γεγονός ότι δεν έγινε ποτέ ο παίκτης που οι άλλοι ήθελαν να γίνει. Ίσως από διαφορετική αντίληψη της έννοιας «φιλοδοξίας» από τον ίδιο, ίσως από αντίδραση. Δε θα το μάθουμε ποτέ... Και τι πιο περίεργο για τον συντάκτη μιας στήλης, που έχει πάρει τον τίτλο της από μία έκφραση που έκανε ευρέως γνωστή ο Sheed, να πρέπει να μιλήσει για τον «δημιουργό» της. Ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα άρθρα που έχω διαβάσει ποτέ, courtesy of Sheed…
Σε ένα τυπικό αφιέρωμα θα περίμενε κανείς η ιστορία να προχωράει από την αρχή: το ξεκίνημα, η εξέλιξη, η κορύφωση και η δόξα. Στην περίπτωση του Rasheed Wallace δεν είχα αποφασίσει ποια σύνταξη θα ήταν η καταλληλότερη. Θα μπορούσες κάλλιστα να ξεκινήσεις από το τέλος και να γυρίσεις προς τα πίσω. Έτσι κι αλλιώς τα φτασμένα χρόνια του ήταν μετά τα 30. Τελικά ίσως ήταν καλύτερο να το αφήσω ελεύθερο και αβίαστο, όπως ήταν ο ίδιος. Σκέψεις σκόρπιες και freestyle rap που προσπαθούν να βρουν σημεία επαφής με έναν κοινώς αποδεκτό τρόπο γραφής…
Βλέπω για παράδειγμα τις εμφανίσεις του σε all-star games: δύο φορές στα 25 και στα 26 του ως Blazer, δύο φορές στα 31 και 33 του ως Piston. Αν είναι αυτή είναι μία από τις «φωτογραφίες» της διαδρομής του, τότε έχουμε να κάνουμε με μια καριέρα, σίγουρα όχι συνηθισμένη. Σε κάθε περίπτωση η αναφορά στις all-stars συμμετοχές σε ένα αφιέρωμα Rasheed Wallace δε θα είχε κάποια ιδιαίτερη σημασία...Στα πρώτα του έξι χρόνια στο ΝΒΑ είχε ήδη αποδείξει ποιος ήταν και δε χρειαζόταν πλέον συστάσεις.
Birth in City of brotherly love:
Ο Rasheed μεγάλωσε στη πόλη της Philadelphia και έπαιξε κολεγιακό μπάσκετ ως Tarheel με τη North Carolina. Μαθητής του Dean Smith, αγωνίστηκε για δύο χρόνια εκεί πριν επιλεχθεί στο # 4 του Draft του 1995 από τους Washington Bullets. Τη βραδιά του Draft είχε την τιμή να τον συνοδεύσει η μεγαλύτερη μπασκετική φιγούρα της Pennsylvania και ίσως του ΝΒΑ, o Wilt Chamberlain.
Στους Bullets είχε την ατυχία να βρει μπροστά του δύο από τα καλύτερα PF’s τότε, στα 22 τους χρόνια. Δύο από τους Fab 5 του University of Michigan, ο Chris Webber και ο Juwan Howard. Έπαιξε μόλις 65 αγώνες λόγω τραυματισμού και στη συνέχεια στάλθηκε στο Portland για τον πιο έτοιμο Rod Strickland (Στέλιο ξεχρεώθηκε ο Dooling!!!
)Η αλλαγή:
Μέχρι τα 29 του παίζοντας για τους “Jail”Blazers (όπως λέει και ο Basketbawful) ήταν το μεγάλο ταλέντο, ο versatile PF που απολάμβανες να βλέπεις να μη μπορεί να τον σταματήσει κανείς. Σε μία ομάδα που έπαιξε super θεαματικό basket, αλλά που θα φέρει πάντα το στίγμα του χαμένου Game 7 στους Τελικούς της Δυτικής Περιφέρειας εναντίον των Lakers το 2000. Η ατομική ευθύνη σε κάθε παίκτη των Blazers εκείνης της ομάδας είναι τόσο μεγάλη για το γεγονός ότι κανείς δεν πήρε την πρωτοβουλία να επιτεθεί στο καλάθι, ενώ η διαφορά κατέβαινε πόντο-πόντο. Πόσο άδικο να κατηγορείται για αυτό το παιχνίδι ο Wallace έχοντας σκοράρει 30 πόντους με 13/26 σουτ, μόνο και μόνο επειδή ήταν εμφανώς ο καλύτερος παίκτης αυτής της ομάδας.
Μετά το 2003 οι Blazers έφτασαν σε μία κρίσιμη καμπή. Αν και άγγιξαν την απόλυτη ανατροπή όλων των εποχών στο ΝΒΑ, εβρισκόμενοι πίσω με 3-0 από τους Mavericks, ισοφάρισαν σε 3-3 και πήγαν τη σειρά σε 7ο παιχνίδι για να υποταχθούν τελικά, ο Sabonis είχε ήδη αποσυρθεί και ο Pippen είχε πατήσει τα 37 του. Ένας νέος αστέρας είχε εμφανιστεί με τον PF Zach Randolph να ζητάει αναπόφευκτα όλο και περισσότερο χρόνο. Η ομάδα είχε κάνει τον κύκλο της και ο Rasheed ήταν μέλος της «παλιάς» φουρνιάς. Είχε ξεμείνει…
Τον Φλεβάρη του 2004 οι Blazers τον ανταλλάζουν στους Hawks μαζί με τον Wes Person για τους Abdur-Rahim, Ratliff και Dickau. Ο Rasheed παίζει ένα μόλις παιχνίδι για τους Hawks και λίγες μέρες μετά γίνεται το trade που θα άλλαζε τη σύγχρονη ιστορία των Pistons και την δική του υστεροφημία. Ο Joe Dumars αποφασίζει να πάρει το απόλυτο ρίσκο και να φέρει σε μία έτοιμη ομάδα έναν παίκτη, που ως τότε είχε τη φήμη του ταραχοποιού. Η συνέχεια δικαιώνει και τους δύο: οι Pistons αναστατώνουν τους Lakers και κατακτούν τον 3ο τους Τίτλο κόντρα σε μία all-star ομάδα των Lakers τότε (Payton, Bryant, Malone, Shaq) παίζοντας εκπληκτικό μπάσκετ. Ο Rasheed έπαιρνε την εκδίκησή του απέναντι στην ομάδα που του είχε στερήσει την πρώτη του συμμετοχή στους Τελικούς 4 χρόνια πριν…
The Pistons Era:
Με το Detroit ο Rasheed έπαιξε το πιο μεστό μπάσκετ της ζωής του. Μπήκε κατευθείαν στη φιλοσοφία του Larry Brown και ταίριαξε αμέσως στο gameplay των Pistons που είχε αρχή και τέλος την αμυντική προσήλωση και την αλληλοκάλυψη. Η πεντάδα Billups-Hamilton-Prince-R.Wallace-B.Wallace έπαιξε μαζί για 4 χρόνια περίπου με 161 starts από το 2004 έως το 2006 και θεωρείται χωρίς άδικο, μία από τις καλύτερες πρώτες πεντάδες όλων των εποχών.
Την επόμενη χρονιά από την κατάκτηση του Τίτλου, ο Rasheed κάνει δώρο στους συμπαίκτες του custom χρυσές ζώνες α λα WWF, στα πλαίσια της δικής του αναγνώρισης για τη συνεισφορά όλων των παικτών της ομάδας στη μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του.
Στο τέλος του 2005 οι Pistons φτάνουν για 2η συνεχόμενη χρονιά στους Τελικούς απέναντι τους Spurs του Tim Duncan. Στη πιο συγκλονιστική και αμφίρροπη σειρά Τελικών που είχα την τύχη να παρακολουθήσω, o Rasheed έμελε να χαραχθεί στο μυαλό μου ως ένας από τους καλύτερους post defenders. Πολλοί είμαι σίγουρος ότι σκέφτηκαν βλέποντας αυτή τη τιτανομαχία ότι κοντράρονταν τα δύο πληρέστερα εν ενεργεία 4άρια των τελευταίων χρόνων. Ο Rasheed χωρίς τίτλους, δάφνες και stats έπαιζε στα ίσα σε άμυνα και επίθεση τον καλύτερο ψηλό εκείνης της εποχής στο ΝΒΑ. Κάποιοι πολύ πετυχημένα είπαν ότι σε εκείνη τη σειρά ήταν η πρώτη φορά που ο Duncan έμοιαζε «τρωτός». Τελικά μετά 7 παιχνίδια, οι Spurs αναδείχθηκαν πρωταθλητές. Ο Rasheed όμως είχε κρατήσει τη φήμη που του έδινε η αξία του νικητή.
Στα επόμενα χρόνια ο Rasheed βρίσκεται ξανά στη δυσάρεστη θέση να είναι θύμα αλλαγών: ο Flip Saunders αναλαμβάνει στη θέση του Larry Brown, το έτερον ήμισυ των Wallaces Wall, Ben φεύγει για τους Bulls και το νέο του συμβόλαιο, ο Rasheed κρατάει τα κιλά που είχε φέρει μαζί του μετά τις καλοκαιρινές διακοπές και με ιδέα του προπονητή του, αρχίζει να παίζει ως 5άρι πλέον. Το decline είχε ξεκινήσει. Το μυαλό και η ψυχή των Pistons, ο Chauncey Billups, οδηγείται στο Denver και τους Nuggets. Μία ακόμα ομάδα διαλυόταν και ο Rasheed ξέμενε για άλλη μία φορά… Οι μέρες του στο Detroit ήταν μετρημένες.
Το ένδοξο τέλος:
Το καλοκαίρι του 2009 μένει ελεύθερος και ολόκληρο το επιτελείο των Celtics πείθει τελικά τον Rasheed να υπογράψει. Ο Wallace με νέο κίνητρο αυτή τη φορά, με μία ομάδα αποτελούμενη από καλούς παίκτες (Rondo, Allen, Pierce, Garnett) και προπονητή (Rivers) που ήξερε ακριβώς πώς θα τον αξιοποιούσε, δεν αποδίδει τα αναμενόμενα στην κανονική περίοδο. Η δικαίωση έρχεται στα playoffs, όπου στους Τελικούς της Ανατολής περιορίζει σημαντικά τον Howard (1, 2) και βοηθά τους Celtics να προχωρήσουν στους Τελικούς του ΝΒΑ, που συναντούν τους Lakers από τη Δύση.
Η σειρά φτάνει στα 7 παιχνίδια και ο Sheed ξεκινάει το παιχνίδι στη θέση του τραυματία Perkins. Οι σκληρές μάχες με τον Gasol θα μείνουν και αυτές στην Ιστορία (1, 2), αλλά και αυτή τη φορά θα έρθει ένας ακόμα χαμένος τελικός. Εμφανώς επηρεασμένος από συναισθήματα απογοήτευσης και πικρίας θα ανακοινώσει μετά το τέλος του αγώνα στον προπονητή του ότι αυτό ήταν το τελευταίο του παιχνίδι. Σε έναν ΝΒΑικό κόσμο που επιτρέπεται πλέον όλο και λιγότερη άμυνα, ο Rasheed παραδίδει σε όλη τη σειρά μαθήματα για το πώς μαρκάρεται ο καλύτερος ψηλός της αντίπαλης ομάδας. Φεύγει με το κεφάλι ψηλά, έχοντας παίξει το μπάσκετ όπως το αντιλαμβάνεται και όχι όπως θέλουν οι περισσότεροι, ως ένας αυθεντικός big man.
Basketball skills:
Ο Rasheed μπορεί εύκολα να θεωρηθεί ως ένας από τους πιο τεχνικούς παίκτες που έπαιξαν ποτέ. Με ύψος γύρω στα 2,12μ. και βάρος από 105 έως και 115 (στην τελευταία τριετία της καριέρας του) μπορούσε να παίξει με άνεση από τη θέση 3 έως και 5. Έχοντας πάντα την απειλή από τη μέση και μακρινή απόσταση στο οπλοστάσιό του, με το καλό του άλμα και το μεγάλο wingspan ήταν πρακτικά αδύνατο να ενοχληθεί εκτός ρακέτας.
Η πιο χαρακτηριστική του κίνηση ήταν το ποστάρισμα από την αγαπημένη του αριστερή πλευρά της μπασκέτας σε μία ενδιάμεση θέση ανάμεσα στη baseline και τις γραμμές της ρακέτας με γρήγορες προσποιήσεις με πλάτη, δεξιά και αριστερά, ώστε ο αντίπαλος να χάσει την ισορροπία στα πόδια. Ακολουθούσε ένα fadeaway jumper με high release που συνήθως κατέληγε στο καλάθι. Αυτή του η κίνηση έγινε το σήμα κατατεθέν και μία από τις πιο αναγνωρίσιμες κινήσεις παικτών, κάτι που του αποτυπώθηκε ως λογότυπο στη σειρά των Air Force 1 που υποστηρίζει τα τελευταία χρόνια.
Ο Rasheed έδινε τεράστια ποικιλία επιλογών στους προπονητές του. Η έκφραση του Jalen Rose «the only seven footer in the league, playing “d”, shooting the “3”» δε θα μπορούσε να είναι πιο αντιπροσωπευτική των μπασκετικών του δυνατοτήτων, από τη σκοπιά ενός προπονητή/ basketball watcher.
Είναι ένας από τους 7 παίκτες της Ιστορίας του ΝΒΑ που έχουν τελειώσει μία σαιζόν με +100 τάπες και +100 τρίποντα, το έχει καταφέρει το 2001, και συνεχόμενα στην τριετία 2005-2007. Ο μοναδικός παίκτης που έχει πετύχει κάτι τέτοιο σε περισσότερες από μία σαιζόν, ενώ είναι ο ένας από τους μόλις 3 παίκτες που έχουν καταφέρει το +100 τάπες, +100 κλεψίματα και +100 τρίποντα μαζί με τους Horry και Marion. Ένα πραγματικά σπάνιο ταλέντο σε άμυνα και επίθεση, έπαιζε και στις δύο πλευρές του τερέν το ίδιο καλά.
Always speaking his mind out:
Ο Wallace ποτέ δε μάσησε τα λόγια του. Αυθεντικός στις αντιδράσεις του, ο Dirty Thirty αγαπήθηκε από το κοινό επειδή δεν μιλούσε ποτέ με κλισέ και συνηθισμένες απαντήσεις, ποτέ δεν πήγε με το ρεύμα. Πάντα εκφραζόταν έξω από την καρδιά του και έλεγε την αλήθεια, έτσι όπως εκείνος την αντιλαμβανόταν. Με την επίδραση από τα συναισθήματά του σε ό,τι και αν έκανε εντός και εκτός παρκέ, αντιμετώπιζε με τη δική του αίσθηση του χιούμορ τις καταστάσεις, πετυχαίνοντας να πει αυτό που ήθελε πάντα με τον δικό του τρόπο.
Αν δεν του άρεσε κάτι φρόντιζε να το βγάζει από μέσα του, αν πάλι ενθουσιαζόταν με κάτι δε φοβόταν να το δημοσιοποιεί.
Πλακατζής ακόμα και σε προχωρημένη μπασκετική ηλικία, είχε πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο στις στιγμές των ομάδων που ήταν μέλος. Ο Sheed κουβαλούσε την τρέλα μαζί του και τη μοιραζόταν με την ομάδα. Γνωστά θύματά του υπήρξαν ο Jason Maxiell, ο Reggie Miller και ο Kobe Bryant.
Μετά το χαμένο πρώτο παιχνίδι κόντρα στους Pacers το 2004, ο Sheed πριν το ερχόμενο δεύτερο παιχνίδι, εγγυήθηκε (βλ. guarantee) ότι οι Pistons επρόκειτο να νικήσουν μέσα στο Conseco Fieldhouse. Οι Pistons όντως επικράτησαν και η έκφραση έμεινε γνωστή ως «Guaransheed». Ξαναέκανε guaransheed πριν από το 7ο παιχνίδι με τους Heat την επόμενη χρονιά. Αποτέλεσμα: 2/2…
Ακριβολόγος στις δηλώσεις του όσον αφορά αυτό που ήθελε να πει, όταν ένας δημοσιογράφος τον ρώτησε κάποτε τη γνώμη του για ένα επερχόμενο παιχνίδι των Pistons απέναντι στους Cavs, αποκαλώντας τον LeBron «King», έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, απαντώντας σε ελεύθερη μετάφραση ότι «στις μέρες μας δεν υπάρχουν βασιλιάδες».
Συχνά δε δίσταζε να πει έξω απ’ τα δόντια αυτά που ένιωθε για την αντιμετώπισή τους από τους διαιτητές: «I know that certain referees were trying to bait me to get a tech. You could see it coming from a mile away. Like I say, I don't like to be cheated. I can deal with a loss. I can deal with playing bad. I can deal with getting my [butt] busted. I just don't like to be cheated. Bottom line» (22/4/2010)
Το 2003 μετά το τέλος ενός παιχνιδιού με τους Grizzlies, έρχεται σε προφορική αντιπαράθεση με τον διαιτητή Tim Donaghy. Τιμωρείται με 7 παιχνίδια αποκλεισμό. Λίγα χρόνια αργότερα ο Donaghy αποκαλύπτει ότι συμμετείχε σε κύκλωμα στημένων αγώνων και καταδικάζεται. Η ιστορία σχετικά με το συμβάν δεν έχει ακόμη εξακριβωθεί. Ο Rasheed φαίνεται ότι προσπαθούσε να βρει το δίκιο του για μία τραβηγμένη τεχνική ποινή. Φταίχτης στα μάτια των media για άλλη μία φορά. Το ΝΒΑ βρίσκει πάντα τρόπους να έχει τους αποδιοπομπαίους τράγους του…
Με σκεπτικισμό και απαισιοδοξία, λίγους μήνες πριν την απόσυρσή του έκανε σχόλια για τη στροφή των ιθυνόντων του ΝΒΑ σε μια λίγκα χωρίς hand-check, με easy-calls σε superstars, τώρα σε ένα περιβάλλον που το flopping έχει γίνει η νέα μόδα για να κερδίζεις επιθέσεις: «They' ve got to know that [Hedo Turkoglu is] a damn flopper. That's all Turkododo do. Flopping shouldn't get you nowhere. He acts like I shot him. That's not basketball, man. That's not defense. That's garbage, what it is. I'm glad I don't have too much of it left». Ο κόσμος του ΝΒΑ άλλαξε και ο Rasheed, έμεινε πιστός στις αρχές του και στη μπασκετική φιλοσοφία μίας πιο σκληρής “80’s-90’s» εποχής. Όμως, όπως συνήθως συνέβαινε στις ομάδες του, ξέμεινε και πάλι. Η απόσυρση ήταν η φυσική εξέλιξη μιας συνειδητή απόφασης ότι το ΝΒΑ δεν τον εκφράζει πλέον…
Legacy:
O Rasheed αφήνει μία εντυπωσιακή κληρονομιά σε small things που έκαναν το ΝΒΑ πιο ενδιαφέρον:
Σε έναν αγώνα με τους Bucks, μία διεκδίκηση του ριμπάουντ οδήγησε τους διαιτητές να σφυρίξουν αμυντικό foul στον Wallace. Ο Sheed δε δέχτηκε την απόφαση και όταν ο Bogut αστόχησε διαδοχικά και στις δύο βολές, φώναξε το περίφημο «Ball don’t lie». Η ατάκα γίνεται διάσημη και αποτελεί έμπνευση της γνωστής στήλης του Yahoo Sports (βλ. παραπάνω).
Η Rasheed-mania στο Detroit ήταν τόσο μεγάλη, που όταν έγινε η ανταλλαγή, η blogger Natalie Sittio ονόμασε το blog που τρέχει τα τελευταία χρόνια με νέα των Pistons σε «Need4sheed». Η αγάπη της για τον Sheed ήταν τέτοια, που παρά την απογοήτευση που δέχθηκε όταν ανακοινώθηκε η προσχώρησή του στους «μισητούς» Celtics, τελικά κράτησε τον τίτλο και την καρικατούρα του Wallace πίσω από το λογότυπο, αν και αμφιταλαντεύτηκε αρκετά.
Σε ένα από τα πιο διασκεδαστικά trick shots videos που κυκλοφορούν με παίκτες του ΝΒΑ, κάνει μία εκπληκτική επίδειξη των τεχνικών του ικανοτήτων, που μαρτυρά την ιδιαίτερη σχέση του με τη μπάλα.
Κατέχει το απόλυτο ρεκόρ σε τεχνικές ποινές με 304 παρατηρήσεις, ενώ έχει τελειώσει τη χρονιά 2000-1 με 41 τεχνικές σε 80 παιχνίδια που αγωνίστηκε. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο ρεκόρ σε μία σαιζόν. Whack-Get out!!!
Εκτός γηπέδων ο Wallace έχει ιδρύσει το «Rasheed A. Wallace Foundation» από το 1997, που έχει σκοπό την ανάπτυξη προγραμμάτων για την υποστήριξη παιδιών και ατόμων που δεν είχαν την τύχη να βρουν μια πιο εύκολη και τυχερή ζωή.
Basketball IQ:
Ενδεικτικό της αναγνώρισης που είχε λάβει από αναλυτές και μπασκετικούς αναφέρουμε τη ρήση του Charles Barkley σε ένα NBA on TNT, που δήλωσε ότι αν ο Rasheed είχε μέσα του τον εγωισμό που είχε ο Jordan ή ο Kobe και τι διάθεση να κυριαρχεί σε κάθε στιγμή, θα μπορούσε, αν ήθελε, να γινόταν ο μεγαλύτερος PF όλων των εποχών.
Για τον Wallace επίσης λέγεται ότι αν το επιθυμήσει, θα μπορούσε να σταθεί ως προπονητής σε ομάδα ΝΒΑ, λόγω της μπασκετικής οξυδέρκειάς του.
Η προσωπική μου εντύπωση είναι ότι ένιωθε ως ένας all-around ψηλός. Δεν νομίζω να τον απασχόλησε ποτέ αν είναι PF ή C, έπαιζε πάντα για την ομάδα. Η υπερβολική εμπιστοσύνη στην ικανότητά του να σουτάρει από μακριά βέβαια, τον οδηγούσε πολλές φορές στην απόφαση να μην έχει τη διάθεση να κυριαρχεί στη ρακέτα…ενώ θα μπορούσε να το κάνει εξαιρετικά.
Η περίπτωση του Rasheed Wallace παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα «Αν» στο ΝΒΑ. Αν το ήθελε πιο πολύ, αν ήθελε να βλέπει τον αντίπαλο να πέφτει κάτω από το μπάσιμό του και να κρυφοχαίρεται, αν τον κέρδιζε ο αντίπαλος και δε θα το χώνευε με τίποτα, αν απλά ήθελε τη νίκη σε κάθε παιχνίδι, αν ήθελε να κυριαρχεί απέναντι σε κάθε αντίπαλο κάθε στιγμή. Τότε θα είχαμε εύκολα τον μεγαλύτερο PF όλων των εποχών, ξεκάθαρα. Αλλά τότε δε θα ήταν ο Rasheed…
Κλείνω με ένα σχόλιο του χρήστη BoomFizzle στο forum του Realgm.com και συγκεκριμένα στο topic που είχε δημιουργηθεί μετά την ανακοίνωση ότι ο Sheed αποσύρεται. Το σχόλιο είναι ότι πιο αντιπροσωπευτικό σε αυτό που μου δημιουργούσε ο Sheed όταν τον έβλεπα στο παρκέ, ο λόγος που έκανε κι εμένα να ταυτιστώ μαζί του και να γίνει ο αγαπημένος μου παίκτης:
«Reason I like him so much as that I can relate to him. I was always criticised for not playing to potential, shooting too many 3s, getting into trouble with the refs and sometimes looking disinterested. My explanation for this style of play (I also would say this applies to my other fav player Baron Davis) is this:
Sheed is a very competitive guy. He takes things personally and gets too emotionally involved in the game leading to going crazy at the refs and getting into fights. The way to stop this from happening is to stop trying to get involved so much, this however takes you out your game and leads you to play lazy. Atleast thats what happened to me. I play my best games when I am really into the game with my emotions. That however does lead to often blow-ups.»
Γιατί Rasheed σημαίνει να ξέρεις ότι είσαι καλύτερος και να μη σε νοιάζει να το αποδεικνύεις όποτε σου ζητείται να το κάνεις. Γιατί έχεις αποφασίσει εσύ πότε θέλεις να το δείχνεις και σε ποιόν. Γιατί ο Κόσμος κινείται γύρω σου και δε σε ενδιαφέρει να γίνεςι μέρος του Κόσμου των πολλών. Γιατί είσαι έτσι όπως είσαι και δε δίνεις δεκάρα για τι πιστεύουν οι άλλοι. Για κανέναν…
...and that’s a Guaransheed!
