Οντας λιγο.. ''μεγαλος'' σε ηλικια αποφασισα ν ανοιξω αυτό το θεμα για να κουβεντιάσουμε ένα φοβο που εχω και εχει αυξηθεί τα τελευταια χρονια σχετικα με το μπάσκετ....Στη δεκαετια του 80 υπηρχαν μια ντουζίνες παικτες που ολοι είχαμε για προτυπα και σταρ...Γκαλης,Γιαννακης,Σαν Επιφανιο,Σμιντ,Σαμπονις,Ντραζεν....Μεγαλος ο καταλογος,ατελειωτη κουβεντα....Την δεκαετια του 90 επισης αρκετοι που ειχαν ξεπεταχτεί στο τελειωμα των πρηγουμενων...Διαμαντίδης,Παπαλουκας,Ναβαρo
....
Ξαφνικα -προσωπικη διαπιστωση-αντιλαμβανομαι ότι με την ''εξοδο'' Διαμαντιδη-Σπανουλη-Ναβαρο το ευρωπαικο μπάσκετ μπαινει σε μια φαση ''χρυσων μετριοτητων'' με ότι αυτό συνεπάγεται....Θα ηθελα να μοιραστουμε τις αποψεις σας σχετικα μ αυτό-συμφωνειτε ή διαφωνείτε- κι αν βλέπετε καποιους παικτες που ΤΩΡΑ δειχνουν ότι μπορουν να ''μπουν στα παπουτσια'' των προαναφερθέντων...Γιατι παντα οι ''κατι παραπανω από πολύ καλοι παικτες'' μας εφτιαχναν και μας φτιαχνουν στο μπασκετ....Ευχομαι να είναι ένα ενδιαφερον θεμα ,να με κανετε ν αναθαρρήσω για το μελλον και καλα ποστ σε ολους


ΥΓ: Επειδή εκ παραδρομης ανοιξα αυτό το θεμα σε λαθος σημειο αν μπορουσε καποιος να το μεταφερει στα του μπάσκετ....

Ενδιαφέρον θέμα για τους "ρομαντικούς" του αθλήματος . Η αλήθεια είναι πως έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται το τι θα γίνει στην ομάδα μου(Παναθηναικός), αν σταματήσει ο τεράστιος Δημήτρης Διαμαντίδης...

Βλέποντας όμως πιο ψύχραιμα τα πράγματα, πιστεύω πως πάντα θα υπάρχει διάδοχη κατάσταση, όπως υπήρξε και παλιότερα.
Οι καλύτεροι, πάντα θα ξεχωρήσουν από το σύνολο, όπως έγινε με Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Ναβάρο, Σπανούλη, Γιασικεβίτσιους.

Οι παραπάνω δεν ήταν εξ' αρχής "φτασμένοι" παίκτες, αλλά παίκτες με τεράστιες προοπτικές βελτίωσης. Ορισμένοι, ενδεχομένως να είχαν παραπάνω ταλέντο απο κάποιους άλλους, άλλοι ίσως προπονήθηκαν παραπάνω κι έτσι έγιναν αυτό που έγιναν, οι "σταρ" των ομάδων τους.

Απο τη δεκαετία του 2010 και έπειτα, προσωπικά έχω ξεχωρίσει, τους αφούς Μπογκντάνοβιτς, τον Εμίρ πρελτζιτς, τους αδερφούς Ντράγκιτς, τον Ρίκι Ρούμπιο και σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι, οι οποίοι έχουν ξεπεταχτεί.
Aπό τη γενία, μετά τον Διαμαντίδη, Σπανόυλη, Ναβάρο, πιστεύω πως συνεχιστές θεωρούνται οι Τεόντοσιτς και Σερχιο Ροντρίγκες της Ρεάλ.

Μεγαλη αληθεια αυτο...
Οκ,δεν λειπουν οι καλοι και ικανοι παικτες,αλλα την προσωπικοτητα του ΔΔ,του Σαρας,του Ναβαρο,του Σπανουλη,δεν θα τα ξαναβρουμε ευκολα.Καλοι και χρυσοι ο Πρελτζιτς,ο Μπογκντανοβιτς,ο Ντραγκιτς,ο Μπιελιτσα και ολοι οι ομοιοι της γενιας τους,αλλα δεν εχουν αυτο το να το πω leadership,την ηγετικη φυσιογνωμια,τη στοφα του πραγματικα μεγαλου παικτη που εκανε τους προαναφερθεντες να ξεχωριζουν.Ο Τεοντοσιτς ανηκει σε αυτην την κατηγορια εστω και αν εχει αυτοκαταστροφικες τασεις,ο Σερτζιο το ιδιο.Και ο Γιουλ εχει πολυ καλα στοιχεια.Ο Ρουντι εχει το δολοφονικο ενστικτο αλλα ειναι αλλοπροσαλος, στα ματια μου πχ,δεν πλησιαζει τον καλο Ναβαρο...
Τωρα δεν ξερω και τι prospects ερχονται στο μελλον.Πχ τον Σατορανσκι που λεγονται καλα λογια δεν τον εχω δει.



Μπορει να βρεις παικτη που σε ικανοτητες θα σου δινει παραπανω απο τον ΔΔ και σταθερα πανω απο 30 λεπτα...Αλλα το μυαλο του ΔΔ,την νοοτροπια,την αντιληψη και το διαβασμα του παιχνιδιου, δεν μπορεις να τα αντικαταστησεις...

Προσωπικά πιστεύω ότι αυτό που θα απογοητεύσει σε μεγάλο βαθμό τους λάτρεις του Ευρωπαϊκού μπάσκετ ειδικότερα είναι το γεγονός ότι πλέον το ΝΒΑ έχει το παιχνίδι για να απορροφήσει κορυφαίο ταλέντο απο τα Ευρωπαϊκά γήπεδα απο νωρίς και να το κρατήσει εκεί. Άρα θα είναι δύσκολο να δει κανείς ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών-Ευρωλίγκα που να έχει σε μεγάλο βαθμό συγκεντρωμένο το Ευρωπαϊκό ταλέντο που είχε σε προηγούμενες δεκαετίες και το συμπλήρωναν επίσης ικανοί Αμερικανοί αθλητές.

Το μπάσκετ αλλάζει και ανα εποχή αλλάζουν και οι τύποι παικτών που διακρίνονται, απο αυτούς όμως πάντα θα υπάρχουν αυτοί που βάση νοοτροπίας θα ξεχωρίζουν και θα επικροτούνται και για αυτό πέραν του ταλέντου τους. Το ζήτημα όμως της μετακόμισης στην Αμερική πολύ περισσοτέρων κορυφαίων Ευρωπαίων είναι ένα θέμα.

Πέρσι 92 σε σύνολο 360 πάικτων (αν πάρουμε ως σύνολο τις 12αδες 30 ομάδων) στο ΝΒΑ δεν ήταν Αμερικανοί.
http://probasketballtalk.nbcsports.com/201...o-start-season/

Απο τους παίκτες που ανέφερε ο manj13 στο ΝΒΑ αρκετά νωρίς είχε πάει ο Ντράζεν και επίσης ο Μαρτσουλιόνις. Ο Σαμπόνις άργησε αρκετά να πάει. Τον χάρηκαν τα Ευρωπαϊκά γήπεδα.

Ακόμη και απο Ελλάδα που παραδοσιακά προτιμούν να μένουν εντός Ελλάδας/Ευρώπης βλέπουμε σιγά σιγα πάικτές να αρπάζουν την ευκαιρία που τους δίνεται και αν είναι σε μικρή ηλικία ίσως το μέλλον τους να το εξασφαλίσουν εκεί.

Το συμπέρασμα είναι ότι θα υπάρχουν πάντα πάικτες που θα γίνονται πόστερ σε παιδικά δωμάτια αλλά αυτοί σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό δε θα είναι αθλητές αγωνιζόμενοι στην Ευρώπη. Διότι για να αναφερθεί σε χρυσές μετριότητες πρέπει κάποιος να αποκλείσει απο τη συζήτηση το κορυφαίο Ευρωπαϊκό ταλέντο που είτε έφυγε νωρίς είτε δεν πάτησε καν καλά καλά το πόδι του στα Ευρωπαϊκά γήπεδα όσο ήταν στα prime τους οι κορυφαίοι Ελληνες πάικτες της γενιάς μας.

Tα έχουμε ξαναπεί πάνω κάτω όταν λέμε για τους undersized ημίψηλους των Ευρωπαϊκών γηπέδων. Πριν 20 χρόνια όταν ήταν πιτσιρικάς στη 12αδα της Σερβίας ο Tomasevic -μετέπειτα Euroleague MVP, τον ανέφερε προχτές ο manj σε άλλο thread- θα υπήρχαν καμιά 20αρια international ΝΒΑers και δεν ήταν πλειοψηφία οι Ευρωπαίοι με Καναδούς και Αυστραλούς παρόντες, που μόνο σκοπό είχαν να παίξουν στην Αμερική.

Φέτος είχαμε ρεκόρ με 101 internationals στα roster της πρεμιέρας και ο αριθμός με το σήκω πέτα στη D-League θα ανέβει (Νedovic, Θανάσης Aντετοκούνμπο κ.ά). Ο νέος Tomasevic δεν είναι ο Kaun ή o Tomic ή δεν ξέρω εγώ ποιος. Είναι ο Marc, ο Pau, o Dirk, ο Pekovic κλπ. Και παίρνουν ακόμα περισσότερους απ' τους top, πχ οι 5-6 Βραζιλιάνοι ψηλοί που ήρθαν αρχικά ACB οι περισσότεροι κι αν ήμασταν στο 1994 θα έπαιζαν ακόμα από δω, ο Μozgov, ο Gobert, και πολλοί ακόμα που είτε παίζουν καλά/πολύ από κει είτε όχι, εδώ στα tournoix της FIBA πρωταγωνιστούν συχνά. Mια Euroleague με αυτούς και τους τόσους πολλούς ακόμη, θα είχε τελείως διαφορετικό χάρτη και περισσότερους ξεχωριστούς πρωταγωνιστές.

Ο λογος ειναι οτι το ΝΒΑ αποροφα πλεον ολα τα μεγαλα ταλεντα που τα προηγουμενα χρονια θα εμεναν ευρωπη. Ο Ρουμπιο εφυγε, ο Πεκοβιτς εφυγε, ο Παπανικολαου το ιδιο, ο Μιροτις, ο Μπογκντανοβιτς και εχει ακομα πολλους η λιστα. Επισης ο Ντε Κολο πριν καν καταξιωθει στην ευρωπη πηγε ΝΒΑ και ξαναρθε και σε προσφατη δηλωση του ειπε οτι δεν εκλεισε η πορτα του ΝΒΑ, ο Βεζενκοφ εχει βλεψεις επισης προς αμερικα και παει λεγοντας. Αυτο δεν γινοταν παλια τοσο πολυ ακομα και στους σημερινους 35αρηδες το ΝΒΑ ηταν μεγαλη αποφαση. ο Ναβαρο πηγε με πολυ καλα ποσοστα αλλα εφυγε, ο Σαρας το ιδιο. Ετσι καπως δυστυχως πεφτει η ποιοτητα στην Ευρωλιγκα.

Εξαρτάται πως το βλέπει κανείς. Εγώ είμαι πρόθυμος να θυσιάσω το δεξί μου χέρι (το καλο ξέρετε, μ' αυτο που εμαθα πως να σουταρει ο Πετζα-αδερφηηηή, πάλι ξέχασε τα χάπια του ο ασθενής-) για να ξαναδώ κάτι κοντά σε Μάγιερς ας πούμε. Αλλά ματαιοπονώ, έτσι όπως εξελίσσεται το παιχνίδι, μ' αυτήν την έμμονη που έχει πεσει υπέρ του συνόλου, του συστήματος και της άμυνας (που στην Ελλάδα καταντήσαμε να μαθαίνουμε ζώνες στα παιδιά, αντί να τα μάθουμε τα βασικα του αθλήματος), λογικό είναι να φεύγει ο κόσμος προς το ΝΒΑ που και η ατομική διάκριση παίζει ρόλο, το θέαμα είναι πιο πλούσιο.

Ας πούμε μεγάλο μάθημα για μένα ειναι το προπέρσυνο χαμένο δαχτυλίδι στην σειρά τελικών Σπερς-Χιτ. Ο Πόποβιτς όταν γύρισε και είπε "εμείς δεν κάνουμε φάουλ" στην αρχή είπα "ναι βρε, καθε μέρα πας τελικό" και όταν βούτηξα λίγο την γλώσσα στο μυαλό είπα ότι γι' αυτό το ΝΒΑ είναι αυτό που είναι.

Θυμάμαι κάποιες "άναρχες" ομάδες, τύπου Φορτιτούντο, Μπενετόν με Ντ' Αντόνι και μου έχουν λείψει κάποιες τέτοιες παλαβομάρες. Αλλά και που να ανθίσουν τέτοιες ομάδες στο ευρύτερο ευρωπαικό περιβάλλον?

Μάλλον πρέπει να ξαναπαίξω NBA Jam να βαλω καμια 60αρια πόντους να μου φύγει το μεράκι.