Η Εθνική με Καζλα παίζει πολύ πιο απελευθερωμένα και με μεγαλύτερη ποικιλία στο επιθετικό κομμάτι.
Αυτό αναμενόταν μέχρι ενός σημείου, δεδομένου πως ο Λιθουανός είναι ένας πραγματικός "δάσκαλος" του υψηλόρυθμου μπάσκετ και της γρήγορης επιθετικής επιλογής, είναι άριστος στο να προστατεύει τα σύνολα που δημιουργεί από το να μετατρέψουν την ταχύτητα σε απώλεια ελέγχου του ρυθμου και την γρήγορη επιλογή σε βιασύνη.
Εκείνο που όμως δεν περίμενα ήταν αυτό το απίστευτο κλίμα συνεργασίας που εμφανίζει η Εθνική μας ως τώρα, οι παίκτες μοιάζουν να έχουν πραγματικά πολύ υψηλό κίνητρο και αφοσίωση στην ομαδική λειτουργία, ενώ ταυτόχρονα αποκαλύπτεται από τα ιλιγγιώδη ποσοστά τους πως, πιθανότατα, αυτή τους η επιθυμία να τα "δώσουν όλα" συνδυάζεται ως τώρα με απρόσμενα ...μηδενικό άγχος!
Με άλλα λόγια, θεωρώ πως η αξιοθαύμαστη επιθετική παραγωγικότητα αυτής της Εθνικής δεν αποτελεί μόνο αποτέλεσμα της παρουσίας του Γιόνας στον πάγκο, αλλά ωθείται και από μια άλλη, πιο κρυφή δύναμη: την έλλειψη άγχους.
Οι απουσίες μείωσαν τις προσδοκίες, οι χαμηλές προσδοκίες εξαφάνισαν το άγχος, η επιθυμία όλων να αποδείξουν πως μπορούν να τα καταφέρουν και χωρίς ΔΔ και Παπαλουκά, όλοι αυτοί οι παράγοντες είναι που, συνδυαζόμενοι με τα έξυπνα και πολυποίκιλα επιθετικά plays του κόουτς έχουν δώσει ως τώρα στην Εθνική την εικόνα μιας ομάδας όπου όλοι παίζουν για όλους, όλοι το ευχαριστιούνται "χαλαρά" και χωρίς υστερίες, μιας ομάδας που αποδίδει ελκυστικό μπάσκετ και που ...όλα πάνε μέσα.
Κατά συνέπεια, γεννάται το ερώτημα, πότε θα δούμε την Εθνική αυτή να ζορίζεται και να "κολλάει" στην επίθεση για μεγάλο διάστημα κάποιου αγώνα;
Με βάση τα παραπάνω, το σκηνικό αυτό θα το δούμε σε κάποια από τις παρακάτω περιπτώσεις, ή όταν (φευ) κάποια από τα παρακάτω σενάρια συνδυαστούν:
(α) Όταν (και αν) θα βρεθεί αντίπαλος που θα πιέσει τα γκαρντ μας, που έχουμε πει πως είναι λίγα στον αριθμό, σε βαθμό που να αγγίξουν το όριό τους από πλευράς αντοχής και να αρχίσουν να ...θολώνουν από την κούραση.
(β) Όταν (και αν) θα έρθει κάποιο παιχνίδι όπου οι γκαρντ, λόγω του μικρού αριθμού τους, θα εμφανιστούν να μην έχουν δυνάμεις ούτως ή άλλως, έχοντας πλέον εξαντληθεί από τα συνεχόμενα παιχνίδια.
(γ) Όταν (και αν) επιστρέψει ο μεγάλος εχθρός της Εθνικής την τελευταία 25ετία: το άγχος!
Τα (α) και (β) σχετίζονται με θέματα που είχα αναλύσει πριν το Eurobasket, και που εύχομαι να καταφέρει η Εθνική μας να τα αντιμετωπίσει με rotation και με αυταπάρνηση των "3" δημιουργών και του, σπουδαίου ώς τώρα, Καλαμπόκη.
Το (γ) αποτελεί πολύ μεγάλο κίνδυνο. Κρούω τον κώδωνα του κινδύνου στα ελληνικά ΜΜΕ: κατανοώ την ανάγκη σας να "γεμίσετε" τις μεταδόσεις με σχόλια, προβλέψεις και ερωτήσεις στους ίδιους τους διεθνείς περί του ¨που πάει αυτή η Εθνική?", "πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει?", "να περιμένουμε μετάλλιο?" και άλλα τέτοια δημαγωγικά και υπεραπλουστευτικά. Κατανοώ αυτή την ανάγκη, πρέπει να ταιστεί ο θεατής με φρέσκο "πίτουρο", και είναι αυτονόητη πλέον η ευθύνη του σύγχρονου δημοσιογράφου να το σερβίρει "ζεστό"...
Αλλά, αγαπητοί μιντιάδες, όσοι τουλάχιστον γουστάρετε την Εθνική και πραγματικά θέλετε να τη δείτε στο βάθρο, κάντε μια εξαίρεση, και κρατήστε χαμηλούς τους τόνους! Μη φορτώσουμε με το γνωστό καταστροφικό "πρέπει να πετύχετε, γιατί είστε οι καλύτεροι" την πρώτη Εθνική της νεότερης ιστορίας που, συγκυριακά έστω (βοήθησε και η δυναμικότητα των πρώτων αντιπάλων), μοιάζει να είναι απαλλαγμένη από αυτή τη γάγγραινα.
Ποιά είναι τα μεγάλα παιχνίδια της μπασκετικής Εθνικής, διιστορικά? Ποιά είναι αυτά που "όλα έμπαιναν"? Θα δείτε πως όλα σχεδόν όσα θα αναφέρετε ως απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση είναι αγώνες στους οποίους οι Έλληνες επιθυμούσαν πολύ την επιτυχία, χωρίς όμως να νιώθουν από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα υποχρεωμένοι να την κατακτήσουν. Ματς όπου η Εθνική κατέβαινε ως αουτσάιντερ, αναμετρήσεις που "(μάλλον) δεν κερδίζονταν".
Ας αντιμετωπίσουμε λοιπόν όλοι μας, φίλαθλοι και δημιοσιογράφοι, αυτή τη διοργάνωση έτσι, αυτό προτείνω. Σα μια διοργάνωση που "(μάλλον) δεν κερδίζεται".
Και τότε θα φτάνει να αντέξουν οι "κοντοί" για να την "κερδίσουμε"...