Είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει να γυρνάω στο παρέλθον και να κρατάω αρχείο, έτσι μεταξύ των άλλων ξαναδιάβασα την συνέντευξη του Κακιούζη στο Allstar basket στο τεύχος της 16 Ιουλίου 2008, και ειδικότερα το παρακάτω κομμάτι της
Ερώτηση δημοσιογράφου
Αγωνιστικά πως τους είδε τους τελικούς;
Απάντηση Κακιούζη
Ο Παναθηναικός έπαιζε μπάσκετ και ο Ολυμπιακός...κλοτσοσκούφι.Σε πέντε παιχνίδια,80 λεπτά ζώνη; Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα... Και το λέω σαν φίλαθλος του μπάσκετ. Δεν μ΄ άρεσε αυτό που έβλεπα. Βέβαια ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Για να νικήσεις μπορείς να παίξεις και 400 λεπτά ζώνη! Όμως αν δεν είσαι μέσα και δεν είσαι οπαδός, αλλά απλά θέλεις να δείς μπάσκετ, το θέαμα ήταν αποκρουστικό. (Το υπόλοιπο μέρος της απάντησης είναι για τα εξωαγωνιστικά χάλια του ελληνικού μπάσκετ που δεν θέλω να τα εξετάσω με αυτό το τόπικ.)
Θα μπορούσα να πώ σαν ΑΕΚτζης που είναι, ήταν πληγωμένος απο τα ποδοσφαιρικά και δεν μπορούσε να δεί οτι και ο Παναθηναικός δεν έπαιζε μπάσκετ σαν τους ...Σέλτικς η ξέχασε το μάλλον αποκρουστικό μπάσκετ που έπαιξε η Εθνικη όταν πήρε το Ευρωπαικό το 2005.
Σκοπός μου όμως δεν είναι να ανοίξω οπάδικες αντιπαραθέσεις, η να κριτικάρω τον Μ.Κακιούζη που μακάρι να υπάρχουν καλαθοσφαιριστές σαν και αυτόν που να έχουν δυνατή άποψη για τα πράγματα, αλλά να βρώ απάντηση στο ακόλουθο ερώτημα
Μήπως οι ομάδες που έχουν θεωρητικά το περισσότερο ταλέντο η πάιζουν το καλύτερο μπάσκετ όταν βρίσκουν μια ομάδα που προσπαθεί να τους περιορίσει και να τους πάει σε συντηρητικό
στύλ μπάσκετ, φταίνε και αυτές που δεν βρίσκουν λύσεις για να τις αντιμεντωπίσουν;
Ακόμα και σε εποχές που το αμυντικό μπάσκετ κυριάρχουσε την δεκαετία του 90 μπόρεσε π.χ μια φούλ επιθετική ομάδα όπως η Ζαλγκιρις να επιβάλει τον νόμο της και να πάρει την Ευρωλίγκα το 1999, οπότε το να παραπονιέται μια ομάδα για το καταστροφικό παιχνίδι των αντιπάλων δεν το βρίσκω καλή δικαιολογία πάντα υπάρχουν λύσεις για να βελτιώσεις το παιχνίδι σου.
Με λίγα λόγια θα διατύπωνα το ερώτημα μπορεί π.χ μια Λιμόζ του 1993 να περιόριζε την Μακάμπι του 2004; Τι λέτε; δύσκολο να αποφασίσω γιατι για κάθε Λιθουανία του 2003 με τον γρηγορό ρυθμό παιχνιδιού υπάρχει και η Ρωσία του 2007 που στήριξε την επικράτηση της έναντι της Ισπανίας στην άμυνα της.

Κυρίως ήταν η πίκρα του για τον Γιαννάκη και όχι για τα ποδοσφαιρικά... Τεσπα, άλλη κουβέντα αυτό..

Τώρα για αυτό που λες, γενική απάντηση δεν υπάρχει. Σαφέστατα για να κερδίσεις θα πρέπει να σκοράρεις, αλλά για να σκοράρεις θα πρέπει πρώτα να πάρεις τη μπάλα (και δεν εννοώ να φας καλάθι ). Τώρα για τα στυλ παιχνιδιού, υπάρχουν σίγουρα και τα δύο. Και δεν είναι θέμα μπάτζετ κλπ, αλλά θέμα φιλοσοφίας. Έχουμε δει ομάδες με μικρό μπάτζετ να παίζουν καταπληκτικό επιθετικό μπάσκετ, και έχουμε δει μεγάλες ομάδες να βασίζονται αποκλειστικά στην άμυνα.
Τίποτα δεν είναι απόλυτο... Πχ η εθνική μας το 2006, μια κυρίως "αμυντική" ομάδα, που κέρδισε όμως της ΗΠΑ σημειώνοντας 101 πόντους

Οταν το πήρε η Ζαλγκίρις μόλις είχαν έρθει τα 24 δεύτερα. Αυτό άλλαξε το μπάσκετ. Η Ζαλγκίρις ήταν το επακόλουθο των 24.
Όσο για το σχόλιο Κακιούζη, δίκιο έχει. Ούτε στα παιδικά ,σε ανοιχτά γήπεδα, δεν παίζουν τόσο ζώνη. Αλλά αφού το επέλεξε ο ''μεγάλος '' Γιαννάκης...
Αν το είχε κάνει ο Γκέρσον...
Και μια ερώτηση
Ποιος έφτασε πιο κοντά στο πρωτάθλημα? Γιαννάκης ή Γκέρσον?

3-2 ο ενας με ομαδα δικια του, 3-2 ο αλλος με την ομαδα του αλλου

Αλλα ειμαστε οφ-τοπικ

Και για να καταλαβω, ποιο ακριβως ειναι το κακο της ζωνης? (Εννοω ως φιλοσοφια και οχι τεχνικα...) Απλα ενας τροπος αμυνας δεν ειναι? Να μου ελεγες κλωτσοσκουφι το hack-a-shaq ναι, αλλα η ζωνη?

Σωστα...αλλα ορισμενοι ας σταματησουν να αναφερουν οτι ο Παναθηναϊκος επαιζε γυρω γυρω ολοι και τριποντο γιατι και αυτο ενας τροπος επιθεσης ηταν.

Ούτε η άμυνα από μόνη της κερδίζει πρωταθλήματα από μόνη της ούτε η επίθεση, αλλά, κακά τα ψέματα, η καλή επίθεση κατά μέσο όρο νικά την καλύτερη άμυνα. Για το ότι χρειάζεται η επίθεση, ας αναφερθεί ότι ακόμη και η Λιμόζ του '93, η χειρότερη επιθετικά ομάδα που θυμάμαι να έχει κατακτήσει πρωτάθλημα υψηλών προδιαγραφών, είχε Μάικλ Γιανγκ, Γιούρι Ζντοβτς και Ρισάρ Ντακουρί, παίκτες που μπορούσαν να παίξουν και επίθεση (ιδίως ο πρώτος, που δεν είχε καν φήμη αμυντικού).
Παντού συμβαίνει το ίδιο, πχ, στον πόλεμο. Εκεί, τα όπλα και πολεμοφόδια παίρνουν τη θέση του ταλέντου. Κι ομοίως, όπου αναφέρονται όπλα, το σπαθί κι όχι η ασπίδα έρχεται πρώτο στο μυαλό. Έτσι, όταν γίνεται αναφορά στο ατομικό ταλέντο, πρώτα έρχεται στο μυαλό το επιθετικό.
Η άμυνα είναι η λεπτομέρεια που κάνει πολλές φορές τη διαφορά σε ομάδες συγκρίσιμου βεληνεκούς. Είναι αυτό που σου επιτρέπει σε ένα ντέρμπι να χάσεις 7 επιθέσεις στη σειρά και να εξακολουθείς να είσαι κοντά στο σκορ. Αλλά από μόνη της δε φτάνει. Απλώς θα σε βοηθήσει να χάσεις με μικρότερη διαφορά και σε συνδυασμό με την κακή επίθεση, θα διώξουν και τους φιλάθλους της ομάδας σου.

Μερικές φορές φταίνε και οι ίδιες. Άλλες φορές φταίνε όσοι επιτρέπουν στις "συντηρητικές" ομάδες να παραβαίνουν τους κανονισμούς και να βρίσκουν μιμητές. Περί Λιμόζ και πάλι ο λόγος, στα πάμπολλα υποχθόνια αμυντικά τρικ της οποίας οι διαιτητές έδιναν ασυλία. Αυτό βέβαια το κερδίζεις ο ίδιος με τον καιρό. Στην αρχή θα σου σφυρίξουν τις παραβάσεις. Αν όμως με τον καιρό δείξεις ότι αυτό είναι το στιλ σου κι δεν πρόκειται να το αλλάξεις (και κάνεις και μερικά παράπονα για "άδικη μεταχείρηση"), θα αρχίσουν να έρχονται κι άλλοι με τα νερά σου και οι διαιτητές να αναπτύσσουν "κάλους", δηλαδή να αναισθητοποιούνται και να επιτρέπουν να περνά το δικό σου. Ο Μπόζα το πέτυχε μια χαρά αυτό όλα αυτά τα χρόνια στην Ευρώπη. Είχε άλλωστε και μεγάλο όνομα, ελέω Γιουγκοπλάστικα (που δε χρειαζόταν να παίζει συντηρητικό μπάσκετ, κάθε άλλο), οπότε του ήρθαν πιο βολικά τα πράγματα.

Οι επιθέσεις των 24 ήρθαν το 2000-2001 και σίγουρα όχι το 1998-1999 που το πήρε η Ζαλγκιρις οπότε έκανε μια μικρή μπασκετική επανάσταση στο αμυντικά προσανατολισμένο μπάσκετ της εποχής, μην ξεχνάς και οτι ο προηγούμενος τελικός της Ευρωλίγκας πριν την Ζαλγκίρις ήταν το Κίντερ-ΑΕΚ με 58-44...
Περισσότερα όταν ξεπεράσω τα προβλήματα με τον Ηλεκτρονικό υπολογιστή μου...

Θα συμφωνησω μ αυτην σου την σκεψη.Η καθε ομαδα υψηλου επιπεδου,πρεπει να ειναι σε θεση να αντιμετωπισει καθε ειδους τακτικη-στρατηγικη του εκαστοτε αντιπαλου κ ειδικα οταν υπαρχουν ισχυρες κ επαναλαμβανομενες ενδειξεις ενος τροπου παιχνιδιου...Ο Γιαννακης πολυ ευλογα,δοκιμασε ζωνη με προσαρμογες,αφου θα ηταν πολυ ευαλωτος στα 1 vs 1, στο pick n' roll κ στα post up του ΠΑΟ.Προσπαθησε ετσι να ''βραχυκυκλωσει'' τον βασικο επιθετικο τροπο αναπτυξης κ εν μερει τα καταφερε.Η δικη μου ενσταση στο θεμα ειναι,οτι ο δρακος θα επρεπε να ανακατεψει περισσοτερο την τραπουλα κ να κρατησει εναν ασσο για το τελος,κ οχι να πορευθει σε μια σειρα best of 5,με την ιδια λογικη..διοτι ο ΠΑΟ θα προσαρμοζοταν καποια στιγμη κ θα βρισκε λυσεις..Του λειπει γενικα αυτο το prestige,δηλαδη το αναπαντεχο,το απροσδοκητο,ο λαγος που βγαινει απ το καπελο..!Αυτο που θα κανει την διαφορα,που θα κρινει την αναμετρηση..

a bullet for your head συμφωνώ σχεδόν με όλα που λές , μονο για τον Γιαννάκη μια μικρή διόρθωση ναι μεν δεν τολμάει τις μεγάλες καινοτομίες στο παιχνίδι της εκάστοτε ομάδες ούτε τις μεγάλες αλλαγές κατα την διάρκεια του παιχνιδιού αν και προετιμαζεται καλά για το παιχνίδι αλλά σίγουρα τα πολλά κερδισμένα παιχνίδια της Εθνικής στο τέλος η ακόμα και η μαχητική συμπεριφόρα της σε ήττες όπως με Ισπανία και Αργεντινή δεν είναι τυχαίες και δείχνει οτι το μυαλό του πάιρνει στροφές στο τέλος των παιχνιδιών και είναι πολύ σημαντικό, αυτά για να μην ξεφυγουμε απο το θέμα πολύ, θα δόυμε για να αντιμεντωπίσει αυτά που αναφέρεις ως προβλήματα θα είναι προφανώς πολύ χρήσιμος και ο Παπαλουκάς...

NBAholic σωστός σε αυτά που λές, φυσικά είναι σχετικο τι βοηθάει περισσότερο η άμυνα η η επίθεση όμως υπάρχει και κάτι που θέλω να επισημάνω,τα επιθετικά συστήματα παίζουν τον μεγαλύτερο ρόλο απο ότι το ατομικό επιθετικό ταλέντο ακόμα και τώρα που με τα 24' η επιθεση απέκτησε σαφώς μεγαλύτερη σημασία απο ότι με τις επιθέσεις των 30΄ ,και γενικά οι ομάδες σε κορυφαίο επίπεδο με ελάχιστες εξαιρέσεις εξαιρετικά προικισμένων επιθετικά ομάδων έχουν με τους πολλους παίκτες πολλές επιθετικές λύσεις και πολλά κοινά επιθετικά συστήματα οπότε δυνητικά στην επίθεση δεν υπάρχει σημαντική διαφορά αν και χρειάζεται καλή επιθετική επίδοση ασφαλώς.

θα διαφωνήσω μόνο στο ότι η επίθεση νικάει κατα μέσο όρο την καλύτερη άμυνα υπάρχουν αρκετες περιπτώσεις επίθεσης και τίτλων να πάνε μαζί όμως οι δύο πιο επιτυχημένες ομάδες σε ΝΒΑ που είναι πιο ατομικό και ελεύθερο και στην Ευρώπη του πιο ομαδικού, τα τελευταία χρόνια είναι οι Σπέρς και η ΤΣΣΚΑ που έχουν άφθονο επιθετικό ταλέντο αλλά είναι πιο φημισμένες για την σκληρή άμυνα τους οπότε για μια ομάδα με διάρκεια σε επίπεδο κορυφής φαίνεται η άμυνα να κάνει την διαφορά.

Τα ομαδικά επιθετικά συστήματα ήθελα να πώ

Αυτό το ερώτημα είναι ένα, ας πούμε δίλημμα, που "βασανίζει" πολύ κόσμο χρόνια τώρα Και φυσικά και οι μεν και οι δε έχουν ισχυρά επιχειρήματα και ποτέ κανείς δεν έχει βγάλει άκρη.

Εγώ είμαι υποστηρικτής να το πω μιας τρίτης επιλογής που συνδυάζει και τα 2.

Μια ομάδα για να κερδίσει πρέπει να παίζει και άμυνα και επίθεση. Άμα κάνει μόνο το ένα καλά και το άλλο σκ@τ@ τότε (και παίρνω σαν δείγμα ομάδες ισοδύναμες) θα χάνει. Μπορεί όχι συνέχεια αλλά κατά βάση ναι.

Το μπάσκετ είναι συνδυασμός και της άμυνας και της επίθεσης. Ακόμα και όταν μια ομάδα είναι καλύτερη αμυντικά πρέπει, εάν θέλει να είναι ανταγωνιστική, τη μπαλίτσα να τη βάζει στο καλάθι. Και το αντίστροφο φυσικά. Δεν μπορείς να έχεις μόνο το ένα. Πρέπει και τα δύο, ίσως όχι στο ίδιο επίπεδο αλλά και στα δύο πρέπει να είσαι καλός.

Μια καλή άμυνα σου δίνει και μια καλή επίθεση, αυτό είναι νόμος. Όταν έχεις κλεψίματα, έχεις τα ριμπάουντ και υποχρεώνεις τον αντίπαλο σε λάθη (που όλα είναι αποτέλεσμα της άμυνας) τότε αυτομάτως βγαίνεις στην επίθεση καλύτερα, πιο γρήγορα και πολλές φορές χωρίς να προλαβαίνει ο αντίπαλος να αντιδράσει.

Και αντίστροφα, καλές επιθέσεις, σωστές και μέσα από το σύστημα σου δίνουν τη δυνατότητα να επιστρέφεις οργανωμένα στην άμυνα και είσαι προετοιμασμένος για την επίθεση του αντιπάλου, χώρια που ένα κρίσιμο τρίποντο ή ένα κάρφωμα σου ανεβάσουν την ψυχολογία και την διάθεση για να παίξεις άμυνα (γιατί ένα μεγάλο ποσοστό για την καλή άμυνα είναι η διάθεση)

Η ερώτηση οπότε, ΙΜΟ, δεν έχει απάντηση. Και εννοώ πως μπορούν όλοι να απαντήσουν ή το ένα ή το άλλο και να επιχειρηματολογήσουν πάνω σε αυτό με 1002 τρόπους και να έχουν όλοι δίκιο. Είναι σαν φαύλος κύκλος. Αυτά τα 2 είναι αλληλένδετα, εφάπτονται, δεν είναι παράλληλα.

Και φυσικά από παραδείγματα, και για τις 2 απόψεις, άπειρα.

Γι'αυτό και εγώ απαντώ και στα 2 ναι, το μπάσκετ δεν είναι μαύρο-άσπρο, έχει και πολύ γκρι ενδιάμεσα

Γενικά έχεις δίκιο, στην Ελλάδα όμως που το παιχνίδι της Εθνικής Ανδρών αλλά και των μικρότερων Εθνικών βασίζεται στην άμυνα, αλλά και που παίκτες με μεγάλο επιθετικό ταλέντο όπως ο Ταπούτος και ο Διαμαντόπουλος δεν βρίσκουν θέση σε καλή ομάδα ενω ο Χατζηβρέττας γίνεται αμυντικό εργαλείο και βρίσκει σταθερό ρόλο σε μεγάλες ομάδες όπως η Εθνική και ο ΠΑΟ, δείχνει οτι τουλάχιστον στην χώρα μας η άμυνα έιναι ένα κλίκ τουλάχιστον πιο σημαντική απο την επίθεση, αν και φυσικά δεν είναι απόλυτο σε ένα θέμα που χρειάζεται αρκετή αμπελοφιλοσοφία...

Η άμυνα κερδίζει παιχνίδια,η επίθεση κερδίζει φιλάθλους.