με αφορμή την 20ή επέτειο από το χρυσό του 87, διάβασα σε basketweek και allstarbasket πολλές προσωπικές αναφορές των δημοσιογράφων που το έζησαν από κοντά,
ενδιαφέρον θα είχε να πούμε και εμείς οι ανώνυμοι αλλά πραγματικοί φίλοι του μπάσκετ που μείναμε κοντά του ακόμη και όταν αυτό έπαψε να είναι στην μόδα και στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας

εγώ είχα την τύχη αν και μόλις 8 ετών τότε, να αντιλαμβάνομαι και να γνωρίζω κάποια στοιχειώδη πράγματα διότι η πρώτη διοργάνωση μπάσκετ που είχα παρακολουθήσει -αποσπασματικά βέβαια- ήταν το μουντομπασκετ της προηγούμενης χρονιάς στην Ισπανία


όλα τα παιχνίδια τα είχα δει μαζί με συγγενείς και φίλους μου στην πόλη μου τα Τρίκαλα αφού ήταν αρχές καλοκαιριού ακόμη και δεν είχαν κλείσει ακόμη τα σχολεία (δημοτικά εννοείτε) για να πάμε διακοπές
το μόνο παιχνίδι που δεν θυμάμαι καλά ήταν εκείνο με την Ρουμανία, το οποίο δεν το είχα καν σε κόπια, και δεν το θυμάμαι απλούστατα γιατί είχα δει μόνο τα τελευταία λεπτά (ευτυχώς που το έβγαλαν σε προσφορά οι εφημερίδες γιατί δεν το είχα βρει και πουθενά)

το επόμενο παιχνίδι ήταν πραγματικά μια τρέλα, αφού όλοι ξέραμε την δύναμη της Γιουγκοσλαβίας του Πέτροβιτς και η νίκη ήταν κάτι το απίστευτο, αφού θυμάμαι ότι από εκείνο το ματς είχαμε βγει για πρώτη φορά τα παιδάκια την γειτονιάς έξω στον δρόμο και φωνάζαμε κάτι το οποίο θα συνεχιζόταν βέβαια και στις επόμενες μεγάλες νίκες, αλλά το επόμενο παιχνίδι με τους Ισπανούς είχε αφήσει σε μένα ψυχολογικά κατάλοιπα (βλέπετε θυμόμουν πολύ καλά τον τρόπο που χάσαμε το 86 από αυτούς και όλοι λέγαν ότι πήγαμε πολύ καλά τότε, έ δεν ήθελε και πολύ να μου δημιουργηθεί ένα αίσθημα τρόμου για την Ισπανία και την έβλεπα από τότε σαν φόβητρο) λογικό ήταν όμως αφού η πανίσχυρη τριπλέτα Επι, Χιμένεθ, Σιμπίλιο έπαιζαν και στην Μπαρτσελόνα και τους επόμενους χειμώνες συνήθως διέσυραν πραγματικά τον Άρη, εκτός αυτού η Ισπανία ήταν που σε ματς ζωής και θανάτου μας πέταξε έξω από τους Ολυμπιακούς της Σεούλ το 88, αυτή η φοβία για την Ισπανία έφυγε το 90 στο μουντομπάσκετ της Αργεντινής αλλά ξαναήρθε το 2006 στην Ιαπωνία.

εκείνο το παιχνίδι θυμάμαι είχαμε πάει να το δούμε μαζί με κάποιους συγγενείς σε μια πιτσαρία αλλά στο δεύτερο ημίχρονο εκτός από εμένα δεν ασχολούνταν κανείς με το ματς, αφού όλοι έλεγαν ότι η Ισπανία είναι τρομερή ομάδα και δεν μπορούμε κάθε μέρα να νικάμε....
στο ματς με τους Σοβιετικούς που χάσαμε αυτό που θυμάμαι κυρίως ήταν ότι δύο ξαδελφάκια μου έκλαιγαν που χάσαμε και προσπαθούσαν να τα συνεφέρουν. Από εκεί και πέρα όμως όλα πήγαιναν καλά και τα εμείς τα παιδιά είχαμε ταυτιστεί με κάποιους παίκτες eγώ θυμάμαι ότι μου άρεσε πολύ ο Γιαννάκης αλλά στον ημιτελικό και τελικό αυτό άλλαξε αφού πλέον προτιμούσα τον Γκάλη...
από τον τελικό εκείνο που μου έχει μείνει έντονα εκτός από τις μεγάλες τελευταίες στιγμές ήταν όταν σε σημείο του δευτέρου ημιχρόνου πήραν διαφορά οι Σοβιετικοί και υπήρχε μεγάλη απογοήτευση και πάρα πολλά νεύρα από όλους μας.
Εκείνο που μου μένει επίσης στην μνήμη μου ήταν τα πολλά πανηγύρια την επόμενη μέρα στο σχολείο
Βεβαίως παρόμοιες στιγμές δεν πρόκειται να υπάρξουν ξανά γιατί τότε ήταν μια εντελώς διαφορετική εποχή (χωρίς εξειδίκευση) και ο κόσμος διψούσε για επιτυχία και νίκες


Από αυτά που μόλις διάβασα από το αφιέρωμα στο allstarbasket στο στομάχι μου έκατσε ότι την μπάλα του τελικού την έχει ένας βέρος ποδοσφαιρικός ο Μένιος Σακελλαρόπουλος.

Επίσης τώρα διαπιστώνω και ένα μάλλον παγκόσμιο ρεκόρ που πρέπει να έχει ο Νίκος Γκάλης, απ’ ότι βλέπω σε όλη την διοργάνωση –και από τα 8 παιχνίδια- έλειψε μόνο 4 λεπτά στην πρεμιέρα με τους Ρουμάνους (έχει 1 45λεπτο, 6 40λεπτα και 1 36λεπτο!!!) δεν νομίζω να υπάρχει παρόμοιο γεγονός σε ευρωπαικά ή παγκόσμια με τόσους αγώνες. Ούτε για πλάκα δεν τολμούσε να τον βγάλει ο Πολίτης

Σαν εχτές ζούσα τον ημιτελικό με τους Γιούγκους σε μια ατμόσφαιρα αποπνικτική μεν, φαντασμαγορική για τα μάτια ενός παιδιού 14 ετών. Όσο για το αυριανό το πανυγήρι ήταν απίστευτο. (εννοείται πως ήμουν μέσα)
Γενικά θυμάμαι τα πιο πολλά. Ήταν το πρώτο και τελευταίο τουρνουά του Ρικ Σμίτς, το 1ο τουρνουά του 17 χρονου τότε Κονσταντίν Πόπα, το 1ο για τον Μαρτσουλιόνις.
Πάντως τολμώ να πω ότι στο Βελιγράδι πριν 2 χρόνια συγκινήθηκα περισσότερο, ένιωσα να φεύγει η "κατάρα της γενιάς του 87" , ήταν μια πραγματική αναγέννηση.

Νίκος

Πραγματικά, Νικολάκη, για όσους είχαν ζήσει το '87, η συγκίνηση στο Βελιγράδι ήταν ίσως πολύ μεγαλύτερη. Για μένα, δεν ήταν μόνο γιατί είχα ζήσει και το '89 το έπος του Ζάγκρεμπ (γιατί τέτοιο ήταν, με βάση την τότε ομάδα της ΕΣΣΔ και πολύ περισσότερο της Γιουγκοσλαβίας), αλλά πολύ περισσότερο γιατί είχα στεναχωρηθεί αφάνταστα, όπως όλοι πιστεύω, από την αδικία με τις χάλια εμφανίσεις σε Ντιζόν, Ατάλεια και Σουηδία.
Άντε, τώρα και στην Ισπανία. VAMOS

Σαν σήμερα 20 χρόνια πριν έγινε η αρχή και από τότε το μπάσκετ μας προσφέρει μεγάλη χαρά και περιφάνεια

Σεβασμός στους μεγάλους του 87

Ελπίζω να συνεχίσουμε να σηκώνουμε τρόπαια με την σημερινή Εθνική ομάδα..

Ότι ήμουν 4 χρονώνε και έχω κάτι φωτογραφίες από την τρύπα που μέναμε στην πλατεία Αμερικής με τον πατέρα μου και τυος φίλους του να έχουν σηκώσει στον αέρα την τηλεόραση και να νομίζεις ότι έχει πάρει φωτιά το σπίτι από την κάπνα! Αφού δεν πέθανα από αναπνευστική ανεπάρκεια πάλι καλά! Πάλι καλά που επέζησα για να δω το ματς μετά σε τελικό και να καταλάβω γιατί τόση κάπνα και σχιζοφρένεια!

Τι άλλο να πω... απλά...

μπράβο στους δύο νίκους (sarounas, nikefalin) που έγραψαν δυο κουβέντες για το πως έζησαν το 87, καλά δεν υπάρχει κανείς άλλος που να το έζησε να πει τίποτα

μπορεί να μην με τάυζε η μάνα μου ακόμη γαλατάκι αλλά δυστυχώς ήμουν μόλις 4 ετών και δεν έπαιρνα χαμπάρι,
την εθνική με τον Γκάλη την έζησα πολύ λίγο, εθνικές θυμάμαι καλά από το 92 και μετά με την dream team του τζόρνταν και του μάτζικ

πολλοί μεγαλύτεροι μου που το έχουν ζήσει αυτό μου λένε ότι η τρέλα και το πάθος ήταν μεγαλύτερα από αυτό που ζήσαμε στο euro 2004!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Όταν κάνεις 3,5 ώρες το Φάληρο - Γλυφάδα και ο τραυματίας Φιλίππου καβαλάει πίσω θέση σε μηχανή δίπλα στο πούλμαν και κάνει σαν τρελός...τι να πεις. Το 87 ήταν μοναδικό και ανεπανάληπτο, όπως και το ποδοσφαιρικό 2004. Μόνο που στο μπάσκετ είχαμε ζήσει , ζήσαμε και θα ζήσουμε πολλά ακόμα, Μακάρι και στο ποδόσφαιρο να βρεθούν οι ικανοί άνθρωποι να το οδηγήσουν στο επίπεδο του μπάσκετ

Όσοι ζήσανε για τα καλά το ’87,απλά ξέρουν καλά οτι δεν συγκρίνεται με καμμία άλλη εθνική επιτυχία στον ομαδικό αθλητισμό.

Εγω δυστυχώς δεν θυμάμαι live τπτ,αλλά απλά και μόνο συνομιλώντας με άτομα που ζήσανε καταστάσεις τρελές (όπως λέει ο nikefalin παραπάνω 3.5 ώρες για φάληρο-γλυφάδα,μπλοκαρισμένοι ΟΛΟΙ οι δρόμοι απο το πρωί εκείνης της ημέρας κλπ κλπ) καταλαβαίνεις οτι ήταν κάτι το ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ.

Το euro δεν ήταν τίποτα,και σαν συναίσθημα (για μένα τουλάχιστον) και σαν αξία -αφού πάλι στα ίδια σκ***τα βρίσκεται το ελληνικό ποδόσφαιρο,για να μην πούμε και χειρότερα απο πριν.

Το Γκαλόσημο τι απέγινε,ξέρει κανείς ;

3 χρονών μπόμπιρας τί να θυμάμαι από τότε...

Το αστείο είναι ότι κατά τη διάρκεια του Ευρω-05 έλειπα στο εξωτερικό και έχασα ΚΑΙ αυτήν την κούπα...οπότε περιμένω τη στιγμή που η μοίρα θα μου το χαρίσει αυτό το "τιμημένο".

Φετος που θα πας??

Βελιγράδι .

Πάντα ετεροχρονισμένος στα ραντεβού με την Εθνική.

μπεμπης και εγω τοτε δεν θυμαμαι τιποτα.κριμα γιατι αυτο φαληρο-γλυφαδα 3,5 ωρες που λεει συνεχεια ο φασουλας θα ηθελα πολυ να το θυμαμαι.φαληριοτης ειμαι και μ ειχε κατεβασει ο φαδερ παραλιακη αλλα δυστηχως ημουν μονο 2 ετων οποτε...!


Υ.Γ. παντως και το γιουρο της πορτογαλιας για εμενα που ημουν εκει μοναδικη εμπειρια ηταν!βεβαια το μπασκετ πανω απο ολα!

7 hronon stous omous tou patera mou stin kentriki plateia tis larissas na kaigete to simpan

Λοιπόν εγώ αν και ήμουν 4 χρονών θυμάμαι πολύ καλά, ότι καθόμουν μπροστά από την τηλεόραση και τραγούδαγα κάτι... Απ' ότι μου λένε είχα "πιάσει" ένα σύνθημα, αλλά δεν το καταλάβαινα όλο οπότε έλεγα:
"Εμείς Χρυσό
οι Ρώσοι Αργυρό
και εσείς αδέλφια Πέτροβιτς... τα 2!"
Ο νοών νοείτο
Ίσως κάποιοι να θυμούνται τι έλεγε πραγματικά...
Τέτοιες στιγμές δεν ξεχνιούνται, όσο μικρός κ να είσαι, αποτυπώνονται στο υποσυνείδητό σου και κάθε φορά που τις ξαναβλέπεις απλά.. ανατριχιάζεις...

Χαχα θεικό!!

Συμφωνώ μαζί σου!Αδιάφορο με άφησε η κατάκτηση του Euro...!Για το 87 δν έχω να πω τίποτα αφού δν είχα γεννηθεί ακόμα αλλά για να κάθεται η μάννα μου να βλέπει μπάσκετ σημαίνει πως ήταν μεγάλες μέρες!!!!

τι είπες τώρα Νίκο, ήσουν μέσα στο ΣΕΦ στον τελικό;

αν μου λέγαν από όλες τις αθλητικές στιγμές από το 87 μέχρι σήμερα να επιλέξω τρεις που θα ήθελα να ήμουν μέσα
οι πρώτες που θα μου ερχόταν στο μυαλό θα ήταν

1) τελικός 1987 HELLAS-USSR
2) ΠΥΡΡΟΣ ΔΗΜΑΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ 2004
3) UTAH-CHI (6TH FINAL NBA 1998)

Εγώ ζηλεύω τον Κώστα (papaloukas4ever) που ήταν μέσα στο Ζάγκρεμπ το 89.
Το 87 δεν ήταν και τόσο δύσκολο να βρεις εισητήριο αν είχες προνοήσει.
Και μιας και πιάσαμε τα memories...ήταν κανείς το 85 στο Σπόρτινκ στο παιχνίδι Ελλάδα - Γαλλία 94 - 90 που σφραγίσαμε το εισητήριο για το Παγκόσμιο του 86 ?
Και βέβαια..αν ήταν κάποιος στον αγώνα του North Carolina το 83 στη Θεσαλλονίκη όταν ο Τζόρνταν συνάντησε τον Γκάλη...ας το μαρτυρήσει

To άλλο θεικό αφιερωμένο επίσης στους αδερφούς Πέτροβιτς ( και περισσότερο στον Άτσο που "προκάλεσε" μιας και ο Ντράζεν ήταν τσόγλανος μεν μέσα στο παρά αλλά κύριος με Κ σε όλα τα υπόλοιπα)
"Κύπελλο κύπελλο, κύπελλο εμείς και συ μ@*@^α Πέτροβιτς να πας να γ^&*##!ς"

Αλλά αυτό που δονεί ακόμα στ αυτιά σαν χρυσή μελωδία είναι το "Τίποτα τίποτα δε μας σταματά το κύπελλο θα πάρουμε με τον τσαμπουκά" , που το 2005 αντικαταστάθηκε από το "Τιμημένο"

Επίσης, λέμε πως όλοι οι παίκτες οφείλουν ένα Γκαλόσημο...μήπως το οφείλουν και οι Europe ?

Δεν λείπεις και φέτος; Θα σου στείλουμε φωτο από Ισπανία με το Νικολάκη (ε, Νικ

8 χρονών πιτσιρίκος ήμουν τότε και ομολογώ πως γενικότερα από την εποχή εκείνη δε θυμάμαι και πάρα πολλά πράγματα.Όμως η ανάμνηση της βραδιάς εκείνης δε θα σβήσει ποτέ από μέσα μου:

Γονείς να ουρλιάζουν,ξαδέρφια να πηδάνε σαν μαϊμούδες μπροστά από την τηλεόραση,εγώ με τον αδερφό μου να γυρνάμε σα μαμούνια μέσα στο σπίτι,έπιπλα να δέχονται κλωτσιές,άνθρωποι στα μπαλκόνια...Επίσης θυμάμαι την επόμενη μέρα την κατάσταση,όλη η χώρα ζούσε σε μια γλυκιά νιρβάνα,όλοι αγαπούσαν όλους,όλοι μιλούσαν για ένα μόνο θέμα.Ωραίες αναμνήσεις...

Το σπουδαιότερο όμως προσωπικά ήταν ότι ενώ μέχρι τότε δεν πολυσκάμπαζα από μπάσκετ η επιτυχία εκείνη με έφερε σήμερα στο σημείο σημερα να θέλω να ενημερώνομαι για τον πρωταθλητή Ολλανδίας ή Σουηδίας,να παρατάω τα πάντα για ένα καλό παιχνίδι μπάσκετ είτε σαν παίχτης είτε σαν θεατής,να έχω συνδέσει πολλές στιγμές από τη ζωή μου με μια πορτοκαλί σπυριάρα μπάλα...

8 χρονων ημουν και εγω και θυμαμαι αρκετα πραγματα παρολο που ακομα δεν ειχα αρχισει να παιζω !

λογω επαγγελματικων υποχρεωσεων του πατερα μου μεναμε τοτε ( για εκεινη μονο την ευλογημενη χρονια )

στην θεσσαλονικη ! ! ! οποτε καταλαβενετε ολοι τι χαμος εγινε τοτε εκει πανω μιας και τοτε τα 3/5 της

πενταδας επαιζαν αρη-παοκ συν τους αναπληρωματικους ( φιλιππου ρωμανιδη σταυροπουλο ) και γενικως το

μπασκετ τοτε ηταν υποθεση των δυο αυτων ομαδων ! ! ! τελος αν και καπως ''κλισε'' θεωρω τον εαυτο μου

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ τυχερο που ολα αυτα τα ειδα live εστω και πιτσιρικας και οχι σε καποιο video η dvd !

αυτα!

Λοιπόν, εγώ ήμουν στα 12 και παρακολούθησα όλη την πορεία της εθνικής. Έχοντας μεγαλώσει με αδερφό 4 χρόνια μεγαλύτερο, ήδη είχα παρακολουθήσει ό,τι αγώνα μπάσκετ έδειχνε η κρατική τηλεόραση τα προηγούμενα χρόνια και σκάμπαζα από κανόνες κλπ. Μάλιστα, οφείλω να πω ότι ο αγώνας που με έκανε να κολλήσω με το μπάσκετ ήταν ακόμη παλαιότερος, εκείνος ο συγκλονιστικός ημιτελικός του 86 μεταξύ Γιουγκοσλαβίας και Σοβιετικής Ένωσης. Ήρθε και το 87 και έδεσε το γλυκό.

Στο προκείμενο: Μας θυμάμαι μαζεμένους στο σπίτι του θείου μου, 2 οικογένειες (μαζί και οι γυναίκες, μαμά-θεία, να προσπαθούν να καταλάβουν τι γίνεται), τον αδερφό μου να πέφτει από τον καναπέ, τον ξάδερφό μου να κοπανιέται μπροστά από την τηλεόραση στις βολές του Ανδρίτσου, να βγαίνει στο μπαλκόνι και να ουρλιάζει στις βολές του Καμπούρη, εμένα να κλαίω που δε με άφησαν οι γονείς μου να κατέβω Ομόνοια να πανηγυρίσω μαζί με τα αγόρια. Αργότερα στο σπίτι να τη βγάζω στο μπαλκόνι μέχρι τις 2 το πρωί παρακολουθώντας τον κόσμο που τριγυρνούσε με σημαίες. Όλοι σαν μεθυσμένοι.....

Τι έγινε ρε παιδιά? Όλοι (ή, για να είμαστε σωστότεροι, η συντριπτική πλειοψηφία) πιτσιρίκια είστε? Άκου εκεί, «εγώ ήμουν 2 ετών το ‘87»…

Πάντως, μη μας κατηγορείτε εμάς τους «μεγαλύτερους» που ίσως διστάζουμε να καταθέσουμε τις αναμνήσεις μας. Ξέρετε, οι, τόσο πολύτιμες, αναμνήσεις από εκείνες τις ευλογημένες μέρες υπάρχουν μέσα μας σαν όνειρο. Και, συνήθως, όταν προσπαθείς να δώσεις σάρκα και οστά στα όνειρά σου (π.χ., με το να τα βάζεις στο χαρτί) αυτά χάνουν τη μαγεία τους και γίνονται πεζά, καθημερινά, απτά…

Ξεκινώντας, να πω ότι το ’87 εγώ ήμουν 12 χρονών και είχα ήδη κολλήσει το μικρόβιο (… του μπάσκετ φυσικά). Το είχα πάθει ακούγοντας στις ειδήσεις το ρεπορτάζ από τον φοβερό αγώνα «του Εκκεντρεβίλ» όταν είχαμε νικήσει τους Γάλλους (πελάτες μας από τότε) εκτός έδρας μετά από τρεις παρατάσεις. Απευθείας μετάδοση δεν υπήρχε, ενώ απ’ ότι γνωρίζω δεν υπάρχει καν το βίντεο εκείνου του ιστορικότατου και συναρπαστικότατου αγώνα (ουσιαστικά τότε άνοιξε η πόρτα της πρόκρισής μας για πρώτη φορά σε Μουντομπάσκετ – αυτό της Ισπανίας το 86). Θυμάμαι και άλλους αγώνες της προ-Ευρομπάσκετ εποχής (π.χ., τον αγώνα με τη Βουλγαρία στο ΣΕΦ στη τελευταία εμφάνιση του Κοκολάκη με τη φανέλα της Εθνικής – σωστά? -, τότε που σφραγίστηκε το εισιτήριο για το Μουντομπάσκετ της Ισπανίας), αλλά και σχεδόν όλους τους αγώνες της Εθνικής στο Μουντομπάκσετ ’86. Και βεβαίως τον μεγάλο ημιτελικό Σοβ. Ένωση – Γιουγκοσλαβία στο ίδιο τουρνουά (τότε που περασμένα μεσάνυχτα πήγα για ύπνο σκεφτόμενος «καλά, τι έκαναν οι άνθρωποι»). Επίσης, τους αγώνες «Άρης – Τραίησερ», κ.λ.π., κ.λ.π. Ξέρω, ξέφυγα… ίσως θα έπρεπε να ανοίξουμε ένα topic «οι πρώτες αναμνήσεις σας από το μπάσκετ» και να βγάλουμε τα εσώψυχά μας…

Λοιπόν, τους αγώνες του Ευρωμπάσκετ 87 τους θυμάμαι, φυσικά, όλους και πολύ καλά. Σταχυολογώντας κάποιες από τις αναμνήσεις μου: θυμάμαι τον πρώτο αγώνα με τη Ρουμανία και τα μαγικά του Γκάλη (νομίζω μάλιστα ότι αυτός ο αγώνας είχε γίνει απόγευμα και όχι βράδυ όπως όλοι οι υπόλοιποι γιατί το βράδυ είχε το ντέρμπυ του ομίλου Γιούγκοι – Σοβιετικοί, το οποίο και επίσης παρακολούθησα, βεβαίως). Θυμάμαι πως στο δεύτερο αγώνα είχα αφήσει το κρυφτό που παίζαμε με τα παιδιά της γειτονιάς για να πάω να δω των αγώνα (μόνο εγώ…) με την υπερομάδα της Γιουγκοσλαβίας (περισσότερο από καλό προαίσθημα και αγάπη για το μπάσκετ παρά από πίστη στις δυνατότητες της ομάδας μας – είπαμε οι Γιούγκοι ήταν ΥΠΕΡΟΜΑΔΑ). Θυμάμαι τον τραυματισμό του Φιλίπου στην αρχή και την απίστευτη γλύκα στο τέλος. Τα επόμενα τρία παιχνίδια τα είδα στην γειτονική επαρχιακή παραθαλάσσια πόλη όπου είχαμε πάει για Σαββατοκύριακο σε συγγενείς. Θυμάμαι την απογοήτευση και (συμφωνώ) τον τρόμο από την μεγάλη ήττα από τους Ισπανούς (τους ξεπληρώσαμε – και για τις επόμενες - στη δεκαετία του 90 και ελπίζω να αρχίσουμε να τους ξεπληρώνουμε πάλι από φέτος…). Από τον αγώνα με τους Σοβιετικούς θυμάμαι ότι πρέπει να ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έβρισα τόσο «ελεύθερα» και τόσο πολύ μπροστά σε μεγαλύτερους και μάλιστα συγγενείς μου (τότε, το να πει ένα δωδεκάχρονο παιδί τη λέξη «μαλάκας» θεωρούνταν περίπου ισάξιο με το προπατορικό αμάρτημα…). Το τι βρισίδι είχε φάει αυτός ο ανεκδιήγητος ο Κοτλέμπα δεν περιγράφεται – είχε και μία φάτσα, φαλακρός με γυαλιά, που το τραβούσε το βρίσιμο ρε παιδί μου. Θυμάμαι το κλάμα του Γιαννάκη και το κόκκινο από τα νεύρα πρόσωπο του Φάνη. Θυμάμαι και τα ρεπορτάζ με τους ανθρώπους της Εθνικής να κατηγορούν, από το βοηθητικό του ΣΕΦ όπου βρίσκονταν η «μικτή ζώνη» μετά τους αγώνες, τον Κοτλέμπα. Από τον Κυριακάτικο αγώνα με τους Γάλλους θυμάμαι τη σιγουριά ότι «δεν χάνουμε από αυτούς – θα προκριθούμε». Θυμάμαι ότι στο πρώτο ημίχρονο ήμασταν λίγο αγχωμένοι αλλά τελικά προκριθήκαμε άνετα – και ήμασταν ικανοποιημένοι απ’ ότι είχαμε πετύχει μέχρι τότε…

Από τον αγώνα με τους Ιταλούς θυμάμαι ότι έγινε και αυτός νωρίτερα του συνηθισμένου (και αυτός απόγευμα αντί για βράδυ – Τετάρτη απόγευμα νομίζω) και εγώ έχασε το πρώτο ημίχρονο γιατί έπρεπε να πάω στον «ποδηλατά» να φτιάξω κάτι στο ποδήλατό μου (η μισή ζωή μας ως πιτσιρικάδες ήταν τα ποδήλατά μας…). Θυμάμαι ότι η πόλη ήταν άδεια και όλοι παρακολουθούσαν τον αγώνα. Από ‘κει και πέρα, θυμάμαι ότι όλη η χώρας ήταν σε κατάσταση παράνοιας, κυριολεκτικά. Πανηγύρι, ηλεκτρισμός, χαρά, προσμονή για τον επόμενο αγώνα… Από τον ημιτελικό θυμάμαι την ανατριχίλα στο μακροβούτι του αρχηγού και τα πανηγύρια από το πέσιμο του Γιουγκοσλάβου (του Γκρμπόβιτς, σωστά?) στον ιδρώτα του αρχηγού. Θυμάμαι το μίσος για τους Πέτροβιτς (ειδικά για τον Ατσα με το μεγάλο στόμα) και τη μεγάλη περηφάνια: κερδίσαμε δύο φορές σε δέκα μέρες τους Γιούγκους… τους σκίσαμε, τους πατήσαμε, απίστευτο… Από τον τελικό θυμάμαι ότι είχα παρακολουθήσει τα πρώτα λεπτά από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου (με τις δεδομένες για την τεχνολογία της εποχής διακοπές του σήματος) στην επιστροφή μας από το «εξοχικό» (Κυριακή βράδυ γαρ…). Θυμάμαι την αγωνία και την πίεση στον πατέρα μας να φτάσουμε όσο πιο γρήγορα γίνονταν (το φιατάκι, μοντέλο του 76 τα ‘χε παίξει κυριολεκτικά). Θυμάμαι ότι μόλις παρκάραμε και κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο, ακούγαμε ξεκάθαρα την περιγραφή του αγώνα από τις τηλεοράσεις στα μπαλκόνια της γειτονιάς… Θυμάμαι βεβαίως την ένταση, την αγωνία, τις φωνές, τον πόνο από τα χτυπήματα του γίγαντα Τσατσένκο στον ημίθεο Γιαννάκη, την έκσταση μετά το δοκάρι του Γιοβάϊσα…

Μετά τη νίκη θυμάμαι κυρίως ένα πράγμα: το απλανές – χαμένο κυριολεκτικά - βλέμμα στα μάτια όλων, μα όλων όμως… Κανείς δεν πίστευε (στην κυριολεξία όμως, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕ) ότι ήμασταν οι πρώτοι στην Ευρώπη… δεν το χωρούσε το μυαλό μας, δεν μπορούσαμε να το διαχειριστούμε… για να καταλάβουν οι νεώτεροι (νομίζω ότι δεν θα παρεξηγηθεί κανένας αν πω ότι) τότε θεωρούσαμε (εμείς οι ίδιοι) τη χώρα μας κάτι σαν τη σημερινή Αλβανία της Ευρώπης (επαναλαμβάνω, χωρίς να θέλω να προσβάλω κανένα – ούτε τους Έλληνες ούτε τους Αλβανούς – αλλά έτσι ήταν). Εκτός από τα πρωτοσέλιδα της επόμενης μέρας (από τα οποία δυστυχώς δεν κράτησα κανένα) θυμάμαι ότι ένα φωτογραφείο στην επαρχιακή πόλη που βρισκόμουνα τότε (και στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα και την οποία υπεραγαπώ, πάλι άσχετο…) είχε βγάλει στη βιτρίνα και πουλούσε φωτογραφίες της οθόνης της τηλεόρασης κατά τη διάρκεια της μετάδοσης του αγώνα με φάσεις του αγώνα, της απονομής, των πανηγυρισμών, κ.λ.π. Ναι, ναι, φωτογραφίες της οθόνης της τηλεόρασης – τέτοια παράνοια.

Υπέροχες, ανεπανάληπτες στιγμές… και τελειώνοντας ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλους τους συντελεστές (με πρώτους βέβαια τους παίκτες) που μας χάρισαν αυτά τα συναισθήματα και αυτές τις αναμνήσεις που θα μας χαρακτηρίζουν για όλη τη ζωή μας. Ειδικά για εμάς που τότε βρισκόμασταν στην εφηβεία και διαμορφώναμε χαρακτήρα, νομίζω ότι ήταν πραγματική ευλογία αυτές οι εμπειρίες και, χωρίς υπερβολή, συνετέλεσε τα μέγιστα στη διαμόρφωση της σημερινής Ελλάδας (που βέβαια μικρή σχέση έχει με την τότε… ευτυχώς).

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΑΙΔΙΑ

Ωραία τα γράφεις!!!! Ο αγώνας έγινε τρίτη απόγευμα

Kωστάκη σε πιάνω αδιάβαστο
Τετάρτη απόγευμα έγινε 10/6/87 στη μεγάλη βραδιά , την καλύτερη ever του Καμπούρη με την εθνική (σαν συνολική απόδοση γιατί τη μεγαλύτερη του στιγμή την ξέρουμε όλοι)

Ωραίο κείμενο Sir Charles

Για να προσθέσω και εγώ λοιπόν τις αναμνήσεις μου, το αγώαν τον είδα στην βόρεια Ευβοια και μτην επόμενη έπρεπε να είμαστε Αθήνα (Δευτέρα γαρ) τότε βέβαια δεν υπήρχε ούτε η νέα γέφυρα της Χαλκίδας ούτε και η Αττική οδός οπότε όπως καταλαβαίνεται φτάσμε γύρω στις 6 το πρωί περνώντας μεσα από Χαλκίδα και Αθήνα, οι γονείς να συχτιρίζουν αλλά εγώ να χαίρομαι σαν τρελός και φυσικά με το που γυρίσαμε σπίτι ούτε καν πήγα για ύπνο απλά γύρω στις 10-11 πήρα την μπάλα και πήγα στο γηπεδάκι για κανα σουτ

Γειά σας και απο μένα που δυστυχώς δεν είχα προσέξει το topic νωρίτερα...

Λοιπόν είχα λίγους μήνες που είχα τελειώσει απο φαντάρος και είχα μείνει λίγο εκτός μπασκετικού κλίματος, όμως νοιώθαμε κάτι σαν να γίνονταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ελλάδα...
Με δυσκολία είχα αγοράσει 5,6 εισητήρια έως ημιτελικούς γιατί τα μετά ήταν ακριβά και γιατί δεν πήγαινε το μυαλό μας οτι θα έφτανε η Ελλάδα πιο πάνω...
Νομίζαμε οτι βλέπαμε όνειρο στην πορεία προς τον τελικό. Η σημασία της κάθε νίκης ήταν μικρότερη απο της επόμενης - παραφράζω τα λόγια του μεγάλου Γκάλη -

Δεν μπορούσα να δεχτώ οτι θα έλλειπα απο τον τελικό - δεν μπορούσα να το δεχτώ!
Έμαθα κατα τύχη οτι θα έκανε "πόρτα" σε κάποια απο τις εισόδους ο "Νικόλας" (νάσαι καλά εκεί που αναπαύεσαι ΦΙΛΕ) γνωστός φροντιστής στο γήπεδο της ομάδας μου, του Σπόρτιγκ... πήγα και τον βρήκα, "θα βρείς ενα αχρησιμοποίητο εισητήριο και θάρθεις να με βρείς στη θύρα... (1 νομίζω) " μου είπε... Για καλή μου τύχη είχα ενα περίσσευμα απο προηγούμενο αγώνα που δεν ήρθε ενας φίλος... Πολλή αγωνία στη διαδρομή απο τον ηλεκτρικό στα διάφορα μπλόκα, κρατούσα το παλιό εισητήριο κρύβοντας με τα δάχτυλα το μισό... κατάφερα με ύφος σίγουρο και ψυχραιμία σαν να είχα να επιτελέσω χρέος μεγάλο να φθάσω στον Νικόλα... του κλείνω το μάτι έχοντας δυο άτομα μπροστά μου... πέρασε αιώνας στα δέκα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν... μάγκας φοβερός ο Νίκος, γυρίζει τη πλάτη του στους αστυνομικούς και στον δεύτερο ελεγκτή της πόρτας- κάνει πως με ψάχνει στις τσέπες και σκίζει αριστοτεχνικά λίγο απο το εισητήριό μου βάζοντάς με μέσα ! Ίσως σας κούρασα, αλλά δεν τάχω ξαναπεί -όπως του είχα ορκιστεί - και τα ξανάζησα κάπως, γράφοντας!

Απο κεί και μετά τι να πρωτοπώ... μικροδυσκολίες επειδή ήταν αριθμημένα τα εισητήρια και οι θέσεις όλες γεμάτες, ξεπεράστηκαν σχετικά εύκολα! Με τους διπλανούς μου έμελλε να αγκαλιαστούμε και να χωροπηδήσουμε μαζί πολλές φορές μέχρι τις βολές του Λιβέρη Ανδρίτσου για την παράταση και λίγο αργότερα με τις βολές του Αργύρη Καμπούρη γίναμε μαλλιά κουβάρια... Θυμάμαι το κονβόυ για Ομόνοια και τις τρέλλες μετά... τι να σας πώ... δεν μπορώ να μεταφέρω στο πληκτρολόγιο πως είναι νοιώθεις παράλληλα στον ουρανό και νάσαι μέσα σε μια θάλασσα, συγχρόνως! 100 φορές να πάρουμε το Ευρωπαικό ή το Παγκόσμιο για μένα αυτή η ΝΙΚΗ δεν συγκρίνεται με τίποτα! διότι απο τότε, "είμαστε πια ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ".

Μας έφτιαξες βρε Ηλία βραδυάτικα...
Πολύ ωραία περιγραφή, πολύ ωραία ιστορία .

Πραγματικά συγκινητικό τοπικ

9 χρόνων τότε, θυμάμαι τον εαυτό μου να κοιτάζω την τηλεόραση σε ένα διαμέρισμα στην Κυψέλη. Γινόμασταν πρωταθλητές Ευρώπης, ο πατέρας μου φώναζε, ολη η γειτονιά φώναζε, τα πρώτα βεγγαλικά είχαν αρχίσει να φένονται από τη βεράντα. Πέντα λεπτά μετά έρχεται ο ξάδερφος μου που έμενε 3 τετράγωνα πιο πάνω με δύο σημαίες στο χέρι φωνάζοντας νικήσαμε, νικήσαμε. Βγαίνουμε στη βεράντα σαστισμένοι και βλέπουμε ανθρώπους να τρέχουν με την ελληνική σημαία στο χέρι. Δεν είχε ξαναγίνει κατι παρόμοιο και αναπολώντας αυτές τις στιγμές το μόνο που θα ευχόμουν είναι να ήμουν λίγο μεγαλύτερος για να είχα πλήρη επίγνωση της σημαντικότητας αυτού του κατορθώματος.

τι αλλο τα αεροπλανικα του γκαλη που σπαραλιασε ολη την αμυνα της εσσδ.και τις βολες του τιμιου γιγαντα στο τελος.και την αγκωνια που εφαγε ο γιαννακης απο τον τκατσενκο πραγματικος ηρωας