Ο τελικός της ζούγκλας και της ανικανότητας
Κάθε φορά τα ίδια. Λες και βλέπουμε κακοφτιαγμένη σειρά με το ίδιο, ηλίθιο σενάριο. Ένα μήνα, είκοσι μέρες, δέκα μέρες πριν τον τελικό Κυπέλλου οι αρμόδιοι, υπεύθυνοι ή συνένοχοι (όπως θέλετε πείτε τους) της ό,τι κάτσει νοοτροπίας που επικρατεί σε αυτή τη χώρα, κάθονται να λύσουν το περιβόητο πρόβλημα: πώς θα γίνει ο τελικός ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Πώς, πού, με ποιόν, ερωτήσεις που βαρεθήκαμε να γράφουμε, σιχαθήκατε να διαβάζετε.
Το καλοκαίρι δεν ασχολείται κανείς. Να αλλάξουν οι κανονισμοί διεξαγωγής του τελικού Κυπέλλου (να γίνει διπλός για παράδειγμα) δεν το λέει κανένας, αφού εκείνη την εποχή θεωρούμε πως «από τώρα θα ασχοληθούμε για την επόμενη σεζόν;». Λες και το πρόγραμμα των υπευθύνων είναι τόσο φορτωμένο που δυσκολεύονται να κάτσουν πέντε ώρες στο ίδιο τραπέζι και να πάρουν μια απόφαση. Να αλλάξουν κάτι.
Τώρα βρισκόμαστε πάλι σε συζητήσεις και διαβουλεύσεις. Με το φόβο πάνω από τα κεφάλια μας. Υπάρχει φόβος αν οι μαθητές πουλήσουν τα εισιτήρια σε οργανωμένους (ας κανονίσουν σχολικές εκδρομές την ημέρα του αγώνα, με την αρωγή των σχολείων). Υπάρχει φόβος μήπως δεν μπορούν να κάνουν ταυτοποίηση όσων εισέρχονται στο γήπεδο (τι ακριβώς μπορεί να κάνει τελικά η Αστυνομία, αν όχι τα αυτονόητα
. Υπάρχει φόβος, γιατί μονίμως ο ελληνικός αθλητισμός ήταν στην καρπαζιά από το οργανωμένο έγκλημα της κερκίδας.
Σε μια χώρα όπου θα λειτουργούσαν κάποια πράγματα φυσιολογικά (ούτε καν ιδανικά), οι αποφάσεις δεν θα ήταν και τόσο μεγάλο αγκάθι στα οπίσθιά μας: Η Πολιτεία θα θέσπιζε νόμους, οι οποίοι θα τηρούνταν. Επεισόδια; Ποινή. Βία; Τιμωρία. Οι ομάδες θα έκλειναν ή θα άφηναν ορθάνοιχτες τις πόρτες στους οργανωμένους και θα ήταν θέμα εισαγγελέα, αστυνομίας να επιβληθεί η τάξη, χωρίς χάρες, μεσάζοντες και στραβά μάτια.
Εμείς, όμως, προτιμούμε την απαξίωση του επαγγελματικού αθλητισμού, κατηγοριοποιούμε τους ανθρώπους σε μαθητές, κατόχους ακριβών διαρκείας (λες και όταν έχεις λεφτά σε κάνει πιο καθώς πρέπει από έναν απλό και φιλήσυχο φίλαθλο που δεν έχει 700 ευρώ για να πάρει ένα εισιτήριο διαρκείας και παίρνει των 100), τσακωνόμαστε για το ποιου είναι καλύτερη η ιδέα (του ΠΣΑΚ, της ΕΟΚ, της Αστυνομίας, του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού) και νομίζουμε ότι με το να περιχαρακώνουμε τις κερκίδες, διατελούμε κοινωνικό έργο και δίνουμε τη Σολομώντεια λύση.
Έχει καταντήσει βαρετή διαδικασία ένας τελικός ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, γιατί κάθε φορά ασχολούμαστε με τα ίδια πράγματα και το έχουμε κάνει λύσσα το θέμα. Ούτε που μας ενδιαφέρει πώς θα εμφανιστούν οι ομάδες, αγωνιστικά, στο παρκέ του Ελληνικού. Μας νοιάζει μόνο να μην φάμε καμιά σφαλιάρα, αφού το να απαντήσουμε στη σφαλιάρα με νόμους και κανονισμούς, μας φαίνεται αδιανόητο.
Οι μέρες τελειώνουν και η λύση περνάει από χίλια κύματα και άλλες τόσες συσκέψεις, την ώρα που το Υπουργείο Πολιτισμού (το Αθλητισμού μας τελείωσε, τι να το κάνουμε άλλωστε
και ο Γενικός Γραμματέας δεν παίρνουν μια απόφαση, ώστε να δείξουν σε όλους αυτούς που κρατάνε τις τύχες του ελληνικού μπάσκετ σε βαριεστημένα από την αγρανάπαυση δράσης χέρια τους, ότι «αυτό θα γίνει, πάει και τελείωσε».
Και πολλά είπαμε, μου φαίνεται. Ας γίνει ότι αποφασίσουν. Ας γίνει τελικός με παιδιά, ας γίνει τελικός με κατοικίδια ζώα, ας γίνει τελικός με άδεια καθίσματα, ας γίνει τελικός από την τηλεόραση, μπας και πάρει και το μπασκετάκι κανένα σοβαρό νούμερο στην AGB. Το να μην γίνει τελικός καθόλου, δεν το γράφω καν. Σιγά μην τους κάνουμε τη χάρη να μην δούμε τις καλύτερες ομάδες της Ελλάδας να μάχονται για ένα τρόπαιο, επειδή σε αυτή τη χώρα υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει να δέρνονται και άλλοι οι οποίοι το καλοκαίρι παίρνουν άδειες δημοσίων υπαλλήλων και το χειμώνα μετράνε τις υπερωρίες και τις επιχορηγήσεις, γιατί αυτό ξέρουν να κάνουν μόνο…
Μάνος Μίχαλος
να αγιάσει η πένα του! Τελικά από τα γεροντάκια όλα μπορεί να τα περιμένεις....