Φυσική η ήττα σε ένα παιχνίδι που, όπως είχα τονίσει και πριν τη διεξαγωγή του, ήταν πάρα πολύ δύσκολο δεδομένων των συνθηκών. Δυστυχώς και ο Μπανκς δεν ανταπεξήλθε (είτε λόγω κάποιων ενοχλήσεων που αναφέρθηκαν εδώ, είτε λόγω κακής βραδιάς), και ο Ξανθόπουλος δεν έπαιξε, και ο Ούκιτς αφέθηκε για μεγάλα διαστήματα ελεύθερος να κουμαντάρει επιθέσεις καταστρέφοντάς τες, και συγκεντρωμένοι δεν μπήκαμε, και τυχεροί δεν ήμασταν, και 2-3 φάουλ στο Λάσμε αρχικά δε σφυρίχτηκαν με αποτέλεσμα να του κοπεί και του Γκαμπονέζου η φόρα νωρίς νωρίς. Όλα στραβά δηλαδή, για μια ομάδα που, με την τωρινή σύνθεσή της, βρίσκεται στο πρώτο στάδιο της προετοιμασίας της, και μάλιστα χωρίς τον προπονητή που διαθέτει εντός παρκέ, τον ΔΔ, η παρουσία του οποίου θα επιτάχυνε τις διαδικασίες αναπροσαρμογής πλάνου αισθητά.
Το αποτέλεσμα και η κακή εμφάνιση δε θα μπορούσαν να αποφευχθούν εν μέσω μιας τέτοιας κατάστασης, κι έτσι δεν με προβληματίζουν στο ελάχιστο. Είναι άστοχο κατά τη γνώμη μου να γκρινιάξει κάποιος μετά από ένα τέτοιο παιχνίδι, έτσι όπως έχει εξελιχθεί η χρονιά. Η ώρα για γκρίνια ήταν για μένα στην αρχή της σεζόν, όταν κι έκραζα για τον καταφανέστατα επιπόλαιο αρχικό σχεδιασμό της ομάδας. Κρίμα που δεν το είδαν όλοι νωρίτερα, θα χαμε γλιτώσει πολύτιμο χρόνο.
Υπάρχουν όμως πολύ ενδιαφέροντα σημεία στο παιχνίδι της Κωνσταντινούπολης, άξια να καταγραφούν, άλλα γεννούν ελπίδες, άλλα ίσως θα πρεπε να γίνουν αντικείμενο διορθωτικών χειρισμών, άλλα δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για μπασκετοανάλυση:
- Αυτό που έκανε ο Μπανκς σε κείνη τη φάση που, αντί να σπεύσει να σταματήσει τον ολομόναχο Ερντέν με φάουλ, είχε στηθεί επιδεικτικά ακίνητος, υποδεικνύοντας σε συμπαίκτη του το λάθος που είχε γίνει, είναι κατά τη γνώμη μου απαραίτητο σε ομάδες που στήνονται εκ βάθρων να τιμωρείται με άμεση απόσυρση του παίκτη στον πάγκο, με την σχετική κατσάδα φυσικά. Δεν μπορεί να θεμελιώνεται ένα νέο σύνολο με τέτοια κραυγαλέα περιστατικά έλλειψης ομαδικού πνεύματος να περνούν απαρατήρητα από το τεχνικό επιτελείο.
- Ο Σόφο δεν είχε πατήματα, φοβόταν να πάει πολύ γερά πάνω στο χτυπημένο πόδι του, και γι' αυτό ανακόπηκε σε τόσες πολλές φάσεις και τόσο εύκολα από τους σέντερ της Εφές. Όταν άρχισε να ψιλοσυνέρχεται ήρθε σιγά σιγά δεύτερος παίκτης πάνω του. Όταν αυτό έγινε, είχαμε μια σειρά φάσεων που ο Σόφο, ίσως εκνευρισμένος από το κακό ως τότε ποσοστό του, πήγε μόνος εναντίον όλων. Έβαλε πόντους, πήρε φάουλ και, όταν κάποια στιγμή ηρέμησε, είδε τον Καπόνο στη γωνία για ένα εύκολο σουτ 3π, το πιο εύκολο της βραδιάς. Αυτή τη φάση πρέπει να κρατήσουμε από τον Σόφο αυτού του ματς, και μάλιστα να του κάνουμε πλύση εγκεφάλου με το βίντεό της, μιας και αποτελεί τον απόλυτο μπούσουλα του πως πρέπει ιδανικά να λειτουργήσει ο Σχορτσανίτης, με δεδομένη την έλευση του σουτέρ-φονιά Καπόνο.
- Το σύστημα με το ψευτο-πικ και την πάσα στον Καπόνο την ώρα που βρίσκεται έξω από τα 6.75 και στην κορυφή, με τον Σόφο να χει κόψει από το πικ και να ποστάρει βαθιά μέσα στη ρακέτα ακριβώς απέναντί του το χουμε ξαναδεί φέτος, νωρίς στη σεζόν, αλλά σήμερα ήταν πιο αποτελεσματικό από ποτέ. Ο λόγος είναι πως η απειλή που δημιουργεί ο Αμερικανός "κολλάει" πάνω του τον αμυντικό, κι έτσι η απόστασή των δυο τους από τον Σόφο μεγιστοποιείται, μεγιστοποιώντας και τον δείκτη ευκολίας της πάσας, και τον ζωτικό χώρο δράσης του Σχορτσανίτη αφού γίνει αποδέκτης της. Πολύ χρήσιμο play, θα το δούμε πιστεύω αρκετά, άλλωστε ο Τζέισον είναι και πολύ καλός πασέρ.
- Στον Γκιστ πρέπει να απαγορευτούν δια ροπάλου τα fade away σουτ όταν απέναντί του έχει αντίπαλο που μειονεκτεί σε ύψος/όγκο/δύναμη. Πρέπει να πας στο καλάθι φίλε σε αυτές τις φάσεις. Δεν θες? Δεν μπορείς? ΑΜΕΣΩΣ πάγκο, για να γίνει αντιληπτό. Σε ομάδες που χτίζονται απ' την αρχή δε μπορούν να υπάρχουν χαλαρά γκέμια. Στραβό θεμέλιο = ετοιμόρροπο σπίτι.
- Ο Μασιούλις στο 4 αποδίδει πολύ καλύτερα απ' όσο φαίνεται από τον χρόνο χρησιμοποίησής του στη θέση αυτή, και σίγουρα είναι πολύ πιο αποτελεσματικός από τον παλιόφιλό μου και πρώην παικταρά Τσάρτσα, ο οποίος πραγματικά πλέον τρεκλίζει μέσα στο παρκέ, προκαλώντας άλλοτε θλίψη, άλλοτε γέλιο, όσο φιλότιμα κι αν το παλεύει.
- Ο Λάσμε είναι παικτούρα, αλλά σήμερα έχασε τη συγκέντρωσή του λόγω των απαρατήρητων από τους διαιτητές φάουλ με τα οποία ανακόπηκε στα πρώτα πετυχημένα του πικ'ν'ρολς. Εκεί θέλω από τον προπονητή ΑΜΕΣΑ να τον αποσύρει, να του εξηγήσει, να τον ηρεμήσει, και να τον ξαναβάλει μέσα. Όχι να τον αφήσει στο παρκέ, επιτρέποντας αυτή την απίστευτη προσωρινή μετατροπή του από αμυντικό φόβητρο σε αμυντική τρύπα, εξέλιξη που οι πιο παρατηρητικοί απολαύσαμε απόψε εκεί κάπου στις αρχές του παιχνιδιού.
- Για τον Ούκιτς τα χουμε πει. Ξέρει να κάνει ένα πράγμα. "Ντου" για λέι απ. Δεν έχουμε ούτε ένα play που να τον βοηθά να εκμεταλλευτεί αυτό το μοναδικό που ξέρει να κάνει. Δεν μπορεί να γίνει ούτε Ζντοβτς, ούτε ΔΔ, ούτε καν Ξανθόπουλος ως οργανωτής. Μπορεί όμως να γίνει Ούκιτς. Και ο Ούκιτς, με τα στραβά και τα ανάποδά του, βάζει 10 πόντους. Τουλάχιστον. Ας πάρουμε λοιπόν αυτούς τους ρημαδιασμένους δέκα πόντους από τον παίκτη Ούκιτς και ας τον αφήσουμε στην ησυχία του, να πλέει στους μαγικούς κόσμους της αφηρημένης τέχνης που χει στο κεφάλι αντί σκέψης.
- Πάμε και σε ένα τελευταίο, που ναι όμως και το πιο σημαντικό. Στο σύγχρονο ευρωπαικό μπάσκετ, από τη Λιμόζ και μετά, υπάρχουν δυο επιλογές/φιλοσοφίες διαθέσιμες για μια ομάδα σε ότι αφορά τον αμυντικό της χαρακτήρα. Ή παίζεις επιθετική άμυνα, με ψηλούς και κοντούς να κυνηγάνε παντού στο παρκέ, με χετζ άουτ στα πικ, με παγίδες, με όσο το δυνατό μεγαλύτερο ρίσκο και πίεση, ώστε να φθείρεις τον αντίπαλο και να τον οδηγήσεις σε λάθη, ή κλείνεις τη ρακέτα φράζοντάς τη με κορμιά, παίζοντας από πίσω στα πικ και ουσιαστικά ρισκάροντας το σουτ των αντπάλων, αντί των αμυντικών ριμπάουντς και των πόντων από διείσδυση που μπάινουν σε ρίσκο όταν αμύνεσαι επιθετικά. Ο ΠΑΟ του Ομπράντοβιτς από τη μεταβατική σεζόν 2002-2003 και μετά στήθηκε πάνω σε μια φιλοσοφία επιθετικής άμυνας. Πιο πολύ από το πόσους πόντους θα φάει τον ενδιέφερε το πόσα λάθη θα κάνει ο αντίπαλος. Το τελειοποίησε και πέτυχε όσα πέτυχε, αλλά έχασε κι όσα έχασε σε χρονιές που τραυματισμοί ή ντεφορμαρίσματα δε του επέτρεψαν να πετύχει το δείκτη ομαδικής συνεκτικότητας/εγρήγορσης που απαιτεί αυτό το μοντέλο άμυνας για να μη σε εκθέσει. Ο ΠΑΟ του Πεδουλάκη είναι προφανές πως έχει επιλέξει να φράξει τη ρακέτα, ρισκάροντας το σουτ. Είναι μια επιλογή που έγινε από την αρχή της χρονιάς, με βάση το αρχικό ρόστερ της ομάδας, την ανάγκη ίσως για πιο γρήγορα αποτελέσματα, αλλά και την γενικότερα "ιωαννιδική" φιλοσοφία που έχει χρόνια τώρα υιοθετήσει ως προς το κομμάτι αυτό του παιχνιδιού ο κόουτς Πεδουλάκης, σε πείσμα της γνωστής του κόντρας με τον "Ξανθό" από τότε που ταν παίκτης.
Θέλω λοιπόν να κάνω μια παρατήρηση, αλλά και να βάλω ένα θέμα συζήτησης.
Η παρατήρηση είναι πως, όταν παίζεις κλειστά στην άμυνα, σε κάποια ματς απέναντι σε ομάδες με καλούς σουτέρ, ή απλά με σουτέρ σε "μέρα", θα φας τρίποντα με τη σέσουλα. Κι όταν συμβεί αυτό είσαι υποχρεωμένος να το δεχτείς σαν απόρροια της δικής σου αγωνιστικής φιλοσοφίας, δεν έχει κανένα νόημα να βάζεις την "διαολεμένη ευστοχία του αντιπάλου" στην κουβέντα για παρηγοριά, όπως κάποτε έκαναν περιορισμένοι φίλοι Ολυμπιακοί κάθε φορά που ο Σάρας, ο ΔΔ, ο Σπαν, ο Νίκολας, ο Χατζηβρέττας, ο Τσαρτσαρής, ο Ρότζερς ή ο Φώτσης ξέρω γω τους εκτελούσε έξω από τη γραμμή.
Αυτή είναι η παρατήρηση.
Το θέμα που θέλω να συζητήσουμε είναι το εξής: η ομάδα τώρα έχει κατά πολύ αλλαγμένο ρόστερ σε σχέση με το ξεκίνημα: ποιό αμυντικό μοντέλο της ταιριάζει τελικά? Στην τωρινή της σύνθεση? Δεν έχω άποψη, μόνο κάποιες σκέψεις, αλλά το θεωρώ πολύ ενδιαφέρον θέμα, και πολύ ουσιώδες στην ανάλυση, αλλά και στην ίδια την έκβαση της φετινής πολυτάραχης σεζόν.
Αυτά. Καιρό είχα να "σεντονιάσω". Cheerz.