Ένα μικρό δημοψήφισμα για το αγαπημένο μας Παγκόσμιο Πρωτάθλημα από το 1986 και μετά, καθώς θεωρώ ότι κανείς μας δεν έχει δει live κάποιο προηγούμενο Μουντομπάσκετ.
Για μένα προσωπικά αγαπημένη μου διοργάνωση με διαφορά είναι το Παγκόσμιο της Ισπανίας του 1986. Η πρώτη διοργάνωση που είδα, η μοναδική ταυτόχρονη συμμετοχή των 4 μύθων, Ντράζεν-Σάμπας-Νικ-Οσκάρ, και το πιο συναρπαστικό παιχνίδι ολόκληρης της δεκαετίας του 1980, η επιτομή του χιτσκοκικού - γκρανγκινιολικού φινάλε !

χωρις 2 σκεψη του 2002...τα οργια του μεγαλου γερμανου δεν ξεχνιουνται ευκολα..μονος του πηρε το χαλκινο και παραλιγο να πηγαινε τελικο...τεραστιος απλα..
και επισης ηταν η πρωτη φορα που εχασαν οι νβαερς..αν και δεν ηταν οι πρωτοκλασατοι...αυτο δεν αλλαζει το τελικο αποτελεσμα..

Θα συμφωνήσω…

Ασυζητητί το 2002 που δυστυχώς η εθνική ήταν απούσα…

Το 1986 δεν έχω έντονες μνήμες, 1ον λόγω ηλικίας και 2ον δεν είχε γίνει το μπαμ του 87, από εκεί και πέρα…

Το 1990 ήμασταν λίγο ξενερωμένοι εν τι απουσία του Νικ, επιπλέον οι Γιούγκοι έπαιζαν μόνοι τους αφού οι Λιθουανοί είχαν αποσχιστεί από την Σοβιετική Ένωση και οι Αμερικανοί δεν μπορούσαν να τους απειλήσουν αφού οι Πλάβι είχαν πλέον παίκτες όπως ο Ντράζεν και ο Ντίβατς που αγωνιζόταν ήδη στο ΝΒΑ ενώ και οι Πορτορίκηδες του Πικουλίν του Μίνσι και του Ραμόν Ρίβας μάλλον παρούσιασαν την κορυφαία ομάδα στην ιστορία τους. Οι Γιούγκοι δεν απειλήθηκαν αλλά ήταν πολύ ανταγωνιστικό στις υπόλοιπες θέσεις και είχε αρκετές έντονες στιγμές για την εθνική μας.

Το 1994 είχε τα φόντα να είναι το κορυφαίο αλλά είτε μετρίου επιπέδου αφού δυστυχώς έλειψε η μεγάλη Γιουγκοσλαβία και η Λιθουανία των Σαμπόνις, Μαρτσουλιόνις, Κουρτινάτις δεν είχε προκριθεί έτσι η μάλλον γενικότερα κορυφαία διοργάνωση εθνικών ομάδων μετατέθηκε ένα χρόνο αργότερα στην Αθήνα στο eurobasket με τις επικές μονομαχίες για πρώτη φορά μεταξύ Λιθουανών, Κροατών και Γιουγκοσλάβων να μένουν αξέχαστες όπως και τα εξωαγωνιστικά βεβαίως βεβαίως… με ανάλογη σχεδόν συνέχεια στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα την επόμενη χρονιά

Το δικό μας του 1998 ήταν της πλάκας..

Το 2002 πραγματικά αξέχαστο, τι να λέμε τώρα.. τεράστιοι παίκτες, πολλές σπουδαίες ομάδες, εκπληκτικά παιχνίδια κλπ… θυμάμαι κιόλας ότι με βοήθησε να ξεμπερδέψω με την σχολή μου αφού χρωστούσα ένα κάρο μαθήματα για τον Σεπτέμβρη, έτσι έβλεπα σερί όλες τις ματσάρες από το βράδυ μέχρι τα ξημερώματα και έπειτα έφευγα γεμάτος το πρωί και πήγαινα να γράψω εξετάσεις, γυρνούσα σπίτι κοιμόμουν και μετά όταν ξυπνούσα διάβαζα μέχρι να αρχίσουν τα παιχνίδια. Η νίκη της Αργεντινής μου χει μείνει πραγματικά αλησμόνητη, δεν μπορούσα να το πιστέψω αλλά και γενικότερα ήταν πάρα πολλά τα σπουδαία παιχνίδια. Έκσταση ήταν εκείνη η διοργάνωση…

Το 2006 ήταν εξίσου σπουδαία διοργάνωση με μεγάλες ομάδες και σπουδαίους παίκτες στις ιδανικές αθλητικά ηλικίες (Μανού, Ντιρκ, Γιαο Μινγκ, Γκασόλ, Ναβάρο, Σκόλα Πέρο Κάμερον ) μόνο ο Πάρκερ και ο Σάρας έλειπαν αλλά ακόμη κ έτσι του Λιθουανοί τους πέταξαν έξω τους Ιταλιάνους. Το μεγάλο μείον όμως ήταν ότι δεν υπήρχε πια απειλητική Γιουγκοσλαβία...

όπως και το 2010 που αν και κρατούσα μικρό καλάθι εξαιτίας σοβαρών απουσιών προέκυψαν πολύ μεγάλα ματς, μοναδικό ψεγάδι ότι οι Τούρκοι στον τελικό δεν προέβαλαν καμία αντίσταση απέναντι στους αμερικανούς όπως τουλάχιστον έκαναν οι Ρώσοι και οι Λιθουανοί σε προημιτελικό και ημιτελικό.
Στο φετινό μέχρι στιγμής το επίπεδο είναι για τα πανηγύρια ας ελπίσουμε τουλάχιστον να βγούνε μερικά καλά παιχνίδια στην φάση των νοκ άουτ. Κρίμα πάντως που απαξίωσαν τόσο μία τέτοια διοργάνωση την στιγμή που σε όλα τα αθλήματα ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα αποτελεί συνήθως την κορωνίδα του αθλήματος…

Βασικά σκεφτόμουν ένα "αγαπημένο Μουντομπάσκετ" τόπικ από τη στιγμή που διάβασα τις ιστορίες των παιδιών εδώ...
http://www.basketforum.gr/forum/index.php?showtopic=16564

Το 1986 δεν μπορώ να πω ότι το πρόλαβα. Το θυμάμαι αμυδρά όπως και το Μουντιάλ της ίδιας χρονιάς, πιο πολύ πράγματα γύρω από αυτό παρά τα παιχνίδια τα ίδια...πχ. το κυπελλάκι παγωτό που είχε μέσα τα σήματα των ομάδων, κάπως έτσι έγινα Αγγλία. Όπως είναι φανερό πιο πολύ θυμάμαι το ποδοσφαιρικό τουρνουά παρά το μπασκετικό.

Το 1990 όλοι έλεγαν ότι δεν θα κάνουμε τίποτα χωρίς τον Γκάλη, τρελή απαισιοδοξία.
Την πρεμιέρα με την Αμερική την είδα σε 14αρα ασπρόμαυρη που έπαιρνε ρεύμα από μπαταρία αυτοκίνητου (εξοχή βλέπεις), απόγευμα νωρίς, δεν έχω ιδέα αν ήταν επανάληψη.
Μπορεί και όχι γιατί θυμάμαι ότι τα πολύ βραδινά παιχνίδια τα έδειχνε το πρωί η ΕΡΤ. Πρωί είδα και τη νίκη της 6ης θέσης κόντρα στους οικοδεσπότες Αργεντίνους.

Το 1994 το Πόρτο Ρίκο προκαλούσε δέος, η Γερμανία ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης και από την Αίγυπτο μάθαμε τον Σαμίρ Γκούντα. Πολύ μεγάλα ματς στον όμιλο αλλά ο κακός χαμός έγινε μετά.
Ξυπνητήρι κάθε μέρα 4 η ώρα, πάλι σε ασπρόμαυρη, μεγαλύτερη αυτή τη φορά.

Το 1998 πιστεύαμε ότι είχαμε ομάδα για μετάλιο. Και είχαμε αν δεν αυτοκτονούσαμε οι βλάκες. Όχι μόνο στον ημιτελικό αλλά πιο πολύ στον μικρό τελικό κόντρα στους Αμερικάνους. Άλλες χρονιές το καταλάβαινα το άδειασμα, εκείνη τη χρόνια το ρόστερ ήταν γεμάτο. Τεράστια ευκαιρία που χάθηκε.

Το 2002 ήμουν χαμένος μεταξύ εξεταστικής και γενικότερης άστατης φοιτητικής ζωής μέχρι που άνοιξα μια μέρα την τηλεόραση 2-3 το βράδυ και είδα ότι είχε Μουντομπάσκετ. Δεν το είχα καταλάβει καν...
Χατζη σε μεγάλα κέφια, κάθε μέρα έβαζα την ΕΡΤ χωρίς να ξέρω αν και πότε θα δείξει, ίντερνετ δεν υπήρχε - εφημερίδες δεν έπαιρνα. Κάθε μέρα ματσάρες όμως...

Όλο το 2006 ήταν εκείνο το μεσημέρι του ημιτελικού. Κατά τα άλλα στηνόμασταν να δούμε Ματσιγιάουσκας και ονειρευόμασταν...

Το 2010 αυτό που μου έμεινε ήταν η σφαγή στο Σερβία-Τουρκία.

Αγαπημένα; 1994 και 2002

και το 2006 ηταν ιστορικο, με τη δικη μας νικη επι των νβαρες που μετα εκαναν μεγαλη καριερα (ντουραντ, λεμπρον, κτλ), ο τεραστιος ντιρκ που λογω ατυχιας δεν εφτασε τελικο, η υπερηχητικη ισπανια, κτλ...
το 2002 ηταν πολυ καλο, αλλα ειχε το πολυ κακο φιναλε με τη σφαγη των αργεντινων που υπευθυνος ηταν ενας ελληνας διαιτητης, οποτε χαλαστηκαμε..

το φετινο μενει να κριθει...

εννοείτε ότι και το 2006 ήταν εντυπωσιακό αλλά είχε και αρκετές απουσίες σε αντίθεση με το 2002 που μόνο η φοβερή Λιθουανία και η Ιταλία έλειπαν ενώ κατά την γνώμη μου το ματς στους 8 ΗΠΑ-ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ σε ειδικό βάρος μόνο με το ΕΣΣΔ-ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ του 1986 μπορεί να συγκριθεί σε μουντομπάσκετ

ο Ντίρκ όχι μόνο δεν ήταν άτυχος το 2006 αλλά απ όσο θυμάμαι παρατρίχα την γλίτωσε από τους Νιγηριανούς στους 16 και βέβαια εκείνη η Γερμανία δεν μπορούσε σε καμιά περίπτωση να κοντράρει ΗΠΑ, Ελλάδα, Αργεντινή και την πλήρη Ισπανία

και μια διόρθωση, ο Ντουράντ στην εθνική ΗΠΑ μπήκε στην Τουρκία το 2010

Οι μνήμες οι δικές μου ξεκινούν από το 1998 και ψηφίζω το μουντομπάσκετ του 2006 όχι μόνο για την επική νίκη της Εθνικής (θεωρώ την συγκεκριμένη εθνική των ΗΠΑ την καλύτερη από αυτές που έχουν ηττηθεί) αλλά και για τους 2 συναρπαστικούς ημιτελικούς. Μας βγήκε ξυνός ο τελικός βέβαια αλλά είθισται το "άδειασμα" μετά από τεράστιες νίκες (πόσο μάλλον, όταν είσαι με 1 βασικό παίκτη λιγώτερο-Ζήσης).

Oι επιλογες μου κατα σειρα:

2006: Λογω βεβαια της παρουσιας της εθνικης μας και της μεγαλης νικης επι των ΗΠΑ αλλα και επειδη συμμετειχαν η κορυφαια Αργεντινη και Ισπανια ολων των εποχων (επικοι ημιτελικοι και οι 2)
2002: Ηταν η πρωτη διοργανωση στην οποια η ομαδα των αμερικανων με επαγγελματιες του ΝΒΑ ηττηθηκε και μαλιστα στην εδρα της και 3 φορες! (Αργεντινη, Γιουγκοσλαβια και Ισπανια οι θυτες). Ηταν το κυκνειο ασμα της Γιουγκοσλαβιας/Σερβιας. Απο τοτε εχουν να παρουν χρυσο μεταλλιο. Μορφη ο μεγαλος Ντιβτας και οι Πετζα-Μποντιρογκα. Παντως το χρυσο το αξιζε η εκπληκτικη παρεα του Τζινομπιλι η οποια αδικηθηκε καταφορα στον τελικο
1986: Δεν το εζησα αλλα εχω δει στιγμιοτυπα. Ηταν η πρωτη διοργανωση που εφτασε τις 24 ομαδες (απο το 1990 μεχρι το 2002 ηταν 16). Η πρωτη παρουσια της εθνικης μας και μαλιστα επιτυχημενη. Η πανισχυρη ΕΣΣΔ, εκπληκτικος ο ημιτελικος με τους πλαβι που με 3 τριποντα γυρισαν το ματς στο τελευταιο λεπτο και κερδισαν στη παραταση. Η Βραζιλια του Οσκαρ πολυ καλη επισης. Η ομαδα των ΗΠΑ με αξιολογους παικτες απο κολεγια, Ρομπινσον-Σεικελι, αντεξε τη πιεση στο τελικο και πηρε το χρυσο

Μακραν 1986....αμφίρροπα παιχνιδια,μεγάλα σκορ και μαγικός Νίκ ...ματς έπος κόντρα στον Παναμά που τον φοβόμασταν πριν τον αγώνα κυριως λογω Φρεηζερ...δύσμοιρος Πινιγια που μάρκαρε το Θεό Γκάλη...
Υ.Γ μαγικά τα διχτακια με τα κρόσσια