Γεια σας, Χελλένικ-Αχιλλέα, με τα vs σας!
Βοy, καμιά μέρα λέω να ξεθάψω εκείνες τις τρελές μου εξισώσεις για να βρω αν τα νούμερα που βγάζω συμφωνούν με όσα πιστεύω.
Εν πάση, όμως, ο Ρόντμαν είναι ένας από τους 3-4 κορυφαίους ρμπάουντερς όλων των εποχών (μαζί με Τσάμπερλεν, Ράσελ και Μόουζες) και παίρνει και εξαιρετικό βαθμό στην άμυνα, όντας μάλιστα ένα ζωντανό παράδειγμα του ότι δεν έχουν όλοι οι μεγάλοι αμυντικοί σπουδαία στατιστικά σε κλεψίματα-κοψίματα. Με τους Πίστονς μπορούσε να μαρκάρει έως και 4 θέσεις και να παίζει και ρόλο και στην επίθεση (κάποτε, είχε 34 πόντους και 23 ριμπάουντ σε ένα παιχνίδι). Με τους Σπερς και τους Μπουλς, όντας μεγαλύτερος σε ηλικία, δεν μπορούσε να κάνει τα ίδια πράγματα.
Ο Μπάρκλεϊ, όμως, ήταν, πιστεύω, το πιο ολοκληρωμένο (όχι αναγκαστικά το κορυφαίο) 4άρι στην ιστορία, με μπόι μικρότερο κι απ'του Ρόντμαν. Μάζευε 11-12 ριμπάουντ το παιχνίδι (ήταν δηλαδή, το 75-80% του Ρόντμαν σαν ριμπάουντερ, αν και θα μπορούσε να είναι ακόμη καλύτερος, αν είχε αποκλειστικό στόχο να κάνει ό,τι ο Ρόντμαν) και, παρότι δεν ήταν εξίσου καλός αμυντικός, ήταν καλύτερος μπλοκέρ και πολύ καλύτερος κλέφτης. Αν ο Ρόντμαν μπορούσε να μαρκάρει 4 θέσεις, ο Μπάρκλεϊ μπορούσε να τις παίζει στην επίθεση, και γνωρίζετε καλά ότι από ατομικής άποψης, η επίθεση είναι σημαντικότερη της άμυνας. Άλλωστε, με επίκεντρο το Ρόντμαν, κανείς δεν έφτιαξε ομάδα. Ήταν πάντοτε πίσω από παίχτες όπως ο Τόμας, ο Ρόμπινσον, ο Τζόρνταν και ο Πίπεν. Ο Μπάρκλεϊ, από το '87 ως το '96 ήταν ο ηγέτης της ομάδας του-ο γνωστός λόγος που δεν αποδέχομαι το επιχείρημα των "δαχτυλιδιών", δηλαδή.
Για να μη μακρυγορώ, δεν τη θεωρώ τόσο κοντινή μάχη όσο, πχ, το Ρόμπινσον-Γιούιν, αν και παραμένει ενδιαφέρουσα.
Μπάρκλεϊ, χωρίς πολλή σκέψη.