Ελπίζω το topic ν' αποκτήσει πολλούς συνομιλητές και posts και ν' ασχοληθούμε με όλους τους παίκτες. Μπαίνω κατευθείαν στο ψητό, ξεκινώντας με την αφορμή για το συγκεκριμένο versus.

Truth or dare? At Yao v. Shaq: Episode 1 in Houston, Moses Malone and Hakeem Olajuwon were seated next to each other. I dared my man Poppa Joe Harris to choose one: Big Mo 24 or Dream? The silence was platinum. Straight from high school to the Hall of Fame, took an ultra-weak Houston squad to the Finals, has three MVPs to the other guy's one, was the best player on (arguably) the best team in NBA history - the '82-83 Sixers went 77-18 (including 12-1 in the playoffs) en route to the title. Finally, Joe spit out the dare. "Moses!" he said. "Over Dream?" I said. "How's that?" Poppa Joe's response: "Who do you think taught Dream how to play?"

SJ (ναι, ο ίδιος!)

Έχουμε λοιπόν,

Moses Malone vs Hakeem Olajuwon

Τα στατιστικά πρώτα:

Malone:

20,6 πόντοι
49,1% σουτ (10% τρίποντα)
76,9% βολές
12,2 ρημπάουντ
1,4 ασσίστ
1089 κλεψίματα
1733 κοψίματα
1329 αγώνες

Olajuwon:

21,8 πόντοι
51,3% σουτ (20,2% τρίποντα)
71,2% βολές
11,1 ρημπάουντ
2,5 ασσίστ
2162 κλεψίματα
3830 κοψίματα
1238 αγώνες


(Κλεψίματα και κοψίματα από πότε μετρούνται; Μήπως από το '73-74 όπως και τα αμυντικά - επιθετικά ρημπάουντ ή από πιο μετά; Γι' αυτό δε τα μετέτρεψα σε μέσους όρους)

Από τη μια έχουμε ένα θηριώδη, χωρίς ιδιαίτερο ύψος σέντερ - "δυναμίτη" κι από την άλλη την υψηλή τεχνική και φινέτσα ενός πολυδιάστατου ψηλού.

Το κύριο χαρακτηριστικό του Μαλόουν ήταν ασφαλώς τα ρημπάουντ, αλλά και ως σκόρερ δεν τα πήγαινε διόλου άσχημα. Ειδικά οι 24,5 πόντοι στους Σίξερς του '83 είναι ενδεικτικοί της ικανότητάς του να βάλει τη μπάλα στο καλάθι. Δυο χρονιές αν θυμάμαι καλά ήταν 2ος σκόρερ του πρωταθλήματος. Γενικά είχε μεγάλο αριθμό "post moves", ενώ πολύ καλό είναι και το ποσοστό του στις βολές, αφού είναι ο παίκτης που έχει ευστοχήσει στις περισσότερες. Τα καλύτερά του χρόνια ήταν ασφαλώς στο πρώτο μισό της επαγγελματικής του καριέρας, μέχρι τους Σίξερς δηλαδή. Κι εδώ είναι που παραξενεύομαι. Ξεκίνησε ιδιαίτερα εντυπωσιακά, ήδη στο λύκειο είχε ξεχωρίσει, κερδίζει το MVP μόλις το 1979, οδηγεί τους Ρόκετς στους τελικούς το 81, κερδίζει κι άλλο ΜVP το '82. Κι εκεί που λες ότι στους Σίξερς τα νούμερά του θα πέσουν, λόγω της πληθώρας καλών παικτών (υπήρχαν και στο Χιούστον βέβαια), συνεχίζει τη σταθερή ή ανοδική του πορεία. Αντιθέτως, στις επόμενες ομάδες, η παρουσία του δεν ήταν τόσο αξιόλογη, σε σχέση με αυτά που είχε κάνει, παρόλο που δεν υπήρχε τόσο μεγάλος ανταγωνισμός σ' αυτές. Μήπως τον επηρέασαν τα διάφορα προβλήματα τραυματισμών που άρχισε να έχει; Ή ήταν και κάτι άλλο; Ήδη, η ανταλλαγή που έκαναν Σίξερς και Μπούλετς το 86' μου φάνηκε πολύ περίεργη. Καλά, για τα 90's δε συζητάμε... ήταν και πιο μεγάλος τότε όμως.

Ο Χακίμ ξεχώρισε επίσης από νωρίς. Στη ρούκι χρονιά του πήγε το Χιούστον από το 29-53 στο 48-34 με αξιόλογους μέσους όρους, ενώ την επόμενη χρονιά η ομάδα έφτασε στους τελικούς. Σχεδόν σε κάθε στατιστική κατηγορία ξεχώριζε, παίρνοντας πρωτιές σε ρημπάουντ και κοψίματα για κάποια χρόνια στο ΝΒΑ. Τις σεζόν '89 και '90 βρέθηκε στο TOP 10 των πόντων, ρημπάουντ, κλεψιμάτων και κοψιμάτων, όπως είναι δηλαδή και γενικά στην ιστορία του ΝΒΑ. Κάπου εκεί έκανε και το quadruple double. Η καλύτερή του περίοδος όμως ήρθε αργότερα, όταν οι ατομικές διακρίσεις συνοδεύτηκαν και από τις ομαδικές. Δύο τίτλοι το '94 και το '95 κερδίζοντας στις προσωπικές μονομαχίες Γιούιν, Ρόμπινσον και Ο' Νιλ. Στη συνέχεια υπήρξε σχετική, φυσιολογικά μετά το peak, πτώση, καθώς οι Ρόκετς παρέμεναν πολύ καλή ομάδα, αλλά δεν έφτασαν ξανά στους τελικούς. Την καριέρα του την έκλεισε με τους Ράπτορς.

Όσον αφορά τα ομαδικά κατορθώματα, η πορεία του Ολάζουον ήταν απολύτως φυσιολογική. Αντίθετα με τον Μαλόουν, που κατάφερε κάποια πράγματα πιο νωρίς. Έπαιξε ρόλο βέβαια και το γεγονός ότι άλλαξε ομάδες, ενώ ο Χακίμ έμεινε στην ίδια. Αλήθεια, οι Μπούλετς πόσο ανταγωνιστικοί ήταν τότε; Οι Χοκς ναι, είχαν καλό επίπεδο.
Ατομικά, έχουν κάποια κοινά, όπως τις πολλές κινήσεις στο ποστ, αν και έχω την εντύπωση ότι ο Ολάζουον ήταν "πρώτος" σ' αυτό, ειδικά από το '93 κι έπειτα που σημείωσε αξιοπρόσεκτη πρόοδο. Γενικά στο σκοράρισμα δηλαδή έρχονται ισόπαλοι, αν και δεν ξέρω για τον Μαλόουν αν έπαιζε συχνά κι έξω από το καλάθι. Σημείο που προηγείται ο Μαλόουν είναι οι βολές, όχι ότι το ποσοστό του Χακίμ είναι άσχημο. Το άλλο σημείο που υπερισχύει ο Μόουζες είναι τα ρημπάουντ, αν και δεν έχουν καμιά μεγάλη διαφορά. Απλά γι' αυτόν ήταν μια πολύ βασική δουλειά, ενώ για τον πολυδιάστατο Χακίμ ήταν... μία ακόμα. Στα επιθετικά πάντως προηγείται σίγουρα ο Μαλόουν. Από εκεί και πέρα όμως ο Χακίμ έχει όλο αυτό το πληθωρικό παιχνίδι που του δίνει πολλούς "πόντους", ενώ ήταν καλύτερος και στην άμυνα. Αν συνδυάσουμε λίγο και τα ομαδικά κατορθώματα, μπορώ να υποθέσω ότι ήταν και μεγαλύτερος ηγέτης για την ομάδα του.

Σ' αντίθεση με τους Χέιζ και Μπάρι πάντως, εδώ μιλάμε για πιο ήρεμους ανθρώπους..

Μου φαίνεται ότι θα προτιμήσω Ολάζουον... Αν και μου αρέσουν πολύ οι ψηλοί του είδους του Μαλόουν, οι "σκληροί", με δύναμη και γενικότερα κυρίαρχοι (φέρνει σε Χέιζ ή κάνω λάθος; Ίσως θα ήταν πολύ "εύστοχο" ένα versus μεταξύ τους), το "αυτοκρατορικό" στυλ του Ολάζουον, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν υστερεί σημαντικά σε κάποιο τομέα από τον Μαλόουν με οδηγεί σ' αυτόν. Αν και τα 3 MVP με βάζουν σε επιπλέον σκέψεις.

Αλήθεια, ποιος έφτασε σε μεγαλύτερο ...ζενίθ; Σ' αναμέτρηση δηλαδή του Ολάζουον στα καλύτερά του ('94-'95; ) με τον Μαλόουν στα καλύτερά του (83'; ) ποιος υπερισχύει;

Έπιασα κατά το 1/2 την κόντρα! Μιας και μιλούσαμε για το Χέιζ και αναφέρθηκες σε 2 παίχτες που τοποθετούνται ακόμη ψηλότερα, το μυαλό μου πήγε στους Καρλ και Μόουζες Μαλόουν.

Κατ'αρχάς, αυτή είναι από τις περιπτώσεις όπου μπορούν εν μέρει να γίνουν συγκρίσεις στα στιατιστικά καριέρας, γιατί έπαιξαν πάνω κάτω εξίσου πολλά χρόνια και ανήκουν περίπου στην ίδια εποχή.

Σαν σκόρερς, είναι περίπου ισόπαλοι, με το Μόουζες να έχει ένα μικρό προβάδισμα στην κορυφή του. Ο Ολάζουον είχε βέβαια καλύτερα ποσοστά εντός παιδιάς, αλλά ο Μο καλύπτει το κενό με την ευστοχία του στις βολές. Άλλωστε, λέγεται ότι έχανε πολλά δικά του εύκολα σουτ για να παίρνει το επιθετικό ριμπάουντ και να αυξάνει τα μπόνους στα συμβόλαιά του...Είτε υπήρχαν μπόνους είτε όχι, ο Μόουζες είχε ένα μικρό προβάδισμα και σαν ριμπάουντερ.

Ο Μόουζες έχει το προβάδισμα ως τώρα. Αλλά τώρα...



Το 1973-74. Και αυτός είναι ο κύριος τομέας που ο Χακίμ κερδίζει με αρκετή διαφορά. Ο Μαλόουν ήταν απλώς ένας καλός αμυντικός, στηριζόμενος περισσότερο στη δύναμη και τον όγκο του. Ο Ολάζουον είναι βεβαια από τους All-Time greats. Επίσης, ο Μαλόουν δεν πάσαρε. Όταν του έδινες την μπάλα, δεν την έπαιρνες πίσω.



Τι μπορεί να συνέβη:
-Να έχασε μέρος απ'τα κίνητρά του.
-Να άρχισε να παρακμάζει λίγο πιο νωρίς από τους περισσότερους ψηλούς, παρότι έπαιξε μέχρι τόσο προχωρημένη ηλικία (όπως ο Ντάνκαν).
-Αν πρόσεξες, στους Μπούλετς δεν έπαιζε πλέον τα γνωστά 37+ λεπτά, αλλά 34. Μικρή πτώση αναμενόμενη. Υποθέτω ότι οι Μπούλετς ήθελαν να αξιοποιήσουν και λίγο τα πλοκάμια του Μάνιουτ Μπολ στην άμυνα...
-Είναι αλήθεια ότι ο Μόου ποτέ δεν ήταν και πολύ πρόθυμος να το παίζει χαμηλών τόνων και φιλάνθρωπος με τα χρήματα...Θα έλεγα ότι ήταν αρκετά σκληρός διαπραγματευτής. Η παρουσία του όμως στα πλέι οφ, μετά το '83 δεν ήταν εξίσου "μεγαλοπρεπής": Το '84 οι πρωταθλητές Σίξερς έχασαν στον πρώτο γύρο από τους Νετς και ο Μαλόουν σε αρκετά σημεία εκτέθηκε από τον Ντάριλ Ντόουκινς. Το '85, είχαν Μαλόουν, Έρβινγκ, Τσικς ΚΑΙ το ρούκι Μπάρκλεϊ, αλλά οι Σέλτικς στα τελικά της Ανατολής δεν πολυζορίστηκαν...Το '86 δεν έπαιξε καν στα πλέι οφ. Ήταν 30 ετών τότε. Στα 30 του χρόνια, ο Ολάζουον κλωτσούσε κώλους.

Ξέρεις με τι παραλληλίζεται σε εμένα αυτή η σύγκριση; Τον ίδιο το Βασιλιά των συγκρίσεων, Μάτζικ vs Μπερντ. Ο Μάτζικ είναι εδώ ο Χακίμ και ο Μπερντ ο Μόουζες:

Στα πρώτα τους χρόνια, ο Μαλόουν ήταν αντιστοίχως σαφώς πιο πετυχημένος απ'το Χακίμ. Αν ρωτούσες κάποιον να τους συγκρίνει θα έλεγε "Μόουζες, καλός ο Χακίμ, αλλά ο Μαλόουν έχει τα MVP και το δαχτυλίδι". Στην πραγματικότητα, ίσως το '81 και το '83 να ήταν πιο κυρίαρχος και να απέπνεε μεγαλύτερη σιγουριά τουλάχιστον στην επίθεση ακόμη κι απ'το Χακίμ των 80'ς, με την ίδια λογική που ο Μπερντ στην κορυφή του ίσως να απέπνεε μια αντιστοίχως μεγαλύτερη σιγουριά απ'το Μάτζικ στη δική του, γιατί 1) ήταν μεγαλύτερος σκόρερ, 2) είχε πιο ατομιστικό-δολοφονικό ένστικτο. Στη συνέχεια όμως, ο Μόουζες ακολούθησε μια σχετικά πτωτική πορεία (για άλλους λόγους βέβαια από τον Μπερντ), τη στιγμή που ο Χακίμ όχι μόνο διατηρήθηκε ψηλά, αλλά ανέβηκε ψηλότερα.

Όταν με ρωτούνε για τους κορυφαίους σέντερ όλων των εποχών από άποψης καριέρας, τοποθετώ 5ο το Χακίμ και 6ο το Μόουζες. Guess what: Όταν συγκρίνω τους κορυφαίους παίχτες όλων των εποχών από άποψης καριέρας, τοποθετώ τουςΜάτζικ-Μπερντ στις αντίστοιχες θέσεις!



Όπως είπα, ίσως ο Μαλόουν να ενέπνεε λίγο περισσότερο λόγω κυριαρχίας κάτω απ'το καλάθι. Αλλά αυτό μπορεί να είναι και παραπλανητικό. Γιατί ο Χακίμ στα πλέι οφ του '95 ήταν παραγωγικότερος από το Μαλόουν σε οποιανδήποτε σεζόν.

Λοιπόν, θα τσιμπήσω: Ολάζουον του '95>Μαλόουν του '83>Μαλόουν του '81>Ολάζουον του '94. Οι διαφορές φυσικά είναι ανεπαίσθητες.



Αν και ο Χακίμ θα μπορούσε να έχει κάλλιστα 2 (1994, '95), για να μην αναφέρω ότι και το '93 έχασε για λίγο από τον Μπάρκλεϊ. Και παρότι το 1982, οι κριτές €χ€σαν τον Μάτζικ...

Έπρεπε να βάλω Τζόρνταν - Τσάμπερλεν...
Τον Καρλ τον κρατάω για έναν άλλο τύπο.. (ναι, 2/2 αυτή τη φορά, αλλά αργότερα καλύτερα)


Τόσο φιλάργυρος ε;


Χμ.. μάλιστα! Η διαφορά είναι πραγματικά πολύ μεγάλη. Το γεγονός αυτό μ' έκανε να υποθέσω ότι η καταμέτρηση αυτών των στατιστικών ξεκίνησε λίγο αργότερα κι έτσι ο Μαλόουν θα έχασε κάποια..
Έτσι, αυξάνεται η διαφορά μεταξύ τους στην προσωπική μου εκτίμηση και πλέον έχω πιο ξεκάθαρα στο μυαλό μου αυτό:



Οι λόγοι είναι υποθετικοί ή πραγματικοί και μάλιστα ταξινομημένοι;


Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που υπέθεσα. Λογικά αν διατηρούνταν στα γνωστά πολύ υψηλά επίπεδα θα έκανε πιο αισθητή την παρουσία του.


Αλήθεια, τί έγινε και έπεσαν τόσο πολύ;

Μήπως έφταιξε η γενικότερη χημεία της ομάδας και άρχισε να πέφτει και ο Μόουζες;


Εδώ μπερδεύτηκα:


Μάλλον αναφέρεσαι στο πρώτο κομμάτι μόνο στον επιθετικό τομέα ε; Αν και πάλι μου φαίνεται παράξενο που λες Χακίμ των 80's και όχι των 90's...


Θα ρωτούσα, αλλά καλύτερα να τα έχουμε πιο οργανωμένα και να τα πούμε όταν έρθει η στιγμή.
Καλά, δεν άντεξα και πολύ, γιατί έπεσε ο Μπερντ; Ο τραυματισμός στη μέση πιο μετά δεν ήρθε;


Χαίρομαι, γιατί αποδεικνύεται καλό το versus, αν και είναι μέχρι στιγμής το πιο εύκολο ώστε να προτιμήσω κάποιον.


Αυτό με τον Μπάρκλεϊ δεν το ανέφερα, καθώς θυμάμαι (από τότε!) ότι το άξιζε και με το παραπάνω.
Άρα στην ουσία έχουμε κάτι κοντινότερο στο 2-2;


Εδώ μάλλον θα εννοείς (όπως σ' αυτό που ρωτάω) για τον επιθετικό τομέα μόνο ε; Ενδιαφέρον! Αν είναι παραπλανητικό, τότε ο Μαλόουν δεν έχει πολλά ν' αντιτάξει στον Ολάζουον...

Θα ψηφίσω Χακιμ απλα γιατι ειναι ο αγαπημενος μου σεντερ!
Γενικα αποφευγω να εκφερω αποψη για παιχτες μόνο απ'τα στατιστικά τους και ο Moses ειναι και αυτος ενας απ'τους παιχτες που δεν πρόλαβα και έχω δει ελάχιστα..
Απ'την αλλη ο Χακιμ είναι κατα τη γνωμη μου ο πιο πληθωρικός και ολοκληρωμένος σεντερ απο αυτούς που έχω προλάβει! Ναι,τον βαζω μαλλον οριακα πάνω κι απο Σακιλ,Ρομπινσον!

Και τα στατιστικά πάντως φαίνεται οτι επαληθευουν την γενική εικόνα που εχω για τους 2 παίχτες..

Κάτι που ουσιαστικά θα επέφερε το τέλος του τόπικ, λίγο μετά την έναρξή του!



Ο πρώτος είναι ο πιο υποθετικός, αλλά όχι απίθανος.
Ο δεύτερος είναι πιο πιθανός, γιατί συπεριλαμβάνει και τον προηγούμενο και την πιθανότητα της σωματικής εξασθένησης. Ίσως το γεγονός ότι έπαιζε από τα 18-19 του χρόνια να έπαιξε κι αυτό κάποιο ρόλο.
Ο τρίτος είναι αληθής. Το γιατί ακριβώς συνέβη δεν το γνωρίζω, αλλά το ότι έπαιζε λιγότερο είναι αναμφισβήτητο.
Ο τέταρτος ισχύει ως προς το ότι ήταν εγωιστής και είναι πολύ λογικό να ισχύει είτε ότι οι Σίξερς ήθελαν να δοκιμάσουν κάτι καινούριο είτε ότι ζορίζονταν στο σάλαρι καπ (ας αναφερθεί ότι ο Μαλόουν έπαιρνε τα διπλάσια χρήματα από τον Τζούλιους Έρβινγκ). Παίζει και το να ήθελε και ο ίδιος αλλαγή περιβάλλοντος, αν και είχε ταιριάξει με τον Μπάρκλεϊ.



Παρόλα αυτά, αυτού του είδου η πτώση δύσκολα φαίνεται χωρίς τα νούμερα δίπλα σου. Πολύ πιο εύκολα θα διαπίστωνε κανείς μια παρακμή λόγω της πορείας της ομάδας παρά επειδή έπεσε κατά 5% στην απόδοσή του.



Το πιο πιθανό είναι να έκαναν συντήρηση στην κανονική περίοδο, αλλά να ξέχασαν να "ανάψουν" στα πλέι οφ. Ακόμη και το '83 έκαναν χαλαρό φινάλε (ναι, τόσο δυνατά ξεκίνησαν τη σεζόν), αλλά στα πλέι οφ σοβαρεύτηκαν. Οι Σίξερς των 80'ς είχαν το συνήθεια να ξεκινούν δυνατά τις σεζόν, αλλά να χαλαρώνουν στο φινάλε και αρκετές φορές το πλήρωναν αυτό. Η σειρά των πλέι οφ με τους Νετς ήταν η απόλυτη ανωμαλία: Δεν υπήρξε ούτε μια νίκη γηπεδούχου! Οι Νετς κέρδισαν με ισορροπημένη επίθεση και ο Μαλόουν έχασε περισσότερες μάχες απ'όσες συνήθιζε από τους Ντόουκινς-Μπακ Γουίλιαμς.



Duh! Λάθος μου, κάντο 90'ς...Η μάχη των 80'ς έδινε καθαρά νικητή το Μωυσή.



Στα τέλη του '88, ενώ βρισκόταν ακόμη σε άγρια κατάσταση. Το '89 έχασε σχεδόν όλη τη σεζόν.
Εντάξει, δεν μπορεί να είναι 100% ακριβής ο παραλληλισμός, αλλά μοιάζει με μια κοντινή κατάσταση.




Ο Μπάρκλεϊ το άξιζε, αλλά έγινε μάχη. Ολόκληρος Τζόρνταν με ένα σωρό ψήφους και έμεινε τρίτος...Ο Χακίμ ήταν και Αμυντικός της χρονιάς τότε.
Ας πούμε κάτι κοντινότερο στο 3-2, γιατί ακόμη κι αν ο Μάτζικ έπαιρνε το βραβείο του '82 (είμαι 99% βέβαιος ότι με τα ίδια νούμερα, αλλά με τα σημερινά κριτήρια και το star system που προωθεί τους νέους αστέρες, θα τα πήγαινε πολύ καλύτερα), ο Μόουζες θα άξιζε το αντίστοιχο του 1981 που πήρε ο Έρβινγκ (παρόλο το μέτριο ρεκόρ της ομάδας του).



Δύναμη, επιθετικό ριμπάουντ, αντοχή στα φάουλ και τους τραυματισμούς είναι τα σημεία όπου υπερέχει. Ισάξιος σκόρερ κανονικής περιόδου, ισάξιος ηγέτης (πιο vocal μάλιστα) αλλά κάπως κατώτερος σκόρερ στα πλέι οφ, σαφώς κατώτερος αμυντικός (ιδίως στην ομαδική άμυνα) κι όχι εξίσου καλός πασέρ και ταχύς.
Δε χάνει δηλαδή καθαρά, όπως θα έχανε πχ, ο Γιούιν, αλλά μένει μια θέση πιο κάτω.


ΥΓ. Μήπως θα έπρεπε να καλέσουμε στο συγκεκριμένο versus και τον Tsops; Τουλάχιστον στην ταυτότητά του δηλώνει φίλος των 80's Sixers.

τα εχετε παρει εργολαβια και τα δυο τα τοπικ αφηστε και σε κανεναν αλλο να φτιαξει κανα βερσους...

KARL MALONE VS CHARLES BARKLEY


ας ακολουθησουμε τη δομη που εβαλε ο thryos7


so numbers first (regular season+playoffs)

MALONE

fgm-a 15271-29978 49%
3ptm-a 91-347 21.8%
ftm-a 11056 - 14913 73.9%
off reb 4064 2.5
def reb 12966 7.9
total reb 17030 10.4
asists 5858 3.4
steals 2343 1.375
blocks 1280 0.7
turnovers 5074 2.96
points 36928 24.85


BARKLEY

fgm-a 9444-17570 52.7%
3ptm-a 602- 2271 26%
ftm-a 7100- 9691 72.6%
off reb 4770 4.05
def reb 9358 8.2
total reb 14128 12.3
asists 4697 3.9
steals 1841 1.55
blocks 996 0.85
turnovers 3729 3
points 26590 22.5


απο που να πρωτοξεκινησεις για τον ταχυδρομο.(το παρατσουκλι του δοθηκε οταν ηταν στο louisiana tech επειδη ο ταχυδρομος παντα παραδιδει το γραμμα του) .επιλεχτηκε στο Ν13 του ντραφτ το 1985 απο τους τζαζ. επαιξε 19 σεζον μπασκετ εκ των οποιων οι 18 στη utah και την τελευταια του στους lakers οπου ηταν η τελευταια του προσπαθεια να παρει αυτο που του ειχε παρει ο ''καραφλας'' και η παρεα του 2 φορες μεσα απο τα χερια οταν επαιζε στους τζαζ του αλλα δεν τα καταφερε αφου τα ''κακα παιδια'' κερδισαν ανετα.πολυ καλος σκορερ οπως δειχνουν και οι αριθμοι του αλλα δεν ενδιαφεροταν μονο για αυτο στο παρκε. επαιρνε πολλα ''σκουπιδια'', επαιζε εκπληκτικη αμυνα (τρεις συμμετοχές στην καλύτερη αμυντικη πεντάδα του ΝΒΑ.). Θρυλικοι ειναι και οι ''μονολογοι'' του καθε φορα που πηγαινε στη γραμμη των ελευθερων βολων( και ειναι πολλες οι φορες που πηγαινε. ο wade εχει να φαει πολλα ψωμια για να τον φτασει).επαιξε σε 12 all-star game, παίρνοντας μαζί και τον τίτλο του MVP σε δύο από αυτά.ενώ 11 φορές επιλέχτηκε στην καλύτερη πεντάδα του ΝΒΑ, 2 φορές στη δεύτερη και 1 στην τρίτη.επισης ηταν πολυτιμότερος παίκτης για δύο σεζόν (1997, 1999). Επαιξε σε 2 ολυμπιακους αγωνες 1992 και 1996 οπου πηρε και 2 χρυσα μεταλλια. ισως αυτος και ο στοκτον να αποτελεσαν το καλυτερο διδυμο στην ιστορια του πρωταθληματος. σε ολη την δεκαετια του 90 οι τζαζ ειχαν αρχισει να γινονται υπολογισιμη δυναμη και να χτυπουν την πορτα των τελικων αλλα για πρωτη φορα το καταφεραν το 1997 ,που οπως και το 1998, ηττηθηκαν απο τους ''τζορντανς''. εκτος απο την πρωτη και την τελευταια χρονια του ειχε ΜΟ ποντων πανω απο 20 ενω συνηθως και στα ριμπαουντ ειχε πανω απο 10 ανα παιχνιδι. ειναι πρωτος στα αμυντικα ριμπαουντ στις επιτυχημενες και συνολικες προσπαθεις για ελευθερες βολες στην ιστορια του πρωταθληματος ενω ειναι και 2ος στον πινακα των σκορερ με πρωτο το τζαμπαρ με καπου 1400 ποντους διαφορα.το 1996 ψηφιστηκε στη λιστα με τους 50 κορυφαιους ολων των εποχων ενω τελος η φανελα με το Ν32 των τζαζ αποσυρθηκε το 2003. στις 26 ιανουαριου κανει το καλυτερο παιχνιδι της καριερας του(απεναντι στους μπακς) οπου εχει 61 ποντους με 21-26 σουτ και 19-19 βολες και αυτα σε μολις 33 λεπτα. στις 30 νοεμβριου 2003 γινεται ο γηραιοτερος παιχτης(40) που πετυχενει triple double (10π , 11ρ,10 ασ σε 26 λεπτα!) Τελος εχει παιξει και σε αγωνα παλης(!!!) το 1998 οπου ηταν με καποιον νταλας παιτζ συμπαικτες και χασαν απο τον χογκαν και τον ροντμαν.



Ο σερ τσαρλς ειναι ισως η πιο αμφιλεγομενη προσωπικοτητα του ΝΒΑ.(οπως εχει πει και ο χολικ ή τον αγαπας ή τον μισεις δεν υπαρχει ενδιαμεση κατασταση) εχει κοινα με τον καρλ καθως ουτε αυτος καταφερε ποτε να παρει την κουπα ενω ηταν μελος των ολυμπιακων ομαδων του 1992 και του 1996 οπου πηρε 2 χρυσα μεταλλια.παιχτης με τεραστια φυσικη δυναμη αν και δεν ηταν ψηλος (196 περιπου) επαιζε κυριως στην θεση ''4''.επιλεχτηκε απο τους 76ερς στο Ν5 του ντραφτ του 1984. τις πρωτες του χρονια αντιμετωπισε σοβαρα προβληματα με τα κιλα του ωστοσο με την βοηθεια του moses malone ο οποιος του εμαθε τα ''μυστικα'' του παιχνιδιου τα ξεπερασε. τη δευτερη του χρονια την τελειωνει με double double(20p 12.8r)(οπως και τις περισσοτερες της καριερας του) ενω εχασε μονο 2 παιχνιδια και στα υπολοιπα ξεκιναγε ως βασικος. στα επομενα χρονια αυξησε τους ΜΟ καθως εμεινε ''μονος'' του αφου οι malone και erving ειχαν φυγει. το 90 και το 91 οδηγει τους sixers στα ημιτελικα της ανατολης ομως εκει υπαρχει ο μιχαλης και η παρεα του . πρωτο γεγονος που ξαφνιαζει : την σεζον του 92 αλλαζει τη φανελα με τον Ν34(το 2001 απουσρθηκε η φανελα του) και παιρνει αυτη με το Ν32 για να τιμησει τον ματζικ ο οποιος ειχε ανακοινωσει οτι σταματαει το μπασκετ λογω του AIDS. δευτερο γεγονος που ξαφνιαζει: oi sixers που ειχαν αποσυρει τη φανελα προς τιμην του Billy Cunningham την επαναφερουν. τριτο γεγονος που ξαφνιαζει: ο τσαρλς κατακρινει τον εαυτο του για παλαιοτερες δηλωσεις που ειχε κανει για ανθρωπους που επασχαν απο AIDS.(τελικα δεν ηταν τοσο καφρος οσο δειχνει...)το 93 πηγε στους σανς οι οποιοι ειχαν το μεγαλυτερο ρεκορ νικων ηττων στο πρωταθλημα. τους οδηγει στον τελικο του ΝΒΑ αφου ειχαν κανει θεαματικες ανατροπες απο την αρχη των playoff.το 1996 παει στους πρωταθλητες ροκετς μπας και παρει και αυτος την κουπα. εκει βρηκε τον χακιμ και τον ντρεξλερ αλλα δεντο καταφερε. το 1999 τραυματιζεται πολυ σοβαρα στους τενοντες(ειρωνεια: σε αγωνα με τους 76ερς) και οι γιατροι του ανακοινωσαν οτι δεν θα μπορουσε να ξαναπαιζει μπασκετ. αυτος ομως γυρισε σε 4 μηνες για να παιξει ενα τελευταιο παιχνιδι με την φανελα των ροκετς στο χιουστον οπου πηρε ενα επιθετικο ριμπαουντ και εβαλε ενα καλαθι.μετα αποσυρθηκε. απο τους καλυτερους ριμπαουντερ παρα το μικρο υψος του, καλος χειριστης της μπαλας(πολλες φορες την κατεβαζε ο ιδιος) ενω ειχε ευκολια και στο σκοραρισμα. το 1993 πηρε το βραβειο του MVP ,επαιξε σε 11 all star ενω ειδικα για αυτον δημιουργηθηκε απο τον επιστημονα στερν ο κανονας των 5 δευτ. μεσα στη ρακετα. ολοκληρα βιβλια θα μπορουσαν να γραφτουν για το χιουμορ του και τις ατακες του αλλα και για το παθος του για το τζογο, ενω εχει εκφρασει την επιθυμια του να γινει κυβερνητης της Αλαμπαμα.


ελπιζω να μην σας κουρασα και να καλυψα αρκετα απο τα γεγονοτα της καριερας τους. παροτι συμπαθω τον τσαρλς και παικτικα και για τον χαρακτηρα του ο καρλ ειναι ο αγαπημενος μου παιχτης

mpses vs hakeem
Τι να πει κανείς; Δύο από τους αγαπημένους παίκτες στην θέση center. Νομίζω ότι η πτώση του Mo εν μέρει οφείλεται και στο ότι δεν είχε πάει κολλέγιο, οπότε έπαιζε σε ψηλό επίπεδο από πολύ νέος. Μετά τους bullets, στα 2 πρώτα χρόνια στους hawks είχε double double σε μέσο όρο, έχοντας χάσει μόο ένα παιχνίδι από κάθε χρονιά. Για τον hakeem τώρα τι μπορεί να γράψει κανείς; Κατά τη γνώμη μου δημιούργησε από την αρχή τη θέση του center. ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ κινήσεις (κάτι θα πήρε κι από τον Ralf Samson) χωρίς κανείς να μπορεί να τον θεωρήσει soft.
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω, ισοπαλία.

mailman vs sir charles
Νομίζω sir και με διαφορά. Παιδί του ghetto, δεν διστάζει να έρθει σε ρήξη με τον εαυτό του για να στηρίξει κάποιον δικό του (όπως με τον magic). Στο ολυμπιακό τουρνουά στη barcelona το 92 που ήταν συμαπίκτες o sir ήταν πού καλύτερος

Όταν λες νούμερα; Μάλλον στην πορεία της ομάδας αναφέρεσαι ε;
Ακόμη και αυτή η μικρή (αρχικά) πτώση του παίκτη όμως είναι αξιοπρόσεκτη. Όταν μάλιστα, η πτώση της ομάδας εξηγείται κατά κάποιον τρόπο.


Θηρίο δηλαδή ο Μόουζες..
Το ηγέτης μπορείς να το εξηγήσεις παραπάνω; Γιατί υπερισχύει δηλαδή...


Λάτρης των οποίων είναι και ο sarounas... Ήδη αρχίζει να έχει κόσμο το topic!


Εννοούσα Καρλ με Τζον...

Θ' απαντήσω σ' αυτό αργότερα...

Είσαι μέσα, pierce. Άλλο διάλογος και άλλο δίλογος...Το τόπικ των vs είναι ανοιχτό για όλους, αρκεί να μη μου έρθει κανείς και συγκρίνει Κόμπι vs ΤΜακ, μιας και ο Κόμπι δεν έχει αποσυρθεί! (Περσινή κακία αυτή, αναφερόμενη φυσικά στον ΤΜακ, ο οποίος φέτος έχει επιστρέψει δρυμύτερος).

Για το Μαλόουν-Μπάρκλεϊ: Είναι από τις περιπτώσεις που με τα 2 διαφορετικά γενικά κριτήρια βγαίνει διαφορετικός νικητής. Ποια είναι αυτά; Το αν θα προτιμήσουμε τη σύγκρισή τους στην κορυφή της καριέρας τους ή τη σύγκριση της καριέρας τους.
Προσωπικά, βαθμολογώ συνήθως καριέρες, οπότε και επιλέγω το Μαλόουν, λόγω μεγαλύτερης σταθερότητας στην κορυφή. 11 σερί (και 12 συνολικά) χρόνια με πάνω από 25 πμό και 17 σερί με 20+ είναι τρελά νούμερα. Επίσης: 2 συμμετοχές σε Τελικούς έναντι 1, 2 MVP έναντι 1 (αν και το άγγιξε και το 1990).

Αν επιλέξουμε όμως τα primes, ο Μπάρκλεϊ είχε μια περίοδο όπου πολλοί θα τον επέλεγαν απ'τον Καρλ: Την 6ετία 1988-93, όταν και είχε φτάσει σε ένα συνδυασμό σωματικών και ηγετικών προσόντων που ο Μαλόουν ίσως να μην έφτασε.
Ο Μπάρκλεϊ ήταν τότε σαφώς πιο πολυδιάστατος, εν μέρει λόγω ύψους, μπορούσε να παίξει σχεδόν σε κάθε θέση στην επίθεση, πάσαρε, σούταρε από μακριά, είχε υψηλότατα ποσοστά ευστοχίας και ήταν ίσως καλύτερος ριμπάουντερ απ'τον Καρλ. Επίσης, στο ξεκίνημα της καριέρα του, είχε 3 σεζόν με πάνω από 1 κλέψιμο και 1 κόψιμο μέσο όρο.

Ο Μαλόουν από την άλλη, ήταν σταθερότερος σκόρερ. Σπάνια είχε πραγματικές εκρήξεις (με μερικές εξαιρέσεις, όπως εκείνο το απίστευτο παιχνίδι το '90 με το Μιλγουόκι), αλλά πετύχαινε τα νούμερά του βρέξει-χιονίσει. Είναι χαρακτηριστικό ότι έχει στην καριέρα του σερί 110, 176, 183 και 575 αγώνων με διψήφιο νούμερο πόντων (!), τη στιγμή που τα μεγαλύτερα σερί του Μπάρκλεϊ είναι 98, 110 και 129 παιχνίδια. Το γεγονός, άλλωστε, ότι αναδείχτηκε 2ος σκόρερ 4 φορές στην καριέρα του, περισσότερες από κάθε άλλον στην ιστορία, πολλοί το ξεχνούν, αλλά γι'αυτό είμαστε εδώ, για να τους το θυμήσουμε. Επίσης, παρόλη την υπεροχή του σε ριμπάουντ και ευστοχία, αυτή δεν είναι τόσο μεγάλη για να δημιουργήσει αποφασιστικό προβάδισμα. Κάποιος βέβαια μπορεί να προσθέσει τον παράγοντα ύψος, αλλά εγώ αντιτείνω ότι χάρη στο ύψος του παίζει σε πολλές θέσεις και είναι καλύτερος πασέρ, σουτέρ και κλέφτης...Ο Μαλόουν αντιθέτως έχει αποφασιστικό προβάδισμα στην άμυνα. Ο Μπάρκλεϊ, αν και είχε κάποιες καλές στιγμές, δεν είχε ποτέ τη φήμη μεγάλου αμυντικού (αν και το γεγονός ότι μάζευε τόσα αμυντικά ριμπάουντ θα έπρεπε να είναι ένα μπόνους από μόνο του-βλέπετε πως πολλοί δεν περιλαμβάνουν τα ριμπάουντ ούτε στην άμυνα ούτε στην επίθεση; Και τα ονομάζουν σκουπίδια κι από πάνω; Προσβολή, αν μη τι άλλο...). Ο Μαλόουν ήταν 4 φορές μέλος κορυφαίων αμυντικών πεντάδων και κανείς δεν ήθελε να αντιμετωπίζει τους θανατηφόρους αγκώνες του. Ας προστεθεί το εντυπωσιακό για PF στοιχείο ότι ο Μαλόουν είχε 1+ κλέψιμο μ.ό και στις 19 σεζόν της καριέρας του. Στο τέλος της καριέρας του, τέλος, βελτίωσε πολύ και την πάσα του.

Θα κλείσω ωστόσο ξανά με ένα επιχείρημα υπέρ του Μπάρκλεϊ: Ήταν περισσότερο ηγέτης στα πλέι οφ. Σε πολλά κρίσιμα παιχνίδια ήταν αυτός που ξελάσπωνε (αν και είχε και τις κακές στιγμές του). Ο Μαλόουν, παρότι παρήγαγε πολύ υψηλά νούμερα και στα πλέι οφ, έχανε αρκετές ποσοστιαίες μονάδες ευστοχίας, ενώ δεν υπήρξε ο ορισμός του clutch player, ιδίως στους Τελικούς με το Σικάγο, όταν και έπιασε πολύ καλή απόδοση μόλις σε 3 από τα 12 συνολικά παιχνίδια εναντίον τους.

Επιλέγω Κάρολο (αλλά το Μαλόουν!).



Απ'τα παράπονά μου τόσο για τον Μπάρκλεϊ (ιδίως γι'αυτόν) όσο και για άλλους παίχτες: Πηγές επί πηγών αφιερωμένες για το τι είπαν (ιδίως αν είναι πνευματώδη/οινοπνευματώδη, όπως αυτά που λέει ο Τσακ), αλλά ελάχιστες σχετικά με το τι είπαν για αυτούς.



Και δεν είσαι καν οπαδός της Γιούτα. Οι μη οπαδοί της Γιούτα των οποίων αγαπημένος παίχτης είναι ο Μαλόουν είναι λιγότεροι απ'τους Μορμόνους...Με άλλα λόγια, ανήκεις σε ένα ξεχωριστό club!

Αναφέρομαι στα νούμερα του Μαλόουν, ότι είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς μια προσωπική πτώση, αν πέσει απ'το 25/13 στο 24/12 και μετά στο 23/12, αλλά είναι πολύ πιο χτυπητή η πτώση της ομάδας από το 65-17 στο 52-30 και ότι σίγουρα κάποιος χωρίς τα στατιστικά δίπλα του θα σταθεί πρώτα στην ομαδική πτώση σα σημάδι πτώσης του ίδιου του Μόουζες.



Δεν υπερισχύει, αλλά είναι ισάξιος, ενώ μιλούσε περισσότερο απ'τον ήρεμο Χακίμ (και αυτό βασίζεται και στον εγωισμό του): Πέραν του θρυλικού πλέον "Fo, Fo, Fo" το 1983, το 1981 είχε δηλώσει ότι θα μπορούσε να οδηγήσει στους Τελικούς του ΝΒΑ μια ομάδα αποτελούμενη από αυτόν και 11 τυχαίους τύπους! Επίσης, στους Τελικούς ΝΒΑ την ίδια χρονιά, μετά το 1ο παιχνίδι νομίζω, επέμενε ότι δεν έβλεπε πώς οι Σέλτικς μπορούν να κερδίσουν τη σειρά.



Αυτό είναι καλό. Γκόου, Σαρούνα! (όπως φυσικά και οι ήδη υπάρχοντες)

δεν ειπα οτι ημουν εξω απλα ηθελα να προλαβω τον καρλ



εχω αυτη την τιμη . απο μικρος μου αρεσε το στιλ του και η σταθεροτητα του. το πρωτο πειραγμα ροστερ σε καθε ΝΒΑ live ηταν η μετεγγραφη του καρλ . η αληθεια οτι τον ειχα δει μια φορα απο κοντα στην αμερικη(εχει γυρισει στη λουιζιανα και συγκεκριμενα στην πολη που ειναι το τεκ και εχω συγγενεις εκει )αλλα κολωσα να παω να του ζητησω αυτογραφο

Αρκετα παραμελήσαμε ένα τοσο καλο τοπικ!


Earvin ‘’Magic’’ Johnson

19.5(17,707)ποντοι
52% στα σουτ
30% στα τριποντα
84.3 στις βολες
7.2 (6,559) ριμπαουντ
11.2 (10,141) ασιστ
1,724 κλεψιματα
374 κοψιματα
906 αγωνες



Oscar ‘’The Big O’’ Robertson

24(28620)ποντοι
48% στα σουτ
84.6 στις βολες
7.1 (8382)ριμπαουντ
9.2(10656) ασιστ
77 κλεψιματα(μονο για την τελευταια σεζον του. Δεν υπαρχουν στοιχεια για τις άλλες)
4 κοψιματα (το ιδιο και εδώ)
1126 αγωνες

Οι δυο αντιμετωποι στο παραπανω versous είναι ισως οι πιο επιτυχημενοι point guards ,από πλευρας αριθμων και όχι μονο στην ιστορια του ΝΒΑ.

Ο τζονσον εγινε ιδιαθτερως γνωστος για τις ‘’out of space’’ πασες του που ηταν ουσιαστικα μισο καλαθι για τους συμπαικτες του, αλλα και για την πραγματικα εκπληκτικη τριπλα του. Το εντυπωσιακο για τον ερβιν είναι ότι εφερε επανασταση στο παιχνιδι ,διοτι ηταν προτοφανες να βλεπεις έναν ανθρωπο 2.06 να είναι point guard και μαλιστα ιδιαιτερως χαρισματικος. Το νουμερο ένα του ντραφτ το 1979 θα το επελεγαν οι τζαζ,ωστοσο εχασαν αυτό το δικαιωμα μεσα στη σεζον αφου ανταλλαξαν αυτή τη δυνατοτητα με τον gail Goodrich .ετσι ο υψηλοσωμος ποιντ γκαρντ κατεληξε στους lakers(οπου και εκατσε σε ολη την καριερα του). Πηρε 3 φορες στο σπιτι του το MVP της κανονικης σεζον και άλλες 3 των τελικων και 9 φορες ηταν στην καλυτερη πενταδα. Επισης επιλεχτηκε 12 φορες για το all-star game και ηταν άλλες 2 All-Star MVP. Από την rookie του χρονια εδειξε τις προθεσεις του στον κοσμο αφου ειχε ΜΟ 18π, 7,7ρ και 7.3 α (παρ’όλα αυτά εχασε το ROY από τον λαρι ). Highlight εκεινης της σεζον,αν όχι ολης της καριερας του το τελευταιο παιχνιδι των τελικων , οπου με τον τζαμπαρ τραυματια, ο προπονητης τον βαζει να παιξει σεντερ και πετυχαινει 42π - 15ρ- 7 α και δινει τον τιτλο στο LA.Το showtime σιγα σιγα γεννιοταν το οποιο θα προσεφερε μαγικες στιγμες στους φιλαθλους κατά την δεκαετια του 80…. Συνολικα πηρε 5 πρωταθληματα ενώ επισης ηταν μελος της dream team το 92 οπου πηρε και ένα χρυσο μεταλλιο ολυμπιακων αγωνων. Θρυλικη επισης ηταν η κοντρα του με τον larry bird. Όπως ειχε δηλωσει ο ιδιος ‘’στις αρχες τις σεζον όταν εβγαινε το προγραμμα ετρεχα για να δω ποτε ηταν τα παιχνιδια με τους σελτικς. Για εμενα ηταν αυτά τα 4 παιχνιδια και τα υπολοιπα 78’’. Το 84 ηταν η πρωτη χρονια που ηρθαν αντιμετωποι στους τελικους, με τον μπερντ να είναι ο θριαμβευτης και τον Μακχειλ να τον αποκαλει ‘’tragic johnson’’ λογω των κακων του εμφανισεων.Το νοεμβριο του 91 ανακοινωνει ότι πασχει από aids και σταματαει αμεσως το μπασκετ. Ωστοσο το 92 θα παει στην βαρκελωνη για να βοηθησει την team usa να παρει τον τιτλο. Το 96 εκανε ένα mini comeback στην θεση του power forward και στο τελος εκεινης της σεζον σταματησε οριστικα.



Ο οσκαρ από την πλευρα του είναι ο μονος παιχτης στην ιστορια του ΝΒΑ που εχει ΜΟ triple double για ολη την σεζον! Πιο συγκεκριμενα ειχε 30.8 π, 11.4 a και 12.5ρ ,συνθλιβει το ρεκορ ασιστ του κουζι σε μια σεζον (899 εναντι 715)ενώ επισης αν ενσωματωσουμε σε μια τις 5 πρωτες σεζον του θα δουμε ότι τις τελειωνει και αυτές με triple double αφου θα είναι 30.3 π, 10.4 r 10.6 a.(παραπανω από 400 παιχνιδια!!!!). εχει 181 triple double αριθμος απλησιαστος για τον οποιονδηποτε. Επιπλεον να υπενθυμίσουμε ότι επαιζε σε μια εποχη οπου δεν υπηρχαν τα τριποντα, ενώ οι ασιστ μετριόντουσαν διαφορετικα από σημερα. Είναι ο πρωτος big guard (1.96) στην ιστορια του πρωταθληματος. Επιλεχτηκε και αυτος στο νουμερο ένα του ντραφτ από τους σινσινατι ρογιαλς(μετεπειτα σακραμεντο κινγκς) οπου και εμεινε τις 10 (παραγωγικοτερες) σεζον του οπου κερδισε και ένα MVP τη σεζον 63-64.(οι κακες γλωσσες λενε ότι ο μπομπ κουζι ,προπονητης, τον ζηλευε λογω της προβολης του,ενώ ειχε σπασει και πολλα από τα ρεκορ του ιδιου). Τις υπόλοιπες 4 τις πέρασε στους μιλγουοκι μπακς οπου εκανε το ονειρο του πραγματικότητα κερδίζοντας ένα πρωτάθλημα διπλά στον φέρελπι τότε σέντερ με το όνομα αλσιντορ(τζαμπαρ βρε!). οδηγούν σε ένα 66-16 την ομάδα και στους τελικούς κερδίζουν τους μποϊλής 4-0. Γενικα η συμβολη του στο σκοραρισμα αυτές τις 4 σεζον στους μπακς ηταν μικροτερη αφου το πρωτο βιολι ηταν ο τζαμπαρ και αυτό γινεται ευκολα κατανοητο από τους ΜΟ(25 την τελευταια στους ρογιαλς, 19 στους μπακς την επομενη) Την τελευταια χρονια του (74) πηγαν παλι στους τελικους ,αλλα εκει τα εχασαν από τους σελτικς 4-3. Είναι ο εμπνευστης του fade away shot, ανακυρηχθηκε ‘’παιχτης του αιωνα’’, μελος του top50 ενώ στην κατοχη του εχει και ένα χρυσο μεταλλιο από τους ολυμπιακους του 60 στη ρωμη. Ηταν ο πρωτος που ειχε πανω από 10 ασιστ ΜΟ, ενώ είναι ο μονος γκαρντ που εχει τελειωσει τη σεζον με πανω από 10ρ ΜΟ( 3 φορες). Τελος ηταν 12 φορες all star . για να γινει κατανοητο το μεγεθος του παιχτη ο συγχωρεμενος Auerbach ειχε πει.’’ποσο καλος είναι? Είναι τοσο καλος που με τρομαζει’’



αποτελεσμα να σας πω την αληθεια δεν ξερω αν μπορω να βγαλω. και οι δυο πολυ μπροστα απο την εποχη τους με εκπληκτικους ΜΟ. οι πηγες που μπορεις να δεις τον οσκαρ ειναι ελαχιστες και αισθανομαι τυχερος για οσα εχω δει. ωστοσο ολοκληρωτικη αποψη δεν μπορεις να βγαλεις,αλλα οι αριθμοι λενε πολλα. τον ματζικ απο την αλλη τον εχω δει πολλες φορες, ενω ειναι ενας απο τους αγαπημενους παιχτες, μεσα στο παρκε εκανε τα παντα. το δικαιοτερο αποτελεσμα για μενα ειναι η ισοπαλία.

Πήρες στα σοβαρά το ρόλο σου, ε;



Γι'αυτό δεν είμαι και τόσο σίγουρος (πού το διάβασες, αλήθεια; ), μιας και ο Τσάμπερλεϊν δοκίμαζε τέτοια σουτ από τη ρούκι σεζόν του. Όχι ότι απείχαν και πολύ, απλώς ο Γουιλτ ήταν 2 χρόνια μεγαλύτερος και ντεμπουτάρισε μια σεζόν νωρίτερα.



Μάλλον εννοούσε 2+80, μιας και οι δυο τους έπαιζαν μόνο δυο φορές τη σεζόν.
Όσο για το Tragic Johnson, δεν είναι δίκαιο όσον αφορά στη συνολική εικόνα (είχε 2 και σχεδόν 3 σερί τριπλ νταμπλ σε εκείνους τους τελικούς), αλλά είναι γεγονός ότι σε μερικές κρίσιμες στιγμές προέβη σε anti-clutch ενέργειες που δε συνήθιζε, τομέας στον οποίο ηττήθηκε από τον Μπερντ εκείνη τη σεζόν.

Τώρα, για την κόντρα, επιλέγω Μάτζικ. Ο Όσκαρ του Σινσινάτι έμοιαζε με το Λεμπρόν σε ένα πράγμα: Έκανε πάρα πολλά, αλλά κρατούσε την μπάλα πολλή ώρα στα χέρια του (αν και, ακόμη και αναλογικά, μάλλον λιγότερη απ'το Λεμπρόν). Και είναι γεγονός ότι οι ομάδες στις οποίες ήταν αυτός ο ηγέτης σπανίως ξεχώριζαν: Έφτασε 2 φορές στα τελικά της Ανατολής, αλλά πέραν αυτού, αποκλειόταν πιο νωρίς (και αρκετές φορές ακόμη κι από τα πλέι οφ, ένδειξη του ότι υπήρχε ισχυρός ανταγωνισμός, ιδίως στην Ανατολή). Συμπαίκτες είχε, αν και έλειπαν τα μεγάλα μπόγια, (κάπου 2,05 ήταν ο βασικός σέντερ, Γουέιν Έμπρι, ο οποίος βέβαια ζύγιζε και 120+ κιλά), οπότε κάθε φορά που οι Ρόυαλς αναμετρώνταν με Σέλτικς-Γουόριορς, αντιμετώπιζαν πρόβλημα στη φύλαξη των ψηλών. Με λίγα λόγια, οι ομάδες του Ρόμπερτσον έκαναν το αναμενόμενο, αλλά σπανίως το κάτι παραπάνω.
Προς τιμήν του, διέψευσε όσους τον έλεγαν εγωιστή, καθώς έριξε το ρόλο του στο Μιλγουόκι και κατέκτησε το πρωτάθλημα, πραγματοποιώντας πολύ καλές εμφανίσεις. Αλλά το συνολικό παλμαρέ του παραμένει κατώτερο: 1/2 τελικούς (και οι 2 σαν δευτεραγωνιστής) έναντι 5/9 (με τους πιο δευτεραγωνιστικούς να είναι αυτοί του '80, παρότι κέρδισε το MVP των Τελικών), 1 ΜVP έναντι 3, 0-3 τα MVP των Τελικών...

Τα στατιστικά χωρούν πολλή κουβέντα και, παρότι κάποιοι τομείς την εποχή του Ρόμπερτσον, όπως τα ριμπάουντ, ήταν λίγο υπερτιμημένοι, δεν ισχύει το ίδιο για άλλες στατιστικές κατηγορίες, ιδίως τις ασίστ. Το αφήνω για αργότερα αυτό.

ειχα καιρο στο μυαλο μου κατι για αυτο το τοπικ και τωρα που ο χρονος μου ειναι ατελειωτος (ο κεφ θα με σκοτωσει δεν υπαρχει περιπτωση ) ειπα να το γραψω. λογικα ερχεται και κατι ακομη


σε ενα αρθρο του ηλεκτρονικου espn



την συγκεκριμενη φραση την ειχα διαβασει αρκετα χρονια πριν(σε καποιο σλαμ μαλλον) και την μετεφερα με επιφυλαξη για το 78-4. τελικα ειχα δικιο που ημουν επιφυλακτικος



περισσοτερο για να του σπασει τον τσαμπουκα και να εξυψωσει το ηθικο του λαρυ θα το ειπε

O δικός μου δεν είναι ατελείωτος, αλλά εδώ μπορείς να ρίξεις πράμα...

BTW, αν βρεις αυτό το άρθρο του ESPN, πόσταρέ το.

Oscar defined the triple-double
By Ron Flatter

Long before there were Michael and Magic, there was "The Big O." Before Jordan and Johnson redefined the role of a guard, Oscar Robertson defined it.

Long before they knew what to call a triple-double, Robertson averaged it over an entire season.

Long before the moves had names, Robertson invented them. The head fake that led to driving layups. The ability to decide in mid-air whether to pass or shoot. The arsenal of shots that included a radar-like fadeaway jumper.

espn.com

ολοκληρο το αρθρο εδω
βασικα δεν θα το βρεις και πολυ ενδιαφερον γιατι το περισσοτερο αναλωνεται στην καριερα του.

Είναι παλιά αυτά τα άρθρα του Sports Century. Έχω διαβάσει τα μπασκετικά και βέβαια διαφωνώ με μερικές κατατάξεις (γενικώς νομίζω ότι τους υποτιμούν κάπως, δεδομένης τουλάχιστον και της διεθνούς εικόνας του μπάσκετ σε σχέση με τα άλλα αμερικ.αθλήματα).

Ενδιαφερον τοπικ!

Μαικλ Τζορνταν vs Κομπι Μπραιαντ:
Προκειται για το πρωτο και το δευτερο καλυτερο σουτινγκ γκαρντ της ιστοριας του μπασκετ σχεδον νομοτελειακα πλεον.Σιγουρα ειναι ενα απο τα απολυτα match-up.Δυο παιχτες που μοιαζουν σε πολλα σημεια του παιχνιδιου τους αλλα ποτε δεν ηρθαν αντημετωποι οταν ηταν/ειναι και οι δυο στο prime τους.Το Δεκεμβριο του 1997 το παιχνιδι στο United Center ηταν και ειναι ιστορικο.Ο 19χρονος sophomore τοτε Κομπι εναντιον του Θρυλικου Μαικλ Τζορνταν λιγους μηνες πριν το τελευταιο του μεγαλο καλαθι που θα ακολουθουσε στην Γιουτα και το εκτο πρωταθλημα.Στο συγκεκρημενο παιχνιδι παντως τις εντυπωσεις τις ειχε κλεψει ο 6ος παιχτης τοτε των Λεικερς Κομπι.Βοηθησε και η απουσια του Σακ σε εκεινο το παιχνιδι και ετσι ο Κομπι πηρε αρκετες προσπαθειες και τελειωσε το παιχνιδι με 33 ποντους εναντι 36 του Τζορνταν.Το παιχνιδι το κερδησαν ανετα οι Μπουλς αλλα ο Κομπι προς το τελος του αγωνα κερδησε τις εντυπωσεις και το χλειαρο χειροκροτημα απο το κοινο των Μπουλς οταν εκανε ενα καρφωμα "ανεμομυλο" εκπληκτικο.Ο Κομπι σε εκεινο το ματς ειχε στειλει σαφες μυνημα οχι στον Τζορνταν αλλα στους υπολοιπους νεαρους σταρ οτι αυτος θα ειναι το αφεντικο στην θεση "2" τα επομενα χρονια οπως και εγινε.Βλεποντας κανεις τον Κομπι 19 χρονων και τον Τζορνταν 19 χρονων στο Νορθ Καρολαινα μεχρι τα 21 του θα δει οτι ο Κομπι ηταν πιο ταλαντουχος στην αντιστοιχη ηλικια.Η συνεχεια βεβαια τα επομενα χρονια λεει "Τζορνταν" αλλα το ταλεντο του Κομπι ειναι αξεπεραστο για μενα αλλα στην προκειμενη περηπτωση την στοφα που ειχε ο Τζορνταν σαν παιχτης δεν την εχει ο Κομπι.Σε ενα πιθανο match-up σε μια ηλικια και οι δυο 30χρονων ας πουμε νομιζω οτι θα ηταν δυσκολο να γινει προβλεψη και ειναι ενα αναπαντητο ερωτημα....