Σήμερα συμπληρώνονται 14 χρόνια από τη θυσία στον βωμό της ασφάλτου του αξεπέραστου Drazen. Όποιος/α έχει την ευκαιρία να είναι κοντά στο Ζάγκρεμπ η επίσκεψη/φόρος τιμής στον τάφο του είναι must.

Νίκος

Θα έδινα τα πάντα για να δω μια φορά το θρυλούμενο συμβόλαιο που είχε υπογράψει ο Ντράζεν με τον Παναθηναϊκό. ΜΕΓΑΣ παίχτης.

Δεκατέσσερα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την ημέρα που το ευρωπαϊκό μπάσκετ έγινε φτωχότερο. Ήταν 7 Ιουνίου του 1993, όταν ο Ντράζεν Πέτροβιτς, ένας από τους κορυφαίος παίκτες που ανέδειξε το ευρωπαϊκό μπάσκετ άφηνε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο. Η εθνική ομάδα της Κροατίας είχε αντιμετωπίσει την Πολωνία στο Βρότσλαβ για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και ο ίδιος προτίμησε αντί να ακολουθήσει την υπόλοιπη αποστολή με το αεροπλάνο, να αναχωρήσει οδικώς. Λέγεται πως φοβόταν τα αεροπλάνα και προτίμησε την ασφάλεια του αυτοκινήτου. Τι τραγική ειρωνεία όμως… Ο 29χρονος τότε σούπερ σταρ του ΝΒΑ βρήκε τραγικό θάνατο όταν ένα φορτηγό στην προσπάθειά του να αποφύγει τη σύγκρουση με άλλο όχημα πέρασε στην αντίθετη λωρίδα αυτοκινητοδρόμου του Μονάχου με αποτέλεσμα να συγκρουστεί με το Golf στο οποίο επέβαινε ο Κροάτης άσος. Η οδηγός του οχήματος, Κλάρα Ζαλάντσι, μοντέλο από τη Γερμανία και φίλη του Πέτροβιτς, καθώς επίσης και ένας ακόμη συνεπιβάτης, δεν αποκόμισαν παρά μόνο επιπόλαια τραύματα. Όχι όμως και ο Ντράζεν, ο οποίος κοιμόταν και δεν φορούσε ζώνη… Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός σε ολόκληρο τον κόσμο και ειδικά στην Ελλάδα, αφού ο «Μότσαρτ» είχε συμφωνήσει σε όλα με τον Παύλο Γιαννακόπουλο για να μεταγραφεί στον Παναθηναϊκό εγκαταλείποντας το ΝΒΑ.

Τα πρώτα βήματα

Ο Ντράζεν Πέτροβιτς γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου του 1964 στο Σίμπενικ της Κροατίας, γιος του Μαυροβούνιου Γιόβαν και της Κροάτισσας Μπισέρκα. Ο πρωτότοκος γιος της οικογένειας, Αλεξάνταρ, ήταν αυτός που έδειξε στο δρόμο της πορτοκαλί μπάλας στον μικρό Ντράζεν, που στα 13 του εντάχθηκε στις ακαδημίες της Σιμπένκα και μόλις δύο χρόνια μετά έγινε μέλος της πρώτης ομάδας, που στο μεταξύ είχε εξασφαλίσει την άνοδο στην πρώτη κατηγορία. Γρήγορα έγινε το αστέρι της ομάδας και την οδήγησε σε δύο τελικούς του Κυπέλλου Κόρατς (1982, 1983), χάνοντας όμως και τις δύο φορές. Το 1983 με δύο δικές του βολές η Σιμπένκα επικράτησε της Μπόσνα Σαράγεβο στον τελικό του πρωταθλήματος, αλλά ο τίτλος αφαιρέθηκε από την ομάδα του την επομένη λόγω διαιτητικού σκανδάλου.

Το άλμα στην Τσιμπόνα

Μετά από έναν χρόνο στο στρατό, ακολούθησε το 1984 τον αδερφό του στην Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ. Στην πρώτη του χρονιά κατέκτησε πρωτάθλημα και κύπελλο Γιουγκοσλαβίας, ενώ σημείωσε 39 πόντους στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών που έγινε στην Ελλάδα απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Ντράζεν οδήγησε την Τσιμπόνα και την επόμενη χρονιά (1985/86) στο τριπλ κράουν, έχοντας 22 πόντους στον τελικό απέναντι στην Ζαλγκίρις Κάουνας του νεαρού τότε Αρβίντας Σαμπόνις. Ακολούθησε κι ένα Κύπελλο Κυπελλούχων το 1987, με τον Πέτροβιτς να έχει 22 πόντους στον τελικό κόντρα στην Σκαβολίνι, ενώ κατέκτησε επίσης ένα ακόμη Κύπελλο (1988).

Στη «βασίλισσα»

Το 1986 οι Νιού Τζέρσεϊ Νετς τον επέλεξαν στα ντραφτ, αλλά εκείνος προτίμησε να παραμείνει στην Ευρώπη. Το καλοκαίρι του 1988 μετακόμισε στη Μαδρίτη και τη Ρεάλ. Η «βασίλισσα» μπορεί να έχασε το πρωτάθλημα από την Μπαρτσελόνα, ωστόσο κατέκτησε το Κύπελλο νικώντας στον τελικό τους Καταλανούς, αλλά και το Κύπελλο Κυπελλούχων, πετυχαίνοντας 62 πόντους (!) στον αξέχαστο τελικό του ΣΕΦ απέναντι στην Καζέρτα. Η Ευρώπη ήταν πολύ μικρή για να χωρέσει το ταλέντο του…

Τα κατάφερε και στο ΝΒΑ

Έτσι μετακόμισε στο ΝΒΑ και τους Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς. Η πρώτη του χρονιά στις ΗΠΑ δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Οι μόλις 7,6 πόντοι και τα 12,6 λεπτά συμμετοχής ανά αγώνα δεν άρεσαν στον Ντράζεν, που είχε συνηθίσει να είναι πρωταγωνιστής. Έτσι το 1991 πήγε στους Νετς ως μέρος μίας τριπλής ανταλλαγής και έδειξε την αξία του. Αύξησε το χρόνο συμμετοχής και βελτίωσε τα ποσοστά του, με 10,2 πόντους και 16,6 λεπτά κατά μέσο όρο, ενώ το 1992 αναδείχθηκε πιο βελτιωμένος παίκτης. Τα πράγματα ήταν ακόμη καλύτερα την επόμενη σεζόν, όταν έφτασε τους 20,6 πόντους σε 36,9 λεπτά συμμετοχής ανά αγώνα, όντας ο γκαρντ με το υψηλότερο ποσοστό ευστοχίας στο ΝΒΑ (51%). Οι Νετς προκρίθηκαν για πρώτη φορά στα play-offs μετά το 1986. Τη σεζόν 1992/93 η ανοδική πορεία του ΝΒΑερ πια Ντράζεν συνεχίστηκε, με τον Κροάτη σταρ να έχει 22,3 πόντους ανά αγώνα. Αυτή έμελε να είναι όμως και η τελευταία χρονιά της καριέρας του, άφού λίγο πριν επιστρέψει στην Ευρώπη και ντυθεί στα πράσινα, η μοίρα είχε άλλα σχέδια για αυτόν.

Θρύλος για την πατρίδα του

Τα επιτεύγματά του όμως ήταν μεγάλα και σε εθνικό επίπεδο, τόσο με την πρώην ενωμένη Γιουγκοσλαβία, όσο και με την ανεξάρτητη Κροατία. Δύο αργυρά (1988, 1992) κι ένα χάλκινο (1984) μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα (1990) και μία τρίτη θέση σε Μουντομπάσκετ (1986), ένα Ευρωμπάσκετ (1989) και μία τρίτη θέση (1987) συμπληρώνουν το παλμαρέ του. Κοινώς... αξεπέραστος
www.sportfm.gr


εγω προσωπικα εχω ελαχιστες παραστασεις απο αυτον τον παιχτη αλλα μονο τα κατορθωματα του στην ευρωπη , το οτι πηγε στην αμερικη ΤΟΤΕ και οτι ο mike ειπε ''ειναι ο μονος που με κοιταζε στα ματια'' αρκουν για να με κανουν να ανατριχιασω

διαφορα βιντεο απο ολη την καριερα του αλλα και συγκεκριμενους αγωνες

Κάθε τέτοια μέρα εδώ και 14 χρόνια ο ήχος της μπάλας του μπάσκετ ακούγεται πιο μουντός. Σαν αυτή να ψιθυρίζει "Ντράζεν"... Ακόμη και τώρα το "γιατί" δεν ακούγεται λιγότερο συχνά. Διότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως ο "ανίκητος" Πέτροβιτς χάθηκε τόσο άδοξα και πρόωρα πάνω σε έναν γερμανικό αυτοκινητόδρομο, πίσω από το τιμόνι του κόκκινου Γκολφ ("προικισμένου" με μηχανή Πόρσε).

Ήταν μόνο 28 ετών.

Είχε μόλις σκοράρει 30 πόντους εναντίον της Πολωνίας, αγωνιζόμενος με διάστρεμμα. "Ντράζεν δεν χρειάζεται να έρθεις" του έλεγε πριν το ματς ο αδερφός του, γνωρίζοντας το φόβο του "μικρού" για τα αεροπλάνα. "Δεν γίνεται" ήταν η λακωνική απάντηση του "Μότσαρτ", που στον γυρισμό από εκείνη το φιλικό άφησε την τελευταία του πνοή.

Έτσι δεν θα μάθουμε ποτέ θα συνέχιζε την καριέρα του στον Παναθηναϊκό, όπως είχε αποκαλύψει ο ίδιος. Μα πάνω από όλα; Δεν θα μάθουμε ποτέ που θα είχε φτάσει το μεγαλείο του. Είχε κατακτήσει πρώτα τον τίτλο του κορυφαίου παίκτη στη Γιουγκοσλαβία και μετά στην Ευρώπη. Έμενε άλλο... μισό βήμα: "ο καλύτερος του κόσμου".

Και δεν ήταν μακριά... Την τελευταία του χρονιά είχε πάνω από 21 πόντους αγωνιζόμενους στους Νιου Τζέρσεϊ Νετς, επίδοση που του χάρισε μια θέση στην τρίτη καλύτερη πεντάδα του ΝΒΑ.

Η καριέρα του...

Ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ στη Σιμπένκα την ομάδα της παραλιακής πόλης Σιμπένικ που βρέχεται από την Αδριατική θάλασσα. Από μικρός περνούσε ατελειώτες ώρες στο γήπεδο μαζί με τον αδερφό του Άτσα. "Τον πρόσεχα συνεχώς γιατί ήταν πολύ κοντύτερος και φοβόμουν μην τον πατήσουν τα άλλα παιδιά" θυμάται ο Αλεξάντερ Πέτροβιτς, που παραδέχεται ότι από μικρός ο Ντράζεν συγκέντρωνε πάνω του την προσοχή.

Στα 15 του αγωνίστηκε στην ανδρική ομάδα της Σιμπένκα, την οποία γρήγορα οδήγησε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, χωρίς να παραλείπει να σκοράρει 60 ή 70 πόντους σε κάθε αγώνα του εφηβικού πρωταθλήματος! Με δύο δικές του βολές γίνονται πρωταθλητές, αλλά μόνο για δύο ημέρες. Με μια πρωτοφανή κίνηση η Κυβέρνηση δίνει τον τίτλο στην Παρτίζαν, λόγω... διαιτητικού λάθους!

Ήταν η στιγμή που κατάλαβε ότι η Σιμπένικ δεν τον "χωρούσε". Πήρε μεταγραφή στην Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ με την οποία κατέκτησε εγχώριους τίτλους, ενώ έφτασε κι ως τον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών. Μετά από τέσσερις σεζόν στο Ζάγκρεμπ (σ.σ την αγαπημένη του πόλη όπως δήλωνε έχοντας βάλει σκοπό να κλείσει την καριέρα του εκεί), όπου είχε 27.7 πόντους, "μετακόμισε" στη Μαδρίτη και τη Ρεάλ.

Ήταν ο "βασιλιάς" της "βασίλισσας". Και το απέδειξε επί αθηναϊκού εδάφους το 1989 όταν πέτυχε 62 πόντους απέναντι στην Καζέρτα του Οσκάρ Σμιντ. Πέρασε δύο σεζόν στον ιστορικό σύλλογο (με 28.2 πόντους ανά παιχνίδι), για να ακολουθήσει η περιπέτεια του ΝΒΑ.

Πρώτη του ομάδα; Οι Πόρτλαντ Μπλέιζερς, όπου πέρασε τα πιο δύσκολα χρόνια της ζωής του. Ο Ρικ Έιντελμαν δεν του έδινε ευκαιρίες παρά μόνο όταν στα τελευταία λεπτά αγώνων που είχαν κριθεί, ενώ ο Τέρι Πόρτερ που έπαιζε μπροστά του δεν έβγαινε από το παρκέ ακόμη κι όταν ήταν κουρασμένος, προκειμένου να μην αφήσει τον Ντράζεν να φανεί!

Μετά από 18 μήνες στο Όρεγκον έγινε ανταλλαγή στους Νετς, όπου αμέσως έκανε θραύση. Αγαπήθηκε από το κοινό, αλλά όχι κι από τους συμπαίκτες του, που τον θεωρούσαν ατομιστή. Ο ίδιος δεν περνούσε καλά στην Αμερική και λέγεται ότι είχε πει "ναι" στον Παύλο Γιαννακόπουλο...

Το μυστικό της επιτυχίας

Τι έκανε τον "Μότσαρτ" τόσο ξεχωριστό; Η προσήλωση του στην προπόνηση. Περνούσε 7-8 ώρες στο κλειστό ακόμη και μετά από παιχνίδια. Στα ρεπό του πήγαινε στο γήπεδο για βάρη και σουτ. Δεν μπορούσε να κάτσει σε μια γωνιά. "Είχε τρομερή ενέργεια. Λες κι ήξερε ότι πρέπει να τη διοχετεύσει μέσα σε λίγο χρόνο", όπως διηγείται η μητέρα του Μπισένκα.

Έπαιζε και στις δύο θέσεις των γκαρντ κι ήταν εξαιρετικός σουτέρ ακόμη κι αρκετά μέτρα πίσω από τα 6.25. Είχε εκπληκτική ντρίμπλα (μαζί με τον Τσβετίτσνιανιν καθιερώσε την σταυρωτή που έφερε στη χώρα μας ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα) και φυσική κατάσταση, αν και το μεγαλύτερο προσόν του ήταν ο χαρακτήρας νικητή που διέθετε.

Δεν ήθελε να χάνει από κανέναν. Ούτε καν όταν ο αδερφός του Άτσα τον παρακαλούσε να χάσει τις βολές στο ματς Τσιμπόνα-Ρεάλ. "Μην τις βάλεις. Σε παρακαλώ! Εσείς θα κερδίσετε στη Μαδρίτη, ενώ εμείς τώρα θα πάρουμε πριμ" τον ικέτευε. Ο Ντράζεν χαμογέλασε και τις έβαλε. Δεν μπορούσε να χάσει!

Εθνικό σύμβολο

Το γήπεδο της Τσιμπόνα έχει πάρει το όνομα του ("Ντράζεν Πέτροβιτς Χάλε"), ενώ το μαυσωλείο του στο νεκροταφείο "Μιρογκόι" (εξού κι η φωτογραφία με τον υπογράφων) αποτελεί το Νο1 τουριστικό αξιοθέατο στη πόλη. Θα το δεις πάντα καθαρό και προσεγμένο, λίγο πιο δίπλα από τον τάφο του Κρέζμιρ Τσόσιτς. Πάνω στο μνήμα μια φωτογραφία του. Στο χώμα; Μια μαρμάρινη μπάλα. Κι από κοντά; Η μητέρα του Μπεσίνκα, που του αφήνει καθημερινά λίγα λουλούδια.

Ο Σλοβένος Μπόρις Γκόρενς έχει "χτυπήσει" ένα τατουάζ (Nets-3) προς τιμή του. Ο διάσημος τενίστας Γκόραν Ιβανίσεβιτς φοράει τη φανέλα του. Ο Χουάν Αντόνιο Σάμαρανγκ δάκρυσε στην είδηση του θανάτου του. Το ίδιο κι ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα όταν επισκέφτηκε τον τάφο του. Ο Ντράζεν Πέτροβιτς δεν ήταν ένας παίκτης, ήταν ένας θρύλος. Δεν ήταν μόνο... larger than basketball, είναι larger than life, όπως λένε κι οι Αμερικάνοι. Είναι... μύθος. Και θα ζει για πάντα.

Είπαν για τον Ντράζεν Πέτροβιτς:

Νέβεν Σπάχια: "Δεν άντεχε τις ήττες. Τις μισούσε. Όταν έχανε στα "μονά" δεν μιλούσε σε κανέναν για ώρες. Δεν άντεχε να χάνει ούτε στα χαρτιά. Όταν σαν παίκτης της Σιμπένκα γνώριζε την ήττα, έμενε για ώρες στο γυμναστήριο για να σουτάρει".

Τομ Νιούελ: "Κανείς παίκτης δεν έχει δουλέψει σκληρότερα"

Αλεξάντερ Πέτροβιτς: "Εργασιομανής, φανατικός, εθισμένος στο μπάσκετ! Ναι ήταν. Και ξέρετε γιατί; Όχι επειδή γυμναζόταν 7-8 ώρες τη μέρα, αλλά επειδή ποτέ δεν πήρε μια μέρα ρεπό".

Αλεξάντερ Πέτροβιτς: "Τα χρόνια που έπαιξα μαζί με τον Ντράζεν στην Τσιμπόνα ήταν τα ευκολότερα της καριέρας μου"

Τσακ Ντέιλι (ένα χρόνο μετά το θάνατο του Ντράζεν): "Έπρεπε να φύγω πέρσι από τους Νετς, όταν ο "καπετάνιος" μας έφυγε από το πλοίο".

Νταν Πίτερσον: "Η Τσιμπόνα έχει καλούς παίκτες, αλλά ο Ντράζεν είναι μια ομάδα μόνος του"

Ρούντι Τομγιάνοβιτς: "Είναι ο καλύτερος σουτέρ στο ΝΒΑ. Παίζει με καρδιά και θέληση, αποδεικνύοντας ότι πραγματικά αγαπά το παιχνίδι".

Ουίλις Ριντ: "Σήμερα είναι σαν να έχασα έναν γιο" (σ.σ όταν σκοτώθηκε ο Ντράζεν)

Σαμ Μπούι: "Ακόμη κι αντίπαλος να είσαι, δεν μπορείς παρά να τον θαυμάσεις"

Ντέιβιντ Στερν: "Είμαστε χαρούμενοι που τον γνωρίσαμε"

Τσακ Ντέιλι: "Δεν θα μπορούσες να ζητήσεις κάποιον καλύτερο συμπαίκτη"

Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα (όταν επισκέφτηκε τον τάφο του Ντράζεν): "Μη λυπάστε για το θάνατο του. Είναι φαινόμενο και θα ζει για πάντα"

Μάικλ Τζόρνταν: "Ήταν ο μόνος παίκτης που με κοίταγε στα μάτια χωρίς να φοβάται".

Είπε ο Ντράζεν Πέτροβιτς:

"Το ΝΒΑ είναι πάνω από όλα επαγγελματισμός. Όταν χάνεις ο καθένας τραβάει το δρόμο του, δεν υπάρχουν φιλίες".

"Οι παίκτες του ΝΒΑ είναι καλοί, αλλά δεν είναι υπερήρωες. Με 30' συμμετοχής δεν υπάρχει ομάδα στην οποία να μην βάλω 20 πόντους"

"Αν έμαθα κάτι στο ΝΒΑ είναι ότι πρέπει να προσέχω τον εαυτό μου. Θα με σπρώξουν αρκετά. Έχω όνομα κι επίθετο, δεν είμαι περαστικός, αν κι αυτό δεν αρέσει σε κάποιους. Πρέπει να το καταλάβουν όμως ότι στο ΝΒΑ υπάρχει χώρος για τους Ευρωπαίους".

"Υπάρχει κάποιος πιο δυνατός από μένα. Είμαι απόλυτα χαρούμενος όταν προπονούμαι. Όταν κάθομαι είμαι δυστυχισμένος. Είναι δύσκολο να το περιγράψεις σε κάποιον δεν άκουσε τον ήχο της μπάλας σε ένα άδειο γήπεδο".

"Αν είχα δουλέψει στη Σιμπένκα και στην Τσιμπόνα όσο σκληρά δούλεψα στους Νετς θα ήμουν καλύτερος παίκτης κατά 30%"

"Όταν μπαίνεις στο παρκέ δεν πρέπει να υποχωρείς με τίποτα. Ο αντίπαλος θα κάνει τα πάντα για να σου αποσπάσει την προσοχή. Εγώ αντιδρώ αυτόματα στις προκλήσεις κι αυτό δεν τους αρέσει".

Αφού είχε σκοράρει 44 πόντους κόντρα στους Χιούστον Ρόκετς: "Δεν ξέρω γιατί, αλλά νιώθω ότι θα μπορούσα να κάνω τα πάντα εναντίον του Βέρνον Μάξουελ εκείνη τη μέρα"

"Κάποιες φορές ένιωσα πολύ άβολα. Με χειροκροτούσαν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Αυτό σημαίνει ότι τους άρεσα, ότι πιστεύουν σε μένα".

"Είτε έχεις ένα, πέντε ή δέκα εκατομύρια πάλι τρως μια φορά γεύμα και δείπνο"

"Η Σιμπένικ είναι η ομάδα της καρδιάς μου, αλλά έπρεπε να κάνω ένα βήμα μπροστά"

"Το να χάσω προπόνηση ήταν για μια μένα μια αφόρητη αμαρτία".

Στο πρώτο του παιχνίδι στην Τσιμπόνα σκόραρε 56 πόντους κόντρα στην Σιμπένκα: "Δεν ήταν δύσκολο. Οι αναμνήσεις ήταν αναμνήσεις, η αγάπη είναι αγάπη, αλλά στο γήπεδο δεν αναγνωρίζω κανέναν. Θα σκοράρω 56 πόντους ξανά αν έχω την ευκαιρία".

"Είναι μια δουλειά στην οποία δεν δικαιούσε μια κακή μέρα. Πάνω από όλα είμαι υποχρεωμένο στους φιλάθλους. Πρέπει να επιστρέψω την αγάπη τους. Για αυτό δεν πήρα ποτέ ρεπό. Παίζω κάθε παιχνμίδια για αυτούς και μετά για μένα και το σύλλογο".

"Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο Ρέτζι Μίλερ λέει ότι είμαι λάθος. Πιστεύω ότι το πρόβλημα είναι ότι σκοράρω συχνά "30άρες". Αυτό πρέπει να είναι το λάθος".

Κι όμως ζει

ζει μεσα στις καρδιες μας και στο μυαλο μας,εγω ακομη θυμαμαι την αντιδραση που ειχα στο ακουσμα του θανατου του.καθε στιγμη που πεφτει στα χερια μου ενα αφιερωμα στο ΝΤΡΑΖΕΝ ΠΕΤΡΟΒΙΤΣ ανατριχιαζω και συγκινουμαι.εφυγε ενας "ΜΕΓΑΛΟΣ"ενας "ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ "ΠΑΙΚΤΗς που δυστυχως δεν απολαυσαμε πολυ στα γηπεδα....

Μου φαινεται τρομερα παραξενο κ μεγιστη επιτυχια οτι ειχε κλεισει ο Παναθηναικος ενα παιχτη 29 χρονων ο οποιος μολις ειχε κανει 2 μεγιστες χρονιες με 20.6 με 51% ευστοχια (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!) στη μια κ 22,3 ποντους στην αλλη.Δηλαδη εκλεισε ενα παικτη στο απολυτο πικ του στο ΝΒΑ κ στην καλυτερη ηλικια.

Τραγικο ατυχημα το οποιο περικλειεται κ απο το μυθο οτι σε εκεινο το ταξιδι ηταν να ερθει Αθηνα.

Ερχομενος δε σε μια ομαδα οπου δεν ειχε πρωταθλημα στη χωρα της εδω κ χρονια κ δεν ειχε παρει κ τιτλο στην Ευρωπη,αναρωτιεμαι τι τρελο ποσο του ειχε προσφερει ο Γιαννακοπουλος.
Ηθελε παρα πολυ να δει στην ομαδα του το Γκαλη κ τον Πετροβιτς μαζι.Τοσο απλα.

Την ενδεχομενη μεταγραφη του τη τοποθετω πιο πανω κ απο του Γουιλκινς.Διαφορετικο πραγμα να παιρνεις το Ριβαλντο στα 32 κ διαφορετικο να παιρνεις ενα παικτη ακομα κ μικροτερης αξιας στα ντουζενια του,πχ τον Ρομπεν.

Αλλά δυστυχώς δεν πραγματοποιήθηκε οπότε δεν ξέρω αν μπορεί να μετρήσει ως μεταγραφή.

Ωστόσο, αν δεν είχε συμβεί το μοιραίο ίσως να είχαν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα αυτή τη στιγμή στο ελληνικό μπάσκετ...

Αυτό είναι το μόνο σίγουρο Ντίζυ.Και για να το συγκεκριμενοποιήσω,μια ομάδα με Ντράζεν,Γκάλη και Βράνκοβιτς είχε όλες τις προϋποθέσεις να εγκαθιδρύσει δυναστεία σε βαθμό που δε θα μιλάγαμε για κυριαρχία του Ολυμπιακού στη δεκαετία του 90.Πιθανό δε να είχαμε και την πρώτη ευρωπαϊκή κούπα στα γαλανόλευκα νωρίτερα από το '96

με τα αν όμως......

Δυστυχώς το αν είναι το μόνο που μπορούμε να πούμε για τη συγκεκριμένη φήμη.Πάντως θυμάμαι στο "Τρίποντο" είχε μια συνέντευξη του Ντράζεν (κατά διαβολική συγκυρία την ίδια μέρα του θανάτου του) που δήλωνε πως είχε υπογράψει.Οπότε μάλλον η φήμη είχε βάση.Δυστυχώς όμως η μοίρα είχε άλλη άποψη...

Δεν ξέρω αν αναφερόταν στη μεταγραφή ή στην ενδεχόμενη κυριαρχία του Παναθηναϊκού τα επόμενα χρόνια...

Ο Σκουντής είχε πάρει την τελευταία συνέντευξη από τον Ντράζεν. Το θυμάμαι αυτό το "Τρίποντο".