Δεν ξέρω τι κάνει στο παράρτημα του Λονδίνου, αλλά στην πρώτη πρωτεύουσα του τόπου, εχει βρέξει 3 φορές since last Monday.
Οχι οτι έχει και σημασία.
Θα φαντάζεσαι ότι από το σπίτι βγαίνω μονο για τα M&S, που είναι από κάτω.
Α, σήμερα πήγα να συναντηθώ και με σούπερ-ντούπερ-βάιζορ, μεγάλες στιγμές για την κοινωνική μου ζωή!
part 2:
Στο ερώτημα greeneyes, απαντάει ο φλας για μένα, εγώ να συμπληρώσω ότι με όσο κοσμο εχω συζητήσει φέτος για δουλειά, ακόμα και με την μάνα μου, ακούω "κάτσε έξω, τι να γυρίσεις να κάνεις εδώ".
Δεν ξέρω αν είναι από την πολύ τηλεόραση που βλέπουν, αλλά συμπεραίνω ότι αρκετός νεαρός κόσμος την ψάχνει έντονα για έξω, ή θα ήθελε να μπορεί να την ψάχνει έντονα για έξω.
Έξω βέβαια, τα ελληνικά πτυχία μετράνε λιγότερο από ότι στην Ελλάδα αυτά των βαλκανικών χωρών, οπότε, αν κάποιος έχει κάποιες χιλιάδες ευρω στην άκρη, ας κάνει κάνα μεταπτυχιακό ως εφόδιο, εμπειρία και ως έτος προσαρμογής μακρυά από την Ελλάδα, κι ας δοκιμάσει την τύχη του, που θα είναι πολύ μεγαλύτερη από το να ψάξει στην Ελλάδα κανονική δουλειά με πτυχίο ΑΣΟΕΕ.
Υπάρχει πάντα η επιλογή βέβαια να επιστρέψουμε όλοι στα χωριά μας και να δοκιμάσουμε μια μίξη τρόπου ζωής των παππούδων μας, αλλά με την εμπειρία και το ανοικτό μυαλό που -υποτίθεται- μας έχει δώσει η ζωή στις διαφορετικές μεγάλες πόλεις, που είτε μεγαλώσαμε, είτε σπουδάσαμε, είτε περάσαμε τέλος παντων για αρκετό χρονικό διάστημα.
Η τρίτη -και συναισθηματικότερη- άποψη που με έχει απασχολήσει πολύ έντονα, είναι αυτή του λατρεμένου Αλκίνοου, που κατέθεσε στην Ελευθεροτυπία πριν σχεδόν έναν χρόνο :
*
Καθώς ολοκλήρωνα ή πρωτοπαρουσίαζα αυτές τις μουσικές, η Ελλάδα προσπαθούσε να επιβιώσει ανάμεσα σε μνημόνια και εξεταστικές επιτροπές. Κάθε φορά που επέστρεφα στην Αθήνα από ακόμα μια πρόβα στην Αγία Πετρούπολη ή μια συναυλία στο Βερολίνο, σκεπτόμουν ότι... ενώ λίγο καιρό παλαιότερα έλεγα να φύγω οικογενειακώς απ' την Ελλάδα, με όλη την ευγνωμοσύνη που της έχω, τώρα το έχω ήδη ξεχάσει.
Εδώ είμαι, εδώ ζω, εδώ αγαπώ, εδώ πονώ. Δεν με θέλω τουρίστα, σε διαδήλωση την Πρωτομαγιά στη Γερμανία ή τη Γαλλία... Θα κάτσω εδώ, να δεχτώ το δώρο της ταπείνωσης. Οχι αυτής που προκύπτει απ' τα χρέη μας προς τραπεζίτες και οργανισμούς, ποσώς μ' ενδιαφέρουν αυτά. Αλλά της ταπείνωσης του ανθρώπου που, ενώ μικρός ήθελε ν' αλλάξει τον κόσμο, στη δύσκολη στιγμή δεν μπορεί ούτε τη γειτονιά του να κάνει καλύτερη. Οχι πως ήταν εύκολα ή δίκαια τα πράγματα πιο παλιά, όμως τώρα θα φανούν πολλά: Τι είμαστε διατεθειμένοι να μοιραστούμε, ποιες πολυτέλειές μας θα μας βαραίνουν όταν ο φίλος δεν θα έχει να ταΐσει τα παιδιά του, ποιες λύσεις θα γυρέψουμε, ποιον κόσμο θα ονειρευτούμε, με τι θα ανταλλάξουμε όσα και όσους μας έφεραν εδώ, με ποια ευγένεια θα πολεμήσουμε, πόσο θα αγαπηθούμε. Εδώ λοιπόν, να με δω στην πράξη. Γιατί στα λόγια υπήρξα αρκετά καλός... "
(ολόκληρη η συνέντευξη
εδώ )